มนตราทาสบำเรอ.... ตอนพิเศษ - 11- 12 -....

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
".....น้องของคนที่ ภัทร เคยรักหน่ะ...ตอนแรกจำไม่ได้หรอก...แต่ตอนนี้จำได้แล้ว ...นี่หมอ...ลงมาวันนี้เลยไหม? .....ภัทรฝากหยิบ ศุภะ ติดมือมาด้วยสิ....สัก 10 กว่าเม็ดก็พอ....มีเรื่องนิดหน่อย....ไม่มีเหลือหลักฐาน
อื่นหรอก....หมอ....รีบมานะ....มีอะไรจะให้ดู......"

[พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... ]
ความรู้สึกของ คนตาย.....กำลังไหลทะลักเข้าสู่สมอง....
ผมตะเกียกตะกาย พยายามว่ายขึ้นจากลำน้ำ....แต่มือคู่นั้นยังไม่ยอมปล่อย...มือเล็กๆ กำลังดึงผมให้ลึกลงไป....ลึกลงไปเพื่อสัมผัส...สิ่งที่อยู่ใต้ลำน้ำ......... กลิ่นสาปของซากศพ ...ฟุ้งขึ้นจมูก .....ที่ไหลทะลักเข้ามาไม่ใช่น้ำ...
....แต่มันเป็นความรู้สึก.....ความรู้สึกทั้งหมดกำลังกดผมให้ยิ่งจมลงไปอีก...
'หนาว'.[หนาว]...         'เหงา'..[เหงา]..              ...'ทรมาน...'.....[ทรมาน]
....'กลัว'.......[กลัว]....   ...     ..'อึดอัด'.....[อึดอัด].....
[...ด้วยกัน....ด้วยกัน......มาอยู่ด้วยกัน........พี่ชายก็เหงาไม่ใช่หรอ?......ด้วยกัน...นะ.....มาอยู่ด้วยกัน.....]
แม้จะพยายามตะเกียกตะกาย เอื้อมคว้า รากไทร ที่ ห้อยลงมาจากผิวน้ำ ...แต่มันก็เหมือนจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่ ....รากของต้นไทร เหมือนกำลัง พันเข้ากับแขนขาผม....สมองผมกำลังว่างเปล่า.....ความเหงา....มันค่อยๆซึมเข้ามา....ความรู้สึกของการอยากมีชีวิต ....กำลังถูกดึงออกไป....เงาดำที่ผมเคยเห็นว่ามันเป็นเพียง...พวกแมลงหวี่แมลงวันที่น่ารำคาญ....กำลังปิดหนทางทั้งหมด....รากไทรห้อมล้อมผมอยู่ และกำลังฉุดผมให้จมดิ่ง.....
[....เหมือนกัน...เราเหมือนกันไม่ใช่หรอ...?....พี่ชาย....ไม่มีใครรัก....ไม่มีใคร...ทั้งนั้น.....มาอยู่กับหนามนะ.....อยู่ด้วยกัน.....อยู่ด้วยกัน.....]
ทุกอย่างกำลังดึงผมให้ลึกลงไปในความรู้สึก...
'...ไม่มีใครอีกแล้ว..'....[ไม่มีใคร...อีกแล้ว..]....
... ความทรมานค่อยๆเข้ามา.......ความเหงาที่เริ่มกัดกร่อนจิตใจ....แรงกระเสือกกระสนของผมเริ่มหมดลง.............คำว่าชีวิต .....ค่อยๆเลือนจากความทรงจำ.......กี่...ปี....ไม่สิ.....กี่ชั่วชีวิตแล้ว.....ที่ต้องอยู่เพียงลำพัง.....คำว่าเหงา.....มัน...ค่อยๆ.....แทะเล็ม...ลมหายใจ.....
........[มาอยู่ด้วยกัน....นะ....พี่ชาย....]
....เสียงเรียกที่กระซิบอยู่ข้างหู....มือเล็กๆที่โอบรัด...อ้อมกอดที่แสนเย็น.....แรงดึงรัดของรากไม้.......ความรู้สึกของ...วิญญาณ..กำลัง...แทรกเข้ามา.....แทรกทับความทรงจำของผม....ปิดทับให้ผม...ลืมอะไรบางอย่าง.....
.....ลืม......ลืมใครบางคนที่รออยู่บนผิวน้ำ......
...สีดำของความตาย....ปิดบัง...ผิวน้ำ......รึ....จะอยู่ที่นี้ดี....?.....อยู่ใต้ลำน้ำนี้...?..ไม่ต้องเหงา....ไม่ต้องทรมาน.............ไม่ต้อง...รอคอย.....ใครคนนั้น....ไม่...ต้องรอคอย.....รัก....ที่ไม่มีวันได้มา...........ไม่ต้องรอ...คอย...
....................."หมอ!?"
เสียงตวาดเรียก มาพร้อมๆแรงกระชากดึงผมให้ขึ้นสู่แสงสว่าง....ความเจ็บปวดทรมาน.... ค่อยๆไหลออกไป......เหมือนกับผ้าเปียกน้ำที่กำลังโดนแดดเผา....แววตาสีแปลก...จดจ้องมาอย่างไม่วางตา....
คนๆนั้นกำลังโกรธ....โกรธอะไร??......โกรธที่ผมทำงานพลาดงั้นเหรอ???......แววตาที่ผมไม่มีทางขัดขืน.......
.........กำลังจะเผาผมทั้งเป็น......อ้อมกอดจากผิวเนื้อที่ได้รับ...มันเย็นเยือกกว่า..สัมผัสจากวิญญาณเด็กคนนั้น
เสียอีก..........แต่สัมผัสนี้.......มันคือสัมผัสที่ผมรอคอย.......มาตลอด..........
'...แล้ว...หนามเตย คือใคร ภัทร?'
'.....น้องของคนที่ ภัทร เคยรักหน่ะ......'
................[น้องของคนที่ ภัทร เคยรักหน่ะ...]
คำนั้นมันดังสะท้อนอยู่ในหัวผม.... หึ! ผมบอกไม่ได้เลยว่าความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้เป็นอย่างไร ....ความรู้สึกมันจุกที่อก เหมือนมีก้อนอะไรทับส่วนที่เรียกว่า 'หัวใจ' ต่อให้รักมากแค่ไหน .....ต่อให้หวงมากแค่ไหน ...แต่สุดท้ายผมก็ช่วยอะไรไม่ได้เลย....เหมือนกับ คำว่า รัก...........รัก ....ของภัทร......ไม่เคยมีเหลือมา
ให้ผม.........ไม่เคย...เลย...........แต่ถึงอย่างนั้น....ทำไม?...
ผมถึงยังรัก....ยังยอมทำทุกอย่างให้ ภัทร ....ยอมแม้แต่จะทิ้งชีวิตให้..
" ทำไมไม่รีบขึ้นมา! ที่โทรตาม! ที่เล่าให้ฟัง! แค่อยากให้ 'หา' ไม่ใช่อยากให้ไปอยู่กับน้องเขา!! "
เสียงตะคอกเหมือนจะยิ่งเพิ่มขึ้น อารมณ์คุกรุ่นของ ภัทร ก็ด้วย มันพุ่งสูงขึ้นกว่าทุกครั้ง....เหมือนกับทุกครั้ง....ผมไม่เคยทำอะไรถูกใจ ภัทร เลย....ร่างกายผมล้าไปหมดแล้ว....ไม่สิ....ล้าทั้งร่างกายทั้งความรู้สึก......ไม่ว่าจะทำอะไร  ทำไปเท่าไหร่ มันก็ผิดไปหมด.................
"หมอ? ฟังที่พูดรึเปล่าเนี้ย?! บ้าชะมัด..."
"ไง..อเล็กซ์....เห็นเรื่องที่ฝ่ายส่งให้แล้วหรอ?...อืมส์...ที่ที่ติดกันหน่ะ...รอเจรจากับหมอเจ้าของที่อีกผืนอยู่ วันนี้คงรู้ เรื่อง...เปล่า....อยู่กับ 'เมีย'...ไว้วันไหน ผมเลี้ยงฉลองจะเอาไปเปิดตัว....สวยไหม? จะว่าไงดีหล่ะ ....คง หล่อแต่ขี้งอนมั้ง?? ไม่พูดดีกว่าให้เห็นเอง...แล้วเจอกัน... "
วางโทรศัพท์แล้วอดอมยิ้มไม่ได้เมื่อพูดถึงคนข้างๆ แต่ผมก็หุบยิ้มได้ทันทีอีกเหมือนกันที่มองที่ไอ้หมอแล้วเห็นแค่แววตาเลื่อนลอย....ไอ้หมอเข้าโหมดหมาหงอยเต็มขั้น....อีกแล้ว....
