## เรื่อง "เรื่องของเค้ากะแก" ##(32)

bosskrubza

## เรื่อง  “เรื่องของเค้ากะแก” ๓๒  ##

ต่อกันเลยเนอะ.....

**************************************************************************************
  
จากการที่เราแยกออกไปนั่งกินข้าวคนเดียวเฉยๆเมื่อตอนพักกลางวันทำให้เพื่อนๆในกลุ่มรู้สึกแปลกใจมาก  จนกระทั่งช่วงบ่ายเราก็ยังไม่ปริปากอะไรพูดกับใครเลยแม้ว่าพวกเพื่อนๆในกลุ่มจะมาถามอะไรเรา  ตอนนั้นเราไม่อยากคุยกะใครไม่อยากพูดอะไรกับใครทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นภีมหรือเพื่อนคนอื่นๆ  เพราะถ้าเราได้พูดอะไรหรือตอบคำถามมากมายที่มันถามเรามา... เรากลัวว่าคงจะได้มีการเสียเพื่อนกันแน่ๆ..  เพราะหลังจากที่เราได้รู้เรื่องที่ไปลอยกระทง..  เรายอมรับว่ารู้สึกน้อยใจภีมและเพื่อนๆในกลุ่มมาก...  ทำให้ตอนนั้นเราเลยยังไม่อยากคุยอะไรกับพวกมันทั้งนั้น.. ทุกอย่างมันดูสับสนไปหมด... เพราะมันมีแต่คำถามในใจที่เราไม่รู้คำตอบเลยสักคำถามเดียว....

แล้วในที่สุดเราก็ทนไม่ไหวแล้วที่จะยังนั่งเรียนอยู่ในห้อง... ตอนนั้นรู้แค่ว่าอยากไปไหนก็ได้ที่จะไม่ต้องเจอภีมกับและก็เพื่อนๆในกลุ่มและถ้าขืนนั่งเรียนอยู่เราก็ไม่มีทางเรียนรู้เรื่องเพราะตอนนั้นเราปวดหัวมาก  คิดได้ดังนั้นเราก็เลยตัดสินใจเก็บของบนโต๊ะเรียนใส่เป้แล้วเดินไปหาอาจารย์ที่ยืนสอนอยู่หน้าห้อง  เราบอกอาจารย์ว่าไม่สบายขอไปนอนที่ห้องพยาบาล  ซึ่งอาจารย์ก็อนุญาตเพราะน่าตาเราตอนนั้นมันก็คงบ่งบอกว่าเราไม่ค่อยสบายจริงๆ  

เราเดินออกมาจากห้องโดยที่ไม่หันกลับไปมองใครเลย...  เราเดินตรงไปที่ห้องพยาบาลแล้วบอกอาจารย์ที่ห้องพยาบาลว่าปวดหัวมากท่านก็เลยเอายาแก้ปวดหัวให้เรากินแล้วก็อนุญาตให้เรานอนที่ห้องพยาบาลได้  เราเลือกนอนเตียงที่อยู่ในสุดเพราะต้องการที่จะอยู่เงียบๆคนเดียวเพียงลำพัง  แม้ว่าเราจะกินยาแก้ปวดหัวไปแต่ยาที่กินไปก็ไม่ได้ทำให้เราหายปวดหัวได้เลยและที่สำคัญมันก็ไม่ได้ทำให้เราหลับได้ตามที่เราต้องการ  เรานอนนิ่งๆอยู่บนเตียงห้องพยาบาลเพราะนอนไม่หลับจนกระทั่งหมดคาบแรกของช่วงบ่าย  ซึ่งแน่นอนว่าเพื่อนๆในกลุ่มต้องแห่มาหาเราที่ห้องพยาบาลแน่นอน

“ ขอโทษนะคะอาจารย์... มีนร.ชื่อ ....... .......  มานอนที่ห้องพยาบาลรึป่าวค๊ะ ” เสียงบัวถามอาจารย์ห้องพยาบาล

