## เรื่อง "เรื่องของเค้ากะแก" ##(33)

bosskrubza

## เรื่อง  “ เรื่องของเค้ากะแก ”  ๓๓  ##

มีต่อให้แล้ว....  

โทษทีที่หายไปซะสองวัน... มันเหนื่อยจริงๆ เลย....

แต่ก็ขอบคุณที่เป็นห่วงกันนะ .............................................

*********************************************************************

หลังจากที่เราคบกะป๊อบแล้ว  จะบอกว่าป๊อบน่ารักขึ้นอีกเป็นกองเลย  เรากะป๊อบอยู่ด้วยกันแทบตลอดเวลาที่อยู่รร. เว้นแต่ช่วงที่เรียนเท่านั้นแหละที่เราจะห่างจากกัน  ช่วงวันเสาร์อาทิตย์ป๊อบก็จะชวนเราไปนั่นไปนี่อยู่ตลอด  บางที่ก็ไปดูหนัง  ไปกินข้าว  มีบ้างบางทีที่ขับรถไปเที่ยวกันสองคน  ซึ่งทุกๆอย่างที่มันป๊อบทำให้เรามันเท่าให้เรารู้สึกดีขึ้นมากทีเดียวถึงแม้ว่าเราจะรู้ว่าในใจเราลึกๆยังมีภีมอยู่ก็ตาม  การที่เราตัดสินใจคบกะป๊อบส่วนหนึ่งเรายอมรับว่าในตอนนั้นเราต้องการกำลังและต้องการใครสักคนที่จะเข้ามาช่วยให้เรารู้สึกดีๆ  และช่วยให้เราผ่านเรื่องร้ายๆหล่านั้นไปได้  เรารู้ตัวเองว่าเราไม่ได้ใช้ความรักและความหวังดีของใครมาช่วยรักษาแผลใจตัวเอง  เพราะในตอนนั้นเราก็รู้สึกดีกับป๊อบจริงๆและเราหวังว่าความรู้สึกดีๆที่เรามีให้ป๊อบมันจะค่อยๆเพิ่มขึ้นจนกระทั่งเรารักป๊อบได้ในที่สุด  เพราะเราเลือกที่จะรักและตอบแทนคนที่เค้ารักเราดีกว่าการที่จะไปวิ่งคนที่เรารักซึ่งเค้าไม่เคยเห็นค่าของเราเลย  

คนอ่านอาจจะคิดนะว่าทั้งๆที่ภีมทำกับเรามากขนาดนั้นแต่ทำไมในใจเราก็ยังรักภีมอยู่  เรื่องนี้มันก็พูดยากนะถ้าคุณเคยแอบรักใครมานานถึงสามปี  คุณอยากจะพูดอยากจะคุยกับเค้าแต่คุณก็ไม่กล้าพอที่จะทำแบบนั้น  จนมาวันนึงคุณได้มีโอกาสพูดคุยกับเค้า  คุณได้รักและได้ดูแลเค้า  ให้กำลังใจเค้าอยู่ข้างๆเค้า  จนเหมือนกับว่าคุณก็ได้รับรักตอบจากเค้าด้วย  คุณคงจะเข้าใจว่าความรักที่เริ่มจากความรู้สึกที่แอบรักมาสามปีจนได้มารักเค้าอย่างที่เค้ารับรู้มาอีกสามนั้นมันจะมากมายขนาดไหนกัน  มันจึงยากมากที่เราจะเอาภีมออกไปจากใจได้  ที่เราพูดถึงเรื่องเวลาขึ้นมาไม่ใช่ว่าเราเอาเวลามาอ้างหรอกนะ  แต่เราก็ปฏิเสธไม่ได้ไม่ใช่เหรอว่าเวลามันทำให้ก่อเกิดความสัมพันธ์และความผูกพันมากมายที่ยากจะลืมทั้งๆที่เราอยากจะลืมอยากจะเอามันออกไปจากใจแต่เราก็ทำไม่ได้

