เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? 37 - 38 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ลงท้ายมีค้อนอีกตะหากยิ่งพาให้ผมขำเข้าไปใหญ่กับท่าทางมัน โคตรจี้กะมันจริง ๆ จะว่าซื่อก็ใช่..จะว่าโง่อวดฉลาดก็ใช่อีกเอากะมันซิ ...เพื่อนกลสิทธิ์ก๊วนใหม่ ช่างแตกต่างกับกลุ่มไอ้ก๋อยไอ้ต่อมัน..เหมือนหน้ามือกะหลังตีนกันเลยทีเดียว  ผมดีใจนะที่กลมันคบเพื่อนพวกนี้ เห็นแล้วฮาชะมัด.....ขอหลบไปขำก่อน...
โอ้ย!..ไม่ไหว..ขำโคตรทริปนี้.......ฮ่า!.....
Part  37
เสี่ยง...
ผมกับกลสิทธิ์เราอยู่ด้วยกัน ทำกิจกรรมชีวิตประจำวันด้วยกัน ตัวแทบจะไม่ห่างกันเลย นอกจากเวลาแยกกัน
ไปเรียน บางวันกลออกพร้อมผม ก็จะแวะไปส่งผมก่อนที่ม. แต่ถ้าวันไหนกลต้องไปก่อนก็ไม่ต้องรอ หรือบางวันผมไปไวกว่าผมก็ไม่รอเหมือนกัน  ผมต้องซ้อมบอลตอนเย็นทุกวัน  และกลรู้ตารางเวลาซ้อมของผม เลิกก็ประมาณทุ่มหรือถ้าเรทก็สองทุ่ม   กลมักจะมารอผมที่มหา’ลัยตลอด  บางวันก็เปลี่ยนชุดออกกำลังกาย มาวิ่งมาเตะบอลกับคนอื่น ๆจนคุ้นเคยรู้จักเค้าไปทั่ว เพื่อรอผมไปด้วย ต้องยอมรับกลสิทธิ์ในวันนี้   กลายเป็นหนุ่มที่มีสาระในชีวิตมากขึ้น เพื่อนกลุ่มใหม่ของกลสิทธิ์ที่ผมรู้จัก และสนิทคุ้นเคยด้วยนั้น  ต้องบอกว่ารู้สึกสบาย
ใจมาก  ทั้งกลุ่มมีห้าคน..เป็นคนต่างจังหวัดสองคน แถวภาคอิสานชื่อปราณกับถม  ปราณเป็นคนอิสานเชื้อสายจีนเลยดูดีหน่อย  แต่ถมนี่อิสานแบบดั้งเดิมอุปนิสัยหน้าคบหาเป็นอย่างมาก  ส่วนอีกสองคนชื่อต้น..กับชาติ
นิสัยดีทั้งกลุ่ม  ทำไมผมถึงบอกว่านิสัยดี  เพราะกลุ่มนี้น้อยครั้งมากที่จะชวนกันไปดื่มกินเที่ยว
ถ้าไม่ใช่เทศกาลสำคัญจำเป็นจริง ๆ  ไม่ต้องคิดเลยว่าหนุ่ม ๆ ก๊วนนี้เขาจะแตะของมึนเมากัน ที่มักทำกันประจำคือชวนกันทำงานกลุ่ม  จนผลการเรียนของกลสิทธิ์เทอมที่ผ่านมาเกรดเฉลี่ยดีมาก 3.15  ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ   
จริง ๆ แล้วผมว่ากลสิทธิ์เป็นคนหัวดีคนหนึ่งอยู่ที่ว่าจะเอาถ่านหรือแกลบตะหาก  เพราะมีเพื่อนดีเลยทำให้
กลสิทธิ์มีพัฒนาการดีขึ้นเลยทีเดียวเป็นบางครั้งถึงหลีสาว  หรือมีสาว ๆ  มาทำให้พวกเค้าได้เม้าท์ได้แซว
กันบ้าง  แต่ก็ยังไม่เห็นใครในกลุ่มมีหญิงเป็นตัวเป็นตน ส่วนยอดชายกลสิทธิ์ของผมนะหรือ วีรกรรมเจ้าชู้
ลายเสือของเค้า  เหมือนพับเก็บเขี้ยวเล็บไปซะงั้น ใช่ผมจะการันตรีหรือเข้าข้างนะ  พฤติกรรมของหนุ่มที่มีหญิงดูออกง่ายจะตาย เพราะจะไม่อิสระเหมือนเคย การแต่งตัวหรือตารางเวลาจะไม่คงที่  แต่กลสิทธิ์ผ่านมาเป็นปีเค้าคงเส้นคงวา บางครั้งเพื่อนในกลุ่มยังเผาให้ผมฟังว่า  เสียดายไอ้กลมัน สาว ๆเข้าหาไม่น้อย  ทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องดันไม่เล่นด้วย  เป็นพวกเค้าหน่อยไม่ได้..อะไรประมาณนี้  บางทีผมมีโอกาสได้ไปสังสรรค์กับพวกเค้า นั่นคือต้องว่างจริง ๆแล้วเป็นโอกาสพิเศษด้วย เช่นวันเกิดเพื่อนในกลุ่ม  หรือหลังสอบอะไรประมาณนี้  ผมเริ่มมั่นใจว่าพฤติกรรมเก่า ๆ ของกลจะไม่กลับมาเหมือนเดิม ความกังวลเรื่องนี้ค่อย ๆ หายไปจากความคิดของผมจนแทบจะไม่เหลือเลย
ภาพเด็กช่างกลจอมกากของสังคมในวันวาน ช่างแตกต่างกับกลสิทธิ์เด็กบริหารการจัดการในวันนี้ ยังกะซาตานกลายเป็นเทพบุตร  หลายคนอาจจะไม่เชื่อในสิ่งที่ผมเล่าให้ฟัง แต่ขอให้เชื่อเถอะ...ว่ามันคือเรื่องจริงไม่ใช่นิยาย อย่างน้อยทฤษฎีของมาสโลว์  ที่พูดถึงเรื่องมนุษย์สัตว์สังคมไว้ได้ถูกต้อง ไม่มีใครต้องการเป็นคนเลวแต่กำเนิด
