◈ S A L Y E ◈ น า ย ต่ า ง พั น ธุ์ C o m p l e t e d - 23

tanya

◊ C h a p t e r 2 3 ◊
อ ง ค์ ก ร
   “ซี กูจะกลับบ้าน”
   “ไม่ได้”
   “แค่ช่วงนี้เท่านั้นแหละ”
   “............”
   สเปเชียลคิดว่าเขาต้องเปิดรหัสรอยต่อในห้องคุณปู่ให้ได้เดี๋ยวนี้…เขาต้องรับรู้เรื่ององค์กรที่บ้านเขาน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องในอดีต…เขาต้องรู้เดี๋ยวนี้!
   สเปเชียลเหลือบมองซีที่ขมวดคิ้วจ้องหน้าเขาอยู่  มึงไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้ใส่กูเลย ไปคลุกวงในกับไอ้น้องไอของมึงไปสิ
   “พากูไปส่งบ้าน ไม่งั้นกูจะออกไปเอง”
   ซีลอบถอนหายใจ

“สเปเชียล”
   “................”
   ไม่รู้ทำไมเสียงเวลาอีกฝ่ายเรียกชื่อเขามันถึงทำให้เขาใจอ่อนได้แบบนี้ทุกที…
   “เออน่า พรุ่งนี้เช้ามึงค่อยไปรับกูสัญญาไม่ออกไปไหน”
   “แม้แต่ในห้องก็ไม่ปลอดภัยแล้ว” ซีว่าเสียงเข้ม
   “อะไร?!”
   “ถ้าเอ็กซ์จะบุกเข้าไป…นายคงโดนฆ่าก่อนจะรู้ตัวซะอีก”
   “ซี..ขอแค่คืนนี้คืนเดียวเอ็กซ์ไม่ลงมือติดกันขนาดนี้หรอก”
   ซีขมวดคิ้วแน่น เบนหน้าหนีสเปเชียลแต่ด้วยเสียงที่ติดจะอ้อนของอีกฝ่ายทำเอาเขาเผลอพยักหน้าตกลงไปโดยไม่รู้ตัว
   “พรุ่งนี้เช้าจะมารับ” ซีเอ่ยบอกเมื่อรถมาจอดหน้าบ้านสเปเชียล
   “อืม เจอกัน”
   เขาเดินเข้ามาในเขตบ้านแล้วหันไปมองส่งรถซีที่ค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป  สเปเชียลรีบวิ่งเข้าบ้านโดยไม่ได้ทักทายเด็กๆในบ้านที่ออกมาต้อนรับเขาเลยซักนิด  จุดหมายเดียวของเขาตอนนี้คือ
   ห้องคุณปู่
   ตอนนี้ทุ่มครึ่ง…เขามีเวลาแค่11ชั่วโมงในการหารหัสและเข้าไปหาความลับในนั้น
   ก่อนที่จะเช้าก่อนที่ซีจะมา…
   เขานั่งจ้องแสงเลเซอร์สีเขียวที่ส่องมาเป็นตัวเลข
   ....ต้องกรอก 7 ตัว...
   สเปเชียลลองไล่เลขที่คิดได้และกดไปแล้วเมื่อคราวที่แล้วอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
   วันเกิดคุณปู่ 5 ธันวาคม 2460ก็…
   5 1 2 2 4 8 2   
   ตื๊ด!
   ลำแสงสีเขียวแวบเป็นสีแดงพร้อมเสียงตื๊ดดังลากยาวจนใจกระตุก…เอาใหม่
   วันเกิดเขา 29 กุมภาพันธ์ 2537ก็…
   2 9 2 1 9 9 4  
    ตื๊ด!
   เขาขมวดคิ้ว วันเกิดพ่อ 8 ตุลาคม2485
   8 1 0 2 4 8 5  
   ตื๊ด!
   ตื๊ด!
   ตื๊ด!
   ตื๊ด!
   ตื๊ด!
   ตื๊ด!
   วันเกิดแม่ เลขท้ายบัตรประชาชนคุณปู่เลขท้ายบัตรประชาชนเขา วันเกิดเขากับวันเกิดคุณปู่รวมกันจับนั่นผสมนี่จนต้องนั่งกุมขมับ…
   ไม่ใช่ซักอัน!
   ตื๊ด!
   เสียงตื๊ดที่ดังขึ้นติดๆ กัน จนครั้งล่าสุดทำให้เขาต้องชะงักเมื่อมีตัวอักษรสีแดงวาบขึ้นมาตรงช่องตัวเลข
   Have a last chance to fill up pass code
   ให้ตายสิ! มีล็อคด้วย
   อีกครั้งเดียวเนี่ยนะ!
   คุณปู่! สเปโกรธแล้วนะ
   สเปเชียลเดินงุ่นง่านไปมาในห้องพยายามคิดแล้วคิดอีก
   มีโอกาสอีกครั้งเดียวเท่านั้น…ครั้งเดียว!
   ทำใจให้สงบก่อนดีกว่ามั้ง…พึ่ง4 ทุ่มเอง  สเปเชียลเดินไปเปิดแลปทอปไล่หาข้อมูลองค์กรอีกครั้ง
   เขาไล่อ่านบทความเดิมในหน้าเวปเดิม…
   หืม…
   SALYE BLOODY PROJECT - SBPS
   องค์กรวิจัยเลือดซารายด์ที่ล่มไปเมื่อปี ค.ศ.1878
   โครงการตามล่าซารายด์นำเลือดมาวิจัย
   “ซารายด์-บลัดดี้-โปรเจค” สปเชียลอ่านทีละคำช้าๆอย่างใช้ความคิด
   “S-B-P-S เหรอ S ตัวสุดท้ายนี่มาจากSecret รึเปล่านะ...”
   อะ…มันมีการเล่นแปลตัวอักษรเป็นเลขที่เขาเคยเล่นกับคุณปู่เมื่อตอนยังเด็กนี่นะ
   สเปเชียลรุดไปหยิบกระดาษและปากกามาเขียนตัวอักษรภาษาอังกฤษทีละตัวจนครบ

