เพราะรัก..จึงเปลี่ยนได้ ? 41- 42 ?

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
ทั้งแม่ ทั้งกล ทั้งผม คงร้องกันจนน้ำตากลายเป็นสายเลือดแน่ๆ
กลมันล้วงกุญแจรถจากกระเป๋ากางเกง วางตรงพื้นข้างหน้าแม่นั่นแหละ ก่อนผมกับมันจะก้มกราบลาท่าน

อีกครั้ง แล้วเราค่อยพยุงกันลุก  ประคองกันเดินออกประตูไปทิ้งความปวดร้าว...รอยเลือด..รอยน้ำตา..
ไว้ข้างหลังโดยไม่หันกลับไปมองแม้แต่น้อย...?
Part  41
แม่พระของผม...
       ขณะนี้ผมกับกลนั่งรถทัวร์ขึ้นเหนือ เพื่อมาบ้านผมตามโปรแกรมเดิมที่ตั้งใจไว้ เพียงแต่ผิดคิวมากมาย..แทนที่จะกลับมาเจอหน้าแม่ อย่างอบอุ่นสบายใจ..ที่ไม่ได้เจอเกือบสามปี ไม่อยากใช้คำว่าไม่มีเวลา ขอบอกว่าไม่สะดวกแทนดีกว่า เพราะบ้านผมไม่ใช่ใกล้ๆ  เดินทางกว่า 10 ชั่วโมง..ค่ารถก็แพง ฉะนั้นถ้ามาอยู่แค่วันสองวันสู้เขียนจดหมายคุยกันดีกว่า   
   อีกอย่างกว่าผมจะลงตัว..หาวันหยุดยาวไม่ได้เลย ครั้งนี้เพราะตั้งใจมาอยู่เป็นเดือนถึงได้กลับมาผมกลับพกเอาหน้าตาบวมช้ำ ขาพันแผลเดินเขย่งเท้าข้างหนึ่ง แถมพ่วงหนุ่มกรุงหน้าบวมช้ำ..แย่กว่าผมหลายเท่า มือพันผ้าก๊อตปิดแผลอีกตะหาก  มาด้วยกันสองคน...
       เฮ้อ!...ไม่รู้ว่าแม่เห็นแล้วจะจิตตกแค่ไหน แต่จะให้ทนอดอู้อยู่แต่ในห้อง รอรักษาตัวหายก่อนแล้วค่อยมา...สู้มาเลยดีกว่า..สภาพจิตใจกลสิทธิ์ตอนนี้ ผมไม่อยากให้อยู่กรุงเทพฯอีก พอมันรู้..ผมไม่เลื่อนการเดินทาง ท่าทางตื่นเต้นขึ้นมาทันที   
   เอาเป็นว่าอยากพามันมารู้จักครอบครัว..อย่างเป็นทางการสักที ถือโอกาสพักผ่อนบรรยากาศทางเหนือไปด้วย รักษาบาดแผลกายใจสักระยะหนึ่งเวลาหนึ่งเดือนที่กลับมาอยู่บ้าน อาจช่วยเยี่ยวยาความบอบช้ำให้กลและผม..
มีพลังสักที
       แม้ลึกๆ จะหวั่นอยู่เหมือนกัน แม่จะว่าหรือเปล่า ถึงเวลาหรือยัง...ที่ผมควรเปิดเผยความจริงแนะนำกลให้แม่และพี่ๆรู้กันเสียที ว่ามันคือคนรักของผม..เราอยู่ด้วยกันมาสองปีแล้ว
ผมเชื่อว่าความลับไม่มีในโลก เหตุการณ์เมื่อวานยืดยันเป็นที่ประจักษ์ชัดแล้ว   ต่อให้สามารถเก็บความลับได้นานแค่ไหน วันหนึ่งย่อมมีเหตุให้เปิดเผยออกมา ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งดังโบราณว่าไว้  
     ‘ช้างตายทั้งตัวเอาใบบัวปิดไม่มิด’ หางมันต้องโผล่ออกมาให้ใครต่อใครรู้เข้าสักวัน    บางทีผมต้องหันหน้าเผชิญความจริงเสียที ทิ้งให้คาราคาซังต่อไปใช่จะเกิดผลดีแก่ทุกฝ่าย        ผมตั้งใจว่า..จะหาโอกาสพากลเข้าไปคุยกับแม่เรื่องของเรา..ให้แม่รับรู้ความจริงอาศัยช่วงที่อยู่ที่นั่น แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น..คงต้องดูจังหวะดีดีด้วย ผมจะไม่ยอมให้เหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีกรับไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ถ้าหากความรักของผมกับกล ต้องแลกด้วยหยาดน้ำตา หยดเลือดและความเจ็บปวดของใครต่อใครมากมายหลายคน..   
