รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น ตอนพิเศษของตอนพิเศษ P 2

tanya

ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว

“ยั่วนักนะ ถ้าวันนี้เดินไม่สะดวกอย่ามาโทษพี่ละกัน”พูดเสร็จมันก็ปิดปากผมที่กำลังจะอ้าเถียงด้วยปากของมันทันทีและไม่ต้องบอกว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อผลคือผมต้องโดนอาบน้ำกับมันอีกรอบแถมยังไปเสียตัวในห้องน้ำให้มันอีกรอบด้วยคนอะไรไม่รู้จักคำว่าพอกับร่างกายคนอื่นจริงๆ

ตอนพิเศษ โรลลี่+จิมมี่
“มึงชอบแกล้งเพื่อนกู”กูพูดด่าไอ้โรมที่นั่งดูมวยปล้ำอยู่ข้างๆ ผลพวงมาจากเรื่องคราวก่อนนู้นที่มันแกล้งเมิน
ไอ้จ๊ะ แต่จะเรียกว่าแกล้งเมินก็ไม่ได้เพราะมันตั้งใจเมินจริงๆคือมันพยายามจะดัดนิสัยขี้งอนและขี้น้อยใจ
ของไอ้จ๊ะให้เพลาๆลงบ้างแต่ดูเหมือนจะแก้ไม่หาย เพราะยิ่งมันเมินมากเท่าไหร่ไอ้จ๊ะก็ยิ่งนอยส์และงอนมันหนักมากขึ้นเป็นเท่าทวี ไม่ใช่ว่ามันไม่ชอบเวลาไอ้จ๊ะงอนแต่เพราะไอ้โรมคือไอ้โรม มันดิบๆพูดจาเป็นมะนาวไม่มีน้ำแล้วแต่อารมณ์ น้ำเสียงห้วนๆที่ได้ยินก็เป็นเรื่องปกติเรื่องแบบนี้ทั้งเพื่อนสนิทและครอบครัวหรือแม้แต่ไอ้จ๊ะก็ทราบดี แต่ก็อีกนั่นแหละเพราะคนที่มันรักและต้องดูแลดันเป็นไอ้จ๊ะผู้ซึ่งถูกเลี้ยงดูอย่างกับไข่ในหินถึงมันจะโดนพี่จุ๊บด่าแรงมากมายขนาดไหนแต่มันก็จิมมี่คอยปลอบอยู่เสมอๆเลยไม่แปลกถ้าไอ้จ๊ะจะทำใจยอมรับได้ยากกับนิสัยห่ามๆของไอ้โรม แต่มันทั้งสองคนก็พยายามปรับตัวเข้าหากันมากอันนี้กูรู้ดี แต่คนเราจะให้มาทิ้งสันดารดิบของตัวเองง่ายๆก็คงไม่ใช่
“กูเปล่าแกล้ง”ไอ้โรมพูดหน้าตาเฉย
“เหอะ สักวันเหอะมึงพี่จุ๊บหมั่นไส้สั่งมึงเลิกกับไอ้จ๊ะขึ้นมา มึงได้หายซ่าส์แน่”กูพูดแบบหมั่นไส้
“หึ เอาเลยไม่เคยกลัว ถ้าวันนั้นที่มึงพูดมีจริงกูจะสั่งเลิกมึงกับจิมมี่เหมือนกัน”
“เหี้ย มึงอะกูสงสารมัน”กูพูดอีก
“สงสารทำไม กูไม่ได้ทำอะไรเพื่อนมึงซะหน่อย”มันพูด
“มึงทำ มึงทำตลอดแต่มึงไม่ค่อยรู้ตัว”
“หึหึ เหรอวะ”
“สัด ไอ้เหี้ยโรม แม่ง”กูหมั่นไส้อยากถีบแม่งให้หน้าคว่ำลงไปจูบกับพื้นพรหมเลยจริงๆ ช่างยอกย้อน
และกวนตีนมากมายจริงๆ
“กูจะไม่แปลกใจเลยถ้าสุดท้ายแล้วคนที่ไอ้จ๊ะเลือกไม่ใช่มึง”กูพูดหวังให้มันสะอึกหรือฉุดขึ้นมาบ้างว่าสมควรดูแลเพื่อนกูให้ดีกว่าหน่อย ไม่ต้องถึงขนาดต้องตามโอ๋หรือตามใจตลอดเวลาก็ได้
“หึ มึงมั่นใจขนาดนั้นเลย”มันแสยะยิ้มถามไม่มีสีหน้าหรือท่าทางตกใจเลยแม้แต่น้อย
“เออ กูมั่นใจ มึงอย่าคิดว่าไอ้จ๊ะมีมึงคนเดียวนะ มีหลายคนที่รอดูแลมันอยู่ รู้ไว้ด้วย”กูพูด
“มึงจะบอกว่านอกจากกูเพื่อนมึงคุยกับคนอื่นด้วยรึไง”
“จิ้ ไม่ได้คุยเว้ย กูจะพูดยังไงดีวะเอาเป็นว่ากูขอสั่งและบังคับให้มึงใส่ใจเพื่อนกูมากกว่านี้หน่อย”
“มึงพูดเหมือนไม่รู้จักกู”
“………………..”กูเงียบ สะอึกกับคำพูดของมันเล็กน้อย
“กูเป็นของกูแบบนี้ วันแรกเป็นยังไงต่อๆไปก็เป็นอย่างนั้น กูไม่ชอบทำดีหรือเอาใจใครเพราะมันผิดวิสัยกู แต่ก็ใช่ว่ากูจะละเลยกูคิดเวลากูจะทำอะไร กูแค่ไม่ชอบแสดงออก กูผิดหรือไง”โดนกูเต็มๆ
“………………….”กูเงียบซิครับ ให้กูพูดอะไรอีกอะ ไอ้โรมเล่นตอกกลับกูมาซะขนาดนี้ ปลงซะเหอะจ๊ะ
โรมแม่งไม่คิดเปลี่ยนสันดารตัวเองเลยจริงๆ แต่เพราะมันเป็นแบบนี้อีกนั่นแหละไอ้จ๊ะถึงคลั่งหนักคลั่งหนาปากบอกว่างอนว่าโกรธแต่ก็เป็นห่วงเขาตลอดๆ พอกันกับไอ้โรมรายนี้รัก(มากกก)นะแต่ไม่แสดงออก ทุกครั้งที่ไอ้จ๊ะงอนมันและมันไม่ไปงอนแต่ก็มีกูนี่แหละที่เป็นคนดูแลเมียมันให้โดยรับคำสั่งจากมันมาอีกที
“กูจะไปด้านนอกกับจิมมี่นะ”กูบอกก่อนลุกขึ้นเดินมาแต่งตัวด้านบนเพราะได้เวลานัดของกูกับไอ้มี่แล้ว วันนี้กูมีนัดกับมันไปซื้อของเข้าหอ ตื่นเต้นโคตรจะได้ไปอยู่หอแล้ว ตอนแรกแม่ก็ทำท่าจะไม่ยอมเพราะไอ้โรมก็อยู่หอไปแล้วหนึ่งคนถึงหลังๆมานี้มันจะกลับมานอนบ้านบ่อยมากขึ้นแต่ก็เหมือนแม่จะยังไม่พอใจอยู่ดี แกกลัวเหงาบวกกับแกเป็นห่วงกูด้วยเพราะตั้งแต่เกิดมากูแทบไม่เคยทำอะไรด้วยตัวเองเลยนอกจากเล่นซน แต่สุดท้ายแม่ก็ยอมเข้าใจหลังจากโดนกูกับไอ้โรมพูดจ่ากล่อมอยู่เป็นชั่วโมง แต่มีข้อแม้ว่าทุกอาทิตย์กูต้องกลับมานอน
