ควยเล็กเอาไว้ใช้ ควยใหญ่เอาไว้โชว์ ตอนที่ 247- 248

tanya

[ แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย tanya เมื่อ 2014-5-27 08:58 ]\n\nถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
"กูจะบอกให้มึงหายโง่ ไอ้อาร์ตมันรักมึงรักมากด้วย รักมากจนกูไม่อยากให้มันต้องมาเสียใจที่มารักคนที่ไม่ใช่เกย์แบบมึง กูเลยต้องมาช่วยมันถึงเชียงใหม่นี่ไง"ผมพ่นถ้อยคำที่อัดอั้นอยู่ในใจใส่หน้าไอ้บี้จนหมดแล้วปล่อยเสื้อมันก่อนจะเดินไปเปิดประตูเพื่อกลับห้อง แต่พอเปิดประตูไปใครคนนึงกำลังยืนตัวแข็งทื่ออยู่หน้าห้อง ผมตกใจจนหน้าซีด ไม่รู้จะพูดอะไรไอ้อาร์ตมันก็ยกมือขึ้นแล้วพูดเสียงสั่น

ตอนที่ 247 อั้ยละอ่อนเจี้ยวโตอินเจียงใหม่ 5
" พอแล้วต้น มึงไม่ต้องพูดอะไรแล้วกูได้ยินทุกอย่างหมดแล้ว" ไอ้อาร์ตพูดแล้วหันหลังกลับเดินไปทางบันไดผมที่กำลังอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้นมองไอ้อาร์ตเดินลับไปก็ได้สติ วิ่งตามไอ้อาร์ตไป "อาร์ต" ผมได้แต่เรียกชื่อไอ้อาร์ต ไม่รู้จะพูดอะไรกับมันดี
"ขอกูอยู่คนเดียวได้ไหม" ไอ้อาร์ตพูดเสียงสั่นเครือผมอึ้งไปเล็กน้อย แต่พอไอ้อาร์ตมันไขประตูห้องเข้าไป ผมกอดมันไว้จากข้างหลัง "มึงมีกูอยู่นะอาร์ต" ผมบอกไอ้อาร์ตไอ้อาร์ตตัวสั่นเทิ้มก่อนปล่อยโฮออกมา
ผมจับไหล่ไอ้อาร์ตให้หันมาแล้วกอดมันไว้แน่นไอ้อาร์ตร้องไห้สะอึกสะอื้น "ร้องเลยเว้ย ร้องไปเลย กูเข้าใจความรู้สึกมึง"ผมบอกไอ้อาร์ต ไอ้อาร์ตซบหน้ากับหน้าอกผมแล้วสะอื้นฮั่กๆ นี่กูทำผิดไปใช่ไหม ถ้ากูไม่ใจร้อน ปล่อยให้เขาสองคนได้พูดคุยกันได้เปิดใจกันเอง มันย่อมดีกว่าได้ยินเพราะคนอย่างกูไปกระตุ้นไอ้บี้มัน
ผมปล่อยให้ไอ้อาร์ตซบอกร้องไห้อยู่นานความรู้สึกเงี่ยนอยากเย็ดมันไม่มีอีกแล้ว ในใจตอนนี้เหลือแต่ความสงสารผมรู้หรอกว่าไอ้อาร์ตมันไม่อยากได้ความสงสารจากใครทั้งนั้นแต่เมื่อมองดูภาพตรงนี้ผมก็อดสงสารมันไม่ได้คนดีๆอย่างมันทำไมต้องมาเจอแต่เรื่องผิดหวังก็ไม่รู้
