ถ้าหากว่าซ้ำต้องขออภัยนะครับและขอโทษเจ้าของเรื่องด้วยนะครับเพราะว่าคัดลอกมาอีกที
ความเดิมตอนที่แล้ว
“ทราบครับทราบ ผมเป็นเภสัชกรนะครับคุณกวิน”ชายหนุ่มยิ้มอย่างเปิดเผย ก่อนจะลุกยืนเพื่อกลับที่พักเขายอมรับว่าตื่นเต้นไม่น้อยกับเรื่องในวันนี้มันดูเหมือนเรื่องราวในนวนิยายสายลับเหลือเกินถึงแม้ว่าเขาจะมองเห็นความคลุมเครือในหลายๆเรื่องของ T.L.W. แต่เขาก็ยังไม่เห็นว่ามีเหตุผลอะไรที่เขาจะไม่เข้าร่วมเกมที่ดูท้าทายขนาดนี้รัฐกิจลุกยืนขึ้น โค้งให้กับกวินก่อนจะเดินออกจากบริษัทที่เรียกได้ว่าอยู่ใกล้กับคำว่าไม่ชอบมาพากลมากเหลือเกิน P. 3-4
ตอนที่ 3 TheJourney Begins
ชายหนุ่มกลับมาถึงคอนโดเวลาบ่ายแก่ๆตอนแรกเขาตั้งใจจะลงไปนั่งร้านเครื่องดื่มประจำใต้คอนโด จิบกาแฟ อ่านหนังสือเล่นฆ่าเวลาตามปรกติแต่พอคิดได้ว่าถ้าคืนนี้นอนไม่หลับน่าจะเป็นปัญหาใหญ่จึงเปลี่ยนใจใส่ชุดวอร์มลงมาออกกำลังกายที่ฟิตเนสที่เป็นสวัสดิการของคอนโดของเขาแทนด้วยคิดว่าเกมแนวแฟนตาซียังไงก็น่าจะต้องใช้ทักษะทางร่างกายอยู่บ้างฟิตความแข็งแรงไว้ก่อนดีกว่า เผื่อจะช่วยให้อะไรๆในเกมดีขึ้น
เภสัชกรป้ายแดงตอนนี้กำลังวิ่งอยู่บนสายพานพลางเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อที่ออกมาไม่หยุดไม่หย่อนไปตลอดเวลาเฟี๊ยตมาออกกำลังกายที่ฟิตเนสเป็นประจำตั้งแต่ช่วงที่ยังเรียนอยู่อยู่แล้วเขาเป็นคนดูแลตัวเองพอสมควร ไม่ถึงขั้นสำอางจนออกนอกหน้านอกตา แต่ผมเผ้าการแต่งตัว ดูไปถึงรูปร่างก็เป็นสิ่งที่เขาดูแลอยู่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
“เอ่อ ขอโทษนะครับคุณรู้มั้ยครับว่าเครื่องปั่นจักรยานนี่ใช้ยังไงอ่าครับ” เฟี๊ยตได้ยินเสียงเรียกจากทางด้านขวา จึงหันไปมอง พบกับผู้ชายที่จัดได้ว่าหน้าตาดีคนหนึ่งท่าทางสะอาดสะอ้านกำลังเอ่ยถามเขาเรื่องการใช้เครื่องปั่นจักรยานที่อยู่ถัดจากลู่วิ่งออกไป
“กดปุ่ม start แล้วปั่นเลยครับเดี๋ยวเครื่องจะติดเอง มีอะไรถามพี่เสื้อเหลืองที่ยืนอยู่ตรงเสาคนนั้นได้เลยครับพี่เค้าเป็นเทรนเนอร์อยู่ที่นี่ คอยดูแลสมาชิกครับ” ชายหนุ่มตอบยิ้มให้อย่างเป็นมารยาทก่อนจะหยิบหูฟังขึ้นมาฟังเพลงเป็นการแสดงว่าไม่อยากจะให้มีบทสนทนาเกิดขึ้นต่อ
