## เรื่อง "เรื่องของเค้ากะแก" ##(22)ต่อของต่อ

bosskrubza

อ่ะต่อๆ....  เดี๋ยวจะขาดตอน

โทษทีน๊า.... ช้าไปหน่อย...

ภาพที่เห็นก็คือ.......
เป็นภาพชายหญิงที่ซ้อนจักรยานมาด้วยกัน..... โดยแน่นอว่าคนขี่ก็คือ... ภีม คนที่เราคิดถึงมากที่สุด.. คนที่เรารอคอยมาเป็นเดือนว่าจะได้เจอกัน....  คนที่เราตั้งใจมาหาเพื่อที่ได้หายคิดถึง...  แต่ภาพที่เราเห็นมันทำให้เรารู้สึกว่าภีมคนที่เรารอคอยมันเหมือนจะไม่มีตัวตนอยู่แล้ว....  
ผู้หญิงที่ซ้อนจักรยานภีมมา  เธอเป็นคนที่น่ารัก..   ผิวขาว.. ผมยาว.. ตัวเล็กๆ..  น่ารักน่าถะนุถนอม ดูเหมาะสมกับภีมมาก  มือของเธอกอดอยู่ที่เอวของภีม  เค้าสองคนหยอกล้อกัน.. ยิ้มแย้มให้กันอย่างมีความสุข...
ภีมคนที่เรารักอยู่ที่ไหน...  นี่มันไม่ใช่ภีมหรอก....  เรายืนนิ่งเฉยทำอะไรไม่ถูกเลย... รู้สึกว่าหน้าเรามันชาไปหมด  น้ำตาที่ไหลออกมาอย่างพรั่งพรูทำให้เพื่อนอีกสามคนรู้สึกตกใจไปด้วย.....

“ปอ..... ” หน่าพูดพร้อมกับเข้ามากอดเรา... มันยิ่งทำให้เราร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม  เราร้องไห้จนตัวสั่นไปหมด  ขาแข้งเรามันไม่มีแรงเลยจนหน่าต้องกอดเราให้แน่นขึ้นเพื่อช่วยพยุงให้เรายังยืนอยู่ได้

“ปอ.. อย่าเพิ่งคิดมากเลย  มันสองคนเป็นแค่เพื่อนกันหน่ะ.... ใช่มั้ยโอ๊ต??” ต๊ะพูด

“อะ.. เอ่อ...” ไอ้โอ๊ตอ้ำอิ้งพูดไรไม่ออก  มันยิ่งให้เราร้องไห้หนักเข้าไปใหญ่  นี่ใช่มั้ย??? เรื่องที่ทำให้เมิงมีท่าทีแปลกๆตแนที่เห็นตรูมา

“ที่เมิงไม่พูด  เพราะสองคนนั้นไม่ใช่เพื่อนกันใช่มั้ย???”  เราถามไอ้โอ๊ตทั้งๆที่ก็รู้ว่าคำตอบมันคืออะไร  แต่เราเพียงอยากได้ยินกับหูว่ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆ   ถึงแม้ว่าในใจเราจะหวังให้ไอ้โอ๊ตบอกว่ามันเป็นแค่เพื่อนกันก็เถอะ...

“กูขอโทษ... ที่กูไม่บอกเมิง...” ไอ้โอ๊ตพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด...  มันคงรู้สึกแย่มากๆ

“เมิงไม่ต้องขอโทษกูหรอก... เรื่องนี้มันไม่มีใครผิดหรอก  ผิดที่กูเองที่ไปรักภีม” เราร้องไห้สะอึกสะอื้นจนเพื่อนๆต้องช่วยกันเข้ามาปลอบและพูดให้กำลังใจ