ที่บ้านไม่ว่าจะกรณีใดๆทั้งสิ้นเพราะมิฉะนั้นแม่จะหนีพวกกูสองคนไปทำงานที่สาขาเมืองนอกบ้าง กูกับไอ้โรมแทบก้มลงกราบอ้อนวอนขออย่าให้แม่ไปเพราะกูคงนอยส์แดกไปหลายวันแน่ถ้าต้องห่างกับแม่ข้ามทวีป
แบบนั้น
“เป็นอะไรครับ”จิมมี่ถามกูระหว่างเดินดูของเข้าหอ เดินมาก็นานละกูยังไม่เจอของถูกแม้แต่ชิ้นเดียว
เซ็ง
“เปล่า”กูตอบ
“เปล่าได้ยังไงหน้าบึ้ง”มันถามอีก
“มึงเคยนึกโกรธไอ้โรมเวลาทำไอ้จ๊ะร้องไห้ไหม”กูถามเพราะเรื่องไอ้จ๊ะกับไอ้โรมแม่งติดอยู่ในหัวกูไม่ยอมหลุดออกไปซะที
“ไม่นิ แค่สงสาร โรลลี่ถามทำไมครับ”
“เหรอ”
“คิดอะไรอยู่ ไหนลองพูดออกมาสิ”จิมมี่เข้ามากอดคอและจ้องตาเหมือนกำลังจับผิดอะไรบ้างอย่างจากกู
“เสือก”กูพูดยิ้มๆพร้อมกับดันหน้ามันออกห่าง กูกับมันเดินเลือกซื้อของจนถึงเย็นได้ทั้งของแต่งห้องและเสื้อผ้ารองเท้าช็อปปิ้งฉลองเป็นนักศึกษาปีหนึ่งแม่งซะเลย ก่อนกลับก็แวะซื้อของสดในซุปเปอร์มาร์เก็ตให้ไอ้โรมต่ออีกนิดหน่อยเพราะมันโทรมาสั่ง ดีนะกูออกมากับไอ้มี่ขืนออกมาคนเดียวแล้วไอ้โรมโทรมาสั่งให้ซื้อนู้นนี่นั่นกูคงซื้อกลับไปถูกหรอกนะ ผัดกาดกับผักกระหล่ำกูยังเรียกผิดๆถูกๆอยู่เลย แยกแยะไม่ค่อยจะถูก
“เอาเห็ดไหม”ไอ้มี่หันมาถามเหมือนรู้ว่ากูชอบกินเห็ดมากขนาดไหน
“เอา ต้มยำทะเลนะ”กูบอกยิ้มๆ มันพยักหน้าหยิบเห็ดนางฟ้ากับเห็ดฟางไปอย่างละเยอะๆ
“มึงรออยู่นี่นะ เดี๋ยวกูมา”กูบอกเพราะนึกขึ้นได้ว่าไอศกรีม นม กับขนมกินเล่นที่บ้านหมด
“ไปไหนครับ”
“แถวนี้แหละ แปบเดียว”กูพูดแล้ววิ่งพรวดมาหยิบไอศกรีมก่อนอันดับแรก ตามเดี๋ยวนม นมจืด นมเปรี้ยว
นมหวาน หลังจากนั้นก็เป็นขนมจำพวกช็อกโกแลตทั้งหลาย แทบขนกลับไม่หมดเพราะไม่ได้เอารถเข็นมาด้วย เดินเลือกเสร็จก็เดินย้อนกลับมาหาไอ้มี่ที่ยั่งก้มๆเงยๆเลือกวัตถุดิบที่ใช้ทำอาหารยังไม่เสร็จ ละเมียดละไมในการเลือกมากหยิบอันนู้นวางอันนี้ทั้งที่กูดูแล้วมันก็เหมือนกันหมด
ครืด ครืด
“ฮัลโหล ไร”กูรับสายไอ้จ๊ะที่โทรเข้ามา
“พี่กูล่ะ”มันถาม
“ทำไม”
“บอกมันว่าพี่โรมสั่งให้ซื้อปีกบนไก่เพิ่มอีกโลนึง”มันบอก
“เออ แล้วมึงอยู่ไหนเนี่ย”
“บ้านมึง”
“ไปทำไรบ้านกู”ถามไปงั้นแหละ แก้เซ็งขี้เกียจวาง ไอ้มี่เลือกของนานกูเบื่อรอคนเดียว ก็มันไม่ยอมพูดด้วยตั้งหน้าตั้งตาเลือกบ้าบออยู่ได้ กูเบื่อนะค้าบเว้ย!
“มาตีหัวพี่มึง”
“หึหึ มึงกล้ากูท้าให้มาเหยียบหน้ากูได้เลย”
“เออ ไอ้เหี้ยพูดมาก วางแล้ว”ไอ้จ๊ะพูดก่อนจะกดตัดสายไป กูมองขนมในรถเข็นด้วยความอยากกินโดยเฉพาะไอศกรีม
“จิมมี่ แม่งมึงจะเลือกอีกนานป่ะ กูจะได้ปูเสื่อรอ”กูประชดออกมาแบบอดไม่ไหว นานไปแล้ว
“เสร็จแล้วครับ เลิกนานไปหน่อยโทดที”มันส่งยิ้มแหยะๆมาให้
“ไม่หน่อยแล้วของมึงเนี่ย จะเลือกอะไรหนักหนามันก็เหมือนกันหมด”
“ใครว่าเหมือน ไม่เหมือนกันซะหน่อย โรลลี่ดู”ไอ้มี่พูดและทำท่าจะหยิบของขึ้นมาพูดอธิบายให้กูฟัง
“พอๆมึงไม่ต้องอธิบาย อธิบายไปเดี๋ยวกูก็ลืมเปลืองน้ำลาย ไปจ่ายเงินได้ละ กูง่วงแล้วอ่า”
“ค้าบผมๆ กลับบ้านกันเนอะ”มันพูดพร้อมกับเดินเข้ามาจับมือกูที่กำลังจับรถเข็นทับซ้อนเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ ก็แสยะยิ้มกับความเนียนของมัน
“ไอ้พี่โรม ไอ้บ้า อ๊าก”เสียงจ๊ะร้องโวยวายเสียงดังออกมาพร้อมกับร่างเตี้ยๆของมันที่วิ่งตรงมาหากูอย่าง
หน้าตาตื่น มันวิ่งไปหลบอยู่ด้านหลังพี่มันเหมือนรู้ว่าถึงหลบอยู่หลังกูมันก็ไม่สามารถรอดเงื้อมมือไอ้โรมไปได้อยู่ดี
“หึหึ”ไอ้โรมที่เดินตามหลังออกมาหัวเราะหน้าดำหน้าแดง กูมองมันด้วยความหวาดระแวงเลยเห็นว่าในมือด้านขวามันถือกระดาษทิชชู่อยู่แต่ไม่ถือแบบธรรมดา ถือแบบที่กูดูรู้เลยว่านอกกระดาษทิชชู่มันจะต้องมีตัวอะไรสักอย่างอยู่ด้วยแน่นอน กูถอยหลังหนีเล็กน้อยอย่างอัตโนมัต