     โดยเฉพาะคนเหล่านั้น...เป็นคนที่พวกเรารักและเคารพ....ยิ่งไม่อยากให้เกิดขึ้นเลยสักนิดเดียว...
                   เชื่อไหม?...อย่างน้อยผมมั่นใจลึกๆว่า..หญิงม่ายหัวใจแกร่งอย่างแม่ผม   มีเหตุผลที่จะยอมรับฟังพวกผม..และยอมรับความจริงเรื่องของเราสองคนได้    หากจะหวังมากไปกว่านั้น ผมอยากให้แม่...เป็นคนแรกที่อวยพรให้ชีวิตรักของเรา.........
            เหลียวมองคนนั่งข้างๆ เห็นแล้วอดน้ำตารื้นไม่ได้ มันกำลังหลับสนิท  ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ
หลายสิ่งหลายอย่างที่ได้รับรู้เรื่องราวของมันมา ทั้งในอดีตและปัจจุบันทั้งเรื่องที่เคยรู้มาก่อนหรือที่เพิ่งได้รู้
ทำให้ผมสงสารมันจับใจ ยิ่งมาถูกพ่อตัดหางปล่อยวัดด้วยแล้ว  เหมือนมันถูกลอยแพจริงๆ เป็นเรื่องใหญ่ที่ต้องมาวางแผนกันอีก...สำหรับหนทางข้างหน้า..ทำอย่างไรให้กลมันอยู่รอดเรียนจนจบได้ สำหรับแม่ของกลนั้น ตั้งแต่เมื่อวานไม่ได้รับการติดต่อจากท่านเลย คิดว่าท่านคงยังไม่พร้อมกับสิ่งที่รับรู้มา กลเป็นลูกชายคนเดียว
ท่านคาดหวังไว้เยอะในฐานะลูกชายคนโต เป็นหลายชายที่ตากับยายรักมากที่สุด   ญาติทางแม่หวังจะเห็นมัน..เป็นเสาหลักให้พึ่งพาในอนาคต คงไม่มีใครคาดคิดมาก่อน...ว่าลูกชายคนเดียวจะเอาเมียผู้ชายเข้าบ้าน...   
           แต่ไหนแต่ไรมา...มันออกจะเสือผู้หญิงด้วยซ้ำ ก็จริงหละนะ..ถึงวันนี้หากผมเป็นแม่ของกลก็คงช๊อคไม่น้อยเหมือนกัน ท่านไม่ได้เตรียมใจรับเรื่องแบบนี้มาก่อน พอเจอเข้าโดยไม่ทันตั้งตัว   สภาพจิตใจคงหนักหนาสาหัสเอาการเหมือนกัน เอาเป็นว่าผมเข้าใจทั้งพ่อและแม่กลก็แล้วกัน   เหตุการณ์นี้คอยเตือนสติให้ผมยั้งคิด
ว่าควรเตรียมพร้อมเช่นไร สำหรับให้แม่และพี่ๆ ได้รับรู้เรื่องของเรา ผมจะไม่ให้เกิดอาฟเตอร์ช๊อคแบบเดิม
เป็นอันขาด   
    ยื่นไปปัดผมที่ปรกหน้าให้ยอดชายเค้าหน่อย ตอนหลับหน้ามันเหมือนเด็กมากอดยิ้มกับความน่าเอ็นดูนี่ไม่ได้ ไม่อยากเชื่อผู้ชายคนนี้ เคยทำเอาผมเกือบตาย...ปล้นเอาศักดิ์ศรีผมไป..แบบไม่คิดจะเจอกับตัวเองมาก่อน
คนที่เกลียดจนอยากให้ตายกันไปข้างหนึ่ง   ถึงขนาดไปทำบุญกรวดน้ำคว่ำขันถวายสังฆทานให้ด้วยซ้ำ เพื่อไม่ต้องเจอกันอีก   สุดท้ายกลายมาเป็นคนรักได้ นึกถึงคำพูดของไอ้เฟือง สตรีเหล็กประจำกลุ่มผม...
มันเคยพูดไว้ว่า ‘ริอาจเป็นพ่อสื่อแม่ชัก มักเข้าตัวนะวี’  มันพูดแบบนี้จริงๆ  ตอนผมติดต่อน้องเกศให้กลสิทธิ์ สุดท้ายเป็นจริงเสียด้วย...เพราะผมกลายเป็นแฟนกับกลมันจนถึงทุกวันนี้.....        