ไม่ใช่ว่าหยิ่งไม่ใช่ว่าไม่อยากมีเพื่อนใหม่ แต่เขามองออกถึงอะไรที่อยู่ในสายตาเพื่อนใหม่คนนี้และแน่นอน เขาไม่ใช่เกย์ และเขาคิดว่าเขาคงไม่มีทางจะเป็นด้วยเขาจึงเลือกจะปฏิเสธไมตรีจิตอย่างนี้ไปดีกว่า ไม่อยากให้ความหวังใคร ไม่ได้หยิ่งแต่ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมดีกว่า
ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงตกใจกว่านี้แต่ตอนนี้เรียกได้ว่าชินเสียแล้ว เนื่องจากเขาเป็นคนผิวขาว (มาก) ตาตี่ตามเชื้อสายจีนทางแม่แถมยังมีตาที่หวานกว่าผู้ชายทั่วไปซะอีก เขาไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย แต่ขนตามันยาวเองเขาก็ไม่รู้จะแก้ยังไง ประกอบกับการดูแลตัวเองตามประสาผู้ชายสมัยใหม่ทำให้คนทั่วไปที่ไม่รู้จักเขามองว่าเขาน่าจะเป็นผู้ชายที่สามารถชอบผู้ชายได้แต่ถ้าคนรู้จักเขาจริงๆแล้วจะรู้ว่าเขาเป็นผู้ชายคนนึงเคยมีแฟนเป็นผู้หญิงมาแล้วก็หลายคน เพียงแต่ช่วงหลังๆอาจจะโสดนานไปหน่อยจนทำให้หลายๆคนเข้าใจผิดว่าเข้าอาจจะมีแนวโน้มจัดว่าอยู่ในกลุ่มเบี่ยงเบน
ชายหนุ่มในชุดนอนสำรวจความเรียบร้อยของตัวเองอีกครั้งหลังจากกลับจากฟิตเนส ก็เปิดคอมเล่นเน๊ตตามกิจวัตร ก่อนจะอาบน้ำเพื่อเข้านอนแต่หัววัน
‘ไม่มีอะไรแล้วมั้ง นอนเลยดีกว่า’ เฟี๊ยตฉีดน้ำหอมกลิ่นอ่อนๆที่ทำจนเคยชินเป็นนิสัย ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนปิดเสียงโทรศัพท์ ด้วยไม่อยากถูกรบกวนใดๆทั้งสิ้นในคืนนี้หลังจากทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ก็หยิบนาฬิกาที่ได้มาจากกวินเมื่อกลางวันมาใส่ที่ข้อมือก่อนจะกดเปิดเครื่องนาฬิกา
“กรุณากรอกข้อมูลส่วนตัว” เสียงระบบอัตโนมัติดังขึ้นจากนาฬิกาดังกล่าวเป็นเรื่องปรกติของยุคนี้เสียแล้วที่อุปกรณ์ไฮเทคทุกชิ้นจะสามารถพูดกับเราได้และรับการสั่งการทางเสียง รัฐกิจตอบคำถามเจ้านาฬิกาไฮเทคไปเรื่อยๆ ตั้งแต่ชื่อนามสกุล วันเดือนปีเกิด เลขบัตรประจำตัวประชาชน ไล่ไปจนถึงน้ำหนัก ส่วนสูง
“ขอบคุณสำหรับข้อมูลค่ะระบบจะเริ่มประมวลผล หลังจากคุณรัฐกิจนอนหลับเป็นที่เรียบร้อยขอให้มีความสุขกับดินแดนสาบสูญค่ะ enjoy your dream enjoy the lost world” นาฬิกาไฮเทคกล่าวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่หน้าปัดจะเปลี่ยนเป็นแสงสีเขียวจางๆที่เขียนว่าT.L.W.
