รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น { 85- 86 }

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“เลิกได้ไง ก็รักอยู่”กูพูด ไอ้โค้กหัวเราะทันที
“แม่งก็ตรงตลอด..อ้อมๆบ้างก็ได้ครับพี่คนสวย”มันพูดขำๆกูส่ายหัวนิดหน่อย
“อะ..แฮ่ม! จะแดกกันอยู่ล่ะสองตัวนั่นอ่ะ!!”เสียงไอ้แชมป์ตะโกนขึ้นกูหันไปมองหน้าแล้วยักคิ้วกวนตีนไปให้ สายตากูก็นะเสือกเบนไปทางไอ้มี่อีก แม่งนั่งซดเหล้าเหมือนน้ำเปล่าเลยเว้ยมีบุหรี่ที่มืออีกหน้าตลกชะมัด

ตอนที่ 85
“เฮ้ย!เพื่อนกูไม่ได้เป็นง่อย มีมือหาแดกเองได้!”เสียงไอ้แชมป์แขวะไอ้โค้กดังขึ้นรอบที่ร้อยแล้ว สลับกับเสียงไอ้เนม ไอ้มิ้นบ้าง เวลาที่ไอ้โค้กมันทำอันนู้นหยิบอันนี้ให้กู บรรยากาศตอนนี้กำลังได้ที่เลย แต่ยังไม่มีใครเมาแม่กูนี่จะไปล่ะ เพราะคุณนายมีเพื่อนมานั่งกินเหล้าด้วยไม่ใช่ใครที่ไหนคนใกล้ๆกูนี่แหละทำเอาพวกกูอึ้งแดกไปเลยแม่งก็แม่ไอ้พี่ชินไง แม่ไอ้พี่ชินเป็นพี่รหัสแม่กูซึ้งตอนมหาลัยนั้นก็นานมากแล้วอ่ะ แบบว่าท่านทั่งสองยังติดต่อกันอยู่รู้ว่ามีลูกแต่แบบไม่ได้สนใจอะไรมากมาย แม่บอกว่าจะถามกูหลายแล้วว่ารู้จักไอ้พี่ชินไหมแต่ลืม กลายเป็นว่าบรรกาศรอบตัวกูตอนนี้โคตรเย็นมากอ่ะ
“ไงเรา..บอลเป็นไงมั่ง”ไอ้พี่ชินเดินมานั่งลงข้างๆกู ที่เดิมที่ไอ้มิ้นเคยนั่ง เพราะเจ้าของที่โดนแฟนมันลากไปไหนไม่รู้
“ก็ดีว่ะพี่..แต่แม่งเหนื่อยว่ะ”กูบ่นให้มันฟังแม่งซะเลยบวกกับฟ้องถึงพวกรุ่นน้องที่แม่งชอบกวนตีนกูด้วย เพราะเห็นมันบอกว่าอาทิตย์ก่อนกีฬาสีพวกศิษย์เก่าปีที่แล้วจะเข้ามาช่วยน้องทำอัฒจรรย์
“เนี่ยเฮียเด็กใหม่ของทีม!”ไอ้นุบอก พวกไอ้มี่กับไอ้พี่ชินหันไปมองทางไอ้โค้กทันที
“เด็กโรงเรียน..ใช่ป่ะ?!”พี่เสือถาม ไอ้โค้กพยักหน้านิดหน่อย พี่เสือไม่พูดอะไรหันไปกระซิบอะไรกับไอ้มี่ก็ไม่รู้ถึงโดนไอ้มี่ยันโครมเข้าให้
“บาสหรือบอล”ไอ้พี่ชินถาม
“ทั้งคู่”ไอ้โค้กตอบ หน้าแม่งกวนตีนมากอ่ะ
“เปรี้ยวว่างั้น”ไอ้พี่โค้กเอามั่งไอ้โค้กแม่งก็ยักไหล่ยอมรับ หลังจากนั้นไอ้โค้กก็โดนพวกไอ้มี่ซักฟอกอีกสักพักแต่ที่นั่งคุยมา กูยังไม่ได้ยินเสียงไอ้มี่พูดขึ้นมาสักคำ ส่วนกูก็คุยกับไอ้พี่ชินซะส่วนใหญ่คุยแต่เรื่องบอลอย่างเดียว เพราะแม่งเหนื่อยอ่ะเหนื่อยมากด้วย ให้ตายเหอะ
“เดี๋ยวกูมา”กูบอกไอ้จ๊ะแล้วลุกขึ้นเดินเข้ามาในบ้าน เคยเป็นกันป่ะแบบว่ามีคนอยู่เต็มบ้านเพื่อนมาเต็มบ้านแต่ก็ยังอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ กูเป็นประจำอ่ะพอเขานั่งคุยกันมันๆกูจะขอแยกออกมานั่งคิดอะไรเพลินๆคนเดียวตลอด ไม่รู้ดิมันติดเป็นนิสัย เหมือนเวลาไปพับแบบเสียงดังมากๆจนกูเริ่มรำคาญกูก็จะเดินออกมาด้านนอกมานั่งดูดบุหรี่กินหมี่ข้างทาง
“อ๊ะ..อื้ม!”กูเดินมาเข้าห้องน้ำล้างหน้าตาแต่แค่เปิดประตูห้องน้ำก็มีมือดีมาดึงตัวกูเข้าไปจูบ แรกๆก็ตกใจแต่พอสักพักกูจำได้ว่าเป็นใคร ขัดขืนนะดิ้นสุดกำลังแต่ไอ้มี่มันดันกูเข้าไปชิดผนังห้อง มือทั้งสองข้างกูถูกมันกดไว้แน่นจะขยับยังไม่ได้เลยแม่ง มันบีบมือกูแน่นมากเจ็บเลยสัด!
“เหี้ย!”กูด่าทันทีที่มันปล่อยให้กูหายใจ มันยิ้มหน้าเหี้ยมแล้วประกบจูบกูมาอีกครั้งแต่คราวนี้กูไม่เปิดปากให้สอดลิ้นเข้ามาได้
“เปิดปาก”มันกัดฟันพูดเหมือนโกรธพร้อมกับพยายามสอดลิ้นเข้ามาแต่กูไม่ยอม เม้นปากแน่นมือก็เจ็บเพราะมันกดไว้แน่นมาก ปล้ำจูบกันอยู่นานจนไอ้มี่ทนไม่ไหวบวกกับกูที่เริ่มเจ็บปากมันเลยถือโอกาศบีบปากจนกูต้องร้องออกมามันเลยสอดลิ้นเข้ามาในปากได้ คราวนี้เป็นงานช้างสำหรับกูเลย คนมันเคยๆมึงเข้าใจป่ะแม่งเสือกโชว์วิชาอีก กูอ่อนยวบทันที พอมันรู้ว่ากูเริ่มอ่อนลงก็ค่อยๆจูบอ่อนโยนมากขึ้น มันแดกเหล้าด้วยแหละอารมณ์เลยรุนแรงขนาดนี้
“อย่าทำแบบนี้อีก”มันขู่กูเสียงเข้ม ยันแขนทั้งสองข้างเข้ากับฝ่าผนัง เอาหัวพิงกับฝ่าผนังไว้ส่วนกูก็ยืนหอบตรงหน้ามันก็มองไปอีกทาง