           นึกย้อนไปถึงวันที่เจอมันครั้งแรก ที่มันเดินเข้ามาหาเรื่องผมกับไอ้โรจน์ในห้างเซ็นทรัลลาดหญ้าวันนั้น คิดไปเรื่อยเปื่อยย้อนอดีตเป็นฉากๆ ก่อนจะพล่อยหลับไปข้างๆ  กลสิทธิ์ในที่สุด............
          เราเดินทางมาถึงท่าบขส.  ลงรถเสร็จเรียกสามล้อปั่นนั่งเข้าบ้านผมทันทีมาถึงเกือบแปดโมงเช้า..ออกจากกรุงเทพฯตอนสองทุ่ม พอถึงหน้าบ้านกลสิทธิ์ชิงจ่ายค่าสามล้อสองคัน 10 บาท คนละ 5 บาท เราหิ้วกระเป๋าคนละใบเดินเข้าบ้านผมกัน....
         บ้านผมเป็นบ้านไม้ยกพื้นสูงหลังใหญ่....มีสามห้องนอน เพราะลูกเยอะห้องน้ำแยกจากตัวบ้านออกไปประมาณ 5 เมตร  ตามแบบบ้านต่างจังหวัดทั่วไป  รั้วปลูกเฟื้องฟ้าไว้เป็นแนวรั้วด้วย..ทำให้ดูร่มรื่น พื้นที่ในบ้านปลูกไม้ผลยืนต้น เช่นขนุน มะม่วงต้นยอฯลฯ กับผักสวนครัวไว้ด้านหลังครบ แทบไม่ต้องหาซื้อ พี่ชายผมขยันขึ้นแปลงคะน้ากับผักกาดขาวไว้หลายแปลง บนเนื้อที่สามไร่ มุมหลังบ้านริมรั้วเลี้ยงหมูแม่ลูกอ่อนไว้
อีกครอกตอนนี้ตกลูกเกือบสิบตัว พ่อพันพันธุ์แยกขังเดี่ยว ส่วนแม่พันธุ์ขังรวมลูกๆ มันด้วยเพราะลูกมันกิน
นมอยู่
      อาหารที่ใช้เลี้ยงก็พวกรำข้าว ต้นบอนสับ หยวกกล้วยเป็นต้น นอกจากหมูมีเลี้ยงไก่บ้านไว้อีกยี่สิบกว่าตัว ปล่อยมันเดินในบ้านนั่นแหละ   พี่ผมอาชีพรับเหมาก่อสร้างทั่วไป ช่วยกันสามคน...คนงานก็พวกบ้านใกล้เรือนเคียงกันพี่สาวคนโตทำงานร้านถ่ายรูป น้องชายอีกสองคนเรียนอยู่ ปานนี้คงไปเรียนแล้วโรงเรียนยังไม่ปิดเทอม
        พอเข้าบ้าน....พี่ๆ ออกไปทำงานกันหมดแล้ว เหลือแต่แม่....ผมพยายามมองหาว่าแม่อยู่ไหนปากร้องเรียกไปด้วย....
       “แม่คับ!..แม่..แม่อยู่ตี๋ไหนครับ!”  (แม่ครับ!....แม่...แม่อยู่ไหนครับ!...)  พยักหน้าให้กลสิทธิ์วางกระเป๋าไว้บนตั่งใต้ถุนบ้าน  ให้มันนั่งห้อยขารอไปก่อน ส่วนผมก็เดินสอดส่องมองหาแม่ไปทั่ว   ก่อนจะได้ยินเสียงตะโกนตอบรับอยู่แถวคอกหมู
       “แม่อยู่นี่..วี..วีไจ่ก่อลูก?” (แม่อยู่นี้....วี...วีใช่ไหมลูก?)  
       “คับ..ผมกลับมาแล้วแม่..แม่ยะอะหยั่งอยู่?” (ครับ...ผมกลับมาแล้วแม่....แม่ทำไรอยู่?)  
เดินเข้าไปบริเวณหลังบ้าน ผ่านแปลงผักเห็นแม่สวมเสื้อม่อฮ่อมนุ่งผ้าถุง ยืนโบกมือเหย่งๆ  ยิ้มฟันขาวมาให้ ภาพที่เห็นเล่นเอาน้ำตาปริ่มเลยผม เขย่งขาเดินเข้าไปหาท่านกำลังส่งยิ้มตาหยี
   พอเห็นท่าเดินผมแปลกๆ ครึ่งปากครึ่งจมูกบวม หน้าแม่สลดยิ้มหายทันทีก่อนจะทิ้งถุงรำข้าวลงพื้น  ที่กำลังโปรยให้ไก่กินอยู่ เดินแกมวิ่งเข้ามาหาผม....   
       “วี..ลูกไปโดนอะหยั่งมาหือ..จะไดเดินจะอี้....แล้วหน้าแหม..โดนตีมาแม่นก่อ...ไปมีเรื่องกับไผ๋มาลูก?”   (วี...ลูก...ไปโดนอะไรมา..ทำไมเดินแบบนี้..แล้วหน้าอีก...นี่มันเหมือนถูกต่อยเลย...วีไปมีเรื่องกับใครมาลูก?)  
