|
C h a p t e r 2
❖
ก ลั บ ม า
“ม่ามี๊~~”
เสียงออดอ้อนของสเปเชียลดังขึ้นพร้อมเจ้าตัวที่วิ่งร่าเข้าบ้านมาหาคนเป็นแม่ที่นั่งอยู่ตรงโซฟาในห้องรับแขกใหญ่
“ไม่ได้ยินเราเรียกแบบนี้นานแล้วนะ” แพรพรรณยิ้มอ่อนโยนก่อนจะอ้าแขนรับกอดจากลูกชาย
“นานๆ ทีไงครับ เดี๋ยวแม่จะเบื่อเสียก่อน”ว่าแล้วสเปเชียลก็ผละออกมามองหน้าแม่ของตน “พ่อล่ะครับ”
“ไปโรงพยาบาลจ้ะ เย็นๆ คงกลับ”
สเปเชียลพยักหน้ารับแล้วหันซ้ายหันขวามองจนแพรพรรณต้องเอ่ยทัก
“มองหาอะไรลูก”
“ก็ไหนแม่บอกว่ามีคนอยากเจอสเปไงครับตกลงคือใครน้า”
แม่ทำท่าจะเอ่ยปากบอกแต่ก็ต้องชะงักและเบนสายตาไปที่บันไดด้านหลัง
“นั่นไง…มาพอดีเลย”
สเปเชียลตั้งใจจะหันไปตามทางที่แม่ของตนมองแต่ก็ต้องตกใจเมื่อรู้สึกถึงแรงที่โถมเข้ากอดตัวเองอย่างไม่ทันตั้งตัว
“เฮ้ย!” หางตาเหลือบเห็นซีจะก้าวเข้ามาก็ต้องรีบยกมือห้ามเมื่อเห็นใบหน้าหวานที่คุ้นเคยเคยเงยขึ้นสบตา
“อัลฟา!”
เด็กน้อยที่กอบกุมเอวสเปเชียลอยู่ยิ้มรับแล้วพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะกระโดดหอมแก้มคนเป็นพี่ฟอดใหญ่
“คิดถึงจังเลยครับพี่สเปเชียล!”
แต่ไม่ทันให้สเปเชียลได้แสดงความรักกลับไปเจ้าของตัวจริงก็ดึงตัวสเปเชียลเข้าแนบอก
คนถูกอุ้มหันไปมองหน้าเจ้าของอ้อมกอดแล้วก็ต้องชะงักเมื่อสีหน้าของซีบูดบึ้งด้วยอารมณ์ไม่พอใจ
“เอ้าๆ ซีสเปมานั่งนี่มา น้องแอลด้วย”
ซียังคงขมวดคิ้วแต่ก็ยอมวางสเปเชียลลงที่โซฟาแล้วขยับนั่งลงข้างๆ
อัลฟาเห็นแบบนั้นก็ทำหน้างงก่อนจะเดินมาทรุดตัว ลงข้างๆ คุณป้าแสนใจดีของตน
ไม่ทันได้เอ่ยอะไรกันต่อ คุณพ่อของตนก็เดินลงมา
“ลงมาไม่รอแด๊ดเลยนะเด็กคนนี้นี่ไม่ทันไรทิ้งกันเสียแล้ว” อติกานต์เดินเข้ามานั่งด้วยแล้วคว้าตัวอัลฟาขึ้นตัก
“คุณอากานต์สวัสดีครับกลับมากันเมื่อไหร่ครับเนี่ย” สเปเชียลยกมือไหว้ก่อนจะสะกิดให้คนข้างๆ ไหว้ตาม
“เมื่อคืนน่ะ พอลงเครื่องปุ๊บก็บึ่งมาเลยพอรู้ว่าเราไม่ได้นอนบ้านเจ้าแอลก็ร้องจะไปหาเราให้ได้ กว่าจะสงบเล่นเอาแทบ แย่” อติกานต์ว่าแซวลูกชายพลางหันมาลูบหัวสเปเชียลอย่างเอ็นดู
“โตขึ้นเยอะเลยนะเราน่ะ”
“อ้อ กานต์…นี่ซีลูกชายอีกคนของพี่เอง”เมื่อเห็นอติกานต์หันไปมองซีงงๆ แพรพรรณจึงรีบเอ่ยแนะนำ
“แล้วซี...นี่ลุงกานต์น้องชายของพ่อสเปเชียลกับอัลฟาลูกชายเขา”
ซีพยักหน้ารับอย่างสุภาพ
“ที่เรียกสเปเชียลมาวันนี้ลุงมีอะไรให้ช่วยหน่อยน่ะ”อติกานต์เอ่ยแทรกขึ้นมาด้วยโทนน้ำเสียงนุ่มๆใบหน้ามีรอยยิ้มอ่อนๆประดับ
“ครับ?”
