รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น { 49- 50}

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
หนี บ้า!
“ครับๆ..เชียร์ด้วยนะจ่ะที่รัก ชนะมาจัดหนักให้เลย”มันพูดกรุ่มกริ่มแล้วตบที่ก้นแรงๆก่อนวิ่งลงสนามไป
“ควาย!”กูด่าเบาๆแล้วเดินมานั่งลงข้างๆไอ้เนม
ตอนที่ 49
“แรดมากอ่ะ..ตัวเองมายุ่งกับแฟนคนอื่นแล้วยังจะมาเชิดใส่อีก”เสียงไอ้มิ้น
“นั้นดิ!..แฟนรึก็ไม่ใช่ เสนอหน้ามาอยู่ได้!”เสียงไอ้เนมตามมาติดๆ
“พวกมึงนี้เข้าคู่กันเหลือเกินนะ!!”เสียงไอ้จ๊ะด่าแล้วจับหัวพวกมันสองคนชนกัน เจ็บกันคนละดอก
“หรือว่าไม่จริง..สุดๆอ่ะทั้งที่ตัวเองก็มีลูกแล้ว ยังจะมาอะไรกับคนอื่นอีก”ไอ้เนมพูดหยิบช็อกโกแลตขึ้นมากิน ตาจ้องไปในสนาม
“พอเลย..พวกมึงนั่งเงียบๆแล้วเชียร์ไป”กูพูดแล้วตบหัวพวกมันไปคนละที นั่งดูบาสกันต่อครึ่งแรกเหมือนพวกกูจะเป็นฝ่ายแพ้แต่พอมาครึ่งหลังพวกไอ้มี่ก็แก้เกมส์กลับมาเอาชนะได้ เกมส์สูสีใช่ได้
ตื๊ด ๆ ตี๊ดๆ
[คนสวยครับ..พี่เห็นเราแล้ว อย่าลืมมาเชียร์บอลด้วยนะครับ พี่จะรอ!]
เปิดอ่านเสร็จกูรีบลบทันที หันซ้ายหันขวามองหาไอ้คนที่มันส่งมา อย่าเดินมาหาเลยนะ กูไม่อยากมีปัญหากับไอ้มี่อีก แค่เรื่องที่มีอยู่ก็เซ็งจะแย่แล้ว
“ใครส่งมาว่ะ..?”ไอ้จ๊ะหันมาถาม สายตามึงบอกว่าอยากรู้มาก ส่วนไอ้มี่กำลังนั่งกินน้ำหันมามองหน้าแต่ไม่พูดอะไร
“ของศูนย์ ส่งมา..อยากรู้!”กูบอกเดินไปนั่งลงข้างๆไอ้มี่ จะบอกมันว่าจะไปดูบอล ไม่ได้จะไปเชียร์แต่ตั้งใจ
จะมาดูอยู่แล้ว
“อะไรครับ ?”ไอ้มี่หันมาถาม โยนผ้าเช็ดหน้ามาบนหัวกู
“ไปดูบอลก่อนดิ..อยากดู”กูบอก มันทำหน้าบึ้งทันที
“อย่าทำหน้าแบบนั้นดิ..กูตั้งใจจะมาดูบอลนะเว้ย”กูรีบพูดทันที เอามือไปปิดตาไอ้มี่ไว้ แม่งจ้องเหมือนจะเค้นเอาความจริงจากกูงั้นแหละ
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรเลย..ร้อนตัว”มันพูดแล้วดึงมือกูเอาไปกัด เป็นรอยเขี้ยวเลย
“เปล่าร้อนซะหน่อย..ไปเหอะกูหิวแล้ว!”กูบอกหันไปพยักหน้ากับไอ้จ๊ะ หยิบกระเป๋าเป้จากมือไอ้มี่มาสภายหลัง สภาพกูเลยมีเป้สองใบอยู่บนหลัง
“กินไรวะ..?”กูหันไปถามไอ้เนม มันสั่นหัวกวาดสายตาไปรอบๆทุกร้านคนเต็มเห็นแล้วเหนื่อยเลย
“ไม่รู้ดิ..เนมอ่ะไม่กินก็ได้ (มั้ง)..แต่พี่เสือต้องกินเพราะเมื่อเช้ากินแค่หนมปัง ไม่รู้เล่นไหวได้ไง”ไอ้เนมพูดบ่นๆก่อนเดินจูงมือกูมาร้านขายอาหารตามสั่ง รอกันสักพักใหญ่เลยแหละกว่าจะได้สั่งได้ข้าว
“น้ำอีก..มึงเอาไร?”กูหันไปถามไอ้เนม เดินมาซื้อน้ำให้ก่อนระหว่างเอาข้าว
“โค้ก กับ นมสด”ไอ้เนมบอก
“แดงสอง โค้กหนึ่ง นมสดหนึ่ง ครับ”กูบอกพร้อมกับหยิบตังค์ส่งให้ แต่ไม่ทันมีคนยื่นตัดหน้าอีกแล้ว
“เฮ้ย!..”กูร้องเสียงหลง ก็ไอ้พี่ชินอะดิ เอาอีกแล้วนะ
“ตกใจไรคนสวย..ไม่ได้ยืนจ้องหน้ากันแบบนี้นานแล้วเนาะ”มันพูดแล้วก้มหน้ามาใกล้ๆอีก แต่กูเบี่ยงตัวหลบทันที
“นี้เงินของพี่เมื่อกี้..แล้วอย่าทำแบบนี้อีก!”กูพูดแล้วยัดแบงค์ห้าสิบใส่กระเป๋าเสื้อมันไป
“ทำไมอ่ะ..คนอุตสาห์จะเลี้ยง”มันพูดเสียงตัดพ้อ
“พี่จะเลี้ยงผมได้ก็ต่อเมื่อพี่บริสุทธิ์ใจ ที่จะคบกับผมแค่รุ่นพี่รุ่นน้องร่วมสถาบัน!”กูพูดแล้วลากมือไอ้เนมออก
มาเลย
“โหย!..พี่โรลสุดๆอ่ะ หน้าไอ้พี่ชินเสียเลย”ไอ้เนมบอก
“ดีแล้ว..กูไม่อยากมีปัญหากับไอ้มี่ มึงก็รู้ใช่มั้ย? ว่าเท่าที่มีกูจะตายอยู่แล้ว!”กูบ่นเซ็งๆเดินมารอข้าวที่ร้าน มาถึงก็ได้พอดี จ่ายตังค์ก็เดินกลับมานั่งที่โต๊ะ แต่แม่ง!ว่าจะไม่ขึ้นแล้ว แต่พอเห็นแบบนี้ทีไรกูทำใจลำบากทุกที
“พี่โรล!”ไอ้เนมเรียกเสียงหลง
“อะไร ?”กูขานรับ เดินไปกระแทกจานข้าวลงตรงหน้าไอ้มี่แล้วเดินมานั่งข้างไอ้จ๊ะแทน
“คิดมากมึง..คิดซะว่าไม่รู้ไม่เห็น เดี๋ยวพี่มึงมาฟ้องเลย”ไอ้จ๊ะบอก
“สัด!”กูด่าแล้วตักข้าวแบบหงุดหงิด