มือไม้รูปคลำจับหน้าผมไปทั่ว  ปากก็พร่ำถามผมใหญ่ ผมรู้ว่าแม่ต้องตกใจมาก เตรียมใจไว้อยู่แล้ว..เพราะแม่รู้จักผมดีผมไม่ใช่คนมีนิสัยชอบหาเรื่องชกต่อยกับใครเค้า...แต่หลักฐานที่ฟ้องบนหน้า  และท่าเดินที่แม่เห็น ท่านคงคิดไปไกลแล้วว่าผมเจ็บขนาดนี้คงเป็นเรื่องร้ายแรงแน่ๆก่อนที่จะทำให้แม่กังวลไปใหญ่ ผมต้องรีบเคลียร์เสียก่อน
      “แม่ครับ...ใจเย็นๆ ก่อน..ผมบ่อได้ไปมีเรื่องกับไผ๋..แค่เข้าไปห้ามเปิ้นมีเรื่องกันเต้าอั้นคับ..เลยถูกลูกหลงผ๋องน้อยเดียว...แม่บ่อต้องเป๋นห่วงเน้อ...ผมบ่อได้เป็นหยั่งนักน้อยเดียวเอง” (แม่ครับ...ใจเย็นๆก่อน..ผมไม่ได้ไปมีเรื่องกับใคร...บังเอิญเข้าไปห้ามคนมีเรื่องกันนะครับ...เลยโดนลูกหลงบ้างเล็กน้อย...แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ..ผมไม่ได้เป็นไรมาก)  นี่แหละครับแม่ผมพอฟังผมพูดท่านก็คลายความกังวลทันที แม่มักเชื่อผมเสมอเพราะรู้ว่าผมไม่ใช่คนเจ้าอารมณ์หรือชอบโกหก....   
       “แล้วกลับมานี่...วีอยู่สักกี่วันลูก?”  (แล้วกลับบ้านครั้งนี้ วีจะอยู่กี่วันละลูก)  ถามผมพร้อมกับประคองกอดแขนผมไปด้วย ทั้งที่ตัวแม่เล็กกว่าผมมากมาย เห็นแล้วอดใจไว้ไม่ไหว..ต้องก้มหัวย่อเข่าหอมแก้มแม่ผมให้ชื่นใจหายคิดถึงอย่างแรง   
       “ฟ๊อดๆ!...ฟ๊อดๆ!..แก้มนุ่มจริง?”  แม่ผมหัวเราะชอบใจ มือลูบหัวผมไปมา ตอนนี้แม่อายุห้าสิบกว่า
แล้วครับ ร่างท้วมตัวเตี้ยตามแบบหญิงไทย สูงแค่ 152  ซม.ประมาณนั้นผมถอดพิมพ์หน้าตาผิวพรรณมาจาก
แม่หมด โชคดีหน่อยที่ความสูงได้พ่อมาไม่น้อย 170  ซม.นิดๆคงไม่สูงกว่านี้แล้วหละ ต่างจากพี่ชายที่สูง 175  ขึ้นกันทุกคน น้องชายน่าจะสูงไล่ ๆผมแล้วมั้งคนหนึ่งอยู่ม.4  อีกคนม. 1  
        “วีว่าจะอยู่ซักเดือนคับ”  ผมตอบแกไป แม่พยักหน้าก่อนพูดว่า
        “มา..หื๊อแม่หอมลูกจายสุดหล่อผ๋องเลอะ....”  (มาให้แม่หอมลูกชายสุดหล่อมั้ง)...
พูดจบแม่โน้มคอผมลงต่ำ..ก่อนจะจรดฝีปากหอมหน้าผาก แล้วตามด้วยแก้มซ้ายขวา....เสียงกระแอมแทรกขึ้นมาทันที...
        “อะแฮ่ม!.”  ผมกับแม่หันไปตามเสียงพร้อมกัน ลืมไปเลยครับ สองแม่ลูกมัวแต่ดีใจจนเพลินลืมลูกเขยตัวดีของแม่ไปซะงั้นผม มันยืนมือถูกางเกงยีนส์แก้เขินไปมาเก้ๆกังๆ น่ารักตายหละไอ้ดำเอ้ย!.แม่มองมันนิ่งๆ
ก่อนหันมามองหน้าผม เลยจัดการแนะนำมันทันที
        “แม่คับ..นี่กลเปื่อนตี่อยู่ต้วยกั๋นตี่กรุงเทพฯคับ...กลมาแอ่วบ้านเฮ่าต้วย” (แม่ครับ...นี่กลเพื่อนผมที่อยู่ด้วยกันที่กรุงเทพฯครับ กลมาเที่ยวบ้านเราด้วย)  พูดจบกลมันรีบยกมือไหว้แม่ผมทันที