“พอดีลุงต้องไปทำงาน แล้วงานนี้คงใช้เวลาหลายปีคราวนี้พาไปด้วยไม่ได้ ลุงจะพาอัลฟามาเข้ามหาลัยที่ไทยเลยอยากฝากอัลฟาไว้ที่นี่น่ะ”
อติกานต์เป็นนักประดิษฐ์…ทำงานให้องค์กรต่างประเทศเปลี่ยนสถานที่ทำงานบ่อยๆ และต้องเดินทางเป็นประจำ โดยปกติอัลฟาจะอยู่กับแม่แต่หลังๆ ก็จะตามไปกับพ่อ
หากด้วยคราวนี้สถานที่ไม่ค่อยอำนวยกับเด็กสักเท่าไหร่จึงต้องพาลูกชายสุดที่รักมาฝากไว้กับครอบครัว ของพี่ชาย
“แล้วที่นี้แม่ก็เลยอยากจะฝากสเปช่วยดูแลน้องหน่อยเพราะแม่ตั้งใจจะให้น้องเข้าเรียนที่มหาลัยเดียวกับสเป”
“ได้สิครับแม่” สเปเชียลยิ้มรับแล้วหันไปหาอัลฟาที่ทำท่าจะกระโจนเข้าหาแต่ยังกลัวสายตาดุๆของซีอยู่
สเปเชียลเอ็นดูอัลฟาตั้งแต่เล็กเวลาเจ้าตัวเล็กกลับมาไทยทีไรก็ตัวติดกับเขาตลอดไม่ห่าง เจอกันล่าสุดเมื่อ 6 ปีที่แล้วตอนคุณแม่อัลฟาเสีย ตัวไม่ได้โตขึ้นเลย…
อัลฟาเป็นลูกครึ่ง พ่อไทยแม่ฝรั่งเศสแต่อาศัยอยู่ที่อังกฤษเป็นหลักและเหมือนเจ้าตัวจะได้แม่มามากกว่าครึ่งทำให้หน้าติดจะหวานผมสีบลอนด์หม่นผิวขาวอมชมพูน่าฟัดสุดๆ
แต่ที่เห็นจะโดดเด่นกว่าคนทั่วไปก็คงไม่พ้นนัยน์ตา2 สีของเจ้าตัว ข้างขวาเป็นสีฟ้าเข้มเหมือนแม่ข้างซ้ายสีน้ำตาลแก่เหมือนพ่อ
“งั้นสเปจะเอาน้องไปคอนโดซีหรือจะกลับมานอนบ้านครับ”แพรพรรณหันมาถามสเปเชียล
คนถูกถามหันไปมองหน้าซีราวกับอยากจะถามความเห็นแต่เจ้าของห้องกลับไหวไหล่ตอบอย่างไร้ความหมาย…
งั้นกูตัดสินละกัน
วันต่อมา
“เอ้า…เข้ามาเลยแอลเดี๋ยวแอลเอาของไปเก็บที่ห้องนั้นนะ”
สเปเชียลเดินนำอัลฟาเข้ามาในห้องโดยมีซีตามหลังมาด้วยก่อนจะชี้นิ้วไปทางห้องนอนเล็กที่จัดเตรียมไว้รอตั้งแต่เมื่อวาน
“โอเคครับ งั้นแอลเอาของเข้าไปเก็บเลยน้า”
“เดี๋ยวพี่ไปช่วยนะ แอลนำเข้าไปก่อนเลย”
พออัลฟาเดินเข้าห้องไปสเปเชียลก็หันมาหาซีที่นั่งนิ่งอยู่ที่โซฟา แล้วเดินมานั่งข้างๆ
“เป็นไรมึง?”
