|
◊ C h a p t e r 5 ◊
ฉ ล า ด เ กิ น ไ ป ก็ ไ ม่ ดี
“อะ..”
แสงแดดอ่อนๆ ลอดเข้ามาตามช่องว่างของผ้าม่านกระทบเข้าตรงดวงตาที่ปิดสนิทของร่างสูงบนเตียงกว้าง แพขนตาหนาขยับขึ้นลงเล็กน้อยก่อนเปลือกตาจะเผยให้เห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลทองสวย...สวยเสียจนเหมือนถูกมนตร์สะกด
เจ้าของดวงคาคมค่อยๆ ยันกายขึ้น มองไปรอบๆ ห้อง ‘กลิ่นแปลกๆ’ เขาคิดพลางได้ยินเสียงกุกกักนอกห้องนอน
เดินออกมาที่ห้องนั่งเล่น เห็นเด็กชายนอนอยู่ที่โซฟาเขาหยุดมองพิจารณา ถ้าเทียบกับคนปกติคนตรงหน้าก็ไม่ได้ตัวเล็กหรือเตี้ยอะไรนักกล้ามเนื้อตามแขนตามขาขึ้นรูปสวย….คงจะเป็นมวยแต่สำหรับเขาไอ้เด็กนี่มันก็ตัวกระเปี๊ยกเดียวเท่านั้นเมื่อวานเขาเผลอไปรับคำท้างี่เง่าบ้าๆ เพราะอะไรก็ไม่รู้ คิดแล้วก็รู้สึกหงุดหงิด ที่ควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ไม่ดีพอ….พลันได้ยินเสียงคนกดลิฟท์ดังแว่วในหู มีคนขึ้นมา? ชั่วแวบเดียวร่างสูงก็ขยับย้ายไปที่ตาแมวของประตูเขาส่องดูภายนอกห้อง….ไร้สิ่งมีชีวิต…..ชั้นนี้มีเพียง 2 ห้องห้องนึงเป็นของเขาอีกห้องไม่มีคนอยู่มาหลายเดือนแล้ว….งั้นอะไร? เขาครุ่นคิดได้ไม่นานก็รู้สึกถึงความเคลื่อนไหวด้านหลัง
“มึงตื่นแล้ว?”
เด็กหนุ่มตื่นจากนิทราลืมตาเต็มที่ลำตัวตั้งตรงเมื่อเห็นร่างสูงยืนอยู่ ความง่วงงุนหายไปไหนทันที เขาขยับตัวคล้ายจะตั้งรับกลายๆ….ไม่ไว้ใจ คำๆ นี่ผุดขึ้นมาในสมอง ซีเหลือบตามองแต่ไม่พูดอะไรสเปเชียลเองก็ไร้คำพูด จนคนหน้าประตูยอมออกปาก
ใบหน้าคมเรียบเฉย “กลับไปได้แล้ว”
สเปเชียลหมุ่นคิ้ว “แล้ว….” เขาจะท้วงถามถึงเรื่องเมื่อคืน
“ไม่ต้องทำอะไร ออกไปไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งพื้นที่ส่วนตัว” เจ้าของห้องกล่าวเรียบๆสวนขึ้นมา
ให้ตายสิไอ้คนตรงหน้านี่มันจะพูดให้มากกว่าใจความที่ต้องการสื่อไม่ได้หรอวะคำพูดแม่งก็ไม่ต้องหาต้องซื้อ มึงจะเก็บจะหวงไว้เพื่อ….แต่ก็ดีไม่มากความเขาพูดเถียงอยู่ในใจก่อนจะสรุปง่ายๆ ตัดรำคาญ
“งั้นกูไม่ต้องทำความสะอาดไรให้มึงนะ?”