        “สวัสดีครับแม่..ผมกลครับ...อยู่หอด้วยกันกับวีที่กรุงเทพฯนะครับ”  มันมองหน้าแม่ผมยิ้มหล่อตามยี่ห้อกลสิทธิ์เค้าหละ แต่โทษทีตอนนี้หน้ามันไม่อำนวย ยิ้มหล่อเลยดูตลกซะมากกว่า  เพราะหน้ามีแต่รอยฟกช้ำดำเขียวไปทั่ว แม่ผมยกมือรับไหว้ ก่อนจะยิ้มอบอุ่นให้ แล้วพูดกับมันเป็นภาษากลางไปว่า
       “ไหว้พระเถอะลูก...แล้วนี่เราก็ไปช่วยห้ามเค้ามีเรื่องกัน..เหมือนวีมันด้วยหละสิ..ถึงได้อาการหนักกว่าวีมันอีกหนะ....หน้าบวมช้ำขนาดนั้น...เป็นไงบ้างลูก..ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า..แล้วมือแผลใหญ่ไหมเล่านั้น?”  แม่ถามมันเป็นชุดเหมือนกันครับ มือยังกอดแขนผมแน่น  อย่างนี้แหละครับ..คนต่างจังหวัด น้ำใจไม่มีหายแขกไปใครมาเราต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดีกลมันรีบตอบให้แม่สบายใจทันที
        “ไม่เป็นไรมากแล้วครับ...ขอบคุณครับแม่ที่เป็นห่วง..ผมขอรบกวนอาศัยอยู่ด้วยคนนะครับ”
มันปากหวานยิ้มประจบแม่ผมอีกตะหาก
        “รบกวนไรกันลูก...อยู่นานเท่าไหร่ก็ได้ตามสบายเลย...ปะ..ขึ้นบ้านกันก่อน  มาถึงน้ำท่ายังไม่ได้กินเลยสิเนี๊ยะ..วีก็ไม่บอกแม่ว่ามีเพื่อนมาด้วย มัวแต่ดีใจเห็นหน้าลูกเพลินกันเลย...ไปเถอะขึ้นบ้านกินน้ำกินท่าผักผ่อนกันก่อน เดินทางมาเหนื่อยๆ”  พูดจบ..แกหันหลังตั้งท่าไปเก็บถุงรำข้าวที่ทิ้งไว้บนพื้นตอนแรก ผมรีบก้าวแซงแกหยิบมาถือไว้ซะเอง แม่ยิ้มอบอุ่นให้ผม ผมยิ้มตอบให้แม่เช่นกัน รู้สึกเต็มตื้นในหัวใจ เหลือบมองกลสิทธิ์มันก็ยิ้มกว้างมาให้   คงรู้สึกดีใจที่แม่ผมต้อนรับมันอย่างอบอุ่น นี่แหละ..แม่ของผม..แม่พระที่ผมรักบูชามากที่สุด...
ไม่มีความอบอุ่นใด..เติมเต็มลบล้างความทุกข์ ความเศร้าเสียใจที่เจอมา   เท่ากับกลับบ้านมาเจอรอยยิ้มและอ้อมแขนอบอุ่นของแม่อีกแล้ว
           ผมสูดหายใจลึกๆ มีกำลังใจเหมือนได้รับพลังมากมายทันที พร้อมแล้วต่อไปนี้..จะเผชิญกับทุกปัญหา ตราบใดที่ยังมีแม่ที่แสนดีคอยเคียงข้างผมเช่นนี้ ผมเชื่อว่าสุดท้ายแล้วแม่จะเข้าใจเราทั้งคู่..มั่นใจที่สุดว่าแม่จะยอมรับพวกผมได้... ‘แม่พระของผม’.....?
Part  42
ชีวิตที่บ้านผม...
          ผมกับกลเราใช้ชีวิตที่บ้านผม สองอาทิตย์กว่าแล้วครับ ขออนุญาตไล่ชื่อพี่น้องให้ได้รู้จักสักนิดนะครับ บ้านผมตระกูล ‘ว’   พี่สาวคนโต๋ทำงานร้านถ่ายรูป ชื่อพี่หวั่นตามมาด้วยพี่ชายไว,วิน,วัน,พี่สาวที่อยู่นครสวรรค์ชื่อวาด แล้วมาผมวี..น้องชายอีกสองคนวิวกับวุ้นครับ..แปดพี่น้องเต่าทอง     
        กลมันไปช่วยเดินไฟกับพี่ชายผม ไปทำสามวันแล้วครับ พี่ผมทั้งสามคนรับสร้างบ้านอยู่อีกอำเภอหนึ่ง
