|
◊ C h a p t e r 2 0 ◊
ม า ที ห ลั ง
“เป็นไรวะไอ้สเป”
เพียวทักขึ้นเมื่อเห็นสเปเชียลนั่งหน้าไม่สบอารมณ์มาตั้งแต่เช้าพักนี้มันหงุดหงิดบ่อยจริง…
“ไม่มีไรหรอก”
“เออ มึงจำได้ปะเนี่ยเรื่องวันรับน้องชมรมคณะอะ”
“เออจำได้ เมื่อเดือนที่แล้วก็มาไป 2 โรงเรียนแล้วหนิ”
เพียวพยักหน้า “ใช่ไง แล้วพรุ่งนี้จะมาอีกโรงเรียน คราวนี้ถึงตากลุ่มเราแนะนำแล้ว”
“ขี้เกียจหวะ” สเปเชียลบ่นงึมงำแล้วไถลแขนพาดยาวลงกับโต๊ะ
“เออน่า มีกู มึง แล้วก็ไอ้ลมนะพรุ่งนี้ วันนี้ไอ้ปั้น ไอ้ฟ้า ไอ้เขาพาไปแล้ว”
สเปเชียลพยักหน้าหงึกหงัก “พรุ่งนี้กี่โมง”
“7 โมงถึงคณะ”
“หะ?!” คนฟังเงยหน้ามองทันทีที่ได้ยินเขาหูฝาดรึเปล่าวะ?
“7 โมงสแตนด์บายครับพี่สเปเชียล น้องๆ ตาดำๆ รอความหวังจากพี่อยู่นะครับ”
ให้ตายเหอะ! เช้าเป็นบ้า ปกติ 7 โมงพึ่งตื่น
งี้ไม่ต้องตื่นตั้งแต่ตี 5 เลยรึไง
“เชี่ย เกือบสาย กมลมายังวะ?” เสียงของลมดังขึ้นพร้อมร่างเจ้าตัวที่แทรกลงนั่งข้างๆ สเปเชียล หอบนิดๆ ก่อนจะเอ่ยถามหาอาจารย์ประจำวิชา
“ไม่ใช่เกือบสาย” เพียวว่า “มาแล้ว สั่งงานแล้ว ออกไปแล้ว”
“ฉิบหาย กูพลาดเชคชื่ออีกแล้ว ครั้งที่ 3 ของเทอม หมดโควต้าแล้ว!” ลมโวยวายเสียงแหลมยก 2มือขึ้นปิดหน้าตัวเองอย่างทุรนทุราย “ไอ้ปั้น ไอ้ฟ้า ไอ้เขาอะ”
“พาน้องไปชมคณะตั้งแต่เช้าแล้ว”
“น้องไรวะ”
“กูว่าละมึงต้องลืม โครงการรับน้องชมคณะไงนี่วนมาถึงกลุ่มเราแล้วนะเว้ย”
ลมทำหน้าแหยง “กูไม่ถูกกับเด็ก”
“ถูกไม่ถูกก็ต้องไปพรุ่งนี้ไสหัวมึงมาที่มหาลัยก่อน 7 โมง ห้ามเลท!”
“ให้ตายเหอะ” สเปเชียลกับลมพูดขึ้นมาพร้อมกันแล้วนอนหน้าแนบโต๊ะอย่างเซ็งๆ
“สเปเชียล”
อยู่ๆ ก็มีเสียงเรียกชื่อเขาดังขึ้นพอเงยหน้ามองพร้อมกับไอ้เพียวไอ้ลมก็เจอแก้วตาสีทองที่คุ้นเคยยืนมองมาอยู่
สเปเชียลขมวดคิ้วนิดๆ ก่อนจะเก็บของแล้วทำท่าจะลุกขึ้น
“ไปไหนวะไอ้เป” ลมถามขึ้นแล้วมองสเปเชียลสลับกับซี
“กลับดิ เรื่องงานกมลถามไอ้เพียวเอานะเป็นงานกลุ่มเหมือนเดิม”
เพียวเลิกคิ้วมอง “ทำไมไอ้ซีต้องมาหามึงวะ”
“เออน่า กูไปก่อนละ” สเปเชียลตัดบทแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหาซี
“ทีหลังมึงไม่ต้องมาหากูถึงห้องก็ได้ปะ”
“แล้วให้ทำไง”
“โทรหาดิวะ มือถืออะไม่มีรึไง”
ซีเหล่มอง เหมือนจะคิดว่าตอบหรือไม่ตอบดี “ไม่มี”
“หะ?!”