“ อ๋อ.... มีจ๊ะ  รู้สึกว่าจะนอนอยู่เตียงด้านในสุดนะ” เสียงอาจารย์ห้องพยาบาลตอบ  

เราก็นอนนิ่งๆฟังเสียงพวกมัน  สักพักเสียงการสนทนาก็จบลงแล้วเปลี่ยนเป็นเสียงฝีเท้าของคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินตรงมาที่เตียงเรา  ซึ่งแน่นอนว่าต้องเป็นเพื่อนในกลุ่มเราแน่ๆ  เราก็เลยหลับตาลงแกล้งทำเป็นหลับ

“ เฮ้ยแก... ปอมันหลับอยู่ว้ะ ” เสียงบัวพูดขึ้น

“ เลยไม่ได้ถามให้รู้เรื่องเลยว่ามันเป็นอะไร ” เสียงต๊ะพูดขึ้นบ้าง

หลังจากต๊ะพูดก็มือใครคนนึงมาแตะที่หน้าผากเรา.... แล้วก็พูดว่า

“ ตัวปอก็ไม่ร้อนหนิ...” เจมส์พูด แสดงว่าคนที่เอามือมาแตะหน้าผากเราเมื่อครู่นี้คงจะเป็นเจมส์

“ แกว่าปอมันเป็นไรว้ะ.... วันนี้มันก็ไปนั่งกินข้าวคนเดียว  เราถามอะไรมันก็ไม่ตอบเลย... หรือว่าเรื่องที่เราไปลอยกระทงด้วยกันว้ะ ” เสียงชาติพูด

“ คงไม่ใช่เรื่องลอยกระทงหรอกมั้ง... ก็ไหนบอกว่าปอมันไม่ไปไง” ต๊ะพูด  แต่ประโยคนี้สิที่ทำให้เรางงไปใหญ่  “ก็ไหนบอกว่าปอมันไม่ไปไง” เราไปพูดกะใครตอนไหนว่าเราไม่ไป.....

“ ถ้างั้นมันจะเป็นอะไรล่ะ .... มันต้องมีสักเรื่องแหละน่า” หน่าพูดขึ้นบ้าง

“ หรือว่าไมเกรนขึ้นว้ะ..” ต๊ะถามความเห็นเพื่อนๆ

“ ถ้ามันไมเกรนขึ้นจริงๆ... มันก็ต้องมีสาเหตุอยู่ดี ” เจมส์พูด

“ เฮ้ยพวกแก... เราว่าขึ้นห้องเรียนกันก่อนเหอะ... ป่านนี้อาจารย์คงมาแล้วแหละ ” นิดพูดโพล่งขึ้นมา

“ เออว้ะ.... เดี๋ยวมันตื่นมาค่อยถามมันก็ได้” บัวพูด

แล้วเราก็ได้ยินเสียงพวกมันเดินออกไปจากห้องพยาบาล.... เราลืมตาขึ้นมาพร้อมกับน้ำตาที่มันไหลออกมาอีกแล้ว... ทำไมช่วงนี้เราร้องไห้บ่อยจัง... รู้สึกโมโหตัวเองมากๆที่เป็นคนอ่อนแอแบบนี้  แต่ตอนนั้นเราก็ห้ามน้ำตาไว้ไม่อยู่จริงๆ  สิ่งที่ทำได้มีเพียงพยายามอดกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้มันเล็ดรอดออกมาเท่านั้นเอง  เราร้องไห้ออกมาอย่างหยุดไม่ได้  น้ำตาที่มันไหลออกมาก็ดูท่าจะไม่มีวันหมดจนหมอนที่เรานอนเปียกปอนไปด้วยน้ำตาที่มันไหลออกมา  

“ ปอเป็นอะไร... ทำไมถึงต้องนอนร้องไห้” เสียงเจมส์ที่ถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงทำให้เราถึงกับสะดุ้ง  เราไม่ได้ตอบอะไรออกไปเจมส์จึงเดินมาหยุดตรงหน้าเราเพราะเรานอนตะแคงแล้วเจมส์ก็นั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆเตียง  เจมส์สบตาเราอย่างต้องการคำตอบ  เราจึงพูดออกมาด้วยเสียงประชดว่า