“…”
“อัลฟาเป็นน้องกู มึงจะหงุดหงิดทำไมวะน้องยังเด็กมึงต้องช่วยกูดูแล เข้าใจปะ!” ว่าแล้วสเปเชียลก็ตีเข้าเบาๆที่ไหล่อีกฝ่าย
“หึ” ซีส่งเสียงแค่นหัวเราะเบาๆในคอ ทำเอาสเปเชียลหลุดยิ้มกับอาการของคนตรงหน้าไม่ได้
“ช่วยกูดูน้องน่า”
ซีเหลือบมองใบหน้าติดจะอ้อนของสเปเชียลก็ใจอ่อน ขยับฟัดแก้มอีกฝ่ายเต็มฟอดแล้วพยักหน้ารับไปให้คนโดนหอมยิ้มกว้างอย่างพอใจ
“พี่ซีเป็นแฟนพี่สเปเหรอครับ” อัลฟาเอ่ยถามขึ้นระหว่างที่สเปเชียลช่วยจัดเสื้อเข้าตู้
ซีได้ยินแบบนั้นก็หันกลับมามองแล้วกระตุกมุมปากยิ้มอย่างพอใจในคำถาม
“แอล! ถามอะไรน่ะ” สเปเชียลชะงักไปแล้วโวยออกมาเสียงดังปิดอารมณ์เขินอายข้างใน
“ก็…พี่ซีตาดุแต่พอมองพี่สเปแล้วตาหวานเชียว”
ได้ยินแบบนั้นสเปเชียลก็หลุดหัวเราะออกมาดังลั่น
เด็กโกหกไม่เป็นสินะ!
“ว่าแต่แอลเข้าคณะนะไรนะพี่ก็ลืมถาม”
“อ๋อ…แอลเข้าวิศวะ!”
“หืม รุ่นน้องมึงอะซี” สเปเชียลฟังแล้วก็เลิกคิ้วก่อนจะหันไปพูดกับซี
“พี่ซีก็เรียนวิศวะเหรอครับ” แอลหันไปถามซีด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น เหมือนจะคลายความกลัวคนตรงหน้าไปไม่น้อยแล้ว ซีไม่ตอบอะไรเพียงแต่พยักหน้าเบาๆ พอได้คุยได้อยู่ด้วยสักพักซีเองก็คลายความหงุดหงิดลง
ดูๆ ไป อัลฟาก็มีลักษณะบางอย่างคล้ายๆ กับไอเพียงแต่ตัวเล็กหน้าหวานและเหมือนจะขี้อ้อนกว่ามาก
ตั้งแต่มายังไม่ยอมห่างจากสเปเชียลแม้แต่น้อย…
มีแค่เรื่องนี้แหละมั้งที่ไม่ค่อยสบอารมณ์
จัดของได้ไม่นานนักเสียงเอะอะโวยวายก็ดังมาจากห้องข้างนอก พอทั้ง 3 คนเดินออกมาดูก็เจอ คิว ไอและเอ็กซ์ที่เดินถือของกินเข้ามาเหมือนเดิม…ภาพชินตา
“ใครอะพี่ซี” ไอเบิกตากว้างอย่างสนใจแล้วรุดเข้ามาอุ้มอัลฟาขึ้นอย่างเอ็นดู
“น้องกูเอง อัลฟา” สเปเชียลตอบแทนแล้วเดินไปช่วยคิวรื้อถุงอาหาร
ฝ่ายคนถูกอุ้มก็มองไอตาแป๋วไม่ได้ดิ้นหรืองอแงจะลงอะไร
“พี่ชื่อไอนะ”
“อุ้มมั่งสิ” คิวที่ยืนมองอยู่สักพักก็เดินเข้ามาอ้าแขนขออุ้มตัวเล็กบ้างไอก็ยอมส่งให้โดยดี
“เรียกพี่คิวก็ได้นะครับน้องอัลฟา”
อัลฟามองคิวแล้วก็ยิ้มกว้างรับยกมือลูบที่ข้างตาคิวเบาๆ
“สีตาเหมือนกันเลยพี่คิว”
คิวได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะด้วยความเอ็นดู
“ใช่ สีเหมือนกันเลย...แต่แค่ข้างเดียวนะ”จบคำก็หันไปหาสเปเชียล “นิสัยคนละขั้วเลยนะน้องสเปเชียล”
ฝ่ายสเปเชียลได้ยินแล้วก็หันมามองตาดุใส่
“วางน้องกูเลย”
“หวงเสียด้วย” คิวพูดน้ำเสียงไม่จริงจังนักแล้วปล่อยอัลฟาลงยืน
พออัลฟาหันไปมองทางสเปเชียลตาก็ไปสะดุดลงที่ผู้ชายแปลกหน้าอีกคนที่ไม่ยักจะเข้ามาทักทายเขา…
เมื่อคนนั้นหันมาสบตาก็ทำเอาเสียววาบ…
นัยน์ตาสีเงินดุๆ แบบนั้นทำเขากลัว
“พี่สเปเชียล..” อัลฟาเอ่ยเรียกสเปเชียลเสียงแผ่วฝ่ายคนถูกเรียกก็รีบเดินเข้ามาหา
“เป็นอะไรรึเปล่าแอล”
“เปล่าครับ”
“หิวแล้วล่ะสิ มานั่งนี่มา” สเปเชียลว่าแล้วก็รุนหลังอัลฟาให้มานั่งที่โต๊ะอาหารข้างๆเขา
“อัลฟานี่เพื่อนพี่กับพี่ซีนะนี่ไอกับคิวรู้แล้วเมื่อกี้ ส่วนคนนี้ เอ็กซ์”
อัลฟาหันไปมองตามก่อนจะหลบตาเมื่อสบตาเข้ากับเอ็กซ์…
ตาดุชะมัด
“เอ็กซ์…นี่อัลฟาน้องกู”
เอ็กซ์หันไปสบตาสเปเชียลแล้วเบนสายตาไปหยุดที่อัลฟาก่อนจะพยักหน้ารับแบบไม่ได้แสดงอารมณ์อะไร...