A B  C  D  E  F
G  H  I  J  K  L  M
N  O  P  Q  R  S  T
U  V  W  X  Y  Z

S เท่ากับ 19   B เท่ากับ 2  P เท่ากับ 16  S เท่ากับ19
   สเปเชียลคิดในใจแล้วขยับลุกไปที่แสงเลเซอร์เขาชั่งใจนิ่งไป  ก่อนจะลากนิ้วไปตามตัวเลข

1
9
2
1
6
1
9

   1  9   2   1   6   1   9
   เขากวาดตามองเลขทั้งหมดทีละตัวอีกครั้งก่อนจะเลื่อนนิ้วไปที่   

ENTER
   เขาเบิกตากว้างแล้วขยับถอยออกมาเมื่อได้ยินเสียงเครื่องจักรอะไรซักอย่างทำงาน
   ไม่กี่อึดใจรอยต่อในห้องคุณปู่ก็เปิดออก….
   บันได?!
   สเปเชียลก้าวเท้าลงไปตามบันไดขั้นต่างๆที่มีฝุ่นจับอยู่ประปราย  แม้จะไม่ได้มีคนเข้ามานานแต่สภาพห้องยังดูใหม่…
   ไฟสว่างวาบทันทีที่ก้าวแตะลงไปที่พื้นห้องกวาดตามองรอบๆ กว้างกว่าที่เขาคิดไว้  เขายืนอยู่ในห้องขนาดประมาณ 10 x 10 เมตร จากสายตา
   มีจอทีวีเต็มผนังฝั่งหนึ่งด้านในมากจนเขาเริ่มรู้สึกลายตา ใต้จอมีปุ่มควบคุมและแป้นคีย์บอร์ดเยอะแยะ

ไปหมดตรงกลางมีโต๊ะสีขาวขนาดใหญ่ตั้งอยู่เต็มไปด้วยกระดาษแฟ้มเอกสารต่างๆ วางเกลื่อนบางส่วน

