## เรื่อง "เรื่องของเค้ากะแก" ##(26)

bosskrubza

##  เรื่อง  “ เรื่องของเค้ากะแก ” ๒๖  ##

มาต่อให้อีกตอน.....  ช่วงนี้งานเราเริ่มซาๆแล้ว  เลยมีเวลามาต่อให้ได้

อ้อ..... มีคนบอกมาว่าไม่อยากให้รวบเรื่องนี้  เราก็เลยตัดสินใจว่าจะไม่รวบเรื่อง.... มันก็เลยอาจจะค่อนข้างยาวหน่อยนะ...  จะว่าไปก็ไม่หน่อยหรอก  คงจะยาวมากทีเดียว  ถ้าอ่านแล้วเบื่อก็บอกนะ

มีเรื่องบอกอีกอย่างนึง.... เรื่องนี้ถ้าได้อ่านกันไปเรื่อยๆแล้ว ผู้อ่านอาจจะรู้สึกไม่ดีกับการตัดสินใจของเราในหลายๆอย่างในตอนนั้น  ก็ไม่แปลกหรอกทุกครั้งที่เรากลับไปนึกถึงเรื่องต่างๆในอดีตเราก็โมโหตัวเองเหมือนกันที่ทำไมเราถึงเป็นคนเจ็บไม่จำ.....  

ยังไงก็ติดตามกันไปเรื่อยๆแล้วกันแล้วผู้อ่านทุกท่านจะรู้เอง........

ไปอ่านต่อกันดีก่ะเนอะ.............................

*********************************************************************

ช่วงสี่ห้าวันที่ภีมไปเรียนรด.เราก็คิดถึงภีมมากๆ  ก็อย่างว่านะเจอหน้ากันทุกวันคุยกันอยู่ทุกวันพอภีมไม่อยู่แบบนี้ก็ต้องคิดถึงเป็นเรื่องธรรมดา
เราก็ยุ่งกับการซ้อมเพื่อเตรียมแข่งขันเหมือนเดิมแต่เราก็พยายามตามงานให้เจมส์ทุกวัน  ส่วนป๊อบก็ยังโทรมาหาเราอยู่ทุกวันเหมือนเดิม  ยิ่งคุยกันบ่อยๆทุกวันก็ยิ่งทำให้เราสนิทกับป๊อบมากยิ่งขึ้น

วันนี้แล้วสินะที่ภีมจะกลับมาจากเรียนรด.ดีใจจัง  ตื่นเต้นด้วย....

พอประมาณบ่ายๆเราก็เห็นนักศึกษาวิชาทหารใส่ชุดเขียวๆเริ่มเดินผ่านที่หน้าห้อง  นั่นหมายความว่าภีมต้องกกลับมาแล้วแน่ๆ  หัวใจเราเต้นตูมตามเลยที่จะได้เจอภีม

และแล้วคนที่เรารอคอยก็เดินเข้ามาในห้อง.... ซึ่งคาบนั้นพอดีอาจารย์ยกคลาสห้องเราก็เลยไม่ได้เรียนกัน  พอภีมเดินเข้ามาตรงกลุ่มของเราที่นั่งคุยกันอยู่  ภีมดูคล้ำไปนิดๆสงสัยคงตากแดดซึ่งก็ทำให้ภีมดูเข้มขึ้น  พอเราเห็นภีมเรารู้สึกเขินๆอย่างบอกไม่ถูก  เพื่อนคนอื่นๆก็ทักทายถามไถ่ว่าเป็นไงบ้าง... เหนื่อยมั้ย....  เราก็ได้แต่เอ๋อแดก... อายจนไม่รู้จะคุยอะไร...
พอคุยกันไปได้สักพัก.... ภีมก็ถามงานกับฝน

“เฮ้ยฝน.... มีการบ้านเยอะมั้ย????”  ภีมพูดพร้อมกับลุกขึ้นมานั่งข้างๆฝน

“เยอะดิ....  การบ้านเต็มไปหมดเลยแก  หัวบานแน่ๆ” ฝนพูดพร้อมกับหยุดชีสและสมุด Lecture มาให้ภีมดู

“ไหน.... มีไรบ้างล่ะ” ภีมพูดพร้อมกับหยิบชีสในมือฝนมาดู

“ ก็อันนี้นะเป็น....................................” ฝนก็อธิบายงานให้ภีมฟัง  

ตอนนั้นอ่ะนะ...  พอเราเห็นภีมกะฝนสนิทกันมากๆเราก็เริ่มหึงเหมือนกันเฮอะ...  ยิ่งมาเห็นภาพแบบนี้ก็ยิ่งทำให้เราคิดมาก....  แต่เราก็พยายามห้ามความคิดตัวเองนะเพราะกลัวว่าเดี๋ยวจะเสียเพื่อนถ้าเรายังคิดอะไรงี้เง้าแบบนี้ ตอนที่เรากะลังอยู่ในภวังค์ของภาพที่เห็นตรงหน้า  เจมส์ก็เรียกเราขึ้นมา