ไปเช้าห้าโมงเลิกงาน  หกโมงกว่าก็กลับถึงบ้าน  จังหวะช่างไฟฟ้าที่เคยทำด้วยกันเขาติดงานศพญาติมาช่วยไม่ได้ ลางานกันเป็นอาทิตย์นั่นแหละ กลมันถึงอาสาไปช่วยเดินระบบไฟฟ้าให้เอง มันเรียนมาทางนี้..มันพอทำได้...ผมไม่ได้ไปด้วยกันหรอกครับไปก็ไม่สามารถช่วยไรได้มาก เพราะผมไม่ถนัดงานช่าง อย่างดีคงไปยืนส่งเครื่องมือให้แค่นั้นซึ่งงานพวกนี้เค้ามีจับกังทำอยู่แล้ว สู้อยู่ช่วยแม่ทำงานที่บ้านได้ประโยชน์กว่าอีก  
ไหนจะเลี้ยงหมูเลี้ยงไก่..ทำสวนฯลฯ ปล่อยมันไปกับพี่ๆ นั่นแหละ  ตอนนี้มันสนิทกับทุกคนเป็นอย่างดี....   
          แผลฟกช้ำตามหน้าตาพวกผมหายดีแล้วครับ ส่วนแผลที่ฝ่าเท้าก็ตกสะเก็ดแห้งหมดแล้วเดินได้สะดวกเหมือนเดิม กลเองแผลที่มือหายดีแล้วเหมือนกัน ช่วงแรกๆผมกับกลก็ช่วยงานในบ้าน   ว่างๆผมก็พามันไปเที่ยวไหว้พระทำบุญตามวัด เที่ยวน้ำตกใกล้ ๆไม่ไกลมาก เอามอเตอร์ไซค์ขับไปกันสองคน ส่วนใหญ่ผมขับให้มันซ้อน ถึงมันจะดื้อขอผมขับผมไม่เคยตามใจมันเลย เพราะถนนต่างจังหวัด ไม่เหมือนในกรุงเทพฯ
กรุงเทพฯถึงรถจะเยอะใช่ว่าจะขับกันเร็ว..ถนนไม่โล่งเพราะรถเยอะเค้าถึงขับรถไม่เร็วมาก
   แต่บ้านผมรถรามีไม่เยอะถนนโล่ง คนมักขับรถเร็วกันเป็นนิสัย หากไม่คุ้นเคยหรือไม่ระวังอาจเกิดอุบัติเหตุเอาได้ ผมจึงไม่ค่อยยอมให้มันขับ นอกเสียจากว่า..ขับแถวๆบ้านผมถึงปล่อยให้ขับบ้าง เช่นแม่ใช้ไปซื้อของที่ร้านขายของชำ หรือไปตลาดสดในหมู่บ้านมักให้กลมันเป็นคนขับ   
    บ้านใกล้เรือนเคียง..ลุงป้าน้าอาที่รู้จักคุ้นเคย ผมก็พามันแวะไปกราบสวัสดีเพราะสามปีผมถึงได้กลับมา
ผู้หลักผู้ใหญ่หลายท่านก็อยากเห็นหน้าในฐานะที่เราเป็นเด็กเมื่อกลับมาบ้านก็ต้องไปแวะทักทายพวก
ท่านหน่อย   
   ไอ้หนุ่มกรุงเทพฯ รูปหล่อคมเข้มมาเที่ยว เป็นธรรมดาที่สาวรุ่นแถวนั้นจะสนใจถามไถ่ที่มาที่ไปเป็นพิเศษ ดังนั้นขึ้นบ้านไหน..กลมักเป็นพระเอกของงานไปโดยปริยาย ยิ่งเพื่อนเก่าๆสมัยเรียนประถมก่อนผมเข้ากรุงเทพฯไปเรียนต่อด้วยแล้ว บางคนก็ไปเรียนต่อ..บางคนก็ไม่เรียน..ออกมาช่วยทางบ้าน
ทำไร่ทำนาตามประสาครอบครัวชนบท หลายคนแต่งงานมีครอบครัวไปแล้ว หลายคนยังไม่แต่งไม่ต้องแปลกใจหรอกครับ สมัยนั้นผู้หญิงเค้าแต่งงานกันไว 18-19  ก็มักแต่งงานกันแล้ว  คนสมัยก่อนถึงมีลูกมากไง
เพราะเค้าอยากมีลูกเขยช่วยทำสวนทำไร่ให้พ่อตาแม่ยาย  ชีวิตบ้านนอกชนบทก็ประมาณนี้ หลายคนเข้ากรุงเทพฯหางานทำ แต่ส่วนน้อย...
ไม่เยอะเท่าภาคอิสาน สมัยก่อนคนเหนือมาหางานทำในกรุงเทพฯไม่ค่อยมากเหมือนสมัยนี้ส่วนใหญ่อยู่ทำมาหากินแถวบ้านมากกว่า เพื่อนผู้ชายก็มี...แต่เหลือไม่กี่คนนอกนั้นไปทำงานกันที่ตัวจังหวัด นานครั้งถึงกลับ
มาบ้าน