“ เจมส์ก็น่าจะรู้” เรามองหน้าเจมส์ทั้งน้ำตา  เราน้อยใจเจมส์มากๆเพราะเจมส์ก็เป็นอีกคนที่ไปลอยกระทงกับพวกนั้นโดยไม่บอกเราหรืออีกนัยนึงก็คือ  เจมส์รู้เรื่องฝนกับภีมโดยไม่คิดจะบอกเราสักคำ

“ปอหมายถึงเรื่องอะไร... เราไม่เข้าใจ ” เจมส์พูดพร้อมกับทำหน้างงๆ

“ก็เรื่องที่ไปลอยกระทงกันโดยที่ไม่ชวนเราไง.... ทำไมเหรอ...  กลัวว่าเราจะไปขัดความสุขของฝนกะภีมรึไง ” เราพูดประชดออกไปพร้อมกับอารมณ์โกรธและอารมณ์น้อยใจ

“ ปอหมายถึงอะไรที่บอกว่า...  กลัวว่าปอจะไปขัดความสุขของฝนกะภีม  เราไม่เห็นรู้เรื่องเลย... แล้วเมื่อคืนเราก็ไม่ได้ไปกะพวกมันด้วย ” เจมส์ยังคงตอบกลับมางงๆ เราก็เลยเล่าเรื่องที่คุยกับจ๋าและดาวเมื่อเช้าตอนเข้าแถวให้เจมส์ฟัง

“ อย่างนี้นี่เอง..... ไอ้ภีมนะไอ้ภีม” เจมส์สบถกับตัวเองเบาๆ แต่มันก็ดังในระดับที่ทำให้เราได้ยิน  เพราะในห้องพยาบาลนั้นเงียบมาก  แล้วเจมส์ก็พูดออกมาด้วยท่าทางโมโหว่า

“ เราจะไปคุยกะไอ้ภีมให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้เลย ” เราก็เลยต้องรีบห้ามไว้

“ อย่าเลยเจมส์..... แค่นี้เราก็รู้แล้วว่าอะไรเป็นอะไร...  อย่าไปถามอะไรให้มันมากความเลย” สิ่งที่เราพูดก็เหมือนเป็นการเตือนตัวเองด้วย

“ ไม่ได้นะปอ... มันจะมาทำแบบนี้กะปอไม่ได้ ” เจมส์ยังคงอยู่ในอารมณ์โมโหเหมือนเดิม

“ ช่างเค้าเถอะเจมส์..... ที่ภีมทำหนะถูกแล้ว... เรารู้ตัวเองดีว่าเราเป็นอะไร  แค่ที่ผ่านมามันก็ทำให้เรามีความสุขมากแล้ว...  เรารู้อยู่แล้วแหละว่าสักวันมันก็ต้องมีวันนี้...  เพียงแต่เราไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้แค่นั้นเอง.....และที่สำคัญเราแค่ไม่คิดว่าคนที่ภีมเลือกจะเป็นคนใกล้ตัวเรานี่เอง  ” เราพูดเสียยืดยาว... แต่มันก็ทำให้เจมส์นิ่งลงจากเมื่อกี๊มากทีเดียว  เจมส์ก็เลยพูดว่า..

“ ปอจะเอาแบบนั้นเหรอ.... เราไม่อยากให้มันจบแบบนี้นะ” เจมส์ถามเราเพื่อต้องการให้เราคิดทบทวนอีกที

“ มันดีที่สุดแล้วล่ะ.... เราไม่อยากอะไรอีกแล้ว  เราเหนื่อยกับเรื่องนี้มามากเกินพอแล้ว..  จากนี้ไปเราก็จะเดินตามทางของเราเสียที...” พูดออกไปเราก็อดใจหายไม่ได้  เพราะจากนี้ไปเราคงจะไม่มีภีมอยู่กับเราอีกแล้ว...  แต่ถึงยังไงใจเราก็ไม่สามารถลืมภีมได้หรอกเพราะเรารักภีมไปแล้ว  น้ำตาที่มันเพิ่งจะหยุดไปก็พาลไหลออกมาอีกครั้ง  เจมส์มองเราด้วยสายตาที่มีแต่ความเป็นห่วง  เจมส์ยื่นมือมาจับมือเราไว้แน่นเพื่อให้กำลัง ....