เรื่องที่ภีมคบกับเก๋หน่ะ (ชื่อผู้หญิงคนนั้น) มันเริ่มต้นมาจากว่า.........
ตอนที่เข้ามาค่ายใหม่ๆ มีแต่คนชอบเก๋ เพราะเก๋เป็นคนน่ารักจะเรียกว่าสวยที่สุดในค่ายเลยก็ว่าได้.....  จึงไม่แปลกที่ผู้ชายหลายๆคนในค่ายจะชอบเก๋และหนึ่งในนั้นก็คือไอ้โอ๊ต   ไอ้โอ๊ตมันชอบเก๋มาก  มันก็เลยขอให้ภีมเป็นพ่อสื่อให้เพราะตอนแรกหนะภีมก็ไม่ได้คิดอะไรกับเก๋เลย  สองคนนั้นเป็นแค่เพื่อนดันธรรมดา  เพียงแต่ว่าภีมกะเก๋ค่อนข้างสนิมกัน  เก๋มักจะชอบมาคุยกะภีมบ่อยๆ  ไอ้โอ๊ตก็เลยไว้ใจให้ภีมเป็นคนคอยส่งจดหมายให้...  คอยเอาขนมไปให้... คอยเทคแคร์เก๋แทนมันเพราะมันเป็นคนขี้อาย  จนมาเมื่อสองอาทิตย์ก่อนไอ้โอ๊ตก็ได้สารภาพรักกะเก๋  แต่เก๋ก็ปฏิเสธความรักความหวังดีจากไอ้โอ๊ตเพราะเก๋บอกว่า  เก๋มีคนที่เก๋รักอยู่แล้ว... และคนคนนั้นก็คือภีม
หลังจากนั้นมาภีมก็ห่างๆจากเพื่อนๆที่มาด้วยกันเพราะเวลาส่วนใหญ่ก็จะอยู่กะเก๋

พอเรารู้ทุกอย่างจากปากไอ้โอ๊ต... จริงๆเราน่าจะโกรธภีมแต่เราจะบอกว่าไม่เลยเราไม่โกรธอะไรภีมทั้งนั้น  เพราะเราเข้าใจว่ายังไงผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิงเราต่างหากที่เป็นส่วนเกิน...

จากนี้ไปเราสัญญากับตัวเองว่าเราเป็นเพื่อนที่ดีของภีม...  แต่เราคงเลิกรักภีมไม่ได้...

*************************************************************************************

ต๊ะหน่าและไอ้โอ๊ตเป็นห่วงเรามาก.... แต่เราก็ไม่สามารถที่จะทำใจให้เข้มแข็งได้ในตอนนั้น... เราก็ยังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด... จนไอ้โอ๊ตเดินเข้ามาใกล้ๆเราแล้วมันก็เข้ามากอดเราพร้อมกับพูดว่า....

“เมิงร้องออกมาเลยนะ....  ร้องให้พอ...  กูเข้าใจความรู้สึกเมิงนะ” ไอ้โอ๊ตด้วยเสียงสั่นๆ สักพักมันก็ร้องไห้ออกมา... มันคงจะเสียใจอยู่ไม่น้อย...  พอเป็นแบบนี้ก็ทำให้ต๊ะกะหน่าพูดไรไม่ออก... มันสองคนก็คงจะรู้สึกแย่ไปด้วยทั้งที่มันอยู่ที่นี่แท้ๆแต่มันก็ไม่รู้อะไรเลย

เรากะไอ้โอ๊ตกอดกันร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนมีเสียงใครคนนึงที่เรารู้จักดีดังขึ้น

“เฮ้ย!! เป็นไรกันอ่ะ...” เรากะไอ้โอ๊ตก็เลยผละออกจากัน  ทำให้ภีมเห็นชัดว่าคนที่กอดกะไอ้โอ๊ตเมื่อกี๊คือเรา... (เพราะตอนที่กอดกันร้องไห้อ่ะ... เราหันหลังไปทางภีม)

ทันทีที่ภีมเห็นเรา.. ภีมก็รีบปล่อยมือเก๋ที่ยืนอยู่ข้างๆภีมทันทีด้วยท่าทางตกใจ
ตอนนั้นเรารู้สึกว่าตัวเองยังไม่พร้อมที่จะเจอภีมตอนนี้... และยิ่งไม่พร้อมที่จะเห็นภีมแสดงความรักใคร่กับใครต่อหน้าเรา  เพราะเรายังไม่เข้มแข็งพอที่จะทนรับภาพแบบนั้นได้  เราก็เลยลุกขึ้นแล้วเอามือปาดน้ำตาที่มันกำลังไหลอยู่ออกไป... แล้วหันไปพูดกับเพื่อนสามคนที่ยืนอยู่ว่า...