“โรลลี่ครับมานั่งนี้เร็ว!”เสียงไอ้มี่เรียกชื่อกู กูไม่สนใจทำเป็นหูทวนลม จนรู้สึกถึงแรงรัดที่เอวหันไปดูหน้าเป็นไอ้มี่ ไปเปลี่ยนกันตอนไหนวะ
“ปล่อยดิ..ร้อนๆกอดอยู่ได้!”กูกระแทกเสียงใส่ แกะมือมันออกจากเอว
“ไม่เอาอ่ะ..โรลลี่กำลังโกรธอยู่ ให้พี่ง้อนะๆ” ไอ้มี่พูดเอาหัวมาบี้ๆที่ไหล่กู กูหมั่นไส้ผลักหัวมันออกอย่างแรงจนมันหน้าเสียไปเลย
“หัวมึงมีแต่เหงื่อ..จะเอามาเช็ดเสื้อกูหรือไง?!”กูพูดหลังจากที่ทำสงครามกันได้สักพัก มันยิ้มมุมปากรวบเอวกูไปกอดจนแน่น
“แถเก่งนะ!..ผลักหัวพี่ซะแรงขนาดนั้น ไม่จับโขลกกับโต๊ะเลยละ”มันพูดเสียงน้อยอกน้อยใจ ยื่นจานข้าวมาตรงหน้ากู
“อะไร .. ?”กูหันไปถามงงๆ
“ป้อนหน่อยดิ..เมื่อกี้ล้มในสนาม ข้อมือส่น!”ไอ้มี่บอกชูมือข้างที่มีผ้ากอตพันให้กูดู กูตกใจเพราะเมื่อกี้ก่อนไปซื้อข้าวเห็นยังดีๆอยู่เลย
“อีกข้างอ่ะ..?”กูถาม จับมือข้างที่ส่นมาดู แล้วชกไปท้องมันโทษฐานไม่ดูแลตัวเอง มาเป็นภาระกู ฮ่าๆ
“ไม่เจ็บครับ..แต่มันข้างซ้าย โรลลี่ก็รู้พี่ถนัดขวา!”มันบอกแล้วชิงหอมแก้มกูหนึ่งฟอด
“ยังไม่ได้ว่าไรเลย..แค่ถาม โวยวาย!”กูว่าแล้วหยิบจานข้าวมันเข้าใกล้ๆ ตักป้อนใส่ไอ้มี่ดีนะที่มันเป็นคนเก่งง่ายไม่เลือกมาก ไม่งั้นกูคว่ำข้าวใส่หัวแน่
“แม่งเอ้ย!..กูก็ส่นเนี่ยไม่เห็นมีใครมาป้อนบ้างเลย”เสียงไอ้พี่โค้กดังขึ้น พวกกูพร้อมใจกันหัวเราะ
“อะไร..เมื่อกี้กูเห็นแวบๆเด็กมึงอ่ะ ?”ไอ้เตี้ยวพี่เบสพูด
“เด็กกู..พูดไรครับมึง ไม่มีครับ พี่โค้กของน้องๆตอนนี้โสดเหอะ!”มันพูดแล้วดูดน้ำเข้าปากเซ็งๆ
“ไอ้แชมป์ไง โสดเหมือนกันล่อกันเองเลยมึง”ไอ้มี่บอก ด่าแตกลั่นเลย ไอ้แชมป์กับไอ้พี่โค้กมองหน้าแล้วทำหน้าแบบจะอ้วก
“อย่า!..ยัดเยียดให้กูแต่ละอย่างนะ พวกห่า!!”ไอ้พี่โค้กพูดแล้วผลักหัวไอ้เตี้ยพี่เบสแบบหมั่นไส้ เพราะแม่งหัวเราะดังสุดล่ะ
“มึงแข่งบอลตอนไหน ?”พี่เสือถามไอ้ฟิก
“หลังโรงเรียนพี่นั้นแหละ”ไอ้ฟิกตอบกลับมานิ่งๆเหมือนคนถาม
“กับไอ้เดฟ..?”ไอ้มี่ถาม มันยักคิ้วกับพยักหน้าเป็นคำตอบ นี้ถ้าไม่เห็นว่าที่ไอ้ฟิกจูบกับไอ้มิ้นนะกูต้องคิดว่า
ไอ้เหี้ยนี่ไม่มีความรู้สึกแน่เลย แต่วันนั้นที่มันจูบกับไอ้มิ้นส่งสัยมันคงคิดว่ามีแค่มันกับไอ้มิ้นมั้งเลยแสดงออกมาแบบนั้น ขัดกับตอนนี้มากอ่ะ
“ระวังหน่อย..ไอ้พวกเหี้ย สันดาร!”ไอ้พี่โค้กบอก
“หึ!”ไอ้ฟิกไม่พูด แค่ทำเสียงในคอแค่เนี่ย  สมกับไอ้มิ้นแล้วแหละเพราะไอ้รายนั้นพูดเป็นต่อยหอย
“จิมมี่…เหมี่ยวต้องกลับแล้ว ไปส่งหน่อยซิ!”พี่เหมี่ยวเดินมาจากด้านนอก เข้ามาจับแขนไอ้มี่ต่อหน้าต่อตากูเลย
“อ้าว..ไหงรีบกลับ”ไอ้มี่ถาม
“แม่โทรมาบอกว่า..ตาหนูเหมือนจะไม่ค่อยสบายเลยจะกลับไปดูหน่อย”พี่เหมี่ยวบอก กูรู้สึกเห็นใจขึ้นมานิดๆนึกสงสารเด็กขึ้นมา
“อ้าวจริง!..แล้วนี้จะกลับยังไง มีใครมารับหรือเปล่า ?”ไอ้มี่ถามพร้อมกับลุกขึ้นหยิบกุญแจรถออกจากกระเป๋า และเหมือนมันจะไม่ได้ประโยคที่พี่เหมี่ยวบอกว่าให้ไปส่ง เลยถามออกไปแบบนั้น
“ว่าจะกลับแท็กซี่..เพราะลุงน้อย คุณพ่อเอาไปราชการ”พี่เหมี่ยวพูดเสียงเศร้า แต่ไอ้คู่หูลัก-ยมตรงหน้าพร้อมใจกันแบนปากใส่
“งั้นเอารถจิมไปนะ..ไม่ต้องไปแท็กซี่!”ไอ้มี่บอกแล้วยัดกุญแจรถใส่ในมือ กูแอบโล่งที่มันไม่ได้เป็นคนไป
ส่งเอง
“อะ..เอ่อ..ค่ะ!”เหมื่อนพี่เหมี่ยวจะอึ้งๆหน่อยแต่ก็ยอมรับไป
“ไป!..งั้นเดี๋ยวจิมพาไปเอารถ..โรลลี่ลุกขึ้น”ไอ้พูดแล้วสะกิดกูให้ลุกขึ้น กูงงแต่ก็ยอมลุกขึ้นตามที่มันบอก
“ขับรถดีๆนะ ยังจำทางได้ใช่มั้ย ?”ไอ้มี่ถาม
“จำได้หน่า..ขอบคุณอีกครั้ง จุ๊บ”พี่เหมี่ยวขอบคุณแล้วกดปากลงบนแก้มไอ้มี่ กูยืนมองตัวแข็งทื้ออ่ะ ไอ้มี่
ก็เหมือนจะยังงงๆอยู่