“พี่รู้ว่าพี่ผิดที่ทำให้โรลลี่เสียใจ..และจะไม่ขอแก้ตัวเพราะมันไม่มีอะไรจะแก้ตัว เรื่องทั้งหมดไม่มีอะไร พี่..”
ด้วยความที่กูหมั่นไส้กับคำว่าไม่มีอะไรของมันเลยยกขาขึ้นกระแทกท้องมันทันที
“กูเกลียดคำว่าไม่มีอะไรของมึง..ถ้าไม่เคลียร์ตัวเองก็ไม่ต้องมายุ่งกับกู!”กูพูดเสียงเรียบไม่มองหน้าไอ้มี่ด้วย
“ครับ..ยอมแพ้แล้วครับ แต่โรลลี่ก็ผิดที่ให้ไอ้เด็กเหี้ยนั้นมันมาเกาะแกะ”มันพูดหน้างอ ยกมือขึ้นเหมือนยอม
แพ้กู
“เหมือนมึงไง”
“ประชดคืนว่างั้น”ไอ้มี่ย้อนกูกลับ เริ่มกลับมาอยู่ในท่าเดิมเอามือยันฝ่าผนังไว้ กูเบี่ยงหน้าหลบเมื่อมันทำท่าจะหอมแก้มกู
“มีสมอง”
“งั้นก็ดี..พี่จะได้ไม่ต้องใช้กำลัง”
“อะไร?!”กูหันไปถามเสียงห้วนทันที ไอ้มี่ยักไหล่หน้าเจ้าเล่ห์สีหน้าแบบนี้ที่มันไม่ได้ทำให้เห็นกันบ่อยนัก
ครั้งล่าสุดที่เห็นคือตอนมีเรื่องหลังแข่งบาสเสร็จวันนั้น
“ไม่ต้องมาอยากรู้หรอกหน่า ณ.ตอนนี้พี่อาจจะผิดที่ทำให้โรลลี่เสียใจ เสียความรู้สึก และพี่ก็จะไม่ขอแก้ตัว วันนึงพี่เคลียร์ตัวเองเมื่อไร ตอนนั้นโรลลี่จะกลับมาเป็นของพี่ทั้งตัวและหัวใจเหมือนเดิม สัญญา ไม่นานค่ะที่รักเราจะได้มาเป็นเหมือนเดิม”มันพูดทิ้งท้ายก่อนเดินออกไป ปล่อยให้กูยืนอึ้งกับสิ่งที่ได้ยิน น้ำเสียงที่ไอ้มี่พูดฟังดูจริงจังไม่มีแววล้อเล่น แต่สีหน้าและสายตาตอนมันพูดกูไม่ได้มอง และประโยคสุดท้ายที่พูดลงท้ายด้วยคำว่าค่ะ ไอ้มี่ชอบพูดล้อเวลาอยู่กับกูสองคน เพราะพูดทีไรกูอารมณ์ขึ้นทุกที
“ไงบ้างว่ะ?”ไอ้นุเดินมานอนแผ่ลงข้างๆกู ช่วงนี้พวกกูเหนื่อยกันมากถึงมากที่สุดเพราะพวกนักกีฬาโรงเรียนก็ต้องซ้อม ไหนจะงานกีฬาที่เริ่มจะมีขึ้นในอาทิตย์หน้าอีก ส่วนเรื่องของกูกับไอ้มี่ หลังจากวันนั้นกูไม่ได้เจอไอ้มี่อีกเลย จะมีแค่ข้อความที่มันจะส่งมาทุกวันสามเวลาหลังอาหาร แต่ถ้าวันไหนกูแอบมีไปไหนกับใครก่อนนอนก็จะมีข้อเหวี่ยงๆจากไอ้มี่ส่งมา
“เหนื่อยเหี้ยมากอ่ะ”กูบ่น ไม่ไหวๆ
“เออว่ะ..แล้วไอ้จ๊ะอ่ะ?”ไอ้แชมป์ที่เพิ่งเดินไปเอาน้ำมาให้ถาม
“ไปกับพี่กู”กูบอก พวกมันสองคนก็พยักหน้าเข้าใจ เดี๋ยวนี้ไอ้โรมมาลากไอ้จ๊ะไปม.เกือบทุกวัน สงสัยไปเฝ้ามั่งจะว่าไอ้จ๊ะไปเฝ้าไอ้โรมก็ไม่ใช่ เพราะที่ไอ้โรมมาลากไอ้จ๊ะก็เพราะกันไอ้จ๊ะออกห่างจากพวกที่ชอบเอาขนม
มาให้
“มึงกับเฮียอ่ะ?”ไอ้นุถาม พวกมันสองคนเรียกได้ว่าเป็นลูกน้องไอ้มี่เลยก็ว่าได้เพราะแม่งใครเข้ามายุ่งๆกับกู
ไอ้เหี้ยสองตัวกันออกห่างตลอด ยกเว้นไอ้โค้กเพราะแม่งไอ้เด็กห่านี่สุดๆ มันกวนตีนพอๆกับไอ้สองคนนี้เลย
“ปกติ”กูบอก ปกติของกูคือ ไม่ได้คุยหรือเจอหน้าเป็นปกติได้แต่ข้อความ จนกูเริ่มติดถึงเวลากูเอาโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่ามีข้อความจากไอ้มี่หรือเปล่า
“ดีๆกันสักทีเหอะ..กูเบื่อเห็นมึงทำหน้าเซ็งโลกล่ะ”ไอ้แชมป์พูด
“เซ็งโลกเหี้ยไร ก็ปกติของกู”
“หึหึ..มึงคงไม่เห็นว่าหน้าตัวเองจริงๆเป็นยังไง ไว้ว่างๆเดี๋ยวกูอัดวีดิโอตอนมึงชอบนั่งเหม่อให้ดูนะ แล้วแหกตาดูว่ามึงทำหน้าเซ็งโลกขนาดไหน”ไอ้แชมป์บ่นเซ็งๆ กูไม่รู้ตังเองเลยนะ เพราะช่วงอาทิตย์กว่าๆที่ผ่านมากูทำตัวให้วุ่นวายตลอด ไม่อยากรับรู้ว่าไอ้มี่ไปไหนมาไหนกับใคร แค่ขอให้มีข้อความจากมันมาทุกวันก็พอ
“พี่..ว่างป่ะ”ไอ้โค้กถามระหว่างรอรถกลับบ้าน ทุกวันไอ้แชมป์จะไปส่งแต่วันนี้กูยังไม่อยากกลับว่าจะไปเดินเล่นหน่อย เบื่อๆเซ็งๆ
“มีไร?”กูถาม
“ซื้อของเป็นเพื่อนหน่อยดิ”มันบอก กูมองหน้าไอ้โค้กนิดหน่อยก่อนยักไหล่
“เอาดิ ที่ไหนอ่ะ”ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเป็นที่ไหน ยิ่งเย็นๆแบบนี้อีก กูกับไอ้โค้กกูมุ่งตรงมาที่สยามทันที เด็กมัธยมเด็กมหาลัยเพียบ
“ซื้อไรว่ะ”กูถาม
“แว่น”มันบอก กูพยักหน้าเข้าใจเดินตามไอ้โค้กไปร้านแว่นเจ้าประจำของมัน