เขารู้สึกได้ถึงคลื่นไฟฟ้าอ่อนๆที่แล่นออกมาจากนาฬิกาดังกล่าวกระจายไปทั่วร่างกายของเขา แต่ชั่วไม่กี่วินาทีก็ชินและรู้สึกว่าคลื่นหายไปแต่พอไปจับที่นาฬิกาก็จะรู้สึกได้ถึงคลื่นอ่อนๆที่ปล่อยออกมาอย่างสม่ำเสมอ
‘หวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี’ ชายหนุ่มบอกกับตัวเองในห้วงความคิดสุดท้าย ก่อนจะล่วงเข้าสู่นิทรารมณ์
“ยินดีต้อนรับเข้าสู่ดินแดนสาบสูญ TheLost World ค่ะ ดินแดนที่จะทำให้คุณได้เติมเต็มความฝันไม่มีที่สิ้นสุดดินแดนที่ชนะทุกขีดจำกัดที่มนุษย์เคยพูดว่ามันเป็นไปไม่ได้กรุณายืนยันการเข้าร่วมเกมค่ะ” เสียงหวานดังขึ้น ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย ใช่!ตอนนี้เข้ากำลังเล่นเกมประหลาดนั่นอยู่นี่นา และตอนนี้ก็คงเข้ามาในเกมแล้วด้วยชายหนุ่มมองไปรอบตัวด้วยความงุนงง ก่อนจะพบว่าตัวเองอยู่ในโรงแรมสุดหรูห้องหนึ่งอื้อหืออออ ตกแต่งเหมือนโรงแรมชื่อดังแถบเจริญนครเลยแฮะจะโดนค่าลิขสิทธิ์มั้ยเนี่ย 555
“กรุณายืนยันการเข้าร่วมเกมค่ะ”เสียงหวานดังขึ้นอีกครั้ง
“อ่อๆ ขอโทษครับๆ ยืนยันครับๆ” เฟี๊ยตรีบตอบรับ
“กรุณาตั้งชื่อผู้เล่นค่ะชื่อนี้จะไม่สามารถเปลี่ยนได้นะคะ และจะถูกแสดงเป็นชื่อในเกมเพื่อใช้ติดต่อสื่อสาร ทั้งหมดค่ะ” เสียงหวานที่ไม่มีตัวตนเอ่ยขึ้น
“ฟาร์มาเฟี๊ยตครับ”
“รบกวนสะกดค่ะ” ทันทีที่เสียงหวานพูดจบก็ปรากฏแป้นคีย์บอร์ดลอยอยู่ในอากาศตรงหน้าเขาเสียแล้ว
P – h – a – r – m – a – p – h – i – a – t
เขากดปุ่มตัวอักษรไปตามลำดับ
“รหัสผ่านเข้าเกมจะอยู่ในกระเป๋าเสื้อของคุณค่ะคุณสามารถเปลี่ยนรหัสผ่านเข้าเกมได้กดเลือกที่เกมคอนโทรลเลอร์หรือนาฬิกาที่คุณได้รับเพื่อเข้าเกมค่ะรายละเอียดของเกมทั้งหมด รบกวนติดต่อผู้ดูแลที่ล๊อบบี้ค่ะ The Lost World ยินดีต้อนรับค่ะ ขอให้คุณโชคดี”
หลังจากเสียงหวานพูดจบชายหนุ่มก็ลุกขึ้นจากเตียง ก่อนจะเข้าไปจัดความเรียบร้อยในห้องน้ำตัวเขาเองในกระจกตอนนี้คือเขาในชีวิตจริงเป๊ะๆ ไม่มีความเปลี่ยนแปลงใดใดชุดที่ใส่ก็เป็นชุดเก่งที่เขาใส่ประจำ อาจจะเลือกมาจากภาพติดตาในสมองมั้งชายหนุ่มเดินออกจากห้องหลังจากสำรวจความเรียบร้อยเสร็จ ห้องที่เขาอยู่คือ 157157ซึ่งก็คือ ชั้นที่ 157 ห้องที่ 157 เลขสวยดีแฮะสงสัยโรงแรมนี่จะเป็นที่เริ่มเกมทั้งหมดล่ะมั้ง ดูรองรับผู้คนได้เยอะเหลือเกิน