“โรลลี่ๆ รอด้วยดิ รีบไปไล้ควายที่ไหนว่ะ ?”เสียงไอ้ตะโกนเรียกตามหลัง แต่กูไม่สนใจเดินจ้ำอ้าวหนีอย่างเดียว ใครจะว่ากูงี่เง่าก็แล้วแต่ แต่ภาพเมื่อกี้ทำเอากูของขึ้นพราะสีหน้าท่าทางหลังจากที่มันหอมแก้มไอ้มี่เสร็จก็หันมายักคิ้วลิ่วตาให้กูแบบเยาะเย้ย
“เฮ้ยๆ เป็นไรโรลลี่ รีบเดินไปไหน ?”มาถึงโต๊ะกูก็กระแทกตัวลงข้างๆไอ้โรมทันที ยึดหลังมันเป็นที่ตั้งกดหน้าลงแล้วกัดระบายความแค้น
“เจ็บๆ..เป็นไรกันมาอีก ?”ไอ้โรมเงยหน้า กูหันไปมองหน้าไอ้มี่แบบชิงชัน ไอ้โง่ ไอ้ควาย อยู่ยังไงปล่อยให้เขาหอมอยู่ได้ สัดๆ
“เอ่อ…คือ…”มันอ้ำอึ้งๆอยู่สักพักจนโดนพี่จุ๊บตบหัวไป ถึงจะอ้าปากเล่า ระหว่างที่เล่ากูนั่งจิกแขนไอ้โรมตลอดเวลา ยิ่งพอมันบอกว่าโดนหอมแก้ม กูหมั่นไส้เลยเขี้ยงกระเป๋าใส่หน้ามัน
“หอมแก้ม!”ไอ้คู่หูลักยมมันแหกปากขึ้น เออ..กูจะเรียกไอ้มิ้นกับไอ้เนมว่าคู่หูลักยม ฮ่าๆ
“ก็เออดิ..ไม่ได้ตั้งใจ เค้ามาหอมแก้มกูเอง ..พวกมึงโวยวายทำไมเนี้ย !”ไอ้มี่พูดเสียงอ่อย เกาหัวแบบเซ็งๆเอื้อมมือจะมาจับมือกู แต่กูไม่ให้จับ ซ้ำยังเตะไปที่ขามันใต้โต๊ะ
“แล้วยังไง ก็หอมอ่ะ!! ถ้าเป็นเนมนะ ไม่ได้ขับรถออกไปดีหรอก!!”ไอ้เนมพูดอย่างโมโห จ้องหน้าไอ้มี่เหมือแดกหัว
“ใช่!...ลองเปลี่ยนบ้างนะ ถ้าคนที่โดนหอมแก้มเป็นพี่โรลมั้ง..พี่ทำไง ป่านนี้ไม่ตั้นหน้าไอ้หอกนั้นหน้าแหก
ไปแล้วหรือไง ?!”ไอ้มิ้นถามเสียงเข้มพอๆกับไอ้เนมแหละ
“ปล่อยไว้ทำไม..เรื่องไรมาหอมเมียกู”ไอ้มี่พูดแล้วส่งสายตาเว้าวอนมาทางกู แต่กูไม่สนใจเอนซบบนไหล่
ไอ้โรมเอามือมาปิดตาไม่อยากมองหน้ามัน เจ็บใจๆจริงๆ ไม่ได้หึงนะ แต่หมั่นไส้หน้าอีพี่เหมี่ยวตอนมันมองหน้ากูหลังหอมไอ้มี่เสร็จ
“เออ!!..ก็คิดได้!”ไอ้สองคู่หูลัก-ยมมันพูดขึ้นพร้อมกัน
“พอเลยพวกมึงสองคนเนี่ย..ได้ทีใส่เพื่อนกูใหญ่เลย”พี่เสือปรามขึ้นมา ดึงมืไอ้เนมให้นั่งลง
“ทำไม..ก็เรื่องจริงอ่ะ..พี่เสือลองดูก็ได้นะ..บางทีเนมอาจไม่ทำไรเลยเหมือนพี่โรลก็ได้”ไอ้เนมหันไปพูดกับแฟนมันตาขวาง
“มึงอย่ามามั่วกับกู..กูไม่ได้โง่ขนาดปล่อยให้คนมาหอมแก้มง่ายๆ”พี่เสือพูดนิ่งๆพร้อมกับดึงไอ้เนมเข้าไป
ใกล้ๆอีก
“แต่ก็โง่..เคยโดนผู้หญิงหลอกจูบว่ะ ฮ่าๆ”ไอ้พี่โค้กเสือกขึ้น
“ห่า! โค้ก..สัดหมา!”พี่เสือด่าพร้อมกับเขวี้ยงของใกล้มือใส่หัว
“พอๆเลยมึง..เลิกงอนได้แล้ว..มันไม่ได้ตั้งใจ”ไอ้โรมก้มหน้ามาพูดกับกู จะดึงมือกูออกแต่กูไม่ยอมสั่นหัว
อย่างเดียว
“ไม่เอา..กูไม่ชอบ..กูเกลียด..ซ้ำรอยกูอ่ะ!!”กูพูดเสียงอู้อี้ กัดไปที่บ่ามันอีกครั้งจนมันทนไม่ไหว ตบหัวกูหนึ่งทีเน้นๆ
“มึงก็บอกมันดิ..เดี๋ยวกูบอกให้..จิมมี่!!ไอ้เด็กเหี้ยเนี่ยบอกว่า ซ้ำรอยมัน มันไม่ยอม มึงไปทำไงก็ได้ไป ปัญญาอ่อนตามมันหน่อย ขืนปล่อยไว้แบบนี้ไหล่กูคงมีแต่รอยฟันมัน”ไอ้โรมพูดพร้อมกับผลักหัวออกพลางๆ
“โรลลี่ครับ..หายงอนนะ มากับพี่มา ?!”ไอ้มี่เดินมาพูดที่ข้างหูกูพร้อมกับรวบเอวออกแรงดึงกูให้หลุดจากไอ้โรม
“…………..”กูเงียบสั่นหัวไม่ยอมไป แต่ถ้าดึงอีกหน่อยหลุดเลย ฮ่าๆ
“ขอโทษนะ..มันเป็นอุบัตเหตุลี่ไม่งอนนะ ไปเร็ว พี่มีไรให้ด้วย!”มันพูดเหมือนกูเป็นเด็ก ต้องหาอะไรมาล่อถึงจะไป แต่กูก็ยอมไปกับมันจริง ฮ่าๆ
“อ๊ะ !?”มันพากูเดินมาแถวๆหลังโรงเรียน (?) ไม่รู้เหมือนกัน แต่ไม่ค่อยมีคนดี พอมาถึงมันก็ยื่นแก้มมาให้กู
“อะไรของมึง..จะให้กูดูรอยที่โดนหอมหรือไง”กูถามเสียงห้วน
“บ้า!..ใช่ที่ไหน ก็โรลลี่งอนใช่ป่ะ? ไม่ชอบให้คนอื่นมาซ้ำรอย งั้นก็ล้างรอยเก่าเพิ่มรอยใหม่ให้พี่ดิ”มันพูดแล้วรวบเอวกูเข้าไปชิด
“กูกัดนะ ?!”กูถามก่อน มันยิ้มแล้วพยักหน้า กูยิ้มทันที กัดไปแก้มมันแบบไม่เบานักแล้วเปลี่ยนมาใช่ลิ้นเลียก่อนหอมแก้มสามที
“พอใจยัง ?!”มันถามลูบมือแถวๆสะโพกกูเพลินเลย
“ยัง!”กูบอก