ผมคิดถึงไอ้ต้า ขึ้นมา ถ้าในตอนนี้ไอ้ต้าอยู่ข้างๆมันคงมีวิธีทำให้ไอ้อาร์ตกลับมามีความสุขได้อีกครั้งแน่ๆเวลาผ่านไปช้าๆจนเหมือนโลกหยุดหมุน ผมเอามือลูบหัวไอ้อาร์ตไม่ได้พูดอะไรสักคำทั้งๆที่ในใจคับแน่นจนแทบระเบิดออกมาเป็นเสี่ยง
ไอ้อาร์ตร้องไห้จน เคลิ้มหลับไปผมปล่อยให้มันนอนซุกหน้าอกผมไว้อย่างนั้น กลับกลายเป็นผมเองที่นอนไม่หลับ ในใจคิดแต่เรื่องไอ้อาร์ต อยากให้มันมีความสุขมีคนรักให้สมกับที่มันมีความรักเผื่อแผ่ให้คนอื่นตลอดเวลา ไอ้ต้นนะไอ้ต้นทีคนอื่นมึงเพิ่งรู้จักเขาแต่มึงก็ทำให้เขารักกันได้สำเร็จแล้วทำไมกับคนที่มึงรู้จักมาเนิ่นนาน มึงทำไมช่วยเขาไม่ได้วะ
ผมเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง เที่ยงคืนกว่าแล้วไอ้ต้ามันคงหลับไปแล้ว แต่ผมก็ตัดสินใจกดส่งข้อความหาไอ้ต้ามัน "คืนนี้ต้นขอนอนกอดไอ้อาร์ตนะ รักพี่ต้านะครับ"ผมส่งข้อความให้ไอ้ต้าแล้วพยายามข่มตาหลับ สักพักไอ้ต้าก็โทรกลับมา
" มีอะไรหรือเปล่าต้น" ไอ้ต้าถามอย่างเป็นห่วงผมเหลือบตามองไอ้อาร์ตที่ยังหลับสนิท ขอบตาแดงก่ำเพราะร้องไห้อย่างหนัก "เดี๋ยวนะ" ผมบอกไอ้ต้าแล้วค่อยๆจับไอ้อาร์ตให้ลงนอนกับหมอน ก่อนเดินไปคุยกับไอ้ต้าที่ระเบียง
ผมเปิดปากเล่าเรื่องราวที่เกิด ขึ้นให้ไอ้ต้าฟังไอ้ต้าไม่ได้ตำหนิผม ไม่ได้ตำหนิไอ้บี้หรือใครเลย สิ่งที่ไอ้ต้าพูดเป็นเหมือนสิ่งที่สะกิดต่อมยอมรับความจริงให้กับผม"ในเมื่อไอ้บี้มันเลือกที่จะรักไอ้อาร์ตแบบเพื่อนเราก็ไม่มีสิทธิ์ไปปฏิเสธความคิดของมัน"ผมมองหน้าไอ้อาร์ตผ่านแสงที่ลอดมาจากช่องไฟตรงทางเดิน ไอ้อาร์ตยังหลับสนิทอยู่
ผมจุดบุหรี่แล้วพ่นควันออกเป็นสาย จริงอย่างไอ้ต้าว่าในเมื่อไอ้บี้มันเลือกจะรักแบบนั้นแล้วกูจะไปสั่งให้มันทำอย่างนั้นอย่างนี้ ทำไมผมยังคุยกับไอ้ต้าในเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่ ตามองไปไกล พอทอดสายตากลับมาอีกครั้ง ก็เห็นกลุ่มควันลอยออกมาจากห้องที่อยู่ข้างใต้ ไอ้บี้ยังไม่นอน
ผมตัดสินใจบอกลาไอ้ต้าแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าก่อนเดินออกจากห้องอย่างเงียบกริบ ผมเดินลงบันไดมาอีกชั้นนึงห้องไอ้บี้ยังคงเปิดไฟเหมือนเจ้าของเองก็คงนอนไม่หลับเหมือนกันผมยืนอยู่หน้าห้องไอ้บี้อยู่นานก่อนตัดสินใจเคาะประตู