แต่หลายคนที่กระทำตัวแบบนั้น  เพราะขึ้นอยู่กับสถานการณ์สิ่งแวดล้อมสังคม  และการยอมรับในสังคมวงแคบเหล่านั้นมากกว่า   ว่าพวกเค้ามีวัฒนธรรมความคิดและธรรมเนียมปฏิบัติอย่างไร   ดังคำเปรียบเปรยหลายอย่างที่เราได้ยินได้ฟังกันมา ผมว่ามันใช่เลยนะ เช่น  เข้าเมืองตาหลิ่ว  ต้องหลิ่วตาตาม  หรือ คบคนพาล  พาลพาไปหาผิด คบบัณฑิต บัณฑิตพาไปหาผล เป็นต้น  
กรณีของกลก็เช่นเดียวกัน  ดีแล้วที่กลหันหลังให้กับสังคมเดิม ๆ รู้ไหมพอเปิดเทอมมาได้ไม่กี่เดือนก็ได้ข่าวพวกก๋อย ต่อ นพ  ฯลฯ  โดนจับเพราะไปมีเรื่องกับคู่อริ ถึงขั้นเกิดยิงกันบาดเจ็บและมีคนตาย   เลยโดนรวบตามจับตัวกันยกแก๊งค์ โรงเรียนกลถึงกับโดนกระทรวงศึกษาฯ  สั่งให้ตรวจสอบและปิดไปร่วมสองอาทิตย์ ข่าวนี้ดังพอสมควร  มีการออกสื่อทั้งทางโทรทัศน์และหนังสือพิมพ์ ที่หนักเพราะพวกก๋อย ต่อ นพ ฯลฯ นั่นไม่ได้เป็นเยาวชนแล้วด้วย  เรียนปวส. ปีหนึ่งอายุ 19 ทำให้ต้องขึ้นศาลปกติ  และตอนนี้เรื่องราวอยู่ระหว่างดำเนินการ
ชั้นศาล  คนที่ประกันตัวมีก๋อยกับนพ  แต่ต่อหลักทรัพย์ไม่มี แถมญาติพี่น้องไม่ใส่ใจอีกตะหาก  กลชวนผมไปเยี่ยมที่เรือนจำฯครั้งหนึ่ง เพราะถือว่าเป็นเพื่อนที่เคยคบกันมา แม้จะชักชวนกันไปในทางที่แย่ ๆ ก็ตามเถอะ   
รู้ไหมจากเด็กช่างที่กวนกร่าง พอเห็นสภาพหลังกรงขัง  เห็นแล้วผมยังอดสงสารไม่ได้  ต่อดูผอมลงมาก ไม่มีใครมาเยี่ยมเลย แม้กระทั่งเพื่อนที่ร่วมคดี  ยิ่งพวกที่อยู่ระหว่างประกันตัวไม่ต้องพูดถึง  ไม่มีใครกล้าโผล่มาเยี่ยมต่อกันเลยสักคน เพราะเค้าห้ามไม่ให้ติดต่อกัน  กลัวเสียรูปคดีอะไรผมก็ไม่ทราบ  เท่าที่ฟังจากปากของต่อ
ต่อเป็นผู้ร่วมแก๊งค์ในการยกพวกลุยคู่อริ  แต่ไม่ได้เป็นคนลงมือฆ่าฝ่ายตรงข้าม  เป็นรุ่นน้องปวช.ปี 3  แต่น้องเค้าอายุยังไม่เลย 18  จึงได้รับการควบคุมที่ศาลเด็กและเยาวชน คดีของต่อกับพวกก็หนักมาก โจทย์เค้าฟ้องร่วมกันพยายามฆ่าหนึ่งข้อหา  ตามด้วยข้อหาร่วมกันฆ่าจนทำให้ผู้อื่นถึงแก่ชีวิต  อีกหนึ่งข้อหา  ยังมีร่วมกันทำร้ายร่างกายจนได้รับบาดเจ็บ  และมีการเสียชีวิตและทรัพย์สิน  แต่ละข้อกล่าวหาเป็นคดีอุกฉกรรจ์ทั้งนั้น   
ผมกับกลได้แต่ปลงสังเวช  สงสารก็สงสาร  แต่ที่พอทำให้ได้..คือกลฝากเงินไว้ให้ใช้ในเรือนจำฯ  2,000.-  
และซื้อของเยี่ยมให้อีกพันกว่าบาท  ไอ้ต่อถึงกับซึ้งน้ำใจกลน้ำตาไหล เกาะลูกกรงร้องไห้ซะงั้น กว่าจะปลอบกันให้หยุดร้องได้ก็นะ...สายตาที่ต่อมองผมนั่นเต็มไปด้วยแววตาชื่นชม  ก่อนจะพูดออกมาซะยาว แต่ผมจำได้ดีเลย..มันพูดว่า...........?
“กูดีใจมาก..ที่ไอ้กล..ได้รู้จักกับมึง...วี...แม้การรู้จักกันระหว่างพวกมึง พวกกูที่ร่วมขบวน-เอี้ย- ๆ นำความอัปยศมาสู่ชีวิตมึงก็ตาม...แต่วันนี้  กูไม่นึกเสียใจเลยที่วันนั้น..กูได้เป็นส่วนหนึ่งในการยุแยงให้ไอ้กลมันทำอะไร
กับมึง เพราะวันนี้กูเห็นชีวิตเพื่อนกูแล้ว กูดีใจแทนมัน....หากวันนั้นไม่ได้เจอมึง เพื่อนกูคนนี้อาจเป็นคนหนึ่ง
ที่มีรายชื่ออยู่กับพวกกู มันคงไม่มายืนอย่างสง่าดูดี..อยู่ตรงหน้ากูได้อย่างตอนนี้แน่นอน   มันคิดไม่ผิดที่เลือกเดินไปจากพวกกู และคนที่มันเลือกไปอยู่ด้วยคือมึง   มึงทำให้เพื่อนกูเป็นผู้เป็นคน ไอ้กลในวันนั้นกับไอ้กล
