## เรื่อง "เรื่องของเค้ากะแก" ##(41)

bosskrubza

##  เรื่อง  “ เรื่องของเค้ากะแก ” ๔๑  ##

มาเล่าต่อแล้ว.......

ไปอ่านกันเลยดีกว่าเนอะ.......  

*********************************************************************

หลังจากที่เรากลับมาจากที่ไปเที่ยวเกาะช้างกับเพื่อนๆแล้ว  ช่วงนั้นเราก็ว่างๆเพราะเป็นช่วงปิดเทอมเวลาส่วนใหญ่ของเราจะถูกใช้ไปกับการเขียนเฟรนด์ชิปให้ภีมแล้วก็ทำของขวัญที่จะเซอร์ไพร์สมัน  และก็มีนัดเจอกับป๊อบ  ป๊อบก็รบเร้าให้เราไปนอนค้างที่บ้านป็อบอยู่เรื่อยๆ (คนอ่านคงพอจะเดาใจป็อบออกใช่ม่ะ.... ว่าที่มันให้เราไปนอนค้างกับมันเนี่ย... มันต้องการอะไร )

“ ปอ.... คืนนี้ป็อบขอนะ ” ป็อบพูดอ้อนๆพร้อมกับเข้ามากอดเรา (ตอนนั้นนอนอยู่บนเตียงกัน)

“ ไม่เอาอ่ะ... ปอยังไม่พร้อม” เราพูดเสียงอ่อยๆเผื่อป็อบจะเลิกล้มความคิด ( ไม่ใช่ว่าเราจะทำตัวเป็นนางเอกกระมิกกระเมี้ยนไรหรอกนะ... แต่มันรู้สึกกลัวๆจริงๆ  เพราะจากที่ถามๆมาหลายๆคนก็มีแต่คนบอกว่า... ครั้งแรกหนะมันเจ็บมาก  บางคนถึงกับเลือดออกเลย...  เราก็เลยยิ่งกลัว)

“ นะ... นะ... นะ... ไม่เจ็บหรอก  เดี๋ยวป็อบทำเบาๆ นะ...” ป็อบเอาหน้ามาซุกตรงซอกคอเราแล้วพูดอ้อนอีก ( นี่มันจะเอาให้ได้ใช่ม่ะ???? )

“ เอาไว้ก่อนเหอะน๊า..... ” เราหันหน้ามาหาป็อบแล้วพูดอ้อนบ้าง

“ ไม่ไหวแล้ว..... น้องป็อบมันตื่นแล้วอ่ะ  คงจะเอาลงยาก ” ป็อบยังพูดเสียงอ้อนอีก (นี่มันจะอ้อนไปถึงไหนเนี่ย....)

“ น่า.... เดี๋ยวมันก็ลงเองแหละน่า.....” เราพูด

“ มันไม่ลงหรอก... ปอแหละ.. รับผิดชอบเลย ” ป็อบพูดเสียงงอนๆ (นึกถึงหน้าตอนป็อบงอน... แล้วมันตลกอ่ะ)

“ ไรอ่า.... ปอไม่ได้ทำไรซะหน่อย  ” เราพูด  

พอเราพูดจบป็อบก็ไม่พูดไรอีกแล้ว  ไม่ใช่ว่ามันงอนหรอกนะ... แต่มันหนะเริ่มแล้ว....  

ก็จิ้นกันเอาเองเหมือนเดิมนะ.........

อย่าจินกันเลยเถิดนะ  เพราะมันยังไม่ถึงขนาดนั้น... ก็อย่างที่เราบอกอ่ะนะ   ว่าเรากลัวเจ็บ.. ป็อบมันก็เลยไม่บังคับให้เรากับมันมีอะไรกันถึงขั้นนั้น  ถ้าอยากรู้ว่าเราทำไรกันบ้างอ่ะก็.... นะ... ก็ที่เหลือนั้นแหละที่มันไม่ถึงขั้นนั้นอ่ะ.......

