รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น { 81- 82 }

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“love you  my mind”นี่เป็นเสียงไอ้ฟิกหลังจากที่ผมเสร็จมันไปหนึ่งดอกได้แค่รอบเดียวครับเดี๋ยวพรุ่งนี้ไม่มีแรงเที่ยวต่อการมาเที่ยวผมได้อะไรกลับไปบ้านฝากแม่เยอะมากชอบที่สุดคงเป็นป๋าไอ้ฟิกกับพวกเพื่อนป๋า

ไม่รู้ดิผมรู้สึก พวกท่านเลี้ยงลูกได้เก่งสอนลูกให้อยู่สังคมวงกว้างได้ถึงจะมีคนเกลียดบ้างเป็นเรื่องธรรดาแต่ก็ยังน้อยกว่าคนที่รักและชื่นชอบแม่ครับ..กลับบ้านไปคราวนี้มิ้นมีเรื่องเล่าให้แม่ฟังเยอะเลย
ตอนที่ 81
เปิดเทอมแล้วโว๊ย.. พวกกูเปิดเทอมขึ้น ม.6 กันมาจะได้เดือนกว่าแล้ว..
ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาเป็นอะไรที่น่าเบื่อ (มั้ง) สำหรับกูนะ ไม่รู้ดิ เที่ยวก็เที่ยวนะแต่ยังไงอ่ะ มันก็ต้องเบื่อบ้างอะไรบ้าง
ส่วนไอ้มี่ตอนนี้มันไปอยู่ที่ม.เรียบร้อยแล้ว ช่วงนี้ก็ดีหน่อยโอเคกว่าช่วงแรกๆที่มันไปอยู่เยอะ เพราะยังได้คุยโทรศัพท์กันบ้างอะไรบ้าง แต่ช่วงที่กำลังรับน้องกันแรกๆนะ แทบจะไม่ได้คุยกันแต่กูว่าไม่ได้คุยเลยมากกว่าเพราะไอ้มี่แม่งไม่ว่าง กิจกรรมเหี้ยไรไม่รู้เยอะแยะ แรกๆกูก็เข้าใจนะเว้ยเป็นเรื่องปกติของเด็กปีหนึ่ง แต่หลังๆ
กูเริ่มมีอารมณ์บ้างล่ะ แต่ไม่อยากเอามาเป็นความมากมาย แต่เมื่อคืนสงสัยกูเหนื่อยกับที่โรงเรียนบวกกับไอ้มี่
ไม่รู้ไปหงุดหงิดอะไรมาด้วยมั้งเลยใส่ซะไม่ยั้งกันเลยแม่ง โทรศัพท์แทบระเบิดอ่ะ
“เป็นไรมึง..ทำหน้าเบื่อโลกซะ!”ไอ้จ๊ะเดินเข้ามาทักน่าตายิ้มแย้มมาเลย ผิดกับกูและที่ไอ้นุที่นั่งเซ็งอยู่เนี่ย คือมันกับพี่เบสก็ไม่ได้คุยกันเท่าไรช่วงนี้ ส่วนพวกกูก็ขึ้นม.6แล้ว ถึงจะแค่เพิ่งเปิดเทอมแต่ก็รู้สึกเหมือนมีงานรออยู่มากมาย
“เปล่าเหอะ!..ไม่มีไร”กูบอกปัดๆ ไอ้จ๊ะยักไหล่ไม่ถามซักไซร์มากมาย ช่วงนี้มันกับไอ้โรมกลับมาดีกันอีกครั้ง หลังจากที่บึงตึงใส่กันตลอดในช่วงปิดเทอมที่ผ่านมา
“ก็ดี..กูก็แค่จะเดินมาบอกมึงว่า เย็นนี้ไอ้มี่กลับบ้าน!”มันพูด กูเงยหน้ามองหน้ามันทันทีก็เมื่อคืนมัวแต่ทะเลาะกันเลยไม่ได้ถามอะไรมากมาย ไอ้นุที่ได้ยินพร้อมกูก็หยิบโทรศัพท์แล้วกดโทรออกมาที่รักมันทันที
“แล้วไง”กูพูดเหมือนไม่สนใจ ทั่งที่ในใจนี่โคตรจะดีใจมากมายอ่ะ ไม่ได้เจอหน้าไอ้มี่นานมากมากอ่ะ ได้ยิน
แต่เสียง
“ไม่สนใจว่างั้น”
“ก็เปล่า..ช่างแม่งเหอะ แล้วไอ้พวกนั้นกลับมายัง”กูเปลี่ยนเรื่อง ถามถึงพวกไอ้ฟ้าที่หยิบสลากสี ปีนี้กิจกรรมกีฬาโรงเรียนกูจัดไวกว่าทุกปี เพราะปีนี้เขาจะมีงานครบร้อยปีของโรงเรียนกูด้วย งานช้างเลยตกมาที่พวกกู
“กลับมาแล้ว แหกโวยวายลั่นห้องนั่นอ่ะ”มันบอกกูพยักหน้าเข้าใจเดินเข้ามาในห้อง ไอ้นุที่กำลังคุยโทรศัพท์ก็ถูกเรียกเข้ามาในห้อง ไอ้นุปีนี้แม่งหนักหน่อยเพราะเป็นประธานสี ดีไม่ดีจะควบประธานโรงเรียนด้วย แต่มันไม่เอาแม่งด่าฉิบหายเลย
“สีไรว่ะ”กูถามเพื่อนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ มันเลยชี้ที่กล่องดินสอใกล้ๆ
“สีแดง”กูบอก มันพยักหน้า คนอื่นก็ดูเหมือนจะโอเคในสีที่ได้ แต่มีอยู่นางนึงที่ตอนนี้ยืนแหกปากโวยวายอยู่หน้าห้อง
“ทำไมว่ะ?”กูตะโกนถามไอ้ฟ้า ที่ยืนหน้าบึ้งตึงเหมือนไปกินรังแตนมาจากไหน