“กลัวอะไรอ่า มันตายแล้ว”ไอ้โรมพูดพร้อมกับชูของในมือมันขึ้นมา กูอึ้ง ตาค้างตัวแข็งทื่อทันทีที่เห็นว่าในมือมันมีตัวอะไรติดมาด้วย ไอ้โรมแสยะยิ้มหันมามองกูแววตาชั่วร้ายพร้อมกับค่อยๆก้าวมาหากูอย่างช้าๆ
“อย่านะ”กูพูดเสียงดัง
“บอกว่าอย่าไง”กูพูดเสียงดังขึ้นอีก แต่ไอ้โรมไม่มีท่าว่าจะหยุดมันค่อยๆเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ กูหันไปมองไอ้จ๊ะที่กำลังหลบหลังจิมมี่หนีไอ้โรมอยู่
“แฮ่!/อ๊าก”กูวิ่งเข้าสวนเข้าสวนต้นไม้ของแม่แบบไม่คิดชีวิต ไอ้สัด ไอ้โรมไอ้เหี้ย มันแกล้งเอาจิ้งจกที่กำลังจะตายแหล่ไม่ตายแหล่มาหลอกกูอ่า จิ้งจงเป็นสัตว์อีกหนึ่งชนิดที่กูไม่ถูกโรคด้วยเลยจริงๆ กูเป็นประเภทเกลียดสัตว์เลี้อยคลานทุกชนิดเพราะตอนเด็กๆเคยมีประวัติไง กับจิ้งจงนี่บ่อยสุด
“กร๊ากกก ฮะ ฮ่าๆ”เสียงไอ้โรมหัวเราะสะใจเหมือนคนบ้า มองกูกับไอ้จ๊ะที่ตอนนี้วิ่งหนีออกไปอยู่หน้าบ้านเรียบร้อยแล้ว
“มึงบ้ารึไง ไอ้ควาย!”กูตะโกนด่าเสียงดัง
“หึหึ อึก ปากดีเดี๋ยวกูจับยัดปาก”มันพูดและทำท่าจะเข้ามาหา กูถอยหลังไปตั้งหลักเตรียมวิ่งหนึ่งก้าว
“พี่โรม ไอ้บ้า เอาไปทิ้งเดี๋ยวนี้เลย เชี้ยเอ๊ย!กูเกลียดจิ้งจก”ไอ้จ๊ะตะโกนด่าดังมาจากหน้าบ้าน
“พวกมึงสองคนนี่สมกับเป็นเพื่อนรักจริงๆ ปัญญาอ่อน งี่เง่าและกลัวจิ้งจกเหมือนกันด้วย”ไอ้โรมพูด
“พ่อมึง”กูกับไอ้จ๊ะตะโกนด่าออกมาพร้อมกัน ไอ้โรมหันไปจ้องตาไอ้จ๊ะเขม่ง
“เมื่อกี้ด่าพี่ว่าอะไรนะ”ไอ้โรมกัดฟันถามไอ้จ๊ะพร้อมกับเดินตรงไปหามันที่หน้าบ้าน ไอ้จ๊ะหน้าเสียคงกลัวว่า
ไอ้โรมจะโกรธและกลัวจิ้งจกในมือไอ้โรมด้วย
“พี่โรมอ่า จ๊ะขอโทษ อย่าเข้ามานะ”ไอ้จ๊ะพูดหน้าเสีย ตัวมันก็ขยับถอยหลังไปเรื่อยๆ ส่วนกูก็ถอนหายใจโล่งอก รอดแล้วกูรอดแล้วค่อยๆเดินออกมาดูสถานการณ์ตรงหน้าบ้านอย่างเงียบๆ จิมมี่ไม่อยู่มันหายหัวเข้าในครัว
ตั้งนานแล้ว
“ตัวเองแกล้งเค้าก่อนทำไมล่ะ”กูเบ้ปากแทบอยากจะอ้วกทันทีที่ได้ยินไอ้จ๊ะพูดกับไอ้โรม ซึ่งกูกับไอ้มี่แทบ
จะไม่มีเลยเค้าๆตัวเองๆแบบนี้ จะมีบ้างเวลาจิมมี่เข้ามาออดอ้อนจะเอาตีน
“………………………………….”ไอ้โรมใช้ความเงียบเข้ากดดันไอ้จ๊ะ มันโยนจิ้งจกในห่อกระดาษทิชชู่ที่มือลงถังขยะหน้าบ้านก่อนจะเดินไปล้างมือตรงก๊อกน้ำใกล้ๆ
“เดินเข้ามา เดี๋ยวก็รถชนตายหรอกไปยืนกลางถนนแบบนั้นอ่ะ” ปากหนอปากพี่กู
“ชิ แม่งไอ้บ้า”ไอ้จ๊ะเดินบ่นกระปอดกระแปดมาหากู มันมองหน้าไอ้โรมเหมือนอาฆาตแค้นแต่ทำอะไรไม่ได้ ไอ้โรมมองหน้าพวกกูสองคนนิ่งๆ
“อะไร”กูเอ่ยปากถาม ก็เห็นมันจ้อง อึดอัดกูไม่ชอบ
“เปล่า มึงกลัวอะไร”มันถามเสือกรู้ซะงั้นว่ากูกำลังกลัวและหวาดระแวงมันอยู่เล็กน้อย
“กลัวเหี้ยไร ไม่มี เข้าไปช่วยจิมมี่กูทำกับข้าวได้ละ”
“ชิ จิมมี่กู ถุ้ย!”ไอ้โรมพูดก่อนจะคว้ามือไอ้จ๊ะลากเข้าไปในบ้าน กูขนของที่ซื้อมาเอาขึ้นมาเก็บไว้บนห้องปล่อยให้พวกที่ทำครัวเป็นทำกันไป จัดของเก็บกระเป๋าเรียบร้อยก็เดินลงมาดูด้านล่างอยากจะรู้ว่าพวกมันทำกันถึงไหนแล้ว จิมมี่หันมาเห็นกูที่เพิ่งเดินลงมาจากด้านบนมันก็กวักมือเรียกทันที
“อะไร”กูถาม มองซ้ายขวา เห็นของกินวางเรียงรายอยู่เยอะมาก ให้กินแค่สี่คนคงไม่หมดแน่เยอะขนาดนี้สิบคนก็ยังไหว
“ลองชิมดู ได้รสตามที่ต้องการรึยัง”ไอ้มี่พูดพร้อมกับจ่อช้อนมาที่ปาก กูก็อ้าปากชิมตามที่มันบอก
“โอเค อร่อยแล้ว เยี่ยมๆ”กูพูดพร้อมกับยกนิ้วโป้งขึ้นทั้งสองข้าง ไอ้มี่ยิ้มแล้วใช้ให้กูไปหยิบมาถ้วยมาตักใส่
“ทำเยอะขนาดนี้ มึงกะเลี้ยงคนข้างบ้านด้วยรึไง”กูถามไอ้โรมที่กำลังยืนช่วยเมียห่อเกี๊ยวซ่า
“เลี้ยงหมาในปากมึงด้วยไง”
“หึหึ”ไอ้สองศรีพี่น้องแม่งหัวเราะ เดี๋ยวกูโบกคู่เลยนิ แสรด
“เดินออกไปยกลังโซดาที่หน้าบ้านมาดิ”ไอ้โรมหันมาสั่ง
“โหยขี้เกียจ ออกไปเอาไม่ได้รึไง”กูพูด
“งั้นมึงมาหอเกี๊ยว”มันพูด
“เออๆ กูออกไปเอาเองก็ได้”กูพูดบ่นเล็กน้อยก่อนจะเดินออกมายกลังโซดาตรงหน้าบ้านตามที่ไอ้โรมสั่ง
“นี่มึงกะเมายับต้อนรับแม่กลับบ้านเลยใช่ไหม”กูถาม เมื่อวานกับวันนี้แม่ไม่อยู่บ้านไปทัวร์กับบริษัทยังไม่กลับ เห็นบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้แต่กว่าจะมาถึงบ้านก็คงเย็น
