## เรื่อง "เรื่องของเค้ากะแก" ##(7)

bosskrubza

## เรื่อง  “ เรื่องของเค้ากะแก” ๗ ##


ตอนนี้ล่ะ......................................................


ต้องรู้ให้ได้ว่า...........................      คราย............เอาไดอารี่เราไป



*************************************************************


เอาล่ะ..............  วันนี้เราต้องเริ่มสังเกตพฤติกรรมของภีมแล้วแหละ  ว่ามีไรเปลี่ยนไปรึเปล่า  

เพราะถ้าภีมเอาไดอารี่เราจริงๆ  ภีมก็ต้องมีท่าทีเปลี่ยนแปลงบ้างแหละ


พอมาถึงรร.เราก็เริ่มเลย...............................

หลังจากเอากระเป๋าวางไว้ที่โต๊ะของตัวเองแล้วก็มองหาภีมเลย      อ่อ .......... เจอแล้ว  ผู้ต้องสงสัยของเรา  ก่อนอื่นต้องเนียนทำเป็นเดินไปคุยกะไอ้โอ๊ต

“โอ๊ต.............เมิงทำการบ้านยังอ่ะ    กูขอยืมดูหน่อยดิ”

“เสร็จแล้ว..............อ่ะนี่”

“เออขอบใจ...........เดี๋ยวเอามาคืน”

“ปอ...............เมิงหาไดอารี่เจอรึยัง” ดีมากเพื่อนรัก   เข้าแผนพอดี

“ยังเลยว่ะ..............ไม่รู้หายไปไหนเนี่ย     สงสัยกูคงลืมวางไว้ไหนสักที่”

“เหรอ..............ทีหลังก็เก็บดีๆแล้วกัน   จะได้ไม่หายอีก”

“อืม................. ใครแม่งไม่รู้เสือกมาเอาไป   แม่งเสือกเรื่องกูจริงๆ”

พอเราพูดประโยคนี้ออกไป เราก็มองไปที่ภีม  มันก็สะดุดกึ้กเลย (ท่าทางมีพิรุธมาก) เราก็เลยยิงต่ออีกดอก

“ถ้ากูรู้ว่าใครเอาไปนะ..............ได้เห็นดีกันแน่”  พอเราพูดไปแบบนี้  ภีมมันก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปเลย (ยิ่งน่าสงสัยเข้าไปใหญ่) ตอนที่เห็นท่าทีมีพิรุธของภีม  ตอนนั้นทั้งดีใจทั้งใจเสียเลย  เพราะถึงจะมีเค้าว่าภีมเอาไปแต่พอนึกถึงตอนที่ภีมอ่านไดอารี่  ก็ทำเอาเราหายใจไม่ทั่วท้องเลย

วันนั้นทั้งวันก็เป็นที่น่าแปลกอีกก็คือภีมไม่คุยกะเราเลยทั้งวัน  เวลาที่เราพยายามจะสบตาภีม  มันก็หันหน้าไปทางอื่นเลย         ถือว่าน่าสงสัยมากๆรึว่าภีมมันอ่านไดอารี่เราแล้ว  พอมันรู้ทุกอย่างว่าเราคิดยังไงกะมัน  มันก็เลยรังเกียจเรารึเปล่าว่ะ มันถึงมีท่าทีแบบนี้ (ตอนนั้นเริ่มคิดอะไรฟุ้งซ่านแล้วเราอ่ะ)

แต่เราก็ยังไม่อยากด่วนสรุปนะ.........  ก็ดูท่าทางของภีมต่อไป  
อ้อ............ลืมบอกไป ช่วงนั้นเราไม่ได้โทรไปหาภีมอีกเลย  หลายอาทิตย์เชียวแหละ...........จริงๆที่ไม่กล้าโทรไปก็เพราะว่าท่าทีของภีมนี่แหละ  มันทำให้เราอดคิดไม่ได้ว่าภีมเป็นคนเอาไดอารี่เราไป  และด้วยท่าทีห่างเหินเราก็ยิ่งคิดไปใหญ่ว่าภีมคงรังเกียจเราอ่ะ  ถ้ารู้ความจริงทั้งหมด

ตอนนั้นทำตัวไม่ถูกเลย โมโหตัวเองมาที่ไม่เก็บไว้ให้ดีจนเป็นเรื่องขึ้นจนได้  การที่อยู่ๆภีมจะไม่คุยกะเราไม่มีต้นเหตุจากอะไรเลยนอกจากเรื่องไดอารี่ เพราะวันที่ภีมไปบ้านเราก็ยังคุยเล่นกันเหมือนเดิม  แต่หลังจากวันนั้นมา ภีมก็มีท่าทีเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเจน

พอเป็นอย่างงี้เราก็เลยคิดว่าคงจะต้องตัดใจจากภีมแล้ว   เราไม่ได้โทรไปหาภีมอีกเลยหลังจากนั้น.................. อยู่รร.ก็ไม่ค่อยได้คุยกัน  หน้าเราภีมมันยังไม่ค่อยจะอยากมองเลย.................ถึงแม้ว่าภีมจะไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจไรเรามากมาย   แต่มันก็ไม่เหมือนเดิมแล้วไง  นับวันยิ่งห่างกันไปเรื่อยๆ

ตอนนั้นเรารู้สึกไม่อยากไปรร.เลย  

พอวันไหนเป็นวันหยุด  เพื่อนๆในกลุ่มก็มักจะโทรชวนกันไปเจอกัน  บ้างก็ไปดูหนัง  กินข้าว  ร้องคาราโอเกะ  ส่วนใหญ่เราก็จะไม่ไปอ่ะนะ  อ้างว่า..........ไม่มีใครอยู่บ้าน  ก็เป็นแบบนี้ตลอดจนเพื่อนๆเริ่มสงสัย  ว่าเรามีปัญหาอะไรรึเปล่า  เราก็ได้แต่บอกไปว่าไม่มีอะไร  พวกมันก็ไม่เซ้าซี้ถามไรเราอีก

จนมาวันนึง   เราก็คิดแผนการขึ้นมาอันนึง  กะว่าจะดูท่าทีภีมเป็นครั้งสุดท้าย   เพื่อจะได้ตัดสินใจทำใจจริงๆแล้ว

ในขณะที่เรานั่งเล่นอยู่กะเพื่อนๆในช่วงพักกลางวัน  เราก็เริ่มแผนการเลย

“นี่.................เพื่อนๆ  เรามีไรจะบอก” ตีหน้าเศร้าเล่าความเท็จกันสุดฤทธิ์

“มีไรเหอ...................หน้าเศร้าเชียว”  อันนี้เป็นเสียงซึ่งแสดงความเป็นห่วงอย่างมากของต๊ะ

“คือว่า..........................เค้าต้องย้ายรร.อ่ะ”  ทำเป็นเศร้าไว้

“ทำไมอ่า ?????................” เพื่อนๆต่างตกใจกันใหญ่  ถามเรากันลุกลี้ลุกลนไปหมด  ซึ่งรวมถึงภีมด้วย

“ก็..............พอดีพ่อเราเค้าจะย้ายไปอยู่ที่อื่น..........ก็เลยต้องย้าย” พอเพื่อนๆได้ยินแบบนี้  ต่างคนก็หน้าเคร่งเครียด  ช่วยกันหาทางออกกันต่างๆนานาเพื่อไม่ให้เราต้องย้ายรร.  

ส่วนภีมหน้าตาก็ดูเครียดๆไม่ต่างจากคนอื่นๆเลย   ดูท่าทางกำลังคิดอะไรอยู่

พอเราเห็นเพื่อนๆเริ่มไม่สบายใจก็เริ่มหวั่นๆเหมือนกันที่ต้องโกหกเพื่อนๆ   ก็ได้แต่ขอโทษพวกมันในใจ(พวกเมิงเข้าใจนะ..................มันเป็นเพียงแค่เรื่องโกหกที่ตรูสร้างขึ้นมาเพื่อเรียกร้องความสนใจจากภีมเท่านั้นเอง...................ตรูอยากจารู้ว่าภีมมันจาทำไงถ้าตรูต้องไปจริงๆ    มันจะกลับมาคุยกะตรูมั้ย................ก็เท่านั้นเอง)

พอเข้าคาบบ่าย   ก็ต้องเข้าเรียนกันแล้ว  แต่น่าตาเพื่อนๆยังกังวลกับเรื่องที่เราพูดกันอยู่   แต่ละคนคิ้วผูกกันเป็นปมเชียว.............นี่พวกเมิงไม่อยากให้ตรูไปขนาดนั้นเลยเหรอ  (ซึ้งเพื่อนๆจัง)

พอกลับมาถึงบ้าน  เราก็มานั่งคิดเรื่องภีม  จริงๆแล้วพอภีมมันรู้ว่าเรากำลังจะไปท่าทางมันก็ดูเครียดๆไม่ต่างจากคนอื่นๆเลย   ดูแล้วมันก็คงไม่อยากให้เราไปเหมือนกันนะเนี่ย (เค้าไม่ได้เข้าข้างตะเองน๊า.................) ทำไมทั้งๆที่ไม่อยากคุยกะเราแต่ทำไมต้องไม่อยากให้เราย้ายที่เรียนด้วยว่ะ  จริงๆแล้วมันต้องดีใจซิ  ถึงจะถูก  รู้สึกงงกับภีมมาก  อยากรู้จังตอนนี้ภีมคิดไรอยู่