“ปอ....... เอางานให้เราบ้างดิ”

“ อืม....” เราพูดพร้อมกันลุกขึ้นเดินมาที่โต๊ะตัวเองซึ่งเจมส์ก็เดินตามมานั่งข้างๆเรา

“ อ่ะนี่....” เราพูดพร้อมกับยื่นชีสให้เจมส์

“มีอะไรบ้างล่ะ... อธิบายให้ฟังหน่อยจิ....” เราก็เลยอธิบายให้เจมส์ฟังว่าช่วงที่เจมส์ไม่อยู่เราเรียนอะไรไปบ้างแล้วมีการบ้านอะไรบ้าง.....  เจมส์ก็นั่งฟังตาปริบๆเพราะงานมันเยอะจริงๆ

“โห.... ทำไมเยอะจังอ่ะ” เจมส์ทำหน้าเหนื่อยๆ

“น่า.... ลองไปทำดูก่อน  ถ้าอันไหนไม่เข้าใจก็ถามเราได้นะ”

“ค๊าบบบบ...  ขอบคุณค๊าบบบ...” เจมส์พูดทำหน้าทะเล้น

หลังจากเลิกเรียนเราก็ลงไปนั่งกันที่หลังประชาสัมพันธ์ของรร. เพราะตรงนั้นจะมีโต๊ะหินอ่อนให้นั่งและมีต้นไม้ที่ค่อนข้างร่มรื่น  พอหลังจากเลิกเรียนเราก็มักจะมานั่งกันตรงนี้ทุกวัน
พอวางกระเป๋ากับเรียบร้อยเราก็ออกไปหาอะไรกินที่หน้ารร.  ตอนที่เรากะเพื่อนๆกะลังจะข้ามถนนไปอีกฝั่งนึงเพื่อซื้อของกินเราก็เจอป๊อบกะลังจะข้ามถนนเหมือนกัน

“อ้าวปอ.... จะไปไหนเนี่ย” ป๊อบถามเรา

“อ๋อ...  เราจะไปซื้อของกินหนะ”

“ เหรอ... งั้นเราไปด้วยดิ...”

“อืม....” ตอนช่วงที่เราข้ามถนนด้สนเพราะว่าเรายืนอยู่ตรงกลางระหว่างเจมส์กะป๊อบ  ทำให้ตอนที่เราข้ามถนนมือทั้งสองข้างของเราก็ถูกจับโดยคนทั้งสองคน  คนนึงมือซ้ายคนนึงมือขวา....  พอป๊อบกะเจมส์เห็นแบบนี้มันก็เลยหันมามองหน้ากันแบบแบบพยั่งเชิง (อารัยเนี่ย.... ศึกชิงนางเหรอ...  แล้วภีมของตรูอยู่ที่ไหน....)
เราก็โดนมือทั้งสองคนนั้นจูงให้ข้ามถนน  พอข้ามถนนไปฝั่งตรงข้ามทั้งสองคนก็ปล่อยมือเราออกแล้วป๊อบก็พูดกับเราว่า...

“ปอ... ป๊อบไปก่อนนะ  เดี๋ยวจะไปซื้อน้ำแล้วจะไปเล่นบอลกะเพื่อนต่อ”

“ อืม...  แล้วเจอกัน” เราพูดแล้วก็ยิ้มให้ป๊อบแล้วป๊อบก็พูดว่า

“เดี๋ยวคืนป๊อบโทรไปหานะ” ป๊อบพูดกับเราแต่หันไปมองหน้าเจมส์พร้อมกับทำหน้ายียวนใส่เจมส์แล้วป๊อบก็เดินไป  เจมส์ก็หันมาถามเราทันที

“ใครหนะปอ... เราไม่คุ้นหน้าเลย” จาหงุดหงิดไรเนี่ย...  เมิงกะตรูเพื่อนกันน๊า..........

“เพื่อนปอหนะ... ” เราพูดแล้วยิ้มแหยๆ

“เหรอ... แต่ท่าทางมันดูคิดเกินเพื่อนนะ” กรรม.... รู้ไปนั่น

“ไม่หรอก.... แค่เพื่อนกันเอง” ถึงเราจะพูดออกไปแบบนี้แต่เจมส์ก็ยังหน้าบึ้งๆอยู่ดี  เราก็เลยต้องเบี่ยงเบนประเด็น....

