|
C h a p t e r 3
❖
อั ล ฟ า
นัยน์ตาสีเงินดุๆ คู่เดิมมองกวาดไปรอบๆ คณะวิศวกรรมศาสตร์ด้วยท่าทางไม่ค่อยสนใจในอะไรเท่าไหร่นักสาวๆ แถวนั้นเดินผ่านไปผ่านมาเหลียวมองกันให้หน้าหัน...แต่ก็ไม่มีหญิงใดกล้าจะเฉียดกายเข้าใกล้มาทำความรู้จักด้วยนัยน์ตา สีหน้าที่ดูเรียบเฉยและดุจนต้องขนลุก
แต่จะรู้สึกยังไงนะถ้าได้สบตาคู่นั้นใกล้ๆ
“เอ็กซ์” ซีที่เดินมาพร้อมอัลฟาส่งเสียงทักขึ้นเมื่อเห็นเจ้าของชื่อยืนอยู่หน้าคณะ
“…” เอ็กซ์หันมาพยักหน้าให้ซีแล้วเหลือบมองอัลฟาแวบนึงให้เจ้าตัวเล็กสะดุ้งด้วยความตกใจเล่น
ขนาดตกใจยังเหมือนแมว…เอ็กซ์คิดในใจพลางหรี่ตามองอัลฟา
“งั้น…แอลไปเข้าห้องเรียนก่อนนะครับ”อัลฟาเงยหน้ามองซี แล้วเอ่ยเสียงกล้ากลัวๆ
“เดี๋ยวไปส่งที่ห้อง” ซีเอ่ยท้วงพลางนึกไปถึงคำฝากฝังของสเปเชียล
“ไม่ต้องหรอก แอลไปเองได้…ไม่บอกพี่สเปเชียลแน่ๆครับ” อัลฟาปฏิเสธด้วยท่าทีเกรงใจ
ก่อนจะย้ำคำที่ซีหลุดยิ้ม...ก็เห็นทำหน้าดุทันทีที่เขาบอกปัด ซีเองก็ไม่คิดจะเซ้าซี้อะไร...ไม่ใช่สเปเชียล เสียหน่อย “ตอนเที่ยงมาเจอกันตรงนี้”
อัลฟาพยักหน้ารับคำซีก่อนจะเดินเลี่ยงเอ็กซ์เข้าคณะไป
คนตัวเล็กเดินเข้าห้องมาหาที่นั่งท่ามกลางสายตาที่จับจ้องของทุกคนการมีเด็กหนุ่มที่ดูอายุน้อยเกินกว่าเกณฑ์เข้ามาเรียนแถมยังมีรูปร่างหน้าตาที่โดดเด่นแบบนี้คงน่าจับตาไม่น้อย
อัลฟาไม่ใช่เด็กขี้อายค่อนไปทางไม่คิดอะไรเสียด้วยซ้ำ อัลฟากัดริมฝีปากล่างนิดๆตั้งแต่เล็ก เจ้าตัวเรียนโฮมสคูลมาตลอดนี่คงเป็นเป็นครั้งแรกที่เขาเจอคนแปลกหน้าเยอะๆ โดยไม่มีพ่อแม่หรือพี่สเปเชียลอยู่ข้างตัว...
อาการแบบนี้เรียกว่าตื่นเต้นสินะ
“ตรงนี้มีคนนั่งปะ”
อัลฟาหันไปตามเสียงทักที่ดังขึ้นใกล้ๆพอหันไปก็เจอผู้ชายท่าทางดูใจดี…ลักษณะนี้คือหล่อแบบอินเทรนสินะ…แต่พี่ซีหล่อกว่าเยอะ…
“ไม่มีครับ” อัลฟาชะงักไปจมกับความคิดตัวเองไม่นานก็เอ่ยตอบ
คนถามขยับตัวนั่งลงข้างๆ อัลฟาเมื่อได้รับคำตอบ
“หวัดดี พี่ชื่อลีริกซ์”
“อัลฟาครับ เรียกแอลก็ได้” อัลฟาตอบรับแล้วยิ้มหวานส่งให้
“เห็นคนพูดกันว่ามีเด็กน้อยต่างชาติสอบเทียบเข้ามาเรียนนายสินะ”
อัลฟาพยักหน้ารับคำอีกฝ่ายเขาไม่มีปัญหาเรื่องการพูดคุยสื่อสารกับคนที่เพิ่งเจอ เขาพบคนมามาก มากจนชินที่จะต้องทำความรู้จักซ้ำๆแต่คนคนนั้นจะต้องไม่มีสายตาหรือท่าทางที่ดุจนน่าขนลุก...