หลังจากที่โทรบอกมันให้ตามลงมา.....ไอ้หมอก็ขับรถมาถึงตั้งแต่เช้า มาตามทางที่ผมบอก...สมองผมกำลังมึนๆอยู่ เลยบอกให้มันช่วยหาถามเด็กที่วนอยู่รอบๆผมว่าต้องการอะไร ก่อนผมจะซุกตัวเข้าใต้ผ้านวมผืนใหญ่...ยังไม่อยากตื่น ...ก็แค่นั้น ...สำหรับผม พวกวิญญาณก็เหมือนคลื่นเสียงที่สะท้อน ต้นตอมันอาจไม่มีแล้ว แต่เสียงมันยังคงดัง ....ผมไม่ค่อยสนใจอะไรกับเสียงของอดีตอยู่แล้ว....ผมจะสนใจอะไร..เมื่อผมมองมันไม่เห็น...ผิดกับไอ้หมอ...ผมรู้ว่าไอ้หมอ เห็น...เห็นพวกคลื่นเสียงนั้นเป็นตัวตน...พิเศษกว่า..ที่มันสื่อสารกับพวกเสียงนั้นรู้เรื่องเสียด้วย....แต่ที่ผมหัวเสียอยู่ตอนนี้....ก็เป็นเพราะไอ้หมอมันบ้าตาม เสียงพวกนั้น!
ทำไมไม่เข้าใจ ...เป็นถึงหมอนะ ....สติปัญญามันก็ต้องมีบ้างหล่ะ !! ผมแค่บอกให้มันถาม ถามว่าต้องการอะไร ไม่ใช่ให้เอาชีวิตตัวเองไปให้พวกเสียงนั่น!  อยากจะจับคอไอ้หมอเขย่าๆ บีบๆ  อยากให้มันรู้บ้างว่า ผมห่วงมันแค่ไหน ที่โกรธนี้เป็นเพราะผมแคร์มัน ทั้งแคร์ทั้งห่วงที่มันชอบทำอะไรเกินตัว.....
อยากตบอยากกระทืบให้มันรู้ตัวซะบ้าง....แต่พอเห็นมันนั่งนิ่งทั้งๆที่ยังเปียกซกไปทั่วทั่งตัว....ผมก็ไม่เป็นอันใช้แรงหล่ะ....คิดอะไร? ในสมองไอ้หมอมันคิดอะไรอยู่? คิดเรื่องของหนามเตย? หรือกำลังคิดเรื่องของใคร? ....
..เออนะ....ที่เรียกไอ้หมอมาเนี้ย เรียกมาให้ช่วยนะ ..ไม่ได้เรียกมาให้ต้องค่อยเป็นห่วง....แล้วนี้นั่งซึม
กระทือแบบนี้เป็นเหี้ยอะไรอีกหล่ะเนี้ย ? ทั้งถามทั้งตวาด แต่มันก็ไม่ตอบไม่หือไม่อืออะไรทั้งนั้น....ไอ้การจะให้สมิงสักตัวอ้าปากได้นี้ต้องทำยังไง? ไอ้หมอมันดื้อ...ทั้งดื้อทั้งขี้งอน...
....แถมยังขี้ใจน้อย...อยู่ด้วยกันมานานทำไมจะไม่รู้........................มีดีที่ยังน่ารักก็แค่นั้น..
"หมอ...ลุกไปอาบน้ำไป.....เปียกซกไปหมดแล้ว..."
ผมถอนหายใจแล้วมองไปที่นาฬิกาเรือนใหญ่ ....ของที่ผมอยากให้ไอ้หมอดูยังซุกอยู่ในตู้เสื้อผ้า...ตอนนี้  
9 โมงกว่า ....ที่ผมนัดกับหมอกรไว้ตอน บ่ายสามครึ่ง ยังทันไหม ที่จะเรียกสติไอ้หมอกลับมา ก่อนจะไปเจอหน้าหมอกร ....ถึงจะฉุดมือไอ้หมอขึ้นมา แต่มันก็ยังนั่งนิ่ง...อาการแบบนี้ของไอ้หมอมีไม่ค่อยบ่อย..เลยไม่รู้ว่าต้องทำยังไง....
ไม่รู้หรอกว่าไอ้หมอมันคิดอะไร รู้แค่สายตามันที่มองมา มันเหมือนพวกขี้น้อยใจยังไงชอบกล...ผมต้องทำยังไง ให้ไอ้หมอมันได้สติพูดจากันรู้เรื่องเสียที....ไอ้การที่มันนั่งกอดเข่านิ่งแบบนี้ ผมไม่ชอบเอาเสียเลย ..จะต้องทำแบบที่เคยเปิดปากพวกสาวๆดีไหม?
ร่างกายใหม่ที่เพิ่งได้มาจากการลอกคราบ....ยังไม่เคยใช้เลยนี่น่า.......ลองใช้กับไอ้หมอดีกว่าไหม?...
บางที วิธีสื่อสารที่ดีที่สุด ..มัน.ก็ต้องด้วยร่างกายนี่หล่ะ.....
เป็นผมนี้ ลำบากจริงๆลอกคราบแต่ละที แสนยากลำบาก...และที่ลำบากกว่านั้น....ก็ตรงที่....มี 'เมีย' เป็น 'สมิง' ขี้ใจน้อย....นี่หล่ะ.....ลำบากที่สุด
*********พิเศษใส่ไข่...  ข้อเสนอของ...สัตว์ประหลาด....*********
"หมอ..."
เรียกคำแรกไอ้หมอมันเงยหน้าขึ้นมามองผมนิดนึง...แล้วก้มหน้าซุกเข่าลงไปใหม่...
"หมอ..."
คำที่สอง ผมเรียกมันแล้วใช้มือปัดผมที่หน้าผากมันออก จูบเบาๆย้ำลงไปที่หน้าผากกว้าง...ไอ้หมอมีสะดุ้งเล็กน้อย...
"หมอ..."
คำที่สาม มันเงยหน้าขึ้นมามองผมอีกครั้ง ดวงตาสีเงินวาวสว่างเพียงชั่วครู่แล้วกลายเป็นสีน้ำตาลเข้มเหมือนเดิม....ริมฝีปากหนาเม้มเข้าหากัน....เหมือนเด็กที่ทำผิดแล้วรอการลงโทษ....ผมไม่รอถามมันแล้วว่า เป็นอะไร?
งอนอะไร? ลองเข้าโหมดนี้ ถามไปก็แค่นั้น ริมฝีปากหนาของไอ้หมอไม่มีทางเอ่ยอะไรออกมาหรอก... ถ้าจะให้ปากนี้ส่งเสียงออกมา...สู้ให้ส่งเสียงครางยังเพราะกว่า....
"หมอ..."
เหมือนแรงดึงดูด เสียงเรียกครั้งที่สี่ดังเบาๆ ตรงหน้าผม ภัทร ค่อยๆ โน้มหน้าเข้ามาใกล้ ลมหายใจที่มีกลิ่นไอเลือดทำเอาผมชะงัก .... ผมกำลังพลาด...
การจ้องตา ภัทร ตรงๆ ทำให้ผมนิ่งด้วยความหวาดกลัว....ดวงตาที่มองมา ถึงจะรู้ดีกว่าข้างหน้าคือคนที่ผมรัก คือคนที่ผมรอคอย คือคนที่ผมตายแทนได้ ...แต่พอเจอแววตาคู่นี้จ้องมาตรงๆ...ผมก็ไม่สามารถควบคุมแรงกระตุ้นจากสัญชาตญาณในตัวเองได้ สัญชาตญาณมันกำลังกลบทุกสิ่ง...ความกลัวมันเหมือนโซ่ที่ค่อยๆล่ามพันธนาการร่างกายผมไว้....
ริมฝีปากเย็น แนบทาบเข้ามา พร้อมลิ้นที่รุกเลีย ...ร่างกายผมสั่นเทาด้วยความเกรงกลัว ...รสชาติของเลือดที่ได้กลิ่น มันกำลังถูกถ่ายเทสู่การรับรู้...
ผมกลัวจนไม่กล้าเอ่ยปากถามว่า กลิ่นและรสชาติของเลือดที่ผมสัมผัสได้เป็นของใคร ....ที่ผมทำได้แค่ปล่อยให้ ลิ้นนั้นเกี่ยวตวัดในโพรงปาก .....ลากส่งอารมณ์กลัวให้เป็น... อารมณ์หวาม.....
จูบเบาๆ ย้ำซ้ำๆที่ริมฝีปากผม ....แววตาสีแปลกสะกดให้ผมนิ่ง....เข่าของผมที่ชันขึ้นติดแผ่นอก ถูก ภัทร กดให้ ทอดวางลงไปกับพื้น ภัทร ขึ้นมาคร่อมทับช่วงหน้าขาผม ปลายนิ้วเย็น ของภัทร ไล่ปลดกระดุมเสื้อที่เปียกน้ำของผมออก .....แล้วก้มลงมาบดสะโพกกับช่วงกลางตัว....
"หมอน่ารัก...อยู่นิ่งๆนะ.."
หัวใจมันเย็นวาบที่ได้ยินเสียงกระซิบพร่า....ปลายนิ้วเย็น ลูบผ่านไปมาที่หน้าอก อายตัวเองว่าทั้งๆที่กลัว แต่ หัวนมมันกลับชูชันสู้มือของคนข้างบน...จูบเบาๆ เริ่มกลายเป็น แรงบดที่เบียดให้ ริมฝีปากชิดแน่นการจูบเบา....ค่อยๆเปลี่ยนเป็นการรุกไล่ ภัทร กำลังดูดดุนทุกอย่าง ทั้งลิ้นผมทั้งริมฝีปาก....เสียงรุกจูบดังสลับกับเสียงลมหายใจ...หน้าอกที่ชูชันมันทำให้ผมเริ่มบังคับจังหว่ะการหายใจของตัวเองไม่ได้....ภัทร ก้มลากลิ้นเย็น ลงไปที่ช่วงไหล่ผม ดูดเม้มและค่อยๆลากลิ้นเลีย .... ผมกระตุกวูบทั้งตัวทันทีที่ริมฝีปากเย็นครอบลงบนหน้าอกที่แข็งเป็นไต ...ลิ้นเย็นๆที่ตวัดเลีย เร่งอารมณ์แปลกๆให้ค่อยๆก่อตัว...ผมอายตัวเองทุกครั้งที่ เงยหน้าขึ้นมาเห็น ภัทรใช้ริมฝีปากอิ่มครอบพร้อมส่งลิ้นสีสดดูดเลียเนินอกที่แข็งสู้ของลิ้นของผม...