“ก็ไม่ไง กูแค่ไม่อยากอยู่สีเดียวกับอีพวกเหี้ยพวกนั้น!”มันพูดเสียงดัง
“พวกไหนมึงอ่ะ?”ไอ้จ๊ะถาม ไอ้แชมป์เดินเข้ามาผลักหัวไอ้ฟ้าอย่างหมั่นไส้ มันคงรู้ว่าเพราะอะไร
“ก็อีห่า..เมย์อ่ะ มึงอ่ะกูไม่อยากทำร่วมกับมันมึงเข้าใจป่ะ!”โวยวายเหมือนเด็กๆเลยแม่ง เมย์นี่เป็นคู่กรณี
ของไอ้ฟ้ามันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว เจอหน้ากันเป็นพุ่งเข้าใส่ตลอด มันเคยมีเรื่องกันเพราะแฟนเมย์มาชอบ
ไอ้ฟ้า เมย์เลยตามมาหาเรื่อง พูดจาแดกดันเหมือนเพื่อนกูไปแย่งผู้ชายคนนั้นมา
“เอาหน่า..หมั่นไส้มากๆก็จัดหนักไปเลย”ไอ้จ๊ะเดินเข้ามากอดคอไอ้ฟ้าแล้วพูดปลอบ ไอ้ห่าฟ้าแม่งก็ทำหน้าคิดตามสิ่งที่ได้ยินมาทันที
“พอๆเลยพวกมึง แม่งเรื่องแค่นี้เก็บมาเป็นอารมณ์!”ไอ้นุเดินมาตบหัวพวกกูคนละทีแล้วกวักมือเรียกพวกกูให้เข้าไปร่วมประชุมอะไรของมันก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าต้องไปเหอะๆ
“ทำพี่แม่งพูด อยากจะรู้นักโดนเองมั่ง กูว่าไอ้เหี้ยนั่นตาย!”ไอ้ฟ้าบ่นตามหลัง กูกับไอ้จ๊ะมองหน้ากันเดินกอดคอกันมาที่หน้าห้อง
“กูไม่เอา..ไม่เล่น ไม่ลง ไม่ ไม่ๆ!”ไอ้ฟ้าโวยวายเสียงดัง มันกอดอกตีหน้าเข้ม ทำเอาพวกทับห้องสะดุ้งกันคนๆคงไม่เคยเห็นไอ้ฟ้าโวยวาย แต่พวกกูทับสิบชินแล้ว มันจ้องหน้าไอ้นุเหมือนวัดใจกัน เพราะไอ้นุจะให้ไอ้ฟ้าเป็นคนคัดเลือกนักกีฬาวอลเลย์หญิงคู่กับเมย์ สองคนนี้เป็นนักกีฬาวอลเลย์ของโรงเรียน อยู่นอกสนามจะตีจะตบพุ่งเข้าใส่กันตลอด แต่ถ้าอยู่ในสนาม แม่งร่วมือกันอย่างดี เคยมีครั้งนึงเหมือนพวกมันลืมตัวจะควงคู่ไปตบฝั่งตรงข้ามเพราะมองหน้าพวกมันสองคน
“มึงอย่ามาบ้า!”ไอ้นุตวาดกลับ ไอ้ฟ้าไม่สนใจแต่แอบกลัวนิดๆเลยเดินมาหลบหลังกูหน่อยๆ
“ไม่บ้า!..มึงให้คนเก่งเขาทำไปกันเองดิ กูไม่เก่ง!”
“ไอ้ฟ้า..มึง!”ไอ้นุเริ่มหัวเสียหน่อยๆ พวกทับเจ็ดเริ่มมองหน้ากันเพราะที่รู้ดีว่าสองนางนี้มันไม่ถูกกันมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“มึงอย่าพาลดิว่ะ..คิดซะว่าช่วยสี!”ไอ้แชมป์เดินมาล็อกคอแล้วขยี้หัวมันจนผมยุ่ง
“ขาดกูคนเดียว ไม่แพ้หรอกหน่า!”ไอ้ฟ้าเถียงกลับอย่างไม่ยอม ไม่ได้เป็นแต่เฉพาะห้องกูนะ เพราะทับเจ็ดตอนนี้พวกไอ้หนุ่ยหัวหน้าห้องก็แม่งกำลังตะล่อมๆเมย์อยู่เหมือนกัน แรงพอกันคู่เพราะแม่งศิษย์เอกพี่น้ำเหมือนกัน
“มึงมันบ้า!”ไอ้นุเดินมาด่าแล้วจิ้มที่หน้าผากไอ้ฟ้าจนหน้าหงายแล้วดึงมือไอ้ฟ้าลากไปลงชื่อที่หน้าห้อง หึหึ..ห้องกูต้องโดนแบบนี้พูดดีๆด้วยไม่ค่อยอยากจะฟังกันนัก
“ฉีกกูถีบนะ!”ไอ้นุขู่หน้าเข้ม เอาให้รู้ว่ากูถีบจริง แต่จริงๆมันไม่ถีบหรอกกูรู้ บ้าหรอผู้ชายถีบผู้หญิงไม่ใช่วิสัยเพื่อนกูนะ
“ส่วนมึง..ลงวิ่ง..แล้วก็มึงรู้ใช่มั้ย?”ไอ้นุหลังจากขู่ไอ้ฟ้าเสร็จ ก็เงยหน้ามาขาดโทษกูกับไอ้จ๊ะ
“เออ..สัด!”พร้อมเพรียงกันระหว่างกูกับไอ้จ๊ะ หลังจากประชุมแบ่งงานกันเสร็จก็แยกย้ายกันไป กูกับไอ้จ๊ะกระดี้กระด้ามากมายเพราะปีนี้เด็กม.4แม่งน่ารักเยอะมากอ่ะ
“อ๊าก..น้องกู!”เสียงไอ้เดียร์แหกปากขึ้นลั่นห้อง พวกกูที่กำลังนั่งเล่นกันอยู่หันไปมองเป็นตาเดียว
