รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น { 95- 96 }

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“อึก … ฮือ อึก”ว่าจะไม่ร้องแต่มันอดไม่ไหวจริงๆผมรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นเด็กขาดความอบอุ่นทำไมรู้สึกและต้องการให้ไอ้เวรที่นอนหันหลังให้สนใจอยู่ตลอดเวลาด้วยผมไม่รู้ต้นเรื่องมันเกิดจากตรงไหน ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้มีปัญหากันหรือทั้งหมดผมเป็นคนทำให้มันเป็นแบบนี้
ตอนที่ 95
“ถ้าพรุ่งนี้ไม่อยากตาบวมก็เงียบ ห้ามขยี้ตาด้วย”เสียงทุ้มๆที่ฟังดูคุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง มาพร้อมกับมือปลาหมึกที่เอื้อมมากอดเอวผมแล้วจับผมพลิกตัวเข้าไปกอดเหมือนทุกครั้ง
“ตัวเองเป็นคนทำตัวเองเองนะ เพราะฉะนั้นไม่ต้องมาร้อง”น้ำเสียงเรียบสนิทที่ดังขึ้นทำให้ผมยิ่งร้องหนักขึ้นไปอีก ใช่ซินะ ผมทำตัวเองทั้งนั้น ผมเป็นแบบนี้เพราะผมเอง แล้วมากอดปลอบทำไม ทำไมไม่ปล่อยให้เงียบไปเอง แค่คิดในใจเท่านั้นครับ เอาเข้าจริงผมยอมให้มันดุถ้ามันดุแล้วยังยอมกอดผมแน่นๆแบบนี้ ทำไมผมยังไม่ชินกับนิสัยเย็นนอกร้อนในแบบนี้ซะที ทั้งที่ผมน่าจะรู้นิสัยมันดีกว่าคนอื่น
“พี่โรม ไม่รักจ๊ะแล้วหรอ ฮึก”ผมถามเสียงสะอื้นฝ่ามือผมจิกลงบนหนาอย่างเต็มแรง
“ทำไมถึงคิดว่าพี่รักจ๊ะแล้ว อะไรทำให้คิดแบบนั้น”มันถามกลับ ฝ่ามือก็ยังลูบหลังผมอยู่เหมือนเดิม
“ก็…..”เอาเข้าจริงพอโดนถามแบบนี้ผมก็หาคำตอบให้มันไม่ได้เหมือนกันนะ ความรู้สึกคืออยากลองใจมันมากกว่า อยากรู้ว่ามันยังให้ความสำคัญกับเราเหมือนเดิมไหม สงสัยผมคงเห็นไอ้โรลลี่กับจิมมี่บ่อยมั้ง เพราะสองคนนั้นเวลาโมโหหึงหรือไม่พอใจอีกฝ่าย พวกมันจะแสดงออกมาอย่างชัดเจน จนบ้างครั้งผมยังแอบรู้สึกเหนื่อยแทนเลย โรลลี่มันขี้หึงแล้วหวงของมาก ส่วนจิมมี่มันก็ใช่ย่อยที่ไหน ผมยังจำตอนเด็กๆได้เลย แม่เล่าให้ฟังว่าตอนผมเกิดมาแรกๆพี่จุ๊บกับจิมมี่มันไม่ให้คนอื่นเล่นกับผมเลยนะ มันกลัวผมติดคนอื่นมากกว่าพวกมันสองคน
“หรือเพราะแค่พี่ไม่แสดงว่าหึงหวงเลยทำให้คิดว่าพี่ไม่รัก ดูถูกกันมากเกินไปหรือเปล่า”มันถามนิ่งๆแล้วจับผมให้ลุกขึ้นมานั่งจ้องหน้ากันผมบนที่นอน ผมนั่งกอดเข่าตัวเองแล้วก้มหน้าลงชิดเข่า ส่วนพี่โรมมันนั่งขัดสมาธิ
“พี่รู้เหรอ”
“หึหึ เด็กน้อยชะมัด มันจะมีกี่เหตุผลกันเชียว ที่แฟนของเราจะเอาสนทนาเอ็มที่คุยกับคนอื่นมาให้อ่านถ้าเพราะไม่ใช่อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกหึงหวงขึ้นมา”มันพูดพร้อมกับดึงตัวผมขึ้นไปนั่งบนตักแล้วกอดเอวผมไว้ เอาคางมาวางไว้บนบนไหล่ผม ไรหนวดบางๆที่เพิ่งขึ้นที่กำลังเสียดสีอยู่ที่ข้างแก้มทำเอาผมรู้สึกจักจี้
“แต่พี่ก็ไม่หึงหนิ”ผมพูดขึ้นอย่างน้อยใจ อย่างน้อยมันก็น่าจะแสดงอาการฟึดฟัดออกมาบ้างนี่ไม่เลยสักนิด
“รู้ได้ไง ใครบอกว่าพี่ไม่หึง งั้นพี่ถามจ๊ะกลับบ้างนะ ถ้าพี่เอาสนทนาเอ็มระหว่างพี่กับพิมมาให้อ่านจ๊ะหึงไหม?”ผมรีบพยักหน้าทันที ผู้หญิงคนนี้คนเดียวที่ไม่ไว้ใจให้อยู่พี่โรมแค่สองคนตามลำพัง กับคนอื่นผมเฉยๆ เพราะพี่โรมมันเป็นคนปิดกั้นตัวเองพอสมควร มันเป็นคนมีโลกส่วนตัวสูง
“เหมือนกัน พี่เป็นแบบไหนทำไมเราไม่รู้หรอครับ หรืออยากให้พี่แสดงบทโหดเอาไหม เพราถ้าพี่โหดจ๊ะหมดโอกาสมองคนอื่นเลยนะ”มันพูดขำๆแต่ผมขำไม่ออกแล้วครับ เห็นนิ่งๆแบบนี้แต่โมโหร้ายน้อยกว่าน้องชายตัวเองซะเมื่อไหร่ล่ะ
“ก็ไม่ได้อยากมองหนิ”
“หึหึ ดีแล้วครับไม่อยากมองก็ดีแล้ว เพราะพี่คงรู้สึกอยากฆ่าคนเอามากๆถ้ารู้ว่าแฟนตัวเองไปส่งยิ้มหวานๆให้คนอื่น”ผมรู้สึกเสียวสันหลังเรื่องเมทขึ้นมาทันที แต่เมทมันน่ารักเกินกว่าที่ไอ้พี่โรมมันกระทืบลงนะผมว่า
“แต่พี่ทำเหมือนไม่สนจ๊ะเหมือนเมื่อก่อนหนิ ขนาดมีคนโทรมายังไม่สนใจจะถามเลยว่าใคร?”
“อะไร เรานี่แปลกคน พี่เชื่อใจเราแล้วไม่ดีตรงไหน อยากให้พี่กลายเป็นคนจู้จี้ชอบตามจิกเหมือนคู่อื่นรึไง พี่ทำได้นะ ง่ายอยู่แล้ว”