คนที่ยืนอยู่ตรงหน้ากูในวันนี้ มันคนละคนกันเลย กูภูมิใจตัวมึงจริงว่ะเพื่อน ถ้ากูได้ออกไป...หวังว่าคงมีโอกาสเจอพวกมึงสองคนที่ยังอยู่ด้วยกันแบบนี้อีกนะโว้ย!....นึกดูแล้ว..กูไม่คิดเลย...ว่าไอ้กลจะเลือกอยู่กับมึง สุดท้ายแล้วมันกลับคิดถูก เสือผู้หญิงตัวพ่อจะเลือกอยู่กับผู้ชายได้ และมันก็ทำให้กูเห็นแล้วว่า จริง ๆ แล้วความรัก
ไม่จำเป็นต้องผู้หญิงเท่านั้น ใครก็ได้จะเพศไหนไม่สำคัญ ขอแค่รักกันและพากันไปเจอแต่สิ่งดีดี มึงรู้ไหมข้างในที่กูอยู่เนี๊ยะ  ผู้ชายเอากับผู้ชายเป็นคู่รักกัน..กลายเป็นเรื่องธรรมดาเลยว่ะ แต่ข้างนอกกลับเป็นเรื่องประหลาดผิดเพศ ในคุกมีแต่ผู้ชายด้วยกันทั้งนั้น ใครมีคู่ผัวตัวเมียเป็นตัวเป็นตนกับเป็นที่น่าอิจฉา กูเข้าใจแล้วว่า...ไม่มีอะไรในโลกที่แน่นอน   ทุกอย่างเพราะคนเราตั้งกฎเกณฑ์กันขึ้นมาเองทั้งนั้น กว่ากูจะเข้าใจสัจธรรมบางอย่าง
และมองเห็นความจริงบางเรื่อง กูก็ต้องบอกกับตัวเองว่าสายไปเสียแล้ว อนาคตกู...ประวัติกู และโอกาสกูคงต้องเริ่มต้นใหม่ในนี้ ไม่รู้กี่ปีถึงจะได้ออกสู่โลกภายนอกอีกครั้ง มึงรู้ไหม...ใครไม่เข้ามาในนี้ คงไม่รู้จัก
หวงแหนคำว่า อิสระภาพ.ว่ามันสวยงามหอมหวานแค่ไหน   มึงเป็นคนที่ได้ใช้ชีวิตกับอิสระภาพข้างนอก ไม่ได้อยู่ในห้องที่มีลูกกรงล้อมรอบ  กำแพงสี่เหลี่ยมแบบกู ขอให้รักษาและหวงแหนเอาไว้ให้มาก อย่าทำอะไรโดยไม่ยั้งคิด หรือเห็นเป็นเรื่องสนุกบ้าไปกับวัฒนธรรมผิด ๆอย่างกูเด็ดขาด ตอนนี้มึงดูกูสิ..หมาสักตัวยังไม่โผล่หัวมาเยี่ยมเลย พี่น้องเพื่อนฝูงที่เคยบอกว่าตายแทนกันได้  พอเกิดเรื่องตัวใครตัวมันทั้งนั้น พวกมันโชคดีที่ได้ประกัน แต่กูเชื่อว่าวันที่คดีถึงที่สุดจนศาลตัดสินแล้ว  พวกมันก็ไม่ต่างจากกูหรอก ที่จะต้องเข้ามานอนกินข้าวแดงแกงร้อน   กูขอร้อง...ไม่จำเป็นมึงไม่ต้องมาเยี่ยมกูอีก เป็นไปได้อย่าให้ตัวมึงมาเกลือกเสนียด กลิ่นอาย
เรือนจำเป็นดีที่สุด แค่มึงกับวีพากันมาเยี่ยมกูวันนี้ กูก็โคตรซึ้งน้ำใจมึงสองคนแล้วว่ะเพื่อน   กูไม่มีอะไรตอบแทนให้ คงมีแต่กำลังใจที่ส่งไป...และขอให้มึงรักกันไปตลอด  เพราะมึงทั้งคู่...ตามความรู้สึกกูแล้ว มึงเกิดมาเพื่อคู่กันจริง ๆ แค่นี้และที่กูพอจะตอบแทนมึงได้”  
ผมกับกลก็ซาบซึ้งกับไอ้ต่อ ที่มันเข้าใจเราทั้งสอง ไม่มีสายตาล้อเลียนหรือหัวเราะเยาะให้สักนิด มีแต่แววตา
ชื่นชมและยินดีจริง ๆที่มันมีให้ ไม่นับช่วงที่มันร้องไห้ด้วยหนะ...เอาเป็นว่ามันเพิ่งมานึกเห็นสัจธรรมผิดชอบชั่วดีเอา..ก็เมื่อมันต้องแลกด้วยอนาคตมันทั้งชีวิตซะงั้น    แต่อย่างน้อยก็ยังดีเวลาที่มันได้อยู่กับตัวเองในคุก
มันยังรู้สำนึกได้ หลายคนต่อให้ติดคุกติดตาราง..กับผูกพยาบาทอาฆาตแค้นไม่จบไม่สิ้น พอมีโอกาสออกมาไปก่อคดีประชดชีวิตอีกก็มีผมเชื่อว่าวันที่มันได้อิสระอีกครั้ง มันจะเป็นคนดีได้ไม่ยาก  หากมันมีความคิดในด้านดีขึ้นแล้วหละก็
ขากลับนั่งมาในรถสองคน กลมันดูเงียบ ๆไป ผมก็ห่วงความรู้สึกมันเหมือนกัน มันคงทำใจลำบาก ที่ไปเห็นสภาพเพื่อนมันต้องอยู่ในห้องขังอย่างนั้น ตอนรถจอดติดไฟแดง ผมไม่ลังเลเลยที่จะเอื้อมมือไปกุมมือมัน
มันหันมามองหน้าผม ตาโตทันที..มองผมอึ้ง ๆ คงงงที่จู่ ๆ ผมดันเสือกเอื้อมมือไปกุมมือมันไม่มีปี่มีขลุ่ย