*********************************************************************

พอตื่นมาตอนเช้า  ตอนที่เราหลับอยู่ป็อบมันก็เริ่มมานัวๆเราอีก..... สุดท้ายก็เสร็จสมอารมณ์หมายกันอีกรอบซึ่งก็เหมือนเดิมแบบที่เคยมีไรกันนั่นแหละ... ไม่ได้ถึงขั้นนั้น

หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเรากะป็อบก็ไปกินข้าวกันแล้วป็อบก็ขับรถมาส่งเราที่บ้าน  ช่วงที่อยู่บนรถป็อบก็พูดขึ้นมาว่า

“ ปอ... ย้ายมาอยู่กะป็อบที่บ้านได้ม่ะ???? ” ตอนนั้นเรากำลังเพลินๆกับการฟังเพลงอยู่  พอได้ยินแบบนี้เราก็ถึงกับตกใจกันเลยทีเดียว

“ อะไรน่ะ..... เมื่อกี๊ป็อบว่าไงนะ ” เราถามกลับไปแบบรัวและเร็วจนลิ้นพันกันไปหมด

“ ป็อบถามว่า... ปอย้ายมาอยู่กะป็อบได้มั้ย???” ป็อบมันพูดหน้าตาเฉยเหมือนกับเป็นเรื่องธรรมดางั้นแหละ

“ ปอจะย้ายไปอยู่ด้วยได้ไงล่ะ... ปอจะบอกพ่อยังไง ” เราถามป็อบกับไป เพราะถ้าเอาจริงๆพ่อเราคงไม่ให้ย้ายไปอยู่กะป็อบแน่นอน ถึงที่บ้านเราจะเลี้ยงลูกแบบให้มีอิสระก็เหอะ

“ ป็อบก็ยังไม่ได้คิดอ่ะ... แต่ป็อบแค่อยากให้เรามีเวลาอยู่ด้วยกันเยอะๆก่อนที่เราจะต้องห่างกันไง ”ป็อบพูดหน้านิ่งๆ

“ ปอก็มาค้างกะป็อบบ่อยๆแล้วไง.... ถ้าจะให้ย้ายมาอยู่ด้วย.... พ่อคงไม่ยอมแน่ๆ ” เราพยายามพูดให้ป็อบเข้าใจ  ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากอยู่กะป็อบหรอกนะ  แต่เรารู้อยู่แก่ใจว่าพ่อคงไม่ให้ย้ายมาอยู่กะป็อบแน่ๆ

“ ป็อบเข้าใจ.... ถ้างั้นปอต้องมาค้างกะป็อบบ่อยๆนะ ” ป็อบพูด

พอขับรถมาถึงที่บ้านเราป็อบก็กลับไป......

*********************************************************************

คืนนั้นเราก็โทรไปหาภีมเพื่อที่จะนัดเจอภีมเพราะเราจะเอาเฟรนด์ชิปไปให้  หลังจากที่ใช้เวลาเขียนมาเป็นเวลานานกว่าหนึ่งเดือน... ก็มันตั้งเล่มนึงนี่นะก็เลยใช้เวลานานหน่อย......

“ เขียนเสร็จแล้วเหรอ...” ภีมถามซ้ำอีกครั้งด้วยเสียงที่ดีใจ  หลังจากที่เราเพิ่งบอกมันว่าเขียนเสร็จแล้ว

