ปากร้าย แต่ใจรัก

Maxmaygrapes

สวัสดีครับ ผมชื่อ ณภัทร ผมและครอบครัวพึ่งย้ายมาอยู่กันที่ กรุงเทพ สาเหตุเพราะพ่อของผมมาเปิดบริษัทใหม่ที่นี้ ทำให้ผมต้องย้ายที่เรียนใหม่ด้วย เป็นโรงเรียนรัฐบาลแถวๆ กลางใจเมือง ตอนนี้ผมขึ้นม.6 ครับ แลัววันนี้เป็นวันที่ผมต้องไปโรงเรียนวันแรก
"ณภัทร วันนี้จะขับรถไปเองหรือเปล่าลูก" แม่ผมถาม
"คงครับไปเองและครับ เพราะว่าไม่อยากนั่งรถไปเอง" ผมตอบแม่
"งั้นรีบกินข้าวได้แล้วลูก" แม่ผมพูดและเดินเข้าไปในครัว
หลังจากที่ผมทานอาหารเช้าเสร็จ ผมก็กำลังจะเดินไปที่โรงจอดรถ และแม่ก็เดินไปส่งผมที่โรงรถเป็นประจำ
"ขับดีๆ นะลูก ไม่ต้องเร็วมากนะ" แม่ผมตอบ
"ครับ สวัสดีครับตอนเย็นเจอกันนะครับ" ผมตอบ และขึ้นไปบนรถ
ผมใช่เวลาเดินทางประมาณ 15 นาที ก็มาถึงหน้าโรงเรียน และผมก็เลี้ยงรถเข้าโรงเรียนไปหาที่จอด พอให้ที่จอดได้ ผมก็ลงจากรถ แต่สิ่งที่ผมสังเกตุเห็น คือ สายตาของนักเรียนและอาจารย์คนอื่นๆ มองมาที่ผม และรถของผม และตอนนี้ผมกำลังยื่นงง ก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง
"หู๊ยยย มินิคูเปอร์สีแดง สวยจัง ของพี่หรอ?" เจ้าของเสียงนั้นพูด
"อ่อ เออออ....ใช่ครับ" ผมหันไปหาเจ้าของเสีย เป็นเด็กผู้ชายประมาณม.3 ใส่แว่นยื่นยิ้มให้ผมจากด้านหลัง
"อยากได้บ้างจัง แต่คงได้แต่ฝัน ผมไปก่อนนะพี่" เจ้าของเสียงคนนั้นพูดเสร็จแล้วก็เดินหนีไป
เมื้อเวลาผ่านไปสักพัก ผมก็มาอยู่บนอาคารเรียน โดนที่อาจารย์ที่ปรึกษาบอกให้ผมรอหน้าห้องเรียนก่อน และเสียงอาจารย์ก็ดังออกมาจากในห้อง
"สวัสดีจ๊ะนักเรียน อาจารย์มีเรียนไรจะบอก วันนี้ห้องเรามีเพื่อนใหม่นะจ๊ะ งั้นเราให้เขามาแนะนำตัวกันก่อนดีกว่า" อ.พูด "เข้ามาสิจ๊ะลูก"
"สวัสดีครับ ชื่อเล่นชื่อ ณภัทร ชื่อจริง ชื่อณณภัทร รันตวิมลภาคินครับ " ผมพูดแล้วยิ้มไปให้เพื่อนๆในห้อง
"ยังไงก็ฝากดูแลเพื่อนใหม่ด้วยนะจ๊ะ อาจารย์ชื่อ มะลินะจ๊ะ มีไรอะถามได้ " อาจารย์บอกเพื่อน ๆ ในห้อง และหันมาหาผมก่อนี่จะเดินออกไป
ผมเห็นที่ว่างอยู่หลังห้องด้านซ้ายมือ ผมเลยเดินเข้าไปที่โต๊ะตรังนั้น พอผมนั่งเสร๊จทุกคนก็หันมามองที่ผมเป็นตาเดียว ผมเลยตัดสินใจถามไปอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