“ก็นะ เมียกูอยาก”ไอ้โรมพูด
“หื้อ…”กูหันไปมองหน้าไอ้จ๊ะ มันอมยิ้มยักคิ้วกวนตีนมาให้กู
“อ่อ เมียมึงอยากแต่มึงไม่อยากใช่ไหม”กูแกล้งถามกวนๆ
“กูก็อยาก แต่เมียอยากกว่า”มันพูดเสียงยานคาง
“หึ ไอ้เหี้ย”กูพูดและเดินมาหาไอ้มี่ที่ยังทำนู้นนี่นั่นอยู่ตรงหน้าเตาแบบไม่ห่าง กูเห็นแล้วแอบหมั่นไส้ไอ้โรมตัวเองไปอ้อร้อกับแฟน ปล่อยให้เด็กกูมายืนหน้าเตาหน้ามันตัวเหม็นแบบนี้ ชิ ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ
“อีกนานไหมกว่าทุกอย่างจะเสร็จ”กูถามเพราะถ้ามันบอกว่าเสร็จกูจะลากมันขึ้นไปอาบน้ำทันที
“อีกสองอย่างครับ”จิมมี่บอก
“อะไรกับอะไร”กูถาม
“ยำสามกรอบกับต้มแซ่บ”
“มีต้มยำแล้วนิ”กูพูดอีก
“อันนั้นของโรลลี่คนเดียว”มันพูดอมยิ้ม กูยิ้มแป้นด้วยอิ่มเอมใจ ไอ้มี่ช่างรู้ใจซะจริงๆถึงว่าทำไมมันใช้หมอเล็กทำต้มยำเพราะกะทำให้กูกินคนเดียวแบบนี้นี่เอง
“อ่อ เออ งั้นก็รีบๆทำให้เสร็จไวๆ หน้ามันตัวก็เหม็น วู้ว”กูแกล้งทำเป็นโวยวายกลบเกลื่อน
“ค้าบผม แปบนะ จุ๊บ”มันยื่นหน้าเข้ามาจุ๊บปากกูอย่างไวก่อนจะหันกลับไปสนใจการงานจำเป็นของมัน กูเดินออกมานั่งที่ชิงช้าไม้ตรงหน้าบ้าน กูชอบมานั่งตรงนี้เพื่อมานั่งดูรถที่ขับผ่านไปผ่านมา ถึงไม่เยอะนักแต่ก็มี
อีกอย่างตรงนี้ก็ลมเย็นให้ความรู้สบายๆและที่สำคัญมานั่งตรงนี้ทีไร กูนึกถึงตอนสมัยเด็กๆทุกที กูกับไอ้โรมแย่งกันนั่งชิงช้าตัวนี้กันจะเป็นจะตายใครมาถึงก่อนก็ได้นั่งก่อน ทั้งที่มันก็นั่งได้ตั้งสองถึงสามคน
“โรลลี่”เสียงไอ้โรมเรียกกูจากด้านหลัง
“ไรอีก”
“ถุ้ย ไรอีก มึงขานรับเหมือนกูเรียกใช้มึงบ่อยเลยเนอะ”มันพูดพร้อมกับเดินเข้าผลักหัวกูอย่างแรง
“ชิ มีอะไรล่ะ”
“ไม่มีอะไรกูเรียกเฉยๆ พอใจ มีไรไหม”
“มึงเป็นโรคจิตหรอ เที่ยวแกล้งเที่ยวกวนตีนคนไปทั่วเนี่ย ห๊ะ”กูพูดด่าออกมาอย่างอดไม่ได้ มันแสยะยิ้มยักไหล่กวนตีนก่อนจะออกปากไล่ให้กูเข้าบ้านพร้อมกับสั่งให้กูเรียกเมียมันออกไปหามันด้านนอกด้วย เอามันสิ
เอามันเลย!
“จิมมี่”กูแหกปากเรียกไอ้มี่ลั่นบ้าน ไม่รู้ว่ามันอยู่ส่วนไหนเรียกไปก่อนเดี๋ยวพอมันได้ยินมันก็จะเดินออกมาหากูเองนั่นแหละ
“พี่มึงอ่ะ”กูถามไอ้จ๊ะที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำ
“หลังบ้าน”มันบอก กูเดินออกมาหาไอ้มี่ที่หลังตามที่ไอ้จ๊ะบอกเห็นมันกำลังยืนดูดบุหรี่อยู่กูเลยเดินเข้าไปตบหลังมันอย่างแรงเพื่อแกล้งให้มันสำลักเล่น
“แอ่ก แอ้ม..โรลลี่”มันหันมาขมวดคิ้วใส่กูเล็กน้อยก่อนจะดึงกูเข้าไปใกล้แล้วหอมแก้มกูหนึ่งทีแรงๆเป็นการ
แก้แค้น
“ขึ้นห้องไปอาบน้ำไป”กูพูด
“ทำไม โรลลี่ไม่ชอบเหรอ”
“เออ ไม่ชอบ”
“หึ ป่ะงั้นโรลลี่ขึ้นไปอาบน้ำให้พี่นะ”มันบอกสายตากรุ่มกริ่มขึ้นมาทันที
“มึงแขนขาดหรือไงถึงอาบเองไม่ได้”
“โหยไรว๊า คนอุตสาห์ทำของโปรดให้ตอบแทนกันสักนิดก็ไม่มี ใจดำว่ะ”มันพูดบ่นงึมงัม
“เออกูใจดำ มึงเพิ่งรู้รึไง”
“หึหึ”มันหัวเราะ
“ให้ไว กูขึ้นไปรอด้านบนนะ”กูบอกแล้วเดินกลับเข้ามาในบ้านเดินขึ้นห้องทันที กูเข้ามาอาบน้ำเพราะรู้สึกเหนียวขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกันก็วันนี้ออกไปเดินซื้อของตั้งนานถึงจะอยู่ในแอร์ตลอดก็เหอะ
“อ้วนขึ้นป่ะเนี่ย”มันถามตอนที่กูกำลังเดินออกจากห้องน้ำ กูก้มมองหน้าท้องตัวเอง ไม่มีสักหน่อย กูออก
จะหุ่นดี
“มึงอย่ามา รีบเข้าไปอาบน้ำ”
“ค้าบๆ ฟอด”มันเดินเข้ามาหอมแก้มกูอีกครั้งก่อนจะหายตัวเข้าไปในห้องน้ำ ระหว่างรอไอ้มี่อาบน้ำเสร็จกูก็เดินลงมาตักข้าวขึ้นไปกินบนห้องเพราะเดี๋ยวถ้าคนมาเยอะกว่านี้คงไม่ได้กินแล้วข้าว
“กินป่ะ”กูหันไปถามมันที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำ มันสั่นหัวเดินไปแต่งตัวตามปกติ กูนั่งกินไปเรื่อยๆจนไอ้มี่แต่งตัวเสร็จกูกินข้าวหมดพอดีเหมือนกัน
“อย่าเพิ่งลงนะ”มันพูดเมื่อเห็นกูเก็บจานจะเดินลงไปเก็บด้านล่าง
“ทำไม”กูหันไปถาม มันที่นอนยาวอยู่บนเตียงกวักมือกูให้เดินเข้าไปหา กูวางถาดข้าวลงแล้วเดินเข้าห้องน้ำ