“ การที่เราจะรักหรือเลิกรักใครสักคนมันเป็นเรื่องยากมากนะ..... ”

อย่างที่เราบอกไปว่าเรากะป๊อบแทบจะตัวติดกันตลอด  ดังนั้นมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีคนสงสัยถึงความสัมพันธ์ของเราทั้งสองคน  ไม่เว้นแม้แต่ภีม

ช่วงพักกลางวันของวันหนึ่ง  เราจะบอกก่อนว่าช่วงพักกลางวันหลังจากที่กินข้าวเสร็จ  ห้องสมุดก็เป็นอีกที่นึงที่เรากะป๊อบมักจะไปนั่งหาหนังสืออ่านเล่นกัน  แต่วันนี้มันต่างไปตรงที่เรามาคนเดียวเพราะป๊อบไม่ได้มาเรียน
วันนี้เราจึงมานั่งเล่นคนเดียวที่ห้องสมุดซึ่งเราเลือกที่นั่งที่อยู่ด้านในสุด  เพราะต้องการความเป็นส่วนตัว  จู่ๆก็มีเสียงของใครคนนึงที่คุ้นเคยถามเราขึ้นมาว่า...

“ ทำไมวันนี้มานั่งคนเดียวได้ล่ะ... ” ภีมนั่นเอง... แม้เพียงได้ยินเสียงก็ทำให้ใจเราเต้นรัวไม่เป็นจังหวะได้แล้ว  เราหันกลับไปมองหน้าภีมแล้วก็หันกลับมาอ่านหนังสือเหมือนเดิม  เราทำเหมือนว่าภีมไม่ได้พูดกับเรา

“ เค้าถาม... ไม่ได้ยินรึไง ” เสียงภีมเริ่มดูมีอารมณ์มากขึ้น  แต่มันคงพยายามข่มอารมณ์ตัวเองอยู่ เรายังคงเงียบอยู่เหมือนเดิม  ทั้งที่ตอนนั้นใจเราเต้นแรงมาก.... เราก็ได้แต่คิดในใจว่า...  ไปไหนก็ไป.. อย่ามายุ่งกะกรู ไปอยู่กะยัยฝนไป...

“ นี่ชาตินี้เราจะไม่คุยกันแล้วใช่มั้ย ” เสียงภีมอ่อยลงกว่าเดิม  เราก็เลยพูดกลับออกไปว่า

“ มันก็ดีแล้วไง... ต่างคนต่างอยู่  ดีที่สุดแล้ว ” เสียงที่เราพูดออกไปค่อนข้างจะประชดประชัน

“ แต่เค้าไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้หนิ ” ภีมพูดแล้วลงนั่งข้างๆเรา

“ แล้วใครกันหละ... ที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ ” เราพูดสวนกลับไปในทันที

“ เค้าขอโทษนะ... เรื่องวันนั้นมันเป็นเรื่องเข้าใจผิด  แกก็รู้ว่าเค้าไม่ได้คิดอะไรกะฝนเกินเพื่อนเลยนะ ”

“ ใช่เค้ารู้.... แต่คงรู้น้อยไปหน่อย  เลยต้องกลายเป็นคนโง่ไง” เราจงใจที่จะพูดประชดประชัน

“ แกอย่าเพิ่งใช้อารมณ์ดิ... ” ภีมพูดพร้อมกับเอามือมาจับที่มือเรา

“ แล้วไง... จะให้เค้าฟังคำแก้ตัวว่าไรอีกล่ะ ”  เราพูดแล้วหันมามองหน้าภีม

ก่อนที่เราจะพูดโทรศัพท์เราก็ดังขึ้น ป๊อบนั่นเองที่โทรมา  เราก็เลยกดรับ
ป็อบโทรมาถามเราว่ากินข้าวรึยัง  กินกับใคร  เราก็ตอบไป  พอคุยเสร็จจะวาง  ป๊อบก็ถามเราว่าคิดถึงป๊อบบ้างรึป่าว... ซึ่งในใจเราลึกๆก็ไม่ได้คิดถึงมากหรอกนะ  แต่เพราะภีมนั่งอยู่ด้วยเราก็เลยตอบไปซะหวานหยด....... แล้วป๊อบก็บอกว่าตอนเย็นจะเข้ามาหาที่รร.  แล้วก็วางสายกันไป  พอวางสายไปภีมก็ถามขึ้นมาทันทีเลยว่า....