ไม่มีมือถือ?! บ้าแล้วมึงบ้าแล้ว
“ไม่มีได้ไง แล้วโทรหาใครยังไง”
“ปกติก็ไม่ได้โทรอะไร เจอหน้าเลย”
“แล้วเพื่อนอะ”
“โทรเข้าคอนโด”
สเปเชียลยกมือกุมขมับ “ไปซื้อกัน”
ซีเลิกคิ้วมองสเปเชียล “ไม่”
“ไปซื้อ”
“ไม่”
“มันจำเป็น”
“………”
“ไม่มีมันลำบากน่า”
ซีกรอกตาไปมาเล็กน้อย “สำหรับมนุษย์”
“…..เฮ้อก็ไม่รู้ว่าช่วงนี้มึงจะเกาะติดกูทำไมหรอกนะแต่คิดว่าเพราะเรื่องถูกจับตัวไปนั่นละกัน งั้นมึงก็ลองคิดดูนะถ้าเกิดไรขึ้นแล้วมึงไม่ได้อยู่กับกูกูจะทำยังไงให้มึงรู้ว่ากูอยู่ไหน”
“………” พอเห็นอีกฝ่ายไม่เถียงอะไรก็ว่าต่อ “จะโทรหามึงก็ไม่ได้จริงปะ?”
“………”
“ซื้อเถอะ” สเปเชียลรู้สึกขัดๆเขินๆ ที่มาพูดอะไรแบบนี้ ต้องมาหลอกล่อคน (?) อย่างซีนี่มันแหม่งๆแหะ
นี่เขากำลังอ้อนรึเปล่าวะ?
“ไว้จะซื้อแล้วกัน กลับ” ซีเบนสายตาหนีสเปเชียลพูดปัดๆ แล้วกดเปิดรถ เมื่อทั้งคู่ขึ้นรถเรียบร้อยลัมโบร์กีนีก็เคลื่อนตัวออกจากมหาลัย
“............”
ระหว่างนั่งรถกลับสเปเชียลก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเขาเลือกที่จะหยิบหูฟังจากกระเป๋ามาเสียบเข้าที่หูทั้ง 2 ข้างเป็นอาการที่บ่งบอกว่าไม่คุยอะไรทั้งนั้น หางตาเหลือบเห็นซีมองมานิดนึง
ไม่มีอารมณ์จะคุยกับคนข้างๆ เท่าไหร่ไม่ค่อยอยากจะกลับไปหรอกคอนโดมันน่ะ มีทั้งไอ้ตาฟ้าที่ไม่ค่อยชอบหน้าแล้วยัง…ไอค่อกไอแค่กอะไรนั่นอีก “ไอ?!”
เด็กหนุ่มตรงหน้ายิ้มร่ารอยยิ้มเปล่งประกายแสบตาสเปเชียลจริงๆ “พี่ซี”
ซีหมุ่นคิ้วแล้วลุกขึ้นเดินเข้าไปหา “มาได้ไง” พูดไม่ทันจบไอก็กระโดดเข้าเอวซี
ซีรับไว้แล้วถามต่อ “ยังไง”
“ไอมาเที่ยวแหละ แล้วบังเอิญเจอพี่คิวพี่คิวเลยชวนมา”
คิวหัวเราะขึ้นเบาๆ “ชวนมา? ใช่เหรอไอ” เขาหันมองซี “ไปเจอที่ผับ คุยกันแล้วบอกยังไม่มีที่พัก พึ่งกลับมาไทยเลยอ้อนขอมาหานายเนี่ย”
“โหยพี่คิวก็ ฟ้องหมดเลยอ่า”
“ลงไปยืนดีๆ ได้แล้ว” ซีว่าขึ้นเสียงเรียบไอหันมายิ้มแหะๆ ก่อนจะกระโดดลงจากเอวซี
สเปเชียลนั่งมองภาพตรงหน้าแล้วรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนนอกขึ้นมา… 3 คนนั้นเหมือนครอบครัวเดียวกัน
เป็นภาพที่เขาเข้าไปไม่ถึง แทรกเข้าไปไม่ได้
คิดอยู่เพลินๆ ก็ต้องสะดุ้งเมื่อทั้ง 3 คนหันมามองเขา
“ใครอะ” ไอจ้องสเปเชียลตาแป๋วแล้วหันไปถามซี
“.........”