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้น แค่แสดงออกมาสักนิดว่ายังสนใจกันเหมือนเดิม”
“อะไร สนใจตลอดเหอะ แสดงออกแล้วตัวเองไม่สนใจกันเองหรือเปล่า”มันโยกตัวผมไปมา แล้วเลื่อนคางมาวางบนหัวผม
“แสดงออกยังไง ตอนนั้นพี่ทำหน้ายังรู้ตัวไหม พี่ทำหน้าเหมือนรำคาญจ๊ะมากอ่ะ มีการหัวมาเริกคิ้วถามอีก นิสัยเสียที่สุด”
“หึหึ ก็พี่หมั่นไส้เด็กอ่ะ อยากดัดหลังเด็กมันหน่อย ไอ้เรารึหวงมันจะตายแต่กลับเอาอะไรก็ไม่รู้มาให้อ่านเลยประชดกลับ ไม่สนใจมันซะเลย”
“นิสัยไม่ดี จ๊ะไม่สนใจมั่งรู้สึกหรอก”
“ทำได้เหรอ จะไม่สนใจกันจริงๆอ่ะ เสียใจนะเนี่ย แต่ไม่เป็นเราเด็กเยอะคนดูแลเต็ม โอ๊ย!!”ดูมันพูดดิ ไหนจะทำหน้าตาได้น่าหมั่นไส้กวน`สวย`มากอ่ะ ผมเลยจัดการเอื้อมมือขึ้นไปด้านหลังแล้วกระชากผมมันเต็มแรงแล้วกดหน้าลงจนหน้าผมกับหน้ามันชิดกับที่นอน
“เจ็บนะ”มันพูดเสียงอู้อี้ที่ข้างหูผม
“แล้วทำไม สนใจหรือไง สมน้ำหน้าชอบพูดจากวนโมโหจ๊ะก่อนทำไมล่ะ!”พูดไปก็กระชากหัวมันไป ยิ่งผมยาวๆแบบนี้อีกเต็มมือผมดีนัก
“โอ๊ยๆ เปล่ากวนซะหน่อย พี่พูดเรื่องจริงอ่ะ โอ๊ยๆจ๊ะพี่เจ็บ!”
“ช่างซิ! เดี๋ยวจะเอาให้ผมหลุดติดมือเลย หล่อนักใช่มั้ยไว้ผมทรงนี้สาวมองนักใช่มั้ย งั้นก็ไม่ต้องไว้แม่งมันแล้ว จะเอาให้เสียทรงเลย!”อารมณ์เหมือนกำลังคลั่งมากอ่ะตอนนี้ ผมกระชากผมมันอย่างเต็มแรงไม่ยอมปล่อย เริ่มเมื้อยมือกับปวดคอนิดๆละ แต่ยังก่อนผมยังไม่หายเคือง
“ฮ่าๆ จ๊ะเจ็บ ปล่อยก่อนเร็ว ฮ่าๆ แฮก”ไอ้พี่โรมมันทั้งร้องเจ็บ ทั้งเหนื่อย ทั้งหัวเราะห่าเหวของมันอีก เรียกว่าตอนนี้หน้าผมกับหน้ามันจะแทรกเข้าที่นอนละ
“ไม่ปล่อยอ่ะ เจ็บอ่ะ พี่โรมนิสัยเสีย นิสัยไม่ดี เจ็บอ่ะ เจ็บ ฮือๆ”แล้วผมก็ร้องไห้โฮออกมาเสียงดังโดยที่มือยังจิกผมอยู่เหมือนเดิมแต่ผ่อนแรงลงนิดนึง พี่โรมพอมันรู้ว่าผมร้องไห้ก็หยุดหัวเราะทันที มันรั้งเอวผมขึ้นแล้วจับผมพลิกตัวหันหน้าไปซบที่ซอกคอหอมๆเอ๊กซ์ๆของมัน
“ไม่เอา ไม่ร้องนะครับ พี่แค่แกล้งเล่นเฉยๆ ไม่มีเด็กที่ไหนสักคน จะมีก็มีแค่คนเดียวก็ไอ้เด็กที่มันกำลังร้องไห้โยแยบนตักนี่แหละ ไม่ร้องนะครับ เดี๋ยวตาบวมนะ ฮืม”
“อะ ฮึก อึก จ๊ะจะฟ้องพี่จุ๊บกับจิมมี่ว่าพี่โรมแกล้ง”
“ครับๆ ไม่เอาไม่ร้องนะครับ เงียบนะครับ ตัวเล็กน่ารักไม่ร้องนะครับ”พูดเสร็จมันก็ก้มหน้าลงมาจูบปากผมเบาๆ ค่อยๆกัด แล้วเลียเบาๆจนผมเผยปากยอมให้มันสอดลิ้นเข้ามา
“อะ อืม”ผมส่งเสียงครางเบาๆเพราะพี่โรมมันเริ่มมือปลาหมึกสอดมือเข้ามาในเสื้อนอนผมแล้วลูบขึ้นลงไปมา ส่วนอีกข้างก็บีบก้นผมเหมือนก้นผมเป็นฟองน้ำดีๆนี่เอง
“on top หน่อยซิที่รัก”สิ้นเสียงมันผมก็โดนไอ้พี่โรมมันจับพลิกตัว ไอ้พี่โรมตอนนี้ไปนอนรอผมเรียบร้อยแล้ว มีมากวักนิ้วเรียกด้วยนะ น่าหมั่นไส้สุดๆ มันชี้มือไปเป้าตรงกลางของมันยืดขายาวของมันมาเขี่ยๆเกี่ยวๆให้พอเฉียดๆเป้าผม หน้าตามันวอนโดนตีนโคตร
“ชักช้านะครับที่รัก คนอุตสาห์ให้อยู่บนแล้วนะ ชักช้าเสียเวลาพี่จับกดแม่งเลย”
“นิสัยไม่ดี”ผมบ่นกระปอดกระแปดแบบอายๆ ค่อยขยับตัวเข้าไปหาไอ้หื่นที่นอนอ้าขากระดิกนิ้วกวนตีนรอ
“ใกล้ๆหน่อย ทำเหมือนไม่เคยสัมผัส”มันยันตัวเองขึ้นหน่อยแล้วใช้มือยาวๆของมันมากระชากแขนผมให้ลงไปนอนจูบปากกับอีกครั้ง ก่อนที่เหตุการณ์คืนนั้นจะเป็นไปแบบที่มันควรจะเป็น เรียกว่าตื่นเช้ามาผมปวดเอวโคตร เพราะก่อนหน้านี้เรามีอะไรกันก็แค่อาทิตย์ละรอบ เพราะมันมีสอบบวกกับงานเยอะ ส่วนผมก็งอนๆ
มันนิดหน่อยอีก เมื่อคืนเลยเหมือนรวบยอดจ่ายค่าค้างชำระซะเกลี้ยง เหอะๆ..เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้ล่ะครับ ส่วนผมกับเมทเราก็ยังคุยกันเหมือนเดิมและผมก็บอกเมทไปแล้วด้วยว่ามีแฟนแล้ว สองครั้งแล้วที่พี่โรมกับเมทเกือบจะเจอหน้ากันบ่อยๆ แต่มีเหตุการณ์ให้แคล้วคาดตลอด ฮ่าๆ
“เจ็บนะ!!”ผมร้องขึ้นเสียงดังเพราะอยู่ดีๆไอ้พี่โรมมันเอื้อมมือมาดึงแก้มแรงๆ เจ็บครับ