   พูดถึงกลสิทธิ์ ก็อย่างที่บอก..ออร่าของเสน่ห์ที่มีต่อเพศตรงข้าม ทำให้กลสิทธิ์เป็นจุดสนใจ..เกิดคำถามมากมายจากสาวๆ ซึ่งผมก็ต้องทำหน้าที่ให้ข้อมูลพื้นฐานไปตามระเบียบ ไม่ได้ให้รายละเอียดไรไปมากนักหรอก แค่คร่าวๆ ว่าเป็นเพื่อนมาจากกรุงเทพฯ กำลังเรียนมหา’ลัยปีสอง ลืมบอกอีกเรื่อง สมัยนั้นใครเรียนปริญญา..ถือว่าน่าภาคภูมิใจเป็นอย่างมากเพราะคนส่วนใหญ่จบม.3  มากที่สุดก็ม.6 หรือ ปวช. ปวส.  ปริญญาตรีนี่นับคนได้เลยดังนั้นผมกับกลจึงเป็นท็อคออฟเดอะทาวน์กันเลยก็ว่าได้
   ทำไมถึงต้องทำหน้าที่ให้ข้อมูลแทนนะหรือ ก็เพราะสาวๆส่วนใหญ่เค้าถามผ่านผมกันทั้งนั้นนะสิสาวบ้านนอกต่อให้กล้ามากแค่ไหน ก็ไม่กล้าถึงขนาดคุยกับหนุ่มแปลกหน้าได้ง่ายๆหรอก   มีแต่อายม้วนต้วนกันซะก่อน อีกอย่างคุยกับผมเราใช้ภาษาถิ่นเป็นหลัก นี่แหละคือเหตุผลที่นายกวีต้องทำหน้าที่เป็นทนายหน้าหอให้กับยอดชายกลสิทธิ์เค้าโดยปริยาย
   แต่ก็ไม่มีอะไรมาก ต่อให้หลายคนแสดงออกจนดูรู้ว่าสนใจกลมัน มันก็ทำท่าทางเฉยๆดังนั้นระยะเวลาสองอาทิตย์กว่าที่ผ่านมา..จึงไม่มีอิสาวนางไหนทำให้กลสิทธิ์ไขว้เขวได้ช่างแปลกพิลึก...เสือผู้หญิงตัวพ่อ..ยอมถอดเขี้ยวเล็บจริงๆ กระมั้ง   ขนาดสาวเหนือแต่ละนางงามพิลาศอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นรูปโฉมโนมพรรณ แต่ไหน
แต่ไรมาเค้าก็การันตรีให้สาวเหนือมาอันดับหนึ่งทั้งนั้น ดูอย่างนางสาวไทย ทำสถิติตั้งแต่อดีตกระทั่งปัจจุบัน
สาวเหนือครองมงกุฎมากที่สุด นั่นแหละ...หญิงเหนือถึงขึ้นชื่อ..เรื่องความสวยความงามแบบธรรมชาติมา
แต่อดีต....
    กิจวัตรประจำวันของผมกับกล นอกจากที่เล่าให้ฟัง ก็ยังมีเอาข้าวให้หมู พูดง่ายๆ เลี้ยงหมูเลี้ยงไก่ รถน้ำแปลงผักพรวนดิน...ตักน้ำใส่ตุ่มใส่โอ่งไว้ใช้ คือที่บ้านใช้น้ำบาดาลเราต้องปั้มขึ้นมาใส่ถังหิ้วไปใส่โอ่งต่างๆ นอกจากรองน้ำฝนไว้กินแล้ว ชีวิตเรียบง่ายแบบชนบทมีไฟฟ้าแต่ยังไม่มีน้ำประปา เข้าใจเนอะ...
         กลสิทธิ์..เข้ากับพี่ๆ น้องๆ และเป็นที่รักของคนในครอบครัวผมทุกคน อาจเพราะกลสิทธิ์ไม่ใช่คุณชายสำรวยหยิบโย่ง พื้นฐานที่เคยอยู่กับตายายที่สุพรรณฯ มาก่อนทำให้กลสิทธิ์รู้จักวางตัวกับผู้หลักผู้ใหญ่ และช่วยงานอย่างที่พูดมาข้างต้นได้คล่องแคล่วไม่เงอะง่ะงุมง่าม ยกเว้นซักผ้าทำกับข้าว กลสิทธิ์ไม่ถนัดเสียเลย
ความสามารถด้านการทำอาหารนั้น นับจากอดีตถึงขณะนี้ ต้องขอบอกว่าเจียวไข่ กับต้มมาม่าสองอย่างนี่แหละ..ยอดเยี่ยมที่สุดไม่อดตายแล้ว...สำหรับกลสิทธิ์..
        ส่วนนิสัยที่ไม่ชอบกินผัก กลสิทธิ์ฝืนทำเป็นเอาใจแม่ผม กลัวเค้ามองไม่ดีที่มันไม่ชอบกินผัก   บ้านผมกินผักเป็นเมนูหลัก ทุกมื้อต้องมีผักสดผักสุกทำอาหารกว่า 70-80%  ที่เหลือถึงเป็นพวกหมู  ปลา ไก่ ฯลฯ.....  