"พวกเธอมองเรากันทำไมหรอ" ผมพูดออกไปอย่างตะกุตะกะ ในใจตอนนี้เต้นแรงมาก ๆ
"อ่อ ไม่มีอะไรหรอก เราแค่มองมาเธอหลุดมาจากโลกหิมะหรือเปล่า" เพื่อนผู้หญิงที่นั่งข้างผมพูดขึ้น
"หะ ทำไมหรอ?" ผมถามออกไป แบบ งง ๆ
"ก็ดูตัวนายสิ ขาวโอโม่มากๆ เจอผู้หญิงขาวๆ ใสๆ มากก็เยอะ แต่นายนี้ขาวที่สุดแล้ว " ผู้หญิงตัวอ้วนๆ พูดขึ้น
"เอิ่ม'......ไม่รู้สิ พ่อแม่เราก็ขาวนะ" ผมตอบออกไปแล้วยิ้มให้
"ผิวไม่เทาไร แต่ดูหน้าแม่งดิ เรียวยาวได้รูป จมูกเล็กสวย ปากกระจับ เฮ้ออออ..." ผู้ชายอีกคนที่อยู่ด้านหน้าพูดขึ้น
"เออ......ยังไงเราก็ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะ" ผมพูดแล้วยิ้มให้
"โอเค ได้เลยเพื่อน เราชื่อฝนนะ" ผู้หญิงที่นั่งข้างผมพูด
"เราชื่อออยจ๊ะ" ผู้หญิงตัวอ้อนๆ ข้างผมพูด
หลังจากที่่ผมทำความรู้จักกับเพื่อนให้ห้องจนหมดทุกคนแล้ว ผมก็นั่งเรียนไปเรื่อย ๆ จนถึงเวลาพีก ผม ฝน และออย ก็ลงเดินมาที่โรงอาหารของโรงเรียน เพื่อที่จะมาทานอาหารกลางวันกัน แล้วก่อนที่ถึงโรงอาหาร ด้านขาวมือของผมก็มีห้องเล็กๆ เหมือนห้องที่ใช้เป็ยห้องชมรมอะไรสักอย่าง ในห้องนั้นมีเด็กผู้ชายอยู่ประมาณ 7 คน แล้วคนที่ใส่เสื้อพละ ตัวสูงที่สุด หล่อที่สุดก็มามองทางผมและทำน่านึ่งๆ ใส ผมก็ไม่ได้คิดอะไรก็เลยทำเฉย ๆ ผมเลยถามไปถามเพื่อนว่าคนนั้นคือใคร
"ใครหลอ ที่ใส่เสือพละอ่า" ผมถาม
"อ่อ คนนั้นนะชื่อพิช หน้าตายดี ขาวสูง จมูกโด่ง คิ้วเค็ม น่าใสไร้สิว ปากอมชมพูด คนนี้แหละ ที่สาวๆ เขากรี๊ดกัน" ออยตอบ
"ใช่ คนนี้แหละที่สวยๆกรี๊ดกัน และคนนี้และที่นิสัยแย่สุด ๆ " ฝนพูดต่อ
"แย่ยังไงหรอ" ผมถาม
"โรงเรียนไม่ค่อยมา มาก็มีแต่เรื่อง ทะเลาะวิวาทกับโรงเรียนอื่นก็บ่อย" ออยพูด
"ใช่ พิชสมชื่อ" ฝนพูด
ผมและเพื่อนของผมก็คุยกันไปเดินกันจนถึงโรงอาหาร พ่อถึงโรงอาหาร ผมก็หันมามองห้องเล็ก ๆ อีกที แต่ตอนนี้เต็มไปด้วยเด็กผู้หญิง ที่มายื่นเขิล บางคนก็มาเดินชะโงกหน้ามองดู ผมคิดในใจ สังสัยจะเป็นอย่างที่ฝนกับออยพูดจริงๆ
หลังจากที่ผมกับเพื่อนไปทานอาหารกันเสร็จ ผมก็ขึ้นมาเรียน จนถึงเวลาเลิกเรียน เพื่อนในห้องก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
