รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น { 88- 90 }

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“อ้าวไอ้เหี้ย ไหนมึงบอกว่ามึงเชื่อใจมันไง”ไอ้แชมป์ถามปนเสียงหอบ ไอ้เนมเลยเดินไปหยิบผ้าเย็นมาให้
“เชื่อใจก็ส่วนเชื่อใจดิ”
“กวนตีน!”พวกกูสามคนพร้อมใจกันประสานเสียงแล้วตบลงบนกบาลไอ้นุคนละทีไอ้เนมก็ยืนหัวเราะคิกคักแต่พอโดนไอ้นุมองหน้าเท่านั้นแหละ เข้ามาเกาะแขนกูแน่นเลย
[hide]ตอนที่ 89
“เด็กนั้นรู้จักมึงหรอ?”ไอ้แชมป์สะกิดแขนผมแล้วชี้ไปทางด้านหลัง มีพวกสีเหลืองยืนกันอยู่เต็ม อัฒจรรย์สีผมกับสีเหลืองกูใกล้กัน
“ไม่อ่ะ ไม่รู้จัก”ผมพูดแล้วหันมามองทางสนามบาสต่อ เมื่อกี้หลังจากแข่งเสร็จผมก็เข้าไปสงบสติอารมณ์ตัวเองในห้องน้ำ ไม่ได้เข้าไปทำไรมากครับ แค่ดูดบุหรี่ปกติ อารมณ์เหมือนจะเบาๆลงหน่อย จากที่หงุดหงิดเหมือนหมาบ้ามาตั้งแต่เมื่อคืน ผมยอมรับครับว่าตัวเองเป็นคนอารมณ์ร้ายแต่ยังไงอ่ะ คือผมไม่ได้ขึ้นแรงๆแบบนี้บ่อยๆส่วนมากก็แค่เคืองๆงอนๆไม่มีไรมาก แต่ครั้งนี้มันไม่ไหวอ่ะ ด้วยนิสัยผมก็ไม่ใช่คนที่ขี้จุกจิกหรือห้ามนี้นั่นไปทั่ว เชื่อใจและเข้าใจในพอสมควร แต่ครั้งนี้ผมรู้สึกเหมือนโดนเหยีบหน้ายังไงก็ไม่รู้
“กูเห็นแม่งยืนมองมาทางมึงนานล่ะ เดินเข้าไปถามหน่อยดิ”
“ไม่เอา ขี้เกียจเหนื่อย”
“ขี้เกียจหรือกลัวเมียมาเห็นกันแน่!”ไอ้แชมป์พูดแล้วยักคิ้วกวนๆมาให้ ผมหมั่นไส้เลยตบหัวเข้าให้หนึ่งที ผมลองหันไปมองทางรุ่นน้องที่ไอ้แชมป์ชี้ให้ดูเมื่อกี้ก็เห็นน้องเขายืนมองมาทางผมพอดี ผู้ชายครับ
“มึงอย่าพูดมาก ปากดีสัด ไอ้ไมล์หยิบมาให้กูชิ้นดิ่!”ผมตะโกนสั่งรุ่นน้องที่ยืนกินขนมอยู่ที่โต๊ะสวัสดิการหลังอัฒจรรย์
“เฮีย มีเด็กขอถ่ายรูป!”ไอ้ไมล์วิ่งมาหาผมพร้อมกับขนมและน้ำเต็มสองข้างมือ ผมเลิกคิ้วถามมันงงๆมันเลยชี้ไปทางด้านหลัง
“เรียกมาดิ”ผมพูดพร้อมกับหันไปยิ้มให้กับรุ่นน้องที่ยืนอยู่ด้านหลังไอ้ไมล์
“ใครก่อนครับ”ผมถามลุกขึ้นปัดตูดนิดหน่อยเหมือนตัวเองเป็นดาราเลยแม่ง พวกรุ่นน้องที่เดินมากันสามคนครับผู้ชายทั้งนั่นไอ้แชมป์เลยต้องขยับออกอย่างเสียมิด้าย
“ไม่ต้องกลัวครับ พี่มีแฟนแล้ว!”ผมบอกแล้วออกแรงดึงตัวน้องเขาให้เข้ามาใกล้ๆ เหมือนน้องเขาจะสั่นๆกลัวๆผมยังไงก็ไม่รู้ครับ
“อะแฮ่ม!..ไม่ค่อยเลยนะมึง”ไอ้แชมป์ออกปากแซว ผมยักไหล่แล้วหันมายิ้มให้กับกล้องตรงหน้าผมยืนถ่ายรูปกับน้องเขาอยู่สักพักก่อนที่น้องเขาจะขอตัวไปดูกีฬาต่อ