เสียงครางมันหลุดออกมาจากปาก ตอนที่ภัทร งับเข้ากับเนินหน้าอก เสียงลิ้นที่ตวัดเลียกับเสียงครางของผม
ทำให้ภัทร ยิ่งดูดเลียแรงขึ้น.... ผมอดรู้สึกไม่ได้ว่า ภัทร กำลังจะชิม ผิวเนื้อของผม ..
มืออีกข้างของภัทร ละออกจากเนินอกผมที่ยังว่าง ไล้ลูบลงไปที่ช่วงกระดุมกางเกง...ผมไม่รู้ว่า ภัทร
ปลดกระดุมผมตอนไหน รู้ตัวอีกที สัมผัสทั้งเบาทั้งแรงก็ค่อยๆ ลูบช่วงกลางลำตัวผมผ่านเนื้อผ้าบางๆ
ของบ๊อกเซอร์แล้ว..
"หมอ....จะเอาไงต่อหล่ะ....? ....หมอจะเข้ามาในตัวภัทรไหม? ....ถ้าหมอไม่พูด....ภัทร จะใส่ของภัทร เข้าไปในตัวหมอนะ...."
เสียงกระซิบพร่า ดังเบาๆข้างหูผมตามมาด้วยริมฝีปากเย็นที่ เม้มกัดเข้าติ่งหู...แววตาสีแปลกจ้องผมเสียจนใกล้..ใกล้เสียจนปลายจมูกเราชนกัน.......ถ้าคุณเป็นผม...คุณจะทำยังไง?...
ตัวเลือกที่ ภัทร เสนอ....คุณว่าผมจะเลือกอะไรดี?
สงสัยกันจังว่า หมอสัตราเป็นรับให้ ภัทร จริงเหรอ?  งั้นคนเขียนถามตรงๆแบบแฟร์ๆ คนอ่านว่าไง?
สถานการณ์สั่นคลอนเน้อ อิมเมจ ภาพหมอกับภัทรให้ก่อนแล้วกัน เผื่อการตัดสินใจ
หมอสัตรา  นิสัยเย็นชา แต่อารมณ์จะร้อนขึ้นมาถ้าเป็นเรื่องของภัทร เป็นสัตวแพทย์ฝีมือดี มีกลุ่มลูกค้าประจำของตัวเอง หมอแมนมากในการวางตัวไม่มีหรอกไอ้ประเภทผิวขาวอมชมพู หมอแกจากหน้าตาอายุประมาณ
30ผิวสีแทน สูงหนา แววตาสีเงินวาว ถ้าไม่สังเกตุ เกือบลืม หมอ ถนัดฆ่าพอๆกับถนัดรักษา
ภัทร เด็กหนุ่มรักสนุก จากหน้าตาอายุ 21-22 สูงโปรง ขี้เล่น รักสนุกอยากได้อะไรต้องได้และจะทำทุกวิธีให้ได้มา...ฉลาดในการวางแผนอย่างหาตัวจับยาก..ปกติใช้ยาของหมอกดประสาทตัวเองไว้ไม่ให้สัญชาตญาณตัวเองออกมา การใช้ยามีผลกระทบหลายอย่าง จนสุดท้ายเจ้าตัวตัดสินใจหยุดยา จนทำให้เกิดการลอกคราบขึ้น ภัทร ตอนนี้ ผิวสีนวลน้ำผึ้ง แววตาวาวน้ำตาลเจือเขียว ยิ้มเก่งช่างเจรจา....แต่พอบทโหดขึ้นมา หมอยังกลัว....
จากอิมเมจเหมือน เคะเราจะแก่ซึน เลยถามคนอ่านเลยแล้วกัน คู่นี้
"....จะเอาไงต่อหล่ะ....? ....หมอจะเข้ามาในตัวภัทรไหม? ....หรือจะให้....ภัทร ใส่ของภัทร เข้าไปในตัวหมอ?...."  
ถ้าคุณเป็นผม...คุณจะทำยังไง?...
ตัวเลือกที่ ภัทร เสนอ....คุณว่าผมจะเลือกอะไรดี???
ไม่ต้องเลือกหรอก......
คำตอบมันไม่มีตั้งแต่แรกอยู่แล้ว .....
สิ่งที่ภัทรทำ....ทุกอย่างมันแค่การหยอกให้ผมเปิดปาก....และกลับมาใช้สติ.....
เพื่อรับสัมผัสที่ไม่อาจขัดขืน ....
ผมยังสวมบ็อกเซอร์อยู่ .....และเหมือนกัน..ภัทรก็ยังไม่ยอมถอดกางเกงยีนส์ออก....แก่นเนื้อของภัทร แค่โผล่พ้นออกมาจาก ช่องกระดุมที่ถูกปลดออก ....ทั้งๆที่แก่นเนื้อเย็นๆมันกำลังค่อยๆดันแทรกตัวผมเข้ามาทีละนิด....ภัทร ก็ยังไม่ยอมให้ถอดบ็อกเซอร์ตัวที่สวม ...เหมือนกับทุกครั้งที่ภัทร คอยแกล้งผม...
แก่นเนื้อของภัทร แทรกเข้ามาจากรอยแหวกของบ็อกเซอร์และช่วงเม็ดกระดุมกางเกง...มันยิ่งทำให้เจ็บจนบอกไม่ถูก ....ผมค่อยๆ สวมตัวเองลงบนแก่นเนื้อภัทร มันคับแน่นและเย็นวาบ.....ครั้งก่อนที่เคยมีอะไรกัน
ภัทร มักจะใช้ ป๊อบกับผม แต่ครั้งนี้....ไม่...เราไม่ได้เตรียมอะไรกันมาขนาดนั้น .....ผมค่อยๆผ่อนลมหายใจยาว ในทุกครั้งที่ แก่นเนื้อค่อยๆแทรกเข้าไปในร่างกาย .....
ริมฝีปากเย็นไล้เลียตุ่มเนื้อเนินอกผมที่ชูชันเป็นไต  ภัทร กึ่งนั่งกึ่งนอน... แล้วปล่อยให้ผมทำเองทั้งหมด ....เหมือน เพชรฆาตยื่นดาบให้ นักโทษประหาร ตัดหัวตัวเอง .....แววตากับรอยยิ้มที่เพชรฆาตส่งมา....ทำให้ผม
ไม่มีทางปฏิเสธ.....
เกือบอึดใจแล้วที่ผมค้างตัวเองอยู่กลางทาง ....ช่องทางของผมเหมือนจะฉีกขาด มันเจ็บจนบีบรัดแก่นเนื้อภัทรแน่น มันแน่นจนผมรู้สึกถึงแรงตอดของตัวเอง.... ภัทร นิ่งมองผมที่เก้ๆกังๆ สองมือภัทร จับ เอวผม แล้วสวนกระแทกตัวเอง ขึ้นมา! สิ่งที่ผมทำได้ ตอนนี้คือกลั้นเสียงตัวเองไม่ให้กรีดร้อง ...ภัทรดันตัวเองให้ลุกขึ้นมา
แต่สองมือยังจับเอวผมกดไว้แน่น แท่งเนื้อที่แทรกเข้ามา มันลึกจนสุดโคน ...ผมได้แต่โอบรอบลำคอภัทรเพื่อผ่อนแรง แต่มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย...ผมเจ็บจนขยับไม่ได้  น้ำตามันไหลลงมาโดนไม่รู้ตัว ..... รอยยิ้มบางๆถูกส่งมาให้ผม ก่อนลิ้นชื้นๆจะรุกแทรกเข้ามาในโพรงปาก รสชาติของเลือดยังไม่หายไป ...... แรงของมือกดให้ตัวผมบดลึกลงไปกับแกนเนื้อ ....ภัทร ถอนลิ้นออกมาจากริมฝีปาก....เสียงกระซิบเบาข้างหู....มันชัดเจนทุกประโยค...
"ร้องออกมาได้ไหมหมอ ....ถ้าร้องให้ภัทรได้ยิน ...ภัทรจะไม่แกล้งหมอ"
สำหรับภัทร คำขอมันเหมือนเป็นคำสั่งบังคับ ยิ่งผมกลั้นเสียงไว้ด้วยความอาย แรงกระแทกทุ้งจากด้านล่างยิ่งมีมากขึ้น ....จากความเจ็บค่อยๆเปลี่ยนเป็นความชา....จุดกระสันที่อยู่ด้านในถูกภัทร ค่อยๆขยับกระทุ้งซ้ำๆ  
แก่นกลางผมที่เคยสงบในบ็อกเซอร์ เริ่มค่อยๆโป่งนูนออกมา  จนน้ำหล่อลื่นมันเยิ้มเปียกบ็อกเซอร์ที่สวมอยู่ ....จากที่เคยถอยตัวหนี...ผมเริ่มเพิ่มแรงกดลงมาให้ตัวเองสัมผัสภัทร มากขึ้น อารมณ์มันพุ่งจวนจะระเบิด  มือข้างหนึ่งของภัทร ปล่อยออกจากช่วงเอวผม มาไล้ลูบ แกนแท่งผมผ่านเนื้อผ้า...อารมณ์ผมหลุดไปแล้ว ตอนนี้ที่ผมทำคือ กัดปากตัวเองแน่น พร้อมๆกับขย่ม บดให้แก่นของภัทร ที่ค้างอยู่ในตัวผม รูดดันเข้าออกในช่องทาง....