ยอมรับถึงผมกับกลอยู่ร่วมกันมาเป็นปีแล้ว แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่ผมจะเป็นฝ่ายเริ่มทำอะไรแบบนี้ก่อนเลย
ผมไม่รู้ว่าผมรักกลมันหรือยัง ผมไม่รู้และไม่เคยบอกมันสักครั้งว่าผมรักมัน มีแต่มันที่บอกผมทุกครั้งที่มีโอกาส ยิ่งเวลา....อร๊ายๆ!...ไม่อยากเล่าเลยว่าเวลาไหน....ยอมรับ..อายเว้ย!.แต่ก็นะ..เอาเป็นว่าเวลาที่มันขอมีไรกันนั้นแหละ..มันมักจะเป็นฝ่ายขอผมประจำ   แล้วทุกครั้งมันไม่เคยจะลืมบอกรักผมเสมอ มันเคยถามผมจนไม่ถามอีกแล้วแหละว่าผมรักมันหรือเปล่า เพราะเวลาถามที่ไรพอผมตอบไม่ได้ มันนั่นหละ...จะรมณ์เสียทุกครั้ง
ตอนหลังเราเลยตกลงกันว่า ไม่ต้องถามผมอีกว่ารักมันหรือยังอะไรยังไง วันไหนผมพร้อมและมั่นใจแล้วว่าผมรักมัน ผมจะเป็นฝ่ายบอกมันเอง ซึ่งตั้งแต่นั้นมา มันก็ไม่เคยถามผมอีกเลย
กลับมาเข้าเรื่องตรงนี้ พอมันเห็นการกระทำของผม มันรีบพลิกมือขึ้นมาเป็นฝ่ายกุมมือผมไว้แทน   ก่อนจะพูดขึ้นว่า
“กูต่างหาก..ที่ควรเป็นฝ่ายกุมมือมึง...วี...กูอยากบอกมึงว่า...กูรักมึงมากว่ะ....กูภูมิใจที่วันนั้น กูตัดสินใจไม่ผิด..ที่พยายามยื้อยุดเอามึงไว้เป็นของกู...จะด้วยความรู้สึกห่าไรในตอนนั้นกูไม่สนหรอก รู้อย่างเดียวหากย้อนเวลาไปได้ กูจะทำให้เรื่องแย่ ๆระหว่างเราที่กูเคยทำไว้กับมึงไม่เกิดขึ้นเลย แต่เมื่อมันกลับไปแก้ไขไม่ได้ กูขอชดเชยให้มึงแทนด้วยความจริงใจและความรักที่กูมีต่อมึงนี่แหละ กูจะไม่สัญญาหรือรับปากอะไรกับมึงอีก เพราะกูรู้ว่าคนอย่างมึงไม่ชอบฟัง   นอกจากแสดงให้เห็นยืนยันด้วยการกระทำล้วนๆ กูก็จะทำให้เห็นและใช้การกระทำเป็นคำสัญญาต่าง ๆ ที่จะให้มึงเชื่อมั่นในตัวกู ถึงใครจะบอกว่าความรักระหว่างกูกับมึง..มันจะแหกกฎสังคม
หรือมันเป็นไปไม่ได้ก็ตาม แต่กูจะทำให้สังคมเห็นว่าความรักของกูที่มีให้มึงเนี๊ยะแหละ...เป็นเรื่องจริงแท้แน่นอน”  พอฟังมันพูดจบ น้ำตาผมร่วงผล่อยลงมาทันทีขนาดเห็นไอ้ต่อร้องผมแค่เศร้าตาม แต่ไม่ได้นึกอยากน้ำตาไหล  แต่พอกลมันพูดแบบนี้กลางไฟแดงที่รถโคตรของโคตรติด ขยับไปสามไฟเขียวแล้ว พวกผมยังไม่พ้นแยกเลย..มันติดยาวมาก จะพูดเรื่องรถติดทำไมเนี๊ยะ..กำลังซึ้ง  คือจะบอกว่า..เพราะรถมันติดยาวเนี๊ยะแหละ สมัยนั่นไม่มีทางด่วนเยอะขนาดนี้ ไม่มีอุโมงใต้ดิน พอรถติดทีเจ้าประคุณเอ้ย...ไม่ต้องพูดกันเลยว่างั้น เอาเป็นว่าขอบคุณรถติด เพราะทำให้กลสิทธิ์ พูดอะไรซึ้ง ๆจนน้ำตาผมไหลเลยง่าผมได้แต่ตอบมันไปแบบซึ้ง ๆว่า
“ขอบใจมึงมาก...ที่อยู่ดูแลกูมาตลอด...ขอบใจว่ะกล”  ตอนนั้นผมรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ หัวใจมันเต็มตื้นขึ้นมาจนล้นปรี่ ผมมีมันอยู่เคียงข้างในขณะที่ตัวคนเดียวในกรุงเทพฯ ไม่มีญาติสักคน และมันอีกนั่นแหละ...คอยดูแลคอยเป็นเพื่อน  จนผมลืมไปเสียด้วยซ้ำว่าผมอยู่คนเดียว คำว่าเหงา...โดดเดี่ยว...หรือเหนื่อยล้าไม่มีโอกาสเข้ามาสัมผัสความรู้สึกผมเลยด้วยซ้ำ ผมไม่รู้ว่าผมเสพติดความเคยชินที่มีมันอยู่ด้วยกันตลอดแบบนี้หรือไม่
จนรู้สึกมันกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไปไม่รู้ตัว และยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมรักมันหรือยัง แต่มันก็ไม่เรียกร้องกลับอยู่ข้าง ๆผม และเปลี่ยนแปลงตัวเองในหลาย ๆด้านเพื่อให้ผมเห็นมุมดีดี ตลอดจนสิ่งดีดีอย่างที่บอกนั่นแหละ ผมคิดคำพูดไหนไม่ออก...นอกจาก  