สเปเชียลเผลอเม้มปากแน่น ระหว่างรอคำตอบจากซี…ที่ผ่านมาเวลามีคนถามอะไรแบบนี้ซีมักจะหันมาถามชื่อเขาเสมอ แต่นี่
ถ้าจำชื่อเขาไม่ได้อีกก็แย่ละ
“เพื่อนน่ะ ตอนนี้อยู่ที่นี่”
ไอหรี่ตามองเขาเขม็ง “เพื่อนเหรอ…กลิ่นแบบนี้”
ซีถอนหายใจเล็กๆ “มนุษย์น่ะ”
“พี่ซี?!” ไอหันขวับไปมองคนพูดอย่างตกใจ
“ให้คิวมันเล่าแล้วกัน ไอไปนอนห้องคิว” ซีว่าขึ้นหันไปมองคิว คิวพยักหน้ารับแล้วคว้าแขนอีกฝ่ายจะเดินออกนอกห้อง แต่ไอยื้อไว้ “ไม่เอาไอจะนอนกับพี่ซี”
“....ไอ” ซีไม่ตอบโต้อะไรแต่เรียกชื่ออีกฝ่ายนิ่งๆ ไอเห็นแบบนั้นก็ไม่กล้าขัดใจจึงเดินตามคิวออกไปอย่างช่วยไม่ได้
“นอนได้แล้ว” ซีหันมาพูดกับสเปเชียลหลังจากเดินมาทิ้งตัวลงบนเตียง
“ใครน่ะ”
“เด็กในเผ่าชื่อ ไอ”
“เป็นซารายด์สินะ”
ซีพยักหน้านิดหน่อยแล้วกดปิดไฟสเปเชียลเห็นแบบนั้นก็ล้มตัวลงนอนบ้าง
แต่พอกำลังจะเคลิ้มหลับเขาก็ต้องสะดุ้งด้วยความตกใจเมื่ออยู่ๆก็โดนคว้าตัวเข้าไป…กอด
“เฮ้ย!”
สเปเชียละตะโกนลั่นแล้วจะเอี้ยวตัวไปด่าแต่พอหันไปได้นิดนึงก็เห็นคนกอดนอนหลับตาสนิทอยู่อ้อมแขนก็กระชับไม่ได้แน่นเท่าไหร่ เขามองเสี้ยวหน้าที่ซุกอยู่กับหมอนแล้วก็นิ่งไป... เห็นว่าหลับแล้วหรอกนะ
“คิดอะไร”
เสียงทักของซีทำให้เขาหลุดออกจากภวังค์ความคิด
“ปะ..เปล่า”
“ถึงแล้ว”
สเปเชียลเงยหน้ามองไปรอบๆ ก็พบว่ารถมาจอดนิ่งอยู่ที่ใต้คอนโดซีเรียบร้อยแล้วเขาเกาท้ายทอยตัวเองนิดๆ แล้วเปิดประตูขยับตัวลงจากรถ
“หิวมั้ย” ระหว่างขึ้นลิฟท์ซีก็ถามขึ้นมา
“นิดหน่อย”
“เดี๋ยวรอแปปละกัน จะโทรสั่งหรือจะให้ทำ” สเปเชียลนิ่งไป เขารู้สึกว่ามุมปากมันจะกระตุกขึ้นเอง
“มึงทำก็ได้”
ไม่ใช่ว่าอยากกินอะไรหรอกนะแต่ครั้งที่แล้วก็อร่อยดี…
พอถึงห้อง เปิดประตูเข้าไป กลิ่นหอมๆ ของอาหารก็ลอยมาแตะจมูกพร้อมเสียงใสๆ ที่ฟังแล้วแสบแก้วหู
“พี่ซี! มาพอดีเลย กินข้าวเลยมั้ยฮะ”
อ่า…ไอค่อกแค่กนั่งตาแป๋วพร้อมอาหารเต็มโต๊ะ...ไอ้ตาฟ้านั่นไปไหนซะล่ะ
ซีพยักหน้ารับ “กินข้าว” เขาพูดขึ้นแล้วหันไปมองสเปเชียล
ที่ตอนนี้หน้าบูดไปแล้ว…
ซีขมวดคิ้วกับอาการของคนข้างๆ
เป็นอะไรอีก?