“อ้าว!..ทำไงอีกอ่ะ ให้กัดไปแล้วนะ”มันพูดเสียงหง่อยๆ กูยิ้มแล้วจิ้มไปคอมัน ไอ้มี่รู้หน้าจับมือกูขึ้นโอบคอมันไว้ ดึงกูเข้าไปชิดกว่าเดิม กูเขย่งเท้าแล้วฝั่งเขี้ยวคมๆไปที่ลำคอไอ้มี่ทันที ทั่งกัด ทั่งดูด จนเป็นรอยที่น่าพอใจ นิสัยเสียอย่างนึงคือ กูมีโควต้าให้ไอ้มี่ทำรอยที่คอกูได้ไม่เกินสาม แต่กูสามารถทำรอยที่คอมันกี่รอยก็ได้ ยุติธรรมไหม ฮ่าๆ
“เอากันไหม ?”มันถามข้างหูกูเบาๆระหว่างที่กูกำลังยืนกอดคอมันอยู่ มือนี้เลื้อยเข้าไปในเสื้อเรียบร้อยแล้ว
“บ้า! มึงหื่น!”กูพูดแล้วตบไปที่ก้นมันอย่างแรง ก่อนเดินลิ้วกลับมาที่โต๊ะ
“ไงมึง..มาหน้าแบบนี้เสร็จสมอารมณ์มาแล้วดิ”ไอ้จ๊ะถามกูหน้าเจ้าเล่ห์
“สัด!..พูดจา เสร็จไรมึง”
“มึงคิดว่าเสร็จไร..กามเองแล้วมาโยนให้กู ห่า!!”ไอ้จ๊ะด่ากูกลับหันไปยิ้มกรุ่มกริ่มกับไอ้โรม มึงเริ่มเจ้าเล่ห์
ตามพี่กูแล้วนะ
“ไปเหอะ..บอลจะเริ่มแล้ว”ไอ้มิ้นพูด พวกกูพยักหน้าเดินกันไปเก็บจานแล้วพากันเดินมาที่สนามบอล เด็กเยอะกว่าบาสอีก
“ไปแล้วพี่..เขาเรียกแล้ว!”ไอ้ฟิกพูดก่อนเดินแยกไปที่พวกนักบอล พวกโรงเรียนกูวอมเครื่องกันอยู่ในสนามเรียบร้อยแล้ว และก็เห็นไอ้พี่ชินแล้วด้วยแต่ดูเหมือนมันยังไม่เห็นกู ดีแล้ว
“เห็นไรมั้ย ?”ไอ้มี่กระแทกไหล่ถาม กูมองหน้ามันงงๆยื่นอมยิ้มให้แกะอ้าปากรอมันใส่ปากให้ สบายมั้ย 555
“อย่าส่งสายตาให้มันเป็นอันขาดนะ..ไม่งั้นพี่จับลากโรลลี่ออกแน่!”มันขู่กูเสียงเข้ม
“บ้าป่ะมึง ..กูมาเชียร์บอลนะ ไม่ได้มาล่าผู้ชาย เห็นกูเป็นคนยังไง”กูแกล้งถามเสียงห้วน
“ก็ดี..จะได้ไม่ต้องมาใครอายคน ตอนโดนลาก”ไอ้มี่พูดตาจ้องไปที่สนามไม่กระพริบ กูหมั่นไส้เลยตบไปหลังมันอย่างแรง แต่มันไม่ได้ว่าอะไร นั่งดูกันไปเรื่อยๆ กูว่าดูบอลมันส์กว่าดูบาสอีกนะ ไม่รู้ดิ ลุ้นตัวเกร็งเลย
“อ๊ะ..เข้า!วู้ว!”กูกระโดดตัวลอยทันที แม่งเอ้ย!กว่าจะเข้าเกือบหมดเวลา ชนะแน่ๆงานนี้ชนะชัวร์เพราะเหลือเวลาอีกไม่ถึงห้านาที พวกด้านหลังกองเชียร์โรงเรียนกูทั้งนั้น โฮ่ร้องกันลั่น
“ละก็เก่ง ชนะอีกแล้วๆ”กูตะโกนอย่างดัง มันซะใจตรงนี้แหละ ฮ่าๆ
“ให้มันน้อยหน่อยๆ อะไรจะขนาดนั้น ทำไมไม่ลงไปเองเลยอ่ะ”ไอ้มี่ถามแล้วดึงกูให้นั่งลงเหมือนเดิม
“ไม่เอาวะ ขี้เกียจไปซ้อมทุกเย็น แค่เล่นให้หายอยากก็พอ”กูพูดแล้วแบมือขอน้ำจากมัน แหกปากมากไปหน่อย คอแห้งเลย สาด
“ดีแล้ว..ขืนโรลลี่มาเล่นบอลอีก พี่ไม่ไหวตามจับ ให้มานั่งเฝ้าพี่ทุกวันพอ”
“มากไปแล้วมึงอ่ะ ? บ้า!..แต่ก็น่าลองนะเว้ย เพราะปีหน้าพวกมึงก็ออกไปกันหมด เหลือแจ่มๆน้อย น่าสนๆ”
กูพูด เพราะคิดแบบนั้นจริงๆ เพราะรุ่นไอ้มี่ถือเป็นยุคทองของบอลเลย ชนะบ่อย
“เหอะๆ งั้นก็รอให้พี่จบไปก่อนล่ะกัน..เพราะถ้าพี่ยังอยู่โรลลี่ไม่ได้เล่นบอลแน่”มันพูด
“เหอะ!”กูกระแทกเสียงใส่ ก่อนดึงมือไอ้มี่ให้ย้ายมานั่งอีกทีนึง หลังคู่นี้เป็นคู่ของไอ้ฟิก ไอ้มิ้นไปนั่งโชว์หน้าหวานเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ตอนที่ 50
“เอาไงมึง..กูเห็นมาหาไอ้มี่ตั้งแต่เช้าอ่ะ”ไอ้จ๊ะพูดก่อนจะเดินเข้าบ้าน วันนี้กูต้องมาทำงานกลุ่มที่บ้านไอ้จ๊ะ
มันเลยต้องไปรับกูมา ถามว่าทำไมไอ้มี่ไม่ไปรับ เหตุผลก็เพราะเจ้าของออดี้สีแดงคันที่จอดอยู่หน้าบ้านนี่แหละ
“ไม่เอาไง..อยากคุยก็คุยไป กูไม่สน”กูพูดแล้วดึงมือไอ้จ๊ะเข้ามาในบ้านเห็นไอ้มี่กำลังนั่งคุยกับพี่แกอยู่ที่โซฟา บนตักมันมีเด็กผู้ชายตัวเล็กนั่งอยู่ด้วย
“เฮ้ย!..มาได้ไง จะมาทำไมไม่บอก ?!”ไอ้มี่ถามเหมือนตกใจที่เห็นกูมา
“มาทำงาน..มีไรมั้ย ?”กูพูดแล้วเดินถือของขึ้นไปบนห้องไอ้จ๊ะ วันนี้พวกต้องทำงานวิชาศิลปะอาจารย์แม่งให้ทำแม็กกาซีน ห่า! นี้พวกกูแค่ ม.5 เอง
“กินไรมึง..กูหิวหนิ”ไอ้จ๊ะบอกเดินไปเปิดตู้เย็นเล็กในห้อง โยนโค้กมาให้คนละกระป๋อง
“พิซซ่า!! โทรสั่งเลยมึง”กูบอกจัดการเดินไปเสียบปลั๊กแลบทอปขอยืมของไอ้โรมมาใช้หนึ่งวันโปรแกรมเยอะดี ส่วนไอ้เจ้าวันนี้มันขอนอนทั่งวัน ไม่ออกไปไหน ขนาดไอ้จ๊ะไปที่บ้านยังต้องเดินไปหาในห้องเองเลย