“ขอบคุณมึงจริง ๆกล..ขอบคุณมาก..ที่อยู่ข้างกูมาตลอด”  พอผมพูดจบ น้ำตาดันไหลอาบแก้มซะงั้น โอ้ย!..
ไมวันนี้ผมบ่อน้ำตาตื้นชะมัด เริ่มรู้สึกตัวว่าไม่แมนเลยกู ทำเป็นสาวน้อยอินซะงั้น  มันก็แสนจะอ่อนโยนเอื้อมมือมาเกลี่ยน้ำตาให้ทั้งสองข้างก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาจูบหน้าผากผมอ่อนโยนโคตร ๆ แล้วพูดขึ้นว่า
“กูตะหาก..ที่ต้องเป็นฝ่ายพูดคำว่า...ขอบคุณ....มึงให้สิ่งดีดีกับกู...มึงให้ความสุขกู โดยที่กูไม่เคยได้รับจากใครมาก่อน ทั้งที่กูเคยทำระยำ*อะไรไว้กับมึง แต่มึงกลับให้โอกาสกู...ที่กูมีวันนี้เพราะมึงนะวี....กูถึงบอก..กูตะหากที่ต้องขอบคุณมึง...กูคงมีแค่ใจดวงนี้ดวงเดียวเท่านั้น..ที่จะให้มึงดูแลตลอดไป...สัญญานะวี...
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า อย่าปล่อยมือกูเป็นอันขาด...มึงจะจับมือกู..เผชิญปัญหาไปพร้อมกับกู...
มึงห้ามถอยหรือทิ้งกูเป็นอันขาด...มึงจะว่ากูโลภหรือเห็นแกตัวก็แล้วแต่ ทั้งที่มึงไม่เคยบอกรักกูสักครั้ง  
แต่กูก็ยังเห็นแก่ตัวรั้งมึงไว้อยู่อย่างนี้ กูบอกตามตรงเลยนะวี....กูรับความจริงไม่ได้...ถ้าวันหนึ่งตื่นขึ้นมาแล้วไม่มีมึงอยู่ข้าง ๆ...รับปากกูสักเรื่องได้ไหม...ว่ามึงจะไม่ทิ้งกู” สายตาที่เว้าวอนและจริงใจที่มองผมในตอนนี้ สะท้อนเงาผมในตามันอย่างชัดเจนใจผมกระตุกน้ำตาไหลอีกแล้ว ทำไมมันเจ็บปวดก็ไม่รู้..แทนที่จะดีใจ   
แต่ผมตอบไม่ได้...รู้ว่ามันช่างเป็นเรื่องใหญ่โตเหลือเกินที่จะต้องรับปากมันในเรื่องนี้ผมไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร หากรับปากไปแล้วทำไม่ได้ผมก็กลัวผิดคำพูดกับมัน แต่หากไม่รับปากก็รู้สึกหดหู่กับสายตาเว้าวอนที่รอฟังคำตอบผมอยู่ นรกไหมครับ...เรื่องของผมกับกลสิทธิ์ เวลาจะพูดเปิดใจเรื่องสำคัญกันครั้งใดมักประจวบเหมาะคุยกันบนรถทุกครั้ง และต้องอยู่บนถนนทุกทีซิน่า
ผมเริ่มเห็นคิ้วมันขมวดปมผูกโบว์เข้าให้หละ เมื่อเห็นว่าผมใช้เวลานานเกินไป กับคำตอบที่มันรอคอย
ผมตัดสินใจหลับตาลง สูดหายใจลึก ๆให้จิตใจสงบนิ่ง ก่อนตั้งจิตอธิฐาน...ผมมักทำประจำ..หากติดตามอ่านเรื่องราวผมมาแต่ต้น  จะเห็นว่าผมเชื่อเรื่องสิ่งศักดิ์สิทธิ์ อยู่ในภาวะเหตุการณ์ใดก็ตามที่เกินกำลังความสามารถ
หรือสติปัญญาที่ผมจะจัดการด้วยตนเองแล้ว ผมจะอาศัยสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ผมนับถือนี่แหละ...เป็นผู้ชี้นำทางสว่างให้กับผม เพราะผมเชื่อว่า...ทุกอย่างกำหนดแล้ว..ซึ่งฟ้าประทาน
‘สามสิบลิขิตฟ้า เจ็ดสิบต้องฝ่าฟัน’  ดังนั้น...ผมเลยตั้งจิตมั่นอธิฐานในใจว่า ‘ผมขออาราธนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายทั้งปวง ที่ดลบันดาลให้ผมกับกลสิทธิ์  ได้มาเกี่ยวข้องพบเจอกันอยู่ตอนนี้ เป็นผู้กำหนดชี้ทางสว่างให้กับชีวิตของผม ว่าผมสามารถใช้ชีวิตกับกลสิทธิ์ได้ตลอดไปแบบปกติหรือไม่ หากได้..ขอให้การเสี่ยงทายต่อไปนี้จงออกหัว หากไม่ใช่แล้วจงออกก้อย ใช่ผมเห็นเรื่องนี้เป็นเรื่องล้อเล่น..โดยใช้การเสี่ยงท้ายมาตัดสิน
แต่ผมไม่สามารถยั่งรู้ล่วงหน้า หากบุญเก่าของผมกับกลสิทธิ์สร้างสมร่วมกันมาแล้วฉันใด ขอให้ฟ้าเป็นผู้ชี้ทางด้วยเถอะ ไม่ว่าผลการเสี่ยงทายครั้งนี้จะออกมาอย่างไร ผมจะก้มหน้ารับผลของกรรมนั้นด้วยดี....สาธุ’