“หิวรึไง?” ซีเอ่ยปากลองถามดูมองดูแล้ว…หงุดหงิดเต็มๆ
“ไม่หิว ยังไม่กิน” สเปเชียลพูดปัดแล้วเดินเข้าห้องไปไม่สนใจอาหารที่โชยกลิ่นหอมๆ กับคนทำที่นั่งตาแป๋วจ้องเขา
“พี่ซีมากินข้าวสิฮะ” ไอเอ่ยเรียกเจ้าห้องเสียงใสตบมือแปะๆ ลงที่เก้าอี้ข้างตัว
ซีพยักหน้าแล้วนั่งลงตรงข้ามกับไอ
“ไอ…มีมือถือมั้ย”
ไอเลิกคิ้วมองคนถามอย่างสงสัย “มีสิฮะ พี่ซีถามทำไมเหรอ”
“เปล่า..ว่าจะซื้อ”
“โหย ถ้างั้นพี่ซีเอามือถือผมไปใช้มั้ยฮะ ผมมี 2 เครื่อง”
“ไม่เป็นไร”
ไอยิ้มกว้าง แล้วเดินเข้าห้องนอนไป ไม่นานก็ออกมาวางโทรศัพท์เครื่องสีดำไว้ตรงหน้าซี
“เอาไปเถอะฮะพึ่งซื้อมาไม่ถึงปีแล้วเผอิญรุ่นใหม่มันออกมา ผมอยากได้สีทองเครื่องนี้เลยเป็นหมันไป ฮ่าๆ” ไอว่าขำๆ “ในนี้มีซิมอยู่แล้ว พี่ซีใช้ได้เลยนะฮะ”
ซีเห็นอีกฝ่ายพูดแบบนั้นเลยพยักหน้าแล้วรับมา
แกรก
“อ้าว กินข้าวกันอยู่เหรอ กินด้วยสิ” กินไปไม่นานคิวก็เปิดประตูเข้ามาแล้วยิ้มร่าเข้ามานั่งร่วมวง
คิวหันซ้ายหันขวาแล้วหันกลับมาถามซี “น้องสเปเชียลล่ะ”
“อยู่ในห้อง”
“ไม่กิน?”
“อืม เดี๋ยวอีกซักพักแหละ”
ไอมองซีกับคิวคุยกัน ก็ขมวดคิ้ว “พี่ซีทำไมถึงไปรู้สึกอะไรแบบนั้นกับมนุษย์”
ซีหันไปมองคิวทันทีที่ไอพูดจบ คิวกระตุกยิ้ม “เล่าเท่าที่รู้นั่นแหละน่า ไม่ได้แต่งเพิ่ม”
ซีถอนหายใจส่ายหัวเบาๆ “อย่าถามมากน่าไอ”
“มันเป็นไปไม่ได้”
“………..”
ไอเริ่มขมวดคิ้วตาม “ความจริงแล้วไม่ควรยุ่งด้วยซ้ำ”
“ไอ” ซีกดเสียงต่ำเรียกชื่ออีกฝ่ายแต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นสบตา
ไอชะงักไปเมื่อได้ยินน้ำเสียงของซี
เขาทำให้ซีอารมณ์เสียซะแล้ว
“ขอโทษฮะ” ไอว่าแล้วก้มหน้าลงด้วยท่าทางซึมๆ
เมื่อเห็นท่าทางของซีดูสงบลงไอก้เอ่ยต่อตามประสาเด็กไม่รู้จักเข็ด “ว่าแต่ความรักนี่เป็นยังไง มีแล้วดีมั้ย”
ซีเงยหน้ามองคนพูด เลิกคิ้วอย่างงงๆ “……….”