“เจมส์... ไปหาไรกินกันเหอะ..  หิวไม่ใช่เหรอ”

“เออ....” เราก็เดินดูของกินกันเจมส์แต่ภีมของฉันอยู่ไหนเนี่ย..... ไม่รู้เดินหายไปไหนแล้ว  ตอนที่เจมส์กะลังซื้อลูกชิ้นอยู่เราก็บอกกะเจมส์ว่า

“เจมส์... เดี๋ยวปอไปซื้อยำลูกชิ้นก่อนนะ”

“ เดี๋ยวๆ  อย่างเพิ่งไป.... ขอตังค์หน่อย..  ไม่มีตังค์อ่ะก็เราเพิ่งไปค่ายรด.มา” เออ..ช่าย  แล้วงี้ภีมจะเอาเงินที่ไหนซื้อของกินล่ะ

“อ่ะ..” เราพูดพร้อมกับยื่นเงินไปเจมส์

“ขอบคุณคร๊าบบ”

จากนั้นเราก็เดินหาภีม.... พอดีเจอบัวเราก็เลยถามบัวว่าภีมอยู่ไหน  บัวบอกว่าอยู่ที่ร้านน้ำปั่นซึ่งร้านน้ำปั่นนี่จะอยู่ติดกับร้านยำลูกชิ้นพอดี  เราก็เลยรีบเดินไป...  อ่ะเจอแล้ว
ตอนที่เรากะลังจะเรียกภีมเพื่อถามว่ามีเงินรึเปล่า.... เราก็เห็นฝนหยิบเงินจ่ายให้ภีมพอดีเราก็เลยเดินกลับมาที่ร้านยำลูกชิ้นแล้วสั่งของกิน  ตอนนั้นรู้สึกแปลกแฮะ...  รู้สึกหึงฝนยังไงไม่รู้กับการที่ทั้งสองคนดูสนิทกันมากขึ้นแบบนี้  พอซื้อของกันเสร็จเรียบร้อยเราก็นั่งสวาปามกันอย่างเอร็ดอร่อย..... จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับบ้าน....

เราจะบอกก่อนว่า...  การที่เรากะภีมคบกันแบบที่เป็นอยู่ทำให้ในหลายๆครั้งที่เรารู้สึกอะไร เช่น  หึง  หวง  หรือคิดถึงภีมมากๆแบบวันนี้  แต่เราไม่สามารถแสดงความรู้สึกมากมายแบบนั้นออกมาได้เพราะมันจะทำให้คนรอบข้างสงสัยในความสัมพันธ์ของเราสองคน  แล้วข้อเสียอีกอย่างนึงก็คือ  หากภีมไปแอบชอบใครหรือกิ๊กกั๊กกะใครเราก็ไม่มีโอกาสรู้เลย...  เหตุผลอย่างแรก...  ถ้าคนที่คิดว่าเรากะภีมเป็นเพื่อนเค้าก็ยิ่งไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมาบอกเรา  เหตูผลอย่างที่สอง.... หากคนอื่นที่รู้ว่าเราชอบภีมมากแต่ภีมคิดกับเราแค่เพื่อนอย่างที่มันเข้าใจกัน  เวลาภีมไปทำอะไรอย่างที่ว่า... เราก็ไม่มีโอกาสรู้เช่นเดียวกัน  เพราะเพื่อนๆจะรู้ว่าเรารักภีมมากและเราก็เป็นคนคิดมากด้วย  ดังนั้นเวลาที่มีอะไรแบบนี้เราก็มักจะไม่รู้เรื่องเลยทั้งที่มันเป็นเรื่องของคนที่เรารัก  ด้วยความที่เป็นแบบนี้เลยทำหน้าในหลายๆครั้งเรากลายเป็นคนโง่ในสายตาของคนอื่นๆ  คุณผู้อ่านรู้มั้ยว่า... เรื่องบางเรื่องเราเพิ่งมารู้ตอนเรียนมหาลับนี่เอง  ซ้ำร้ายเรื่องบางเรื่องเราเพิ่งรู้ตอนนัดเลี้ยงรุ่นเมื่อปีใหม่ที่ผ่านมาเอง....

อ่ะต่อกัน.......................

คืนนั้นเราก็เลยโทรไปหาภีมด้วยความคิดถึงอย่างสุดซึ้ง.....  เราก็คุยกะภีมจนหายคิดถึง  แต่เราก็ยังมีคำถามที่อยากจะถามแต่ก็ไม่กล้าถาม   ก็เรื่องฝนนั่นแหละ....  สุดท้ายเราก็เลือกที่จะเก็บไว้ก่อนเพราะมันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้  

####################################################

1712

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Klong

ขอบคุนครับ

harain15

-ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

pearl9845

ขอบคุณครับ