มนตราทาสบำเรอ.... ตอนพิเศษ -7- 8-....

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
เรื่องโดนโซ่ล่ามไว้ในห้อง ...มันเป็นเรื่องที่ชินชาไปแล้ว ..
............แต่ครั้งนี้ไม่ใช่............ ที่นี่ไม่ใช่...ไม่ใช่ห้องบนชั้นสอง.......   ....ไม่ใช่บ้านที่มีหมอสัตราอยู่ด้วย....
ปวดหัวที่ปวดจนแทบจะระเบิด.....ฤทธิ์ของยาหายไปหมดแล้ว.....ยิ่งทำให้ความกลัวทวีทับถม.
'พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... '
เสียงกระซิบแผ่ว...มันดังขึ้นมาอีกแล้ว .....
'เคร้ง!'
เสียงโซ่มันยังฝังอยู่ในสมอง....ความเย็นของเหล็กที่สัมผัสผิวหนังก็ด้วย ..... ....ความมืดที่เคยชินกับสายตา กลายเป็นภาพดำสนิท .... โทรศัพท์เครื่องเล็กถูกซุกไว้ใต้เตียงก่อนจะหลับไป ....แต่พอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ....สิ่งที่พบกลับเป็นความมืดมิด ....ลืมตาแล้วแต่ทุกสิ่งยังเป็นสีดำ.....
สงบสติลงถึงได้รู้ว่าเปลือกตานั้นโดนปิดไว้ด้วยผ้าผืนยาว ....  แย่ยิ่งกว่าเดิม...มือทั้งสองข้างโดนมัดติดกันซะอีก.......ความเจ็บปวดที่ได้รับจากสมองบางซีกเริ่มทุเลาลงแล้ว......
...เด็กหนุ่มเริ่มสงบมากขึ้น ......ตอนนี้เพียงเฝ้ารอ....ผลของยา......ที่กำลังอ่อนฤทธิ์ลง.........กลิ่นหอมของอะไรบางอย่างลอยฟุ้งมา.....
เด็กหนุ่มได้แต่นอนนิ่ง ทำให้ประสาทสัมผัสทุกด้านที่เหลืออยู่รับรู้ให้ได้มากที่สุด ...เสียงเดินลากเท้าของใครบางคนกำลังใกล้เข้ามา...
เตียงผ้าที่นอนอยู่ยุบฮวลงไปจนรู้สึกได้ .....มือทั้งสองข้างที่ถูกมัดติดกัน ถูกจับยกให้ชูขึ้นเหนือหัว หลังจากนั้นมันก็เหมือนโดนตรึงไว้ ........จะทำอะไร?!
มืออุ่นไล้ลูบที่ข้างแก้ม  ปาดไล่มาตามรอยน้ำตา  ก่อนปลายนิ้วจะไล่ปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตที่ละเม็ด...กลิ่นหอม
ที่เคยสัมผัสได้มันฟุ้งขึ้นมาอีกแล้ว.....
"ตื่นแล้วงั้นเหรอ?....เสียงหัวใจนายเต้นแรง..."
เจ้าของมือที่ไล่ปลดกระดุมเสื้อเด็กหนุ่มกระซิบถามเบาๆ ที่ข้างหู ...กลิ่นหอมน่าจะมาจากคนๆนี้...
"ไม่สงสัยเหรอ? ว่าฉันพานายมาทำไม?"
ระหว่างรอคำตอบฝ่ามือใหญ่ของเจ้าของคำถามนั้นไล้ลูบแผ่นอกกว้าง  จู่ๆความเสียววาบที่ผิวหนังก็แล่นขึ้นมา ....กลิ่นคาวเลือด... ส่งกลิ่นหอมเอียน.....
คมมีด...กรีดลงบนแผ่นอกเด็กหนุ่ม จนเลือดนั้นไหลซึมเป็นทางยาว ลิ้นร้อนลากเลียเก็บเลือดทุกหยดที่ซึมออก