หล่นตกอยูที่พื้นประปรายผนังอีกฝั่งเป็นตู้ล็อคเกอร์ที่เหมือนจะเปิดไม่ได้ง่ายๆ
   แต่สิ่งที่สะดุดตาเขาที่สุดตอนนี้เห็นจะเป็นแฟ้มสีทองที่วางอยู่บริเวณที่ควบคุมมอนิเตอร์และตู้หลอดแก้วขนาดใหญ่กลางห้องที่เหมือนจะเป็นที่เก็บหลอดยาอะไรซักอย่างหากแต่...แท่นวางว่างเปล่า
   เขาเดินเข้าไปหยิบแฟ้มสีทองมาเปิดอ่าน  สายตาเขาไล่ตามหน้ากระดาษและขยับพลิกหน้าไปเรื่อยๆ
   ยิ่งเปิดหน้ากระดาษมากเท่าไหร่คิ้วเข้าก็ขมวดแน่นขึ้นเท่านั้น
   ไม่ผิดไปจากที่คิด...
   แฟ้มนี้คือบันทึกการทดลอง เซมี...
   ในเอกสารระบุการจับตัวเซมีได้  นำเลือดของนางมาทดลอง ทำเซรุ่มเพื่อรักษามนุษย์
   เซรุ่มที่รักษาได้ทุกโรคทุกรูปแบบ
   เป็นเซรุ่มที่คิดแล้วก็ขนลุก…จะเป็นที่ต้องการขนาดไหนกัน  มันคงเป็นเซรุ่มที่ทำให้โลกทั้งใบลุกเป็นไฟ