"เรากลับก่อนนะ" ฝนพูดกับออยพูด
"โอเค พรุ้งนั้เจอกัน" ผมพูด
ผมและเพื่อนแยกจากกันน่าอาหาร ผมเดินไปที่จอดรถของโรงเรียน ขั้นรถ แล้วก็ขับมาเรื่อย ๆ ผมก็ขับรถไปเรื่อย และมาติดไฟแดง ผมก็นั่งฟังเพลงบนรถไปเรื่อย แต่หางตาผมนั้น มองไปเห็นพิชจากมุมซ้ายมือ ตอนนี้เขากำลังโดนรอมจากนักเรียนโรงเรียนอื่น และตอนนี้พิชก็อยู่ตัวคนเดียว แล้วสิ่งที่ผมขึ้นไว้ก็เกิดขี้น พิชโดนนักเรียนจากโรงเรียนอื่น รุมทำร้ายร่างกาย จนตัวของพิชล้มลงกับพื้น แต่โชดดีที่ชาวบ้านที่เห็นเหตุการณืมาชวนไว้ทันดี พอหมดไฟแดงเป็นไฟเขียใ ผมรับขับรถเลี้ยงซ้ายตรงไปหาพิชทั้งที พอไปถึง สิ่งทีผมเห็นคือพิชนอนอยู่กับพื้น เลือดเต็มไปหมด ตอนนี้มีคนลุงสองคนกำลังโทรเรียกรถพยาบาล ผมเลย ตัดสินใจพูดอออกไปว่า
"ไม่เป็นไรครับ ไปรถผมดีกว่า" ผมพูด
"งั้นก็ได้ มาๆ ช่วยกันพยุงหน่อย" คนลุงบอกผมและหันไปบอกลุงอีกคนก่อนที่ขะพยุงร่างของพิชขึ้นรถ
หลังจากนั้นผมก็พาพิชมาถึงโรงพยาบาล ในใจคิดว่าจะเก็บเลยดีไหม หรือจะโทร บอกแม่เขาดีไหม ผมคิดไปคิดมา พยายก็เดินออกมาจากห้องพักฝื้น
"คนไข้ตื่นแล้วนะคะ" พายาบาลพูด
"ขอบคุณครับ" ผมตอบ และเดินเข้าไปในห้องที่พิชนอนอยู่
"เป็นไงบ้าง" ผมถาม
"ไม่ได้เป็นอะไรมาก" พิชตอบด้วยน้ำเสียงถ้วนๆก่อนที่จะหันน่าหนี
"เออ.....นายโอเคใช่ไหม" ผมถาม
"อือ" พิชตอบบ
"งั้นกลับบ้านไหม เดี๋ยวเราไปส่ง" ผมถาม
"ไม่เป็นไร กลับเองได้" พี่ตอบด้วยน้ำเสียงที่ถ้วนกว่าเดิม
หลังจากทีคุยกันเสร็จ ผมและพิชก็ไปจ่ายค่าใช่จ่ายต่างๆ โดนที่ไม่มีใครพูดอะไรสักคน พอเดินออกมาถึงน่าโรงบาล
"นายแน่ใจนะว่ากลับไว้" ผมถาม
"แน่ใจ" พิชตอบ
"อ่อ โอเค" ผมตอบ
"อือ ไปละ" พิชตอบก่อนที่จะเดินออกไป
ห่ะ อะไระ ตนอุส่าช่วยขอบใจสักครั้งไม่มี นี้อะไรเดินนหนีหน้าตาเฉย เอาเถอะ ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้าย หลังจากที่ผมมองพิชขึ้นแท๊กซี่กลับบ้าน ผมก็มองดูนาฬกา ตอนนี้ก็สองทุ่มกว่าแล้ว ผมเลยรีบกลับไปที่รถ และขับรถกลับบ้าน

Maxmaygrapes

....................เดี๋ยวมาต่อตอน2ให้นะต้าบบ

cake_dong

ขอบคุณมากคับ

Ren27

ขอบคุณมากคับ