*************************************************************************************

คุณรู้มั้ยว่า.........

“  การที่เราไม่มีค่าไม่มีความหมายในสายตาใครโดยเฉพาะคนที่เรารักหนะ...  มันเจ็บปวดมากขนาดไหน ”

หลังจากวันนั้นมาเราจึงเปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่....  เพราะเราต้องอยู่คนเดียวให้ได้.....  เราต้องกล้าที่จะทำอะไรคนเดียว...  ไปไหนคนเดียว... ซึ่งมันก็ดีนะมันทำให้เรามั่นใจในตัวเองและมั่นใจในการตัดสินใจของตัวเองมากขึ้น  เราเข้มแข็งขึ้น....  เหมือนที่พ่อเคยบอกว่า... “ เวลาที่เราเจอเรื่องร้ายๆ... หลังจากที่เราผ่านมันมาได้   เราจะเป็นคนที่เข้มแข็งมากขึ้น”  เพราะเหตุการณ์ครั้งนี้แหละนะ  ที่มันทำให้เรากลายเป็นคนใหม่ที่อดทนและเข้มแข็งกับอะไรๆได้มากกว่าแต่ก่อน  เรายอมรับว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นมันส่งผลให้เราเป็นคนใหม่แบบที่เป็นอยู่ทุกวันนี้

ช่วงแรกๆเพื่อนๆในกลุ่มเรามันก็พยายามที่จะหาโอกาสเข้ามาคุยกับเรา  แต่เราก็หาทางเลี่ยงมาได้ตลอด  พวกมันก็เลยเปลี่ยนวิธี  โดยใช้การโทรมาหาเราเพื่อที่หวังจะคุยกันให้รู้เรื่อง  แต่ด้วยความที่ตอนนั้นเราคิดที่จะตัดพวกมันทิ้งออกไปจากชีวิต  เพราะหลายๆอย่างมันมากมายซะจนเราเกินจะรับไหว  มันเหมือนเชือกที่ผูกเป็นเงื่อนตายหลายๆปมแก้ยังไงก็แก้ไม่ออก  ถึงจะแก้ออกแต่ร่องรอยที่เคยถูกมัดเป็นเงื่อนตายมันก็ยังคงอยู่  เราถึงเลือกที่จะตัดมันทิ้งซะ  เราไม่พูดไม่คุยไม่สนใจว่าพวกมันจะทำอะไร...  เราอาจจะดูงี่เง้านะ... แต่เราก็มีทางออกและมีเหตุผลของเรา  

เราอยากจะบอกว่าการที่เราต้องตัดใครสักคนออกจากความเป็นเพื่อนนั้นเป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับเรา  เพราะเราเป็นคนที่รักเพื่อนมา...ก  แล้วยิ่งเป็นเพื่อนสนิทที่คบกันมา  เราเรียนด้วยกัน...  เที่ยวเล่นด้วยกัน....  เราผ่านทั้งเรื่องดีและเรื่องร้ายๆมาด้วยกัน  เคยยิ้ม...  หัวเราะ... ร้องไห้  มาด้วยกัน  แต่มาวันนี้วันที่เราต้องตัดพวกมันออกไปมันเป็นเรื่องที่ยากมากแต่เราก็ต้องทำ  เราร้องไห้ทุกวัน... ที่เราต้องเสียเพื่อนที่สนิทไปทั้งกลุ่ม.... แต่ในเมื่อแก้วมันร้าวแล้วยังไงมันก็ไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมได้

ส่วนภีมก็พยายามที่จะเข้ามาคุยกับเราเหมือนกัน  แต่เราก็ไม่สนใจ  ภีมโทรมาหาเราเราก็ไม่รับ  ถึงแม้ว่าเราอยากจะรับใจจะขาดแต่เราก็ต้องยอมบังคับใจตัวเอง...

ภีมจะรู้มั้ยว่าทุกครั้งที่ภีมโทรมาหาเรา... มันทำให้เราเสียน้ำตามากขนาดไหน...