มันเจ็บจนจุกเจ็บจนเรียกอารมณ์กระสันอยาก....
ผมโหมแรงเร่งยกสะโพกตัวเองเพื่อตะกายตัวให้ถึงฝั่ง .....เหงื่อเม็ดใหญ่ของผมหยดลง ช่วงเอวภัทรเม็ดแล้ว
เม็ดเล่า ......รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของภัทรส่งมาพร้อมกับ แรงของมือสองข้างที่ตรึงช่วงเอวผมไว้ไม่ให้ขยับ ......
เสียง เหมือนจุกฝาน้ำหลุดออก.....ตอน...ภัทร ขยับดึงให้แกนเนื้อออกมาจากตัวผม..........
ทั้งๆที่ผมยังไม่ถึงฝั่ง....
"...หมอยังไม่ได้คราง...ขอร้องเลย....จะเสร็จแล้วเหรอ?...ต้องการ ภัทรหรือเปล่าหมอ? หืม....."
ภัทร จ้องหน้าผม ....ในขณะที่ปลายนิ้วลูบไล้จนมาหยุดบีบคลึงที่ตุ่มบนหน้าอกผม....
"บอกภัทร ทีสิ...ว่าหมอต้องการให้ภัทร เข้าไปในตัวหมอ? หืม....ไม่อยากเหรอหมอ?"
มือของภัทร ข้างหนึ่งบีบบี้ที่หน้าอกผม ส่วนอีกข้างค่อยๆลากขึ้น ผ่านแผงอก เรื่อยมาที่ลำคอ ปลายนิ้วเย็น
เกลี่ยไล้ริมฝีปากผม แล้วค่อยๆดันปลายนิ้วนั่นเข้ามา
"เลียให้ทีสิ....."
นิ้วสองนิ้วถูกยัดเข้ามาในปากผม...มันกดลงบนลิ้นผม แล้วดันเข้าออกอยู่อย่างนั้น ..ดันให้ผมค่อยๆเรียนรู้ว่าต้องอมและดูดปลายนิ้วที่ ดันสวนเข้าสวนออก .....
อารมณ์ที่คุกรุ่นเหมือนโดนโหมให้กระพือขึ้นมาอีก...น้ำลายลื่นๆของผมเริ่มไหลออกมาจากมุมปาก ทั้งเสียงดูดปลายนิ้วทั้งเสียงครางในลำคอมันกำลังปั่นสติให้เตลิด จากที่นั่งทับภัทรไว้ ผมเริ่ม ขยับ สะโพกตัวเองให้บดสีกับ แกนเนื้อที่ภัทร เพิ่งถอนออกไป.....จนสุดท้าย ผมทั้งดูดทั้งเลียปลายนิ้วภัทร อย่างหยุดตัวเองไม่ได้ .....
"...ภัทร...."
ผมพยายามเรียกสติตัวเองให้กลับมา แต่มันก็ไร้ประโยชน์...เสียงผมครางกระเส่าตอนเรียกชื่อคนที่อยู่ตรงหน้า ....ผมจับปลายนิ้วภัทรให้ดันลึกเข้าไปในลำคอถอนจะดึงถอนนิ้วนั้นออกมาจากปากอย่างเสียดาย ...น้ำลายลื่นไหลเยิ้มออกมาจนเลอะไปทั้งมือภัทร  ผมเลียน้ำลายนั่นจนหมดแล้วค่อยๆรวมความกล้าของตัวเอง...เพื่อร้องขอ
"....ภัทร ....ช่วยเราที....ไม่ไหวแล้ว....... "   
ภัทร อมยิ้มล้อๆแล้วเอียงคอมองผม....ริมฝีปากเราแนบกันเนิ่นนาน .......แล้วค่อยๆห่างออกจากกัน ...ตัวผมสั่นระริกไปด้วยความต้องการ เมื่อภัทร เหมือนแกล้งทำทุกอย่างให้ช้าลง ปลายนิ้วภัทร อ้อยอิ่งลูบเกี่ยวถอดบ็อกเซอร์ผมออก เหลือแต่ตัวภัทร ที่ยังสวมกางเกงยีนส์อยู่  มันช้าไปหมด ช้าจนผมอยากจะยัดตัวเองให้กลืนแท่งเนื้อของภัทรเสียเอง.....ภัทรกำลังแกล้งผมชัดๆ ....
ปลายนิ้วที่เคยสอดใส่เข้ามาในปากผม ค่อยๆ ถอดกางเกงยีนส์ออกอย่างช้าๆ มันช้าเกินไป .....จนผมต้องหันมารูดแกนเนื้อของตัวเอง .....
เสียงครางของผม ค่อยๆหลุดออกมา ภัทร หัวเราะในลำคอ...แล้วดันผมให้ผลิกตัวหันหลัง....ในท่าคลาน...
ผมเผลอครางออกมาเมื่อรู้สึกถึงปลายลิ้นเย็นที่เลียรอบๆ ช่องทางของผมและเริ่มจะเลียหนักๆที่ลูกบอลทั้งสอง ผมเกร็งตัวแน่นตอนที่บอลทั้งสองลูกถูกดูดเบาๆเข้าปากภัทรแล้วถูกสัมผัสย้ำด้วยลิ้นและน้ำลาย ....
มันกระสันอยากจนผมเผลอหลุดส่งเสียงคราง...อย่างควบคุมไม่อยู่....ผมอยากได้มากกว่านี้ มือผมเกร็งกำแน่นกับผ้าปูเตียง สะโพกยกสูงให้ ภัทร แนบหน้าเข้ามาใช้ลิ้นและริมปากดูดเลียหนักๆ ....น้ำลายลื่นๆของภัทร
เยิ้มฉ่ำไปทั่วช่องทาง....เมือกลื่นที่ภัทรคายออกมาถูกรูดช่วยให้นิ้วของภัทร แทรกนำเข้ามาในตัวผม ...จากหนึ่งเป็นสอง ...ที่ดันเข้ามาจนสุด ภัทร กดย้ำนิ้วสองนิ้วเข้าออกในตัวผม ช้าๆ แล้วดึงออกมาจนมีเสียง....
เมือกลื่นถูกใช้ชโลมแกนเนื้อของภัทร อีกครั้ง เพื่อให้มันลดแรงเสียดที่จะแทรกผ่าน ตัวผม ......ความคับแน่นของแท่งเนื้อค่อยๆดันเข้ามา ดันเข้าแล้ว ถอนออก...ช้าๆ แล้วดันเข้ามาอีกจนสุดโคน ...ที่ผมสัมผัสได้ถึง
เนื้อบอล ที่ กระทบแก้มก้นผมทุกครั้งที่ภัทร เร่งแรงกระแทกบดเข้ามา ......
"อะ...อ้า! อ่ะ....อื้อ! ภัทร! ภัทร! เร็ว...เร็ว...อื้อ! "
ผมร้องขอให้มันมากกว่านี้ ให้มันยิ่งกว่านี้ ...เหมือนกำลังกินของเผ็ดร้อน ทั้งๆที่แกนเนื้อของภัทร มันเย็นเฉียบแก่นเนื้อที่กระทุ้งเข้าออกในตัวผม อร่อยจนผมอดสวนกระแทกสะโพกของตัวเองให้ รับสัมผัสที่ภัทรส่งมาไม่ได้ .....
ภัทร กด คอผมให้ก้มแนบหน้าลงกับพื้นเตียง...ก่อนจะอัดแรงกระแทกซ้ำถี่ เสียงคราง....ของผมขาดหายไปตามจังหวะแรงกระแทกกระทัน ....
จะเกือบถึงจุด...ภัทรกลับถอนแกนเนื้อที่ผมกำลังอร่อยกับมันออก....ภัทร แนบริมฝีปากเข้ามาแล้ว สั่งผมเบาๆ
"กลิ่นเลือดในปาก....หมอทำให้มันมีตัวตนทีสิ....ช่วยภัทรหน่อยนะหมอ....เร็ว...จะได้สนุกกันต่อ...."
ผมเลียริมฝีปากตัวเองพื่อลิ้มรสชาติของเศษเลือดที่ติดอยู่ ความรู้สึกบางอย่างค่อยๆไหลซึมเข้ามา.......ความรู้สึกและรสชาติของ ผู้ชายที่เรียกตัวเองว่า....
'เวย์'
"ภัทร ลอกคราบ....แล้วก็กินเข้าไปแล้ว......หมอช่วยภัทรหน่อยสิ...ภัทร ต้องใช้คุณเวย์...."
ผมยังไม่ทันทำอะไร ภัทรก็ลุกออกจากเตียงไป.....แล้วกลับมาใหม่พร้อมมือถือของใครสักคน ภัทรวางมือถือนั่นลงข้างๆ เตียง แล้วหันมาหาผม...
ริมฝีปาก ปิดสนิทกับริมฝีปากผม .....ภัทรก้าวลงเตียงไปแล้วดึงให้ผมตามลงไปด้วย
"เล่นขอบเตียงดีกว่าหมอ....ภัทรตัวเล็กกว่าหมอ ...เล่นข้างหลังไม่ถนัดเลย...."
   แผ่นหลังผมแนบกับเตียงผ้า แต่ตั้งแต่ช่วงเอวลงไป เลยออกไปนอกเตียง ภัทร ยืนอยู่ปลายเท้าผมแล้วค่อยๆ จับขาผมอ้าออก ตัวผมเริ่มสั่นเมื่อต้องมารับรู้ภาพที่มันฟ้องว่าแกนเนื้อของภัทร ค่อยๆ แทรกเข้ามาในตัวผมร่างกายผมมันตอดรัดมากกว่าทุกครั้ง ภัทร ดันมันเข้ามา แล้วโยกออก... ก่อนจะดันเข้ามาใหม่ จนทุกอย่างเริ่มลื่นไหล เสียงครางของผมถึงได้ผสมกับเสียงของเนื้อที่กระทบกัน  ภาพที่แกนเนื้อของภัทร ผลุบเข้าออกในช่องทางผม...ภาพนั่นทำเอาผมโคตรอายตัวเอง...