.....ไม่ได้ดั่งใจ......
เมื่อเห็นเด็กหนุ่มนั้นยังคงกัดฟันเงียบสนิท ....ไม่มีสักเสียงที่จะเอ่ยออกมาจากริมฝีปากอิ่ม....ไม่มีแม้แต่ท่าที
ขัดขืน.....หรือดิ้นรน....จนคมมีดวาวนั้นกด...แล้วลากบนแผงอกสีนวลอีกครั้ง....ให้ลึกลงไปมากกว่าเดิม
"....ไม่สงสัยเหรอ? ฉันจับนายมาทำไม?"
คำถามเดิมมีขึ้นมาอีกเหมือนบังคับให้ตอบ....ความรู้สึกว่าคมมีดมันค่อยๆกดกรีดลงผิวเนื้อนั้นก็ด้วย.....
"...ผม....ผมไม่อยากสงสัย....ไม่อยาก...ไม่อยากรู้คำตอบที่มันจะเลวร้ายลงกว่านี้..."
เหมือนเจ้าของคำถามจะพอใจคำตอบ....ลิ้นร้อนไล้เลียและดูดดุนไปตามรอยเลือดที่ลากยาว ทั้งสองรอย .....
คมมีดที่เคยกดลง ณ อีกตำแหน่งก็ผ่อนแรงลง......
"นายกลัวฉันเหรอ?....เสียง...หัวใจนายที่เต้นแรงนี่....ทำฉันมีอารมณ์นะ....มีอารมณ์...มีมากด้วยสิ...."
เสียงกระซิบเบายังดังคลออยู่ที่ซอกหู น้ำหนักตัวของใครบางคนโถมทับขึ้นมาที่หน้าอก... แรงกดของโลหะ ....กดทับลงมาที่ลำคอ..... เย็นวาบกับแรงกดนั้น....
"....จูบนะ...."
คำร้องขอที่แผ่วเบาเหมือนวิงวอน แต่แรงกดของโลหะนั้นกับแรงขึ้น..เด็กหนุ่มไม่อยากเดาว่ามันคืออะไร ...โลหะแผ่นเรียบที่กดอยู่ที่ลำคอ แค่เพียงออกแรง ....ปาดคมโลหะนั้นลงมา ....ทุกอย่างมันก็จบ ....
...เพราะเป็นอย่างนี้หล่ะ ถึงไม่อยากรู้ทุกคำตอบ.....
สิ่งที่ทำได้ มีแต่เพียงนอนนิ่งให้ ร่างใหญ่ของใครบางคนที่นั่งทับอยู่บนช่วงอกนั้น  ละเลียดชิมริมฝีปากตนได้ตามใจชอบ.... นานกว่าริมฝีปากร้อนจะละออกไป...
ชั่วอึดใจ ...กลิ่นฉุนของสารเคมีบางอย่างมันก็ขึ้นมาแทน  ฉุนจนแสบจมูก.... สารเคมีที่พอจะรู้จักมันดี  
'ป๊อบเปอร์'
" ทำไมใช้ ป๊อบเปอร์ กับผม....?!  คุณจะทำอะไร?! "
"รู้จักป๊อบเปอร์ด้วยเหรอ? ไม่เลวหนิ...ถ้ารู้จักคงไม่ต้องอธิบาย...ฉันแค่ใช้มันทำให้นายจำฉันให้ได้...แม้จะไม่เห็นหน้าฉันก็ตาม....'หนามเตย'.... "
หัวใจมันเต้นแรง......กว่าที่เคยรู้สึก....ความร้อนของร่างกายที่เพิ่มขึ้น.....ทุกทีที่ขยับ..ใบหน้าทั้งชาทั้งร้อนผ่าว.....สมองมันไม่ตอบรับอะไรอีกแล้วนอกจาก.... ความรู้สึกว่ายังไม่พอ .....ความเจ็บปวดที่ได้รับ....ยังไม่พอ ....
ยังอยากได้มากกว่านี้
.....เหมือนอยู่ในความฝัน .....ถึงจะมองอะไรไม่เห็นแต่ก็แยกประสาทอื่นไม่ได้แล้ว..... ความรู้สึกดี..... เกิดขึ้นทุกครั้งที่ ความเย็นวาบกรีดลงผิวเนื้อ ....พอความเจ็บจะเข้ามา....กลิ่นฉุนของ สารระเหยที่ชื่อ ป๊อบเปอร์  มันก็เข้ามาอีก .....