“สะสม”กูถามขึ้น ไอ้โค้กพยักหน้าดึงมือกูเข้าไปช่วยเลือกแว่นกับมัน กูผู้ซึ่งไม่รู้เรื่องในชีวิตมีแว่นไม่ถึงสิบอัน ผิดกับไอ้โรม รายนั้นถ้ามีตังค์ของที่มันจะซื้ออันดับต้นๆรองจากยีนส์ ก็คือแว่น มีเป็นตู้โชว์อยู่ในห้อง
“สวยป่ะ..มาใหม่เลยนะพี่”มันบอก กูสั่นหัวเพราะเลือกไม่เป็น มันก็สวยอ่ะแต่แม่งแพงเหี้ยเลยแว่นเล็กนิดเดียวเองแม่ง
“มึงเลือกเหอะ กูขอดูรองเท้าหน่อย”กูบอก เพราะสายตาเจ้ากรรมดันไปเห็นรองเท้าที่ไอ้มี่บ่นว่าอยากได้ มันชี้ให้กูในแม็กกาซีนฝรั่ง บ่นๆอยู่นานล่ะว่าหาไม่ได้เพราะมันยังไม่หาไง
“เพิ่งมาเลยนะน้อง..คู่เดียวในร้าน ตาถึงว่ะ”พี่คนขายบอก กูยิ้มนิดหน่อย อีกไม่กี่ก็จะถึงวันเกิดไอ้มี่ล่ะ วันเกิดกูที่ผ่านมาตรงกับช่วงสงกรานต์พอดี ไอ่มี่มันซื้อเสื้อกันฝนให้บอกเอาไว้เล่นสงกรานต์ เหี้ยมากอ่ะกูวีนเลยนะ เดินหนีมันขึ้นมาบนห้องเปิดประตูเข้ามาเจอกับกรอบรูปไม้รูปกูกับมันอันใหญ่ ใหญ่มากด้วย มีรูปกูตั้งแต่เด็ก แต่ละรูปแม่งฮาทั้งนั่น และก็มีรูปคู่กูกับมัน ใต้ล่างกรอบรูปไอ้มี่ทำเป็นตระกร้าใส่ของ มันยัดหมีคู่สองตัวใส่ลงไปที่คอหมีทั้งสองมีสร้อยจี้ตัว JM ใส่ไว้ที่หมีสีฟ้า ส่วนอีกตัวสีชมพูแต่เป็นตัวผู้ทั้งคู่เป็นตัว RL ยัดไว้ติดกัน อธิบายไม่ถูกเหมือนกันรู้แต่ว่ามันสวยมากอ่ะ กูให้ไอ้จ๊ะดูมันไปงอแงกับไอ้โรมทันที เพราะอยากได้มั่งไม่มีขายหนิ ไอ้มี่มันทำเอง กูตั้งไว้ข้างเตียงอีกฝั่งด้านใน
“เหอะๆ..เท่าไรพี่?”กูถาม แทบทรุดเมื่อกูได้ยินราคานี่ถ้าไอ้มี่มาเห็นมันคงเอาโดยไม่ต้องคิด เพื่อรองเท้าจิมมี่
ทุ่มตลอด
“ซื้อให้แฟนรึไง”ไอ้โค้กเดินมาถาม ในมือมันถือถุงในร้านอยู่
“รู้ได้ไง”
“เด็กๆ ดูไซร์ดิ เท้าพี่ไม่ยาวขนาดนั้นซะหน่อย นั้นอะไซร์ผม”มันบอก
“รู้ดี..หิวว่ะหาไรกินดิ”กูบอก เดินนำมันออกมาหาของกิน กูกับไอ้โค้กยืนมองหน้ากันอยู่ที่หน้าร้านอาหาร
สักพัก เห็นคนในร้านแล้วกูแทบอิ่ม เยอะไปไหม
“พี่ผมหิวมากนะ”ไอ้โค้กพูดเสียงเซ็งๆ
“เออว่ะ..กินไรดีอ่ะ กูก็ขี้เกียจรอ”กูบอก
“นู้นดีว่าพี่!”ไอ้โค้กพูดแล้วชี้ไปที่ห้างฝั่งตรงข้าม กูพยักหน้าแล้วพากันเดินข้ามมาทันที มาถึงร้านก็สั่งแหลกมากันสองสั่งเหมือนมาหก แต่หมดอ่ะเกลี้ยง
“ใครเลี้ยงเนี่ย!”กูถามมือนี้หยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมาเรียบร้อยล่ะ ถือโอกาสเลี้ยงที่มันเป็นสายรหัสเลยล่ะกัน เหมือนฟ้ากลั่นแกล้ง แต่นั้นคือเรื่องจริงที่กูกับไอ้โค้กเป็นรายรหัสกัน
“โหยไรว่ะ คนแก่ต้องเลี้ยงเด็กดิ”มันพูดกูเลยแตะขาทันที่ใต้โต๊ะทันที ชอบเล่นหน้าเล่นตา
“ไปกลับได้ล่ะ..เป็นเด็กเป็นเล็กหัดกลับบ้านช้า!!”กูบ่นเหมือนคนแก่ ไอ้โค้กหัวเราะนิดหน่อยก่อนเดินกลับมาขึ้นรถที่ไฟฟ้าที่สยามแล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน ตกลงรองเท้าที่ว่าจะซื้อก็ยังไม่ได้ซื้อก็ไม่รู้จะซื้อไปไหนหนิ
“ไปไหนมาว่ะ เพิ่งกลับ กูมารอตั้งนานล่ะ!”ไอ้จ๊ะเดินหน้างอเข้ามาหากูทันที สงสัยไอ้โรมลากมาแน่เลยแต่คงไม่ได้นอนที่บ้านกูหรอก เพราะเดี๋ยวนี้ได้ยินไอ้โรมบ่นบ่อยๆว่าพี่จุ๊บแม่งหวงไอ้จ๊ะมากอ่ะ
“ไปเที่ยวกับเด็ก..มึงมีไร”กูบอก ไอ้จ๊ะมองค้อนกูทันที
“ปากดี..กูไปดูหน้ามันมาล่ะ”ไอ้จ๊ะพูด กูมองหน้ามันงงๆเดินไปหยิบโค้กในตู้เย็นออกมากิน ไอ้โรมกำลังอาบน้ำอยู่ด้านบน
“หน้าใคร? ชู้ไอ้โรม?”
“สัด!..ชู้ไอ้มี่เหอะ!”มันบอก กูหน้างอทันที
“เหี้ย..แล้วเป็นไง”กูถาม ไอ้จ๊ะแบะปากใส่ทันที
“ก็ดี..สวยดี”มันบอก
“ไม่ให้สวยได้ไง..ดาวคณะ”ไอ้โรมที่เพิ่งเดินลงมาแทรกขึ้น กูหันไปส่งสายตาให้ทันที
“ชิ!..ก็แค่ดาวคณะ ที่สำคัญไอ้มี่ไม่ได้ท่าทางสนใจเขาเลยสักนิด”ไอ้จ๊ะบอก
“รู้ได้ไงๆ”ไอ้โรมพูด กูเริ่มรู้สึกว่าอีกไม่นานต้องมีศึกระหว่างสองคนพวกมันแน่
“อะไรๆๆ หาเรื่องหรือไง”ไอ้จ๊ะหันไปแหวใส่ไอ้โรมทันที
“ทะเลาะกันเสร็จเมื่อไรเรียกกูนะ”กูบอกพวกมันสองคนเซ็งๆ แล้วเดินหนีขึ้นมาบนห้อง จะสองอาทิตย์แล้วนะมี่ทำไมมึงยังทนได้อีกว่ะ มีแต่ข้อความไม่ได้ยินเสียง ไม่เห็นหน้า น่าเบื่อโว๊ย