“คิดอะไร ทำไมต้องยิ้มหวานขนาดนี้ด้วย”
“ไม่บอก กินๆไปเลย เจ็บแก้มนะหยิกมาได้นิสัยไม่ดี”
“เออ คราวหลังจะไม่หยิกแต่จะกัดแบบนี้แทน”มันลุกขึ้นมากัดแก้มผมก่อนหันไปหยิบจานเอาไปล้าง ผมได้แค่หันไปแลบลิ้นใส่ตามหลัง จะให้ไปกัดแก้มมันคืนก็คงจะไม่เหมาะ เหอะๆ
ครืด ครืด
“พิมโทรมา”พี่โรมมันกระซิบบอกที่ข้างหูผมเบาๆระหว่างที่กำลังนั่งดูหนังกันในห้องนั่งเล่น
“……………”ผมเงียบไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน ไอ้โรลลี่ที่นอนตักจิมมี่ที่พรหมเงยหน้ามองหน้าผมทันที
ผมแสยะยิ้มให้มันนิดหน่อย       
“ให้คุยไหม?”
“คิดเองไม่ได้รึไง เอามานี้ดิ กูเห็นตั้งนานละ ไม่รู้เรื่องรึไงว่าคนเขามีเจ้าของแล้วอ่ะห๊ะ!!”ไอ้โรลลี่ลุกขึ้นพร้อมกับแย้งมือถือจากมือพี่ชายมัน แล้วตะคอกเสียงดังใส่คนปลายสายที่โทรมา คนอื่นๆที่กำลังดูหนังอยู่สะดุ้งกันทันที
“โรลลี่!”ไอ้พี่โรมปรามเสียงแข็งทำท่าจะแย้งมือถือคืน แต่ไอ้โรลลี่ไม่ยอมกดเปิดลำโพงซะงั้น
“ห้ามทำไม โทษนะครับพี่เป็นไรมากป่ะ ไม่รู้เรื่องหรือแกล้งโง่ ถึงไม่รู้ว่าไอ้โรมมีเมียแล้ว อ่ะห๊ะ”โรลลี่มันถามเสียงหงุดหงิดพร้อมกับชี้หน้าคาดโทษไอ้โรมไปด้วย
“เอ่อ..คือพี่….”อ้ำอึ้งครับ ผู้หญิงคนนี้จะอ้ำอึ้งตลอดเวลาผมถามต่อหน้าไอ้โรม แต่ถ้าหลับหลังอ่ะพูดไม่หยุด
“โรลลี่หยุดพล่ามดิ”ไอ้โรมครับ ผมหันค้อนใส่ทันที ส่วนไอ้โรลลี่อ้าปากพะงาบเหมือนจะยิ่งโกรธขึ้นด้วย
นะนั่น
“พอเหอะ มึงอย่าไปว่า น้องเขาว่าไม่ได้”ผมพูดประชดใส่ทันที ไอ้พี่โรมหันมามองหน้าคิ้วขมวด
“มึงบอกกูให้หยุด แต่ทำไมมึงไม่บอกน้องคณะมึงบ้างว่าให้หยุดร่านได้แล้ว คนมีเมียแล้วเข้าใจป่ะ ว่ามีเมียแล้วอ่ะ!”คราวนี้ไอ้โรลลี่มันหยิบมือถือขึ้นมาแล้วตะโกนใส่เสียงดังกว่าเดิมอีก ดูท่าทางมันโกรธมาก ผมยังโกรธเลย
“พี่โรม…”เสียงสั่นแล้วครับ พี่พิมพูดเสียงสั่นเหมือนคนจะร้องไห้
“ดื้อด้าน!”โรลลี่ครับ ผมนั่งเงียบอย่างเดียว นั่งจ้องหน้าไอ้โรมอย่างเดียว
“มึงหนิ มานี้!”ไอ้พี่โรมลุกขึ้นแล้วดึงมือผมลากออกด้านนอก ไอ้โรลลี่จะตามออกมาแต่โดนจิมมี่รั้งไว้
“ไปไหน”
“ไปบ้านพิม”ผมสะบัดมือมันทันที แต่ไอ้โรมไม่ปล่อยซ้ำยังบีบแน่นขึ้นกว่าเดิมจนผมต้องนิ้วหน้า ผมเจ็บจริงๆ
“ไปทำไม ไม่อยากไป ถ้าอยากจะไปก็ไปคนเดียว”
“ก็จะไปทำให้ชัดเจนไง เดี๋ยวเด็กแถวนี้มันเคืองแคลงใจอีก!”มันพูดเหมือนตะคอกพร้อมกับจับผมยัดเข้าไปในรถคันหรูของมันแล้วเหยียบคันเร่งออกย่างเร็ว ตลอดทางไม่มีใครพูดอะไรทั้งสิ้น ต่างคนเหมือนต่างโกรธ แต่ผมว่าผมน่าจะเป็นฝ่ายที่โกรธมันมากกว่านะ นิสัยไม่ดี
“ไม่ลง!!”ผมนั่งตัวแข็งทื่อไม่ยอมลงจากรถ จิกเบาะรถแน่นไม่ยอมไปตามแรงดึง
“ลง”
“ไม่!”
“ได้! จะไม่ลงใช่มั้ย งั้นรออยู่นี้เดี๋ยวพี่มา ห้ามหนีไปไหนด้วยถ้าออกมาไม่เจอ โดนแน่!!”มันจิ้มหน้าผากผมสองทีแรงๆก่อนเดินหนีหายเข้าไปในบ้าน ผมได้แต่นั่งกัดปากอย่างเจ็บใจ ผมนั่งรออยู่สักแปบก่อนจะเห็นไอ้พี่โรมเดินออกมาพร้อมกับพี่พิม จากที่ยิ้มๆพี่พิมหน้าเสียลงทันที
“ลงมาหน่อยดิ”ไอ้พี่โรมมันเปิดรถเรียกผมให้ลงไป ไอ้ผมตอนแรกก็ว่าไม่จะลงแต่เห็นสีหน้าท่าทางแล้วกลัวโดนกินหัวเลยต้องลง
“อะไร?!”ผมกระชากเสียงถามแบบเซ็งๆ หันหน้าไปมองทางข้างบ้าน วันนี้พี่พิมแต่งตัวซะสวยเลยครับ
“พี่ไม่อ้อมค้อมแล้วนะครับ พี่ไม่รู้ว่าพี่ทำอะไรหรือแสดงกิริยาแบบไหนออกไปแต่ถ้ามันทำให้พิมเข้าใจผิด
พี่ต้องขอโทษ พี่กับพิมคงเป็นมากกว่าพี่น้องร่วมคณะไม่ได้จริงๆ”ไอ้พี่โรมเสียงนิ่งๆเรียบๆแต่จริงจังพร้อมกับรวบตัวผมเข้าไปกอด
“ทำไมล่ะค่ะ เป็นพิมไม่ได้หรอ พิมยอมถ้าพี่มีจะน้องเขาอีกคน แค่พี่สนใจพิมสักนิดก็ได้ พิมจะไม่ก้าวก่าย”พี่พิมพูดออกมาพร้อมกับเสียงสะอื้นนิดๆ เอื้อมมือมาจับมือไอ้โรมไว้หนึ่งข้าง
“ไม่ได้หรอกครับ พี่ไม่ชอบคบคนทีเดียวสองคน ที่ผ่านมาพี่ก็แสดงออกมาให้เห็นอย่างชัดเจนแล้วว่าพี่ไม่ได้มองใครนอกจากไอ้เด็กตรงหน้านี้!”มันพูดแล้วเพิ่มแรงกอดรัดเข้าไปอีก ผมอมยิ้มนิดๆพอเป็นพิธี