“หล่อตลอดอ่ะไอ้สัด”ไอ้แชมป์เข้ามาแขวะผมทันที ว่าแต่ผมของมันนี่ตั้งแต่เช้าเลยครับรุ่นน้องกรูขอถ่ายรูป
กับพี่แชมป์ไม่หวั่นไม่ไหว
“นิดนึง ไอ้สองตัวนั้นอ่ะ?”ผมมองหาไอ้จ๊ะกับไอ้โรลลี่พวกมันสองตัวออกไปซื้อของให้พวกไอ้ฟ้าที่หน้าโรงเรียนยังไม่เข้ามาเลย
“นู้นเดินมานู้นล่ะ”ไอ้แชมป์พูดแล้วชี้มือไปด้านหน้า สองตัวพวกมันเดินกินเลียคอนแน็ตโต้เข้ามาได้อย่าหน้าตาเฉยในมือถือกระดาษฟรอยคนละมือ กับถุงเซเว่นขนาดใหญ่
“มึงไป กูหิวข้าว!”ไอ้จ๊ะเดินหาพวกผมแล้วส่งถุงเซเว่นในมือให้ไอ้แชมป์ ผมพยักหน้าหันไปหยิบเป้ที่ด้านหลังใกล้จะเที่ยงแล้วรุ่นพี่สตาฟเริ่มปล่อยให้พวกน้องๆลงมากินข้าว ส่วนพวกผมม.6ถืออภิสิทธิ์นิดหน่อยออกไปกินข้าวด้านนอกเพราะโรงเรียนคนต้องเต็มมากแน่ๆ
“พวกไอ้มี่อ่ะ?”ไอ้โรลลี่พูดขึ้น ผมหันไปมองหน้าพวกมันสองคนทันที ไอ้จ๊ะบุ้ยปากไปทางในร้านนั่งอยู่กันครบเลยครับ พี่โรม พี่จุ๊บ เฮีย พี่เสือ พี่โค้ก มีพี่ส้มมาด้วยโดนพี่จุ๊บลากมาเหมือนทุกครั้ง ส่วนไอ้ตัวดีของผมนั่งหันหลังให้อยู่เลยไม่เห็นหน้า
“ทำหน้าให้ดีนะมึง ห้ามโวยวายเด็ดขาด”ไอ้โรลลี่พูด ผมพยักหน้าส่งๆเดินตามพวกมันเข้ามาในร้าน ผมรั้งท้ายสุดเลยครับ ไม่ได้จะเล่นเปิดตัวอะไรแต่ทุกครั้งผมก็ให้ไอ้สองตัวมันเดินนำอยู่ตลอด พวกเฮียหันมามองทางพวกผมเป็นตาเดียวรวมทั้งไอ้ตัวดีของผมด้วย มันเหมือนจะยิ้มทันทีที่เห็นหน้าผมแต่ก็ต้องทำหน้าสลดเมื่อผมเบือนหน้าไปมองที่หน้าร้าน ไม่ตั้งใจแต่มันเป็นไปเองนะ เหอะๆ
“ทำไมเพิ่งมาอ่ะ ?”เฮียบ่นกับไอ้โรลลี่นิดหน่อย แต่มันไม่สนใจแย่งกระดาษในมือมาเขียนรายการอาหารที่มันจะกิน เหมือนฟ้าจะเป็นใจหรือไอ้พวกเพื่อนเวรผมมันจัดฉากเพราะเหลือที่นั่งที่ว่างที่เดียวคือที่ข้างๆไอ้นุ่มนิ่ม มันส่งสายตาตัดพ้อมาให้ผมทันทีเมื่อเห็นว่าผมยืนนิ่งไม่ยอมนั่งลง
“ยืนหาไรมึงอ่ะ นั่งดิหรือลมมันเย็นนั่งไม่ได้”ไอ้แชมป์พูด ผมแยกเขี้ยวให้ก่อนนั่งลงข้างๆไอ้นุ่มนิ่มมันขยับเก้าอี้หนีนิดหน่อยผมหันไปมองหน้าทันทีแล้วใช่ขาเกี่ยวขามันใต้โต๊ะเตะๆให้ขยับเก้าอี้มาใกล้ๆเหมือนเดิม
“มานานยัง?”ผมถามขึ้นระหว่างรอกินข้าว คนอื่นก็นั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย
“อืม”มันตอบแค่นั้นแล้วหันมามองหน้าผมอีกครั้งก่อนก้มหน้าลงจิกเล็บมือตัวเอง ผมหันไปมองมันนิ่งๆไม่พูดหรือถามอะไร เพราะถ้าพูดหรือถามผมได้อาละวาดร้านแตกแน่ๆ