ตื๊ด ตื๊ด
[ไปไหนกับใครมาว่ะ!]
จากใครคงเดาไม่ยาก มันไปแอบรู้มาตอนไหนอีกแล้ววะ ช่างแม่งมันกูเริ่มเคืองไอ้มี่ขึ้นมาอีกแล้วนะ ถ้าจะไม่สนใจก็ไม่ต้องมาทำเหมือนสนใจกูทุกฝีเก้า ถ้ามันเห็นว่าไปกับไอ้โค้กทำไมไม่เดินออกมาหาเลยว่ะ แอบอยู่ทำไม
[เรื่องของกู!]
กูส่งตอบกลับไป เอาให้มันโมโหมากๆให้เป็นหมาบ้าเลยแม่ง
[แม่ง!ทำนิสัยนะ!]
[ช่างกูดิ..สนใจทำไม?]
[ก็เมียกูอ่ะ!]
อันนี้ของไอ้มี่นะไม่ใช่ของกู โมโหๆขึ้นมึงกูตลอดชักเอาใหญ่
[ไอ้สัด!]
[ไม่ต้องมาด่าเลย โรลลี่ลงมาเปิดประตูให้พี่เดี๋ยวนี้เลย ยุ่งจะหามไปแดกแล้ว!!]
กูอ่านเสร็จแล้วพุ่งไปที่หน้าต่างทันที ไอ้มี่จริงๆด้วยมาในชุดนักศึกษานี่แหละ ยืนเก๊กพิงกระโปรงรถพิมข้อความหน้าบึ้ง
[ไม่เปิด..มึงพูดไม่เพราะกับกู!]
ไอ้มี่เงยหน้ามองมาทางหน้าต่างห้องกูทันที มันชี้นิ้วมาทางห้องกูคงรู้ว่ากูกำลังมองอยู่
[โรลลี่ค่ะลงมาเปิดประตูให้แฟนหน่อยค่ะ แฟนคิดถึงโรลลี่จะบ้าแล้วค่ะ!]
ไอ้มี่ส่งกลับมา กูชะโงกหัวไปด่าแล้ววิ่งลงไปด้านล่างทันที ไอ้โรมกับไอ้จ๊ะกำลังบรรเลงกันอยู่เลยแม่งแต่ช่างกูไม่สนใจ วิ่งปรู๊ดไปทันที
“มาหาใคร”กูถามหน้างอ ยังไม่ยอมเปิดประตูให้มัน
“มาหาแฟนค่ะ”มันตอบหน้าแรด เดาะลิ้นในปากทำท่าจะเข้ามาจับมือกูผ่านประตูรั้วแต่ชักมือหลบอย่างรู้ทัน ถอยหลังหนีสามก้าว
“บ้านนี้ไม่ผู้หญิง มาผิดบ้าน!”กูบอก
“อ้าวจริง..งั้นมาหาคนที่อยู่บ้านนี้ก็ได้ น้องก็ได้หน้าเหมือนแฟนพี่ดี มาขอหอมแก้มหน่อย”ไอ้มี่พูดหน้าตายเดินมาชิดกับประตูรั้วบ้านยืนมือเข้าที่ช่องว่างแล้วกวักมือเรียกกูเข้าไปหา มันทำปากจู๋เมื่อเห็นว่ากูยังยืนนิ่งไม่ขยับ
“แฟนมึงเป็นใคร ชื่ออะไร หน้าตาแบบไหน แล้วมึงรักแฟนมึงมากไหม?”กูถาม ยืนเอามือไขว้หลังเรียบร้อย
“แฟนพี่ชื่อ นาย…..นามสกุล…อยู่โรงเรียน…ชั้น ม.6/10 เลขที่ 22 ตัวขาวๆสูงๆ ขายาวๆเป็นนักบอลโรงเรียน แฟนพี่หน้าสวยนะน้อง สวยเหมือนน้องเลย ส่วนที่น้องถามว่าพี่รักแฟนพี่มากไหม อยากรู้คำตอบเดินมาฟังใกล้ๆดิ”มันพูดหน้าเจ้าเล่ห์ แต่ขากูนี่สั่งการให้เดินเข้าไปหามันเรียบร้อยแล้ว ไอ้มี่ขว้าหมับเข้าที่มือกูแล้วกระชากกูเข้าจนชิด แต่ก็นะยังมีอัลลอยกั้นอยู่แค่เฉียดๆ
“รักดิ..ไม่รักแฟนแล้วจะให้รักใคร รักโรลลี่นะ เปิดประตูให้พี่หน่อยนะครับ อยากกอดแล้ว”มันพูดเสียงอ้อนๆ
กูหน้าบึ้งใส่แล้วตบเข้าที่หน้ามันอย่างจัง ก่อนหยิบรีโมทออกมากดเปิดประตู
“ไม่ต้องมาจับเลย..ไอ้โรมอยู่!!”กูแหวใส่เข้าให้แล้วเดินนำหน้ามันเข้ามาในบ้าน ไอ้โรมกับไอ้จ๊ะแม่งยังไม่เสร็จกันอีกแค่เปลี่ยนท่า จากเมื่อกี้ไอ้จ๊ะนั่งตักมาตอนนี้มันโดนจับกดให้นอนลงบนโซฟาส่วนไอ้โรมก็ขึ้นคร่อม
คงไม่ต้องบอกว่าพวกมันทำอะไร คงไม่นอนจ้องหน้ากันธรรมดาใช่มั้ย
“อะ..แฮ่ม!”กูกระแอมเสียงดัง ไอ้โรมผละออกอย่างเซ็งๆส่วนไอ้จ๊ะลุกขึ้นเดินมาหาพี่ชายมันที่ยืนข้างๆกู
“มาทำเหี้ยไร?”ไอ้โรมถามเสียงห้วน
“โหยเฮียทำโหดว่ะ..เอาน้องผมมากกแล้วยังมาหวงแฟนผมอีก”ไอ้มี่พูดยิ้มล็อคคอไอ้จ๊ะเข้ามากอด ไอ้จ๊ะก้มหน้าซุกอกอย่างเดียว หูแดง ตัวแดงหมดแล้ว
“ปากดี..พาเมียมึงไปไกลๆกูเลย เบื่อดูแลจะแย่แล้ว เอาของมึงคืนไปแล้วส่งเด็กข้างๆมึงมาให้กู”ไอ้โรมพูดหน้ากวนตีน หันมาแบนปากใส่แล้วดึงมือไอ้จ๊ะเข้ามากอด กูมองด้วยความหมั่นไส้
“ห้ามเข้าใกล้กูเกินสามก้าว ถอยออกไป”กูยืนชี้หน้าไอ้มี่ก่อนค่อยๆถอยหลังไปนั่งบนเตียง พอไอ้มี่จะเดินเข้ามากูถลึงตาใส่ทันที
“อะไรอ่ะ..คิดถึงจะแย่กอดหน่อยก็ไม่ได้”มันบ่นหน้างอ กูชูนิ้วกลางให้แม่งเลย หมั่นไส้
“อย่ามาบ่นนะ มึงต้องมาบอกกูมาให้หมดว่าหายไปไหนมา เคลียร์เหี้ยไรตั้งนาน!”กูถามหน้าบึ้ง โยนหมีใกล้ๆใส่หน้ามัน ไอ้มี่ยิ้มมุมปาก ถอยหลังไปยืนชิดกับประตูแล้วค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาออก
“อย่านะ..กูถีบแน่!”กูขู่ทันที ยกเท้าขึ้นให้รู้ว่าถีบจริง