สักพักประตู ห้องก็เปิดออก ไอ้บี้เองก็ดูท่าทางแปลกใจที่เห็นผมหน้าไอ้บี้แดงก่ำคงเป็นเพราะเบียร์ที่มันซัดเข้าไปเต็มที่มันเปิดประตูแล้วเดินโซซัดโซเซเข้าไปในห้อง ปล่อยให้ผมเดินตามเข้ามาผมปิดประตูช้าๆ แล้วกดปิดไฟ
"มึงจะทำอะไร" ไอ้บี้ร้องถาม ผมไม่ได้คิดอะไรกับมันหรอกสิ่งที่ผมกลัวคือไอ้อาร์ตจะกลับลงมาตามหาผมอีกครั้ง แล้วมันจะได้ยินอะไรที่ทำให้หัวใจต้องเจ็บอีกหรือเปล่าแค่นั้น"มึงไปคุยกับกูตรงระเบียงแล้วกัน" ผมพูดเบาๆก่อนเดินนำไปตรงระเบียง
ไอ้บี้เดินตามมาช้าๆมันเห็นผมนั่งพิงราวระเบียงอยู่มันก็เลยลงนั่งข้างๆ "ไอ้บี้ กูถามอะไรมึงหน่อย มึงบอกกูตามความเป็นจริงนะ" ผมเริ่มต้นไม่มีอะไรต้องอ้อมค้อมแล้วในเมื่อความจริงทุกอย่างที่กูกับไอ้อาร์ตมีมันถูกเปิดเผยไปหมดแล้วเหลือแต่ความจริงของไอ้บี้ที่กูต้องเค้นออกมา
ไอ้บี้มองหน้าผม มือจับบุหรี่อัดใส่ปากแล้วพ่นออกมา "กูถามจริงๆ มึงเป็นเกย์หรือเปล่า" พอจบคำถามไอ้บี้เงยหน้ามองผม ทำสายตาเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อกูไอ้บี้หันกลับไปมองุหรี่ในมือเปลวไฟวูบวาบแดงขึ้นอีกครั้งก่อนจะถูกแทนที่ด้วยควันมะเร็งสีขาวขุ่น
" กูไม่รู้" ไอ้บี้ตอบ ผมยิ้มกับตัวเองในความมืดไอ้เพราะมึงไม่รู้นี่แหละที่ทำร้ายเพื่อนกู ผมปล่อยให้คำตอบของมันลอยหายไปในอากาศ ก่อนจะถามอีกคำถาม "แล้วมึงคิดกับไอ้อาร์ตยังไง" ผมถามไอ้บี้จ้องมองบุหรี่ในมือ
"ไอ้อาร์ตมันเป็นคนดีกูรู้สึกดีทุกครั้งเวลากูอยู่กับมัน" ไอ้บี้ตอบออกมา ผมใส่อีกคำถาม "แล้วมึงรู้ได้ไงว่าที่มึงรู้สึกกับไอ้อาร์ต ไม่ใช่ความรัก"ผมถามไอ้บี้มัน ไอ้บี้เงยหน้ามองผม น้ำตามันไหลออกมา "ไอ้ต้นถ้ามึงรักเค้าแล้วทำให้เค้าต้องเจ็บ มึงจะรักเค้าไหมวะ"คำถามไอ้บี้เล่นเอาผมสะอึก คำบางคำที่เคยได้ยิน "รักไม่ใช่การครอบครองแค่ได้มองก็สุขใจ" อาจจะตรงกับเรื่องนี้ทีเดียว