.....มันไม่จริงหรอกที่ผมกำลังโดนทำร้าย.....มันไม่จริงใช่ไหมที่ผมกำลังโดนขัง ...ทุกอย่างมันลอยๆ เหมือนฝัน....ใช่ ...ผมกำลังฝันไป....มันก็แค่ฝันร้ายเท่านั้น....
.............เดี๋ยวตื่นมา....ทุกอย่างมันก็ดีเอง ........ผมเกลียด...เกลียดความฝันที่มีแต่กลิ่นคาวเลือดอย่างนี้ .....
...หมอ....นายจะมาปลุกเราให้ตื่นใช่ไหม? ....เมื่อไหร่จะเช้าหล่ะ...?..........
..................เราไม่อยากฝันแบบนี้แล้ว................
"....ถ้าจำอะไรได้เพิ่มเติมมากกว่านี้....ก็นัดวันให้ปากคำมานะครับ? ครับ...."
นายตำรวจร่างเล็กยื่นนามบัตรให้เด็กหนุ่มบนเตียง...แต่ไม่มีการตอบสนอง จนคุณหมอร่างใหญ่เข้ามารับนามบัตรนั้นไว้เอง.....
คุณหมอเดินไปปิดล็อกประตูห้องแล้วกลับมานั่งข้างเตียงคนไข้ .....ฝ่ามือใหญ่นั้นเอื้อมจับมือเด็กหนุ่มมา
กุมแน่น....ไม่มีคำถาม....ไม่มี.....เสียงอะไรทั้งนั้นที่จะเอ่ยออกมา....ทุกอย่างมันจุกอยู่ที่หน้าอก.....
หมอสัตรา...พบเด็กหนุ่มที่คอยวิ่งตามหาเมื่อสองวันก่อน........
ถูกทิ้งไว้ที่สวนสาธารณะ ....บนร่างกายมีแต่ร่องรอยของมีคมกรีดไปทั่ว....กรีดในส่วนที่เสื้อผ้าสามารถปิดได้เท่านั้น .....และอีกส่วนที่เว้นว่างไม่โดนแตะต้อง........ รอยสักที่อยู่บนหน้าอก.....รอยสักนั้นไม่ได้ถูกของมีคมอะไรเลย.........แต่ทุกอย่างนอกจากนั้นดูแย่ไปหมด ...
....สารเคมีที่ติดอยู่บนร่างกาย....เป็นทั้งสารระเหยและสารเสพติด...........แต่ที่นอกจากนั้น....ร่องรอยการข่มขื่นที่ยังติดอยู่ที่ตัวเด็กหนุ่ม.....
...................คุณหมอหยิบขวดยาเล็กออกมาแล้วใช้เข็มฉีดสูบดึงน้ำยาในขวด ...จับแขนเด็กหนุ่มขึ้นมาเพื่อจะจรดเข็มลงบนท้องแขนสีนวล ...
"..........หมอ...เราไม่ใช้ยาแล้ว....."
ประโยคแรกที่เอ่ยออกมานับแต่พบหน้าคุณหมอสัตราอีกครั้ง เรียบสนิท ไม่มีแววของความรู้สึกอะไรทั้งนั้น ..... เด็กหนุ่มขืนดึงแขนตนออกมาจากมือคุณหมอ....แล้วมองเหม่อออกไปนอกหน้าต่างกว้าง......
"....เราจะไม่ใช้ยาแล้วหมอ.....ทุกอย่างถ้าจะเกิดอะไรมันก็ต้องเกิด.....เราไม่ได้ฝันไป...และ 'ไอ้บ้านั่น'มันก็ไม่ได้หยุดหรือปล่อยเราเหมือนที่ใครคิดเหมือนกัน...... สันดานมัน.......เหมือนหมอเลย......มันแค่อยากดูว่าเรา ตื่นกลัวแค่ไหน .........เพราะอย่างนั้น.....เราจะไม่ใช้ยาแล้ว.....จะไม่ใช้อีกแล้วหมอ...."