“เหี้ยไร?!”ไอ้แชมป์ที่สะดุ้งตื่น เดินเข้าไปดึงเปียยาวๆของมันถามหน้าบึ้ง ผลักขาไอ้เดียร์ที่กำลังยืนอยู่บนเก้าอี้ยาวหน้าห้องแล้วนั่งลงข้างๆ
“กรี๊ดเหมือนอะไรเข้า!”ไอ้อ๊อฟตะโกนด่าขึ้นอีกคน
“เปตร!!..กูแค่จะบอกว่า มึงๆ มึงอ่ะ..กรี๊ดๆ พวกมึง น้องโค้กๆ ม.4/10 อยู่สีเดียวกับพวกเราด้วย!”ไอ้เดียร์ตะโกนขึ้นด้วยความดีใจอีกครั้ง คราวนี้ไม่ใช่แค่เสียงมันแต่ผู้หญิงห้องกูทุกคนกรูเข้าไปดูรายชื่อที่มือมันทันที
ส่วนพวกผู้ชายแม่งด่าตามหลัง สาดเสียเทเสียเลยแม่ง คงปลงเพราะผู้หญิงห้องกูทุกคนบ้าผู้ชาย ฮ่าๆ
“เหี้ยไหนว่ะ!”ไอ้แชมป์เดินหน้ามุ่ยเข้ามาถาม มันโดนอีพวกแร้งกาไล่ออกมา
“คนเนี่ย!”ไอ้นุโยนกระดาษอะไรก็ไม่รู้มาให้ กูหยิบมาดูเป็นรายชื่อนักกีฬาเข้าใหม่ทั้งหมด
“ใคร ?”ไอ้แชมป์ถาม
“ดาวรุ่งตัวเก็งของ รร…แต่ย้ายมาที่นี้เพราะไม่ชอบโค้ชที่โรงเรียนเก่า!”ไอ้นุบอก กูกับไอ้จ๊ะมองหน้าแล้วก้มดูรูปอีกครั้ง หน้าตาแม่งบอกยี่ห้ออีกแล้ว เหมือนใครดีว่ะ เหมือนไอ้ฟิกผสมไอ้มี่หน่อยๆ เพราะมันตัดผมสกินเฮดมีเขี้ยวข้างซ้ายหน้าขี้โกงมากอ่ะ ง่ายๆเลย
“ขนาดนั้นเลย”ไอ้จ๊ะถามแล้วแบะปากนิดหน่อย ไอ้นุพยักหน้า
“เปรี้ยวๆแบบนี้แหละดี กูชอบ รับน้องจะได้สบายๆพี่แชมป์ชอบอยู่เปรี้ยวซ่าส์แบบเนี่ย”ไอ้แชมป์พูดหน้าเจ้าเล่ห์แล้วดึงอมยิ้มจากระเป๋าเสื้อกูเอาไปกินหน้าตาเฉย
“เออใช่!..แม่งน้องห้องนี่หว่า”กูพูด
“เออ!..โคตรฮอตอ่ะ เข้ามาไม่นานมีบอร์ดมีแฟนคลับด้วยนะมึง”ไอ้นุพูดบอก
“มึงรู้ด้วย สนใจน้องมันหรือไง”กูถาม เพราะไอ้นุแทบจะไม่สนใจเรื่องแบบนี้ของโรงเรียนเท่าไร นอกจากกีฬาที่มันสนใจอย่างเดียว
“เหี้ยล่ะ..นุ่มนิ่มกูบอก”
“โอ๊ะ..พี่เบสรู้เรื่องด้วย! ดังเว้ย!”ไอ้จ๊ะพูดอีก ไอ้นุหายใจฟึดฟัดเหมือนขัดใจทันที ฮ่าๆ
“อย่าย้ำดิเหี้ย!..เพราะไอ้เด็กเวรเนี่ยแหละ นุ่มนิ่มแม่งจะให้กูไปสกินเฮด บ้าแม่ง!”ไอ้นุบ่นหัวเสีย กูกับไอ้จ๊ะมองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมา
“เรื่องจริง ฮ่าๆ..แต่หัวมึงได้นะเว้ย เรียวอยู่”ไอ้จ๊ะพูด
“อย่ามาควาย..ไม่เอาเว้ย เดี๋ยวเข้าปีหนึ่งแม่งก็โดนอยู่ดี กูยังไม่พร้อม ที่สำคัญเดี๋ยวไม่หล่อ!”
“หรอสัด!..หล่อแล้วทำเหี้ยไรได้ เมียก็มีแล้ว จะหาใหม่รึไง?”กูแกล้งถาม โดนไอ้นุยันตีนมาทันที กูรู้สึกยิ่งโตเหมือนกางเกงกูยิ่งสั้น ไม่รู้ว่าตั้งใจหรือแม่ซื้อมาผิดไซร์ว่ะ
“ปากดี..ไอ้เหี้ย! ระวังเฮียมึงเหอะ..ไอ้นุ่มนิ่มบอกกู ฮอตนะจ๊ะ!”ไอ้นุพูดหน้ากวนตีน และดัดเสียงพูดแรดๆ
ในประโยคสุดท้าย กูฉุนกึกขึ้นมาทันทีแม่ง อย่าย้ำดิ แค่นี้ไอ้โรมก็เอามาย้ำกับกูทุกวันอยู่แล้ว ถึงจะอยู่คนละคณะแต่อย่าลืมพี่ตาหวานอยู่คณะเดียวกับไอ้มี่ แม่งมาบอกพี่จุ๊บกับไอ้โรมหมดอ่ะ
“ฮอตเหี้ยไร..พอเลยสัด!!!”กูหงุดหงิดใส่แม่งเลย เดินหัวเสียกินอมยิ้มตรงมาหาไอ้เนมที่ห้อง มันก็เสือกกำลังเรียนวิชาของอาจารย์ป้าอีก กูเลยอดเรียกมันออกมาคุยเลยเดินมานั่งกินไอติมน้ำแข็งฟังเพลงคนเดียวที่โต๊ะ
หินอ่อนที่ประจำ
จึก จึก
“อือ!....อย่ายุ่ง!”กูงัวเงียพูดพร้อมกับผลิกตัวหนีนิดหน่อย กินไอติมเสร็จแล้วเหมือนจะง่วงหน่อยๆกูเลยถือโอกาสนอนแม่งเลย ไหนๆก็ไม่มีอารมณ์เรียนแล้ว เพราะเดี๋ยวเย็นนี้ไปหาไอ้มี่อาจไม่ได้นอน
จึก จึก