เสร็จแล้วผมก็ลืมตาขึ้นมาสบตากับกลมัน ที่จ้องผมนิ่งมือยังกุมมือผมอยู่ ลุ้นเอาคำตอบซะแทบกลั้นหายใจ
ก่อนจะเอ่ยปากบอกมันว่า
“กล..มึงมีเหรียญบาทไหม?”  มันมองผมงง ๆคงแปลกใจว่าผมจู่ ๆเสือกถามหาเหรียญบาททำไม สมัยนั้นเหรียญบาทเหรียญใหญ่มาก ไม่ได้เล็กกระจิ้วลิ่วเหมือนสมัยนี้ แต่มันก็ไม่ถามไร เปิดคอนโชลรถหยิบเหรียญออกมายื่นให้ผม แต่ผมไม่รับ..กลับบอกมันไปว่า
“มึงตั้งใจโยนเหรียญให้ดี คำตอบอยู่ในเหรียญที่มึงถือในมือนี่แหละ...หากใจมึงแน่วแน่ตั้งมั่นรักจริงในตัวกูแล้ว มึงจะได้คำตอบตามที่มึงต้องการ เหรียญจะต้องหงายหน้าออกหัว แต่หากทุกอย่างที่เราทำกันอยู่ตอนนี้  
เป็นเพราะอารมณ์ความคิดแค่ช่วงเวลาหนึ่งแล้ว คำตอบก็จะออกมาเป็นก้อย ซึ่งมึงกับกูคงไม่ได้คบหากันยาวนานอย่างที่มึงหวัง  วันหนึ่งเราทั้งคู่ต่างคนก็คงต้องแยกกันไปตามวิถีชีวิตของแต่ละคน มึงเลือกเอา...ตั้งใจให้ดี”  ผมพูดจบ..มันก็ยักหน้า เหมือนยอมรับการตัดสินใจการเสี่ยงทายในครั้งนี้  ก่อนปล่อยมือที่กุมผมอยู่
ขึ้นพนมมือประกบเหรียญไว้กลางฝ่ามือ ยกขึ้นจรดศรีษะ..อธิฐานอะไรของมันไม่รู้..ผมไม่ได้ถาม จนทุกวันนี้ก็ยังไม่เคยถามว่าตอนนั้นมันอธิฐานอะไร เพราะผมคิดว่าไม่จำเป็นต้องถาม พอลืมตาขึ้นมา มันจ้องตาผมนิ่ง ๆ
อีกครั้ง  ก่อนจะโยนเหรียญขึ้นในรถทันที ใช้มือตวัดเหรียญไว้ในมือ นำมาวางประกบบนหลังมือซ้าย ยังไม่
เปิดออก...หันมาจ้องตาผมอีกครั้ง เราต่างคนต่างจ้องกันนิ่ง ๆ ใจผมเต้นตุ๊บๆ!...คิดว่ามันคงไม่ต่างจากผม ในเมื่อมันลุ้นคำตอบยิ่งกว่าผมเป็นไหน ๆ ไม่เต้นก็คงไม่ใช่มั้ง.....
จากนั้น..มันก็ค่อย ๆ ยกมือขวาที่ปิดทับเหรียญบนหลังมือมันออกช้า ๆ เผยให้เห็นเหรียญบาทบนหลังมือมัน เริ่มจะชัดเจนว่ามันหงายหน้าออกมาเป็น..เป็น....อ่า!...มันออก...ออก...?
Part  38
เพราะเราคู่กัน.
ก้อย....
ใช่แล้วครับ...มันออกก้อย...เหรียญบาทที่เสี่ยงทายหงายด้านก้อยออกมาชัดเจน  หน้ากลสิทธิ์ตอนนี้ ผมแทบ
ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีโอกาสได้เห็น
กล..มัน..มัน...น้ำตาไหลจากสองตาช้า ๆ....ไม่มีเสียงสะอื้น...ไม่ได้ยินสรรพเสียงใดทั้งนั้น..มันเงียบไปถนัด..
มีเพียงสายตาสองคู่ของผมกับมัน..ต่างจ้องกันนิ่ง ๆ ผมไม่มีน้ำตาสักหยด...แต่พอเห็นน้ำตาไหลจากตาคมของกลแล้ว ยอมรับว่าใจเสียมาก ๆ จุกแน่นหน้าอกไปหมด คิดไม่ถึงว่า...กลสิทธิ์....ผู้ชายที่ผมกินนอนด้วย
เกือบปี  จะหลั่งน้ำตาเพราะเสี่ยงเหรียญออกก้อย จำได้ว่า...ขนาดงานศพของตาที่มันรักเคารพมากมาย มันเสียใจแค่ไหนยังไม่ร้องให้เห็น..นอกจากตาแดง ๆ รู้ว่าร้องแน่ ๆ...แต่ไม่เคยเห็นน้ำตาไหลออกเป็นทางอย่างตอนนี้
ทำเอาจิตผมหลุดเลยทีเดียว   
“ปริ้นๆ!...ปริ้นๆ!.” ผมกับกลเริ่มรู้สึกตัว กลับมีสติเพราะเสียงบีบแตรของรถคันหลัง พากันกดเตือน..ให้รู้ว่าสัญญาณไฟเขียวแล้ว..ออกรถเสียที กลมันถึงหันไปเข้าเกียร์ขับรถ ออกจากบริเวณนั้นทันที มันขับไปเงียบ ๆ ผมเองก็เงียบ ในสมองคิดให้วุ่นไปหมด  จนปวดหัวตุ๊บ ๆ!...นึกกรนด่าตัวเองที่เลือกวิธีบัดซบนี้ขึ้นมา...ยอมรับใจหายเหมือนกันเมื่อผลเสี่ยงทายออกมาเป็นแบบนี้ ดันบอกกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไปด้วย...ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นแบบไหนจะยอมรับผลของกรรมนั้น....เอาแล้วไง...พอออกมาแบบนี้ ไอ้ผมคิดว่ายอมรับได้   เพราะรู้ว่ามันยากอยู่แล้ว...ที่ผมกับกลจะสามารถครองรักกันอย่างที่มันหวัง  ผมรู้แต่แรกแล้วว่าเรียนจบเมื่อไหร่ ก็ต้องกลับไปดูแลแม่หางานทำลงหลักปักฐานแถวบ้านผมแต่กลมันเป็นเด็กกรุงเทพฯ เป็นไปได้ยากที่จะตามไปอยู่กับผม   