“โอเค!”ไอ้จ๊ะเดินไปหยิบโทรศัพท์แล้วโทรสั่ง ระหว่างรอก็นั่งทำงานไปพลางกินขนมเล่นเกมส์ไปพลาง รอไอ้นุกับไอ้แชมป์มาสมทบอีกที
ปัง ปัง
“จ๊ะ!ใครสั่งพิซซ่ามา!”เสียงไอ้มี่ตะโกนเข้ามา ไอ้จ๊ะกำลังอาบน้ำอยู่ กูเลยต้องเดินไปเปิดประตู
“กูโทรสั่งเอง..มาส่งแล้วแหงะ ?”กูถามเบี่ยงตัวจะลงไปเอา แต่ไอ้มี่ไม่ยอมหลบ
“มาส่งแล้ว..ไปแล้ว”มันบอกหน้าตาเฉย
“งั้นก็ดี..จ่ายตังแล้วใช่มั้ย ? หลบ!กูจะลงไปเอา!”กูบอกอย่างหงุดหงิด หิวจะตายอยู่แล้ว แต่ไอ้มี่ไม่หลบยืนมองหน้ากูเหมือนจะหาเรื่อง
“จะเอาไงมึง..ยืนขวางทางอยู่ได้ หิวโว๊ย!!”กูหมั่นไส้เลยตะโกนใส่หูมันอย่างดัง เจ้าตัวมันผลักกูออกมา
อย่างแรง
“เฮ้ย!..ทำไมต้องสั่ง หิวแล้วทำไมไม่บอก ชอบกินจริงๆเลยนะของแบบเนี่ย!”มันพูดเสียงหงุดหงิดหน้าบึ้งตึง แต่กูไม่สนใจยืนมองหน้าหาเรื่องต่อไป
“แล้วทำไมต้องบอก..ที่สำคัญกูอยากกิน มีไรมั้ย ?!”กูถามแล้วยักคิ้วให้
“ก็ถ้าบอกจะได้ทำให้กินไง..โรลลี่ตัวเองผอมจะตายอยู่แล้วนะ ยังจะกินแต่ของพวกนี้อีก!”มันบ่นกูเสียงดังจับมือกูแล้วบีบจนแน่น ออกแรงลากให้เดินตามลงมา
“ลากทำไมเนี่ย!..ปล่อยเด้!”กูโวยวายมาตลอดทาง แต่ไอ้มีไม่ปล่อยแถมยังจะเพิ่มแรงมากกว่าเดิมอีก
“เฮ้ย!”กูอุทานดังลั่น ก็พิซซ่ากูถูกไอ้เด็กนั้นแย่งกินอยู่อ่ะ แม่มันก็ป้อนเหมือนไม่ทุกข์ร้อน
“พอดีนิคเขาชอบกินพิซซ่านะจ่ะ อยู่นู้นกินเกือบทุกวัน โรลลี่คงไม่หวงใช่มั้ยถ้าจะให้เด็กกินมั่ง”อีพี่เหมี่ยวพูดพร้อมกับยิ้มมุมปากนิดหน่อย พอเป็นจริตแต่กูหมั่นไส้ เดี๋ยวเหอะไปแย่งของกินไอ้จ๊ะได้มีเรื่องกันมั่ง
“ไม่ไปเป็นไรครับ..เพราะถ้าแค่ของกินผมคงไม่ว่าอะไร ไม่ตายหาซื้อกินใหม่ได้”กูพูดแล้วส่งยิ้มแบบที่ยั่วอารมณ์คนไปให้
“นั้นซินะ..ถ้าไม่ตายก็หาซื้อใหม่ได้..แล้วถ้าของที่หาซื้อไม่ได้ละจ่ะจะทำยังไง ?”อีพี่เหมี่ยวถามกลับมา
เหมือนพวกกูกำลังเล่นสงครามจ้องตากันอยู่
“ก็ไม่ทำยังไงครับ..เพราะของของเรา ยังไงก็เป็นของของเรา อาจถูกคนอื่นยืมไปใช่นิดๆหน่อยๆก่อน แต่ก็ไม่เป็นไรเอามาล้างทำความสะอาดใหม่ ก็ใสเหมือนเดิม”กูพูดแล้วเดินไปหยิบพิซซ่าในถาดขึ้นมาหนึ่งชิ้น
“ขอนะครับ”กูพูดแล้วสะบัดมือไอ้มี่ให้หลุดแล้วเดินมาเข้าครัวบ้านไอ้มี่ แอบซะใจมากถึงมากที่สุดเพราะเมื่อกี้
สีหน้าอีพี่เหมี่ยวดูซูบลงไปเลย
“หึหึ..ปากนี่ไม่ยอมใครเลยนะ”ไอ้มี่เดินมาพูดข้างๆก่อนเดินไปหยิบของในตู้เย็น
“แล้วยังไง..ช่วยไม่ได้อยากมาพูดแบบนั้นก่อนทำไม กูไม่ใช่คนดีที่ยอมให้คนอื่นถากถางหรอกนะ”กูพูดแล้วกัดพิซซ่าเข้าปาก เดินมานั่งที่เคาร์เตอร์ล้างจาน
“รู้แล้วอยู่แล้วแหละ..เพราะถ้าไม่สวนกลับก็ไม่ใช่โรลลี่อะดิ กินไร ?”มันถาม มองไปดูของที่มันหยิบมาก็กินได้ทุกอย่างนะ
“เอาปลาหมึกชุบแป้งทอด เนื้อกระเทียม แล้วก็ไข่เจียว!”กูบอก ไอ้มี่เดินมาจุ๊บปากกูหนึ่งที
“ค่าแรง!”มันบอกแล้วดึงกูให้ไปนั่งที่อื่น กูเลยต้องระเห็จมานั่งรอที่โต๊ะแทน
“อ้าว!..มึงไหนพิซซ่าอ่ะ ยังไม่มาส่งอีกแหงะ”ไอ้จ๊ะเดินเข้ามาถาม สภาพหัวยังเปียกๆเลย
“มึงเดินมาเมื่อกี้ไม่ได้มองไรหรอว่ะ..ไม่เห็นหรือไงว่ามีใครนั่งกินอยู่?”กูพูดเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขนมขึ้นมากินรองท้อง
“อย่าบอกนะ!..แม่งเอ้ย!กูว่าแล้วทำไมคุ้นๆ กูก็นึกว่าเขาสั่งมาเหมือนกัน!”ไอ้จ๊ะพูดเดินมาตีหน้าบึ้งใส่พี่มัน
“ก็จะทำให้กินอยู่นี้ไง..โวยวายทำไมเนี่ย”ไอ้มี่บ่น เดินเอาปลาหมึกชุบแป้งทอดมาวางก่อนเป็นอันดับแรก พอจะกินมันก็ไม่ให้กิน ต้องรอให้ครบก่อน
“เหอะ!..แล้วเนี่ยยังไม่กลับอีกหรอ มาตั้งแต่เช้าแล้ว!”ไอ้จ๊ะกระแทกเสียงถาม
“ให้มันน้อยๆหน่อยเหอะ..”ไอ้มี่ว่าพร้อมกับเดินเอาอาหารอีกสองอย่างมาวางเรียงกัน แต่พอกูจะกินมันก็ไม่ให้กินอีก เริ่มหงุดหงิดแล้ว