เขาไม่ชอบสายตาดุๆ ที่มองมา...
“ตานายสวยดีนะ” เป็นอีกครั้งที่อัลฟาสะดุ้งกับเสียงทักของคู่สนทนา
“สีฟ้าได้มาจากมัม”
คนฟังพยักหน้ารับ “ลูกครึ่งอะไรน่ะ”
“ไทยฝรั่งเศส แม่แอลเป็นคนฝรั่งเศส”
“อ๋อ แล้วทำไมไม่ชื่อไอเฟลล่ะ” ลีริกซ์เอ่ยแซวแล้วหัวเราะนิดๆ
“ฮ่ะๆ นั่นสิ แล้วชื่อพี่ล่ะครับ”
“ฮ่าๆ คำสุภาพน่ะไม่ต้องก็ได้ ชื่อลีริกซ์เขียนแบบนี้” คนพูดคว้าปากกาบนโต๊ะอัลฟามาเขียนลงกระดาษ “l-y-r-i-c-s เนี่ย”
อัลฟาก้มมองกระดาษที่อีกฝ่ายส่งมาให้ก่อนจะพยักหน้าหงึกหงัก
“เนื้อเพลง?”
“ใช่ พ่อพี่เป็นนักดนตรีน่ะ”
“ดีจัง พี่ร้องเพลงเก่งสิน้า”
ลีริกซ์ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มอ่อนๆ “พอได้”
“ไว้ร้องให้แอลฟังด้วยนะ” เสียงหวานๆที่ยังไม่แตกหนุ่มดี ซ้ำยังติดจะอ้อนของอัลฟาน่าฟังไม่น้อยทำเอาคู่สนทนาเผลอยิ้มเสียทุกครั้งไป
ลีริกซ์ยิ้มรับมองใบหน้าใสซื่อของอีกฝ่ายแล้วก็นึกเอ็นดู…เหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ
จะว่าไปเขาก็เคยเห็นแต่แมวนี่แหละที่มีตา 2สี…
“ให้นั่งรอเป็นเพื่อนมั้ยแอล” ลีริกซ์เอ่ยถามเมื่อมายืนอยู่ตรงเก้าอี้หินอ่อนหน้าคณะหลังจากหมดคลาสแล้ว
“ไม่เป็นไรครับ พี่ลีริกซ์กลับไปเถอะเดี๋ยวพี่แอลก็มาแล้ว” อัลฟาโบกมือไปมาเป็นเชิงปฏิเสธ
ลีริกซ์เหลือบมองผู้ชายรอบๆที่เหล่มองมาแล้วก็ส่ายหัวก่อนจะขยับนั่งข้างๆ “เดี๋ยวรอเป็นเพื่อน”
ไม่นานนักเอ็กซ์ก็เดินเข้ามา เขาเหลือบตามองอัลฟาแล้วเบนสายตาไปที่ลีริกซ์
“เอ่อ…พี่ซีล่ะครับ?”อัลฟาเงยหน้ามองอีกฝ่ายแวบนึงก่อนจะก้มหน้าหลบตาแล้วเอ่ยถามเสียงกล้าๆกลัวๆ
“ซีไปรับสเปเชียล” เอ็กซ์ตอบก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ
ลีริกซ์เห็นแบบนั้นก็ลุกขึ้น “งั้นพี่กลับก่อนนะ”
อัลฟาโบกมือให้ลีริกซ์ยิ้มรับก่อนจะหันไปผงกหัวให้เอ็กซ์เล็กน้อยแล้วเดินหลบออกไป
“…”
พอลีริกซ์กลับไปบรรยากาศระหว่างเอ็กซ์และอัลฟาก็เงียบสนิท…
อัลฟาไม่หมือนสเปเชียลที่จะพูดแทรกความเงียบที่น่าอึดอัดขึ้นมา…แม้จะรู้สึกกดดันแค่ไหน คนตัวเล็กก็ทำแค่เม้มปากเงียบ…
เอ็กซ์เหล่ตามองอัลฟาที่ก้มหน้าเหมือนจะร้องไห้ก็ต้องประหลาดใจ
สเปเชียลว่าตัวเล็กแล้ว แต่นี่เล็กกว่าอีก…ท่าทางกลัวๆแบบนั้น ดูแล้วต้องขมวดคิ้ว แน่ใจนะว่านี่เพศชาย?