“ แหม... กับคนอื่นนี่พูดซะเพราะเชียวนะ ” น้ำเสียงนี่ประชดสุดๆ

“ ได้ไงล่ะ.. แฟนทั้งคน  จะไม่หวานได้ไง ” ทันทีที่เราพูดจบ... เราก็เห็นว่าสายตาประชดประชันเมื่อครู่มันหายไปหมด  หลงเหลือแต่สายตาเศร้าๆที่ทำให้เรารู้สึกใจหายพิลึก  แล้วภีมก็พูดประชดเราว่า

“ อย่างนี้นี่เอง... เค้าเข้าใจทุกอย่างแล้ว ” น้ำเสียงและสายตาที่มองเราอย่างตัดพ้อ  มันทำให้เรารู้สึกใจหายได้ไม่ยากเลย

“ ที่เข้าใจหนะ... เข้าใจว่าอะไร ” เราอดที่จะถามกลับไปไม่ได้

“ แกคงหมดรักเค้าแล้วนะสิ ” แล้วภีมก็ลุกขึ้นเดินออกไปเลย  เรามองตามหลังนั้นไปในใจอยากจะวิ่งตามไปแต่แล้วก็ตัดสินใจว่านั่งอยู่ตรงนั้นดีกว่า  ถึงยังไงอะไรๆมันก็ไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันทำให้เรารู้ตัวเองเลยว่าในใจเรายังมีภีมอยู่และยังรักภีมมากทีเดียว  แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเรากำลังเก็บมันและพยายามจะลืมมันทั้งที่ในใจลึกๆก็รู้อยู่ว่าทำไม่ได้  ทำไมกันนะทั้งๆที่เค้าที่กับเราขนาดนั้นแต่เราก็เลิกรักเค้าไม่ได้สักที... นี่คือคำถามที่เราถามตัวเองในตอนนั้น  ซึ่งคำตอบก็คือ... ความรักนั่นเอง  ซึ่งมันเป็นความรักในแบบที่เราเอาอารมณ์ขึ้นมาตัดสินมากกว่าจะใช้เหตุผล  ดังนั้นในตอนนั้นเราจึงยังรักภีมอยู่

“ อ้าวปอ.... ไมมานั่งคนเดียวอ่ะ ” โบ้ทถามเราด้วยความแปลกใจ  ทำให้เราหลุดออกจากภวังค์  เราก็เงยหน้าไปมองคนที่ถาม  ซึ่งก็เห็นโบ้ทและเพื่อนๆโบ้ทอีก สี่คน  (บอกก่อนว่าเราหนะเป็นคณะกรรมการนร.ด้วยตอนที่เรียนม.ปลายอ่ะ  แต่ไม่บอกนะว่าทำหน้าที่ไร  ไม่งั้นเดี๋ยวจะเจอคนรู้จัก....  เราก็เลยได้รู้จักเพื่อนๆน้องๆอีกหลายคน  ซึ่งโบ้ทและเพื่อนโบ้ทก็เป็นหนึ่งในนี้  เรากะโบ้ทรวมถึงเพื่อนโบ้ทก็ค่อนข้างสนิทกันมากทีเดียว)

“ ช่วงนี้อยากอยู่คนเดียวอ่ะ... สบายใจดี ” เราตอบไปพร้อมกับพยายามยิ้มให้ดูน่าเชื่อมากที่สุด