"เห็นรึเปล่าหมอ....หมอกำลังกลืนภัทรเข้าไปหล่ะ.....สุดยอดเลยหมอ ตอดมากว่านี้อีกสิ....อืมส์...หมอโคตรน่ารักเลย...อ้า!"
................'ครืน!'.............
เสียงสั่นของโทรศัพท์ดังขึ้น ในขณะที่ ภัทร ยังโยกกระแทกบดเข้ากับสะโพกผม ......รอยยิ้มเย็นปรากฏออกมาทันทีที่ ภัทร เอื้อมมือหยิบโทรศัพท์นั้นมาดูโดนไม่ยอมหยุดขยับสะโพก....แรงโหมยิ่งแรงขึ้น....
"ปลา....กำลังตอดเหยื่อแล้วหมอ.....หมอเรียกคุณเวย์ขึ้นมาหน่อยสิ.....แต่อย่าให้หลุดนะ....."
โทรศัพท์เครื่องเล็กถูกยื่นให้ผม ภัทร ก้มลงมากอดผมไว้แล้วเพิ่มแรงกระแทกกระทันที่ยิ่งถี่ขึ้นอีกกับช่องทางของผม...
"รับสายแล้วคุยหมอ.....หมอรู้ดีกว่าหมอต้องทำอะไร..."
ผมหายใจเยาวเข้าปอด และเริ่มตั้งสมาธิเพื่อรับสาย รับสายทั้งๆที่ภัทร กำลังสนุกกับร่างกายผมอยู่ ...
เสียงที่โทรมาเป็นเสียงของหมอกร.....ผมคุยกับหมอกรในน้ำเสียงของ คนที่ชื่อเวย์ ...และแทบจะหลุดครางทุกครั้ง ที่ ภัทร กระแทกตรงจุดบางจุดในตัวผม ซ้ำๆ ....ผมกำลังกล่อมให้หมอกรลงมาเซ็นเอกสารวันนี้ และถ้าฟังไม่ผิดหมอกรพาเพื่อนมาด้วย....เรานัดเจอกันในร้านอาหารแห่งหนึ่งในตัวเมืองราชบุรี ....สติผมเริ่มจะหายไปแล้วเมื่อภัทร เพิ่มแรงกระแทกเร็วและแรงขึ้น...ผมขอตัววางสายก่อนจะครางเสียงดังเมื่อภัทร กระแทกและควานแกนเนื้อในตัวผม.....เงยหน้ามาเจอภัทร ที่ยิ้มเจ้าเล่ห์...แต่ช่วงเอวไม่ได้หยุดขยับเลยแม้แต่น้อย....
"สัตว์ประหลาด...."
ผมบ่นว่ากับคนที่กระทำชำเราร่างกายผมอย่างไม่ปรานี ....ภัทร ยิ้มและดึงมือผมทั้งสองข้างให้ลุกขึ้นมา..
...โอบกอด....แน่น...
"งั้นเรามา..ทำรัก...กันแบบสัตว์ประหลาดไหม...เสือน้อย...."
รสชาติของเลือดถูกป้อนเข้าริมฝีปากผม ผสมกับเมือกลื่น ........ผมนั่งทับและขย่มตัวอยู่บน ตัวภัทร ที่เอนพิง
หัวเตียง เมือกลื่นที่ภัทร สำลอกออกมาเลอะไปทั้งหน้าอก มันเป็นเมือกใส ไม่ใช่ เมือกสีเขียวที่ผมเคยเห็นในครั้งแรก...ตอนนี้ ผมได้แต่ไล่รุกจูบพร้อมดูดกลืนลิ้นที่ส่งมาให้อย่างกระสันอยาก คมเขี้ยวผมกัดขย้ำฝังเข้ากับช่วงไหล่ภัทร...เลือดสีสดทะลักออกมาไม่ทันทีผมจะดูดกลืน...รสชาติของเนื้อหวานที่ผมละเลียดชิม....
นานเท่าไหร่แล้วที่ผมไม่ได้รับรู้ถึงรสหวานของเนื้อหนัง......ภัทร ส่งเสียงคราง ในลำคออย่างสบอารมณ์เมื่อผมขย่มขยับเอง....เราเริ่มตักตวงร่างกายของกันและกัน....ความชาวาบมันเข้ามาที่ลำคอผมเมื่อภัทร กัดฝังเขี้ยวลงมา ความกระสันอยากมันเกินจะทนแล้ว ผมเร่งตัวเองให้แรงบดของสะโพก รูดรัดกับแกนของภัทร ..ครั้งนี้ไม่ใช่ผมที่ไม่พอ...ภัทร ผลักผมลงไปกับเตียง แล้ว ถอดแกนตัวเองออก ก่อนจะเสียบสวนเข้ามาทีเดียวมิดด้าม ....
แกนกายผมกระตุกวูบ จนน้ำหล่อลื่นไหลเยิ้มผสมน้ำคาว....ที่มันไหลกระเซ็นออกมาทุกครั้งที่ภัทร กระทุ้ง
แทกเร็วและแรงกว่าทุกครั้ง ....
"ภัทร..!...ภัทร ! เร็ว..เร็ว ...ฮื้อ..เร็ว! เร็วกว่านี้ ..อะอะอะ!อ้า!."   
สมองผมสว่างโล่ง...แต่เสียงกรีดร้องกับดังจนผมอายตัวเอง กลื่นคาวเลือดหวาน ...ที่ดูดเลียได้จากตัวภัทร
มันทำให้ผมเริ่มหมดสติ จุดบางจุดในตัวผม ภัทร กระแทกอัดได้อย่างไม่ต้องร้องขอ ...ร่างกายผมเป็นของ
ภัทร เป็นของ ภัทรทั้งหมด.....
"ไม่พอใช่ไหมหมอ?...ขึ้นมาเล่นเองเถอะน่า....ทำเวลาหน่อย...มีนัดกับหมอกร"
ภัทร รวบตัวผมขึ้นมาแล้วกอดไว้แน่น เราแนบชิดกันจน แกนกลางของผมดันชนกับ ช่วงท้องของภัทร  
ภัทรเอนตัวนอนลงให้ผมเป็นฝ่ายอยู่ข้างบน  มือข้างหนึ่งจับเอวผมนำให้รู้จังหว่ะในการตอดรัดและขึ้นขย่ม...ส่วนอีกข้าง ภัทร ค่อยๆ จับ และขยับรูดแกนกลางของผม ผมเอนตัวยกสะโพกตัวเองโดยเท้าแขนทั้งสองข้างไปข้างหลัง เงยหน้าสูดลมหายใจเข้าไป ก่อนจะ ยกขย่ม...ตามความต้องการของใจตัวเองแรงขึ้นเร็วขึ้น รัวกระแทกจน ทั้งตัวผมสั่น......ผมเร่งแรงจนตัวเองร้องเสียงหลงเมื่อแกนกลางของผมในมือภัทร มันเกินจะอดกลั้นน้ำกาม ที่พุ่งกระฉอกเลอะไปทั้งแผงอกภัทร....ผมหมดแรงนอนราบลง ทั้งๆที่ของๆภัทร ยังคาอยู่ในตัว ... สิ่งที่ผมทำแค่การปลุกอารมณ์ของสัตว์ประหลาดตัวหนึ่ง ...ภัทรค่อยๆ ลุกขึ้นมา แล้ว ดันมันเข้ากับ ช่องทางผมอีกครั้ง
"ของจริงหล่ะนะหมอ...."   
เสียงพร่ากระซิบเข้าซอกหู .....แรงของคมเขี้ยวงับตรึงล็อกผมไว้กับที่ โดยไม่ให้ขยับหนี......แรงหนักๆกระแทกเข้ากับช่องทางผมก่อนมันจะค่อยๆโหมแรงขึ้น จนผมจุก...แกนกลางผมตั้งชันขึ้นอีกครั้งเมื่อสัมผัสดิบมันค่อยๆก่อตัวเสียงหวีดร้องของผมหลุดออกมาจากปาก เมื่อภัทรใช้สองมือจับล็อกเอวผมไว้แล้วดันสวนกดแรงทั้งตัวกระแทกย้ำซ้ำๆถี่ จนของเหลวที่มาจากแกนเนื้อนั่นพุ่งฉีดเข้ามาในตัวผม.............ภัทร ขยับ มันออกแล้วบดเข้ามาใหม่ และอีกครั้งที่ภัทร เริ่มขยับเข้าออกจากเบาเป็นแรง ......ผมไม่เคยลืม....คนอย่างภัทร..ไม่เคยพอจนกว่าจะถึงเวลา.....
ผมปรือตามองนาฬิกาเรือนใหญ่..ตอนนี้ บ่ายโมง....อีกกี่ชั่วโมงกันนะที่จะถึงเวลาที่ ภัทร นัดหมอกรไว้ ....
......."หมอ....น่ารัก....ภัทร ...อยากกินหมอเข้าไปทั้งตัวเลย...."
เสียงกระซิบของภัทร พร่าเลือนอยู่ข้างๆหู ผมหมดแรงจนแทบจะขยับตัวไม่ได้ แต่ภัทร ยังไม่หยุดที่จะโหมแรงสอดใส่รุกเข้ามาในตัวผม.....
......นี้ผมคิดดีแล้วใช่ไหม? ที่ยอมรับข้อเสนอของ ภัทร .....   

[พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... ]
เสียงกระซิบมันดังขึ้นมามากกว่าเดิม....เสียงสะท้อนของซากศพ......มันสะท้อนเป็นวงเหมือนแรงกระเพื่อมบนผิวน้ำ....
........ริมตลิ่งน้ำ สายลมพัดโชยเอื่อย.....พารากไทรให้เรี่ยละผิวน้ำเป็นวงกระเพื่อม......
ภัทร  ยึดจับมือคุณหมอไว้ แล้วค่อยๆ ก้มลงเอื้อมมือสัมผัสผิวน้ำ  รากไทร สั่นไหวตามแรงลมเสียงเพรียกเหมือนจะดังขึ้นเรื่อยๆ ..ฟองพรายน้ำผุด เอาตะกอนดินเลนสีดำให้ลอยขึ้นเหนือผิวน้ำมันแพร่กระจายเป็นวงกว้างเหมือนสาหร่ายสีดำที่แตกแขนง สาหร่ายโคลนที่มีชีวิต กำลังพยายามรวมตัวกันเป็นรูปร่าง....และตะกาย ตัวเหนือผิวน้ำเพื่อสัมผัสปลายนิ้ว เด็กหนุ่ม.....เหมือนฝูงมดที่ รวมตัวกัน หาชิ้นเนื้อสด........
...ภัทรไม่ได้ถอยหนีหรือ หวาดกลัว ปลายนิ้วนั้นมีแต่พยายามเอื้อมสัมผัส  โคลนสีดำที่เกาะรวมเหนือผิวน้ำ...
"หนามเตย.....กลับไปกับพี่นะ.......เพชร.....รอหนามอยู่นะ....รอหนามมาตลอด....พี่มารับหนามแล้วนะ...กลับ...ไปด้วยกัน....กลับไปกับพี่นะ...."
.....ฟองพรายน้ำสีโคลน ผุดขึ้นจากเบื้องล่าง  แล้วคว้ากระชากดึงร่าง ภัทร ให้โน้มลงไปใกล้ผิวน้ำ  ที่ยังไม่ตกลงน้ำตามแรงดึงก็เพราะแรงขืนจากมือคุณหมอที่ยังจับยื้อร่างภัทรไว้สุดกำลัง !!
ทุกอย่างมันผิด! สิ่งที่ภัทรเห็นสะท้อนผ่านผิวน้ำ ไม่ใช่ภาพของหนามเตย ผิวน้ำที่ก่อตัวนูนสูงขึ้น เป็นรูปร่างของหญิงสาวผมยาว .....แววตาสีขาวขุ่น...จดจ้องเข้ามาในแววตา ปลายนิ้วเย็นเฉียบ สัมผัสผ่านแก้ม ภัทร แล้วประคองจูบอย่างแผ่วเบา.....
[...เพชร รัก พี่จ๋า.....ด้วยกันนะ...มาอยู่ด้วยกัน.......เพชร.....เหงา....เหงามากเหลือเกิน...พี่จ๋า.. ]
เสียงกระซิบผ่านลำน้ำมันดังสะท้อนจนปวดหัว ความรู้สึกอึดอัดมันแทรกซึมเข้ามา ทุกอย่างมันไม่ใช่อย่างที่คิด.....เสียงกระซิบที่อยู่ข้างหู เป็นเสียงของหนามเตย ที่ผ่านมาจาก เพชร.........ภัทร เพิ่งคิดได้ ......นั่นสินะ...ทำไม? ไอ้หมอถึงไม่เคยเห็นหนามเตย ...ทำไมไอ้หมอถึงเห็นแต่เด็กผู้หญิงที่คอยตามติด ....ทำไมไอ้หมอถึงไม่เคยได้ยินเสียงกระซิบเรียก.....
...เพชร.......ยึด หนามเตยไว้ .....ยึดไว้ไม่ให้...ออกมาหา หมอกร.....สิ่งที่ผ่านออกมาได้ มีเพียงเสียงเรียกที่เลือนลาง  แค่เสียงที่ส่งผ่านออกมาได้   เสียงที่ส่งผ่านความเหงา....
เพราะอย่างนี้สินะที่ทำให้หนามเกือบจะดึงไอ้หมอให้ลงไปอยู่ในน้ำด้วยกันเพราะ ....เหงามากสินะ..........
ภัทรได้แต่ยิ้มให้กับ หญิงสาวเบื้องหน้า.....มืออีกข้างที่ไม่ได้ ยึดจับกับมือคุณหมอ.....ค่อยๆ ลูบผิวน้ำที่เป็นภาพใบหน้าหญิงสาวเบาๆ ....สิ่งที่ทำได้คือการปลอบประโลม.....
"เพชร...ไม่ต้องเหงาแล้วนะ...จะไม่เหงาแล้ว....พี่จ๋า...จะไม่ให้เพชรเหงาแล้ว....เพราะอย่างนั้น...เพชรปล่อยเถอะนะ....เพชรปล่อยหนามเตยไปเถอะนะ....อย่ารั้งหนามเตยไว้อีกเลยนะ...เพชร...ปล่อยน้อง
ไปเถอะนะ............"
....ใบหน้าหญิงสาวยื่นเข้ามาจนเกือบชิด....เสียงกระซิบประโยคเบา.....กระซิบข้างหูภัทร....ก่อนใบหน้าจะเลื่อนลงมาสัมผัสแนบกับริมฝีปาก......
....แล้วค่อยๆ ไหลลงไปรวมกับผิวน้ำ.......เหลือเพียง ...ตะกอนขุ่นของดินโคลน....
......" มึงเป็นใคร?...."
ปลายกระบอกปืนสีดำสนิทกดจ่อลำคอ...เด็กหนุ่ม ....ดินขืนแรงกดปลายกระบอกปืนเย็นลงไปอีกเมื่อร่างที่เขาคร่อมทับอยู่...เหมือนจะขัดขืน......
หลายวันก่อนหมอกรโทรมา.... โทรมาบอกเขาเรื่องของเล่นใหม่ที่ชื่อ หนามเตย ...'หนามเตย'......ชื่อนั้นเขาไม่เคยลืม ....ครั้งแรกที่ได้ยินชื่อนั้น เขายังแซวหมอกรเลยว่า ผิดคนแล้ว ....แต่การที่หมอกร ยืนยันว่าเด็กที่เป็นของเล่นชิ้นล่าสุด คือ หนามเตย เรื่องนั้นทำให้เขาต้องรีบมาก่อนเวลานัดของหมอกร....
....เขาหลบใครบางคน....ที่เพิ่งเดินออกไปข้างนอก ในตอนที่เขาหลบเข้ามาในบ้านพัก ......
นั่นทำให้ทุกอย่างง่ายขึ้น   ......เขาเดินเข้ามาในบ้านเพื่อพบกับ เด็กหนุ่ม ที่หมอกรเรียกว่า 'หนามเตย'  เด็กหนุ่มที่นอนขดตัวนิ่งในผ้าผืนหนา .....
ดินแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง ว่าเด็กหนุ่มนี้ คือ หนามเตย .... เหมือนมันเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติ รู้ตัวอีกทีเขาก็ขึ้นคร่อม เด็กหนุ่มบนเตียงนั่นแล้ว  ปลายกระบอกปืนสั้นไล่ไปตามรอยช้ำแดงบนผิวหนังที่มีขึ้นแทบจะทุกส่วน.....ในส่วนลึก ดินปฏิเสธว่านี่คือ หนามเตย แต่ในความรู้สึก เขารับรู้ได้เลยว่า เพื่อนของเขาที่ชื่อเวย์  เล่นสนุกกับร่างกายเด็กหนุ่มนี้แล้ว....
....รอยยิ้มเริ่มมีขึ้นที่มุมปาก....ถึงจะรู้ว่า นี่ไม่ใช่หนามเตย แต่ภาพเดิมๆมันก็ยังลบไม่ออก ....จะเป็นใครก็ช่าง.....ถ้าลองไอ้กร กับ ไอ้เวย์กินเข้าไปแล้ว......มันก็ไม่เสียหายอะไร ถ้า เขาจะกินต่อ......