ยัง..มันยังไม่หยุดไอ้เหี้นที่มันกำลังจิ้มแขนกูยังไม่หยุด จิ้มอยู่ได้เหี้ย แม่มึงนักจิ้มรึไง สัดเอ้ย!!
“เหี้ยไรนักหนาว่ะ!”กูลุกขึ้นแล้วตะคอกใส่หน้าไอ้คนที่กำลังกวนตีนกูอยู่ เด็กเหี้ยตรงหน้าแม่งชะงักนิดหน่อย ก่อนยิ้มมุมปากพอให้เขี้ยวนิดหน่อย ชัดเลยนี่มันน้องโค้กอะไรนั่นนี่หว่า ตัวจริงแม่งหล่อกว่าในรูปอีก
“มีไร?!”กูถามเสียงห้วน กดปิดไอพอดแล้วยัดใส่ในกางเกง
“เปล่า..”มันพูดหน้ากวนตีนแล้วชี้นิ้วไปที่โต๊ะที่กูนั่งเมื่อกี้..อี้…กูเด้งตัวออกทันที หนอนนนนนอ่ะ
“ตั้งแต่เมือไร!”กูถามทันที ลูบแขนลูบหัวตัวเองมั่วไปหมดแล้วแม่ง กูไม่ชอบหนอน กูเกลียดหนอน แม่!
“ไม่รู้ดิ..เดินมาก็เห็นมันนอนจ้องตากับพี่อยู่นานล่ะ”มันตอบ กูง้างมือจะซัดโบกไปหัวมันแต่ชะงักไว้ก่อนค่อยรวบยอดทีเดียว
“ไม่เรียกกู สัด!..ไม่เรียนไง!”กูถามแก้เก้อ จริงๆกูเอาไว้ข่มความอายของตัวเองสัด เรื่องนี้ไม่มีใครเคยรู้เลยนะนอกจากแม่กับไอ้โรมแล้วก็ไอ้มี่ จริงๆก็คงจะมีแค่แม่กับไอ้โรม ถ้าไอ้มี่ไม่เสือกมากวนตีนเอาไม้ไปเขี่ยหนอนแล้วยื่นมาใกล้ๆหน้ากู มันบอกว่าสงสัยอยู่นานล่ะเพราะเวลากูไปไหนแล้วมีต้นไม้เยอะๆ กูจะเงยหน้ามองด้านบนทันที กูกลัวหนอนแม่งหล่นใส่หัว ไม่เอาเดี๋ยวผื่นขึ้น
“เรียนดิ!”มันตอบแล้วชี้เสื้อตัวเอง ให้กูดูประมาณว่ากูใส่ชุดอะไรอยู่ ถามให้ดูมั่งไรเงี๊ยะ
“เออ!..งั้นก็ไปเรียน ไปล่ะ!”กูบอกหันหลังจะเดินกลับห้อง แต่ไอ้เด็กเวรเสือกมาดึงมือกูไว้ กูก็นะเคยชินตะหวัดมือเต็มบิดหักข้อมือมันซะเต็มแรง มันร้องจ๊ากเลย
“โอ๊ยเจ็บ!”มันร้องโวยวายหน้าแดง กูตกใจรีบปล่อยมือมันทันที หน้าแม่งแดงแปร๊ดเลยอ่ะ
“ใจร้ายว่ะ..แค่จะเอาไอ้นี้ให้เอง!”มันงอตัวจับข้อมือตัวเองหน้ามุ่ย ใช่มือข้างที่ไม่เจ็บส่งอมยิ้มมาให้กู
“ไรของมึง?”กูถาม ใจจริงก็อยากจะขอโทษนะ แต่มาคิดดูไม่เอาดีกว่าต้องฟอร์มไว้ก่อน
“ของชอบตัวเอง..ไม่รู้จักรึไง”มันเงยหน้าถามเสียงห้วน มองหน้ากูเคืองๆ กูเลยตบหัวมันอีกทีอย่างหมั่นไส้
“รู้จักสัด!...แล้วมึงรู้ได้ไงว่ากูชอบไอ้นี่!”กูถาม มันยักไหล่ไม่ตอบ สบัดข้อมือตัวเองข้างที่เจ็บนิดหน่อย
“ก็ฉลาดไง”มันตอบ กูง้างตีนจะยันมันอีกรอบ แต่ไอ้เวรเสือกรู้แกวหลบทัน
“ปากดี…แต่ก็ขอบใจ กูกำลังอยากกินอยู่พอดี”กูบอกแกะเปลือกอมยิ้มออกแล้วเดินเอาไปใส่ในกระเป๋าเสื้อมันแล้วตบเบาๆ
“ฝากทิ้งหน่อยนะ”กูพูดแล้วยิ้มหวานๆให้อีกครั้ง ก่อนหันหลังเดินกลับห้องสบายใจเฉิบ ได้กินของฟรีไม่ดีใจก็บ้าแล้ว
ตอนที่ 82
“ครับๆ..ได้แล้วครับ ผมเพิ่งถึงบ้านเมื่อกี้เองครับๆ ไม่เป็นไรครับ ไม่อยากรบกวนพี่”เปิดประตูเข้ามากูก็เจอกับเสียงนี้ ไม่รู้ไอ้มี่มันคุยอยู่กับใครเหมือนกันแต่ไม่อยากถามมากมาย วันนี้เลิกเรียนปุ๊บไอ้เหี้ยนี่ก็โทรมาขู่กูให้มาหามันที่บ้านด้วย กูเลยต้องมาตามคำสั่งเนี่ย บวกกับกูหมั่นไส้มันตั้งแต่เมื่อคืนแล้วเลยว่าจะมาเอาคืนซะหน่อย
“คิดถึง”ไอ้มี่หันมาบอกกูแต่แบบไม่ได้เสียง กูอาศัยอ่านปากเอาแทน มันเดินเข้ามากอดกูแน่นดันตัวชิดกับประตูห้อง ที่มือไอ้มี่ยังมีโทรศัพท์แนบหูอยู่เลย
“ไม่เป็นไรครับ”มันพูดกับคนโทรศัพท์ แต่ก้มหน้าลงมาซุกไซร์ซอกคอกูแทน มันจูบหนักๆที่ลำคอ ทั้งหอมทั้งดม จนกูต้องโอบคอมันไว้แล้วซุกไซร้ซอกคอมันเหมือนกัน
“คิดถึงมาก!”มันพูดเสียงแหบพร่าที่ข้างหู