“ อย่ามาทำเป็นพูดดีเลย... ทำไมกูจะไม่รู้ว่าเมิงอ่ะ ไม่ชอบไปไหนคนเดียว  ขนาดไปกินข้าวเมิงยังไม่กล้าไปกินคนเดียวเลย ” โบ้ทพูดเหมือนกับรู้ว่ามันมีไรเกิดขึ้นงั้นแหละ

“ ก็ไม่ได้มีไรซะหน่อย...” เราตอบเลี่ยงมันไป  ตอนนั้นรู้สึกว่าตัวเองกำลังโดนจับผิดอยู่

“ กูก็เพื่อนเมิงนะ... ถึงจะเพิ่งมาสนิทกันก็เหอะ...” มันพูดแล้วก็ลงนั่งด้วยกันทั้งกลุ่มเลย

“ เออ...กูรู้ ” โบ้ทก็เลยพูดว่า

“ เมิงเป็นไรกะพวกต๊ะมันอ่ะ... มีไรไหนเล่ามาดิ๊ ” โบ้ทถามด้วยความเป็นห่วง  เราก็เลยเล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟัง. สรุปแล้วคาบแรกของช่วงบ่ายเราก็เลยโดดเรียน  ซึ่งบ็ทกะเพื่อนก็โดดเหมือนกัน

“ อย่างงี๊นี่เอง... มันก็น่าอยู่นะ  แต่กูว่าเรื่องที่ไปลอยกระทงอ่ะ... มันต้องมีไรมากกว่านี้” โบ้ทพูด

“ หมายความว่าไง...” เราถามไปเพราะงงกับสิ่งที่มันพูด

“ กูว่าต้องมีเรื่องเข้าใจผิด  เพราะเมิงคิดดู  ถ้าสองคนนั้นมันจะแอบกิ๊กกันจริงๆ  คนอื่นในกลุ่มเมิงก็ไม่น่าจะเห็นดีด้วยถึงขนาดรวมหัวกันโกหกเมิงหรอก ” เราก็คิดตามที่โบ้ทมันพูด  แล้วมันก็พูดต่อว่า

“ อย่างต๊ะงี๊  หน่า  ไอ้โอ๊ต หรือคนอื่นอีกอ่ะ  ก็ไม่น่าจะหักหลังเมิงนะ... ยิ่งต๊ะด้วยแล้วยังไม่มีทาง ” โบ้ทพูดด้วยความแน่ใจ  ด้วยเพราะว่ามันเคยอยู่ห้องเดียวกับต๊ะตอนมอต้นมาด้วย  แล้วมันสองคนก็สนิทกัน  มันเลยมั่นใจอย่างที่พูดมามาก  ซึ่งมันก็น่าคิดนะ

*********************************************************************

ตอนเย็นป๊อบก็มาหาเราที่รร.  เราก็ไปเดินเล่นกันที่ห้างโรบินสัน... ตอนแรกว่าจะดูหนังแต่ก็ยังไม่มีเรื่องใหม่เข้าเลย  เพราะเรื่องที่มีอยู่เรากะป๊อบก็มาดูด้วยกันจนหมดแล้ว  เราก็เลยเดินเล่นเรื่อยเปื่อยจนชวนกันออกมาเดินตลาดจตุจักรที่อยู่ข้างๆห้างโรบินสันกัน  ป๊อบก็ให้เราช่วยเลือกเสื้อให้  เราก็เลือกให้ไปสองตัว  ดูท่าทางป๊อบจะมีความสุขจังที่เราเลือกให้เห็นเดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ได้  เราเห็นแล้วก็อดที่จะยิ้มตามไม่ได้  เดินไปเดินมากันจนค่ำเราก็เลยไปกินนมกันต่อ

“ ป๊อบดีใจจัง.... ที่ปอยอมเป็นแฟนกับป๊อบ ” ป๊อบพูดแล้วก็ยิ้มอายๆ  ไม่ได้เข้ากะหน้าเถื่อนๆนั่นเลย...