ผมเอามือแตะไหล่ไอ้ บี้เบาๆ "มึงเล่าให้กูฟังหน่อย ว่าทำไมเรื่องนี้ต้องทำให้มีใครเจ็บ"ผมถามไอ้บี้ตรงๆ ไอ้บี้มันนิ่งไปสักพักก่อนเปิดเผยเรื่องราวของมันให้ฟังไอ้บี้มันเล่าถึงครอบครัวของมัน มันมีน้าชายคนนึง เอ๊ะ หรือว่าน้าสาวดีวะ เอ่อน้าชายอ่ะแหละ แต่จิตใจเป็นหญิง แล้วทำให้ที่บ้านมันมีปัญหา โดยเฉพาะกับแม่ของไอ้บี้มันถึงกับประกาศตัดพี่ตัดน้องกันเลยทีเดียว รายละเอียดเรื่องนี้กูคงไม่เล่าเพราะมันไม่เกี่ยวกับเรื่องของกู
" แล้วทำไมมึงต้องเอาเรื่องนี้มาแบกไว้เองวะ"ผมถามไอ้บี้หลังจากที่มันเล่าเรื่องของมันจบ ไอ้บี้เงยหน้ามองผม"กูก็ไม่ได้อยากแบกเอาไว้หรอก แต่ถ้ามึงมีแม่ที่เกลียดคนที่เป็นเกย์แล้วมึงจะกล้าเป็นไหม" ไอ้บี้ถามผม ผมนั่งคิดถึงเรื่องตัวเองอาจจะเพราะกูไม่มีพ่อมีแม่ให้ต้องแคร์ กูก็เลยมองข้ามจุดนี้ไปได้
" ถ้ากูจะรักไอ้อาร์ตแบบแฟน แล้วแม่กูต้องเกลียดกูกูขอไม่รักมันดีกว่า ไอ้อาร์ตมันจะได้ไม่เจ็บด้วย มึงเข้าใจกูใช่ไหมต้น" ไอ้บี้ถามผมกลับ ผมนิ่งอึ้งในสิ่งที่ไอ้บี้มันพูดมันพูดสิ่งที่ถูกทุกอย่าง เป็นสิ่งที่ควรทำ แต่...แต่มันเป็นสิ่งที่ตรงข้ามกับความรู้สึก บางครั้งคนเราก็เลือกจะทำในสิ่งที่ถูกต้องมากกว่าสิ่งที่ถูกใจ
"ถ้า มึงไม่อยากให้ไอ้อาร์ตเจ็บมึงควรจะบอกความจริงทุกอย่างกับไอ้อาร์ต ถ้ามึงรักมันมึงควรจะไปบอกมันว่ามึงรักมากแค่ไหน" ผมกลับบอกไอ้บี้ไปอีกทางไอ้บี้มองหน้าผม "ถ้ามึงได้บอกรักคนที่มึงรักไม่ว่าผลจะเป็นยังไงมึงก็ได้ทำในสิ่งที่ควรต้องทำนะ" ผมบอกไอ้บี้
" แล้วไอ้อาร์ตมันจะไม่เจ็บเหรอ" ไอ้บี้ถามผมเข้าใจความรู้สึกมันดี "เจ็บแต่กูบอกได้เลยว่ามันเจ็บน้อยกว่าการที่มันรักมึงโดยที่ไม่ได้รู้ว่ามึงก็รักมัน" ผมบอกไอ้บี้ด้วยใจสัตย์จริงการรักกันไม่จำเป็นต้องได้ใช้ชีวิตร่วมกันหรอก บางทีแค่ได้รู้สึกรักแค่ได้เป็นห่วงเป็นใยกัน มันก็ดีกว่าการที่ไม่มีใครให้รัก ให้ได้เป็นห่วงเลย
"ไปบอกไอ้อาร์ตมันเหอะ อย่างน้อยมันจะได้รู้ว่าความรักที่มันให้มึงไป มันมีค่ากับมึงหรือเปล่า" ผมพูดยิ้มๆไอ้บี้มีสีหน้าสดชื่นขึ้น มันเช็ดน้ำตาออกจากหน้าแล้วลุกขึ้นยืนผมเดินตามมันกลับไปในห้อง "เอ่อ ห้องไอ้อาร์ตไม่ได้ล็อกนะ" ผมพูดยิ้มๆ ไอ้บี้หันมามองผมแกล้งมองเสไปทางอื่น "แล้วก็คืนนี้กูขอนอนห้องมึงนะ" ผมบอกไอ้บี้ไอ้บี้หันหน้ามาทำหน้าตาฉงน