“กลัวที่ไหนครับ เคลียร์ไปทำไปนะ”มันพูดหน้าหื่นแล้วพุ่งเข้าใส่กูทันที ไม่ต้องบอกว่าทำอะไรกันต่อรู้แค่ว่าตื่นเช้ามาต่างคนต่างน่วม กูน่วมเพราะมันโดนทำร้าย ส่วนไอ้มี่น่วมเพราะโดนกูถีบ กัด เอาให้หายแค้นกัน
ไปเลย
ตอนที่ 86
“โรลลี่คร๊าบ”กูได้ยินเสียงร้องครวญครางแบบนี้มานานเกือบจะหนึ่งชั่วโมงเห็นจะได้ล่ะ กูดูการ์ตูนจบไป
สองเรื่องล่ะ ไอ้มี่ก็ยังไม่หยุดเรียก
“เหี้ยไรนักหนา เรียกอยู่ได้!”กูหันไปถามอย่างหงุดหงิด ลุกขึ้นไปกดปิดโทรทัศน์แล้วเดินมานั่งลงข้างๆมัน
“เป็นอะไร ทำไมไม่เห็นสนใจพี่เลย”มันพูดเสียงหมาหงอย จนกูแทบอยากเอาตีนไปนาบหน้ากวนๆของมันจริงๆ คำพูดและท่าทางเหมือนจะรู้สึกผิดนะ แต่สีหน้าแม่งโคตรกวนตีนเลย
“มีไรให้สนใจ หน้าตาก็เหี้ยเหมือนเดิม”กูพูด
“โหวแม่งดูปากดิ..ใจร้ายว่ะ”มันบ่นหน้างอกูเลยยกตีนยันหน้าอกมันด้วยความหมั่นไส้ กูรู้ว่ามันรู้ว่ากูเป็นอะไร มันน่าหงุดหงิดจริงๆนะเว้ย หายไปสองอาทิตย์กลับมาไม่พูดไม่จาเจอหน้าปุ๊บก็ล่อกูซะเยิน ไม่พูดเหี้ยไรสักอย่าง ไอ้โรมก็พอกัน สองอาทิตย์ที่ผ่านมาหวงกูเหมือนจงอางหวงไข่ ถามแม่งทุกวันว่าเจอหน้าไอ้มี่บ้างหรือเปล่า สั่งห้ามเด็ดขาดไม่ให้เจอหน้าไอ้มี่ แต่ดูเมื่อคืนดิแทบถวายกูใส่พานให้ไอ้มี่
“มึงอย่าเยอะดิมี่..กูเริ่มแล้วนะ!”
“โอ๋ๆไม่เอาไม่แกล้งล่ะ ก็พี่ไม่รู้จริงๆหนิว่าโรลลี่เป็นอะไร?”มันถามตาใสเหมือนไม่มีความผิดติดตัว
“เออ!..กูแค่เป็นบ้าหงุดหงิดประสากู มึงไปไกลๆเลย”กูพูดอย่างโมโหลุกขึ้นจะเดินไปนอนสงบสติอารมณ์ด้านบน แม่งอยากกระทืบคนจริงๆเว้ย
“โรลลี่คนดีหายโกรธพี่นะ เรื่องพี่กับพี่เอฟไม่มีอะไรกันจริงๆ”มันพูดแล้วเดินเข้ามากอดเอวกูจากด้านหลัง
ฝังหน้าลงซุกซอกคอกู กูย่นคอหนีนิดหน่อย
“เรื่องของมึง ไม่อยากสนใจ”
“ไม่เอาอ่ะ..สนใจนะ พี่อยากให้โรลลี่สนใจพี่ทุกเรื่องเลย ไม่งอนนะ”
“ไม่ได้งอน มึงหูแตกรึไง มึงอยากจะไปไหนอะไรยังไงกับใครก็เรื่องของมึง จะหายไปไหนนานๆก็เรื่องของมึง!”กูพูดแล้วพยายามแกะมือมันออกจากเอว
“หึหึ..งอนพี่จริงๆด้วย พี่ไม่ได้หายจากโรลลี่ซะหน่อย”มันพูดน้ำเสียงอ่อนโยนแต่จริงจัง ผลิกตัวกูให้หันไป
จ้องตากับมัน
“สนใจที่ไหนล่ะ!”กูเถียงกลับ
“ไม่สนใจจริงอ่ะ แล้วทำไมต้องทำตาแดงใส่พี่ด้วยล่ะครับ”มันถามแล้วก้มหน้ามาหอมแก้มกูสองฟอดเน้นๆ
กูหมั่นไส้เลยตบเข้าที่หน้ามันอย่างจัง ไอ้มี่แบนปากใส่จับมือกูขึ้นมาแนบกับหน้ามัน
“โรลลี่เชื่อใจพี่อีกครั้งนะ ครานนี้พี่ไม่มีอะไรจริงๆกับพี่เอฟจริงๆก็แค่พี่รหัสปกติ!”มันพูด
“แต่เขาชอบมึง!”กูพูดเสียงดังแล้วก้มหน้ามองพื้นทันที ก็ไอ้มี่มันทำตาเจ้าชู้ใส่กูไมอ่ะ
“หึหึ..อันนี้ช่วยไม่ได้จริงๆ แต่โรลลี่ไม่ต้องห่วงพี่จัดการบอกไปเรียบร้อยล่ะว่าพี่มีเมียแล้ว ที่สำคัญเมีย
โหดมาก”
“เรื่องของมึงดิ”กูพูดเสียงค่อยยังยืนก้มหน้าเหมือนเดิม
“ไม่เอาอ่ะ โรลลี่เงยหน้ามองพี่นะ พี่ไม่เคยมองใครตั้งแต่ได้โรลลี่เป็นแฟนเลยนะ”
“แต่มึงก็ไม่ปิดกั้นเวลามีคนเข้ามายุ่งกับมึงเหมือนกัน ทำไมชอบนักรึไง เวลาคนอื่นมาสนใจอ่ะ?”กูเงยหน้าถามอย่างฉุนๆ
“เปล่า สักหน่อย..แต่แบบไงอ่ะ พี่มั่นใจในตัวพี่ไงว่าพี่ไม่ได้สนใจใครนอกจากโรลลี่จริงๆ ส่วนคนอื่นจะคิดยังกับพี่นั้นก็อีกเรื่อง ไม่ใช่ไม่บอกซะหน่อยว่ามีแฟนแล้ว แต่บอกไปแล้วแต่เขาไม่ฟังให้ทำไง สู้อยู่เฉยๆไม่เล่นด้วยซะอย่าง เดี๋ยวก็เบื่อกันไปเอง”มันพูดหน้าเจ้าเล่ห์ กูหมั่นไส้เลยหยิกเข้าที่ท้องมัน
“แล้วเขาเบื่อกันไหมล่ะ กูเห็นแม่งตามมึงต้อยๆ ไรนักหนาว่ะมี่ คบมึงมีแต่เรื่อง!!”กูพูดอย่างโมโห
“ไม่เอาอ่ะ โรลลี่อย่าพูดนี้ดิ๊! พี่เสียใจนะ!”มันตัดพ้อเสียงเศร้า
“แล้วกูไม่เสียใจซินะ มึงเป็นแบบเนี่ยตลอด ผู้หญิงเข้ามายุ่งด้วยทีไรบอกว่าไม่มีอะไรตลอด แต่แม่งก็เป็นเรื่องทุกที!”