อะไรหลาย ๆ อย่างมันยากที่จะเป็นไปได้ ชีวิต สังคม ครอบครัว โอ้ย!..ยิ่งคิดหัวจะระเบิดพอชำเลืองดูหน้ายอดชายกลสิทธิ์..น้ำตายังคลอเบ้า ผมรู้สึกแย่มาก ๆตอนนี้   ไม่อยากเห็นกลในสภาพนี้เลยจริง ๆ ดูแล้วสลดหดหู่มาก ๆ ทำไมกลที่ผมเห็นมันถึงเต็มไปด้วยบรรยากาศแวดล้อม แสดงถึงความเศร้า...เหงาหงอย...เหมือนชีวิตนี้หมดพลังใจ..หมดหวัง..หมดอาลัยตายอยากซะงั้นกลมันตอนนี้ดูตัวเล็กกระจ้อยร่อย..ไม่องอาจผึ่งผาย..ไม่กวนโอ้ย..ไม่ร่าเริง..ไม่ใช่อิมเมทของกลสิทธิ์ที่ผมรู้จักสักนิด ยอมรับว่าผมรับไม่ได้ ขนาดยังไม่ได้เลิกกันเลย
ทั้งที่นั่งอยู่ข้างกันแท้ ๆ ทำไมผมไม่สามารถช่วยให้กลสิทธิ์มันมีชีวิตชีวาขึ้นมาได้เลย ผมรู้สึกผิดมหันต์ที่เป็นคนต้นคิดในเรื่องนี้ กลับมาโมโหตัวเองซะงั้น  ไม่ได้แล้ว..ผมต้องดึงความมั่นใจและสร้างความเชื่อมั่นให้กลมันสดชื่นร่าเริงให้ได้ ให้บ้าพลังของมันต่อไป ผมไม่ชอบกลสิทธิ์ที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้
ผมต้องการกลสิทธิ์คนเดิมที่คุ้นเคย คิดดังนั้น..ผมเตรียมคำพูดมากมาย  ตอนนี้ไม่สะดวกคุย..ต้องรอให้ถึง
หอก่อน เราใช้เวลานั่งในรถกันไปเงียบ ๆ เวลาที่เรากำลังพะวักพะวงละล้าละลังอะไรสักอย่าง  เหมือนแต่ละนาที  มันเดินช้าเสียจนยังจะขาดใจ แต่เวลาเราต้องการให้เวลาผ่านไปช้า ๆ มันกลับติดจรวดซะงั้น ไม่ต่างความรู้สึกผมเลย เร่งให้มันถึงหอไว ๆ แต่เหมือนสวรรค์แกล้งซะงั้น ช่างอืดอาดยืดยาด..ยังกะทดสอบความอดทนของผมซะนี่ แต่สุดท้ายปลายทางย่อมถึงจนได้ กลสิทธิ์นำรถเข้าจอดในลานใต้หอพัก หลังจากลงรถ
ล๊อคเรียบร้อยแล้ว มันก็เดินใจลอยจิตหลุดขึ้นไปบนห้อง ดีอย่างน้ำตามันแห้งแล้วไม่ไหลอีก แต่อาการเหงาหงอยเศร้าสร้อยของมัน..หนักหนาสาหัสยิ่งนัก ผมเดินตามไปติด ๆ ไม่ทักท้วงชวนคุยไรตอนนี้ ผมมีคำพูดดีดีที่จะพูดกับมันแล้ว  รอให้เข้าไปในห้องให้เรียบร้อยก่อน ในที่สุดเวลาที่ผมกลั้นใจรอก็มาถึงตอนนี้ผมกับกลเข้ามาอยู่ในห้องเรียบร้อยแล้ว ยอดชายนายกลสิทธิ์ของผมไม่เหลือยี่ห้อกลสิทธิ์...ให้เห็นจนน่าใจหาย พอเข้า
ห้องได้  กลมันเอาแต่นั่งก้มหน้าไหล่ลู่ห้อยขาบนเตียงนิ่ง ๆไม่พูดไม่จา จมจ่อมจิตหลุดไปถึงไหนแล้วไม่รู้
ผมไม่รู้มันอธิฐานอะไรก่อนจะเสี่ยงเหรียญ มันถึงได้จิตหลุดขนาดนั้น  
พอล๊อคประตูเรียบร้อย จึงเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆมัน ก่อนจะกางแขนโอบมันไว้ทั้งตัวรั้งให้เอนเข้ามาในอ้อมแขนของผม มันก็โอนอ่อนเอนพิงอกผมไม่หือไม่อือ แม่งปกติคิดว่าโอบมันแทบไม่รอบ เพราะตัวมันหนาล่ำกว่า
ผมมากแต่ทำไมตอนนี้มันดูกระจ้อยร่อยงี้ว่ะ มันยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาเลย ปล่อยผมกอดมันไว้เฉย ๆ
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมถึงเนื้อถึงตัวมันก่อน ตัดสินใจพูดในสิ่งที่ตั้งใจไว้  พูดจากความรู้สึกส่วนลึกก้นบึ้งของหัวใจกันเลยก็ว่าได้ ชั่วโมงนี้ไม่ต้องคิดเยอะแล้วใช้ใจล้วน ๆ กลั่นคำพูดนี้ออกมากันเลย.....................