ตอนที่ 248 อั้ยละอ่อนเจี้ยวโตอินเจียงใหม่ 6
" อ่อ อีกอย่าง ไอ้ถุงยางที่กูซื้อมา กูให้มึงใช้ได้นะแต่อย่าใช้ของกูคืนเดียวหมดล่ะ เก็บไว้ใช้วันหลังบ้างก็ได้"ผมพูดจบก็ยิ้มให้ไอ้บี้ที่โบกมืออย่างอายๆ "ไอ้บ้า กูไม่ได้คิดจะไปทำอะไรแบบนั้นนะโว้ย" แหมๆ ไอ้บี้เอาเหอะ กูจะคอยดู
ไอ้บี้เดินออกจากห้องไป ผมก็เปิดไฟ ตอนนี้ในใจกูเริงร่าฉิบเป๋งลองไอ้บี้ไปสารภาพความจริงกับไอ้อาร์ตแล้วไอ้อาร์ตไม่ให้เย็ด เอ้ยไม่ดีใจให้มันรู้ไปโทรหาไอ้ต้าดีกว่าเล่าให้มันฟังถึงความสำเร็จเกินคาดที่มาถึงตั้งแต่กูเหยียบเชียงใหม่เป็นวันแรก
ผมโทรหาไอ้ต้า แต่ไอ้ต้าไม่รับสาย มองดูนาฬิกา ตีหนึ่งกว่าแล้วนี่หว่ามันคงนอนไปแล้วล่ะ งานจะเสร็จหรือยังไม่รู้ผมวางโทรศัพท์แล้วหยิบของในห้องไอ้บี้ดูเล่นไปด้วย สักพักก็ได้ยินเสียง "โครม" ดังมาจากห้องข้างบน ฉิบหายแล้วไอ้บี้กับไอ้อาร์ตต่อยกันแล้วมั้งเนี่ย
เสียงดังโครมที่ได้ยินดัง ทีเดียว แต่ก็เงียบไปอีก สงสัยมันคงไม่มีอะไรคงแค่อะไรตกมั้ง แต่พอเงียบไปพักใหญ่ก็มีเสียงอีกแต่คราวนี้เป็นเสียงกระแทกอะไรสักอย่างเป็นจังหวะ กูเลยลองขยับเอวตามจังหวะดูอร้าย เสียงมันเย็ดกันนี่หว่า ไอ้ห่าบี้เอ้ย ถนอมตูดเมียน้อยกูหน่อยนะเว้ยอย่างน้อยควยกูก็ยังต้องการใช้งานมันอยู่
เสียงตึงๆ ดังตลอดจนผมต้องแอบลูบควยไปด้วย แม่งเอ้ยขอกูขึ้นไปแจมด้วยคนได้ไหมวะ นี่ถ้าไม่ติดว่าอยากให้ไอ้อาร์ตมันมีความสุขสุดๆกูคงขึ้นไปแล้ว นาทีนี้ปล่อยให้คนรักกันเค้าเย็ดกันตามสะดวกก่อนเหอะส่วนไอ้คนความรักอยู่ไกลขอลูบควยประกอบจังหวะก็พอ
ไอ้เสียงตึงๆ นั่นดังอยู่นานพอสมควร แม่งเว้ย กูก็เงี่ยนเต็มกลัดแล้วพักใหญ่เสียงมันก็เงียบ ไอ้ต้นเหนียวตัวเต็มแก่ขออาบน้ำหน่อยเหอะแต่ไม่อยากไปเคาะห้องไอ้อาร์ตก็อาบห้องไอ้บี้ไปแล้วกัน ผมจัดการแก้ผ้าล่อนจ้อนควยกำลังแข็งได้ที่ สงสัยคืนนี้ไอ้ต้นต้องชักว่าวแก้เซ็งสักทีสองทีแล้ว
"ก๊อกๆ" เสียงประตูห้องถูกเคาะ อุ้ยสงสัยไอ้อาร์ตจะมาตามไปร่วมสนุกแน่ ไอ้ต้นเลยเดินตรงไปที่ประตู ไม่ต้องนุ่งผ้ามันแล้ว ตีสองแล้วนี่หว่าใครจะโผล่มานอกจากไอ้สองคนนั้น มันต้องอยากเจอควยใหญ่ๆแน่ๆ อิอิพอไอ้ต้นเปิดประตูไปก็ต้องช็อก