“ เวอร์แล้ว ” เราก็พูดไปยิ้มๆ

“ ก็จริงหนิ... เราเห็นว่าปอรักไอ้ภีมจะตาย  ไม่คิดว่าเราจะมีโอกาส ” เราได้ยินป๊อบพูดแบบนี้ก็รู้สึกหน้าชายังไงไม่รู้....

“ ทำไมป๊อบถึงชอบเราอ่ะ... ผู้หญิงน่ารักๆเยอะแยะ  หน้าตาแบบป๊อบไม่น่าจะหายากนะ  หรือว่าหน้าเถื่อนไปผู้หญิงเลยหนีหมด ” เราพยายามพูดเล่นเพื่อให้กลับมาเป็นปกติไม่แสดงอาการหวั่นไหวในใจอกมา

“ ทำเป็นพูดดีนะ... อยากให้ป๊อบมีแฟนเป็นผู้หญิงมากนักรึไง ” ป๊อบพูดยิ้มๆ... นี่มันจะเอาจริงป่าวเนี่ย

“ ก็ป่าว.... แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆมันก็ดีกว่าไม่ใช่เหรอ ” ประโยคนี้ดูเป็นนางเอกเนอะ.... แต่ตอนนั้นคิดแบบนั้นจริงๆนะ  อยากจะลองใจป๊อบดูด้วยแหละ

“ ปออ่ะ... ชอบไล่ให้ป๊อบมีแฟนเป็นผู้หญิงอยู่เรื่อยเลย.... นี่ไม่รักกันเลยใช่มั้ยเนี่ย..” ป๊อบน้อยใจจนได้  แต่ก็จริงนะ  เรารักป๊อบรึป่าว.... แต่เราก็รักป๊อบนะ เพียงแต่ในใจเราก็ยังมีภีมอยู่ด้วยอ่ะ  (เกลียดตัวเองจัง)

“ จะว่ารักก็รักนะ.... แต่ก็......... ไม่รู้ดิ” สับสนๆ  ไม่รู้จะพูดไงดี... เราก็เลยบอกไปแบบนั้น

“ ปอยังรักไอ้นั่นอยู่ด้วยใช่มั้ย ” ป๊อบถามเราด้วยน่าเศร้าๆ

“ ถ้าจะให้ตอบจริงๆก็........... ใช่ ” ป๊อบนิ่งไปเลยอ่ะ  

“ มันก็ต้องใช้เวลาหน่อยดิ..... คนเราจะเลิกรักใครไม่ใช่ง่ายๆนะ  นี่ก็เพิ่งผ่านมาแค่สองเดือนเดียวเองนะ ” เราพยายามอธิบายให้ป๊อบเข้าใจ

“ ป๊อบเข้าใจ... แต่มันก็อดน้อยใจไม่ได้หนิ ” ป๊อบพูด

“ น่านะ..... อย่าน้อยใจดิ  ” เราพูดพร้อมกับจิ้มขนมปังป้อนให้ป๊อบ  ซึ่งป๊อบก็เอาปากงับไปกินแต่โดยดี  แล้วเราก้พูดต่อว่า

“ เราดีใจนะ..... ในตอนที่เรามีปัญหาอ่ะ  เรามีป๊อบอยู่ข้างๆเราตลอดเลย  ” เราพูดแล้วก็มองหน้าป๊อบ  ป๊อบเริ่มยิ้มที่มุมปาก  

“ เราขอโทษนะที่ในใจเรายังมีภีมอยู่...  แต่มันเป็นอดีตไปแล้ว  ปัจจุบันอ่ะคือคนนี้ ” เราพูดแล้วกี้นิ้วไปที่ป๊อบ  คราวนี้หละ... ยิ้มหน้าบานเลย