เจ้าของห้องนิ่งไปนิด ก่อนจะพยักเพยิดไปที่ประตูเป็นสัญญาณให้ออกจากห้อง
สเปเชียลเห็นอย่างนั้นก็ฮึดฮัดเดินออกจากห้องไปไอ้ที่ตั้งใจจะด่าจะว่าจะต่อยตีซักยกเมื่อไอ้คนข้างในห้องนอนตื่นก็ลืมไปซะหมดเมื่อเจอท่าทางแบบนั้น ท่าทางนิ่งเฉยซะจนไม่รู้จะโมโหยังไงก็มันไม่มีแรงอารมณ์มาบิ้ว มันเฉยซะจนเขาคงรู้สึกว่าตัวเองคงจะเป็นบ้าถ้าหากจะมาปะทุอารมณ์ใส่ก้อนหิน คนในห้องดูหยิ่งยะโสไม่แคร์อะไรทั้งนั้นทำอะไรไม่มีเหตุผลไม่ต้องการอธิบายหรือพูดคุยอะไรคนปากหนักอย่างเขาก็ใช่ว่าจะยอมพูดขึ้นมาก่อนในสถานการณ์ที่เงียบจนอยากจะด่าว่างี่เง่าออกมา
สเปเชียลงุ่นง่านอยู่ในใจพลางหยิบโทรศัพท์กดหาคนขับรถ…
กลับมาถึงบ้าน สเปเชียลก็ขึ้นไปบนห้องของตัวเองแล้วหันขวับเดินเข้าห้องน้ำทันที ก็เขายังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟันเลยนี่นา… ก็โดน ‘ไล่’ ออกจากห้องแล้วยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิดยิ่งคิดยิ่งเสียหน้า ! เขาเปิด Rain Shower น้ำไหลลงมาเป็นสายจากฝ้าเพดานคนเปิดเสือกกายเข้าไปยืนตรงกลางปล่อยให้สายน้ำไหลผ่านใบหน้าผ่านลำตัวลงสู่พื้น…..ผ่อนคลาย สบายซะจนสมองโล่ง โล่งจนคิดอะไรๆ ไปได้เรื่อย….
หลายๆ วันนี้เขาหมกมุ่นอยู่กับการทำรายงานไอ้เรื่องของซารายด์เนี่ยเขาคุ้นเคยมาตั้งแต่เล็กๆ คุณปู่ที่รัก เล่าให้ฟังมากเสียกว่าพวกหนังสือหรือวิกิพีเดียในอินเตอร์เน็ทเสียอีกข้อมูลมันมากจนบางทีเขาก็สับสนกับบางข้อที่มันตีกันจากหลายแหล่งที่มา
ด้วยได้ยินมาตั้งแต่จำความได้เขารู้สึกผูกพันธ์และคุ้นเคยกับซารายด์ไปโดยปริยาย แต่เกิดมา 20 ปี ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรบ่งถึงความจริงว่ามันมีอยู่มันก็คงเป็นอารมณ์คล้ายๆ กับพวกผีปีศาจตามหนังสือนิยาย หนังภาพยนตร์หรือเรื่องเล่าปากต่อปาก แต่ก็ไม่เคยมีใครพิสูจน์ออกมาให้เห็นได้จริงๆ ซะทีหรือมันจะเป็นเพียงความคิดไม่ก็เรื่องที่แต่งขึ้นเองของมนุษย์อย่างเขากันแน่
สายน้ำเย็นๆ ยังไหลผ่านตัวเขาไม่หยุด….เขาขนลุก….จากน้ำเย็น หรือจากความคิดตอนนี้ก็ไม่ทราบได้
นัยน์ตาสีทอง
ผิวขาวจัด
ร่างกายสูงใหญ่แข็งแรง
แพ้แอลกอฮอล
เคลื่อนไหวเร็ว
กินเอนไซม์…….
อะ….เดี๋ยวนะ
มันคุ้นๆ มั้ยเนี่ย ?!
นัยน์ตาสีทองจับจ้องไปที่หน้าจออิเลคทรอนิกสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ที่ยึดอยู่กับผนังห้องนอนเขานั่งจ้องตา ผู้ประกาศข่าวในหน้าจอนั้นเสียงจากทีวีผ่านเข้าหูเขา ส่งตรงยังสมองทำการประมวลถ้อยคำสื่อสารแปลออกมาอย่างรวดเร็ว
“คนหายไร้ร่องรอย? มันแปลกๆรึป่าวนะ” คนคิดกดปิดทีวีพลางคิด ‘ก็ไม่เกี่ยวกับเรา’
หลับตาพักไม่นานก็ลืมตาพลันเหลือบไปเห็นกระเป๋าหนังสีดำใบเล็กที่ไม่คุ้นเคย…..ของไอ้เด็กนั่นสิ? เขาคิดแล้วลุกขึ้นไปหยิบขึ้นมาพลิกดู……..ปาลงถังขยะ
ตัดไปที่บ้านหลังใหญ่สเปเชียลกำลังค้นกางเกงเสื้อคลุมกระเป๋า เดินหาไปทั่วห้องนอน ค้นควานหาที่เตียงสะบัดผ้าห่ม …..กระเป๋าตังค์เขาหาย?!