ตาเหมือนแมว... ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊
“ใครอะน่าร้าก”
“ฝรั่งน้อยน่าฟัดชะมัด”
“ขอหยิกแก้มทีนะครับ”
“ไอ้เปเลี้ยงต้อยเหรอวะ”
“ตาสวยจังเลยอ้ะขอได้มั้ยเนี่ย”
“พอเลยพวกมึง”
สเปเชียลดึงอัลฟาออกมาจากฝูงไฮยีน่าที่กรี๊ดกร๊าดเข้าหาพยายามจับแก้มซ้ายขวาของเจ้าตัวเล็กไม่หยุด
“โหยหวงหวะ ตกลงใครอะ” เพียวทำเสียงล้อเลียนแล้วเอ่ยถามอย่างอยากรู้
“น้องกู ลูกอา ชื่ออัลฟาเข้าปี 1 ที่นี่” สเปเชียลว่าแล้วก็ปัดๆ แก้มยุ้ยของอัลฟาเบาๆเพื่อกวนพวกเพื่อนตัวแสบ
“น่ารักมากเลย” ขอบฟ้าว่าแล้วก็รุดเข้าหาทำเอาเพื่อนๆ ต้องกลั้นหัวเราะ…
ส่วนสูงไม่ต่างกันเท่าไหร่เลยคู่นี้ต่างก็ตรงอัลฟาตัวเล็กกว่าหน่อย
“แอล นี่พี่ขอบฟ้า พี่เพียว พี่ลม พี่ข้าวปั้นพี่เวล เพื่อนพี่เอง” สเปเชียลไล่บอกชื่อทีละคน
“สวัสดีครับ” เจ้าตัวพยักหน้าหงึกหงักแล้วหันมองตาม
“ดูยังเด็กอยู่เลย 18?” ลมมองอัลฟาอย่างพิจารณาแล้วหันไปถามสเปเชียล
สเปเชียลกระตุกยิ้ม “ปีนี้ 16 สอบเทียบ”
“ตัวแค่นี้เก่งชะมัด” ว่าแล้วพวกเพื่อนตัวดีก็ขยับไปรุมอัลฟาอีกครั้ง
จนสุดท้ายคนเป็นพี่ชายต้องออกโรงกันน้องก่อนจะแก้มช้ำสี
“ซีมึงพาแอลไปด้วยนะ ส่งให้ถึงห้องล่ะ โอเคป่ะ?”แล้วก็หันไปสั่งคนข้างๆ ตัวก่อนจะรุนหลังอัลฟา ให้เข้าหา เจ้าตัวเล็กเห็นแบบนั้นก็เงยหน้ามามองสเปเชียลด้วยสีหน้าวิตก
“ไม่เป็นไรนะ พี่ซีไม่กัดแน่ๆ” สเปเชียลว่าพลางลูบหัวอัลฟาเบาๆ
อัลฟาลังเลไปนิดแต่ก็พยักหน้ารับแล้วเดินไปยืนข้างๆซี
“ตอนเที่ยงเจอกันนะแอล ไปได้ละมึง เฮ้ย!”