“เหมือนกัน”กูบอกพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกจากมือไอ้มี่ เอามากดเปิดลำโพงแล้วโยนลงบนเตียง ไอ้มี่หัวเราะนิดหน่อยแต่ไม่ว่าอะไร
“ร้ายตลอดอ่ะ..แฟนใครว่ะ”มันพูดแล้วยื่นหน้ามาจูบปากกูอย่างแรง เหมือนจะกระแทกปากมากกว่า เราเดินแลกจูบกันไปทั่วห้อง อย่างที่บอกกูกับไอ้มี่ไม่ได้เจอกันนานมากเลยคิดถึงมากไปหน่อย พากันเดินจูบมาล้มตัวลงบนเตียงคนในโทรศัพท์ยังพยายามเรียกไอ้มี่อย่างสม่ำเสมอ เป็นผู้หญิงอีกล่ะ เซ็ง!
“ใคร?”กูถามปนหอบแล้วยื่นหน้าไปจูบปากไอ้มี่อีกครั้ง ผลิกตัวกันไปมาบนเตียงไม่รู้กี่รอบ
“พี่รหัส”มันตอบ พร้อมกับยิ้มหน้าเจ้าเล่ห์กัดริมฝีปากล่างกูแรงๆหนึ่งที ปากกูจะห้อยก็เพราะมึงนี่แหละ สาด
“สนิทกันจังนะ”กูผลิกตัวขึ้นนั่งบนมัน ลงมือแกะกระดุมเสื้อมันออกทีละเม็ดจนหมด ลูบมือไปทั่วผิวเนียนๆแอบหยิกด้วยความหมั่นไส้จนเกิดเป็นรอยแดงขึ้นมา
“เจ็บนะ”มันต่อว่าหน้ายิ้ม ยันตัวขึ้นจะแกะกระดุมเสื้อนักเรียนกู แต่กูปัดมือมันออกแล้วลุกขึ้นจากมัน เดินลงมาที่ปลายเตียง มาดูสภาพไอ้มี่ที่นอนโชว์ส่วนบนตาหวาน มีกวักเรียกเรียกด้วยนะ กูยังอยู่ในชุดนักเรียนครบ
ถุงเท้าก็ยังไม่ถอดแค่กระดุมเสื้อหลุดไปสามเม็ด
“สวยมั้ย?”กูถามพร้อมกับเดินเข้าไปหาไอ้มี่อีกครั้งแล้วค่อยๆปลดกางเกงนักศึกษาที่มันใส่ออกช้าๆ ไอ้มี่ก็ให้ความร่วมมือกูเป็นอย่างยกขาขึ้นนิดหน่อยเพื่อให้กูถอดกางเกงมันได้ง่ายขึ้น
“โรลลี่สวยกว่า”มันยันตัวขึ้นมาหอมแก้มกูแรงๆแล้วล้มตัวลงเหมือนเดิมโดยมีแขนสองข้างยันที่นอนเอาไว้ กูยิ้มมุมปากทันที
“ชอบมั้ย?”กูถามอีกแล้วจัดกางถอดกางเกงในมันออกเพื่อจะได้สัมผัสกับสิ่งที่ไม่ได้เจอมานาน ไอ้มี่หน้าเสียอย่างแรงเมื่อกูบีบเข้าที่น้องชายมันอย่างแรง
“เจ็บนะ..โรลลี่! ชักช้าลีลาอยู่ได้ มาโดนแม่งเลย!”มันพูดเสียงเข้มยันตัวขึ้นแล้วจับกูฟัดลงกับเตียงทันที คงไม่ต้องเล่านะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น มันก็เป็นไปตามสิ่งที่ควรจะเป็น ไม่รู้ว่าเพราะห่างมานานหรือไอ้มี่มันเก่งขึ้นหรืออย่างไร รู้อย่างเดียวว่าครั้งนี้มันดูร้อนแรงขึ้นมาก เล่นเอากูครางไม่หยุดปากเลยแม่ง
“ซาดิส!”กูด่าพร้อมกับตบหัวไอ้มี่หนึ่งทีหลังจากมีอะไรกันเสร็จมันก็จัดการเช็ดเนื้อล้างตัวกูให้สะอาดเหมือนเดิม อย่างที่บอกคราวนี้ไอ้มี่รุนแรงกูแทบจะตายให้ตายเลยทีเดียว
“แต่ก็ชอบ!”มันพูดพร้อมกับผลิกตัวกูให้หันหน้ามานอนคุยกัน ตอนนี้ก็น่าจะประมาณสองทุ่มกว่าได้ล่ะ
ข้าวแม่งก็ยังไม่ได้กินหิวจะตายห่าอยู่แล้ว
“โรคจิต”กูด่าแล้วลุกขึ้นจะเดินลงไปกินข้าว แต่ก็ต้องทรุดตัวลงกับพื้นพรหมอย่างหมดสภาพ เพราะส่วนล่างกูเจ็บระบมมากอ่ะ ขาอ่อนแรงมาก ไอ้มี่แม่งเล่นท่ายากอ่ะ
“ฮ่าๆ เป๋เลย รออยู่นี่แหละเดี๋ยวพี่ลงไปเอามาให้”มันลุกขึ้นมามองหน้ากูที่นั่งลงจุมปลุ๊กอยู่ข้างเตียงก่อนจับกูอุ้มขึ้นมาวางบนเตียงแล้วเดินลงไปเอาข้าวมาให้ กูปาตุ๊กตาหมีใกล้ๆมือตามหลังมันไปด้วยความหมั่นไส้
“ดูหน่อยนะ..แอบมีชู้หรือเปล่าว่ะ”กูพูดเบาๆกับตัวเองแล้วหยิบโทรศัพท์ไอ้มี่ขึ้นมาตรวจเช็คทันที นับครั้งได้เลยตั้งแต่คบกันมาไม่ถึงห้าครั้งที่กูต้องมาแอบเช็คโทรศัพท์มัน