“เฮ้ย!จ้องเพื่อนกูขนาดนั้นเดี๋ยวเพื่อนกูก็ท้องหรอก”พี่โค้กแซวผมหัวเราะนิดหน่อยแต่ไม่ได้พูดอะไร เอื้อมไปหยิบนิตยสารใกล้ๆขึ้นมาอ่านเล่น ทั้งที่ปกติผมแทบไม่สนใจเรื่องแบบนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ทำไงได้ล่ะพอเห็นไอ้นุ่มนิ่มทำหน้าหงิ่มๆหงอๆแล้วผมอดสงสารไม่ได้ แต่ครั้งนี้ผมตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่ง้อมันจริงๆถ้ามันไม่พูดผมก็
ไม่ถาม เพราะถ้าถามคำตอบที่ได้มาก็เหมือนเดิมคือไม่มีอะไร
“อย่าเขี่ยข้าว ถ้าไม่กินก็ตั้งไว้!”ผมพูดขึ้นนิ่งๆให้ได้ยินแค่สองคน ไอ้ตัวดีมันไม่ฟังยังตั้งหน้าตั้งตาเขี่ยจานข้าวเหมือนเดิม จนผมทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นเดินมาสั่งเค้กไปให้มันกินแก้หิว ก็อาหารที่มันสั่งมากินได้ที่ไหนล่ะผัดผักสั่งมาได้ แต่ตัวเองไม่กินผักสักชนิด
“อุ้ย! ขอโทษครับ!”ไอ้คนที่มันชนผมรีบขอโทษทันที ผมส่ายหัวจิ๊ปากเซ็งๆที่ทำไมมันซวยได้ทั้งวันแบบนี้
“ไม่เป็นไรครับ”ผมรีบพูด ไอ้คนตรงหน้ามันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แล้วรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงตัวเองส่งมาให้ผม
“ขอโทษครับ ผมไม่ตั้งใจ”มันพูดอีก ผมยิ้มออกมาขำกับท่าทางมันจริงๆ นี่หน้าผมหน้ากลัวขนาดต้องก้มหน้าพูดมือไม้สั่นขนาดนี้เลยหรอว่ะ
“ครับๆ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย ไม่ต้องสั่นขนาดนั้นก็ได้ อีกอย่างคุณเปื้อนมากกว่าผมอีก”ผมพูดแล้วเอาผ้าเช็ดหน้าที่เมื่อกี้มันส่งมาให้เช็ดที่ตรงที่ปกเสื้อนักเรียนให้
“อือ..ไม่เป็นไรครับ”มันรีบพูดแล้วพยามดึงมือผมออก
“นิ่งๆซิครับ อยากให้ครีมเค้กเปื้อนผมหรือไง?”ผมแกล้งพูดเสียงเข้ม ได้ผลไอ้คนตรงหน้ามันยืนนิ่งทันที ผมยิ้มแล้วค่อยๆเช็ดคราบเค้กที่ปกเสื้อนักเรียนออกให้
“หอมเนาะ!?”ผมแกล้งพูดยั่วนิดหน่อย ได้ผลไอ้คนตรงหน้าผมหน้าแดงขึ้นมาทันที
“อะ..อะไรครับ”
“ก็กลิ่นเค้กไงครับหอมดีเนาะ”
“อ่อ..ครับ งั้นผมขอโทษอีกครั้ง ไปก่อนนะครับ!”มันพูดแล้วเดินหนีผมเข้าห้องน้ำไปทันที ผมยืนมองผ้าเช็ดหน้าในมือแล้วสั่นหัวหน่อยๆ ไม่ได้แกล้งคนอายแบบนี้มานานล่ะ
“ไงมึง จีบกันไม่อายกูเลยนะ!”เสียงเจ้าของร้านแซว