ดูบอบบางกว่าเพศหญิงอีก ถ้าจับแรงๆ จะตายมั้ยนะ?
“อัลฟา” เสียงสเปเชียลดังขึ้น
“พี่สเปเชียล!”
เมื่ออัลฟาได้ยินก็เงยหน้าไวๆ ขึ้นมองก่อนจะผุดลุกวิ่งเข้าหาคนเป็นพี่ทันที
“เป็นอะไรฮึ?” สเปเชียลเอ่ยถามแล้วลูบหัวตัวเล็กที่กอดเอวเขาอยู่
อัลฟาเป็นเด็กขี้อ้อนแถมยังติดสัมผัสมาตั้งแต่เล็กๆแล้ว เวลาอยู่ด้วยกันมักจะมาคลอเคลียกอดแขนกอดเอวตลอดยิ่งกับแม่นี่อาการหนักหลังจากแม่เจ้าตัวเล็กเสียไปเขาก็นึกเป็นห่วงอยู่ไม่น้อยว่าจะมีสภาพเป็นยังไงแต่พอเจอกันคราวนี้ท่าทางร่าเริงและนัยน์ตาสดใสของอัลฟาก็ไม่ได้หม่นแสงลงไปเลยไม่ได้เจอกันมา 6 ปี เด็กน้อยตรงหน้าก็ไม่ได้เปลี่ยนไปสักเท่าไหร่ แถมอาการแบบเด็กๆ ก็ยังอยู่ครบ
แต่หากสเปเชียลอาจจะคิดผิดไป...ความสูญเสียมันจะเป็นอะไรไปได้มากกว่าความสูญเสีย
บางทีมันอาจจะร้ายแรงพอทำให้ภายในเสียหาย...ภายในที่มองด้วยตาไม่เห็น...
“แอลหิวแล้ว พี่สเปพาแอลไปกินเค้กน้า”
สเปเชียลยิ้มรับกับความน่าเอ็นดูของอีกฝ่ายเจ้าตัวเล็กชอบของหวานชนิดกินแทนข้าว 3 มื้อได้เลย…
“เอ้า” ซีวางจานที่มีเค้กอยู่3-4 ชิ้นตรงหน้าอัลฟาที่ตอนนี้กำลังตักพุดดิ้งเนื้อนิ่มเข้าปากอย่างมีความสุข ก่อนจะนั่งลงข้างๆ สเปเชียลที่ยัดเค้กเข้าไปหลายชิ้นจนนึกเอียนแทน
เอ็กซ์มองอัลฟากับสเปเชียลสลับกันด้วยสายตาอึ้งๆสเปเชียลยังไม่เท่าไหร่ รายนั้นไม่น่าตกใจนักหรอก เมื่อเทียบกับตอนกินแซลมอนที่เคยเห็น แต่ฝ่ายคนตัวเล็กข้างๆ นี่สิ
ตัวแค่นี้เอาไปเก็บไว้ตรงไหนกัน
“ไม่กินเหรอเอ็กซ์” สเปเชียลเงยหน้าจากจานเค้กหันมาถามเอ็กซ์
ขนาดซียังถูกสเปเชียลบังคับกินไป 1 ชิ้นเต็มๆ แต่เอ็กซ์ทำเพียงยกกาแฟดำขึ้นจิบแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ
เขาไม่ชอบของที่มีรสชาติหวานเลี่ยนแบบจำพวกเค้กแค่กลิ่นหวานๆ ของมันก็ไม่พึงใจเท่าไหร่แล้ว
แต่ไหงเจ้านี่ถึงทำหน้ามีความสุขได้ขนาดนี้นะ
อัลฟารู้สึกถึงสายตาที่จ้องมาจากข้างๆก็ทำเอาลอบกลืนน้ำลายลงคอแล้ววางช้อนลงช้าๆ
“...” เอ็กซ์ขมวดคิ้วน้อยๆ อย่างไม่รู้ตัวเมื่อเห็นเจ้าตา2 สีข้างๆ หยุดกิน
“เป็นไรไปแอล ไม่กินแล้วเหรอ” สเปเชียลชะงักช้อนแล้วเอ่ยถาม
“ปะ...เปล่าครับ คือ...” อัลฟาพูดอึกอักด้วยความเกร็งจากสายตาดุๆของเอ็กซ์