“ก็พี่รักโรลลี่คนเดียวหนิเลยไม่เคยสนใจคนอื่น ฟังพี่ดีๆ โรลลี่ก็รู้หนิพี่เป็นคนยังไง พี่ไม่ชอบพูดมากหรือพูดซ้ำๆซากๆกับเรื่องที่พูดไปแล้ว พี่ไม่ได้ใจดีให้คนอื่นเข้ามายุ่งแต่พี่ถือว่าพี่ได้บอกคนพวกนั้นไปแล้ว พี่ชัดเจนในระดับที่พี่ควรจะทำ พี่รักโรลลี่คนเดียวถึงการกระทำอาจไม่ค่อยจะตรงกับคำพูดสักเท่าไร แต่โรลลี่มั่นใจได้ว่าทุกอย่างที่พี่พูดกับโรลลี่ พี่พูดความจริง สำหรับพี่ไม่คือไม่!”
“แต่กูเบื่อและเหนื่อยมี่ ทะเลาะกันเรื่องผู้หญิงของมึงทีไรกูเซ็งว่ะ มันทำให้กูจิตตกหงุดหงิดมาก มึงรู้ไหม?!”
“รู้ซิ! เพราะเวลาโรลลี่โมโหมากๆทีไรก็ร้องไห้ตลอด ทำไมพี่จะไม่รู้ว่าโรลลี่เป็นแบบไหน แต่พี่อยากให้โรลลี่เชื่อพี่จริงๆนะ ว่าพี่รักโรลลี่จริงๆและรักคนเดียวด้วย”มันพูดน้ำเสียงจริงจังแล้วดึงกูเข้าไปกอดพร้อมกับลูบหัวกูแบบปลอบโยน มันทำให้กูรู้สึกว่าน้ำตากูเริ่มจะไหลออกมาอีกแล้ว ทำไมมึงอ่อนแอขนาดนี้วะ
“จริงหรือมี่ จริงมากแค่ไหน บอกตามตรงบางครั้งสิ่งที่มึงทำ มันให้กูรู้สึกว่าที่ผ่านมามึงไม่รักกูสักนิด เหมือนแค่หลงในตัวกูแค่นั้น”กูพูดเสียงอู้อี้ที่อกน้ำตาที่ไม่อยากไหลก็ไหลออกมาจนได้
“ไม่เอาครับ โรลลี่อย่าพูดนี่นะครับ พี่รักโรลลี่จริงๆรักออกมาจากใจ ไม่เคยเสแสร้งแกล้งทำ”มันพูดพร้อมกับกดจูบลงมาที่ริมฝีปากแต่เตะเบาๆไม่จูบแบบหนักหน่วงเหมือนทุกที
“แต่….อึก”
“ไม่มีแต่ครับ พี่รักโรลลี่จริงๆ สัญญาเลยคราวหน้าจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีก สัญญา!”ไอ้มี่พูด มันเอานิ้วก้อยมาเกี่ยวเข้ากับนิ้วก้อยกูแล้วชูขึ้น
“ให้แน่เหอะ มีอีกครั้งรับรองว่ากูกับมึงเป็นแค่อดีตสำหรับกันและกันแน่!”กูพูดอย่างหมั่นไส้ เขย่งเท้านิดหน่อยแล้วกอดคอไอ้มี่แน่น รู้สึกเหมือนว่ามันจะสูงขึ้นกว่าเดิมด้วยนะ
“โห่ขู่ว่ะ..ไม่มีทางเหอะ พี่ไม่มีทางปล่อยโรลลี่ให้ไปเป็นของคนอื่นแน่ ของของพี่เรื่องไรจะให้คนอื่นเอาไป”มันพูดแล้วใช่ฟันขบกัดที่ต้นคอกูจนรู้สึกจักจี้นิดๆ
“จิ๊! แค่งี้ล่ะมาพูด ตอนมึงทำมึงไม่รู้บ้างว่ารู้สึกยังไง?”
“พี่ทำไร ไม่ได้ทำไรซะหน่อย ไม่เอาล่ะไม่พูดเรื่องนี้ดีกว่า”มันพูดแล้วโยกตัวกูที่กอดคอมันอยู่ไปมา กูยิ้มแล้วกดจูบลงที่ท้ายทอยไอ้มี่ กดแรงลงที่ปลายเท้าแล้วกระโดดขึ้นให้ไอ้มี่อุ้มเอาขาเกี่ยวรอบเอวมันไว้
“ตัวเบาว่ะ กินไรบ้างป่ะเนี่ย?”มันถามอุ้มกูเดินขึ้นมาบนห้อง
“กินเหอะ กูไม่โง่ทำร้ายตัวเองแบบนั้นแน่!”กูพูด ไอ้มี่หมั่นไส้เลยตบก้นกูอย่างแรงก่อนโยนตัวบนที่นอนนุ่มๆ
“ครับๆแฟนพี่เก่งและฉลาดตลอด ว่าแต่เกือบลืม โรลลี่ยังมีคดีที่พี่ยังไม่ได้เคลียร์”ไอ้มี่ขึ้นคร่อมกูแล้วถามหน้าบึ้ง กูงงสักแปบออกยิ้มออกมาแบบเจ้าเล่ห์
“ไร?”กูถามเหมือนไม่รู้ เอื้อมไปหยิบหมีตัวเล็กใกล้ๆมาเล่น ไอ้มี่ก็ยิ่งหน้างอเข้าไปอีก
“ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้ พี่ไม่อยู่ด้วยสองอาทิตย์ได้ข่าวว่ามีเด็กมาติด เสน่ห์แรงจังเลยนะ”มันพูดเสียงเข้มก้มหน้าลงมากัดปลายจมูกกู
“เด็กอะไร เด็กที่ไหนแล้วใครเป็นคนบอกมึง ปากดี”
“ไม่ต้องมาพูดเลยนะ เรานะส่งข้อความมาหาทุกวันหวังว่าไอ้เด็กแถวนี้มันจะตอบกลับมาบ้างแต่ที่ไหนได้ไม่มีสักฉบับ หน้าก็เจอไม่ได้อีกพี่ชายเสือกไม่เข้าใกล้ แต่ที่ไหนได้ไอ้เด็กแถวนี้ดันไปเที่ยวกับคนอื่น!”มันตัดพ้อหน้าบึ้ง คราวนี้มาทั้งน้ำเสียง สีหน้า แววตาว่าน้อยใจกูมากและจริงๆ
“ช่วยไม่ได้!! มึงหายไปเอง!”กูย้อนมั่งแล้วดึงหน้ามันลงใกล้ๆ ยกขาขึ้นพาดหลังมันไว้
“หายที่ไหน ตามตลอดเหอะ รู้หมดด้วยว่าเย็นๆไปไหนกับใครตลอดสองอาทิตย์ที่ผ่านมา ให้ตายเหอะนอกใจกู!”มันพูดหน้างอพร้อมกับเสหน้าไปมองทางอื่น กูหมั่นไส้เลยกัดเข้าที่หูขวามัน
“มึงเหอะนอกใจกู เดี๋ยวนี้ขึ้นมึงกูกับกูตลอดเลยนะ!”
“ก็ทำไม ทีโรลลี่ยังพูดได้เลย เชอะงอน!”ไอ้มี่แม่งทำท่าทางได้เหมือนตุ๊ดมากอ่ะ มีมาทำแก้มป่องใส่ด้วยนะ
“อะไร ไม่ต้องมางอน ผิดที่มึงนั้นแหละ ใครใช้ให้มึงแนบเนื้อกับพี่รหัสขนาดนั้นหละ!”กูเอามั่ง