“แม่งใครว่ะ?!”กูสบถหัวเสียทันที ก็กูเห็นข้อความมีความเต็มไปหมดซึ้งไม่ใช่ของกูคนเดียวเหมือนทุกครั้ง
แต่เป็นข้อความจากใครก็ไม่รู้มันเซฟเป็นตัว F ตัวเดียว แต่ละข้อความนะยิ่งกว่าที่กูส่งให้ไอ้มี่อีก จ๊ะจ๋า
มากมายเว้ย!
“สัด!..ไม่เอากันเลยแม่ง!”กูเริ่มอยากเขวี้ยงโทรศัพท์จริงๆขึ้นมาทันที มีข้อความว่าโมโหแล้วนะ นี่เสือกมีรูปคู่กันอีก หน้าชิดกันมากอ่ะ มีบางรูปที่ผู้หญิงคนนั้นทำท่าเหมือนจะหอมแก้มมันด้วยอ่ะ แต่ส่วนมากรูปทุกรูปที่ถ่ายคู่กันซึ้งมีประมาณเกือบยี่สิบรูปได้เนี่ย ผู้หญิงเป็นจับโทรศัพท์ทุกรูป
“เหี้ย!”ยิ่งดูมากอารมณ์ก็ขึ้นเรื่อยๆ กูยิ่งหงุดหงิดและโมโห มั่นใจว่าคนในรูปที่ถ่ายคู่กับมันต้องเป็นคนเดียวกับที่ส่งข้อความมาให้แน่
“เฮ้ย!..ทำไรอ่ะ?!”ไอ้มี่ทักขึ้นจากด้านหลัง กูสะดุ้งนิดหน่อยหันไปมองหน้ามันนิ่งๆไม่พูดอะไร เดินไปหยิบถาดข้าวจากมือมันมานั่งกินกับพื้นเลย ไม่นั่งบนโต๊ะแม่งมันแล้ว!
“เป็นไรเนี่ย กินบนโต๊ะดิ!”ไอ้มี่เดินมานั่งลงตรงหน้าทำท่าจะยกถาดกูขึ้นไปวางบนโต๊ะ แต่กูไม่ยอมคว้าเอาไว้แน่น ไม่พูดไม่อยากพูดอารมณ์ยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่
“ปล่อย!”กูพูดเสียงเรียบ กระตุกมือแรงๆให้มันปล่อยจากถาด กูก้มหน้ากินข้าวไปเงียบๆไม่พูดไม่จา มันก็เงียบไม่พูดไม่จาเหมือนกัน นานมากแล้วที่กูไม่ได้กินข้าวช้าขนาดนี้แถมยังมีไอ้มี่มาจ้องหน้าอีก แต่กูไม่สนใจ มันอยากทำตัวมันเองก่อนทำไม ใช่เรื่องรึไงที่ปล่อยให้ผู้หญิงกอดจูบขนาดนั้น ทำได้กูไม่ว่าแต่อย่าให้กูเห็นหรือรับรู้เป็นอันขาด กูนิสัยไม่ดีก็รู้อยู่
“เป็นอะไรครับ โรลลี่บอกพี่หน่อย”หลังจากเงียบอยู่นานไอ้มี่ก็ถามขึ้น คราวนี้มันดึงถาดตรงหน้าไปวางบนโต๊ะคอมเรียบร้อยแล้ว กูเลยต้องนั่งจิกพรหมเล่น
“………………….”กูเงียบไม่ตอบ ไม่รู้จะตอบว่าไร ไม่มีคำตอบให้ รู้แค่ว่าไม่พอใจกับสิ่งที่เห็นและรับรู้ไป
เมื่อกี้
“เงียบทำไมอ่ะ ไม่พอใจอะไรพี่ ทำไมไม่พูด ฮืม!”ไอ้มี่คลานมานั่งลงตรงหน้ากูพร้อมกับรวบเอวกูเข้าไปอยู่ตรงหว่างขามัน นึกภาพออกใช่มั้ย ? ไอ้มี่นั่งชันขาขึ้นทั้งสองข้างส่วนกูก็นั่งกอดเข่าก้มหน้าอยู่ตรงหว่างขามัน
“โรลลี่โกรธอะไรครับ..บอกพี่นะคนดี อย่างอนแล้วเงียบแบบนี้ดิ”มันพูดเสียงอ้อนๆก้มหัวลงมาจนหน้าผากโดนกัน ยิ่งมันก้มกูก็ยิ่งก้ม ยิ่งกูก้ม ไอ้มี่ก็เสือกก้มตามอีก เป็นแบบนั้นอยู่สักพัก
“แม่ง!ก้มตามทำไมเล่า!”กูเงยหน้าตวาดใส่หน้ามันพร้อมกับผลักหน้ามันออกห่างด้วยความหมั่นไส้ แม่งเก๊กหลุดเลยกู กะว่าจะนิ่งให้นานกว่านี้หน่อย
“ยิ้มแล้ว”ไอ้มี่พูด มันสอดแขนเข้ามาที่ใต้รักแร้กูทั้งสองข้าง ดึงตัวกูเข้ามาจนหน้าอกเราชิดกัน
“เสือกไร”กูพูดเสียงห้วน ก็แค่ยิ้มแต่ยังไม่ได้เคืองซะหน่อย เชอะ!
“อ้าว..ไหงเป็นงี้อ่ะ..โรลลี่ตัวเองโกรธไรเค้าอ่ะ หรืองอนที่พี่ไม่มีเวลาให้ ขอโทษนะ”มันพูดแล้วดึงกูเข้าไปกอด ลูบหลังกูเบาๆ กูก็นะได้ทีเจอที่ถูกใจ ซุกหน้าลงที่ซอกคอมันแล้วกัดแรงๆทันทีเอาให้เห็นรอยกันไปเลย
“ใคร?”กูถามเสียงเข้มที่ข้างหูมัน กูคิดไว้แล้วคำตอบไม่ถูกใจกูกัดแน่
“ใครครับ”มันถาม มือแม่งเริ่มเลื้อยเข้าไปในเสื้อกูอีกแล้ว แค่เสื้อพอว่าเริ่มลามลงกางเกงกูเลยซัดบึกเข้าที่หลังจนมันร้องโอ๊ยถึงกลับมาเล่นที่หลังอย่างเดียวเหมือนเดิม