“ผมก็ได้ยินได้ฟังเรื่องความรู้สึกที่เรียกว่ารักของมนุษย์มาเยอะแล้วนะแต่ก็ไม่เข้าใจเท่าไหร่หรอกฮะ ก็เลยอยากรู้ว่าพี่ซีรู้สึกแล้วดีมั้ย”
ซีขมวดคิ้วนิ่งไปอย่างคนกำลังคิด
คิวเห็นแบบนั้นก็แทรกขึ้นมา “พี่เคยศึกษานะ”
ไอหันขวับมามองคิวทันที “เล่าหน่อยสิพี่คิว” เขาพูดแววตามีประกายอยากรู้
“ก็นะ…เขาบอกว่าความรักคือความผูกพันธ์ทางอารมณ์”
ไอทำหน้าแหยงๆ แล้วยกมือขึ้นเกาที่ขมับ “อืม ไม่เข้าใจ”
“อ่า...ในหนังสือมันเขียนไว่ว่าความรักคือการให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทนหรือการทำอะไรให้ใครโดยที่อยากให้เขามีความสุขแล้วเราก็สุขไปด้วย”
“เป็นแบบนั้นมั้ยพี่ซี” ไอพยักหน้าหงึกหงักแล้วหันมาถามเจ้าของเรื่อง
“.............” ซีเม้มปาก “อิ่มแล้ว วางอาหารไว้บนโต๊ะก่อนนะอย่าพึ่งเก็บ” เขาว่าแล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องไป
“ผมไม่ค่อยเข้าใจ” ไอมองตามซีไปก่อนจะหันกลับมาถามคิวต่อ
“พวกเราไม่ต้องเข้าใจก็ได้มั้ง...” คิวกรอกตาไปมาแล้วตอบยิ้มๆ
“อืม…พี่คิวเมื่อคืนผมเหนื่อยแต่คืนนี้ได้นะ”
คิวยกยิ้มแล้วลุกขึ้นเก็บจาน
“งั้นเตรียมแรงไว้เลย”
“ไม่กินข้าว?” ซีเดินเข้ามาในห้องก็เจอสเปเชียลนอนคว่ำเล่นมือถืออยู่บนเตียง
“................”
“สเปเชียล”
สเปเชียลเอี้ยวตัวมามองซีนิดๆซีขยับยิ้มเมื่อเห็นใบหน้าอีกฝ่ายหงิกจนไม่รู้จะหงิกยังไงแล้ว
เขาขยับตัวนั่งลงที่ข้างเตียง “จะกินมั้ย”
“ไม่กิน” “........”
ก็อะไรกันเล่าใครจะไปอยากกินกับข้าวที่ไอ้เด็กนั่นทำกัน จะวางยาเขารึเปล่าก็ไม่รู้อีกอย่างตอนแรกบอกจะทำพอเข้ามาเจอกลิ่นอาหารหน่อยนี่ลืมเลยนะสเปเชียลด่าอีกฝ่ายในใจ ขมวดคิ้วแน่นไม่ปล่อย ยิ่งซีทำหน้ายิ้มๆแปลกๆ เขาก็ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปอีก
“อยากกินอะไร?”