"..........เพราะอย่างนั้น.....เราจะไม่ใช้ยาแล้ว.....จะไม่ใช้อีกแล้ว หมอ...."
แววตาสีวาวของคุณหมอจ้องเจ้าของประโยคนั้นแทนการคาดคั้น.....ให้เจ้าของประโยคเปลี่ยนใจ.....
....แม้จะรู้ว่าถึงยังไง.....คุณหมอ...ก็ไม่มีทางได้คำตอบที่ต่างออกไปจากนี้ก็ตาม........
[เพชร...ขอ...โทษ...ขอโทษ....พี่จ๋า...พี่จ๋าเจ็บ...เจ็บ..มากไหม?....เพชร...ขอโทษ...ขอโทษ...]
……………อากาศข้างนอกกำลังครึ้มได้ที่  ร้อนชื้น..จนเหนียวตัว เมฆก่อตัวจนเป็นเหมือนกำแพงทะมึน..
..ฝน....กำลังจะตก ....บรรยากาศช่างแตกต่างกับสภาพความเป็นจริง.....
ระหว่างที่อเล็กซ์กำลังขับรถ... เด็กหนุ่มข้างๆทำตัวเหมือนเป็นทะเลทราย...... ทรายแห้งๆที่ไม่ว่าจะเทน้ำรดลงไปเท่าไหร่มันก็หายวับไปกับตา .....หนาม ของ อเล็กซ์ ดื่มน้ำ.....เป็นเทอาบ ......
...ริมฝีปากอิ่มกระดก...ดื่มน้ำในขวดใหญ่ ไปเกือบ สามสี่ขวด....และดูเหมือนว่านั่น...ยังไม่พอ.....
“... อาการยูดูแย่มากเลย ..ยูไหวแน่เหรอ? หนาม? เราเลื่อนนัดเจรจาเรื่องที่ผืนนั้นไปก่อนไหม? ถ้ายูไม่ไหว ...
ก็ไม่ต้องซีเรียสหรอกน่า ...ขอเลื่อนนัดเจ้าของที่ ไม่ได้หมายความว่าทางนั้นจะไม่ตกลงเจรจาสักหน่อย”
ก็สภาพอย่างนั้น...ทำเอา... อเล็กซ์อดห่วงคู่หูไม่ได้... เมื่อเด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆนั้น เหมือนกำลังจะละลาย..... แม้จะดื่มน้ำชดเชย..แต่เหงื่อที่ออกมามากกว่าปกติ รวมทั้งใบหน้าซีด ราวกับกระดาษ.........แถมยังรับรู้มาอีกว่าเด็กหนุ่มเพิ่งออกมาจากโรงพยาบาล....อุบัติเหตุ? เห็นคุณแอ๋วฝ่ายบุคคลแจ้งมาอย่างนั้น........
"แวะโรงพยาบาลก่อนไหม?"
ยังอดห่วงไม่ได้...ความเป็นห่วงทำให้มือซ้ายที่อยู่ใกล้เผลอเอื้อมสัมผัสหน้าผากมน ........แทบชักมือกลับไม่ทัน
.............สัมผัสนั้นมัน...........
....เย็นเฉียบ.....
"...ตัว...ยู...เย็นเหมือน....คนตายเลย....หนาม...."
สีหน้าเจื่อนๆกับท่าทางแปลกๆของอเล็กซ์ ....ทำให้เด็กหนุ่มอดอมยิ้มน้อยๆไม่ได้ ....
"เหงื่อมันโดนแอร์หน่ะ.....ตัวเลยเย็น..."
แม้จะได้คำตอบที่เหมือนไกล่เกลี่ยทุกความแคลงใจ ....แต่นั่น.......ไม่ได้ทำให้อเล็กซ์ คลายความกังวลลงเลย....
...เด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆ .....ดูแปลกกว่าคราวก่อนที่พบกัน.............
....แปลกเกินไป....