“ อืม.... เนี่ยเขียนจนเมื่อยมือเลยรู้ป่ะ...” เราแกล้งพูดเล่นกับมัน

“ แต่ก็อุตส่าเขียนจนเสร็จ.... อย่างงี๊มันเพราะอะไรกันน๊า...” ภีมมันพูดเสียงกวนๆ

“ เริ่มเยอะแล้ว... พอเลย... ” เราพูดกลับไป

“ แหม... เขินอ่ะดิที่เค้ารู้ทัน” ภีมยังกวนไม่เลิก

“ อย่าแกล้งกันดิ... ไม่งั้นเค้าเอาไปทิ้งนะ ” เราแกล้งพูดเสียงแข็ง

“ โอเคๆ... ไม่แกล้งแล้วก็ได้ ” ภีมพูด

“ งั้นตกลงเอาไง.... จะให้เค้าเอาไปให้ที่ไหน” เราพูด

“ ถ้าเขียนเสร็จแล้วก็เอามาให้ตอนนี้เลยดิ  ” ภีมพูดเสียงกวนๆหน่อย

“ พูดแบบเนี๊ยะ... คิดว่าเค้าไม่กล้าไปเหรอ..” เราพูดกวนๆกลับไปบ้าง

“ ถ้าไม่ป๊อดก็มาเลยดิ.... เดี๋ยวเค้าจะรอ ” ภีมมันพูดท้าทาย

“ อย่านะ... เค้าเอาจริงนะ ” เราพูดกลับไป

“ งั้นก็มาดิ.. เค้ารอตรงหาดนะ ” ที่หาดที่มันพูดถึงคือที่ตรงที่เราเคยไปหาภีมตอนที่มันหนีมานั่งคนเดียวคราวที่พ่อกะแม่มันทะเลาะกันอ่ะ... จำกันได้ป่าวหว่า....

“ โอเค... งั้นเดี๋ยวเจอกัน ” เราพูดแล้วกำลังจะวางสายภีมมันก็ตะโกนมาในโทรศัพท์ว่า

“ เดี๋ยวๆ... อย่าเพิ่งวาง ”

“ มีไร..” เราถาม

“ ปอยังเขียนไดอารี่เล่มนั้นอยู่อีกมั้ย ”  ภีมพูด

“ ทำไมเหรอ???” เราถามกลับไปงงๆ  ตอนนั้นในสมองมันมีแต่ภาพเหตุการณ์เก่าๆที่เรากะภีมเคยทำร่วมกันมา... เริ่มตั้งแต่ไดอารี่หายเพราะภีมเอาไป  หลังจากนั้นมันก็มีอะไรเกิดขึ้นอีกมากมาย.... ไดอารี่เล่มนั้นมันบันทึกทุกๆอย่างไว้  ทั้งเรื่องเศร้าเรื่องเสียใจที่มันเกิดขึ้นระหว่างเราตลอด 3 ปี

“ เอามาด้วยนะ.... เค้าอยากอ่าน... ถือซะว่าเป็นของที่เค้าขอจากปอก็แล้วกัน” ภีมพูด

“ อืม.... ก็ได้” เราพูด

“ ปอขับรถดีๆนะ... อย่าขับเร็วนักล่ะมันอันตราย ” ภีมพูดด้วยเสียงเป็นห่วง เราก็ตอบกลับไปแล้วก็วางโทรศัพท์จากภีม  

ประโยคแค่ประโยคเดียวที่ภีมพูด....  “ปอขับรถดีๆนะ... อย่าขับเร็วนักล่ะมันอันตราย” มันเหมือนจะทำให้ความรู้สึกเดิมๆมันกลับมา...

เสียงนี้สินะ...

ประโยคแบบนี้สินะ...

ที่เราไม่เคยลืมทั้งที่เราพยายามจะลืม...  

และอีกความคิดที่ผุดขึ้นตามมา.......

คนนี้สินะ.... ที่เราพยายามจะเลิกรักเค้า  แต่เรา.... ก็ทำไม่ได้ซะที

*********************************************************************

เราใช้เวลาขับรถประมาณครึ่งชั่วโมงก็มาถึงที่นัดหมาย... เราเดินที่หาภีมพร้อมกับของที่จะเอามาให้...  เฟรนด์ชิป.. ไดอารี่... และ ของที่เตรียมมาเซอร์ไพร์ส

“ มาเร็วเหมือนกันหนิ...  ขับรถเร็วรึป่าวเนี่ย ” ภีมทักหลังจากที่เรานั่งลงข้างๆภีม