*******************************************************************************************************************

ในตอนเช้าของทุกวันหลังจากที่เรามาถึงรร. เราก็จะเอาเป้ไปเก็บที่ห้องแล้วเราก็จะลงไปที่โรงอาหารหรือเดินเล่นในรร.  ซึ่งป๊อบก็จะอยู่กับเราตลอดในช่วงเช้าก่อนที่จะเข้าเรียน  เรากะป๊อบจะไปกินข้าวด้วยกันทั้งตอนเช้าและตอนพักกลางวัน  ส่วนตอนเย็นป๊อบก็จะอยู่กับเราตลอดเหมือนกัน  ทำให้เรามีเวลาอยู่กับป๊อบมากขึ้นได้เรียนรู้และได้รู้จักป๊อบมากขึ้น  ถือว่ายังโชคดีนะที่ในตอนนั้นเรายังมีป๊อบอยู่เพราะป๊อบจะคอยดูแลและคอยให้กำลังใจเราตลอด

เย็นวันหนึ่งหลังจากเลิกเรียน  เนื่องจากวันนั้นป๊อบเลิกเรียนก่อนป๊อบก็เลยมานั่งรอเราที่หน้าห้อง

“ อ้าวป๊อบ...... ทำไมวันนี้เลิกเรียนเร็วจัง ” เราถามป๊อบซึ่งนั่งอยู่ที่ระเบียงหน้าห้องเรา

“ ก็พออาจารย์แกให้เลิกเร็วอ่ะ..” ป๊อบตอบ

“ อืม.....”

“ ปอ.... วันนี้ไปดูหนังกันนะ...” ป๊อบชวนเรา

“ เออ.... ก็ดีเหมือนกัน...”

เรากะป๊อบก็เดินออกจากหน้าห้องซึ่งเราสังเกตได้ว่าเพื่อนๆกลุ่มที่เราเคยคบมองมาทางเราตลอดเลยโดยเฉพาะภีมที่มองมาอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นักแต่เราก็ไม่ได้สนใจอะไร  แล้วเรากะป๊อบก็เดินสวนกะเจมส์ที่ตรงบันได

“ จะไปไหนกันเนี่ย.....” เจมส์ถามเรากะป๊อบ

“ จะไปดูหนังกันหนะ ” เราตอบแล้วก็ยิ้มให้เจมส์

“อืม..... ป๊อบ  ยังไงก็ดูแลปอดีๆนะ...” เจมส์พูดกับป๊อบด้วยสีหน้าจริงจัง

“ อืม... มันแน่นอนอยู่แล้ว ” ป๊อบก็ตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังเช่นกัน

แล้วเจมส์ก็หันมายิ้มกับเราแล้วเจมส์ก็เดินไป  หลังจากที่เราออกมาจากกลุ่มเจมส์ก็โทรมาหาเราตลอดคอยเป็นห่วงคอยถามว่าเราเป็นไงบ้าง  รวมถึงถามเรื่องป๊อบด้วยซึ่งเราก็เล่าให้เจมส์ฟังในทุกๆเรื่อง  เจมส์กูดูท่าทางจะเชื่อใจป๊อบมากแถมยังยุให้เราคบกะป๊อบด้วย  แต่ก็นะ.... ไม่รู้สิ...

เรากะป๊อบเลือกดูหนังผีเรื่องนึง.... จำชื่อเรื่องไม่ได้แล้ว  ตลอดที่ดูหนังป๊อบก็จะเนียนทำเป็นกลัวผีหรือกลัวจริงๆก็ไม่รู้  เพราะป๊อบจะเขยิบมานั่งใกล้ๆเราตลอด  บางทีก็จับมือเราบ้าง  แต่เราก็ไม่ถือหรอกนะ  แฮ่ๆ.....
พอดูหนังเสร็จเราก็ไปกินซเว่นเซ่นกัน.... แล้วป๊อบก็ขับรถมาส่งเราที่หน้ารร. เพราะเราต้องมาเอารถแล้วก็จะแยกย้ายกันกลับบ้านเหมือนทุกๆที  แต่วันนี้สิตอนที่อยู่บนรถป๊อบก็จะเลือกเปิดแต่เพลงหวานๆเพลงรักๆ  พอมาถึงที่หน้ารร.  เราก็หันมาพูดกับป๊อบว่า...