“แนบเนื้อที่ไหน มุมกล้องเหอะ ที่สำคัญท่าโรลลี่สังเกตดีๆก็จะรู้ว่าพี่ไม่ได้สนใจจะถ่ายด้วย”
“แต่กล้องมึงและที่สำคัญมึงไม่ยอมลบออกเหมือนจะเก็บเอาไว้เป็นอนุสรณ์”
“อนุสรณ์ไร?..มั่วไม่ได้จะเก็บแต่ยังไม่ได้ลบออก เด็กแถวนี้มันดันไปเห็นก่อนซะได้”มันพูดแล้วดึงกูขึ้นมานั่งตักมัน กูขยับตัวนิดหน่อย ยืดขาไปไขว่ด้านหลังมัน ส่วนมือก็ยังกอดคอไอ้มี่อยู่
“อ่อ..มึงจะบอกว่ากูเสือกว่าไง?”กูถามแล้วกัดเข้าไปที่ปลายคางไอ้มี่ มันหน้าเบ้นิดหน่อย
“พูดตอนไหน ประโยคเมื่อกี้ก็ไม่มี ใส่ร้ายตลอด”มันพูดล้วงมือเข้าในกระเป๋ากางเกงหยิบอะไรไม่รู้ออกมา
“เอานิ้วมานี้ดิ”มันพูดแล้วดึงมือกูที่กอดมันอยู่มาดู มันเงยหน้ามองหน้ากูนิดหน่อย ก็ตอนนี้ที่นิ้วกูมีแหวนอยู่สองวงนิ้วกลางขวาเป็นของกูเองเพิ่งซื้อมา ส่วนไอ้นางซ้ายของไอ้หมาตรงหน้ากูตั้งแต่ได้มากูยังไม่เคยถอดเลยสักครั้ง
“ถอดอันนั้นออกมา”มันพูดอีกชี้นิ้วไปที่นิ้วกลางขวา
“ทำไมอ่ะ ของกูเพิ่งซื้อเอง แพงนะมึง”กูโวยวายนิดหน่อย ไอ้มี่หน้างอขึ้นมาทันที
“ถอดมาเหอะหน่า เร็ว!!”มันขู่ กูยึกยักอยู่สักพักจนไอ้มี่ทนไม่ไหวจัดการดึงแหวนออกจากนิ้วกูเอง
“แหวนี้ใช่มั้ยที่ไปซื้อกับไอ้เด็กเวรห่านั้นอ่ะ?!”มันถาม กูยิ้มทันทีจริงแบบที่ไอ้มี่พูดเพราะกูไปซื้อแหวนวงนี้กับไอ้โค้กจริง ไอ้โค้กมันเป็นคนเลือกให้รสนิยมเลือกแหวนมันคล้ายๆกู
“ปากหมาสัด! ไปพูดถึงน้องมันแบบนั้น”กูแกล้งพูดยั่วไอ้มี่ หมาบ้าที่สิงอยู่ในร่างกายมันเริ่มออกฤทธิ์ทางหน้าตาและเขี้ยวคมๆของมันทันที
“ก็ทำไมอ่ะ จะพูดแบบเนี่ย..โรลลี่ไม่ต้องมาพูดเหมือนปกป้องมันเลยนะ พี่จะเอา!”มันพูดหน้างอเอาแหวนกูไปใส่แต่ด้วยความที่นิ้วเราต่างกัน มันเลยใส่แหวนกูได้แค่นิ้วก้อย
“เห้ย!ได้ไงอ่ะ แล้วกูจะใส่อันไหน มึงอ่ะ!”กูโวยวายแบบไม่จริงจัง ไอ้มี่ก็ยิ่งหน้างอหนัก เอาหน้าผากมันชนมากับหน้าผากกู
“อย่าแย้งคืนนะ พี่เขวี้ยงทิ้งจริงๆเอาดิ โรลลี่ใส่อันนี้แทน!”มันพูดแล้วสวมที่มันเอามาใส่แทน รูปแบบแหวนเหมือนกันเด๊ะแต่ของที่ไอ้มี่เอามาให้จะดูเก่ากว่าของกูนิดหน่อย
“จิ๊!..เก่า!”กูบ่น ไอ้มี่กัดแก้มกูเหมือนจะทันที
“อย่าบ่น..ของแท้ครับห้ามหายด้วย”มันขู่ดึงมือกูขึ้นมาลูบที่แหวนเบาๆ
“แล้วอันนี้อ่ะ ไม่เปลี่ยนให้มั่ง?!”กูพูดแล้วชูอีกนิ้วให้มันดู ไอ้มี่ยิ้ม
“งั้นก็ต้องเปลี่ยนอันนี้เหมือนกัน”มันพูดหน้าเจ้าเล่ห์ดึงสร้อยที่กูให้ออกมาลูบๆ กูแบนปากใส่ก้มไปดู
สร้อยใกล้ๆไม่แกะออกมาขัดให้มันนานล่ะ เหมือนจะหมองลงหน่อย
“มึงอ่ะ ไม่ดูแลเงินเก่าเลย”กูโวยวาย
“เก่าที่ไหน ไม่เก่าซะหน่อย พี่ไม่เคยถอดเลยนะ ตอนรับน้องห่วงแทบตายกลัวหลุดหาย”มันพูดพร้อมกับหยิบสร้อยขึ้นมาจูบกูยิ้มเขินๆ
“ก็ลองหายดิ กูเอามึงตายแน่”
“รู้ครับรู้ รักจะตายใครจะปล่อยให้หาย โรลลี่ไปเจาะหูเพิ่มมาป่ะเนี่ย?”และอีกหลายๆอย่างที่กูกับไอ้มี่สลับกันดูความเปลี่ยนแปลงของกันและกัน กูโดนมันซักฟอกเรื่องไอ้โค้กจนขาวสะอาด เลยโดนมันแจกของรางวัลมาเป็นรอยดูดที่คอสามรอยเน้นๆ สัด!
“พี่เสือ!วาดให้มันดีๆหน่อยไม่ได้หรือไง ตัวเองไม่เต็มใจไม่ต้องก็ได้!”เสียงไอ้เนมแว็ดขึ้นรอบที่ร้อย พี่เสือเงยหน้ามองนิ่งๆแต่ไม่พูดอะไร แค่เอาปลายพูกันชี้หน้าอย่างเดียว พี่เสือเอนท์ติดสถาปัต ไอ้มี่กับพี่เบสวิศวะ
ส่วนพี่โค้กศิลปกรรมมหาลัยเดียวกัน
“มึงจะไปไหนก็ไป ไป น่ารำคาญพูดมาก!”พี่ด่าแล้วหันไปลงสีกับไม้กระดานขนาดใหญ่ต่อ วันนี้พวกกู ม.6
กับพวก ม.5 บางส่วนและรุ่นพี่ปีที่แล้ว นัดกันมาช่วยกันทำอัฒจรรย์เพราะพรุ่งนี้จะเป็นวันเปิดงานกีฬาสีวันแรก ศิษย์เก่าเพียบส่วนมากจะมาเป็นกรรมการให้
“เออ! ไปแน่ ไม่ต้องมาเรียกเลยนะ!”ไอ้เนมพูดหน้างอหันไปหยิบก้อนน้ำแข็งที่อยู่ในแก้วที่วางอยู่ใกล้ๆเขวี้ยงใส่พี่เสือก่อนวิ่งหนีหายไป