“ ป่าวซะหน่อย... ก็มีคนแถวนี้เป็นห่วงไม่ใช่เหรอ.... ” เราพูดไปยิ้มไปพร้อมมองหน้าภีม

“ งั้นก็ดีแล้ว... อ่ะไหนล่ะ...” ภีมพูดถามหาของที่เราจะเอามาให้

“ อ่ะนี่เฟรนด์ชิป” เราพูดพร้อมกับยื่นเฟรนด์ชิปให้ภีม

“ โห.... วาดภาพสีน้ำให้เลยเหรอ...”ภีมพูดไปยิ้มไปในขณะที่เปิดดูเฟรนด์ชิปที่เราเขียนให้ไปด้วย  

“ อืม... ก็วาดตกแต่งแหละ... เป็นไง.. สวยม่ะ????” เราพูด

“ สวยดิ... จิตรกรมือเอกวาดให้ทั้งที..... จะไม่สวยได้ไงล่ะ” ภีมพูด

“ ไม่ต้องมายอกันเลย......  ส่วนนี่.... ไดอารี่ ” เรายื่นไดอารี่ให้ภีม

“ เค้าจะเอาไปอ่านๆดูนะ ” ภีมพูด

“ ไม่ใช่แค่อ่านๆนะ.... ต้องตั้งใจอ่านต่างหาก  เค้าอุตส่าห์เขียนให้... ตั้งเล่มนึงเลยนะ” เราพูด

“ คับๆ โอเคคับ”  ภีมมันพูดกวนๆ

“ อ่ะ... แล้วก็นี่” เราพูดพร้อมกับยื่นกรอบรูปอันใหญ่ที่ห่อด้วยกระดาษอีกทีให้ภีม

“ อะไรเหรอ???” ภีมถามด้วยหน้างงๆ

“ เซอร์ไพร์ส..... ลองเปิดดูดิว่าชอบป่าว???” ภีมรับไปแล้วก็เปิดออกดู

“ เฮ้ย.... สวยว่ะ....  เรารูปมาจากไหนนักเนี่ย....” ภีมพูดด้วยความดีใจพร้อมกับมองดูของขวัญที่เราให้ (ของที่เราให้มันเป็นรูปภาพของภีมในอิริยาบถต่างๆ  ทั้งตอนเรียน  ตอนไปเที่ยว  ตอนไปค่ายวิทยาศาสตร์  ตอนทำบอร์ด  ตอนทำละครเวที  และอีกมากมายที่เรารวบรวมได้ )

“ นี่แต่งเองเลยเหรอ.... แล้วทำนานมั้ยอ่ะ ” ภีมพูดไปยิ้มไป

“ ทำเองดิ... นี่ตกแต่งเองกับมือเลยนะ  ออกแบบอยู่ตั้งหลายวัน” เราพูด

“ เหรอ.... ชอบอ่ะ ” ภีมพูด

“ ก็แน่ล่ะ... ทำมาให้แล้วหนิ  ไม่ชอบก็ต้องชอบแหละ” เราพูด (ดีใจจังที่มันชอบ)

“ ชอบๆ... ชอบมากเลยแหละ....  ขอบใจนะปอ ” ภีมมันพูดแล้วเอี้ยวตัวจะเข้ามากอดเรา  แต่มันก็ชะงักเหมือนมันเพิ่วนึกได้อ่ะว่า... มันไม่ควรจะมากอดเรา  เราเลยพูดออกมาว่า

“ ไม่เป็นไร.. กอดได้... เราก็กอดแบบเพื่อนกันไง ” เราพูดแล้วก็เอี้ยวตัวเข้าไปกอดภีม ตอนที่เรากอดกันอยู่เราก็พูดขึ้นมาว่า...