“ไม่-กิน” เขาย้ำคำช้าๆ อย่างขัดใจแล้วหันไปสนใจมือถือต่อ
“มีแซลมอนอยู่ในตู้เย็น กินมั้ย”
สเปเชียลชะงักกับประโยคสุดท้ายของอีกฝ่าย….แซลมอน
แซลมอนเหรอ….เขาเผลอกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัวให้ตายสิ ไม่ใช่ไม่หิวนะตอนนี้ หิวจะแย่อยู่แล้วแล้วดันพูดถึงน้องแซลของโปรดที่สุดออกมาแบบนี้ จะทำยังไงได้นอกจาก…
“ถ้าจะทำก็ทำ”
ซีขยับยิ้ม เขาส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ในคอ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องนอนสเปเชียลหันไปมองซี ลังเลนิดหน่อย แต่ก็ยอมลุกตามออกไปนั่งรอที่สตูลบาร์
“ซาชิมิหรือสเต็ก”
“............” พอต้องเลือกก็เลือกไม่ถูกสเปเชียลนั่งลังเล ซีมองท่าทางแบบนั้นแล้วก็ยิ้มขำ “ทั้งคู่”
เขาเอ่ยสรุปที่ทำให้อีกฝ่ายหลุดยิ้มพอใจออกมาก่อนจะหันไปลงมือทำ...
“เอ้า” ซีวางจานอาหารลงตรงหน้าสเปเชียลแล้วยืนท้าวศอกอยู่ข้างๆ
สเปเชียลกินไปได้ซักพักก็ได้ยินเสียงแปลกๆ ดังออกมาจากห้องนอนเล็ก
“อึก…อื้อ...พะ..พี่...พี่คิว”
“พี่คิวอย่า...อ๊ะ!...แรงไป..แล้วนะฮะ”
“อื้ม….”
“อ๊ะ...อื้อ...อือ ตรงนั้-…ตรงนั้น”
สเปเชียลชะงักนิ่งเม้มปากแน่นรู้สึกถึงความร้อนบริเวณใบหน้า ริ้วสีแดงปัดผ่านข้างแก้มอย่างรวดเร็ว
“เอ่อ….”
“กินสิ” ซีเอ่ยขึ้นนิ่งๆ
สเปเชียลเงยหน้ามองซีแล้วก็แปลกใจในความเฉยชาไร้ความรู้สึกของอีกฝ่าย
จะบ้าเหรอ ได้ยินแบบนี้แล้วยังเฉยอีก
ดังชัดยังกะอยู่ข้างๆ ไม่สิ! ก็อยู่ห้องข้างๆ เนี่ย!
“เสียงนั่น…”
ซีเลิกคิ้ว “อืม คิวกับไอ”
“พึ่งรู้นะว่า 2 คนนั้นเอ่อ…”
“อะไร?”
“เป็นคนรักกัน”
“คนรัก? ไม่ใช่” เขาพูดพลางหัวเราะแผ่วๆ
“อ้าวแล้ว-”
ซีส่ายหน้านิดๆ แล้วแทรกขึ้นมา “ก็แค่ต้องการ”
สเปเชียลวางช้อน หัวคิ้วกระตุก “หะ?”
“ความต้องการไง”
“แบบไม่ได้คิดอะไร? ทั้งที่เป็นพี่เป็นน้อง?!”
ซีพยักหน้ารับ “อืม มนุษย์เรียกพี่น้อง แต่ก็คือเผ่าเดียวกัน”
สปเชียลจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “แล้วมึง...”
“อะไร”
“ก็มีกับเอ่อ...”
ซีเลิกคิ้ว “กับไอ?”
“นั่นแหละ” สเปเชียลพูดรัวๆเหมือนไม่อยากเอ่ยถาม แต่ทำไงได้…เขาอยากรู้
“อืม เมื่อก่อน”
“……….”
“กินสิ” ซีพูดขึ้นยังอยู่ในท่าท้าวศอกเหมือนเดิมเขามองสเปเชียลกินมาได้ซักพักแล้ว
ดูหงุดหงิดอีกแล้ว อารมณ์แปรปรวณรึไงเจ้านี่
“อิ่มแล้ว” สเปเชียลว่าแล้วก็จะหยิบจานลุกไปล้าง
ซีคว้าจานในมือสเปเชียลไปล้างแทน แล้วแอบอมยิ้ม…กินหมดแหะ
“มากูล้างเอง”
“เดี๋ยวแตก”
สเปเชียลทำหน้าเซ็ง “เออ” เขาเหวี่ยงเสียงใส่แล้วเดินเข้าห้องนอนไปทำเป็นไม่สนใจเสียงลามกที่ดังออกมาจากห้องนอนเล็กไม่หยุดตั้งแต่เมื่อครู่
“พรุ่งนี้กูไปมหาลัยเช้านะ”
ซีละสายตาจากหนังสือ “ทำไม”
“มีงานรับน้องชมคณะ”
“กี่โมง”
“ไปถึง 7 โมง”
ซีพยักหน้า “อืม ปลุกแล้วกัน”
“เฮ้ย! เดี๋ยวกูไปเอง” จะมาตื่นไปส่งเพื่อ?!