              เงื่อนไขตรงนี้ ทำให้กลสิทธิ์ปั้นหน้าขรึม พยายามกินผักให้ได้มากที่สุด บัดนี้ขอบอกว่ากลสิทธิ์กินผักได้มากกว่าแต่ก่อนแล้วครับ..ผักชีต้นหอม ผักกาด ผักคะน้า ผักบุ้ง  กะหล่ำปลี ผักกาดหอม มะเขือเทศ มากที่สุดแค่นี้ นอกนั้นเป็นตายร้ายดีอย่างไรกลสิทธิ์ไม่เอาเลย   กระทั่งปัจจุบันก็ได้เท่านี้จริงๆ  
      อาหารเหนือหลายอย่างถูกปากกลสิทธิ์เค้ามาก โดยเฉพาะขนมจีนน้ำเงี้ยว น้ำพริกอ่อง   น้ำพริกหนุ่ม ไส้อั่ว แกงฮังเล ผักกาดจอ ลาบหมู จำพวกนี่หละ..ทำให้กลสิทธิ์กินข้าวได้เอร็ดอร่อย..มีอยู่มื้อหนึ่ง...แม่ผมแกงอ่อมหมูใส่น้ำปลาร้า ผมไม่บอกมันว่าในน้ำแกงมีปลาร้า กลสิทธิ์ตักกินปุ๊ป..รีบลุกไปอย่างเร็ว ก่อนจะปล่อยทุกสรรพสิ่งให้ออกกระเพาะประจานตัวกลางวงข้าวโชคดีมันวิ่งไปชานหลังบ้านได้ทัน....พวกเราจึงได้รู้อีกอย่างว่า กลสิทธิ์ไม่ถูกโรคกับปลาร้าอย่างแรง.
           ผมยังไม่มีโอกาส ที่จะบอกเรื่องของเราทั้งคู่ให้แม่และพี่ๆได้รู้ เคยคิดจะบอกครั้งหนึ่ง  หลังกินมื้อเย็นเสร็จ นั่งผ่อนคลายอยู่กันพร้อมหน้า ดูข่าวทีวีอย่างมีความสุข บังเอิญข่าว..ดันรายงานเรื่องกระเทยถูกฆ่าตายในห้องพัก เพราะพาผู้ชายมานอนด้วย ข่าวเค้าบอกอีกว่าคนตายคือพวกรักร่วมเพศ ตรงทวารหนักมีการพบว่าผ่านการร่วมเพศก่อนเสียชีวิตมาไม่น้อยกว่าสามชั่วโมง ทรัพย์สินมีค่าไม่เหลือ คาดว่าน่าจะเป็นการฆ่าชิงทรัพย์จากคู่ขา แล้วพี่วินพี่ชายผมก็พูดออกมาว่า
          “เฮ้อ!..เห็นมันฆ่ากันอย่างนี้ จะสงสารก็สงสารไม่ลง เกิดมาเป็นผู้ชายทั้งที...ดันมาเป็นกระเทยซะงั้น...แถมโดนหลอกมาฆ่าทิ้งอีก สมเพชว่ะ!...ตายไปดีแล้ว..มันจะได้ไปเกิดใหม่ให้ดีกว่านี้”     ได้ยินแบบนั้น ผมกับกลเราสบตากันแบบไม่ต้องนัดกันเลย สุดท้ายความคิดที่จะสารภาพ ก็ถูกพับเก็บเข้ากระเป๋าไปโดยปริยาย
หมดความกล้าที่จะพูด...ที่สำคัญ...ผมพร้อมแล้วแน่หรือ?..กับทุกความรู้สึกที่จะย้อนกลับมาหาเราทั้งคู่อีกครั้ง...
หากมันเลวร้ายขึ้นมาหละ?...ผมจะแบกรับไหวไหม?...แล้วกลมันจะเป็นยังไง?...
คำถามเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวของผมตลอดดีที่สุดปล่อยให้เป็นอย่างที่เป็นก็มีความสุขไม่ใช่หรือ...เรายังได้รับรอยยิ้มและความรู้สึกดีดีจากแม่และพี่ๆน้องๆอย่างอบอุ่น  ผมจึงไม่ได้บอกไป...และคิดว่าจะไม่บอกอีกเลย...เพราะผมคิดว่าพวกเค้าคงรับไม่ได้....?

KillTi

ขออ่านหน่อยน่ะ

dung

ขอบคุณมากๆครับผม

Klong

ขอบคุนครับ

imanaji

ขอบคุนครับ

GBOMK

ขอบคุนคับ

gigusa

ขอบคุนมากครับ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

cawee

ขอบคุนคราฟผม

taira

ขอบคุนคับ

4_NAY

เห็นใจนะ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

minone

ขอบคุณ มาก ๆๆๆ คับ ผม

krittamm

ขอบคุณครับ

freezz

ดูแลกันไปนะครับ อย่าทิ้งกัน

HRHPrince

8คน แม่เจ้า