“ ภีม... จากนี้ไปเราคงไม่ค่อยได้เจอกันแล้วนะ....  เราต่างคนต่างก็ต้องเดินไปตามทางของตัวเอง....  เค้าใจหายเหมือนกันนะที่เราจะไม่ได้เจอกัน....  ไม่ได้นั่งเรียน... ไม่ได้เห็นหน้ากันทุกวันเหมือนที่เคยเป็นมา   เค้าดีใจนะที่ได้มารู้จักกับแก...  ”  เราพูด

“ อืม.... ที่ผ่านมามันมีอะไรเกิดขึ้นมากมาย.... มันมากมายซะจนทำให้อะไรๆมันต้องเปลี่ยนไป  มันเป็นเพราะเค้าเองแหละที่ทำให้ทุกอย่างต้องมาเป็นแบบนี้.....  เค้าทำให้แกรู้สึกว่าแกอยู่คนเดียว.... เค้าทำให้แกต้องร้องไห้... ทั้งๆที่แกรักเค้ามาก  มันอาจจะไม่สามารถทำให้อะไรกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แต่เค้าก็อยากจะบอกแกว่า...  เค้าขอโทษนะปอ ” ภีมพูดด้วยเสียงสั่นๆเหมือนมันจะร้องไห้  แต่มันก็พยายามอดกลั้นความรู้สึกนั้นไว้

“ อะไรที่มันผ่านไปแล้วก็ช่างมันเถอะ.... ” เราพูดพร้อมกับคลายอ้อมแขนออกแล้วจ้องหน้าภีม

“ อืม.....” ภีมตอบเสียงเสียงเบาๆจนแทบจะไม่ได้ยิน แล้วภีมก็ก้มหน้าลง

“ เค้ามีอย่างนึงที่อยากจะบอกภีม.... ที่ผ่านมาเค้าอาจจะเคยแสดงออกหรือเคยบอกภีมไปบ้างแล้ว  แต่เค้าก็ไม่เคยบอกกับภีมต่อหน้าเลยสักครั้ง......  เค้ารักภีมนะ.... ” ทันทีที่เราพูดคำว่ารัก  ภีมก็เงยหน้าขึ้นมามองเราด้วยความตกใจ  


ขออีกสักครั้งนะ...........

ที่เราจะได้บอกความรู้สึกให้ภีมรู้..............

ว่า.... “รัก” .....

ขออีกสักครั้งที่เราจะได้จุมพิตที่แก้มเค้า.....  

จมูกเค้า.....

ดวงตาเค้า....  

ริมฝีปากของเค้า........



จากนั้นเราก็วิ่งออกมาจากตรงนั้น.........  

ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน.....  

เราจะจดจำความรู้สึกนี้ไว้เอา .......

กอดครั้งสุดท้าย ...............................

หอมครั้งสุดท้าย .......................................

และจูบครั้งสุดท้าย .................................................

########################################################

zaniim

ขอบคุณครับผม

getreal

ขอบคุณค๊าบบบบบ

sugaritc

ขอบคุณครับ

1712

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณครับผม

KillTi

สุดยอดเลยอ่ะคร๊าฟ

KillTi

นี้ !!! เหมือนไหร่จะมีตอนตอบไปสักที่อ่ะเราอยากอ่านแล้วอ่ะ
ชอบมากกๆเลยคร๊าฟ สุุดๆไปเลย
โพสเร็วๆน่ะกร๊าบเราจะตั้งตารอ
(ขอคุณน่ะกร๊าบที่นำเรื่องดีอย่างงี้มาให้อ่าน)

Klong

ขอบคุนครับ

harain15

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

spyhihi

สนุกกกกกกกกกกกก

Xpottt

ขอบคุณครับ

pearl9845

ขอบคุณครับ

franklovefluk

ขอบคุณมากเลยครับ เรื่องที่เริ่มมาดีทำไมต้องจบเศร้าทุกทีเลย ตอนนี้มูฟออนได้ครึ่งหนึ่งเอง ถ้ายังไงมาต่อให้ทีนะครับ