ซีเหล่มองอีกฝ่าย “ปลุก”
“…………”
“นอน ตื่นตี 5 ครึ่ง”ซีว่าแล้วปิดหนังสือเอนตัวลงนอน
เป็นอีกครั้งที่พอไฟดับสนิทมือแกร่งของซีก็คว้าตัวสเปเชียลเข้าไปชิด สเปเชียลขยับดิ้นนิดๆอย่างอึดอัด
ไม่รู้ว่าที่อึดอัดนี่…จากแรงรัดของวงแขน หรืออึดอัดในอกกันแน่…
“...........ล”
“…..เชียล”
“สเปเชียล”
สเปเชียลกระพริบตาปริบๆ แล้วค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อดังอยู่ข้างหู
ซี? ทำไมหน้าใกล้จังวะ
“เฮ้ย !” สเปเชียลดีดตัวลุกขึ้นเร็วๆเมื่อตั้งสติได้ ลืมตามาปุ๊ปก็พบกับใบหน้าของซีที่อยู่ห่างจากเขาแค่ปลายจมูกแตะกัน ซีขยับตัวลุกตามแล้วจับนวดต้นแขนอย่างปวดเมื่อย…เขานอนทับเหรอ?
“ไปอาบน้ำ” ซีว่าขึ้น
สเปเชียลหันไปมองเวลา…ตี5.40 ตื่นเร็วชะมัด
“เลิกกี่โมง” ซีถามขึ้นหลังจากรถมาจอดที่หน้าคณะแพทย์ศาสตร์ตอนเวลา 6 โมงครึ่งพอดิบพอดี
“น่าจะเที่ยงๆ มั้ง”
“เสร็จแล้วโทรมา”
สเปเชียลหันขวับไปมอง “โทรยังไง”
ซีหยิบมือถือขึ้นมาแกว่งไปมา
“ซื้อมาเมื่อไหร่อะ” สเปเชียลถามยิ้มๆอย่างพอใจที่อีกฝ่ายเชื่อที่เขาพูด
“ไอให้มา”
สเปเชียลขมวดคิ้ว หุบยิ้มฉับ “……….”
“เบอร์” ซียื่นมือถือให้สเปเชียลแต่ไร้การตอบสนอง เขาขมวดคิ้วตาม
เป็นอะไรไปอีก?
“สเปเชียล”
คนถูกเรียกคว้ามือถืออีกฝ่ายมาไว้ในมือก่อนจะกดอะไรอยู่นานสองนาน แล้วส่งมือถือคืนเจ้าของ
“ทำอะไรนาน”
“โหลดไลน์”
“หะ”
“กดไปที่อันนี้สีเขียวๆ” สเปเชียลว่าแล้วเอื้อมไปกดให้ซีดู“แล้วนี่ชื่อกูกดเข้าไปแล้วกดแชท มีอะไรก็พิมพ์ข้อความมาถ้าพิมพ์ยากนักก็ส่งเสียงตรงนี้ ปุ่มมันเล็ก ไม่งั้นก็โทรมาเลยกูเมมเบอร์กูให้แล้ว”
ซีนิ่งด้วยความมึนกับคำพูดเยอะแยะที่ฟังไม่ค่อยเข้าใจของอีกฝ่ายหากแต่เขาพยักหน้ารับไปก่อน… จะ 7 โมงแล้ว
“กูไปละ” สเปเชียลพูดแล้วเดินลงจากรถไปด้วยใบหน้าบึ้งตึง
หงุดหงิดเป็นบ้าเลยแหะ
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2016-1-18 10:39:18
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2016-1-18 20:21:12
โพสต์ 2016-1-19 00:36:38
โพสต์ 2018-5-4 22:28:36