...แปลกจน.......น่ากลัว.............
..ความรู้สึกมันแปลกๆ ....ในรถอากาศมันเย็น... เยือก....เงียบงัน...และ...อึดอัด....ผสมรวมเป็นความรู้สึก ...ขนลุกแบบแปลกๆ...
"อ้าว?! มากับเพื่อนเหรอครับ?"
เสียงทักของผู้ชายร่างสูง เอ่ยทักทันทีที่เดินออกมาเปิดรั้วประตูบ้านหลังใหญ่ แล้วเห็นคนในรถ......ไม่เหมือนที่หวังเอาไว้ ...
..สองคนงั้นเหรอ?
...ทำไมไม่ใช่คนเดียวเหมือนที่ ไอ้เพื่อนบอก?
............ทาง.....ไม่สะดวกเอาเสียเลย.......
.....ไอ้ฝรั่งนี่...... เกะกะชะมัด!
สายตาที่มองจ้องมาของเจ้าของบ้าน..... ทำให้อเล็กซ์ไม่วางใจ ....ถึงจะพยายามไม่คิดมากกับสายตาแปลกๆ
ที่มองผ่านไปยังเด็กหนุ่มแต่ก็อดข่มความรู้สึกตัวเองไม่ได้ .....สายตาของคนคนนี้ มันเหมือนหมาป่าจ้องขย้ำ
ลูกแกะ.....ท่าจะเครียด....หรือไม่ก็คิดมากไปเอง.....อเล็กซ์ได้แต่เฝ้าบอกตัวเองอย่างนั้น ...ยังไงก็ต้องคุยเรื่องงานก่อน และยิ่งเป็นเรื่องเกี่ยวกับการเจรจา ด้วยแล้ว ...ยังไงก็ต้องตัดอคติจากฝ่ายตรงข้ามออกให้หมด....ก่อนที่จะเริ่มงาน
"ขอโทษนะครับที่มาถึงก็ค่ำแล้ว...ทางเราไม่คิดว่าทางคุณจะนัดเจรจาเรื่องที่ดินผืนนั้นตอนนี้ ..ผม อเล็กซ์ครับ ..แล้ว.นี่ หนาม ผู้ช่วยผม..."
"ผมเวย์ ครับ...หนามเตย....."
รอยยิ้มกว้างของเจ้าของบ้าน เลยผ่านอเล็กซ์ไปอย่างไม่สนใจ รอยยิ้มนั่นเจาะจงให้เด็กหนุ่มแค่คนเดียว....ประตูห้องกว้างถูกไขเปิด....เหมือนนี้เป็นห้องรับแขก มุมซ้ายสุดเป็นโซฟาตัวใหญ่  ตู้ไม้กระจกที่วางโชว์ ข้าวของกระจุกกระจิก จัดเรียงชิดขอบผนัง ส่วนกลางห้องเป็นเตียงไม้เกือบหกฟุตถูกปูด้วยผ้าดิบอย่างดี....บนมุมเสาทั้งสี่คลุมไว้ด้วยมุ้งผ้าดิบ ดูแปลกตา....
"อย่างไร คืนนี้คงต้องรบกวนพวกคุณพักที่นี้กันก่อน....พรุ่งนี้ผมจะพาไปดูที่ทั้งหมดที่พวกคุณสนใจแล้วกัน ....ห้องน้ำอยู่ทางด้านหลังตู้โชว์นะครับ...."
"ผมไม่ชอบเตียงแบบนี้เลย ...หนาม....."
หลังอาบน้ำเสร็จหมาดๆ อเล็กซ์ ถือโอกาสกวาดตามองสำรวจรอบห้องพัก...แล้วบ่นออกมาอย่างไม่คิดปิดบัง แผ่นอกกว้างยังพราวไปด้วยหยดน้ำที่ติดแผงขนอก ส่วนที่ปกปิดส่วนลับมีแค่บ็อกเซอร์แค่ตัวเดียวเท่านั้น......ติดความสะอาดจนเคยชิน พออยู่ๆต้องมาต่างจังหวัดโดยไม่ได้เตรียมการณ์ล่วงหน้า อเล็กซ์เลยอดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้...ไม่ชินเท่าไหร่นัก ...กับบรรยากาศ......ซูปเปอร์เอเชีย...แบบนี้....