“ขอบคุณนะ...  เราไปแล้ว” เราก็กำลังจะเปิดประตูรถออกแต่ป๊อบก็เอามือมาจับแขนเราไว้แล้วพูดว่า

“ อย่าเพิ่งดิ... ป๊อบมีเรื่องจะคุยด้วย ” เราก็เลยปิดประตูรถแล้วหันมาถามป๊อบว่า

“ มีไรเหรอ...”

“ ปอ....  ปอคบกับป๊อบได้มั้ย???”  ป๊อบพูดไม่ดังมากแต่เราก็ได้ยินเต็มสองหูเลย..... ตอนนั้นเราทำไรไม่ถูก  ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี  เพราะเราก็ยอมรับว่าในเราก็ยังมีภีมอยู่  แต่ตลอดช่วงที่เราออกมาจากกลุ่มป๊อบก็คอยดูแลคอยอยู่กับเราตลอด  ซึ่งเราก็ยอมรับว่าเราก็รู้สึกดีกับป๊อบมากขึ้นกว่าเดิม  แต่ก็ไม่รู้จะตัดสินใจยังไงดี  ป๊อบคงเห็นว่าเราเงียบไปนานก็เลยพูดว่า

“ ถ้าปอจะปฏิเสธ... ป๊อบก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ  เพราะปออาจจะไม่ได้ชอบป๊อบ” ป๊อบพูดเสียงเนือยๆ

“ ไม่ใช่.... ไม่ใช่แบบนั้น ” เราโพล่งออกมาทันที  เพราะใจจริงเราก็รู้สึกชอบป๊อบขึ้นมาบ้างแล้ว  เราเห็นป๊อบยิ้มขึ้นมาทันทีเลยหลังจากเราโพล่งไปแบบนั้น

“ งั้นตกลงว่าไงอ่ะ ” ป๊อบถามเรายิ้มๆ

“ ก็ไม่รู้ดิ... ขอคิดดูก่อนได้มั้ยอ่ะ ” เราตอบไปเขินๆ  เพราะถ้าจะให้บอกว่าตกลงต่อหน้าป๊อบเลย  เราก็เขินอ่ะ

“ จะนานมั้ยอ่ะ...  แต่ป๊อบว่าไม่ต้องคิดหรอก จะคบก็คบกันเลยเนี่ย...  คิดไปก็เสียเวลาป่าวๆ นะ..นะ...นะ..”  ป๊อบพูดคาดคั้นเราไปยิ้มไปแถมอ้อเราอีก  ซึ่งดูท่าทางป๊อบจะดูสนุกมากที่แกล้งเรา

“ อย่าเร่งดิ...” เราตอบไปแบบอายๆ

“ นะ... คบกันเลยเนี่ย...  ไม่ต้องคิดแล้ว...  เสียเวลาสวีทกันป่าวๆ ” ป๊อบพูดมาได้ไม่อาย  แต่คนฟังหนะ... อาย
เราก็เลย.....  ก็เลย.....   ก็เลย...... ตอบว่า

“ เออ... คบกันก็ได้..” เท่านั้นแหละ... ป๊อบโน้มตัวมากอดเราแล้วก็ห้อมแก้มเราสลับกันไปซ้ายขวาๆ ไม่ยอมหยุด  จนเราต้องบอก  ถึงจะยอมหยุด

จากนั้นเราก็แยกกันกลับบ้าน.....  

นี่เราตกลงคบกะป๊อบแล้วเหรอเนี่ย.......  นึกไปก็ยิ้มไป..  

เอาว้ะ.....  ลองเปิดใจตัวเองอีกสักครั้งก็แล้วกัน.....

################################################################

zaniim

ขอบคุณครับผม

dung

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Klong

ขอบคุนครับ

harain15

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

pearl9845

ขอบคุณครับ

doee