“แต่พี่ค่ะ..อึก พิมรักพี่โรมมากนะ..”
“ตัดใจนะครับ พี่เชื่อว่านอกจากพี่คงมีคนดีๆรอพิมอยู่อีกเยอะ”
“ไม่เอา! พิมไม่ได้ต้องการคนอื่น พิมชอบพี่ พิมรักพี่ แค่พี่คนเดียว ได้ยินไหม แค่พี่โรมคนเดียว คนอื่นพิมไม่เอา!”พี่พิมตะคอกออกมาเสียงดังพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นทาง ทำเอาผมกับพี่โรมต้องรีบเบือนหน้าหนีทันที มันรู้สึกแย่นิดๆนะ ถ้าเราเป็นผู้ชายแล้วมาทำให้ผู้หญิงยืนร้องไห้ต่อหน้าแบบนี้
“เห้ย!ไอ้พิม!”เพื่อนพี่เค้ามั้งครับ เดินออกมากันสองคน เหมือนพวกพี่เค้าจะรู้จักไอ้โรมด้วยเห็นยกมือไหว้
“พี่โรม มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าค่ะ”
“กิ๊ก มึงบอกพี่โรมซิ บอกยังไงก็ได้ให้พี่เขายอมเป็นแฟนกับกู ฮือๆ กูรักพี่เค้ามากนะมึง”พี่พิมดึงมือเพื่อนตัวเองแล้วเขยาะแรงๆน้ำตายังไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย ผมเห็นแล้วแอบสงสาร
“มึงนี่ไม่เลิกนะ ดันทุรัง โง่หรืออะไรว่ะ พี่เค้ามีแฟนแล้ว มึงจะไปเอาพี่เค้ามาเป็นแฟนได้ยังไง มึงรักพี่เค้ามากทำไมมึงไม่คิดว่าพี่เค้าก็รักแฟนพี่เค้ามากเหมือนกัน ห๊ะ!”พี่เค้าหันไปตะคอกพี่พิมเสียงดัง ผมแอบสะดุ้งนิดๆ
“พิมฟังนะ ณ.ตอนนี้พิมอาจจะยังรักพี่ แต่เชื่อได้เลยถ้าลองพิมเปิดใจพิมจะรู้ว่ามีใครก็รักพิมเหมือนกัน”ไอ้โรมพูดขึ้นหลังจากเงียบมานาน มันเอื้อมมือไปลูบหัวพี่พิมอย่างอ่อนโยน
“แต่พิม..ไม่รักคนอื่น พิมรักพี่”
“นั่นเพราะพิมไม่ยอมเปิดใจ พี่ไม่ใช่คนดีหรอกครับ อย่ามาเอาพี่เป็นแฟนเลย คนดีกว่าพี่มีเยอะ”ไอ้โรมพูด นี่ถ้าไม่ติดว่าเขากำลังเศร้ากันอยู่นะ ผมคงหันไปแขวะไอ้โรมละ พูดจาดูดีตลอด มันบอกว่ามันไม่ดีแสดงว่าผมก็ซวยซิที่ได้มันมาเป็นแฟน ฮ่าๆ
“พี่โรม อึก”
“รักตัวเองให้มากๆ ทำความฝันของตัวเองให้สำเร็จ ถึงเราจะไม่ได้เป็นแฟนกัน อย่างน้อยเราก็ยังเป็นพี่น้องร่วมคณะร่วมสถาบันกันได้”
“อึก ฮือๆ”พี่พิมไม่พูดอะไร ยืนก้มหน้าร้องไห้อย่างเดียว ผมแอบเห็นเพื่อนพี่เค้าอีกสองยืนน้ำตาไหลเหมือนกัน
“พี่โรมไม่ต้องห่วงค่ะ เดี๋ยวกิ๊กกับโมดูแลไอ้พิมเอง ขอบคุณนะค่ะที่มางานวันนี้ของมัน”
“ครับ ดูแลเพื่อนด้วย รักตัวเองให้มากๆนะครับ น้อง”ไอ้พี่โรมพูดแล้วลูบหัวพี่พิมอีกครั้งก่อนแยกไปขึ้นรถ
“ขอโทษครับ”ผมพูดก่อนขึ้นรถ ไม่รู้สึกแอบรู้สึกผิดเล็กๆยังไงก็ไม่รู้ ยังไงผู้หญิงก็เป็นเพศที่อ่อนแอกว่าผู้ชายเสมอ ยิ่งมาร้องไห้แบบนี้อีก ผมเป็นคนนึงที่ไม่ชอบเวลาผู้หญิงร้องไห้เป็นที่สุด มันน่าสงสารยังไงก็ไม่รู้
“รู้สึกผิดเหรอ?”ผมถามขึ้นหลังจากเงียบกันมานาน ไอ้โรมไม่ตอบแต่กลับคว้าผมเข้าไปกอดแทน ผมกอดตอบพร้อมกับลูบหลังมันเบาๆ
“พี่รักจ๊ะนะ รักมากด้วย”มันพูดพร้อมกับจูบเบาๆที่ซอกคอผม ผมยิ้มแล้วหอมแก้มมันแรงๆหนึ่งที ดีใจอ่ะ
ไอ้พี่โรมมันเป็นคนเย็นชา โรลลี่บอกว่ายิ่งรักมากมันจะยิ่งเย็นชา ไม่ค่อยชอบพูดแต่ชอบแสดงออกมากกว่าต้องสังเกตเอา
“ไปเที่ยวกัน”มันพูดเสียงอู้อี้ ไม่ใช่อะไรเพราะมันกำลังกัดคอผมอยู่
“ที่ไหน?”ผมถาม พยายามดึงหัวมันออกไม่ใช่อะไรผมกลัวตัวเองจะเคลิ้มไปกับอารมณ์ของมัน ยุ่งซิครับ
ในรถนะ ผมไม่เอาด้วยหรอก ไม่ใช่ไอ้โรลลี่หนิ
“ที่ไหนก็ได้ ไปสองคนพอ โอเค”มันผละออกจากซอกคอผมแล้วถามอีกครั้ง
“โรลลี่อ่ะ”
“ไม่ต้องไปสนใจ ปล่อยมัน เดี๋ยวไอ้จิมมี่จัดการเอง เราไม่บอกมันก็ไม่รู้”ไอ้พี่โรมพูดหน้าเจ้าเล่ห์นิดๆผมแกล้งทำหน้าคิดนิดหน่อยให้ไอ้โรมหนักใจเล่น
“คิดนานว่ะ ไม่ต้องตอบละ พี่อยากไปยังไงน้องจ๊ะของพี่ก็ต้องไป เนาะ จุ๊บ”มันจุ๊บปากผมเร็วๆก่อนหันไปขับรถมุ่งตรงสู่ที่ไหน อันนี้ผมไม่รู้เพราะไอ้โชว์เฟอร์มันไม่ยอมบอก
ตอนที่ 96
“เป็นห่าไรมึงเนี่ย ทำหน้าเหมือนโดนผัวทิ้ง”ไอ้ลิฟครับ ไอ้เพื่อนเวร พูดทำไมมึงเนี่ย คนยิ่งรู้สึกอย่างงั้นจริงๆ
อยู่ ก็ไอ้ฟิกซิครับมันกลับบ้านไปเกือบจะอาทิตย์นึงแล้วครับ ยังไม่เห็นโทรมาหาผมเลย ไอ้เราก็ไม่กล้าโทรไปเพราะมันกลับบ้านไปงานศพญาติมัน ผมกลัวโทรไปตอนกำลังยุ่งอยู่ เดี๋ยวโดนด่า