"บี้ เราเห็นบี้ยังไม่นอนเลยเอา ว๊าย" แม่งเอ้ยผู้หญิงว้อย แล้วควยกูตระหง่านค้ำโลกแบบนั้นมันจะไม่เห็นได้ไง กูรีบเอามือปิดควยแม่งใครวะเอามือปิดหน้า หน้าตาดูคุ้นๆ "ต้นไปใส่เสื้อผ้าก่อน" เสียงนั้นร้องอย่างกลัวๆ แสรดแล้วใครวะรู้จักชื่อกูด้วย กูยืนงงควยตั้งอยู่หน้าห้องอยู่ตั้งนาน จนน้องคนนั้นต้องหันหลังไปแทน
" ต้นมาได้ยังไง" เสียงนั้นถามสั่นๆผมก็ยังงอยู่ว่ามันเป็นใครวะ เลยชะโงกหน้าไปดูเธอคนนั้นเอามืออกจากหน้าแล้วกูเลยเห็นเต็มตา "จอย" ผมเอ่ยเรียกชื่อจอยแผ่วเบา จอยหันมาช้าๆแต่พอเห็นผมยังแก้ผ้าอยู่มันก็หันกลับไป "จะบ้าเหรอ ไปใส่เสื้อผ้าสิ" จอยร้องไล่อีก
ผมเงอะงะอยู่พักใหญ่ก่อนจะรู้ตัวว่าควรทำอะไร รีบใส่กางเกงเข้าไปเอาเสื้อใส่ไว้หลวมๆแล้วโผล่หน้าออกไปใหม่ "ต้นมาได้ไง ทำไมมาอยู่ห้องบี้" เสียงจอยถามขึ้นอีกครั้งผมมัวแต่มองตะลึงอยู่ เพราะความสวยน่ารักของจอยไม่ได้น้อยลงเลยตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้แถมดูเหมือนจะดูเป็นสาวขึ้นอีกตะหาก
"มาเที่ยว มาหาอาร์ต" ผมตอบอย่างยากลำบากภาพคืนสุดท้ายที่เราเจอกันยังติดค้างอยู่ในหัว "แล้วทำไมมาอยู่ห้องบี้" จอยถามอีก ผมเลยตอบตรงๆ "บี้ไปคุยกับอาร์ตอยู่ เรื่องส่วนตัว เลยมาอยู่ที่นี่"ผมตอบ จอยก้มหน้าไม่ยอมสบตาผมตลอดเวลาที่คุยกัน
"เราเอาซีดีมาคืนบี้ ฝากให้บี้ด้วยนะ"จอยบอกแล้วส่งกล่องซีดีให้ผมพร้อมทำท่าจะขยับลุกไป ผมจับข้อมือจอยดึงไว้ "เดี๋ยวสิ คุยกันหน่อยได้ไหม" ผมถามจอยจอยเงยหน้ามองในดวงตาบ่งบอกความรู้สึก "ต้นจะคุยอะไรอีก" เสียงจอยเหมือนจะพูดอะไรต่อแต่ก็ขาดห้วงไป
"เรื่องวันนั้น" ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เรื่องวันนั้นวันที่ผมทำไม่ดีกับจอยไว้ ถึงแม้ว่ามันจะไม่เกินเลยไปเพราะไอ้ต้ามันห้ามไว้แต่กับผู้หญิงแล้วมันก็คงน่าอายไม่ใช่น้อย "ต้นอย่ารื้อฟื้นได้ไหม ต้นก็มีพี่ต้าแล้วไม่ใช่เหรอ"เสียงจอยบอกอย่างตัดพ้อ ผมกลืนน้ำลาย