เด็กหนุ่มที่มาด้วยได้แต่ส่งยิ้มให้ คู่หูที่ทำหน้าเจื่อนๆ ก่อนจะเดินอ้อมไปอาบน้ำเป็นคิวต่อไป....
เสื้อเชิ๊ตสีเข้มกับกางเกงผ้าพาดแขวนไว้กับราวไม้  ร่างกายสูงโปร่ง มีแต่รอยแผลที่เริ่มจะสมานกัน.....ปลายนิ้วเรียวไล้ลูบเบาๆไปตามรอยแผลเหล่านั้น ......
ใบหน้าที่ซีดที่เคยฉาบไว้ด้วยรอยยิ้มเสมอ....มองเรือนร่างตัวเองผ่านกระจกบานใหญ่ที่ติดไว้ที่ผนังอีกฟาก .....
..... ใต้ร่มผ้า...ส่วนบนทั้งหมดที่ไม่โผล่พ้นเสื้อผ้า ถูกกรีดจนเป็นรอย....ยกเว้นรอยสักรูปตะขาบ.....
จำความรู้สึกตอนนั้นไม่ได้ ... ความเจ็บ...ที่ไม่ค่อยได้สัมผัสเท่าไหร่ ...ความเจ็บของร่างกายมันรู้สึกยังไง?
...ไม่รู้สิ.......รู้แค่ว่า ........ความเจ็บที่อยู่ในจิตใจมันมากกว่า .....มากจนแทบจะเอ่อทะลักออกมา....
3 วันแล้วที่หยุดยา....หยุดอย่างถาวร....
ท่าทีไอ้หมอมีห่วงอยู่บ้าง.....แต่มันก็ไม่ได้บ่นอะไร ที่มันทำอยู่ก็แค่ เฝ้ามองห่างๆ... มอง....อย่างหวาดระแวง
เขาเรียก....กรรมตามทันหรือเปล่า ? ไม่คิดว่าจะโดนใช้  'ป๊อบเปอร์' กับร่างกายนี้ พอๆ กับไม่เคยคิดใช้กับใคร นอกจากไอ้หมอ.... มันน่าเจ็บใจ....
.......เจ็บ....ที่โดนทำเหมือนสัตว์สี่เท้า!
........................................น้ำเย็นๆจากฝักบัวถูกเปิดให้ไหลรดใบหน้าที่ร้อนผ่าว.....ความร้อนวาบ... วูบไปทั่วร่างพร้อมๆกับสายน้ำ....สัมผัสเย็นไล้ลูบ....ผิวกายดั่งสายลม...ทั้งๆที่ห้องน้ำนั้นปิดล็อก.........สัมผัสที่คุ้นชิน เสียงกระซิบแผ่วเบาราวกับเสียงใบไม้ไหว....
[เพชร...ขอ...โทษ...ขอโทษ....พี่จ๋า...พี่จ๋าเจ็บ...เจ็บ..มากไหม?....เพชร...ขอโทษ...ขอโทษ...]
อ้อมกอดเย็นเฉียบ...ที่....มองไม่เห็น แต่อบอุ่นในใจอย่างประหลาด...ริมฝีปากเหมือนถูกทับทาบด้วยก้อนน้ำแข็ง ...เย็นเยือก...แผ่วเบาและหวานละมุน ....เปลือกตาเด็กหนุ่มปรือลงรับสัมผัสที่ไร้ตัวตน ....สายน้ำ กำลังปลอบประโลม....
เมือกลื่น.....ถูกสำรอกออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า...... เด็กหนุ่มแทบจะทรุดตัวลงกอดโถชักโครกอยู่แล้ว ...
ผลกระทบของการหยุดยา กำลังเริ่มแสดงอาการ.... เบื้องต้น...แต่....แค่เบื้องต้นร่างกายยังย่ำแย่....
[.....พี่จ๋า...พี่จ๋า........เพชร..อยู่นี่..ไม่เป็นไรนะ....พี่จ๋า...ไม่เป็นอะไร..นะ..]