อยากจะโทรถามให้มันรู้เรื่องไปเลยก็ไม่กล้า  เพราะไม่ได้โทรไปหานานแล้ว  ตอนนั้นรู้สึกอึดอัดมาก  นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง  คิดยังไงก็ไม่เข้าใจซะที

ตอนที่กำลังใช้ความคิดอยู่นั้น  เสียงโทรสับก็ดังขึ้นนานมากๆก็ไม่มีคนรับ  ไม่มีคนอยู่รึไงว่ะ  ถึงไม่รับโทรสับ  สักพักโทรสับก็ดังอีก.........................   เราก็เลยวิ่งออกไปรับด้วยความหงุดหงิด

“ฮัลโหล...............จะพูดกะใคร!!” น้ำเสียงมีน้ำโหมากมาย

“พูดกับปอนั่นแหละ....” อึ้ก..............เลย     นี่มัน...... นี่มัน......นี่มันเสียงภีมนี่หว่า

เราอ่ะเงียบเลย...............  พูดไม่ออก +  หน้าชาไปหมด    +  น้ำลายแห้งผาด

“ปอ...................ยังอยู่รึเปล่า?”    เอาไงดีล่ะ................คุยหรือไม่คุยดีว๊า....................

“เออ.........อยู่   ทะ..... โทรมา   มะ........มีไรเหอ” โอ๊ย...............ตะกุกตะกัก

“ทำไมเสียงดูกังวลจัง..............เครียดเรื่องย้ายที่เรียนเหอ” เรื่องนั้นที่ไหนน่ะ  เค้าเครียดเรื่องแกนั่นแหละ..

“อ๋อ...............อืม” (ขี้ปด)

“ไม่ต้องกังวลหรอก.........ที่เราโทรมาหาปอเนี่ย  เราจะบอกให้ปอนัดพ่อปอมาคุยกะอ.ปาริชาติ (แกเป็นอ.ที่ปรึกษาตอนนั้น)”  งง...........งง.........และ.............งง    ไปคุยทำไมว่ะ......  หรือว่าเรื่องที่เราวิปริตไปชอบผู้ชายแล้วภีมไปบอกอาจารย์    อาจารย์ก็เลยอยากคุยกะพ่อในฐานะที่มีลูกโรคจิต.......เอาแล้ว    ทำไงดีล่ะทีนี้

“ปอ.........ปอ   ทำไมเงียบไปล่ะ       นี่ยังอยู่รึเปล่า” ตรูจาทามไงดีเนี่ย.................................

“อะ.......เอ่อยังอยู่     คะ.......คือพ่อเราไม่ค่อยว่างหรอก   คงไปไม่ได้” นั่น..........ตอแหลไว้ก่อน  อย่าให้พ่อไปเด็ดขาด...............

“ปอช่วยคุยกะพ่อปอหน่อยสิ.......................ท่านจะได้มาคุยกะอาจารย์”

“ไม่ต้องคุยหรอกมั้ง....................พ่อเราก็รู้ว่าเราเป็นแบบนี้” ช่าย...........พ่อเราเค้ารู้มาตั้งนานแล้วว่าเราเป็นแบบนี้  ท่านไม่เคยว่าสักครั้ง  อีกอย่างเราก็มีพี่ชาย   มีน้องสาว  ท่านไม่ว่าไรหรอก

“อะไรของปอเนี่ย...............ปอนี่พูดไรงงๆ”

“ทำไมอ่ะ”  เริ่มงงไปกันใหญ่  นี่ภีมกำลังจะบอกไรเราเนี่ย   งงปายหมดแล้ว

“อ.ปาริชาติรับปากกับเราแล้วล่ะ...  ว่าจะช่วยพูดกะพ่อปอให้..........เรื่องที่ปอต้องย้ายรร.ไง”

“แล้วอ.ปาริชาติมาเกี่ยวได้ไงอ่ะ”  ตอนนั้นเราอ่ะงงไปหมดแล้ว

“เอ่อ..............คืองี้นะ......ตอนเลิกเรียนวันนี้  เราไปคุยกะอ.ปาริชาติมา  แล้วก็เล่าเรื่องที่ปอจะย้ายรร.ให้แกฟัง แกก็เลยรับปากจะช่วย   แล้วแกก็บอกให้เรานัดพ่อปอมาคุยกะแก   แกจะได้ช่วยพูดให้”

เอาไงดีล่ะทีนี้   บานปลายกันไปใหญ่โตแล้ว  จะทำดีว้ะเนี่ย........................................

เอาว้ะ................................เคลียร์ให้รู้เรื่องกันไปเลย

#########################################################################

Medmayom

  ขอบคุณๆนะ

1712

ขอบคุนครับ

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

Reus

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

spyhihi

สนุกกกกกกกกกกกกก

4_NAY

กรรมของเด็กเลี้ยงแกะ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

kenny69

ขอบคุณมากครับ

pearl9845

ขอบคุณครับ

franklovefluk

ขอบคุณ​ครับ​