พอกินนมเสร็จป๊อบก็มาส่งเราเอารถที่หน้ารร. พอเราจะลงรถ  เอาอีกแล้วไม่ให้เราลง

“ อย่าเพิ่งดิ... หันหน้ามานี่ก่อน ” ป๊อบพูด

“ หืม.... มะ...มี” เราถามยังไม่ทันจบก็ได้รับคำตอบซะแล้ว....  ตอบด้วยปากกระชากด้วยลิ้น... เราก็เคลิ้มเลยดิ  วิ๊งๆๆๆ เลย....  รู้สึกว่าจะเริ่มเลยเถิด  เพราะไม่ใช่แค่จูบแล้ว  ป๊อบเริ่มไซร้มาที่คอเราส่วนมือก็ลูบเข้าไปในเสื้อนร.เราเรียบร้อยพร้อมกับมืออีกข้างที่จับมือเราให้เข้าไปหาส่วนของร่างกายที่มันกำลังขยายตัวอยู่ของป๊อบ

ติ๊ด..... ติง..... ติ๋ว..... แต้ว......  ติ้ว......  เสียงโทรศัพท์เราหนะเอง.... มันร้องเสียงดังและสั่นหงืดๆอยู่ในกางเกงนร.  ทำให้จิตที่มันเตลิดไปไกลกลับมาเป็นปกติ เราเลยล้วงมือจะหยิบโทรศัพท์ ป๊อบก็จับมือเราไว้พร้อมกับพูดว่า..

“ อย่ารับเลยนะ...” หน้าตาเว้าวอนมากมาย... เกือบเคลิ้มอีกรอบ  แต่ก็มีสติแล้วเลยพูดกลับไปว่า

“ นี่มันหน้ารร.นะป๊อบ” เท่านั้นแหละ  ป๊อบก็คงจะรู้สึกถึงความไม่เหมาะสมก็เลยหยุดทุกอย่าง  เราก็เลยรับโทรศัพท์ซึ่งเป็นน้องสาวเรานั่นเอง  มันโทรมาบอกว่าให้แวะซื้อของให้หน่อย  พอวางไปเราก็ถอนหายใจออกมาฟอดใหญ่  เกือบไปเลยไง.... ไม่น่าเลย....   
เราหันไปมองป๊อบก็เห็นป๊อบทำหน้าเซ็งๆ  สงสัยจะหงุดหงิด เราเลยพูดขึ้นมาว่า

“ โกรธเหรอ.... ”

“.......................................” ป๊อบเงียบ

“ ก็นี่มันหน้ารร. ทำไรแบบนี้ได้ไงมันไม่เหมาะสม ” เราพูด

“ ถ้าเป็นที่อื่นปอคงไม่ขัดขืนล่ะสิ  ใช่มั้ย ???   ” ป๊อบถามเราด้วยหน้าระรื่น  (ไม่น่าไปสงสารมันเลย)

“ บ้าดิ...” เราพูดแล้วก็เปิดประตูรถออกไปเลย

ขับรถออกมาได้สักพัก... ก็นึกโมโหตัวเองที่ไม่ยับยั้งชั่งใจเลยเชียว  เพราะมันคงไม่ดีแน่ถ้าเราจะถึงขนาดมีอะไรกับป๊อบทั้งๆที่ในใจเรายังมีภีมอยู่ด้วย  คราวหน้าคราวหลังต้องมีสติกว่านี้......

งิด... งิ่ว..... ง๊า..... แง๊ว...... เสียงข้อความเข้า   .... ป๊อบส่งมา.....

อย่ามัวแต่เคลิ้มซะจนลืมมองถนนล่ะ......  ขับรถดีๆนะ  ถึงแล้วโทรมาด้วย....

ยังจะส่งข้อความมาแกล้งอีก......  เฮ้อออ...

ตกลงจะยังไงกันแน่เนี่ยเรา......  พอขับรถไปได้สักพัก  เรื่องที่โบ้ทพูดก็ผุดขึ้นมาในหัวสมอง..........

############################################################

zaniim

ขอบคุณคครับผม

dung

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุนครับ

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

Klong

ขอบคุนครับ

harain15

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

pearl9845

ขอบคุณครับ