“เราไปก่อนนะ...  แล้วเจอกันตอนเปิดเทอม...”

จากนั้นเราก็รีบเดินออกจากตรงนั้นโดยเร็ว....

“ปอ.. เดี๋ยวก่อน...”  ภีมตะโกนเสียงดังซึ่งทำให้เราหยุดเดินโดยอัตโนมัติ....  แต่ก็เพียงไม่นานเราก็ตัดสินใจเดินออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด  แต่ภีมก็ตะโกนเรียกเราบอกว่าให้หยุดก่อน...  แต่ตอนนั้นเราไม่สนใจอีกแล้ว...  ตอนนั้นเราไม่อยากเห็นหน้าไม่อยากคุยอะไรกับภีมทั้งนั้น  แต่ภีมก็ไม่หยุดและภีมก็วิ่งมาที่เราแล้วก็เข้ามากอดเราไว้จนไอ้โอ๊ตต้องรีบวิ่งมาแล้วพูดว่า...

“พอเลยไอ้ภีม.... ” ไอ้โอ๊ตพูดพร้อมกับกระชากตัวภีมออกจากเรา

“เมิงอย่าเสือกเรื่องของกู..” ภีมหันไปตะคอกไอ้โอ๊ตด้วยเสียงเกรี้ยวกราด

“เมิงนั่นแหละ... หยุด!!” ไอ้โอ๊ตพูดแล้วต่อยเข้าที่หน้าภีม....

พอภีมล้มลงไปเราก็รีบเดินไปที่รถแล้วก็รีบขับออกไปจากตรงนั้นทันที....
เราขับรถเล่นให้สบายใจอยู่พักนึงแต่ก็ดูจะไม่เป็นผลเพราะตั้งแต่ออกมาจากตรงนั้นเราก็ยังร้องไห้ไม่หยุด...  เราจึงตัดสินใจขับรถกลับไปที่หอพี่
หลังจากที่เราออกมาภีมก็ยังโทรหาเราไม่หยุด  โทรมาเป็นร้อยๆครั้งแต่เราก็ไม่รับ.. ก็อย่างที่บอกว่า.. เรายังไม่พร้อมที่จะคุยอะไรตอนนี้  จนเราทนไม่ไหวเราก็เลยปิดเครื่องไป....

พอกลับมาถึงหอพี่เรา...  เราก็พยายามทำหน้าตาให้เป็นปกติมากที่สุด....  เพราะไม่อยากให้พี่รู้เดี๋ยวมันจะเป็นห่วง   แต่สุดท้ายก็โดนพี่จับได้จนได้
เราก็เลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่เราฟัง....    พี่เราก็ช่วยปลอบเราและพูดให้เราสบายใจขึ้นแล้วก็บอกให้เราไปนอน...  พร้อมกับพูดว่า

“พรุ่งนี้เราจะเดินทางกลับบ้านกันตั้งแต่เช้า”

ก็ดีเหมือนกันเพราะเราไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว..
เราอยากจะกลับบ้าน....  กลับไปอยู่ที่บ้าน...  เพราะที่บ้านมีแต่คนที่เค้ารักเรา

ทุกวันนี้เราก็เป็นยังเป็นแบบนั้นอยู่... ทุกๆครั้งที่มีเรื่องไม่สบายใจเราก็มักจะกลับบ้าน... เพราะมันจะช่วยทำให้เราสบายใจขึ้นได้เสมอ....

############################################################

1712

ขอบคุนครับ

dung

คืออะไรหว่า??

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Klong

ขอบคุนครับ

harain15

ขอบคุณครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนคราฟ

prakanboy

ร้องให้พอ

pearl9845

ขอบคุณครับ

franklovefluk

ขอบคุณ​ครับ​