“อย่าโง่!”กูด่าแม่งเลย ถามเหมือนมีหลายคนนะมึง เห็นกูยอมเข้าหน่อยคิดว่ากูเป็นของตายหรือไงว่ะ สัด
“ก็พี่ไม่รู้จริงๆ..นั่นแน่ๆแอบเช็คโทรศัพท์เค้าใช่ม๊าๆ”ไอ้มี่ล้อกูทันที ผละกูออกมาหอมไปทั่วหน้าแล้วดึงกูเข้าไปกอดเหมือนเดิม กูอายขึ้นมานิดๆเสียฟอร์มนี่หว่า มันต้องคิดว่ากูหวงมันมากแน่ๆเลย ไม่ใช่ซะหน่อย เนอะ
“อย่าถามมากดิ่!”กูแกล้งพูดเสียงหงุดหงิด มันหัวเราะนิดหน่อยเหมือนชอบใจ
“ก็พี่รหัสที่บอกไงครับ..ไม่มีอะไรกันครับ”มันพูดเสียงอ่อนโยนดึงกูให้มานั่งจ้องตากับสิ่งที่มันเพิ่งไปพูดไป
ไอ้มี่ใช่มือทั้งสองข้างประคองหน้ากูไว้ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยเบาๆเหมือนเล่นให้เพลิน
“พี่รหัสกูไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย”กูถาม ไอ้มี่ยิ้มโชว์เขี้ยวนิดหน่อย แล้วยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ประสามันนั้นแหละ
“หึหึ..เหมือนกันที่ไหนล่ะครับ กล้าเอามาเปรียบเทียบนะ”มันถามแล้วยื่นหน้ามาจูบหน้าผากกูหนึ่งที กูหมั่นไส้เลยตบเข้าให้อีกหนึ่ง ชอบเป็นแบบเนี่ยตลอด พูดให้กูงงแล้วทำให้กูเคลิ้มจากนั้นแม่งก็ล่อกูอีก ไอ้เรื่องที่อยากจะรู้เลยไม่ได้รู้ ทุกที
“ทำไมจะเปรียบเทียบไม่ได้..ทำไม?”กูถามเสียงห้วน โมโหขึ้นมานิดๆที่มันพูดเหมือนพี่รหัสมันวิเศษกว่าคนอื่นงั้นแหละ
“ก็ดูโรลลี่เอามาเปรียบ ไอ้ฝิ่นมันเหมือนคนอื่นที่ไหน?”
“ทำไมจะไม่เหมือน ไอ้พี่ฝิ่นมันไม่ได้มีตาสีตาหรือหูขวาสองข้างซะหน่อย”กูย้อนมันกลับทันที ถึงไอ้พี่ฝิ่นเวร
กูมันจะไม่เหมือนคนอื่น ที่ดูแลเทคแคร์น้องรหัสตัวเองดีทุกระเบียบนิ้ว แต่กับพวกกูที่เป็นสายรหัสก็พอใจกับนิสัยของมันทุกคน ไม่มีสักครั้งที่มันทำให้กูโดนคนอื่นมาล้อว่ามีพี่รหัสไม่ได้เรื่อง ที่สำคัญกับน้องมันทุกคนทำอะไรให้ไอ้พี่ฝิ่นแม่งไม่เคยหวังผล นอกจากน้ำใจที่หวังจะได้จากพวกกูในยามฉุกเฉิน
“โรลลี่!”ไอ้มี่เรียกชื่อกูเสียงสูง ขิ้วขมวดใส่นิดๆ
“ทำไม.ว่าไม่ได้หรือไง พี่รหัสมึงอ่ะ ก็คนเหมือนกันเกิดมาก็ต้องตาย!”
“เริ่มไปมั่วแล้ว..พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย มาเหวี่ยงใส่ทำไมเนี่ย”ไอ้มี่ก็เริ่มมีอารมณ์ขึ้นมานิดๆ ไอ้ที่พวกมึงเห็นว่ามันตามใจกูนักหนาอ่ะ สร้างภาพทั่งนั้นถ้ามันใจดีจริงถึงขนาดตามใจกูทุกอย่าง คิดว่ามันจะเอากูได้จนถึงทุกวันนี้ไหม กูคงเลิกไปนานแล้วแหละเพราะกูไม่ชอบคนที่ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง เออออตามใจได้แต่ก็ต้องไม่ถึงขนาดไม่คิดอะไรเองเลย
“ไม่ได้เหวี่ยง!”กูพูดอย่างโมโห ทำท่าจะลุกขึ้นแต่โดนไอ้มี่กระชากตัวให้นั่งลงเหมือนเดิม สัด!เอ้ย!ตูดกูกระแทกพรหมอย่างจัง เจ็บสัดแม่ง!
“งั้นก็พาล นิสัยชอบพาลเพลาๆลงบ้างนะ!”มันด่ากูแบบนี้อีกครั้งในรอบเดือนนี้ที่ผ่านมา กูขึ้นปรี๊ดขึ้นมาทันที พูดเหมือนรับไม่ได้ แล้วมาคบกับกูทำไม
“เรื่องของกู รับไม่ได้ก็ไม่ต้องยุ่ง!”กูไปด้วยอารมณ์ ทั้งผลักทั่งถีบมันสุดแรง ไม่เอาไม่อยากให้มันมาแตะเนื้อต้องตัวกูเลยสักนิด เกลียดเวลาไอ้มี่เป็นแบบนี้ที่สุดเพราะมันให้กูกลัว กลัวมากจนเหมือนจะทำอะไรไม่ถูกนอกจากงี่เง่าใส่อย่างเดียว