“อะไรเนี่ย! ไม่ให้กินก็บอกดิ! ตีมืออยู่ได้!”กูเงยหน้าถามอย่างหงุดหงิด
“รอก่อนยังไม่เสร็จ..”มันบอก กูทำงอทันที
“ทำไม ?”กูถามเสียงห้วน
“โรลลี่คิดว่าสี่คนจะกินกับข้าวแค่นี้พอไหม แค่เรากับไอ้จ๊ะก็หมดแล้ว!”มันบอก
“ทำไมต้องสี่..ในนี้มีแค่สาม!”ไอ้จ๊ะถาม
“เฮ้อ!..นี้แกล้งไม่รู้ หรือไม่รู้จริงๆ คงไม่ใจดำขนาดไม่ยอมให้ร่วมโต๊ะหรอกนะ”ไอ้มี่ถอนหายใจแล้วพูด กูกับไอ้จ๊ะแบบขัดใจ
“จิ๊!...”กูทำเสียงไม่พอใจ เอาให้มันได้ยินนี่แหละ
“อ้าว..มาอยู่ที่นี้กันหมดเลย..นึกว่าเจ้าของบ้านหาย ปล่อยให้แขกเฝ้าบ้านซะแล้ว”อีพี่เหมี่ยวพูดพร้อมกับเดินไปยืนใกล้ๆไอ้มี่ที่กำลังหันผักอย่างขมักเขม่น
“เด็กมันหิวข้าว..เลยต้องมาทำให้กิน เดี๋ยวมันงอแง”ไอ้มี่ตอบพร้อมกันหันมามองหน้ากู แต่กูไม่สนใจหันไปจ้องตากับไอ้เด็กนิคแทน ไอ้เด็กเวรจ้องตากูเป็นมันเลยนะ
“พี่ครับๆ..ชื่อไรครับ”เด็กน้อยมันถาม กูกับไอ้จ๊ะมองหน้ากันงงๆ ไม่ค่อยถูกโรคกับเด็กทั่งคู่
“คนไหนครับ ?!”ไอ้จ๊ะถามพร้อมกับยื่นช็อคโกแลตในมือไปให้ ถ้าไม่ติดว่ากูหมั่นไส้แม่มันนะ กูคงจับแก้มมันเล่นไปแล้วแหละเพราะแก้มเยอะน่ารักดี
“ทั่งสองเลย พี่คนสวยชื่อไรครับ?”นั้นมาเรียกกูแบบนี้อีกแล้ว ตีศอกใส่เด็กจะผิดมั้ย ?
“โรลลี่ครับ”กูบอก
“อีกคนละครับ”มันหันไปถามไอ้จ๊ะ
“จ๊ะครับ”ไอ้เด็กนั้นทำหน้างงหน่อยๆ พอจะเรียกตามมันเรียกไม่ถนัดปาก
“แล้วหนูละครับ..ชื่ออะไร..ลูกใครครับ”ไอ้จ๊ะถาม คือพวกกูเวลาเจอเด็กชอบถามกันแบบนี้ ชื่อไร เป็นลูกใคร เด็กบางคนก็แม่งตอบนะ บางคนทำหน้าเหมือนจะร้องวิ่งหนี
“ชื่อนิคกี้ครับ..ลูกมามี้กับ dad จิมมี่ครับ”
“เฮ้ย!..”กูกับไอ้จ๊ะอุทานขึ้นพร้อมกัน พร้อมกับหันไปมองหน้าไอ้มี่แบบสงสัย ส่วนอีพี่เหมี่ยวหัวเราะออกมาเบาๆแล้วเดินเข้ามาอุ้มลูกตัวเอง
“เหอะๆ..คือทุกครั้งที่คุยกัน จิมมี่เขาเปิดกล้องตลอด นิคกี้เลยคิดว่าเป็นพ่อและก็เรียกว่า dad มาตลอดเลย!”
พี่เหมี่ยวตอบแล้วหันไปยิ้มกับไอ้มี่ แต่กูไม่ยิ้มด้วย
“งั้นแสดงว่าคุยกันบ่อยซินะ..เด็กถึงจำได้ ?”กูถาม รู้สึกเองเลยว่าเสียงแข็งๆห้วนๆผิดปกติ
“ก็บ่อยนะ..แต่ช่วงหลังๆไม่ค่อยเท่าไร..สงสัยจิมมี่ติดเด็กมั้ง”
“นั้นซินะ!”กูพูดแล้วหันไปมองหน้าไอ้มี่อย่างต้องการคำตอบ เริ่มรู้สึกเหนื่อยขึ้นมานิดๆหลายครั้งที่สงสัยในความสัมพันของสองคนนี้ แต่กูเลือกที่จะไม่ถามเพราะมันบอกให้เชื่อใจ แต่พอมีอะไรมาสะกิดมันปะทุขึ้นมาทุกที หลายครั้งที่พี่เค้าพยายามทำเหมือนไม่รับรู้ว่ากูกับไอ้มี่กำลังคบกันอยู่
“มึงกูไม่กินแล้ว..ง่วงวะ!”กูหันไปบอกไอ้จ๊ะแล้วเดินหนีขึ้นมาบนห้องทันที ไม่อยากอยู่ดีอะไรที่มันทำให้หงุดหงิดเดี่ยวจะเผลอพาลใส่คนไปทั่ว ขึ้นมาบนห้องว่าจะมานอนสงบสติอารมณ์แต่เอาเข้าจริงอยู่ไม่ได้ต้องหาที่ระบาย นั้นก็คือไดอารี่ กูจัดเข้าเน็ตแล้วพิมพ์ระบายออกมาทันที นานแล้วที่ไม่ได้เข้ามาเช็ค วันนี้วันดีได้โอกาศเลยขอระบายให้หมดเลยล่ะกัน
ก๊อก ก๊อก
“เปิดเข้ามาดิ..ประตูไม่ได้ล็อค!”กูตะโกนสวนกลับไป คนกำลังได้ที่เลย เกลียดจริงๆเวลาเคลิ้มๆจะนอนๆแล้วมีคนมาขัดเนี่ย
“ทำไมไม่กินข้าว..ขึ้นมาก่อนทำไม ?..ไหนบอกว่าหิว!”ไอ้มี่เดินหน้าบึ้งเข้ามาพร้อมกับถาดข้าวในมือ มันวางถาดข้าวบนโต๊ะคอมเดินมานั่งข้างๆตัวกู
“ไม่อยากกิน ไม่หิว..ไม่ต้องมายุ่ง!”กูพูดพร้อมกับผลิกตัวหนีเอาผ้าห่มมาคลุมโปง
“เป็นอะไร..ไม่พอใจเรื่องที่เหมี่ยวพูดหรือไง ?”มันถามพร้อมกับพยายามดึงผ้าห่มออก
“แล้วถ้าเป็นมึงบ้างหล่ะ..? แต่คงไม่หรอกเพราะกูไม่มีแฟนเก่าที่รักเหมือนมึงนี่”กูพูดประชดออกไป
“โรลลี่!..ไหนว่าคุยกันรู้เรื่องแล้วไง พี่กับเหมี่ยวไม่ได้มีอะไรกันแล้ว เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน?!”ไอ้มี่พูดแล้วถอนหายใจออกมาแบบเหนื่อยๆ
