วิญญาณมาเยือน

arr_tao

ไม่ว่าใครก็ต้องเคยมีประสบการณ์ตื่นเต้น อกสั่นขวัญหาย ไปจนถึงขนลุกขนพองด้วยกันทั้งนั้น ดิฉันเองก็ต้องเจอะเจอกับเรื่องช็อกสุดขีด ทั้งๆ ที่อยู่ในห้องนอนตัวเองแท้ๆ ห้องที่ว่าคือ อพาร์ตเมนต์ในย่านประชาสงเคราะห์ แถวดินแดงนี่เองค่ะ

กลุ่มเรามีอยู่ 3 คนด้วยกัน

จุ๋มทำงานบริษัทการเงินที่ถนนอโศก กับอั๋นช่างผมระดับยอดฝีมือ แถมร้านเสริมสวยก็อยู่ถนนเดียวกับจุ๋ม สองสาวนี่อยู่มาก่อนเลยสนิทกันเป็นพิเศษ...และดิฉันซึ่งเป็นรีเซฟชั่นอยู่ในโรงแรมหรูย่านสุขุมวิท ถือว่าที่ทำงานของพวกเราอยู่ไม่ห่างไกลกัน

ยิ่งกว่านั้นก็คือเช่าห้องติดๆ กัน อยู่คนละห้องตามนิสัยรักอิสรเสรี คงจะเป็นเพราะนิสัยคล้ายๆ กันนี่แหละค่ะ ที่ทำให้เราสนิทสนมรักใคร่กันเหมือนพี่น้อง

จุ๋มสวยและเซ็กซี่ที่สุดในกลุ่ม หุ่นผอมเรียวเพรียวสวย ชอบทำแอ๊บแบ๊วเป็นวัยรุ่นบ่อยๆ แต่ไม่น่าเกลียด...คนสวยๆ นี่ไม่ว่าจะทำอะไรก็น่ารักน่าเอ็นดูไปหมด

อั๋นค่อนข้างอวบสมชื่อ แถมช่างพูดช่างคุย มีเรื่องร้อยแปดมาเล่าไม่รู้จบ จนจุ๋มเรียก "ขาเม้าธ์" บางทีก็แซวว่า "เม้าธ์ได้ถ้วย" สมกับเป็นช่างเสริมสวยที่ต้องเจ๊าะแจ๊ะกับลูกค้าแทบทั้งวัน

ส่วนดิฉันค่อนข้างเรียบง่าย ไม่มีอะไรน่าสนใจเป็นพิเศษหรอกค่ะ

ตอนค่ำๆ เรามักจะหาซื้ออาหารมาล้อมวงกินกัน ห้องนั้นบ้างห้องนี้บ้าง ส่วนมากใช้ที่นอนต่างเก้าอี้ พูดคุยเฮๆ กันสารพัดเรื่อง โดยมากเจ้าอั๋นรับหน้าที่ผูกขาดในการเล่าเรื่องขำขัน เรื่องดาราและนักร้อง เบื้องหลังคนดังที่ฟังมาจากแขกขาประจำอีกที

โดยเฉพาะเรื่องผีนี่สุดโปรด อั๋นจาระไนถึงเรื่องผีที่เคยฟังมาตอนเด็กๆ กับเรื่องราวทั้งในการ์ตูนญี่ปุ่นกับเรื่องผีไทยๆ อ่านแล้วกลัวแต่ก็ชอบอ่าน ไม่รู้เป็นไง? จุ๋มเลยแกล้งทำเสียงขึงขังว่า "ห้องแกนี่ได้ข่าวว่าคนเช่ารายก่อนเชือดคอตายบนเตียง!" เล่นเอาเจ้าอั๋นกลืนน้ำลายเอื๊อก ทำหน้าเหมือนปลวกกินไบกอนเลยค่ะ!

"จ้างก็ไม่เชื่อ" ปากแข็งเชียว "ฉันหาข่าวก่อนเข้ามาอยู่แล้ว ว่าไม่มีใครตายในห้องนี้...ชัวร์! อยู่มาเกือบปีถ้ามีผีสิงจริงๆ ฉันคงไม่รอดมาถึงป่านนี้หรอกว้า แกเอ๊ย!"