" เราขอโทษนะ" ผมบอกขอโทษจอยอย่างจริงใจความผิดครั้งนั้นยังติดค้างในใจเรื่อยมา ถึงไม่เคยพูเคยบอก แต่มันก็ไม่เคยหายไปไหน "ต้นขอโทษเราทำไม เรามันโง่เอง โง่ที่ไปรักคนแบบต้น"เสียงจอยพูดดัง ผมเห็นท่าไม่ดี
"จอย อย่าโวยวายสิ ฟังต้นก่อน" ผมรีบบอกมือจับแขนจอยไม่ปล่อย "ไม่ฟัง ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ถ้าเรารู้ว่าต้นเป็นคนแบบนั้นเราจะไม่เสียเวลาไปคบกับต้นหรอก" อ้าว เอาแล้วไง ผู้หญิงมันเป็นอะไรวะยิ่งห้ามยิ่งเอาใหญ่ เอาเลยดิ โวยวายแม่งให้ดังลั่นหอไปเลย
"ปล่อย เรานะ เราจะกลับห้อง" จอยร้องอย่างวางอำนาจผมไม่ยอมแพ้ ถ้าไม่ได้คุยกูคงนอนไม่หลับแน่ วันนี้มันเกิดเรื่องเยอะจังเลยวุ้ย "มานี่ คุยกันก่อน" ผมใส่อารมณ์บ้างดึงลากจอยเข้ามาในห้องไอ้บี้แล้วปิดประตู
" ต้นจะทำอะไรเรา"เสียงจอยร้องอย่างดังมือสะบัดจะให้หลุดจากที่ผมจับไว้ ผมไม่ยอมปล่อยมือ "ก็บอกว่าให้คุยกันดีๆ จอยจะโวยวายทำไม"ผมร้องถามอย่างไม่สบอารมณ์ "ไม่คุย เราไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว" จอยยังไม่เลิกโวยวาย "บอกให้เงียบๆไง" ผมโวยกลับ จอยทำตาวาวหน้าเชิด "ทำไม ถ้าเราไม่เงียบจะทำไม" แม่งเอ้ยอย่ามาท้าทายกูแบบนี้นะ
ผมจับจอยบีบปากแล้วเอาปากประกบ ผู้ชายอ่ะต่อให้มันเป็นเกย์มันก็คือผู้ชายอ่ะแหละ ไอ้เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมชาติเว้ยในเมื่อธรรมชาติเค้าจัดมาให้แต่กูฝืนกฏไปเล่นอีกแบบแต่สุดท้ายธรรมชาติก็อาจจะชนะหัวใจมึงได้เหมือนกัน
จอยพยายามดิ้นรน หนีริมฝีปากผมที่กดหนักพอมันดิ้นหลุดมันก็เงื้อมือตบหน้าผมฉาดใหญ่ "ตบกูเหรอ" ผมโวยวาย มือจับแขนจอยข้างที่จับไว้บีบแน่นจอยร้องออกมาแล้วตบผมที่หน้าอีกฉาด เลือดกูวิ่งพล่านไปทั้งตัว อีหานี่วอนซะแล้วมึงมาปลุกสัตว์ป่าในตัวกูแล้วมึงรู้ไหม
ผมจับจอยเหวี่ยงลงบนเตียงไอ้บี้ จอยกลิ้งไปกระโปรงที่ใส่มาเลิกไปถึงขาอ่อน "ต้นจะทำอะไร" จอยตวาดเสียง ผมกดล็อกห้องแล้วตรงปรี่เข้าไป "ร้องอีกสิ มึงอยากร้องนักไม่ใช่เหรอ กูบอกให้พูดกันดีๆไม่เชื่อกู" ผมร้องอย่างบันดาลโทสะ จอยมองผมอย่างหวาดๆผมถอดเสื้อตัวเองโยนทิ้ง