“แล้วยังไง..แต่สิ่งที่ผู้หญิงคนนั้นทำ คือพยายามจะกลับมาเหมือนเดิมกับมึง!”กูลุกขึ้นพูดแล้วจ้องหน้ามันแบบจริงจัง ไม่ใช้อารมณ์แต่ใช้เหตุผลจริงๆแล้ว เบื่อเหมือนกันที่จะต้องมาคอยพูดจาแดกดันกันไปมาแบบนี่
“แล้วยังไง ?..ในเมื่อมันไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมได้ โรลลี่ไม่เข้าใจหรอ.. ว่าใจพี่ไม่ได้มีเหมี่ยวมาตั้งนานแล้ว!”มันพูดสีหน้าจริงจังพอๆกับกู
“นั้นคือใจมึง..แล้วใจเขาล่ะ..มึงรู้หรอว่าเขาคิดยังไง ไม่อย่างงั้นคงไม่มีทางปล่อยให้ลูกตัวเองมาเรียกคนที่
เป็นแฟนเก่าว่าพ่อหรอก!!”กูพูดแล้วหันหน้าไปมองทางหน้าต่าง ไม่ได้อยากทะเลาะแต่แค่อยากทำให้ทุกอย่าง
มันเคลียร์
“โรลลี่…”ไอ้มี่เรียกกูค่อย สีหน้ามันดูสลดขึ้นมาทันที
“มึงถามใจมึงนะว่าหวั่นไหวกับการกลับมาของเขาหรือเปล่า..ถ้าใช่บอกกูมาตรงๆ!”กูพูดแล้วหลับตาแค่คิดว่าต้องเลิกกันจริงๆ ใจมันวูบแปลกๆ
“ไม่!…โรลลี่อย่าพูดแบบนี้ดิ ไม่มีทาง พี่ไม่ได้หวั่นไหวกับเหมี่ยวเลยสักนิด โรลลี่เชื่อพี่นะ ส่วนเรื่องของนิคกี้พี่ขอโทษ เดี๋ยวพี่คุยกับเหมี่ยวเอง โรลลี่ไม่เอา อย่าพูดแบบนี้!!”ไอ้มี่พูดพร้อมกับดึงตัวกูเข้าไปกอดจนแน่น
“ไม่เอาอ่ะมี่..กูไม่ชอบแบบนี้ กูเหนื่อย..รู้สึกแย่นะมึง ที่ต้องมานั่งดูมึงกับแฟนเก่าอยู่ด้วยกัน ทำไมกูจะไม่รู้ว่าพี่เค้าพยายามทำให้มันเป็นแบบไหน”กูพูดเสียงอู้อี้กลั้นไม่ให้หลุดเสียงสะอื้น ไม่เอา ไม่อยากร้องไห้กับเรื่องนี่อีกแล้ว พอกันทีเพราะตลอดเกือบสองอาทิตย์ที่พี่เหมี่ยวกลับมา กูจะเห็นพี่เค้าป้วนเปี้ยนแถวๆไอ้มี่ตลอด เย็นๆเวลานั่งเล่นที่บ้านก็ต้องเจอ ต้องมาคอยฟังพวกมันคุยกันในเรื่องที่กูไม่รู้ มันรู้สึกอึดอัดแล้วยิ่งนิสัยกูเป็น
แบบนี้อีก
“………….”ไอ้มี่เงียบไม่พูดอะไรออกมา กูปล่อยให้มันกอดอยู่นานจนรู้สึกว่าไม่ไหวแล้ว ยังไงก็ต้องให้หลุด ไม่เป็นกูก็ต้องพี่เหมี่ยวนี่แหละที่ต้องหลุดจากไอ้มี่
“จะไปไหนโรลลี่ ?!”ไอ้มี่รีบถามเพราะกูผละมันออกลุกขึ้นเดินไปหยิบกระเป๋าเป้มาสะพายหลัง ไม่รู้เหมือนกันว่าจะไปไหน แต่แค่ไม่อยากอยู่ที่นี้
“ไม่รู้..ไม่ต้องตามมาด้วยนะ ..!”กูหันไปบอกเสียงเข้มแล้วรีบเดินลงมาด้านล่างทันที เจอกับพี่เหมี่ยวที่กำลังนั่งเล่นกับลูกชายตัวเองอยู่ที่โซฟา
“อ้าว!..โรลลี่จะกลับแล้วเหรอจ๊ะ..ไปไวมาไวจังนะ”พี่เหมี่ยวพูด น้ำเสียงที่ได้ยินทำเอากูแทบอยากจะเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นออกมาราดหัวให้หายแรด
“ครับ..ผมไม่ค่อยชอบอยู่บ้านของคนอื่นนานๆ!”กูพูดเน้นตรงคำว่าของคนอื่นหนักๆ ก่อนเดินออกจากบ้านมา เดินออกมาหน้าปากซอยไปไหนดีวะ วันหยุดแบบนี้
“เอาว่ะ!..เดินๆไปก่อนล่ะกัน คิดออกเมื่อไรค่อยไป”กูพูดกับตัวเองแล้วเดินมายืนรอรถที่ป้ายรถเมล์ แต่ก็นะวัยรุ่นแบบนี้ หยุดสุดสัปดาห์มีไม่กี่ที่หรอกที่คนจะไป
ครืด ครืด
“ฮัลโหล..โรลลี่มึงอยู่ไหน !”เสียงไอ้จ๊ะถามมาจากปลายสาย น้ำเสียงดูหงุดหงิดมาก
“สยาม..มีไรมึงงานกูทำไว้เสร็จแล้วหนิ”กูบอกพร้อมกับเดินเข้าไปร้านเสื้อเจ้าประจำ
“เออ!กูรู้ และไม่ได้โทรมาทวงงานด้วย ทำไมมึงออกไปไม่บอกกูห๊ะ!”เสียงไอ้จ๊ะดังขึ้นเรื่อยๆ
“รีบ..มึงมีไรเนี่ยโทรมาไม..?”กูถาม มือนี้กำลังเลือกๆเสื้ออยู่ หงุดหงิดๆแบบนี้กูชอบช็อปปิ้งแก้เครียด ไม่ได้เสียตังค์มานานแล้ว
“มึงอยู่สยามใช่มั้ย?งั้นเดี๋ยวกูไปหา”
“เฮ้ยๆ..ไม่ต้องๆ ถ้ามึงเบื่อเดี๋ยวกูโทรบอกไอ้โรมให้ไปรับมึงที่บ้าน ไม่ต้องมา!”กูรีบค้านทันที
“ไม่เอาเหอะ..เออๆไม่เป็นไรก็ดีแล้ว..อย่าลืมยังไงกูก็เพื่อนมึง พร้อมบอกเมื่อไรก็บอก”ไอ้จ๊ะบอกก่อนกดตัดสายไป นี่ใช่มั้ยนี้ที่เค้าเรียกเพื่อนจริงๆ ไม่ต้องพูด ไม่ต้องบอก แค่มองหน้าใช่ความรู้สึก ก็รู้ถึงกันได้
“ใบนั้นสวยนะครับ..สวยแบบน้องเหมาะเลย!”กูหันไปมองทางต้นเสียงที่พูด เพราะมั่นใจได้ว่าพูดกับกู