“เด็กที่ขึ้นอัฒจรรย์มี่กี่คน?”ไอ้มี่หันมาถาม มันกำลังคำนวณเพราะจะได้ร่างแบบออกมาถูกเพราะบางปีที่กูเห็นรุ่นพี่แม่งทำไม่คิด เอารูปแบบแม่งซะเวอร์ปิดหน้าพวกน้องๆที่นั่งกันอยู่ด้านบนเห็นหน้าแค่สามแถวด้านล่าง
“ฟ้าเด็กขึ้นอัฒจรรย์กี่คนว่ะ?!”กูตะโกนถามไอ้ฟ้าที่กำลังนั่งเขียนเพลงเชียร์อยู่ แต่ละสีแม่งก็มีรุ่นพี่มาห้องมาช่วยกันทั้งนั้น แต่ของพวกกูกรณีพิเศษเพราะพวกไอ้มี่โดนลากมาช่วยสีกู ธรรมดาของจริงมันต้องไปช่วยพวก
สีเหลือง
“ในกระดาษในกระเป๋ากูอ่ะ มึงเปิดดูกูทำรายละเอียดไว้ให้แล้ว!”มันตะโกนกลับมา กูเดินไปหยิบกระดาษมาส่งให้ไอ้มี่
“หอมทีดิ”มันพูดขึ้นในขณะที่มือมันกำลังขีดๆเขียนๆตาก็มองไปทางอื่น ไม่ได้หันมาสนใจกู
“ไม่เอาคนเยอะ!”
“เยอะทีไหน เร็วดิ ไม่มีแรงแล้วเนี่ย!!”มันเริ่มงอแงหันมาส่งสายวิบวับให้ กูเลยต้องหันซ้ายหันขวาหันไปเจอตอนไอ้นุก้มลงจุ๊บปากไอ้พี่เบสพอดี หน้าร้อนวูบวาบขึ้นมาเลยกู
“ก้มดิ..แดกห่าไรว่ะสูงเอาๆ”กูบ่นเดินพร้อมกับเดินมาหยุดตรงหน้ามัน กูเขย่งเท้าเพื่อหวังจุ๊บปากมันเบาๆแล้วจะวิ่งไปซ้อมบอลทันที แต่ไอ้มี่เสือกล็อกเอวแล้วดูดแรงๆที่แก้มกูก่อนปล่อยกูเป็นอิสระเดินหนีไปหาไอ้พี่โค้กที่กำลังยืนสอนรุ่นน้องตีกลองอยู่ เลวมาก
“พรุ่งนี้เจอกับสีไรว่ะ?”กูถามไอ้บอมเพื่อนอีกห้องกูที่กำลังยืนอ่านโปรมแกรมบอลกับบาสอยู่
“น้ำเงินว่ะ”มันตอบ กูพยักหน้ารับทราบ
“พี่!..พรุ่งนี้โค้กเล่นบอลได้แค่ครึ่งแรกว่ะ ขึ้นหลังเวลาชนกับบาส!”ไอ้โค้กเดินหน้าบึ้งเข้ามาบอกกู
“จริง งั้นมึงรอเล่นบาสอย่างเดียวพอ สีน้ำเงินพวกกูเคลียร์ได้”กูบอกแล้วโยนผ้าขนหนูเย็นใกล้มือไปให้
“เสียดายว่ะ แต่ถ้าไม่ลงบาสโค้กกลัวแพ้เพราะพรุ่งนี้เจอสีชมพู!”มันบอกเซ็งๆแล้วยื่นเคาเตอร์เพนมาให้กู
“อะไร?”กูถาม ไอ้โค้กไม่ตอบชูมือด้านขวาให้กูดูเหมือนจะบวมหน่อยๆ กูเลยรีบดึงมันมานั่งข้างๆทันทีเข้าใจเจ็บปวดตอนใกล้จะแข่งนะแม่ง
“ทำอีท่าไหนมึงเนี่ย รู้ว่าพรุ่งนี้จะแข่งยังปล่อยให้เจ็บอีก”กูบ่นทันที มือก็นวดยาลงบนข้อมือมันเบาๆนวดมากไม่ได้เดี๋ยวไปโดนเส้นแล้วจะเป็นมากกว่าเดิม
“ล้ม ไม่ทันระวังเอามือลงรับไง”มันตอบเสียงหมาหงอย กูหมั่นไส้เลยดีดเข้าที่หน้าผากมัน
“คิดว่ามึงตัวเท่ากับไอ้เนมหรือไง แล้วนี่นะพรุ่งนี้มึงจะไหวไหมเนี่ย?”
“ไหวดิ..แค่นี้เด็กๆยิ่งได้พี่มานวดให้แบบนี้หายชัวร์ แต่ถ้าให้ดีจูบเป็นยาให้อีกหน่อยรับร้องชนะแน่!”มันพูด
กูเลยเคาะเข้าที่หน้าผากให้อีกดอก
“หวังนะมึง ไม่เห็นรึไงว่ามันก็มาด้วย อยากโดนมันเล่นหรอมึง?”กูพูดยิ้ม ไอ้โค้กยักไหล่หันไปมองทางไอ้มี่แล้วส่ายหัว
“กลัวที่ไหน ไม่เคยกลัวเหอะ เห้ย!!พี่ไหงแหวนมันดูเน่าๆว่ะ เพิ่งซื้อเอง!”ไอ้โค้กพูดจับมือกูขึ้นมาดูใกล้ๆ กูยิ้มแล้วส่ายหัวนิดหน่อย
“พี่โรลเนมหิวไอติม ไปซื้อติมกัน!”เสียงสิบแปดหลอดของไอ้เนมดัง คนนี่หันมองเต็มแต่ไอ้เนมไม่สนเดินหน้าเริ่ดมาหากู พอเห็นไอ้โค้กอยู่ด้วยก็หน้าบึ้งใหญ่
“จับไม ฮืม!”ไอ้เนมถามเสียงห้วนพร้อมกับจับมือกูกับไอ้โค้กแยกออกจากกัน มีการหันไปค้อนไอ้โค้กวงใหญ่
“มึงก็นะ..แล้วหายไปไหนมา?”กูถาม
“ส่องเด็ก”ไอ้เนมตอบ กูร้องอืมในคอทันที
“โห่วเจ้แม่งไปแอบส่องเด็กมาอ่ะ!”เสียงไอ้โค้กดังขึ้นและดังมากเหมือนจงใจให้พี่เสือที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลได้ยิน พี่เสือกับไอ้มี่หันมามองขวับทันที ไอ้เนมหน้าเหลือสองนิ้วล่ะ
“ไอ้เด็กเวร!”ไอ้เนมด่าลอดไรฟัน บีบมือกูแน่นเพราะพี่เสือจ้องหน้ามันเหมือนจะฆ่า
“ไปก่อนนะพี่..เดี๋ยวมาช่วย!”ไอ้โค้กพูดหน้ากวนตีนก่อนเดินออกไป กูหันมามองหน้าไอ้เนมที่ตอนนี้ซีดเหมือนไก่ต้ม

kamaji

ขอบคุนคราบ

GBOMK

{:4_97:} ขอบคุนคับ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ {:sm-52:}

tarsii

ขอบคุณมากนะ

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

kiloay

ขอบคุน คราฟผม

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

ดีกันซะที

Soyu

ขอบคุณนะครับ