‘first floor’ เสียงจากลิฟท์ดังขึ้นขัดความคิดของเขาเป็นการเอ่ยเตือนว่าเขามาถึงที่หมายแล้ว
ตอนที่ 4 Rulesand Laws
“ยินดีต้อนรับสู่ดินแดนสาบสูญ TheLost World ค่ะ ขออนุญาตให้ดิฉันแนะนำเกมนะคะ” เภสัชกรหนุ่มถึงกับตะลึงเมื่อได้เห็นคนที่จะมาแนะนำเกมให้เขาไม่ตะลึงได้ยังไงล่ะ นี่มัน ดุจดาว ซูเปอร์สตาร์ที่ดังที่สุดในประเทศไทยอยู่ตอนนี้ไม่เคยคิดว่าจะได้ใกล้ชิดขนาดนี้ ถึงแม้จะเป็นแค่ฝันก็เหอะขอคุยด้วยนานๆหน่อยละกัน
“ครับ ขอละเอียดๆเลยครับ” ชายหนุ่มคลี่ยิ้ม
“มหัศจรรย์ดินแดนสาบสูญ หรือ TheLost World เป็นเกมแนวแฟนตาซีค่ะจุดประสงค์ของเกมคือผู้เข้าร่วมจะต้องพิชิตภารกิจต่างๆภายในเกมค่ะโดยคีย์หลักของการเล่นเกมคือการใช้ไพ่ หรือการ์ดความสามารถต่างๆในการดำเนินเกม การ์ดในเกมนี้แบ่งออกเป็น 3 ประเภทค่ะ ประเภทแรกคือ figure card หรือไพ่ตัวตนค่ะไพ่จะมีสีน้ำตาลอ่อน ไพ่นี้จะเป็นไพ่ที่เป็นตัวแทนของสิ่งของหรือสิ่งมีชีวิตต่างๆในเกมค่ะซึ่งสามารถนำมาใช้อำนวยความสะดวกในเกมหรือใช้ในการต่อสู้ก็ได้ค่ะ ประเภทที่ 2 คือ magic card หรือไพ่เวทมนตร์ค่ะ ไพ่นี้จะเป็นสีเขียวไพ่ชนิดนี้จะเปรียบเสมือนเวทมนตร์ต่างๆที่ใช้ภายในเกมค่ะ เช่นเดียวกัน จะใช้อำนวยความสะดวกต่างๆในเกมก็ได้หรือใช้ในการต่อสู้ก็ได้ค่ะ ส่วนประเภทสุดท้ายเป็นประเภทที่สำคัญที่สุดค่ะ คือ principal card หรือไพ่สูงสุดค่ะ พื้นหลังจะเป็นสีทองไพ่นี้คือไพ่ที่ผู้เข้าร่วมเกมจะต้องสะสมให้ครบทั้ง 100 ใบค่ะโดยไพ่สูงสุดแต่ละใบจะมีหมายเลขกำกับตั้งแต่ 1 – 100ความหายากจะเรียงลำดับกันไป ไพ่หมายเลข 100 แปลว่ามี 100 ใบในเกม เช่นเดียวกันค่ะไพ่หมายเลข 1 หมายถึงมีเพียง 1 ใบในเกมเท่านั้นไพ่แต่ละใบมีความสามารถเฉพาะตัวตามแต่ประเภท แต่สำคัญคือไพ่สูงสุดเมื่อเรียกใช้แล้ว จะไม่สามารถกลับไปเป็นไพ่ได้อีกค่ะคุณจะต้องทำการเก็บสะสมใหม่อีกครั้ง ผู้ที่เก็บสะสมไพ่สูงสุดได้ครบทั้ง 100ใบจะเป็นผู้ชนะเกมนี้และได้เงินรางวัลสูงสุดไปค่ะ”
“เงินรางวัลสูงสุดนี่มันเท่าไหร่เหรอครับ”ชายหนุ่มถามต่ออย่างสนใจ
“10 ล้านบาท ณ ที่จ่ายค่ะไม่เสียภาษีการโอนด้วยค่ะ”
“อื้อหือ เยอะจริงๆ” เฟี๊ยตครางออกมาด้วยความเผลอตัว