สเปเชียลมองท่าทางแบบนั้นของอัลฟา แล้วก็พอนึกออกก่อนจะเบนสายตาไปที่เอ็กซ์
“เอ็กซ์ น้องกูกลัวมึง เลิกมองได้ละ”
เอ็กซ์หันมาเลิกคิ้วให้สเปเชียลก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นจิบอย่างไม่ใส่ใจ อัลฟาเม้มปากนิ่งไปแอบเหลือบมองคนข้างตัว ก่อนจะหยิบช้อนขึ้นทานต่ออย่างลังเล เอ็กซ์เหล่สายตามองเจ้าตัวเล็กหลังจากผ่านไปได้สักพัก ก็ต้องขยับมุมปากขึ้นนิดๆ
เหมือนแมวจริงๆ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊ ◊
4 ทุ่ม…เวลาเด็กดีควรเข้านอนสเปเชียลนั่งอยู่ขอบเตียงข้างๆอัลฟาที่ห่มผ้ามาถึงคอแล้วจ้องคนเป็นพี่ตาแป๋ว
“วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้าง โอเคมั้ย?” ไม่ใช่ว่าเขาไม่ห่วง แต่ห่วงมากเลยมากกว่า
“ก็ดีครับ คนมองเต็มเลย”
“ฮ่ะๆ เขามองเพราะแอลยังเด็กล่ะมั้ง คงสนใจกันค่อยๆ ปรับตัวแล้วกันเนอะ” สเปเชียลพูดแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู
“6 ปีที่ผ่านมาไปประเทศไหนมาบ้างแล้วเรา”
อย่างที่บอกไปว่าอติกานต์มักจะต้องเปลี่ยนที่ทำงานบ่อยๆปกติอัลฟาก็จะอยู่กับแม่ที่อังกฤษ แต่พอแม่เสียแน่นอนว่าก็ต้องมีตามพ่อไปบ้างบางครั้งไปอาทิตย์นึง บางครั้งเป็นเดือน มีแค่คราวนี้แหละที่เห็นจะเป็นปีฃ จนต้องพาอัลฟามาฝากไว้ที่สเปเชียล
“ฝรั่งเศสกับอิตาลี 2 ที่เองน้าตั้งแต่มัมเสีย แด๊ดเดินทางแค่ 3 ครั้งเองครั้งนี้เป็นครั้งที่ 3 แล้วครั้งล่าสุดก็ตั้งแต่ 3 ปีที่แล้ว”
อัลฟาว่าแล้วยิ้มอ่อน “พอมัมเสีย เหมือนแด๊ดเองก็ไม่อยากจะเดินทางเท่าไหร่ถ้าไม่จำเป็นเลยโอนหน้าที่ให้ลูกน้องหมดเลย”
ความจริงแล้วถ้าอติกานต์เดินทางไม่นานคนที่อัลฟาไปอยู่ด้วยก็คงไม่พ้น…มิสเตอร์ไคลด์
หากแต่คราวนี้ระยะเวลานานนับปีแม้มิสเตอร์ไคลด์จะดูหัวเสียแค่ไหน พ่อก็ไม่ยอมปล่อยเขาไว้
“มาอยู่กับพี่บ้างก็ดีเนอะ” สเปเชียลว่าแล้วก็บีบเข้าเบาๆ ที่ข้างแก้มอัลฟา
เขาเป็นพี่ชายที่หวงน้องมากคนนึงอัลฟาเป็นเด็กคนละขั้วกับเขาบางทีเขาก็คิดว่าถ้าหากอัลฟาได้คุณปู่เลี้ยงดูเหมือนที่เขาเคยได้รับการอบรมเด็กน้อยตรงหน้าเขาคงจะเข้มแข็งและน่าเป็นห่วงน้อยกว่านี้ใสซื่อเสียจนนึกกลัวว่าจะถูกใครชักจูงไปง่ายๆ