...ดินใช้ฝ่ามือตบปลุกเด็กหนุ่มให้ตื่น......ปากกระบอกปืน จ่อเข้ามาทันทีที่เด็กหนุ่มลืมตา....ดินจุ๊ปากเบาๆ ให้เด็กหนุ่มรู้ว่า .....จะต้องเงียบ .....ปลายกระบอกปืนย้ายมากดที่ช่วงเอวเด็กหนุ่ม ...ก่อน ปลายจมูกดินจะฝังกด ลงบนลำคอเนียน ...ลิ้นร้อนไล้เลียผิวเย็นๆ อย่างหื่นกระหาย .... ไล่เลียให้ครบทุกรอยจ้ำที่มีขึ้นมาก่อนหน้านี้ ....นานจนพอใจถึงได้ ก้มลงไปกัดย้ำริมฝีปากอิ่มของเด็กหนุ่มอีกครั้ง.....
"ไอ้กร บอกว่ามึงเป็น หนามเตย......ไอ้เวย์เองก็เล่นมึงแล้วสินะ....แต่กูรู้ว่ามึง 'ไม่ใช่' ......... มึงเป็นใคร?...."
ปลายกระบอกปืนสีดำสนิทกดจ่อลำคอ...เด็กหนุ่ม ....ดินขืนแรงกดปลายกระบอกปืนเย็นลงไปอีกเมื่อร่างที่เขาคร่อมทับอยู่...เหมือนจะขัดขืน......
".....แกฆ่า.... หนามเตย ?"
'ปึก!'
กระบอกปืนตบเข้าปากเด็กหนุ่มทันทีที่คำถามนั้นหลุดออกมา....เขาจ่อปากกระบอกปืนกดลงลำคอเด็กหนุ่มอีกครั้ง พร้อมกระซิบเบา.....
"ของเล่นไม่มีสิทธิ์ถาม....."
ริมฝีปากอิ่มมีเลือดซึมออกมา แววตาสีแปลกที่จ้องตอบกลับทำเอาเขาเสียววาบ มันไม่ใช่แววตาตื่นตระหนกด้วยความกลัว... แต่มันเป็นแววตา....ที่ทำเอาเขาอดรู้สึกไม่ได้ว่า....เขาไม่ใช่คนที่กำลังคุมเกม.......รอยยิ้มที่มุมปากเด็กหนุ่ม ....กับเสียงลมหายใจ ฟืดฟาด ด้านหลัง ทำให้เขานิ่งเกร็ง กลิ่นสาบของอะไรบางอย่างฉุนเข้าจมูก
"ดิน..."
เสียงที่คุ้นเคยร้องเรียก ดินหันหลังกลับไปมองทั้งๆที่ยังจ่อปากกระบอกปืนไว้ที่เด็กหนุ่ม .....เขาถอนหายใจยาวเมื่อ เห็นเจ้าของบ้านพัก กำลังเดินเข้ามาใกล้ .....     
ไอ้เวย์...........
"มึงทำอะไร?"
เจ้าของบ้านพักเอ่ยปากถามเขา.... ดินลดปืนลง ในจังหวะที่ แรงตบหนักๆ ตบเข้ากกหูเขาอย่างจัง.....กระดูกช่วงคอเขาลั่นเอียด มันค้างเกร็งอยู่อย่างนั้น เหมือนจับล็อก ....ดิน ทรุดตัวลงนอนนิ่ง...เขาปะติดปะต่อลำดับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ ....ทุกอย่างมันสับสน ....
แม้แต่ภาพเพื่อนสนิทที่คุ้นเคย...ภาพร่างนั้นก็กำลังแปรเปลี่ยน ....มันไม่ใช่ไอ้เวย์ แต่มันกำลังเป็นเหมือน สัตว์อะไรสักตัวที่สวมชุดของไอ้เวย์.......ดินสำลักไอ ลิ่มเลือด ที่ค้างอยู่ในคอออกมา ขณะที่ เด็กหนุ่มพยุงตัวขึ้นล้วงหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าของเขายื่นให้สัตว์ ในชุดหนังของไอ้เวย์ ดินเพิ่งสังเกต ....เสือ...มันเป็นเสือที่สวมหนังไอ้เวย์!
"หมอ...คุยกับ หมอกรหน่อยสิ....บอกพรุ่งนี้ให้ไปรอที่นั่นเลย ....วันนี้คงไม่ทันแล้ว ...."
อุ้งมือใหญ่ที่ ยื่นออกมาของเสือตัวนั้น ค่อยๆ กลายเป็น มือของมนุษย์..... และน้ำเสียงที่กำลังคุยสาย มันเป็นเสียงของเขา......เสียงของตัวเขาเองชัดๆ!!
"จุ๊ๆ ของกิน ไม่มีสิทธิ์พูดนะ...."
เด็กหนุ่มนั่น กระซิบข้างหูเขา ก่อนจะปิดฝากระโปรงรถลง ขังเขาไว้.......ใต้กระโปรงรถ...
........การมาพบหมอกรครั้งนี้ไม่มีอะไรมาก แค่มาคุยเรื่องสัญญาและข้อตกลงเล็กๆน้อยๆ.... ภัทร ไม่ได้สนใจ เรื่องเพื่อนที่หมอกรบอกว่ามาไม่ได้ ....แต่สนใจสายตาหมอกรมากกว่า ........สายตาจาบจ้วงของหมอกรปิดไม่มิดในทุกครั้งที่มองมา ..........มันดูน่าอึดอัด ...เกินไป....เมื่อสายตานั้นเหมือนจะแทะเล็มรอยทุกรอยที่ปรากฏบนตัว ภัทร .....บรรยากาศเริ่มแปลกไปแต่ถึงอย่างนั้น หมอกรก็จรดปากกาเซ็น หนังสือมอบกรรมสิทธิ์จนได้ ......คุณเวย์นั่งนิ่ง....ไม่ปริปาก ...พอ หมอกร ถาม คำตอบที่ได้มายิ่งทำให้หมอกรหัวเราะร่วน....
"เมื่อยตัว...."
คุณเวย์ตอบแค่นั้น แค่ร่องรอยบนลำคอและช่วงแขนที่เขียวช้ำ มันก็พอบอกอะไรได้กลายๆ  ภัทรนั่งได้ไม่นาน ทันทีที่อาหารมาถึง ภัทรขอตัวเข้าห้องน้ำ......โดยมีหมอกรลุกเดินตามไปด้วยแววตากระสันอยาก.......
[พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... ]
เสียงกระซิบมันดังขึ้นมาข้างๆหู มันไม่ใช่เสียงแผ่วๆเลือนลางเหมือนที่เคยได้ยินมาตลอด แต่มันชัดเจนจน สัมผัสได้ ....
หมอกร พยายามลืมตา แต่รอบข้างมันมืดไปหมด จะมีก็แค่ แสงสลัวๆ ที่ต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะปรับสายตาให้ชินกับภาพรอบข้าง...กลิ่นสาบฉุนฟุ้งขึ้นจมูกทุกครั้งที่หายใจเข้าปอด.... หมอกรลองควานมือคลำไปทั่ว สิ่งที่สัมผัสได้ มีแค่สัมผัสหยาบของพื้นปูน  และเส้นยาวๆแข็งๆ เหมือนรากไม้....
[พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... ]
เสียงนั้นดังในความมืด....ก่อนสัมผัสเย็นจะ ค่อยๆแนบลงมาที่ริมฝีปากเขา.....กลิ่นสาบ...ฉุนจนต้องเบือนหน้าหนี...แต่ปลายนิ้วมือแข็ง จับประคองหน้าเขาไว้เหมือน ตรึงไม่ให้ขยับ
[พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย....... ]