ไปบ้วนปากอีกครั้งก่อนจะเดินไปหาไอ้มี่บนเตียง
“ไม่นอนกูอิ่มอยู่”กูพูดทันทีที่เห็นไอ้มี่กางแขนออกและขยับตัวเล็กน้อยเหมือนจะให้กูลงไปนอนด้วย
“เร็วดิ แปบเดียวเอง”มันเรียกอีก กูมองหน้าแล้วสั่นหัวปฏิเสธตามเดิม ไอ้มี่หน้างอไม่สบอารมณ์ขึ้นมาเล็กน้อย พอดีช่วงนี้เราเจอกันทุกวันแต่ก็ไม่ได้นอนด้วยกัน ส่วนมากจะออกไปเที่ยวหรือกินข้าวด้วยกันมากกว่า พอตอนเย็นมันก็มาส่งแล้วแยกย้ายกันกลับไปนอนบ้านมากกว่า กูก็เข้าใจอ่านะเพราะว่ามันเป็นห่วงน้องไอ้จ๊ะอยู่บ้านคนเดียว พี่จุ๊บไม่อยู่บ้านรายนั้นฮาดคอร์พอๆกับไอ้โรม เอะอะเป็นใช้กำลัง
“เป็นอะไร หิวนมหรือไง”กูถามทีเล่นทีจริงเห็นมันทำตัวเหมือนเด็กขึ้นมาซะงั้น
“เออ หิวมากด้วย มาๆให้กินหน่อย”มันพูด กูอมยิ้มสั่นหัวแล้วลุกขึ้นไปยืนบนเตียงตั้งท่าเล็กน้อยก่อนจะทุ่มตัวลงไปนั่งคร่อมตัวไอ้มี่ไว้ มันตัวงอเหมือนจุกเล็กน้อย
“จุกอ่า”
“หึหึ ฟอด คิดถึงมึงจัง”กูก้มหน้าลงไปหอมแก้มมันพร้อมกับกระซิบบอกเบาๆ ทั้งที่ก็เจอหน้ากันทุกวันแต่ช่วงนี้เราไม่ได้มีอะไรกันลึกซึ้งซะเท่าไหร่ จะมีบ้างก็แค่นิดๆหน่อยๆตามประสาคนป็นแฟนกัน
“เปิดเทอมนี้โรลลี่ย้ายมาอยู่กับพี่นะ”มันพูด กูสั่นหัวเพราะเราเคยคุยเรื่องนี้กันแล้ว ก่อนหน้านี้ไอ้มี่เคยพยายามอ้อนวอนกูหลายต่อหลายครั้งที่จะให้กูไปอยู่กับมันหรือให้มันมาอยู่กับกูก็ได้ แต่กูปฏิเสธไม่เอาเพราะกูรู้ตัวเองดีว่าถ้าอยู่ด้วยกันกูคงควบคุมตัวเองได้ยาก อีกอยากกูไม่อยากติดนิสัยที่มีอยู่ด้วยตลอดเวลา กูกลัวว่าถ้าวันหนึ่งวันใดกูกับต้องแยกกัน มันอาจจะไปเรียนต่อหรือกูอาจจะไปเรียนต่อที่ไหนสักที่ไกลๆ กูคงอยู่ไม่ได้ถ้าถึงวันนั้นจริงๆ เพราะแค่นี้กูก็ติดมันจะแย่อยู่แล้ว ขืนกินนอนด้วยกันเป็นกิจวัตรกูคงติดนิสัยที่มีมันอยู่ด้วยหรือทำนู้นทำนี่ให้ตลอดเวลาแน่
“ไม่เอาอะมี่ เราคุยกันแล้วนะ”กูพูดจ้องหน้ามันหน้างอเล็กน้อย
“แต่โรลลี่ครับ พี่อยากอยู่กับน้องนิ”
“เดี๋ยวกูซัดปากแตก ใครสอนให้มึงเรียกูกว่าน้อง อย่าเลยนะ ห้ามๆ”สัดแม่ง จั๊กกะจี้หูกูฉิบหายตอนที่ได้ยินมันเรียกกูว่าน้อง
“น่ารักออก”มันลอยหน้าลอยตาพูด น่ารักตายแหละมึง!
“ไม่น่ารัก กูไม่ชอบมึงนิ”กูพูดพร้อมกับง้างมือเตรียมตบปากมันจริงๆ
“ค้าบๆไม่เรียกน้องก็ได้ แต่โรลลี่นะๆ โรลลี่ให้พี่อยู่ด้วยนะ พี่รอเวลานี้มาแล้วนะเว้ย”มันพูดอีก กูกลัวตัวเองใจอ่อนกับท่าทางและคำพูดของมันจริงๆ
“งั้นก็เลิกรอ ก็กูบอกแล้วไงว่าไม่เอา มึงอ่ะ ไม่ได้อยู่ด้วยกันกูกับมึงก็เจอกันหน้ากันอยู่ดี”กูพยายามพูดโน้มน้าว
“ไม่เอา อยากอยู่ด้วย อยากนอนด้วยกันทุกคืนเลย นะๆๆๆ”ทำไมมึงอ้อนกูเป็นเด็กๆแบบนี้วะ เดี๋ยวกูใจอ่อนขึ้นมาก็เสียความตั้งใจกูหมดดิ
“ไม่ มึงดูปากกูนะว่าไม่ มึงอยู่ห้องมึงกูอยู่ห้องกู โอเค้!”กูพูดน้ำเสียงเด็ดขาดพร้อมกับจ้องตามันอย่างจริงจัง
“ใจร้าย ไม่รักแล้ว”จิมมี่น่าร๊ากกกกก  มันต้องไม่รู้แน่เลยว่าเมื่อกี้มันแสดงหน้าตาและท่าทางแบบไหนออกมาตอนที่พูด
“เอาดิ มึงไม่รักกู กูให้คนอื่นรักก็ได้”กูพูดยิ้มๆ
“โรลลี่อะ”มันโวยวายพร้อมกับดึงตัวกูลงไปนอนกอดรัดอย่างแน่น ทั้งแขนและขารัดกูเป็นงูเหลือม
“มึงอย่างอแงดิ โตแล้วนะ”กูพูดพร้อมกับลูบแก้มปลอบมัน
“โรลลี่นั่นแหละ ขอไปอยู่ด้วยก็ไม่ให้ ให้มาอยู่ด้วยก็ไม่เอา ขัดใจแม่ง”
“มึงไม่สงสารกูเหรอ เราอยู่ด้วยกันทุกวันจนติดเป็นนิสัย วันดีคืนดีมึงต้องไปอยู่ที่อื่นที่ที่ไกลจากกูมาก พอถึงตอนนั้นกูจะอยู่ยัง
ไง”กูพูดพร้อมกับแอคติ้งให้ดูน่าสงสาร แต่เอาเข้าจริงถ้าวันนั้นมาถึงกูก็ต้องอยู่ให้ได้อาจจะทรมานในช่วงแรกแต่หลังจากหนึ่งอาทิตย์ผ่านไปกูก็คงกลับเฮฮาปาร์ตี้ได้เหมือนปกติ เวลามีเรื่องแย่ๆกูให้โควตาเวลาสำหรับการเสียใจแค่หนึ่งอาทิตย์ พอหลังจากหนึ่งอาทิตย์กูต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมเพื่อที่แม่และไอ้โรมหรือแม้แต่เพื่อนๆกูสบายใจ
“โรลลี่คิดเอง กลัวเอง”มันพูด
“หรือไม่จริง”