คนเดียวแน่
“เฮ้ย!..”กูอุทานก่อนทำหน้าเบื่อหน่ายใส่มัน
“ตกใจไรครับคนสวย..วันนี้มาคนเดียวหรือไงราชรถไปไหนซะล่ะ?”มันถามแล้วเดินมาหยิบหมวกวางลงบนหัวก่อนดันหลังไปที่หน้ากระจกบานใหญ่ในร้าน
“ก็เห็นอยู่ยังจะถาม..จิ๊!”กูพูดแล้วเอี่ยวตัวหลบไม่ให้มันจับตัว
“หวงตัวตลอดเลยนะ..เอาใบนี้ดิ..พี่ว่าเหมาะกับคนสวยนะ!”มันบอกพร้อมกับหยิบหมวกใบที่กูเลือกไปใส่
บนหัวมัน
“เลิกเรียกว่าคนสวยซะทีดิแม่ง!..หลบจะจ่ายตัง”กูบอกแล้วหยิบหมวกบนหัวมันจะเอามาจ่ายตัง แต่ไอ้พี่ชินเสือกขว้างยืนยิ้มโชว์ฟันขาว
“เอามาดิ!”มันบอก กูหน้าบึ้งใส่ ยิ่งอารมณ์ไม่ดียังมาเจอคนกวนตีนอีก
“อย่ามากวนดิ!..ไม่มีอารมณ์!”กูพูดเสียงดัง ไม่ต้องอายเพราะในร้านไม่มีใคร
“กวนที่ไหน..ก็บอกว่าจะไปจ่ายตัง ก็เอาตังมาดิ”มันพูดอีก กูหายใจเข้าลึกๆทำใจให้เย็นๆไม่วู่วามซัดหน้าคนกลางสยาม
“อ้าว!..ไอ้ชินมึง กูบอกให้ออกมาดูลูกค้า เสือกมาทำลูกค้ากูหน้าบึ้ง เดี๋ยวมึงโดน!”พี่เป้เจ้าของร้านเดินออกมาพร้อมกับตรงเข้ามาตบที่หัวไอ้ชินอย่างจัง
“ก็เนี่ยดูอยู่เนี่ย..ลูกค้ามึงนั้นแหละไม่ยอมจ่ายตัง!”มันบอก กูก็งงดิ
“ไม่ต้องงงไอ้น้อง..ไอ้ชินเป็นเพื่อนพี่ พี่ให้มาขายเรียกลูกค้า!”พี่เป้บอก กูหน้าแตกเลยดิ แล้วก็ไม่บอกแม่ง ส่วนไอ้ตัวดียืนยิ้มหัวเราะเยาะกู
“เหอะ!”กูกระแทกเสียงใส่ ยัดหมวกพร้อมตังค์ลงไปในมือมัน แต่คราวนี้เสือกไม่รับอีก
“ลดโลกร้อน..โรลลี่นี้ไม่เทรนเลย ไม่ใช้ถุงพลาสติคครับ!”มันบอกแล้วหันไปกระซิบกระซาบกับพี่เป้
“เด็กมึงหรอ ?”พี่เป้ถาม กูมองหน้ามันแบบคาดโทษทันที
“ห่า!..รุ่นน้องโรงเรียนกู มีแฟนแล้ว ไปล่ะ!!..พาเด็กไปเที่ยวหน่อย ค่าหมวกลงบัญชีกู!”ไอ้พี่ชินพูดแล้วดึงมือกูออกจากร้านทันที
“เฮ้ย!..อะไรเนี่ย ยังไม่ได้จ่ายตัง ลากออกมาทำไม!”กูโวยวายทันที ไม่อาย
“จ่ายแล้วหน่า..พี่รู้วันนี้โรลลี่อารมณ์ไม่ดี เดี๋ยวพี่พาไปเที่ยวนะ”มันบอกพร้อมกับหยิบหมวกในมือกูขึ้นมาใส่หัวให้
“ไม่ไป..ไม่ต้องมายุ่ง อยากอยู่คนเดียวรู้เรื่องป่ะ!”กูพูดแล้วเดินหนีออกมาทันที
“ไม่มีใครเขาอยู่คนเดียวได้หรอกนะ บนโลกเนี่ย!”มันตะโกนตามหลังขึ้นมา กูหยุดเดินหันไปมองหน้ามัน มันเดินยิ้มมาหยุดตรงหน้ากู
“พี่ไม่รู้หรอกนะว่าโรลลี่ทะเลาะอะไรกันมา..แต่พี่แค่อยากเห็นโรลลี่ยิ้มเหมือนทุกวันที่เป็นมากกว่ามาทำหน้าอมทุกข์เหมือนที่เป็นอยู่ตอนนี้”มันพูดเสียงนิ่มแบบที่กูไม่เคยได้ยินมาก่อน
“อะไร..รู้ได้ไง”กูถามแบบไม่ค่อยเต็มเสียง
“หึ!..โรลลี่รู้ไรไหม ว่าโรลลี่เป็นคนที่ดูง่ายมาก เวลาโมโหหรือโกรธแววตาของโรลลี่จะเปลี่ยนทันที ถึงหน้า
จะยิ้มแต่ตาจะขวางพร้อมจะมีเรื่องกับคนได้ทุกเมื่อ”มันพูดเอามือมาตบที่แก้มกูทั้งสองข้าง มีคนเคยบอกกูแบบนี้เหมือนกันว่าเวลากูโกรธ เครียด หรือโมโหใครอยู่ สายตาจะเปลี่ยนทันที
“เอาหน่ะ..ไม่ต้องทำบึ้งที่พี่รู้ทันขนาดนั้นก็ได้..วันนี้พี่จะสงบศึกกับโรลลี่หนึ่งวันแล้วเปลี่ยนเป็นพาโรลลี่ไปคลายเคลียดดีกว่า”มันพูดแล้วจับมือพาเดินทันที
“ไม่สนุกมากูจะอาละวาดให้อายคนเลย!”กูพูดแล้วยักคิ้วกวนตีนให้มันไป

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

ton521

ขอบคุนครับ

GBOMK

ขอบคุณคับผม {:sm-40:}

gigusa

ขอบคุณครับ

doltae

ขอบคุณครับ

kiwwy

ขอบคุณค่ะ อิอิ {:sm-52:}

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนนคราฟผม

kiloay

ขอบคุน น๊ คราฟผม

Ikunpalm

ขอบคุณคราฟฟฟ

dfredf120

ขอบคุณครับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

หนีเมียมาเจอผัว จับให้มันเจอกัน อาจจบด้วยดี. ยิ่งมีลูกน่ารักๆด้วย

Soyu

ขอบคุณนะครับ

Golfgg

น่าจับเอาคนผัวกับคนเมียมาเจอกันเนาะ คงจะมันส์น่าดู

nakikaka63

สนุกดี