เสียงหวาน...ที่เหมือนจะถ่ายทอดความรักออกมาในทุกถ้อยคำ เอ่ยพร่ำซ้ำๆ ....ในความมืด เขาสัมผัสได้ถึงปลายลิ้นที่ค่อยๆรุกเข้ามาในโพรงปาก จูบอย่างละมุนส่งมาพร้อมกลิ่นคาวเลือดหืน....ริมฝีปากเย็น ไล่พรมจูบไปทั่วแผ่นอก....จนไปสุดที่ กลางลำตัว....ความเย็นวาบครอบคลุมส่วนนั้นของเขา แล้ว ค่อยๆ รูดเสียดสี ....มันไม่ใช่ช่องทางที่นุ่มร้อน แต่มันเป็น เหมือน เนื้อผ้าสากๆ แข็งๆที่ ค่อยๆ ขยับ รูดแก่นกายของเขา....เสียงร้องคราง ดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดของเขา เมื่อแรงกระแทกมันยิ่งเพิ่มขึ้น หมอกรพยายามเบือนหน้าหนีเมื่อ ริมฝีปากเขาถูกประกบด้วย ก้อนเนื้อ แหยะๆ เมือกลื่นที่กลิ่นเหมือนเลือดเน่า มาพร้อม ชิ้นเนื้อเย็นๆ ที่รุกไล้โพรงปาก มันเกี่ยวตวัดเข้ากับลิ้นเขา กลิ่นของเนื้อเน่า รสชาติของเนื้อเน่า .......ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ที่หมอกร สัมผัสวนไปวนมากับ ....ความรู้สึกของร่างกายที่เปื่อยยุ่ย..............มันคงจะนานพอที่ทำให้เริ่มคุ้นชิน .....พื้นที่ ...จำกัด แค่พอตัว แต่ยังพอให้ พลิกตัวได้ ......สัญชาตญาณ...พาให้หมอกร เริ่มจะตอบกลับสัมผัสทั้งหมดอย่างเลื่อนลอย ....ริมฝีปากเขา เริ่มตอบรับกับชิ้นเนื้อเย็นส่งเข้ามา ลิ้นหมอเริ่มส่งเกี่ยวพัน และดูดกลืนน้ำเมือกลื่น กลิ่นของเลือดเน่า เหมือนจะเป็นกลิ่นที่ ปฏิเสธไม่ได้ .....การร่วมรักกับใครบางคนที่ น่าสะอิดสะเอียน เริ่มทำให้หมอมีอารมณ์ ....ในความมืดมิด หมอกร พลิกตัวขึ้น คร่อมทับ ซากเนื้อ ที่ให้ความรู้สึกเหมือนเศษผ้าหยาบๆ  แกนกายถูกยัดใส่ช่องทางที่แข้งฝืด  เขาอัดกระแทกแรงลงไปอย่างควบคุมไม่ได้  ถี่รัวจน ความเจ็บของแรงเสียดสีมัน เกินจะอธิบาย ....ร่วมรักกับ ซากร่างนั้นครั้งแล้วครั้งเล่า......ในความมืด....
[พี่กร.......หนามเตย.....รักพี่กรนะ.....รัก.....รักมากที่สุด.....รักมากที่สุดเลย......พี่กรล่ะ...พี่กรก็รักหนามเตยใช่ไหม?..
อืมส์...... ]
"...รัก...ครับ....พี่กร...รักหนามเตย...."
"ภัทร ....กลับหรือยัง?"
ไอ้หมอเรียกผม....กลิ่นใบเตยลอยมาจางๆ กลิ่นนั้นทำให้ไอ้หมอ...เริ่มขมวดคิ้ว......สายลมพัดผ่านแก้มผมเหมือนประทับรอยจูบ ไอ้หมอถึงกับเบือนหน้าหนี.....ท่าทางของมันทำให้ผมพอเดาได้ว่า มันเห็นอะไร ....
"เพชร อยู่ตรงนี้หรือหมอ?"
"อยู่...."
ผมอดยิ้มไม่ได้กับท่าทางไอ้หมอ มันชักจะน่ารักเกินไปแล้ว ...ยิ่งวันยิ่งน่ารักหว่ะ....
"หึงเหรอหมอ?...."
"เปล่า..เราแค่เพื่อน เราจะไปหึงอะไร ภัทร ได้...."
ผมแทบจะสำลักน้ำลายตัวเองอยู่ๆ ไอ้หมอมันก็อึนซึนซะอย่างนั้น ไม่เข้ากับตัวเล๊ย! เห็นมันซึมๆ ผมถึงได้ พูดดีๆด้วย...พูดและอธิบายเรื่องที่มันคิดเองเออเอง
"..หมอ...สำหรับเพชร....เพชรเป็นรักแรกของ ภัทร ที่ผ่านไปแล้ว ....และภัทรก็อยากให้หมอรู้ สำหรับหมอ ....หมอเป็น ปัจจุบันที่ภัทร จับต้องและสัมผัสได้ จริง...... อย่าหึงเลยน่า เพชรไม่ได้ รักภัทร อย่างที่หมอคิดหรอก....เพชรแค่พี่ติดน้อง....จากนี้คงจะไม่มาแล้วล่ะ....เพชรได้อย่างใจแล้วนี้น่า.....ได้เพื่อนไปอยู่กับ หนามเตยแล้ว.....สมใจแล้วล่ะสิ.....ไม่เหงาแล้วล่ะ เพชร ..........หนามเตยจะไม่เหงาอีกแล้ว....."
ผมพูดพร้อมกับหลับตารับสัมผัสหอมเย็นของกลิ่นใบเตย .... ยืนอยู่สักพักผมถึงวางช่อดอกไม้ในมือลงบนหลุมศพ แท่นหลุมศพปูน ที่ติดรูปของเพชรไว้ ......เมื่อคืนลำบากไอ้หมอเหมือนกัน ที่ต้องให้ไอ้หมอ งมศพของหนามเตยขึ้นมาจากน้ำ หนามเตยถูกจับกดน้ำฝีมือ คุณดิน ความลับนี้คุณดินเก็บไว้คนเดียว....เก็บไว้ในความรู้สึกและเลือดเนื้อ ทุกครั้งที่ผมค่อยๆละเลียดชิม คุณดิน สิ่งที่ผมเห็น ยิ่งทำให้ผมสะท้อนใจ.....ผมกินเพื่อให้ตัวเองมีชีวิตอยู่ แต่คนกลุ่มหนึ่ง เล่นกับชีวิตคนอื่น เพราะความสนุก
.....หนามเตย ไม่เคยไปไหน หนามเตย รอ หมอกรอยู่ใต้ต้นไทร ที่ คุณดินซ่อนศพไว้  ส่วนเพชร  เพชรกลับฉุดรั้งวิญญาณหนามเตยไว้ ด้วยความรัก แม้ตัวเองจะตาย ......เสียงของหนามเตย ส่งไปหาหมอกร .......และเสียงสะท้อนมายังผม โดยผ่านเพชร....
ทุกอย่างมันจบแล้วล่ะ .....จากนี้ไป ผมอาจไม่ได้ยินเสียงหนามเตยอีก.....
ก็หนามเตยได้อย่างที่ต้องการแล้วนิ.....
..ศพของหนามเตย ผมให้ไอ้หมอใส่ไว้ในหลุมศพนี้ หลุมศพเดียวกับเพชร ....
...ส่วนหมอกร ...ผมไม่ได้กินหมอกร ....ผมทำเหมือนที่ เพชร กระซิบขอ...
.........ผมใส่หมอกรลงไปในหลุมให้หนามเตย......
ไม่เหงาแล้วหล่ะเพชร ...หนามเตยจะไม่เหงาอีกแล้ว.....
เปลวไฟในแก้วเทียนสีเขียว  ดับลง....
...ผมเก็บเศษกลีบใบไม้บนหลุมออก ก่อนจะล้วงหยิบเม็ดสีเงินในกระเป๋า มาโปรยหยอดลงในช่องว่างของแผ่นปูนที่เปิดออก.....
ไอ้หมอมองก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ แล้วใช้แรงขยับปิดแผ่นปูนหนาให้ทับกันสนิท .......
หมอกร...จะอยู่กับหนามเตย ตลอดไป.............

dung

ชอบมากๆ ขอบคุณมากๆครับ

nojjkub

ชอบมากๆ ขอบคุณมากๆครับ

eg1

ขอบคุณครับ

lampong

ขอบคุณสนุกมาก

rine_chan

Thanksssssssssssssssss {:4_112:}

meanspy

ขอบคุนมากครับ

wi2

ขอบคุณมากครับชอบชอบ

devil_angle

ขอบคุณมากมาย

ShangHai

ขอบคุณครับ

jinjin23

ขอบคุณครับ

zz-poy

ขอบคุณครับ

4_NAY

งงเลย

shinecaraff

ขอบคุนค๊าฟผม

anuponm

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

Bbkyle

ขอบคุณคับ

eg1

ขอบคุณครับ

prakanboy

สงสารชะตากรรม

oamnamonom

ขอบคุณมากครับ