“มีอะไร หรือไม่สบายใจตรงไหนบอกพี่นะแอลได้ทุกเรื่อง” คนเป็นห่วงทำได้เพียงเอ่ยย้ำคำด้วยเสียงจริงจัง
“ได้เลย พี่สเปเชียลไม่ต้องห่วงน้า” อัลฟายิ้มตาหยีรับคำ
“งั้นนอนนะแอล” สเปเชียลลูบหัวเจ้าตัวเล็กเบาๆแล้วกดปิดไฟหลักให้ เหลือเพียงแสงสีนวลตาตรงหัวเตียงอัลฟาที่นอนอยู่บนเตียงสะดุ้งเล็กน้อยแล้วกระตุกยิ้มแหย
“ไหวมั้ยเรา?” สเปเชียลมองท่าทางกลัวๆแบบนั้นของอัลฟาแล้วก็ยิ้มอ่อน ทรุดตัวลงนั่งที่ข้างเตียงอีกครั้ง
“ไหวครับ แอลนอนได้”
“ให้พี่นอนเป็นเพื่อนอีกคืนมั้ย?”
อัลฟาส่ายหน้าเบาๆ “ไม่เอาหรอก เดี๋ยวพี่ซีหน้าเป็นยักษ์อีก” พลางเอ่ยวาจาที่คนฟังต้องกลั้นหัวเราะ
“แล้วเรื่องนั้นเป็นไงบ้าง”
“ตอนนี้คุมได้แล้วครับแด๊ดเคยบอกว่ามันคงจะหายไปเอง...แต่...” อัลฟาเอ่ยตอบ ก่อนจะพึมพำเสียงแผ่วในตอนท้าย
ให้คนฟังได้ยื่นหน้าเข้าไปใกล้กว่าที่เป็น “อะไรนะ?”
“เปล่าหรอกครับ พี่สเปเชียลไปนอนได้แล้ว” เจ้าตัวเล็กหันมาสบตาคนเป็นพี่ก่อนจะส่งยิ้มให้
สเปเชียลมองคนตรงหน้าอย่างลังเล “งั้นพี่ไปนอนแล้วนะ เปิดไฟหัวเตียงไว้แบบนี้...ฝันดีนะหนุ่มน้อย”เขาว่าแล้วกดจูบเบาๆ ที่หน้าผากอัลฟาอีกครั้ง
“กู๊ดไนท์ครับ” อัลฟาจูบแก้มสเปเชียลคืนแล้วส่งยิ้มหวานให้สเปเชียลยิ้มรับแล้วค่อยๆ ลุกขึ้น
อัลฟามองตามสเปเชียลออกไปก่อนจะเอ่ยเรียกเสียงติดจะอ้อน
“พี่สเปเชียล”
“หืม?” เจ้าของชื่อหันมาเลิกคิ้วแล้วยิ้มส่งให้
“กอดหน่อยได้มั้ยครับ”
สเปเชียลเห็นแบบนั้นแล้วก็ยิ้มกว้างแล้วเดินมาโอบเจ้าตัวเล็กเข้ากอดทำหน้าอ้อนๆ ยก 2 มือมาทางเขาแบบนี้
เป็นใครก็อดหมั่นเขี้ยวไม่ได้หรอกเวลาอัลฟาอ้อนใครจะใจแข็งขัดไหว
“นอนได้ยังเรา” สเปเชียลกอดลูบหัวอัลฟาอยู่สักพักก็ผละตัวออกมองหน้าอีกฝ่าย
พอเห็นเจ้าตัวพยักหน้าหงึกหงักก็ลูบหัวอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้น
“หลับฝันดีนะแอล”
“ฝันดีเหมือนกันน้า” อัลฟารับคำเสียงใสแล้วยิ้มหวานให้คนมองนึกเอ็นดู
สเปเชียลเป็นพี่ชายที่ดีที่สุดที่เขาจะสามารถมีได้...ตลอดเวลา6 ปีที่ผ่านมาที่เขาไม่ได้เจอพี่ชายคนนี้มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้นจนเขาแทบจะเล่าไม่หมด...ยังไม่มีเวลาได้คุยกันสักที
เขาอยากเล่า อยากกอดอยากบอกทุกอย่างกับพี่สเปเชียล...เขารักพี่สเปเชียลที่สุดเลย...