" กูอยากรู้นักถ้ามึงเป็นเมียกูแล้วมึงจะกล้าร้องอีกไหม"ผมคำรามใส่จอยอย่างเลือดขึ้นหน้า จอยทำหน้าหวาดกลัวพยายามหนีไปอีกทาง "ต้นปล่อยเราไปเหอะ เราขอโทษ อย่าทำอะไรเราเลย"เสียงจอยอ้อนวอน แต่เหมือนจะไม่ซึมซับเข้าหัวผมแม้แต่น้อย
"ทำไมล่ะ มึงอยากได้กูเป็นผัวมากเลยไม่ใช่เหรอ" ผมร้องมืออีกข้างจับเข็มขัดตัวเองปลดออก จอยมองอย่างหวาดหวั่น "ไม่นะต้น ไม่นะ" จอยร้องอีกแล้วพยายามวิ่งหนีไปอีกทาง โหยแค่นี้ไม่ทันนักบาสแบบกูหรอก ผมก้าวทีเดียวก้ไปยืนขวางมันไว้ได้แล้วจอยทำท่าเหมือนจะร้องไห้
" ทำไมวะ แค่นี้กลัวเหรอ คราวก่อนไม่โดนกูเย็ดคราวนี้มึงไม่รอดแน่" ผมคำราม มองจอยอย่างมั่นใจไอ้ห่าห้องข้างบนมันก็ทำเสียงตึงๆ กันอีกแล้ว คราวนี้แหละไอ้ต้นจะทำบ้างแล้วกูจะได้เย็ดหีสดๆ สมใจอยากกูด้วย ไอ้ต้าก็ไม่อยู่ไม่มีใครห้ามกูอยู่แล้ว
"ต้น อย่าทำอย่างนี้เลย ต้นปล่อยเราไปเหอะ" จอยร้องออกมาน้ำตาที่ไหลรินไม่ได้ช่วยทำให้ผมสงสารมันแม้แต่น้อย มันสมควรที่จะโดนอยู่แล้วยิ่งกูคิดถึงไอ้เจคที่มันทำไอ้ต้ากูเจ็บด้วยแล้ว ที่กูทำกัจอยมันยิ่งกว่าสาสม
ผมเดินตรงเข้าไปประกบตัวจอย มือจับนมใหญ่ๆนั้นบีบเต็มแรงจอยดิ้นรนทั้งเตะทั้งข่วนผม ปากก็ร้องเอะอะโวยวาย "ฤทธิ์มากนักนะมึง" ผมร้องเงื้อมือเต็มแรงกะตบให้เต็มหน้า แต่พอเห็นหน้ามันแล้วกูก็ตบไม่ลงกูไม่ชอบใช้กำลังทำร้ายใคร ยกเว้นใช้ควยทำร้ายผมถอยมาอีกหน่อยแล้วถอดกางเกงออก จอยก้มหน้าร้องไห้กับตัวเอง
ผมถอด กางเกงออกมาแล้วกำลังจะโยนลงบนเตียงแต่แล้วก็สัมผัสถึงอะไรบางอย่างมันสั่นอยู่เลยคลำดู อ๋อ มือถือกูนั่นเอง ผมล้วงมือถืออกจากกระเป๋าจอยยังนั่งร้องไห้อยู่ที่พื้น ตาผมเหลือบมองดูคนที่โทรเข้ามาแล้วใจก็เต้นรัวนี่กูกำลังทำอะไรอยู่วะเนี่ย ผมกดรับโทรศัพท์ ตายังมองจ้องไปที่จอยเอาโทรศัพท์แนบหูด้วยมือสั่นเทา

kamaji

ขอบคุนคราบ

pt200

ขอบคุณครับ

xoman

ขอบคุณมากๆนะครับ

4_NAY

ขอให้รอดนะจอย

pierce

ต้นอ่าาาา  มึงมีสติก่อนมั้ยยย

GuySexy

ต้นเอ๊ย

sugarxxx

เอาๆๆไอ้ต้นจะก่อเรื่องอะไรอีกละ

bomb2534

ขอบคุณครับ

Soyu

ขอบคุณนะครับ

xycrest

ขอบคุณครับ

HRHPrince

อ่าว

ouisit

ขอบคุณครับ