“กล..กูไม่รู้ว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ท่านจะเข้าใจความรักของมึงที่มีต่อกูหรือไม่ กูไม่รู้ว่าลิขิตฟ้าจะทำนายความรักของมึงกับกูไปรอดไม่รอด..หรืออาจจะขัดขวางให้เราเจออุปสรรคที่ยังมาไม่ถึงในตอนนี้...แต่สุดท้ายแล้วยังไงหละ
มึงจะยอมแพ้แล้วหรือว่ะ?   แต่กูพูดได้เต็มปากและมั่นใจตามความรู้สึกของกูเลยว่า กูจะไม่ทิ้งมึง..กูจะไม่ปล่อยแขนจากมึง..เหมือนที่มึงขอร้องกูไว้ไง   ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น..ขอให้มึงรู้ไว้กูจะอยู่เคียงข้างมึง ตราบเท่าที่มึงยังต้องการกู....ทุกอย่างอาจไม่เป็นไปตามคำทำนายก็ได้ อย่างน้อยมึงต้องไม่ท้อ ถึงท้อก็ห้ามถอย...แต่ถ้าไม่ไหวก็ถอยได้นะกล แต่อย่านาน.ขอร้องหละ..กูไม่อยากเห็นมึงเป็นแบบนี้ กูยังอยู่ตรงนี้...เงยหน้ามามองกูก่อน..
ได้ไหม..อย่าเป็นแบบนี้...กูขอร้อง”  ได้ผลมันเงยหน้าขึ้นมามองผมช้า ๆ แววตามันมีน้ำตารื้อให้เห็น
ผมแม่งโคตรสะเทือนใจเลยจริง ๆ ไม่น่าเป็นต้นเหตุให้มันเป็นแบบนี้เลย ตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อน ค่อย ๆเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้มันช้า ๆ สายตาไม่ละไปจากสายตามันที่จ้องผ่านม่านน้ำตามองผมไม่กระพริบ
แล้วริมฝีปากเราทั้งคู่ก็แนบประกบกัน เป็นการเริ่มต้นจูบจากผมครั้งแรก ไม่มีการร้องขอหรือบังคับจากกลสิทธิ์แม้แต่น้อย ผมเต็มใจทำ...ก่อนจะค่อย ๆ  ส่งความรู้สึกด้านกำลังใจเต็มเปี่ยมผ่านปลายลิ้นไปให้มัน
เสมือนยืนยันว่าผมจะไม่มีทางทิ้งมันเปลี่ยนมาโอบแขนรอบคอมันแทน ในขณะที่มันใช้มือข้างหนึ่งยึดจับท้ายทอยผมไว้รับจูบที่อ่อนโยนโหยหาจากมัน มืออีกข้างประคองกอดแผ่นหลังผมไว้แน่น  
จูบนี้เหมือนสัญญาว่าเราจะไม่ทิ้งกัน จะฟันฝ่าทุกสิ่งไปด้วยกัน ผมคิดแบบนี้จริง ๆไม่รู้ว่ารักแล้วหรือยัง แต่ที่แน่ ๆผมทนเห็นกลสิทธิ์เป็นแบบนี้ไม่ได้   จูบที่อ้อยอิ่งอ่อนหวาน...เหมือนน้ำทิพย์ที่ปลอบโยนความรู้สึก
เศร้าสร้อย..เหงาหงอยของกลสิทธิ์..ให้กลับมามีพลัง..กลับมาแข็งแกร่งอีกครั้ง  และมันกำลังแข็งและแกร่งเกินกว่าผมคาดไว้ เพราะหลังจากนั้นไม่ต้องพูดกันแล้ว
ว่านอกจากจูบมันพาให้อารมณ์ผมกับกลสิทธิ์ไปสิ้นสุดที่ไหน   แต่ที่แน่ ๆ ผมเต็มใจ...และดีใจที่ท้ายสุด ผมก็เห็นแววตาที่ปราศจากน้ำตาและความเศร้าแต่เป็นแววตาที่ส่องประกายสดใส มีความสุขคืนกลับมาให้เห็นอีกครั้ง นั่นสินะ..ผมลืมไปว่าสามสิบลิขิตฟ้า หรือจะสู้น้ำมือคน....
ฉะนั้น...ขึ้นอยู่กับเราทั้งคู่ต่างหาก  
ที่พร้อมจะฝ่าฟันด้วยกันหรือไม่ ฟ้าหรือจะสู้ความมานะของเราเอง นี่แหละจริงแท้และแน่นอน หากเรามัว
แต่สิ้นหวังคาดหวังกับฟ้าเราก็จะเอาแต่รอคอยโชคชะตาฉะนั้นฟ้าชี้ทางให้เรารู้ แต่ฟ้าไม่ได้ห้ามให้เราลุย...

จริงไหม...?

GBOMK

ขอบคุณคับ {:6_155:}

Klong

ขอบคุนครับ

dung

ขอบคุณนะครับ

imanaji

ขอบคุนครับ

gigusa

ขอบคุนครับผม

nattan010

ขอบคุนครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

ton521

ขอบคุนครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

pt200

ขอบคุณครับ

taira

ขอบคุนคับคุนวีคะนกล

4_NAY

ดีใจที่รักกัน

Soyu

ขอบคุณนะครับ

minone

ขอบคุณ ครับผม

krittamm

ขอบคุณครับ

freezz

รักนะ กวี

nong0987

ขอบคุณครับ

HRHPrince

โถเพื่อน