“สัส!”
“หึหึ อยากโทรก็โทรดิ มันคงไม่ว่า ดีไม่ดีมันอาจจะรอโทรศัพท์มึงอยู่ก็ได้”มันพูดเหมือนรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ หรืออาจจะจริงแบบที่ไอ้ลิฟพูดวะ ไม่น่าใช่อ่ะขนาดผมส่งข้อความไปมันยังไม่โทรกลับมาเลย โทรมาครั้งเดียวก็ตอนที่ถึงสนามบินหาดใหญ่แล้ว หลังจากนั้นก็ไม่มีอีกเลย เคยโทรไปครั้งนึงก็ปิดเครื่องผมเลยเซ็ง
ไม่อยากโทรอีก
“ไม่เอา!”
“งั้นก็เรื่องของมึง แต่ช่วยทำหน้าดีๆหน่อย กูเห็นแล้วปวดขี้!”ไอ้ลิฟพูดก่อนหันไปสนใจกระดานดำหน้าห้องเหมือนเดิม เซ็งครับ ตอนนี้ไม่มีคำไหนเหมาะกับคำนี้ที่สุดแล้ว คิดถึง คิดถึงมากๆด้วย ไม่โทรหากันมั่งไอ้หมาฟิกบ้า มันลืมไปแล้วรึไงว่าผมกำลังรอโทรศัพท์มันอยู่
“ส่องหญิงกัน”
“ไม่เอาอ่ะ ไม่ชอบ”
“อ่อ กูลืมไปอย่างมึงนี่ต้องชายอย่างเดียว”ไอ้ลิฟพูดเหมือนประชด หลังจากเรียนคาบสุดท้ายเสร็จพวกผมก็นั่งเล่นกันนิดหน่อยก่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน ไอ้ผมที่ไม่รู้จะไปไหนแต่ก็ยังไม่อยากกลับบ้าน กลับบ้านไปที่บ้านก็ไม่มีคนอยู่ จะให้ไปเล่นที่ร้านก็เบื่อ แม่ชอบแซวเรื่องไอ้ฟิกกับผมอยู่เรื่อย
“มึงนี่ปากมากเนาะ หาไรกินไปกูหิวไอติมวะ”ผมบอกแล้วหันกลับไปเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมตัวกลับบ้าน
“เอาดิ สยามละกัน หญิงเยอะดี”
“เกย์ก็เยอะ”
“คบกับมึงแล้วชีวิตกูเจอแต่เกย์จริงๆ”มีบ่นครับไอ้ลิฟมีบ่น มึงไม่เป็นแบบกูมั่งให้มันรู้ไป
“เลิกคบซิ”
“สัส! เชื้อปากหมาไอ้ฟิกมันถ่ายทอดมาที่มึงหรอวะ พอกันทั้งผัวและเมีย”
“มึงไม่ต่างจากกูเลย ไปเร็ว!”ผมพูดแล้วลากมันออกมาขึ้นรถเมล์ ตอนเย็นๆคนแม่งก็เยอะอีก เบียดเสียดกันดีเหลือเกิน ดีที่มีไอ้ลิฟยังพอใช้มันเป็นเสาได้บ้าง
“อุ้ย!มึงว่าน่ารักป่ะ?”ไอ้ลิฟชี้ให้ดูกลุ่มเด็กผู้หญิงคอนแวนต์ที่กำลังจะเดินผ่านกันมาประมาณห้าคน ไอ้คนที่มันชอบคือคนที่ใช่กระเป๋าห้อยคอโดเรมอนอันใหญ่
“กูน่ารักกว่า”
“ไม่ค่อยเลยนะมึง ไอ้สัส!”ไอ้ลิฟมีด่าพร้อมกับผลักหัวผมอย่างแรงหนึ่งที ผมไม่สนมองพวกผู้หญิงที่เดินผ่านแล้วยิ้มให้นิดหน่อย ผิดกับไอ้ตัวที่นั่งข้างๆผมนี่แทบลงไปนอนกลิ้งเกลือกด้านล่าง หน้าแดงหูแดงหมดแล้วนั่น
ครืด ครืด
“ฮัลโหล”ผมรีบรับด้วยความดีใจ นึกว่าเป็นไอ้ฟิกครับ แต่ที่ไหนได้เป็นพี่โรลกับไอ้เนมโทรมาถามว่าผมอยู่ไหน เมื่อกี้เหมือนจะเห็น ผมเลยบอกสักแปบพี่โรลกับไอ้เนมก็เดินมาหา สองคนนี้แม่งแฟนกันจริงๆเลย
“เด็กใหม่มึงเหรอ?”ไอ้เนมถามพลางก็ชี้มือไปทางไอ้ลิฟ มันยังไม่เคยเห็นหน้าไอ้ลิฟบวกกับตอนนี้ไอ้ลิฟมันตัดผมใหม่อีก สงสัยคงจำไม่ได้
“บ้านป้ามึงซิ เพื่อนกู ไอ้ลิฟ”ผมบอกพร้อมกับจับไอ้ลิฟที่กำลังมองตามกลุ่มผู้หญิงเมื่อกี้ไปให้หันกลับมา
“หวัดดีครับ”ไอ้ลิฟยกมือไหว้พร้อมกับยิ้มทักทาย
“มากันสองคน”พี่โรลถามผมพยักหน้าเซ็งๆ
“ไอ้ฟิกอ่ะ?”ไอ้เนมถาม ผมหน้าบึ้งนิดหน่อย
“มันกลับบ้าน”
“กลับบ้านหาดใหญ่ ตั้งแต่วันไหนแล้วทำไมมึงไม่ไปด้วย”ไอ้เนมครับ อีนี่แม่งเลวมันสะใจทุกครั้งเวลาผมโดนไอ้ฟิกด่า เพราะเวลาผมงอนหรือทะเลาะกับไอ้ฟิกผมจะโทรหามันคนแรกเลย แล้วก็โดนมันสมน้ำหน้าตลอด
“อาทิตย์ที่แล้ว มันกลับงานศพญาติมันมึงจะให้กูไปทำเตี่ยไร?”
“อ่อหรอ ถึงว่าสองสามวันนี้กูไม่ค่อยเห็นมึงในเอ็ม แล้วนี่เป็นไรทำไมหน้าบูด”
“มึงนี่ถามมากเนาะ พี่โรลมิ้นเซ็งอ่ะ ไอ้ฟิกมันกลับบ้านไปมันยังไม่โทรหามิ้นสักครั้งเลย”ด่าไอ้เนมเสร็จก็หันมาอ้อนพี่โรลต่อ พี่โรลเวลาพูดกับผมจะพูดเพราะมีครับตลอด แต่เวลาพูดกับไอ้เนมจะพูดหยาบนิดหน่อยจะใช้ศัพท์พ่อขุนซะส่วนใหญ่
“ทำไมล่ะ มันไม่โทรมิ้นก็ลองโทรหามันบ้างซิ”พี่โรลพูด
“มิ้นโทรไปแล้วแต่มันปิดเครื่องมิ้นเลยไม่อยากโทรอีกเสียอารมณ์”
“แค่นี้ทำเสียอารมณ์ ทีเมื่อก่อนละโทรจีบมันเป็นเดือนกูไม่เห็นมึงเสียอารมณ์”ไอ้เนมพูดแบบประชด ไอ้ลิฟ