“อีกนานเหอะ”มันพูดหน้างอเป็นเด็กๆ กูอมยิ้มไม่พูดอะไรต่อไอ้มี่ก็เงียบ เรานอนกอดนอนเล่นกันไปเรื่อยๆ
จนได้เสียงรถขับมาจอดหน้าบ้าน โผล่ดูทางหน้าต่าง เห็นไอ้เนมกับพี่เสือ ไอ้นุกับพี่เบสและคนอื่นๆ มากันเกือบครบ
“ลงด้านล่างกัน พวกมันมากันแล้ว”กูพูดบอกไอ้มี่ที่นอนหลับตาอยู่ข้างๆ
“อื้อ แปบนึงขอพักสายตาแปบ”มันพูดเสียงงัวเงียบแบบคนง่วงนอน
“แค่ครึ่งชั่วโมงนะ”กูบอก
“ครับ”มันพยักหน้ารับคำ กูนอนเล่นเกมส์รอไอ้มี่พักสายตาครึ่งชั่วโมงไม่ขาดไม่เกิน ปลุกมันให้ตื่นขึ้นไปล้างหน้าล้างตาก่อนเดินลงมาด้านล่างพร้อมกัน พวกเปรตทั้งหลายไม่ได้มีความเกรงใจเจ้าของบ้านและคนข้างบ้านเลยจริงๆ
“พี่โรลล”ไอ้มิ้นวิ่งแจ้นเข้ามากอดแขนกูอย่างเหนียวแน่น มันกลัวกูจะหายไปไหนวะ
“ว่าไงครับ”กูถามและฉกแก้มมันไปหนึ่งทีเบาๆ ไอ้มิ้นเขินหน้าแดงขึ้นมาทันที
“มิ้นคิดถึง ไม่เจอกันตั้งนาน”มันพูดอ้อนอีก กูยิ้มและรวบตัวมันเข้ามาชิดมากขึ้น ไอ้มิ้นหน้าเหวอเล็กน้อยมันหันไปมองไอ้ฟิกที่ตอนนี้กำลังนั่งคุยอยู่กับพี่เสือพอมันเห็นว่าไอ้ฟิกไม่ได้หันมามองทางนี้ มันเลยปล่อยตัวสบายไม่เกร็งเหมือนเมื่อกี้
“คิดถึงเหมือนกัน”กูพูด อยากหอมแก้มมันอีกแล้วอะ
“อิอิ มิ้นเอาช็อกโกแลตมาฝากด้วย เพื่อนแม่เพิ่งกลับจากเมกาเขาซื้อมาฝากมิ้นเลยแบ่งเอามาให้พี่โรลเพราะมิ้นรู้ว่าพี่โรลชอบ”ไอ้มิ้นพูดน่าตาน่ารัก
“ขอบคุณครับ”กูพูดและหอมแก้มมันไปอีกหนึ่งทีอย่างอดใจไม่ไหว แต่ครั้งนี้ซวยหน่อยตรงที่ไอ้เนมดันเห็น มันมองหน้ากูตาขวางงอนกูเสมือนกูเป็นผัวมันมิปาน
“กินข้าวรึยัง”กูตะโกนถามไอ้เนม สนใจมันหน่อยเดี๋ยวมันร้อง
“ยัง”มันพูดพร้อมกับลุกขึ้นเดินตรงเข้ามาหากู
“มิ้นล่ะ”กูหันกลับมาถามไอ้เด็กข้างๆ มันก็สั่นหัวกูเลยต้องพาเด็กน้อยทั้งสองคนของกูเข้ามานั่งกินข้าวในครัว ปล่อยให้คนอื่นกินเหล้าเมายานำกันไปก่อน
“พี่โรลสบายดีไหม”ไอ้มิ้นถามกูขึ้นมาระหว่างกินข้าว
“สบายดีครับ มิ้นล่ะ”
“ก็ดีบ้างไม่ดีบ้าง พี่โรลเรียนมหาลัยแล้วอะ มิ้นอิฉจาอยากเรียนมหาลัยบ้างเร็วๆ”มันพูดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“พี่โรลไม่อยู่ เนมต้องเบื่อมากแน่ๆ”
“ให้จริงอย่าให้กูรู้ว่ามึงไปเปรี้ยวใส่ใครเขาเข้าล่ะ”กูพูด ไอ้เนมเห็นมันแบบนี้ใช่ว่าจะเชื่อง โคตรของโคตรหาเรื่องคนเก่งมากมายอะ ไม่พอใจมันก็เดินเข้าไปถามเขาตรงๆหรือเรียกง่ายๆว่าไปหาเรื่องเขาก่อน จัดรุม
หรือเดี๋ยวก็ได้แม่งไม่เคยหวั่นต่อยกับผู้ชายก็เคยมาแล้วเพื่อนมันเล่ากูฟังตอนกูไปจีบมันแรกๆ
“ไม่มีหรอกหน่า เนมโตแล้ว เนอะมึงเนอะ”มันหันไปยักคิ้วลิ่วตากับคู่หูของมัน ไอ้มิ้นเบ้ปากใส่ไม่เชื่อมันเหมือนอย่างที่กูไม่เชื่อ กูนั่งรอจนไอ้สองรัก-ยมมันกินข้าวกันเสร็จแล้วถึงจะเดินออกมาร่วมวงกับเขาที่ด้านนอก กูเดินมานั่งลงข้างไอ้มี่มันเห็นกูปุ๊บก็ตวัดมือมากอดเอวกูไว้ทันที
“ไปไหนมาครับ”มันถาม
“พาไอ้เด็กสองคนไปกินข้าว”กูบอก จิมมี่ละสายตาขึ้นไปมองหน้าไอ้มิ้นกับไอ้เนมเล็กน้อย
“มึงอย่าเมามากนะ”กูบอกเพราะขี้เกียจแบกมันขึ้นห้อง
“บอกตัวเองดีกว่าไหม”มันพูดเหมือนรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า
“เด็กๆ”กูพูดพร้อมกับดึงแก้วเหล้าในมือมันซดดื่มจนหมด แก้วแรกผ่านไป สอง สามและสี่ตามมาติดๆ ยังเฉยๆชิวมากไม่รู้สึกอะไรเลยซักนิด หลังๆเริ่มไม่ทันใจคว้าแม่งทั้งขวดนี่แหละ จัดไปเพียวๆยาวๆ
“เอิ๊ก เอาอีก”กูยื่นขวดเหล้าเปล่าส่งไปให้ไอ้มี่ มันสั่นหัวเหมือนจะไม่หยิบขวดใหม่ให้กู กูเลยต้องช่วยตัวเองคลานต๊อกแต๊กมาหาไอ้โรมที่กำลังจับจ๊ะไม่ให้ลุกขึ้นโวยวายหรือเดินหายไปไหน
“เหล้าหน่อย”กูพูดบอกไอ้โรมเสียงห้วน
“ไปเอาเอง”มันว่าและตีหัวกูเบาๆ กูเลยต้องคลานไปหยิบขวดเหล้าที่ยังไม่เปิดแล้วกลับมาหาไอ้มี่ มันกับกูมีสภาพไม่ได้ต่างเท่าไหร่มากนัก แต่รู้สึกว่าสติมมันจะยังดีกว่ากูมาก กูหันไปมองไอ้เนมกับไอ้นิ้มสองรัก-ยมได้แต่นั่งหน้างอเพราะผัวพวกมันให้กินแต่ไม่ให้เมา ไอ้มิ้นกับไอ้เนมเลยต้องระเห็จไปนั่งดูบนโซฟาใกล้ๆ พี่เสือกับไอ้ฟิกตอนนี้เมาตาหวานเยิ้มกันไปเป็นที่เรียบร้อย พอเมาแล้วแม่งพูดมากว่ะกูว่า ปกติแม่งเงียบเหมือน