เสียงเบากระซิบพร้อมสัมผัสที่เหมือน ...อ้อมกอดของใครสักคนกำลัง โอบแผ่นหลัง........
...........ความว่างเปล่าที่ไม่อาจเห็นได้ ....ความห่วงใยของสิ่งที่ไม่มีตัวตน....
.......เด็กหนุ่มโก่งคอ..ขย้อน... สำรอก...เมือกลื่นที่ไม่มีทีท่าว่าจะหมด .....อเล็กซ์ ไม่ได้เข้ามาเรียก.....
...แม้ตนจะใช้เวลาในห้องน้ำนานกว่าปกติ...คงหลับไปแล้วสินะ ......ก็ดี....คืนนี้...จะได้..จัดการกับไอ้เมือกบ้าในตัวนี่ให้หมด....ก่อนรุ่งเช้า....
....เช้าที่จะมาถึง...น่าจะมีอะไรให้ทำมากกว่าที่คิด.....ยังติดใจแววตาของคุณเวย์ที่มองมาได้ ....แววตาที่ลืมไม่ลงจริงๆ.....ใครจะยังไงก็ช่าง....พรุ่งนี้ก็เป็นเรื่องของพรุ่งนี้ ...เอาวันนี้ให้รอดก่อนเถอะ...
.....ร่างกาย...เริ่มปรับสภาพหลังจากหยุดยาแล้ว...ยังไงก็ต้องได้งานนี้ก่อนจะปรับโปรฯ....
แข่งกับตัวเองนี่ท้าทายดีชะมัด!
"....เอ่อ....กูเจอหนามเตยแล้วไอ้กร....โตขึ้นมาหน้าตาใช้ได้นี่หว่า.....แต่เก็บอาการโคตร...ถ้าไม่เห็นรูปที่มึง
ส่งให้ดู..กูก็ไม่รู้นะว่ามึงขย้ำหนามมันขนาดนั้น....เอ่อ...แค่หน้าซีดๆ ....ปากสวยโคตร..เห็นแล้วน่า...หว่ะ....
แต่แม่ง ...เอ่อ! ไม่บอกกูก่อนว่ามีควายเผือกมาด้วย.....ถ้ามึงบอกกูคงไม่ต้องถ่อสังขารมาหรอก...เอ่อ....ขอกูก่อนได้ป่ะ....ไหนๆอีกตั้งสองวันกว่ามึงจะลงมา...เห็นหน้าหนามแล้วโคตรยากเลย.....เอ่อ....รู้...กูคงไม่โง่ให้ไอ้ควายเผือกจับได้หรอก....มึงก็เห็นหนามมันปิดปากเงียบอย่างกับอะไร.......กูรู้ว่าต้องทำยังไง ไอ้หมอกร....."
แสงไฟจากอีกฟากของตัวบ้านยังเปิดอยู่ ตำแหน่งนั้นเป็นส่วนของห้องน้ำ ...เจ้าของบ้านที่ชื่อเวย์รู้ดี ... รูปที่
ไอ้หมอส่งมามี แค่สามสี่รูป...แต่กลับดึงอารมณ์ได้อย่างคาดไม่ถึง.......แก่นกายมันแทบจะระเบิดที่ได้เห็นใบหน้าเจ้าของรูปถ่ายแบบชัดๆ ....
.เสียงนั่นก็อีก ....ถ้าได้ฟังตอนขย่มกระแทกร่างโปร่งนั้น.....เสียงจะเป็นยังไงนะ?
....เสียดายที่ไอ้กรมันทำตำหนิไว้ก่อน .....ไม่งั้น ผิวที่จะได้ลูบคงเนียนละเอียดกว่านี้ .......สมองและความคิดของเจ้าของบ้าน ทั้งหมดเป็นเรื่องของเด็กหนุ่มที่อยู่ในห้องน้ำ...
ความกำหนัด มันพลุ่งพล่าน..ขึ้นมาพร้อมสันดานดิบ...
อยากฟังเสียงร้อง....ครางกระเส่า...ของ หนามเตย...เสียจริงๆ
"อ๊ะ!....อะ...อึ๊ก! ....อุ๊บ!"