กับการไล่ล่าหามาไว้ในมือ  ผู้มีอิทธิพลจากทุกมุมโลกคงไม่ปล่อยไว้…         
   เลือดซารายด์มีคุณสมบัติในการรักษาตัวเองอยู่ระดับนึง
   เขาต้องการนำมาวิจัยเผื่อพัฒนาเป็นยาอายุวัฒนะหรือยาชุบชีวิต
   หากแต่ที่อ่านมายังไม่มีบันทึกว่าสามารถใช้เลือดซารายด์กับสิ่งมีชีวิตประเภทไหนโดยที่ไม่เสียชีวิต
   การเข้ากันได้ระหว่างเลือดซารายด์กับสิ่งมีชีวิตบนโลกเป็นศูนย์   รวมไปถึงมนุษย์ก็เช่นกัน…
   บันทึกระบุวันเวลาได้แค่ 1 อาทิตย์ร่างกายของเซมีก็อ่อนแอทรุดโทรมลงเพราะนางไม่รับเอนไซม์และยาฉีดเข้าไปก็ไม่ทำให้นางแข็งแรงขึ้น จิตใจนางแย่เกินไป...
   พ้นอาทิตย์มาได้ 2 วันนางก็สิ้นลม
   แต่สิ่งที่ทำให้นักวิทยาศาสตร์และนายแพทย์ทั้งหมดบ้าคลั่งโอดครวญคือร่างของนางค่อยๆ สลายไปเมื่อหมดลมหายใจ  จึงระบุไว้ว่าเมื่อซารายด์สิ้นลมร่างกายจะสลายเป็นผง...
   การวิจัยทดลองที่ผ่านมาจึงได้เพียงเซรุ่มที่ยังใช้ไม่ได้
   เซรุ่มที่ผิดพลาด…
   เขาวางแฟ้มลงที่เดิมแล้วทรุดลงนั่งอย่างเหนื่อยอ่อน
   คุณเทียดของเขามีส่วนร่วมกับองค์กรนี้
   พวกเราทำร้ายซารายด์…
   มนุษย์อย่างเขา…
   แล้วคุณปู่นำของพวกนี้มารวบรวมทำไม….
   สเปเชียลกุมขมับ...มันไม่มีทางจบที่เท่านี้หรอก
   คุณปู่ไม่เคยทำอะไรโดยที่ไม่มีเหตุผล
   คุณปู่ทำอะไรกับของพวกนี้กันแน่
   สายตาเขาเหลือบไปมองล็อคเกอร์…ต้องเปิดสินะ
   ยังไงดีล่ะ
   ชักเหนื่อยแล้วด้วย...
   ถ้าซีรู้ว่าบรรพบุรุษของเขามีส่วนกับองค์กรแบบนี้
   จะยังปกป้องเขาอยู่มั้ย
   ให้ตายนี่เขาก็คิดแล้วนะ
   ว่าการใช้กำลังจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาจะทำ
   แต่ด้วยความเครียดสะสมมาหลายวันมันทำให้สติยั้งคิดเขาไม่ค่อยจะมีซักเท่าไหร่
   เขามองล็อกเกอร์ที่พึ่งกระหน่ำถีบเตะต่อยจนเยิน...แต่ก็ไม่แม้แต่จะแง้มออกมา  ดีนะที่ดูเหมือนห้องนี้จะเก็บเสียงอย่างดีเลยล่ะ  เอาใหม่...ใจร้อนแบบนี้มือคงเยินกว่านี้แน่
   สเปเชียลก้มมองมือที่แดงเถือกบางจุดมีเลือดซิบออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉย  ได้ระบายอารมณ์แล้วสติก็กลับมา...
   เขาเลื่อนสายตาไปที่จอมอนิเตอร์เล็กๆ กลางห้อง… เขาเดินไปกดเปิดและก็อย่างที่คิด
   เส้นผมบังภูเขาสินะ
   รหัสอีกแล้ว รหัสตลอดเลย
   คุณปู่!
   คราวนี้เขาเดาได้ไม่ยากเลย
   ชื่อของเขา S p e c i a l
   บทจะง่ายก็ง่ายนะคุณปู่ เจอแบบนี้ก็โกรธไม่ค่อยลงใช้ชื่อเขาเป็นรหัสเหรอ…หึ
   ข้อมูลเซรุ่ม?!
   บันทึกการทดลองเซรุ่ม...เยอะขนาดนี้ไม่กล้าเดาเลยว่าคุณปู่ใช้เวลาเท่าไหร่กับห้องข้างล่างนี้
   เขาไล่หยิบดูเอกสารและแฟ้มทีละจุด  ความล้มเหลวกับการทดลองเป็นของคู่กัน
   และอัจฉริยะของคุณปู่เองก็ไม่ได้เป็นข้อยกเว้น  คุณปู่เป็นอัจฉริยะ  ท่านเป็นอย่างไม่มีข้อกังขา…
   สเปเชียลใช้เวลานานเท่าไหร่ไม่ทราบในการขลุกตัวอยู่ในห้องนี้  เขาเหลือบมองนาฬิกา
   ตี 5 แล้ว….
   ล็อกเกอร์ส่วนสุดท้าย…คุณปูนำเซรุ่มที่ผิดพลาดในอดีตมาวิจัยต่อ   ท่านวิจัย....
   โดยไม่มีเลือดซารายด์ซักหยด
   ผลสรุปคือท่านสามารถวิจัยเซรุ่มให้บริสุทธิ์สามารถฉีดเข้ากับมนุษย์ได้  แต่ไม่มีเลือดซารายด์มาทดลอง…
   ไม่สามารถยืนยันและบันทึกได้ว่าจะได้ผลจริงและไม่เสียชีวิต  ท่านเพียงแค่ทำให้เซรุ่มบริสุทธิ์ ให้ตัวเซรุ่มเองไม่เป็นพิษกับมนุษย์  แต่ไม่ได้หมายความว่าจะทำให้เข้ากับเลือดของซารายด์ได้  การทดลองกับความล้มเหลวเป็นของคู่กัน   คุณปู่ท่านจากไปโดยไม่ทราบว่า เซรุ่มที่ท่านทำครั้งสุดท้ายนี้   ล้มเหลวหรือสำเร็จ
   คนที่มีสิทธิ์รู้ตอนนี้คือ เขา…มีแค่เขาคนเดียว
   สเปเชียลเดินไปที่ตู้แก้วทรงกระบอกขนาดใหญ่กลางห้อง  เขาขมวดคิ้วมองเข้าไปข้างใน  แท่นวางหลอดเซรุ่มมันว่างเปล่า…
   แล้วตอนนี้เซรุ่มอยู่ไหน?!
   ปิ๊ป ปิ๊ป ปิ๊ป ปิ๊ป!
   สเปเชียลลืมตาขึ้นเพราะเสียงนาฬิกาที่เขาตั้งปลุกไว้...
   อ่า...เขาเผลอหลับไป
   หลับไปหลังจากหาหลอดเซรุ่มทั่วห้องตอนนี้ห้องที่เคยเป็นระเบียบเรียบร้อยกลับรกไปด้วยเอกสารที่เขารื้อค้นไปทั่ว
   7 โมง !
   เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาก็ต้องดีดตัวลุกออกจากห้องทันที
   เขานัดซีไว้ 7 โมงครึ่ง !
   “คุณสเปเพื่อนมารออยู่หน้าบ้านครึ่งชั่วโมงแล้วค่ะ เชิญให้เข้ามาในบ้านก็ไม่ยอม”
   “อ่า...ขอบคุณมากครับ” สเปเชียลตอบเด็กในบ้านไปก็รีบเร่งเดินออกจากบ้านทันที
   “โทษทีกูตื่นสาย”
   “อืม….” ซีครางตอบแล้วเคลื่อนรถเมื่อสเปเชียลปิดประตูลง
   สเปเชียลลอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของอีกฝ่ายแล้วนึกไปถึงข้อมูลที่ได้รับมาเมื่อคืน
   รู้สึกแย่ชะมัด…
   “ซี...มึงไม่ต้องมาดูแลกูแบบนี้ก็ได้นะ”
   ซีขมวดคิ้วแล้วหันมองสเปเชียลด้วยสายตาดุๆ