สเปเชียลยิ้มลาน้อง แล้วหันไปจะไล่ให้ซีกลับคณะแต่ก็ต้องตกใจร้องเสียงลั่นเมื่ออีกฝ่ายขยับมากดจมูกลงที่ข้างแก้มฟอดใหญ่แล้วรีบเดินหนีอย่างไม่สนใจคนโวยวายเพราะอาการเขิน โดยมีอัลฟาวิ่งตามหลังไป
“…”
“…”
ระหว่างเดินไปคณะวิศวะทั้งคู่ก็ไม่มีบทสนทนาอะไรต่อกันอาการเงียบแบบนี้ซีไม่ได้เกลียด…เมื่อก่อนออกจะชอบด้วยซ้ำ
แต่หลังจากมีสเปเชียลเข้ามาในชีวิตรอบตัวก็มีแต่เสียงดังโวยวายรายนั้นไม่เคยปล่อยให้บรรยากาศรอบตัวเงียบสนิทอยู่แล้ว แต่ไอ้ตัวเล็กข้างๆ ก็ไม่มีท่าทีจะเอ่ยปากอะไรก้มหน้างุดก้าวขาตามไวๆ จนสังเกตุเห็นหน้าอกขยับขึ้นลงแรงๆ เหมือนจะหอบเพราะความเหนื่อยก็อดสงสารไม่ได้ต้องลดความเร็วในการเดินลงให้ขาสั้นๆคู่นั้นตามทัน
“เหนื่อยรึไง” เมื่อซีออกปากทักคนตัวเล็กก็สะดุ้งอย่างตกใจก่อนจะเงยหน้าสบตาตื่นๆ แล้วก้มลงเหมือนเดิมทันที
“เปล่าครับ”
อืม…ขี้กลัว…สินะ
“ไม่ต้องกลัวหรอก ขืนทำอะไรนาย สเปเชียลคงโวยไปอีก3 วัน 7 วัน”
ได้ยินแบบนั้นอัลฟาก็รู้สึกใจชื้นขึ้นหน่อยแต่ก็ยังคงไม่กล้าเงยหน้าสบตาสีทองดุๆที่แฝงไปด้วยเสน่ห์คู่นั้น
“เงยหน้า” ซีเห็นอีกฝ่ายยังคงก้มมองเท้าตัวเองไม่หยุดก็เกิดอาการไม่สบอารมณ์ขึ้นมา
“ครับ?” อัลฟาเอ่ยเสียงกล้าๆกลัวๆ แล้วค่อยๆ เงยหน้ามองซี
ด้วยความสูงที่ต่างกันไม่น้อยทำเอาใบหน้าหวานต้องเชิดแหงนขึ้นสูง ซีเหลือบมองคนตัวเล็กก็ต้องถอนหายใจ
ไม่ได้พี่เลยแฮะ…ท่าทางกลัวๆหงอๆ เหมือนลูกหมาแบบนี้ เขาไม่ค่อยถนัด
“จะกลัวอะไรนักหนา”
“…หน้าพี่ซีค่อนข้างจะ…ดุนะครับ”
ซีเลิกคิ้วกับประโยคที่ได้ยินแล้วก็อดรู้สึกตลกไม่ได้…กลัวหน้าเขา?
“หน้าเป็นแบบนี้อยู่แล้ว”
“…”
ซีพ่นลมหายใจออกนิดๆ เมื่อเห็นไอ้ตัวเล็กตรงหน้าเม้มปากแน่นท่าทางกระสับกระส่ายเหมือนไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ก็เลยเอื้อมมือแตะที่หัว 2-3 ครั้ง พลางคิดหาถ้อยคำจะเอ่ย
“ไม่ต้องกลัว…ไม่ทำอะไรแน่ๆโอเค?”
อัลฟาเงยหน้ามองคนโตกว่าที่ย่อตัวลงมาหาในระดับสายตาแล้วก็รู้สึกดีขึ้น
มองสบกับนัยน์ตาสีทองคู่เดิมที่ดูอ่อนลงกว่าเมื่อครู่แล้วก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาทำให้ยิ้มออกจนได้
“ครับ”
อัลฟามองใบหน้านิ่งๆ ของคนตรงหน้าแล้วก็แอบคิดในใจ
นิสัยพี่ซี…อาจจะไม่ได้ดุเหมือนหน้าก็ได้…
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2016-1-25 08:14:35
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2016-6-5 21:27:53
โพสต์ 2019-4-23 04:16:48