“เยอะมากค่ะขอให้คุณรัฐกิจตั้งใจเล่นเกมนะคะ เงินรางวัลนี้จะได้เป็นของคุณ ขออธิบายเกมต่อค่ะผู้เล่นแต่ละคนจะถูกประเมินทักษะทางร่างกายและจิตใจเพื่อปรับมาเป็นพลังพื้นฐานในการต่อสู้ค่ะโดยความสามารถในเกมจะเพิ่มขึ้นสูงกว่าเป็นสิบเท่าในชีวิตจริงแต่ค่าต่างๆจะไม่ถูกแสดงไว้ค่ะเนื่องจากเกมนี้ใช้ไพ่หรือการ์ดในการต่อสู้และดำเนินเกมเป็นหลัก ดังนั้นคุณจะพัฒนาทักษะทางร่างกายหรือจิตใจหรือไม่ก็ได้ ไม่เป็นปัญหาต่อการเล่นเกม แต่แน่นอนค่ะ ถ้าคุณเก่ง เกมก็จะดำเนินไปได้อย่างราบรื่นมากกว่าแน่นอนค่ะ”
“ผมจะฝึกได้ยังไงบ้างครับ” เฟี๊ยตถามอย่างสนใจ
“สถานที่ฝึกมีให้เลือกมากมายในเกมค่ะนั่นคือสิ่งที่เป็นเสน่ห์และความลับที่คุณจะต้องค้นหาเอาเองนะคะ ไม่ยากค่ะรับรองได้” ดุจดาว(หรือบุคคลที่ถูกสร้างเลียนแบบดุจดาวขึ้นมา) หยุดพักพร้อมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเริ่มอธิบายต่อ
“ในเกมนี้จะต้องมีการใช้เงินเพื่อการดำเนินไปของเกมด้วยค่ะผู้เล่นทุกคนจะได้รับเงินตอนเริ่มเกมคนละ 100 เหรียญค่ะโดยสกุลเงินที่ใช้จะมีเซนต์และเหรียญค่ะ โดย 100 เซนต์จะเป็น 1 เหรียญค่ะ”
“ผู้เล่นทุกคนจะได้รับการ์ดสำหรับเริ่มต้นเกมทั้งหมด16 ใบค่ะ โดยเป็นการสุ่มทั้งหมดโดยไพ่จะถูกเก็บไว้ในเกมคอนโทรลเลอร์ที่ข้อมือของคุณค่ะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นพร้อมเบนสายตาไปที่นาฬิกาข้อมือเรือนเดิมที่ได้มาจากกวิน ของเขา
“สุดท้ายนี้ผู้เล่นทุกคนจะได้รับความสามารถติดตัวพิเศษคนละ 1 อย่างค่ะ จะเรียกได้ว่าเป็นไพ่หรือการ์ดประเภทที่4 ก็ได้ค่ะ talent card หรือไพ่พรสวรรค์จะเป็นไพ่ลับยิ่งกว่าไพ่สูงสุดอีกค่ะไม่จำเป็นต้องสะสม แต่ถ้ามีอยู่จะทำให้เล่นเกมได้อย่างราบรื่นมากค่ะ”
“จากการวิเคราะห์บุคลิกภาพในชีวิตจริงของคุณแล้วtalent card ที่คุณได้รับคือ The Seedling Bible หรือคัมภีร์รอบรู้ขั้นพื้นฐานค่ะ”
“หลังจากก้าวออกจากโรงแรมนี้แล้วเกมจะเริ่มขึ้นอย่างเต็มรูปแบบค่ะ อย่าลืมนะคะ บุคคลที่คุณพบในเกม มีตัวตนอยู่จริงถึงแม้ว่าเราจะมีระบบป้องกันความปลอดภัยโดยทำให้ผู้เล่นไม่สามารถจำหน้ากันได้เมื่อตื่นขึ้น แต่ความรู้สึกกับบุคคลและข้อมูลต่างๆทางเราไม่สามารถปกปิดให้ได้ค่ะดังนั้น ถ้าไม่มั่นใจ กรุณาอย่าเปิดเผยตัวตนของตัวคุณเอง ขอให้คุณโชคดีค่ะ”หญิงสาวยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินออกจากโรงแรมไป
ชายหนุ่มในชุดเสื้อยืดกางเกงแสลคออกมายืนอยู่หน้าโรงแรมด้วยความมึนงงนี่มันโลกแฟนตาซีชัดๆ! เมืองที่อยู่ตรงหน้าของเขาในตอนนี้เหมือนเมืองขนาดกลางๆตึกและอาคารส่วนใหญ่มีขนาดไม่ใหญ่มากลักษณะทางสถาปัตยกรรมน่าจะค่อนไปทางฝั่งตะวันตกแต่จะเป็นชาติไหนนั้นตัวเขาเองก็ไม่มั่นใจนักผังเมืองจัดวางตัวอย่างไม่ค่อยเป็นระเบียบ สิ่งปลูกสร้างอยู่ห่างกันพอสมควรแนวการสร้างก็ถือได้ว่ายังระเกะระกะไม่เป็นทิศเป็นทางนัก ชายหนุ่มมองอย่างตื่นตาตื่นใจภาพที่เห็นในสายตาของเขาในขณะนี้ทำให้นึกถึงนวนิยายแฟนตาซีชวนฝันที่เขาเคยอ่านตอนเด็กๆนี่ถ้ามีมังกรบินผ่านหัวเขาไปตอนนี้หละใช่เลย เขาหันไปมองทางด้านหลังก็พบว่าฉากหลังของเขาในตอนนี้เป็นภูเขาสูงใหญ่กั้นเป็นกำแพงทางธรรมชาติเมื่อสังเกตให้ดีเขาจะพบว่าเมืองที่เขาอยู่ในตอนนี้น่าจะตั้งอยู่บนที่ราบเชิงเขาของหมู่เทือกเขาที่พาดผ่านไปทางด้านหลังส่วนถัดลงไปทางด้านหน้าจะเป็นภูมิประเทศแบบไหนนั้น เขาก็ไม่อาจทราบได้เนื่องจากตัวบ้านเรือนที่เรียงกันทับซ้อนไปมาบดบังสายตาจากลักษณะพื้นที่เบื้องล่างไปเสียหมด สิ่งที่เขาคิดจะทำในตอนนี้คือเรียบเรียงข้อมูลในหัวให้เรียบร้อยครบถ้วนเสียก่อนจะเริ่มต้นเล่นเกม ใดๆ ไป สายตาของเขาในตอนนี้จึงมองหาร้านกาแฟเล็กๆ เพื่อเรียบเรียงข้อมูลในหัวที่ตีกันวุ่นวายอยู่ในตอนนี้ให้เป็นระเบียบ
‘เกมแฟนตาซีขนาดนี้มันจะมีร้านกาแฟให้นั่งชิว เหมือนตอนอยู่บนถนนสุขุมวิทได้ยังไงวะ ฮ่าฮ่าฮ่า’เฟี๊ยตคิดอย่างติดตลกพยายามไล่สายตาไปตามถนนเพื่อหาร้านที่พอจะให้เข้าไปพักพิงได้แล้วก็ต้องอุทานขึ้นมาในใจอีกครั้ง เฮ้ย มีร้านกาแฟจริงๆด้วยว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า เอาวะ ลองดูสักตั้งคิดได้ดังนั้นสองเท้าก็ก้าวเข้าสู่ร้านกาแฟดังกล่าวเป็นที่เรียบร้อย
“กลมกล่อมกาแฟสวัสดีค่ะ” หญิงสาววัยกลางคนเอ่ยต้อนรับพร้อมเงยหน้าขึ้นเคาน์เตอร์
“รับอะไรดีคะ”
“ลาเต้เย็นแก้วนึงครับ” ชายหนุ่มตอบตามความเคยชิน
“สักครู่ค่ะ” หญิงสาวคนดังกล่าวเอ่ยขึ้นพร้อมเดินเข้าไปในครัวหลังร้านไม่กี่อึดใจต่อมาก็ยกแก้วลาเต้เย็นโปะหน้าฟองนมมาเสิร์ฟที่หน้าเคาน์เตอร์
“7 เหรียญค่ะ ถ้ายังไม่ทานหรือทานไม่หมดเก็บไว้ใน FC pocket ก็ได้ค่ะ”