“..........”
   “กูกับมึงไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีกอย่างกูเองก็อยากกลับมานอนบ้านแล้ว”
   “ไร้สาระ”
   “กูพูดจริง”
   ซีตีไฟเลี้ยวหักพวงมาลัยเข้าข้างทางเร็วๆจนสเปเชียลหน้าทิ่มไปข้างหน้าด้วยแรงเบรก หากแต่มีเบลล์

ช่วยรั้งไว้
   “อะไรของมึงเนี่ย!”
   สเปเชียลยันตัวขึ้นแล้วหันมาตะโกนใส่ซี
   แต่ด้วยสายตานิ่งๆ และท่าทีที่ดูหงุดหงิดเสียเหลือเกินของอีกฝ่ายทำให้เขาต้องปิดปากสนิท
   “...............”
   “ให้กูกลับบ้านเถอะ”
   “...............”
   “มึงไม่ต้องมายุ่งกับกูมากนักหรอก”
   “...............”
   “มันไม่มีความจำเป็นต้อง- อื้อ”
   เขาพูดขึ้นเรื่อยๆ ไม่ได้สบตาอีกฝ่ายความสับสนภายในจิตใจวิ่งวนอย่างไม่จบสิ้น   แต่ระหว่างที่ไม่ทันระวังตัวเขาก็ถูกมือแกร่งจับใบหน้าเข้าไปประกบปาก   หากแต่…..มันไม่ใช่การขอเอนไซม์อย่างทุกครั้ง
   การประกบปากครั้งนี้ ไม่มีการลุกล้ำอะไร   ซีแค่แนบริมฝีปากลงมาเฉยๆ แตะไว้เบาๆ เคล้าคลึงไปมาไม่ได้สอดแทรก  สเปเชียลเบิกตากว้าง แต่ไม่นานเปลือกตาเขาก็ค่อยๆ ปิดลงอย่างไม่รู้ตัว
   เนิ่นนานจนนึกอะไรไม่ออก…..
   ซีก็ถอนปากออกช้าๆนัยน์ตาสีทองยังประสานอยู่กับดวงตาของสเปเชียล   นัยน์ตาสีทองที่ไม่มีความสับสนหรือหวาดกลัวอะไรเหมือนที่เขาเป็น
   นัยน์ตาที่ทำให้เสียงของเขาเงียบสนิท
   นัยน์ตาที่ทำให้เขาหมดทุกข้อสงสัย
   นัยน์ตาที่ทำให้เขาลืมความแคลงใจ
   นัยน์ตาสีทองคู่นี้…
   จุมพิตเบาๆ ครั้งนี้ทำให้สเปเชียลลืมสิ่งที่เขาพูดไปก่อนหน้าที่ทั้งหมด  ในหัวเขามีแต่สัมผัสบางเบาแต่ยังติดอยู่ที่ริมฝีปากเพื่อย้ำเตือนให้รู้ว่าเกิดขึ้นจริง
   ในรถเงียบสนิท และเคลื่อนตัวออกช้าๆ  สเปเชียลเม้มปากเงียบ ไม่แม้แต่จะถามถึงเหตุการณ์เมื่อครู่
   แม้จะอยากรู้จนจะบ้าตาย…
   จะให้ด่าก็ด่าไม่ได้…ข้อตกลงในการให้เอนไซม์ยังคงอยู่  แต่จะให้ถามว่าทำไมเมื่อกี้ไม่สอดลิ้นเข้ามา
   ประกบปากอย่างเดียวเพื่อ? ก็ดูจะเป็นการเชิญชวนแปลกๆรึเปล่า?
   ไม่วายจะทำให้อีกฝ่ายหยุดรถเพื่อดันลิ้นเข้ามากวาดเล่นในปากเขาเอาซะเฉยๆ  แต่ในหัวตอนนี้ก็มีแค่คำๆเดียวก้องดังอยู่ข้างใน….
   มันทำแบบนี้ทำไม?!
   “สเปมึงโอเคปะวะ” ขอบฟ้าถามน้ำเสียงเป็นห่วง
   “โอเคแล้ว”
   “แผลที่ท้องมึงอะ แล้วยังแผลที่มืออีก”
   “ความจริงกูไม่ได้เป็นอะไรหรอก ไอ้นี่มันเวอร์”สเปเชียลพูดเซ็งๆ แล้วค้อนมองคนข้างๆ
   ซีเหล่มองนิ่งๆ