โดนเย็บปาก
“เนมมานั่งนี่”พี่เสือตบตักตัวเองเรียกไอ้เนมให้ไปนั่ง
“ไม่เอา เหม็นเหล้าตัวเองกินได้พอกูจะกินบ้างแม่งไม่ให้”ไอ้เนมบ่นหน้างอ
“ก็กูเมาแล้วอะ มึงเมาด้วยแล้วใครจะทำล่ะคร้าบบ”ไอ้พี่เสือลากเสียงยาว
“ไอ้เหี้ยพี่เสือ ไอ้บ้า”ไอ้เนมด่าแดง พวกกูหัวเราะเสียงดังด้วยความเมาและอะไรหลายๆอย่าง
“อึก อึก”กูเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะอ้วกและไอ้มี่ก็เหมือนรู้มันเลยค่อยๆพยุงตัวกูขึ้นพาไปอ้วกด้านนอก มันพากูมานั่งอ้วกจนหมดไส้หมดพุง
“น้ำครับ”กูยื่นมือไปรับแก้วน้ำที่มันส่งมาให้มาบ้วนปาก มันหยิบกระดาษทิชชู่ที่คว้าติดมือมาด้วยมาเช็ดปากกู
ที่เลอะ กูหยิบน้ำมาบ้วนปากอีกครั้ง
“นอนไหม”มันถาม
“โนว”กูลากเสียงยาวตอบ กูกับไอ้มี่พากันเดินกลับมานั่งเมาต่อกันที่วง ไอ้นุกับพี่เบสตอนนี้แทบจะสิ่งสู่กันเรียบร้อยแล้ว ไอ้แชมป์กับพี่โค้กก็กอดคอร้องเพลงเสียงดังซึ่งไม่ได้ตรงกับเพลงที่กำลังเปิดอยู่ในตอนนี้เลย
“อื้ม หื้อออ วิ้วววว”พวกกูโห่ร้องพร้อมกับเคาะโต๊ะเคาะจานเสียงดังประกอบ เพราะพี่จุ๊บกับพี่ส้มโชว์สดให้พวกกูดูกันเป็นบุญตา กูกับไอ้มี่มองหน้ากันแล้วหัวเราะ กูรู้สึกเฉยๆตอนนี้อยากกินเหล้ามากกว่าสิ่งอื่นใดทั้งสิ้น พวกกูนั่งกินเหล้ากันจนถึงเช้าแต่ละคนหลับตาเรี่ยราดอยู่ทั่วห้องนั่งเล่น มีแค่ไอ้มิ้นกับไอ้เนมที่ขึ้นไปนอนสบายกันอยู่บนห้องกู
“อื้อ…”กูบิดตัวขี้เกียจแต่ก็รู้สึกอึดอัดเหมือนมีคนมากอดอยู่
“มี่ๆ จิมมี่”กูสะกิดเรียกมันเบาๆเพราะไม่มีแรงมากเหมือนกัน ยกหัวก็ไม่ขึ้น
“อื้อ โรลลี่”มันครางอยู่ในคอพร้อมกับกอดรัดกูให้แน่นขึ้นอีก กูค่อยๆลืมตาหันไปมองทั่วห้องนั่งเล่น แต่ละคนนอนตายกันยังไม่มีใครตื่น ไอ้เนมกับไอ้มิ้นก็กำลังปลุกคนของพวกมันอยู่
บรื้น เสียงรถมอไซค์ใครมาบ้านกูตั้งแต่เช้าวะ
“มาทำไรแต่เช้าวะ”กูเอ่ยปากไอ้โค้กที่เดินถือถุงซุปเปอร์มาร์เก็ตเข้าบ้านกูถุงใหญ่
“มาทำกับข้าวให้ศพกิน”มันตอบกวนๆ
“หึ ไอ้สัด ให้ไว”กูพูดแล้วหลับตานอนต่อ ตื่นมาอีกครั้งตอนที่ได้ยินไอ้เนมตะโกนด่าพี่เสือ แต่ละคนลุกขึ้นมานั่งเกาหัวมองหน้ากันไปมาเหมือนจะเอายังไงกันดี เพราะสภาพแต่ละคนชวนอ้วกมากมาย
“ลุกขึ้นล้างหน้าล้างตา แล้วลงมากินข้าวกินยาหลังจากนั้นพวกพี่จะไปนอนตายกันที่ไหนก็เชิญตามสบาย”
ไอ้เนมพูดกระแทกเสียงอย่างหงุดหงิด มือข้างนึงของมันจับคอเสื้อพี่เสื้อไว้แน่น
“เหี้ย”พวกกูด่าออกมาเป็นเสียงเดียวก่อนจะแยกย้ายกันไปล้างหน้าตาแล้วออกมากินข้าวที่ไอ้โค้กเป็นคำให้เพราะทั้งไอ้มิ้นและไอ้เนมทำกับข้าวได้ห่วยแตกมาก กินข้าวกันเสร็จก็แยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมัน กูกับไอ้มี่ขึ้นมานอนต่อกันบนห้องหลับยาวจนถึงเย็นตรงเวลาที่แม่กลับบ้านพอดี
“หมดสภาพทั้งสองคนพี่น้อง”แม่พูดพลางมองกูกับไอ้โรมที่เดินลงมาจากห้องพร้อมกัน
“แม่กลับมายังไงอ่ะ”ไอ้โรมถาม มันพูดคุยกับแม่ได้เหมือนเพื่อนมาก เวลาไปเที่ยวกันไอ้โรมชอบเดินกอดคอแม่เหมือนเป็นแฟนกันมิปาน เพราะแม่กูตัวเล็กและยังหน้าเด็กอยู่
“แท็กซซี่ซิย่ะ ฉันโทรมาแกทำอะไรใครอยู่ล่ะ”แม่พูดค้อนไอ้โรมเล็กน้อย
“หึหึ ช่วยไม่ได้บอกล่วงหน้าซิครับคราวหลัง กระผมจะได้กะเวลาถูก”
“ย่ะ แล้วนี่น้องไปไหน”แม่ถาม
“อาบน้ำ”ไอ้โรมตอบ แม่พยักหน้าแล้วเรียกกูไอ้โรมให้เดินเข้าไปหาใกล้ๆ
“อันนี้โรลลี่ ส่วนอันนี้ของแก”แม่พูดและส่งยื่นอะไรบางอย่างมาให้ พวกกูรับเอามาเปิดดูเป็นแหวนงินหนังหุ้มสีดำต่างกันตรงที่ของกูมีคริสตัลแต่ของไอ้โรมไม่มีเพราะแม่รู้ว่าไอ้โรมมันชอบอะไรเรียบๆ ไม่ชอบเพชรนิลจินดาหรืออะไรทั้งสิ้น ซื้อมาแพงแค่ไหนมันก็ไม่ใส่ ตัวอย่างเช่นสร้อยข้อมือที่แม่ซื้อให้มันก่อนหน้านี้
มีคริสตัลนิดเดียวมาก มันไม่ใส่เก็บเข้าลิ้นชัก
“ถูกหวยเหรอ”ไอ้โรมถามอีก
“ตบปากแตกเลยนิ แม่ซื้อให้หนูเป็นรางวัลที่หูสอบติดนะครับ”แม่พูดบอกกูพร้อมกับลูบหัวกูด้วยความรักอย่างสุดซึ้ง ไอ้โรมมองแบบหมั่นไส้