“จีบไรพี่ นิดหน่อยๆพอเป็นสีสันให้ชีวิต เอาแบบเมื่อกี้อย่างด่วนเลย”ผมสั่งแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดิม แต่คราวนี้เปลี่ยนหันหลังให้เคาร์เตอร์แล้วท้าวแขนลงกับโต๊ะ แต่ส่งสัยเมื่อกี้ผมคงแกล้งเด็กเพลินไปหน่อยเลยลืมไปว่าโต๊ะที่พวกผมนั่งกินข้าวอยู่ตรงกับเคาร์เตอร์เค้กพอดี หันมาเลยเจอเข้ากับทุกสายตามองมาทางผมเป็นตาเดียว ยกเว้นไอ้นุ่มนิ่มที่นั่งให้หันหลังให้ผม
“เสร็จแล้วหรอ”ผมเดินถือจานเค้กไปวางตรงหน้าไอ้นุ่มนิ่มแล้วเลื่อนจานข้าวที่มันกินเหลือไว้หรือจะเรียกว่าไม่ได้กินเลยถึงจะถูกมาที่ผม
“รีบไปไหนมึงอ่ะ ? เหลือเวลาอีกตั้งนาน”ไอ้แชมป์พูด ผมพยักหน้าเข้าใจแล้วหันมาสนใจคนข้างๆต่อ มันนั่งเงียบจนผมแปลกใจ
“เป็นไรว่ะ?”ผมหันไปถามไอ้จ๊ะเบาๆเลยโดนมันตบหัวเข้าใจอย่างจัง หันไปมองหน้าเฮียก็เจอสายตาโหดของไอ้โรลลี่กลับมา ข้างๆอีกด้านของเฮียก็มีพี่เสือที่นั่งกอดอกเอนหลังมองมาทางเพื่อนตัวเองนิ่งๆ
“มึงนะสันดาร ก็บอกว่าห้ามประชด!”
“ประชดเหี้ยไรมึงอ่ะ กูเปล่าเว้ย!”ผมรีบปฏิเสธทันที ประชดอะไรว่ะ ผมไม่ใช่คนชอบประชดเหมือนพวกมันสองคนซะหน่อย
“แล้วไอ้ที่เมื่อกี้ มึงทำเหี้ยอะไร ต่อหน้าต่อตามันเลยนะเว้ย!”
“มั่วละสัด เมื่อกี้เขาเดินมาชนกูเค้กเลยเปื้อน กูก็เช็ดให้ไม่มีไรมาก กูยังไม่ได้คิดไรนอกเหนือจากนั้นสักนิด!”ผมบอกแล้วหันมามองหน้าไอ้นุ่มนิ่มนิดหน่อย
“กูจะรู้ไหม มึงเล่นยืนเช็ดกันใกล้ซะขนาดนั้นอ่ะ!”
“อ้าว!ก็เค้กเปื้อนปกเสื้อ มึงให้ทำไง อย่าบอกนะว่านั่งดูกูกันตั้งแต่ต้นยันจบ”ผมถาม ไอ้จ๊ะพยักหน้าอย่างเสีย
มิด้าย ผมสั่นหัวแล้วหันมามองไอ้คนข้างๆผมอีกครั้ง มันยังก้มหน้าก้มตาจิกเล็บตัวเองต่อไป ไม่สนใจเค้กตรงหน้าเลยสักนิด
ครืด ครืด
[พี่เต้!]
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าของใคร ผมเซ็งและหงุดหงิดขึ้นมาทันที ไอ้นุ่มนิ่มเงยหน้ามองผมงอนๆแล้วกดรับสายต่อหน้าผมและพวกเฮียทันที
“หวัดดีครับ”คนละโทนเสียงกับเวลารับสายผมมากอ่ะแถมยังไม่เคยพูดเพราะกับผมขนาดนี้ด้วย
“ตอนนี้เบสอยู่โรงเรียนครับ..มางานกีฬาสีครับ..ครับๆ ไม่เป็นไรครับ..เอ่อ..ไม่ต้องครับ เดี๋ยวเบสกลับบ้านเองได้ครับ..โค้กอยู่ครับ..”และอีกหลายครับๆที่ผมทนฟังไม่ได้เลยเดินหนีออกมายืนสงบสติอารมณ์ด้านนอกร้าน

kamaji

ขอบคุนคราบ

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ แต่เหมือนมันขาดไปนะคะ

minone

ขอบคุนนะคับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

หมาบ้ากัดเละแน่

Soyu

ขอบคุณนะครับ