ถึงถูกใจเทคมือกันเลยทีเดียว
“ใช่ๆ ถูกแบบที่มึงว่า เมื่อก่อนสามเวลาหลังอาหารเลยนะมึง ไอ้ฟิกปิดเครื่องก็ไม่หวั่นโทรแหลกอ่ะ”ไอ้ลิฟเสริมแทรกเข้ามาอีกคน ร้ายกาจแม่งทั้งสองตัวเลย
“พี่โรลดูพวกมันดิ มิ้นไม่ผิดหนิ ก็ฟิกมันบอกเองถ้าอยากคุยให้ฉุกเฉินไปเดี๋ยวมันโทรกลับมาเอง แล้วนี่อะไรมิ้นฉุกเฉินจนหมดแล้ว แม่งก็ไม่เห็นโทรมา โทรศัพท์แบตหมดก็เอาของป๊าหรือของใครก็ได้โทรมาบอกกันมั่งไม่ใช่ปล่อยให้เป็นบ้าแบบนี้”น้อยใจครับ ผมน้อยใจโคตรๆเลยพรั่งพรูออกมาซะขนาดนี้ เพราะหลังจากเป็นแฟนกันผมไม่เคยต้องโทรหาไอ้ฟิกก่อนเลยสักครั้ง เพราะทุกวันมันจะโทรมาหาตลอด หรือถ้าผมอยากคุยตอนเวลาว่างส่งข้อความไปไอ้ฟิกก็โทรกลับ แต่นี่อะไรไม่มีเลยสักนิด
“อูย ใจเย็นๆครับ พี่พาไปกินดีกว่ามิ้นจะได้ใจเย็นๆเนอะ ไปๆ”พี่คนนี้ดีกับผมเสมอครับ พี่โรลจูงมือผมเดินนำหน้าพวกมันสองตัวมาที่ร้านอาหารญี่ปุ่นที่ไม่ใช่ฟูจิ เพราะผมไม่ชอบกิน ไอ้ลิฟก็ยิ่งแล้วใหญ่ ไอ้เนมกับ
พี่โรลก็เฉยๆเลยเลิกมากินที่นี่แทน
“คิดถึงมันมากเลยหรอ?”พี่โรลถามขึ้นตอนที่อยู่กันสองคน เพราะไอ้ลิฟออกไปคุยโทรศัพท์กับพ่อมันส่วน
ไอ้เนมรู้สึกว่าพี่เสือโทรมาเลยออกไปคุยด้านนอกพลางๆรออาหารมาเสริฟ
“ก็เออดิ ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่ไอ้ฟิกหายไปแบบนี้ มันชอบเป็นนี้ตลอด เวลามีปัญหาอะไรไม่เคยพูดหรือบอกอะไรใคร คิดว่าตัวเองจัดการด้วยตัวคนเดียวได้เสมอ”
“เป็นห่วงว่างั้น?”หน้าเจ้าเล่ห์มากอ่ะ
“ก็นิดนึง มันบอกว่ากลับไปงานศพญาติ แต่ไม่บอกว่าญาติฝ่ายไหนสำคัญมากหรือเปล่า”
“ก็คงญาติปกติธรรมดามั้ง แต่ที่ไม่มาโทรมาโทรศัพท์มันพังหรือแบตหมดอะไรหรือเปล่า”
“ก็นั่นแหละ เอาเบอร์ป๊าโทรมาบอกกันสักนิดก็ได้ ทำไมต้องปล่อยให้รอแบบนี้ด้วยล่ะ ไม่ชอบเลย นิสัยไม่ดี”
“ขี้งอนชะมัดนะเราอ่ะ”พี่โรลพูดพร้อมกับเอื้อมมือมาหยิกแก้มผมเบาๆ
“ก็กับมันคนเดียวนั่นแหละ คนอื่นมิ้นสนใจที่ไหนล่ะ”
“ครับๆพี่รู้แล้วครับ เอาหน่าไม่มีอะไรหรอกมั้งไอ้ฟิกมันแค่แกล้งให้เราปวดประสาทเล่นเฉยๆหรือเปล่า เดี๋ยวก็กลับมาแล้วหนิ”
“หึ..ถ้าแกล้งเล่นแบบที่พี่โรลว่าจริงๆนะ มิ้นแกล้งไม่สนมันบ้าง ให้มันรู้ซะบ้างว่าการโดนแฟนไม่สนใจใยดีมันจะเป็นยังไง”
“ทำได้หรอ?”ถามเสียงสูงมากอ่ะ
“ได้ซิ มิ้นก็แค่หลับหูหลับตาไม่สนใจเรื่องของมันสักอาทิตย์นึง แค่นี้ง่ายนิดเดียวเอง”ปากดีพูดไปงั้นแหละครับ เอาเข้าจริงผมทำไม่ได้หรอก แต่มันน่าเจ็บใจจริงๆนะ ไม่ส่งข่าวมาหากันบ้าง
“หึหึ ครับๆพี่เชื่อว่ามิ้นทำได้ เก่งอยู่หนิเราอ่ะ”
“พี่โรลอ่ะ ไม่ต้องมาพูดแบบนั้นเลย ตัวเองไม่เคยโดนพี่จิมมี่เมินหนิ”
“อะไรแล้วมาเกี่ยวอะไรกับพี่ด้วย”
“เป็นไรมึงอ่ะ มาหน้าตายิ้มแย้มมาเนี่ย พ่อให้เงินเดือนเพิ่มหรือไง?”ผมถามไอ้ลิฟที่เดินหน้ายิ้มเข้ามานั่งที่โต๊ะ มันยักคิ้วกวนตีนมาให้ผมหนึ่งที
“ไอ้เนมอ่ะ”พี่โรลถาม
“ยังโทรศัพท์ไม่เสร็จมั้ง เมื่อกี้ได้ยินเถียงอะไรกันก็ไม่รู้”ไอ้ลิฟบอก พี่โรลพยักหน้ารับรู้หลังจากนั้นพนักงานก็เอาอาหารมาเสริฟ ลืมอารมณ์เมื่อกี้เลยไปครับ
“พี่โรลเดี๋ยวคืนนี้ไปส่งเนมบ้านพี่เสือด้วยนะ”ไอ้เนมเดินหน้างอมานั่งข้างพี่โรล
“พี่เสือกลับบ้าน จิมมี่กูอ่ะ?”ไม่ค่อยเลยพี่ผม อะไรจะรักและเป็นห่วงหาขนาดนั้น
“ก็กลับเหมือนกัน เนมเบื่อมันมากเลย เมื่อวานนะตัวเองบอกเองแท้ๆว่าไม่ต้องไปนอน มาวันนี้เสือกบอกให้มานอน ถ้าพ่อด่าเนมนะแม่จะเอาปืนไปฟาดหัวเลย”ไอ้เนมคือมึงโหดไปไหม ท่าทางมันคงหงุดหงิดมากจริงๆ
“หึหึ ว่าแต่กู”
“อะไรมึง ของกูไม่เหมือนเว้ย!”
“พอๆทั้งคู่เลย กินๆเข้าไปจะได้รีบกลับบ้าน แล้วนี่มิ้นกลับไง”พี่โรลถาม
“เดี๋ยวลิฟไปส่งไอ้มิ้นมันเองครับ”
“หือ…”เสียงผมเองครับ ร้อยวันพันปีไอ้ลิฟไม่เคยออกปากเอง ท่าทางจะอารมณ์ดีจัด
“กลับบ้านดีๆล่ะ ถึงบ้านแล้วโทรหาพี่ด้วยเข้าใจไหม?”พี่โรลกำชับก่อนแยกย้ายกันกลับ ผมผยักหน้ายิ้มเขย่งเท้าขึ้นไปหอมแก้มพี่โรลแรงๆหนึ่งที พี่จิมมี่ไม่อยู่ทำได้ ถ้าอยู่ผมโดนแกล้งกลับแน่