“…………..”
   เมื่อเช้าพอขับไปซักพักไอ้คนขับก็ดันเหลือบมาเห็นมือที่เต็มไปด้วยรอยช้ำกับแผลนิดหน่อยจากแรงกระแทกล็อคเกอร์เมื่อวาน
   พอบอกว่าเดี๋ยวค่อยทำแผลก็ได้อีกฝ่ายก็ถลึงตาดุๆใส่แล้วลากเข้าเซเว่นซื้อยามาทำแผลทันที แล้วฝีมือดีมาก
   ให้ซารายด์ทำแผลคือสิ่งสุดท้ายที่สเปเชียลจะทำ
   พันจนหนาเหมือนมือขาดยังไงยังงั้น…
   “มึงไปได้แล้วไป เดี๋ยวกูไปเรียนกับไอ้ฟ้ามัน”สเปเชียลหันไปบอกซีที่ยังเดินตามตั้งแต่ลงจากรถ
   ซีหรี่ตามองสเปเชียล

“เลิกกี่โมง”
   “เที่ยง” สเปเชียลเลิกคิ้ว

“มึงเลิกบ่าย 3 ไม่ต้องพูด”
   ซีกระตุกยิ้ม
   “เออๆ เดี๋ยวไปหาที่คณะ”
   ซีพยักหน้ารับแล้วเดินออกไปอีกทาง
   ขอบฟ้ามองตามไปจนอีกฝ่ายไปไกลแล้วจึงหันมาหาสเปเชียล
   “ยิ่งกว่าแฟนอีกนะมึง”
   “ตลกละไอ้ฟ้า”

   ขอบฟ้าไหวไหล่นึกขำกับท่าทางของสเปเชียล

“เออๆ กูตลก”
   ทั้ง 2 เดินกันไปซักพักก็ต้องหยุดฝีเท้าแล้วขมวดคิ้ว นิ่งไป
   “เอ็กซ์”
   เจ้าของชื่อกระตุกมุมปากยิ้มนิดๆ มองคนตรงหน้าด้วยดวงตาดุๆเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
   “ถ้ามีเรื่องจะคุยกับกูก็คุยแค่กับกู” สเปเชียลว่าแล้วดันขอบฟ้าให้ถอยไปข้างหลัง
   “ไม่ได้จะคุย”
   “แต่กูมีเรื่องจะคุย”
   เอ็กซ์เลิกคิ้ว แล้วพยักหน้าส่งๆ
   “มึงไปบอกซี โรงงานข้าง ม.” สเปเชียลกระซิบข้างหูขอบฟ้าแล้วเดินไปกับเอ็กซ์   ขอบฟ้าเลิกลั่กจะเดินตาม แต่ด้วยสายตาของสเปเชียลทำให้เขาหยุดคิด  ตามไปก็ช่วยอะไรสเปเชียลไม่ได้ รีบไปตามซีคงเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว…
   สเปเชียลเดินนำเอ็กซ์มาที่โรงงานร้างข้างมหาลัย  ดูจากอีกฝ่ายแล้ว….ไม่กลัว ไม่หลบ ไม่แอบซ่อน
   มันมั่นใจและตั้งใจจะฆ่าเขาโดยที่ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น….  เสียงของพี่ริวดังอยู่ในหัว
   “จะทำอะไรก็ทำให้จบ อย่าหนีไปตลอดแบบนี้จะปกป้องโดยการพาหนีไม่เรียกว่าปกป้อง แต่เป็นการหนีปัญหาที่จะตามมาเรื่อยๆ ไม่หยุด”
   ถูกของพี่ริว…ไม่ว่าจะหนีไปแค่ไหนถ้ามันจะตาม  มันก็คงตามต่อไปเรื่อยๆ
   จนกว่าจะได้สิ่งที่มันต้องการ…

4_NAY

เร็วนะซี

pt200

ขอบคุณครับ

tong111222

ขอบคุณครับ