“ส่วนแก ฉันซื้อเพราะอยากซื้อ”
“เกียรตินิยมเอารถนะ”มันบอก
“เออ”แม่บอกรับคำเพราะก่อนหน้านี้สองคนนี้เขาได้ทำสัญญาตกลงกันเป็นที่เรียบร้อยแล้วว่าถ้าไอ้โรมคว้าเกียรตินิยมมาให้แม่ได้แม่จะต้องซื้อรถให้มันหนึ่งคันส่วนคันนี้ที่มันใช้อยู่มันจะยกให้กู ซึ่งกูคิดแล้วว่ากว่าจะถึงตอนนี้กูคงมีรถส่วนตัวเรียบร้อยแล้วอ่านะ มันคนเดียวมีรถปาเข้าไปสี่คัน บวกกับของแม่อีกสองคัน ยังรวมกับของกูที่จะมีในภายภาคหน้าอีก
“ส่วนหนู หนูอยากได้นาฬิกาด้วยใช่ไหมลูก”แม่หันมาถามกู
“………………………….”กูพยักหน้าหูตั้งด้วยความตื่นเต้น ลุ้นว่าแม่จะให้เงินไปซื้อหรือแม่จะเป็นคนซื้อมาให้กูเอง
“โรลลี่เป็นเด็กดีของแม่นะครับ ตั้งใจเรียนเหมือนที่ผ่านๆนะครับ แม่รักลูกนะ”แม่พูดและก้มจูบที่หน้าผากกูเบาๆก่อนจะส่งกล่องอะไรบางอย่างที่กูเว็ปเดียวก็รู้ได้เลยว่ามันคืออะไร ฮะ ฮ่าๆ กูน้ำตาคลอเล็กน้อยเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมากูสองคนมีแม่เพียงคนเดียวทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำกูเลยต้องคิดถึงแม่เป็นหลัก แม่ไม่เคยห้ามหรือคัดค้านเวลากูจะทำอะไร แม่สนับสนุนและคอยให้กำลังใจพวกกูเสมอมา กูกับไอ้โรมถึงตั้งใจเรียนให้คุ้มกับค่าเหนื่อยของแม่
“……………………….”กูยิ้มปากจะฉีกพร้อมกับโผลตัวเข้าไปกอดแม่แน่นๆ กูหันยักคิ้วกับไอ้โรมที่นั่งสั่นหัวอยู่ข้างๆ มันหยิบนาฬิกาเรือนใหม่ที่แม่ซื้อมาให้กูเอาไปลองใส่กับข้อมือตัวเอง
“สวยว่ะเข้ากับข้อมือกูมาก”มันพูด
“ไม่ให้ มึงถอดออกมาเดี๋ยวนี้เลย”กูพูดและใช้ตีนถีบให้มันถอดนาฬิกากูคืนกลับมาเดี๋ยวนี้ แม่นั่งคุยกับพวกกูต่ออีกนิดก่อนจะขึ้นไปอาบน้ำให้สบายตัวเลยสวนทางเขากับไอ้จ๊ะกับจิมมี่ที่เดินลงมาพอดี ไอ้จ๊ะดี๊ด๊าพูดจาอ้อนแม่ซะยกใหญ่
“โว๊ะๆนาฬิกาใหม่ เหมือนกูเลย”ไอ้จ๊ะพูดเสียงดัง
“เรื่องจริง”กูหันไปถามตาโต
“หึหึ ยี่ห้อเดียวกันแต่คนละรุ่น พ่อกูเพิ่งส่งมาให้”มันบอก กูโล่งอกนึกว่าจะเหมือนกันจริงๆซะแล้ว กูเขินและไม่ค่อยชอบซะเท่าไหร่เวลาใส่อะไรเหมือนกับใคร ประมาณว่าเหมือนกันทุกอย่างทั้งสี รูปทรงแล้วยิ่งใส่มาตรงวันเดียวกันอีก กูจะเซ็งมากถึงมากที่สุด
“นี่ กูได้แหวนใหม่จากแม่แหละ”กูเดินหยิบแหวนมาให้ไอ้มี่ดู มันยิ้มจับมือกูข้างที่ใส่แหวนมันอยู่ขึ้นมาดูสลับกับมองแหวนวงใหม่ของกู กูรู้เท่าทันความคิดมันทันทีรีบหยิบแหวนวงใหม่ของกูขึ้นมาใส่อีกข้างที่ว่างอยู่ ตอนนี้กูเลยต้องใส่แหวนทั้งสองข้างพร้อมกันแบบที่ถอดอันหนึ่งอันใดออกไม่ได้
“หึหึ รู้ทัน”มันพูดยิ้มๆ
“สวยเนอะ แม่กูใจดีจัง”
“โรลลี่ก็ต้องทำตัวดีๆห้ามดื้อรู้ไหมครับ”มันพูดพร้อมกับโยกหันกูไปมาเบาๆ
“บอกตัวมึงเองบ้างเหอะ เรื่องรถอะเพลาๆลงบ้าง กูจะฟ้องแม่มึง”กูพูด
“งั้นเราก็เสมอภาคกันเพราะดื้อเหมือนกัน ถูกไหม”
“หึ สัตว์”
“คืนนี้ไปนอนบ้านพี่นะ”
“ไม่ได้ แม่เพิ่งกลับมาต้องอยู่กับแม่”กูบอก ไอ้มี่ทำหน้าสลดลงทันที
“พรุ่งนี้นะ”กูรีบพูดต่อเพื่อไม่ให้มันน้อยใจกูไปมากกว่านี้
“ครับผม เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่มารับโรลลี่ตั้งแต่เช้าเลย โอเคนะ”มันพูด กูพยักหน้าตกลงเพราะเศษเสี่ยวของหัวใจกู(แหวะ) ก็อยากอยู่กับมันนานๆเหมือนกัน ยิ่งโตการงานของคนเราก็มากขึ้นถึงจะเป็นแค่นักศึกษาแต่ความคิดความรับผิดชอบก็ต้องมีมากขึ้น ถึงจะไม่มีเรียนแต่ก็ใช่ว่าจะว่างยังมีนู่นนี่นั่นให้รอทำอีกตั้งหลายอย่าง ฉะนั้นมีเวลาว่างพร้อมกันซะทีกูขออยู่กับมันหน่อยละกัน

                                                            “””””” จบ “””””””

harain15

ขอบคุณครับ

kamaji

ขอบคุนคราบ

cawee

ขอบคุนนะคราฟ

GBOMK

ขอบคุนคับผม {:7_274:}

tarsii

ขอบคุณมากนะ

kiloay

ขอบคุคราฟผม

ShangHai

ขอบคุณครับ

minone

ขอบคุนนะคับ

pt200

ขอบคุณครับ

4_NAY

แฮปปี้ตามๆกัน

sugarxxx

รักกัน รักกัน

areen

ขอบคุณมาก

areen

สุดยอดมาก

Xpottt

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