หายไปไหน?! ครั้งสุดท้ายที่เขาใช้คือเมื่อไหร่….เขาคงไม่ได้ลืมไว้ที่นั่นนะ
สเปเชียลกลืนน้ำลายเอื๊อก….ถ้าเป็นแบบที่เขามโนภาพถ้าเป็นอย่างที่เขาเข้าใจ เขาควรจะกลับไปเจอเจ้าของนัยน์ตาสีทองดุๆ อีกหรือไม่….ถ้าเป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ เขาควรดีใจรึป่าวที่เขาได้เจอซักที
เขาฟุ้งซ่านอยู่ไม่นานนักก็เดินออกจากห้อง….ตรงไปที่ห้องนอนคุณปู่ที่รัก
ภายในห้องนอนยังสะอาดเรียบร้อยข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างยังอยู่ที่เดิม เหมือนครั้งสุดท้ายที่เขาเข้ามา ตอนที่เจ้าของห้องยังมีชีวิต
เขาเดินลากมือไปยังข้าวของต่างๆรู้สึกขอบตามันร้อนๆ เพราะเป็นแบบนี้ไงถึงไม่อยากเข้ามา……เขาไม่ใช่คนอ่อนไหวค่อนไปทางเข้มแข็งด้วยซ้ำ ร้องไห้ครั้งสุดท้ายที่เขาจำได้คือตอนที่คุณปู่ท่านจากไปแต่การร้องไห้ของเขาก็เป็นเพียงน้ำไหลออกจากตาเท่านั้นเอง ‘ถ้าคุณปู่ยังอยู่ก็ดีนะเผื่อจะได้เล่าเรื่องที่คิดให้ฟัง’ เขาถอนหายใจ
ตาไปสะดุดอยู่ที่พื้นริมผนังตรงมุมห้อง แสงแว้บๆ นั้นคืออะไรเขาเดินรี่เข้าไปหาจุดสงสัย จุดแดงๆ คล้ายเลเซอร์? ยิ่งรอยต่อพื้นตรงนี้มันดูแปลกๆ เหมือนว่าจะยกขึ้นได้?
“โอ้ย! ร้อนชะมัด”
สเปเชียลเดินวนไปวนมาให้ห้องนอนขนาดใหญ่ของคุณปู่ที่รักจนเหงื่อท่วมตัวไปหมด อุณหูมิต่ำๆ จากเครื่องปรับอากาศไม่ช่วยทำให้เขาเย็นขึ้นมาเลยการเดินไปเดินมาก้มๆ เงยๆ มันทำให้เขาเหงื่อออกและร้อน ร้อนจนหงุดหงิด…
2 ชั่วโมง!…. สเปเชียลใช้เวลากว่า2 ชั่วโมงแล้ว ในการพยายามงัดแงะรอบต่อพื้นพยายามหากล่องหรือที่กดรหัสตามที่เห็นในหนัง เขาพยายามเดินไปจับข้าวของใกล้ๆ เผื่อจะเป็นกลไกอย่างในการ์ตูนแต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอตอนนี้เขาเบนความสนใจจากกระเป๋าตังค์มาเป็นรอยต่อที่พื้นโง่ๆ ในห้องคุณปู่ของเขา
เป็นไปไม่ได้ที่จะมีจุดแสงเลเซอร์ใกล้ๆ รอยต่อพื้นเฉยๆโดยที่ไม่มีอะไร…..
แต่คนอย่างคุณปู่ที่รัก…ถ้าคิดจะซ่อนแล้วคนอย่างเขาคงหาเจอไม่ได้ง่ายๆ
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2016-1-17 10:31:24
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2016-1-17 13:07:45
โพสต์ 2016-1-20 10:35:55
โพสต์ 2018-5-4 20:06:01