ทันทีที่สำรอก เด็กหนุ่มรีบกรอกน้ำในขวดเข้าปากแล้วบ้วนตามออกไปทันที.....คู่หูร่างยักษ์เลยเห็นแค่เด็กหนุ่มโก่งคออ้วก.....สิ่งที่ อเล็กซ์ เห็น.......เป็นเพียง...เมือก..ใสๆ....ที่ไหลผสมไปกับน้ำ.......แต่ก่อนหน้านั้น.....
อเล็กซ์......ไม่เห็น...............เมือกลื่น..สีขาว.......ที่ค่อยๆ กัดปลายยอดหญ้าจนใบสีเขียวนั้นหลอมละลาย
"หนาม...ยูไม่ต้องฝืนแล้ว ไอตัดสินใจแทนเลย .... เปิดโรงแรม ซัก 3 วัน ยูนอนพักไปเลย คอยดูข่าวอยู่ที่นี้ว่าเจ้าของที่ที่เรานัดเขาจะว่ายังไง ไอให้สิทธิ์ยูตัดสินใจเต็มที่...เกิดอะไรขึ้นไอรับผิดชอบเอง... ถ้ากลับไปออฟฟิศในสภาพนี้ ยูโดนปรับโปรฯ แน่....ไอเสียดายฝีมือยู "
เด็กหนุ่มปรายสายตาไปหาเจ้าของคำพูด ก่อนจะ กระดกน้ำในขวดเข้าปากอีกครั้ง
"ขอบคุณอเล็กซ์...."
สั้นๆง่ายๆ ไม่เหมือนพวกหัวอ่อนที่ ต้องมารำลึกบุญคุณอะไรมากนัก อเล็กซ์ รู้ดี หนาม รู้งานและรู้มารยาท...ของพวกไซด์งานและเซลล์ดี...รู้ดีเกินกว่าจะเป็นแค่เด็กยังไม่จบตามวุฒิที่มาสมัคร....  
" ...เราเป็นคู่หูกัน....บอกตรงๆไออยากร่วมงานกับยู...ไม่ใช่คนที่จะมาใหม่...."
"ผมก็ไม่อยากเปลี่ยนคู่หูนักหรอก อเล็กซ์......ถ้าผมผ่านโปรฯ ไว้จะพาไปเลี้ยง "
"พูดดี...เอาโปรเจคนี้ให้ผ่านก่อนเถอะ....."
"กลับไปรอฟังข่าวดีที่ กรุงเทพฯ แล้วกัน....ผมขอเวลา อาทิตย์นึง....แล้วเรามาดูกัน อเล็กซ์....มาดูว่าตำแหน่งเซลล์ประสานงาน....ผม...สมควรจะได้ตำแหน่งนี้เพื่อเป็นคู่หูของคุณรึเปล่า"
...สายตาวาวหันมาสบตาอย่างท้าทาย....อเล็กซ์มั่นใจว่าเจ้าของสายตานั้น ตอนนี้อาจจะยังไม่พร้อมนัก...แต่แค่ร่างกายนะที่ไม่พร้อม.....อดยักคิ้วให้กับความถือดีของเด็กหนุ่มไม่ได้ ....แต่ก็ไม่ได้สบประมาทอเล็กซ์รู้ดี คู่หูคนนี้ ยังต้องอยู่กับเขาอีกนาน!

dung

ชอบมากๆ ขอบคุณมากๆครับ

nojjkub

ชอบมากๆ ขอบคุณมากๆครับ

eg1

ขอบคุณครับ

cawee

ขอบคุนคราฟ

tarsii

ขอบคุณมากนะ

loessakkk

ขอบคุนครับ

rine_chan

Thankssssssssssssssssssssss {:4_112:}

meanspy

ขอบคุนมากครับ

wi2

ชอบมากครับขอบคุณมากครับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

4_NAY

เกิดอะไรขึ้นนะ

anuponm

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

Aussie

จะชอบตลอดไป

prakanboy

เรื่องราวจะเป็นยังไง

eg1

ขอบคุณครับ

oamnamonom

ขอบคุณมากครับ