จริงของอั๋นค่ะ เพราะพวกเราอยู่กันเป็นปกติสุขดีมาตลอด...จนกระทั่งถึงคืนเกิดเหตุ เจ้าจุ๋มไปงานศพญาติถึงพะเยาโน่น ดูเหมือนจะมีหนุ่มขับรถไปส่งซะด้วย

คืนนั้นดิฉันออกเวรตอนค่ำพอดี รุ่งขึ้นเป็นวันหยุด กลับมาอาบน้ำอาบท่าจนสบายตัวแล้วก็เลยไปหาเจ้าอั๋น...แหม! มันดีใจจนรีบจูงมือไปนั่ง บอกคืนนี้นึกว่าจะเหงาอยู่คนเดียวแล้ว เพื่อนชวนไปเที่ยวฮีโร่ที่ซอย 11 ก็ไม่อยากไป...คิดถึงเพื่อนจุ๋มน่ะซี!

จากนั้นเสียงพูดคุยก็ดังเป็นต่อยหอย เรื่องนั้นเรื่องนี้เพลิดเพลินจนแทบไม่ได้ยินเสียงทีวี ดิฉันชอบห้องอั๋นเป็นพิเศษเพราะตกแต่งสวยเริ่ด แถมมีรูปดาราสวยๆ หล่อๆ ทั้งไทยทั้งฝรั่ง ญี่ปุ่นกับเกาหลี...ติดแพรวพราวไว้ตามข้างฝาและประตู โดยเฉพาะหัวเตียงเป็นรูปใหญ่ๆ โดดเด่นได้บรรยากาศรื่นรมย์ ผ่อนคลายดีจัง

"คิดถึงไอ้จุ๋มนะ แต่มันว่าพรุ่งนี้ดึกๆ ก็ถึงกรุงเทพฯ แล้ว" เจ้าอั๋นนั่งเชยคางทำตาลอย "ฉันบอกว่าถ้ายังไงก็โทร.มาบอกล่ะกัน เป็นห่วงเพื่อนว่ะ บอกตรงๆ"

ที่เป็นห่วงก็เพราะไปกับหนุ่ม! คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจ จริงไหมคะ?

ดิฉันกลับเข้าห้องตอนสองยามกว่า...พอหัวถึงหมอนก็แทบจะหลับผล็อยทันที...มาสะดุ้งตื่นอีกครั้งก็ตอนที่มีเสียงทุบประตูโครมคราม ใจหายหมดนึกว่าไฟไหม้...แต่พอเปิดประตูก็ปรากฏว่าเจ้าอั๋นที่อยู่ห้องติดกันถลาเข้ามากอดไว้แน่น ตัวสั่นเทา หน้าขาวซีดอยู่ในแสงไฟ

"ไอ้จุ๋มมาหา! ไอ้จุ๋มตายแล้ว..." พูดจบก็ร้องไห้โฮ ดิฉันต้องเขย่าไหล่แรงๆ ถามว่าเรื่องราวเป็นยังไง? จุ๋มมาหาเมื่อไหร่? หรือโทร.มา? แต่ไม่ใช่ทั้งสองอย่าง

อั๋นเล่าว่าขณะที่กำลังนอนหลับสนิท มือซุกอกในท่าตะแคงเข่า จู่ๆ ก็รู้สึกหนาวสะท้านเลยพลิกตัวใต้ผ้าห่มพร้อมกับลืมตาขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ...คุณพระช่วย! ใบหน้ามหึมาของจุ๋มนอนตะแคงเบิกตาจ้องมองอยู่ใกล้แค่คืบเท่านั้นเอง!

ตอนแรกนึกว่าตาฝาด พอเปิดไฟหัวเตียงก็เห็นใบหน้าเพื่อนยังตะแคงจ้องมองเยือกเย็น...เล่นเอาโลกทั้งโลกแตกเปรี้ยง เผ่นกระเจิงลงจากเตียง ออกจากห้องมาได้ยังไงก็ไม่รู้? ดิฉันถอนใจยาว หน้าตาของอั๋นบอกว่าไม่ได้ล้อเล่น แต่มันคงตาฝาดไปเอง

รุ่งขึ้นเราก็ได้รับข่าวร้ายว่ารถยนต์ของแฟนจุ๋มไปเสยท้ายสิบล้อก่อนถึงพะเยา...ตายคาที่ทั้งสองคน! วิญญาณโลดลิ่วมาหาอั๋นเพื่อนรักทันใด...ขอบใจนะจุ๋มที่ไม่ได้รักแก้วมากกว่าอั๋น! นึกแล้วขนหัวลุกค่ะ! บรื๋อออ...