“เอ่อ ผมต้องจ่ายเงินยังไงเหรอครับผมรู้ว่าผมมีเงิน 100 เหรียญ แต่ตอนนี้ผมไม่รู้ว่ามันอยู่ตรงไหนน่ะครับ อ่อเมื่อกี้บอกให้เก็บยังไงนะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับตลกคำพูดตัวเองในใจ มีเงินแต่ไม่รู้อยู่ไหน ประหลาดแท้
“เงินจะถูกตัดจากระบบอัตโนมัติค่ะสามารถเช็คยอดเงินคงเหลือได้ที่เกมคอนโทรลเลอร์ค่ะ ส่วนการเก็บไอเทม ทำอย่างนี้ค่ะ” หญิงสาวพูดขึ้นพร้อมยกมือแบขึ้นใกล้กับแก้วกาแฟ
“SEAL” สิ้นเสียงคำสั่งแก้วกาแฟก็เกิดการระเบิดขึ้นเบาๆกลายเป็นควันฟุ้งก่อนจะมีการ์ดใบหนึ่งพุ่งมาที่มือของหญิงสาว
“นี่ค่ะ ลาเต้เย็นของคุณ” หญิงสาวยิ้มอย่างอารมณ์ดี
ชายหนุ่มรับการ์ดมาอย่างงงๆก่อนจะก้มลงอ่านการ์ดในมือของตน
‘ชื่อ The Iced Latte ระดับ 2 ประเภท figure card ความสามารถแก้ไขสภาวะเหงาหลับ’ อ่อ การ์ดที่ว่ามันเป็นอย่างนี้นี่เองว่าแต่ไอ้สภาวะเหงาหลับนี่มันคืออะไร
“สภาวะเหงาหลับคือสภาวะง่วงนอนจากการโดนเวทมนตร์หรือคำสาปต่างๆค่ะส่วนระดับ 2 เป็นค่าที่บอกถึงความหายากของการ์ดแต่ละใบค่ะ ระดับมีทั้งหมด 10 ลำดับไล่จาก 1 ไปถึง 10 ค่ะ ตามลำดับความหายาก” บาริสต้าตอบอย่างรู้ใจเพราะเห็นเฟี๊ยตอ่านการ์ดนิ่งๆมาชั่วขณะหนึ่ง
“เอ่อ แล้วถ้าผมกินตอนไม่เหงาหลับนี่ผมจะเป็นไรมั้ยครับ”ชายหนุ่มถามอย่างไม่มั่นใจ
“ไม่เป็นไรค่ะแต่คุณก็จะเสียความสามารถของการ์ดไปฟรีๆ เวลาจะใช้ก็หยิบการ์ดมาถือไว้บนมือแล้วพูดว่า RELEASE ค่ะแต่ถ้ายังไม่อยากใช้ อยากเก็บไว้ก่อน ให้สั่งเกมคอนโทรลเลอร์ว่า BOOK ค่ะ สมุดเก็บการ์ดจะปรากฏขึ้นมา เลือกเก็บการ์ดตามประเภทค่ะ TheIced Latte เป็น figure card เก็บในช่อง FCpocket ค่ะส่วนการจะเก็บหนังสือก็หยิบหนังสือไปแตะที่เกมคอนโทรลเลอร์ค่ะ หนังสือถูกเก็บไปเองค่ะมีอะไรสงสัยเพิ่มเติมมั้ยคะ”
“ตอนนี้ยังไม่มีครับ แต่เดี๋ยวถ้ามีจะขอเดินมาถามนะครับ”ชายหนุ่มยิ้มให้หญิงสาว ก่อนจะเดินมาเลือกมุมสงบในร้าน
“RELEASE” การ์ดในมือของเขาระเบิดขึ้นเบาๆอีกครั้งก่อนจะกลายสภาพเป็นลาเต้เย็นแก้วเดิม
‘กลมกล่อมสมชื่อร้านแฮะ’
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2015-2-19 10:43:27
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2015-2-19 21:07:52
โพสต์ 2015-3-29 17:19:25
โพสต์ 2016-1-4 21:05:46
โพสต์ 2016-1-5 15:33:59
โพสต์ 2016-1-9 14:02:34