“อย่านะ!”มันขู่เสียงเข้มพร้อมกับชี้หน้าขาดโทษกูทันทีเมื่อเห็นว่ากูเอื้อมจะไปหยิบกล่องใส่ของใกล้ๆเขวี้ยงใส่หัวมัน กูค้างสักแปบแต่ไม่ฟังเขวี้ยงใส่เต็มๆแต่ไม่โดนหัวมันหรอกเพราะกูตั้งใจเขวี้ยงเข้าฝ่าผนังแค่ให้มันเฉียดๆหัวพอ ไอ้มี่กระชากแขนกูทันทีมันบีบแขนกูแน่นจ้องหน้ากูเหมือนกูไปฆ่าพ่อแม่มันตาย
“ทำไมนิสัยแบบนี้ ห๊ะ! หลายครั้งแล้วนะ!”มันตวาดกูเสียงดังแล้วกัดฟันพูดในประโยคสุดท้าย แรงที่บีบแขน
ก็มากขึ้นเรื่อยๆ
“ทำไม!..ก็สันดารกูเป็นอย่างงี้ รับไม่ได้ก็ปล่อย!”กูตหวาดกลับมั้ง แต่รู้สึกได้ถึงความเบาตอนที่พูดคำว่าปล่อย แค่ปาก แค่ปากจริงๆที่ต้องการอย่างนั้น
“……………………..”
“ยืนนิ่งๆแล้วจ้องหน้าพี่มา ไม่พอใจอะไรกันแน่ทำไมถึงพาลใส่พี่ได้ขนาดนี้ เรื่องพี่เอฟพี่ก็บอกไปแล้วว่าพี่รหัสไม่มีอะไรเกินเลย ทำไมไม่เชื่อใจกันบ้าง”มันพูดเสียงเหนื่อยๆ ทำหน้าใส่เหมือนระอากับกูเต็มทน ซึ้งนั้นทำให้กูรู้สึกเกลียดมันขึ้นมาทันที
“เรื่องของมึง จะพี่รหัสน้องรหัสก็เรื่องของมึง ปล่อยกูจะกลับบ้าน!”กูบอก ปรับน้ำเสียงให้เหมือนปกติที่สุด
ในเมื่อทำหน้าระอากูมากขนาดนี้ก็ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าแม่ง สัดเอ้ย!ทะเลาะกันทั้งเดือนเลยแม่ง!
“ไม่!..ไม่ให้กลับ อย่าเป็นแบบนี้นะโรลลี่ ไม่พอใจพูดออกมา ไม่ชอบอะไรก็พูดดิ แต่อย่าพาลใส่แบบนี้
เหนื่อยรู้ ไหม?”กูอึ้ง จุกเสียดขึ้นมาทันที น้ำตาแม่งก็ตีตื้นขึ้นมาอีกแล้ว คำพูดที่กูไม่คิดว่าจะได้ยินจากมันมากที่สุด แต่วันนี้กูได้ยินเต็มๆสองรูหูและต่อหน้าด้วย เจ็บ เจ็บมากด้วย
“เหนื่อยกับกูมากก็ปล่อยดิ..ปล่อยกูให้ไปห่างๆมึง มึงจะได้ไม่เหนื่อยไง”กูพูดเสียงเบาหวิว ก้มหน้าลงมองพรหมด้านล้างน้ำตาแม่งก็หยดลงพื้นอย่างต่อเนื่อง
“ก็เพราะพี่ไม่คิดจะปล่อยไง ถึงต้องยอมเหนื่อยแบบนี้ ไม่ได้เหนื่อยที่โรลลี่เป็นนี้ แต่เหนื่อยกับตัวเองที่พยายามทำเท่าไรเพื่อให้โรลลี่เชื่อใจแต่ก็ไม่เป็นผลสักที”เสียงไอ้มี่ก็เบาพอๆกับกู
“มึงบอกว่าอยากให้กูเชื่อใจ..แต่การกระทำมึงสวนทางกับคำพูดตลอด มึงบอกว่ามึงไม่คิดอะไรกับใครนอกจากกู แต่มึงก็ยอมปล่อยให้ใครก็ไม่รู้ก้าวล้ำมาในที่ที่ควรจะมีแค่กูคนเดียว เหมือนที่ปากมึงพูด มึงไม่ชอบเขาแต่มึงยอมให้กอดหรือหอมแก้ม..ทำไมอ่ะมี่..คำพูดกับการกระทำของมึงช่วยตรงกันได้มั้ย..อึก..กูไม่ทนนะถ้าเจ็บเป็นครั้งที่สอง”กูพูดแล้วทรุดตัวนั่งลงกับพื้นเอามือปิดหน้าตัวเองแล้วปล่อยให้น้ำตาไหล่ออกมา หลายคนบอกยิ่งคบกันไปนานๆก็เริ่มมีปัญหาขึ้นเรื่อยๆเหมือนเป็นบททดสอบ บางคู่หนักหน่อยถึงขนาดเลิกกัน

แต่ก็ยังกลับมาคบกันอีก แต่สำหรับกูคำว่าเลิกออกจากปากเมื่อไรนั่นคือจบ ถึงจะเจ็บที่ถูกบอกเลิกแต่รับรองได้ว่ากูไม่มีทางง้อคืนดีแน่ยิ่งถ้ากูไม่ผิดอีกแล้วล่ะก้อ อย่าหวัง! บอกแล้วกูนิสัยไม่ดี ทำไมอ่ะ?

kamaji

ขอบคุนคราบ

GBOMK

{:4_72:} ขอบคุนคับผม

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ งิงิ {:sm-17:}

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

kiloay

ขอบคุน คราฟผม

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนคับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

คิดมากไปไหมนี่

Soyu

ขอบคุณนะครับ