“ครับๆ เดี๋ยวมิ้นโทรหา ขอบคุณสำหรับอาหารฟรีอีกครั้ง”ผมพูดพี่โรลยิ้มรับแล้วยื่นหน้ามาหอมแก้มผมคืน เหอะๆมันเป็นปกติสำหรับพวกผมแล้ว
“ขอบคุณครับ”ไอ้ลิฟพูดแล้วเดินนำผมมาขึ้นรถ ไอ้เนมกับพี่โรลก็แยกกันไปอีกทาง
“พวกมึงนี่หอมกันไม่กลัวคนเข้าใจผิดเลยเนาะ”ไอ้ลิฟพูดระหว่างยืนรอรถไฟฟ้า
“ใครจะเข้าใจผิด เขามองก็รู้แล้วมั่งว่าพวกกูไม่ชอบผู้หญิง”
“อันนั้นก็ใช่ แต่แบบแฟนพี่เขาอ่ะ ไอ้ฟิกมันไม่ว่ารึไงเวลาเห็นมึงไปหอมแก้มพี่เขาแบบนั้น”
“ถ้าพี่จิมมี่แฟนพี่โรลอยู่ กูก็ไม่หอมดิ แต่กับไอ้ฟิกมันไม่ว่าอะไรอาจจะเคืองๆนิด แค่นั้นมั่งกูไม่เห็นมันพูดอะไร”
“แฟนมึงหึงโหดรู้บ้างไหม เห็นเงียบๆมันระเบิดขึ้นมาไม่มีใครเอาอยู่เลยนะ”
“รู้หรอกหน่า กูก็ไม่ได้หอมบ่อยหนิ นิดๆหน่อยๆ”ผมพูดบอกลองหยิบมือถือขึ้นมากดดูเผื่อฟลุคมีเบอร์ไอ้ฟิกขึ้นมาบ้างแต่ก็ไม่มีเหมือนเดิม แม่งไปตายห่าเหวที่ไหนว่ะ
“อะไร มึงลงตามกูมาไมเนี่ย มึงไม่กลับบ้าน”ผมหันไปถามไอ้ลิฟอย่างงงๆเพราะมันบ้านต้องลงสถานีหน้า
“เออหน่าอย่าพูดมากดิ ไปให้ถึงบ้านมึงเหอะ กูไปบ้านมึงบ้างอะไรบ้างไม่ได้หรือไง”มีย้อนครับ มึงทำตัวน่าสงสัยมากไอ้ห่าลิฟ
“ลึกชะมัดบ้านมึง”ไอ้ลิฟระหว่างที่นั่งแท็กซี่เข้าบ้าน มันไม่เคยมาบ้านผมหรอกครับ ส่วนมากไปที่ร้านซะมากกว่า ชั้นบนของร้านผมก็มีห้องว่างอยู่ ในห้องมีเฟอร์นิเจอร์พร้อมเอาไว้เผื่อเวลาแม่นอนที่ร้าน
“อย่าบ่น”
“แล้วเวลามึงกลับบ้านเองดึกๆ ไม่กลัวเหรอวะ”
“ไม่อ่ะ ไม่เคยมีคนมาส่งตลอด”ผมบอก
“อ่อ กูลืมไปมึงมีลูกเสี่ยคอยมารับมาส่งตลอด แล้วเวลาไอ้ฟิกไม่มารับมึงกลับไง”
“ก็กลับเองดิ นี่ถามมากขี้สงสัยจังนะวันเนี่ย ทำตัวมีพิรุธ”ผมหันไปมองหน้ามันแบบจับผิด แต่ไม่ทันได้ถามอะไรมากมายรถก็มาจอดที่บ้านผมเป็นที่เรียบร้อย ผมจัดการจ่ายค่าแท็กซี่แล้วลงจากรถ
“ใครอยู่ในบ้านวะ?”ผมพูดขึ้นเบาๆ คือธรรมดาที่ประตูรั่วบ้านผมจะมีแม่กุญแจคล้องอยู่ แล้วไอ้คนที่มีกุญแจก็มีแค่ผมกับแม่สองคนคนอื่นไม่มี ใจเริ่มสั่นแล้วครับ
“มีอะไรหรือเปล่า?”ไอ้ลิฟถาม
“กูรู้สึกเหมือนมีคนอยู่ในบ้าน กุญแจบ้านกูถูกเปิด”ผมพูดพร้อมกับจับกุญแจขึ้นมาเขย่าๆ
“แม่มึงลืมล็อกหรือเปล่า แบบรีบกลับมาเอาของแล้วลืมล็อคกลับ”
“ไม่มีทางอ่ะ แม่กูไม่ใช่คนขี้ลืมขนาดนั้น ละเอียดจะตาย”ผมบอก ในใจนี่เริ่มระแวงขึ้นมานิดๆแต่ก็ยังใจดีสู้เสือเดินเข้ามาในบ้านแบบกล้าๆกลัวๆ ยังไงก็บ้านเราวะ
“มึงบ้านมืดอ่ะ”ผมหันไปบอกไอ้ลิฟแบบกลัวๆ ทุกวันไฟหน้าบ้านต้องเปิดไว้หนึ่งดวง
“ตลกล่ะไอ้สัส บ้านไม่มีคนอยู่มึงจะให้เปิดไฟแจ้งหรือไง?”กวนตีนจิงไอ้ห่าลีฟ ผมค่อยๆเดินคล้ำไปหยิบไม้เบสบอลที่ข้างๆตู้วางรองเท้าก่อนเดินมาบิดประตูบ้านเบาๆ กะไงเปิดปุ๊บกูฟาดหัวแตกแน่
“1 2 3…อ๊าก!”ง้างมือพร้อมกับแหกปากสุดฤทธิ์เลยครับ
“เฮ้ย!”มองไม่เห็นครับ อยู่ดีๆก็มีมือใครไม่รู้เอื้อมมากอดเอวผมไว้แล้วซุกหน้าลงมาจูบซอกคอผม แต่กลิ่นน้ำหอมที่ลอยมาแตะจมูกทำเอาผมหยุดดิ้นทันที ผมจำได้ ผมจำกลิ่นน้ำหอมมันได้
“คิดถึง”มันกระซิบเบาๆที่ข้างหูพร้อมกับกัดที่ติ่งหูเบาๆทำเอาผมต้องย่นคอหนี ใจนึงก็อยากกอดมันตอบนะ
แต่อีกใจนึงก็รู้สึกหมั่นไส้มันขึ้นมาทันที หายไปตั้งนานจะกลับมาก็ไม่โทรมาบอกด้วย
“เงียบอ่ะ ไม่คิดถึงบ้างเลยรึไง โอ๊ย!”ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยกัดไปที่ลำคอมันอย่างแรงเอาให้แบบจมเขี้ยวกันเลย พอเสียงร้องไอ้ฟิกดังขึ้น ไฟทั้งบ้านก็ถูกเปิด
“เจ็บนะมึง”มันรีบไปส่องกระจกที่หน้าห้องน้ำทันที ผมไม่สนใจจะหนีขึ้นห้องแต่ไอ้ฟิกลากมานั่งที่โซฟาโดยมีไอ้ลิฟนั่งยักคิ้วกวนตีนรออยู่แล้ว
“ไหนของฝากกู”ไอ้ลิฟแบมือขอของฝากจากเพื่อนมัน ไอ้ฟิกยื่นซองอะไรก็ไม่รู้สีน้ำตาลไปให้ ไอ้ห่าลิฟยิ้มหน้าบานทันที
“ขอบใจมากไอ้เพื่อนเลิฟ กูคงไม่ต้องเปลืองตังไปอีกนาน”
“ค่าตอบแทนที่มึงดูแลเมียกูให้ไง..หึหึ”ไอ้ฟิกพูดแล้วหอมที่ซอกคอผมเบาๆ ผมมองพวกมันสองคนสลับไปมาทันที
“อย่ามองหน้ากูแบบนั้น เรื่องนี้กูไม่รู้เรื่องพวกมึงเคลียร์เอาเอง กูไปละ เจอกันพรุ่งนี้ไอ้มิ้น!”ไอ้ลิฟวิ่งออกจากบ้านผมด้วยความเร็ว ไม่ทันให้ผมได้ซักต่อ ส่วนไอ้ตัวดีมันก็ไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น นอกจากตั้งหน้าตั้งตาสอดมือเข้าไปในเสื้อนักเรียนเพื่อลูบพุงผมเล่น
“อือ ไม่เอา!”ผมผลักมันออกพร้อมกับลุกขึ้นยืนถอยห่างมันสามก้าว
“อะไรว่ะแม่ง ไม่เจอแค่แปบเดียวมึงหวงตัวกับกูแล้วรึไง”ไอ้ฟิกถามแบบหงุดหงิดทำท่าจะเดินเข้ามาหาแต่ผมชี้หน้ามันไว้
“หึ สำหรับมึงคงแค่แปบเดียวซินะ ไปตายหรือยังไงไม่โทรหากูบ้าง ไม่บอกกันสักนิดว่าจะไม่โทรมากูจะไม่ต้องรอ นิสัยเสีย นิสัยไม่ดี สันดาร สะ..อุ๊บ!”ด่าไม่ทันจบไอ้ฟิกก็พุ่งเข้ามาล็อคคอผมเข้าไปจูบปากทันที มันรวบเอวขึ้นนิดหน่อยแล้วพาเดินมานั่งคร่อมตักกันบนโซฟา
“ไอ้เหี้ย!”ผมด่ามันทันทีที่ปล่อยปากผมเป็นอิสระ เล่นเอาหอบทั้งคู่ก็ต่างคนต่างไม่ยอมกันเลยสักนิด
“เดี๋ยวนี้มีด่านะ โกรธไรกูวะ ก็โทรศัพท์กูหาย ไม่รู้หายตอนไหน รู้ตัวเองทีก็หายไปแล้ว”มันพูดเสียงอ้อนนิดๆเอาหน้ามาคลอเคลียที่แก้มผมเล่นเบาๆเหมือนลูกแมวเลย
“หึ เหตุผลฟังขึ้นมาก โทรศัพท์ป๊าก็ได้ โทรมาบอกกันสักนิดก็ยังดีไม่ใช่หายไปแบบนี้”ผมพูดพร้อมกับตบไปที่ท้ายทอยมันอย่างหมั่นไส้ ใจจริงอ่ะหายโกรธตั้งแต่ได้กลิ่นน้ำหอมมันแล้ว แต่ยังไม่อยากให้มันรู้ว่าหายแล้วเดี๋ยวแม่งก็เป็นแบบนี้อีก
“ก็มันไม่ว่างหนิครับ ฟิกกลับไปที่บ้านก็วุ่นวาย ไหนจะที่อู่อีก ไม่ใช่ไม่อยากโทรแต่ไม่มีเวลาจริงๆ คืนนึงได้นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง ไม่สงสารกันบ้างหรือไง”เริ่มพูดเพราะแล้วครับ อย่างนี้อ้อนชัวร์ มีมาทำหน้าตาวิ้งๆ
ใส่อีก น่าหมั่นไส้โคตร ผมเอามือทั้งสองข้างไปประคองหน้ามันขึ้นมาจ้องตา
“ก็แค่เป็นห่วง อีกอย่างมิ้นก็คิดถึง….”คำสุดท้ายที่พูดผมกระซิบที่ข้างหูมันเบาๆแล้วกอดคอมันโยกไปมา
“คิดถึงเหมือนกัน คิดถึงมากด้วย”
“จริงหรอ”ผมแกล้งถามมันเล่น มือก็ขีดๆเขียนๆไปทั่วหลังไอ้ฟิก วันนี้มันใส่เสื้อเชิตที่ไม่หนาไม่บางเกินไป
“ก็จริงดิ โกหกมึงได้ไร จริงๆป๊าให้กลับพรุ่งนี้หรอก แต่ไม่ไหวกูกลัวเด็กแถวนี้มันร้องเลยต้องรีบกลับมา”
มันพูดมือนี่จัดการกับเสื้อนักเรียนผมเรียบร้อยแล้ว มันค่อยๆผลักผมให้นอนลงบนโต๊ะกระจกดำใหญ่ที่หน้าโทรทัศน์ ผมเลยต้องรีบเอาขาไปเกี่ยวเอวมันไว้ กันร่วงลงพื้น
“อะ อือ ไม่เอาไม่ถอดกางเกงเดี๋ยวคนมา”พูดไปงั้นแหละครับ ไม่มีคนมาหรอก ผมแค่ไม่อยากมีอะไรกับมัน
ตรงนี้ อีกอย่างรู้สึกเขินนิดๆ เหอะๆ
“ไม่มาหรอกหน่า คิดถึงมึงจะแย่แล้วนะ”พูดไปปากก็ซุกไซร์ไปซะทั่วลำตัวผม มีแอบรัวลิ้นที่หัวนมผมนิดๆพอให้เสียวเล่น
“แต่นี่มันที่หน้าโทรทัศน์ มิ้นไม่กล้า”ผมเอามือไปเขี่ยที่ริมฝีปากมันเล่นเลยโดนไอ้ฟิกดูดนิ้วเข้าให้
“งั้นไปในห้องนะ กูไม่ไหวแล้ว กูอั้นเพื่อมึงเลยะเนี่ย!”พูดเสร็จมันก็จับอุ้มผมขึ้นผาดบ่าแล้วพาขึ้นห้องผมทันที ถึงห้องปุ๊บกางเกงนักเรียนผมก็ร่วงลงพื้นปั๊บเรียกกว่าไวสุดๆกันไปเลย
“อะ อ๊า อื้ม ฟิกช้าๆ เจ็บ อืม”ผมเอามือยันหน้าท้องมันไว้นิดหน่อย เพราะรู้สึกเจ็บนิดๆไอ้ฟิกเล่นใส่เข้ามาซะ
ไม่มียั้งแบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ ก้นกูจะฉีกเอา
“ไม่ไหวแล้วมิ้น ขอนะ”ไม่ฟังกันสักนิดเลยไอ้บ้าแถมยังเพิ่มความเร็วเข้ามาอีก เรียกกว่าสุดโต้งกันเลยมันได้ปล่อยน้ำของที่สะสมไว้ออกมาจนหมดทำเอาผมถึงกับไม่มีแรงขยับเขยื้อนเลยนอนตายอย่างเดียว

kamaji

ขอบคุนคราบ

harain15

ขอบคุณครับ

GBOMK

{:7_213:} ขอบคุนคับ

cawee

ขอบคุนนะคราฟผม

kiwwy

ขอบคุณมากๆค่ะ อิอิ{:sm-52:}

kiloay

ขอบคุน คราฟผม

dfredf120

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

ShangHai

ขอบคุณครับ

4_NAY

สมใจดิรอมาหลายวัน

Soyu

ขอบคุณนะครับ

nakikaka63

สนุกม่ก