หลังจากประตูปิดลงและสเปเชียลออกจากห้องไปอัลฟาก็กวาดตามองรอบห้องนอนด้วยความกลัวลึกๆในใจภาพและความรู้สึกในวันนั้นกลับมาในความคิด...ห้องเย็นๆ ที่มืดมิดแบบนั้น
แสงที่สว่างจนมองเห็นแต่สีขาวโพลนไปทั้งนัยน์ตาแสงสีขาวและดำที่สาดสลับกันทำเขามึนหัว เมื่อไหร่ ที่ต้องอยู่ในห้องมืดสนิทคนเดียวเขาจะรู้สึกหายใจไม่ออกทุกครั้ง...
คิดแล้วเขาก็ขยับผ้าห่มคลุมถึงคอแล้วจับไว้แน่น...ยังมีแสงอยู่...ตอนนี้มีไฟเปิดอยู่
ไม่เป็นไรนะอัลฟา ไม่เป็นไร...
“เฮ้ย! มายืนทำไรตรงนี้เนี่ยซี” สเปเชียลร้องเสียงหลง ก่อนจะเอ่ยถามเมื่อปิดประตูห้องแล้วหันกลับมาเจอซียืนอยู่ในระยะประชิด
“…” ซีไม่ตอบ ทำเพียงมองหน้าสเปเชียลนิ่งๆ
“น่า...คืนนี้ไม่นอนกับแอลแล้ว ไปนอนๆ” สเปเชียลเห็นสีหน้าติดจะบึ้งของอีกฝ่ายก็ยิ้มมุมปาก
เมื่อคืนสเปเชียลขอไปนอนเป็นเพื่อนอัลฟาเนื่องจากน้องเพิ่งเปลี่ยนที่นอนแถมยังนอนคนเดียวเป็นครั้งแรกก็เป็นธรรมดาที่เขาต้องห่วงแต่กว่าซีจะยอมสงบได้ก็แทบแย่
“ทำไมไม่ปิดไฟ แล้วเรื่องนั้นคืออะไร?” ซีเอ่ยถาม
“แอบฟังอีกแล้วนะมึง”
ซีไหวไหล่รับคำอย่างไม่ใส่ใจนัก
“ตั้งแต่เด็กๆ แอลจะไปอยู่ที่ทำงานพ่อกับแม่ตลอดแล้วเคยไปติดอยู่ในห้องทดลอง ตอนนั้นกูก็อยู่...เผอิญไปเยี่ยมที่อังกฤษพอดีตอนหาตัวนี่แทบแย่ใช้เวลาตั้งนานกว่าจะเจอ...แล้วก็กลายเป็นกลัวความมืดไป” สเปเชียลว่าด้วยน้ำเสียงกังวลแล้วหันไปมองทางห้องอัลฟา “ไม่รู้จะนอนได้มั้ย”
ซีหรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างรู้ทัน “ไม่”
สเปเชียลถอนหายใจเฮือกใหญ่ “รู้อยู่แล้วน่า มึงไม่ให้กูไปนอนกับแอลหรอก”
“แล้วคุมอะไร?” ซีเอ่ยถามต่อเมื่อเห็นอีกฝ่ายเหมือนเลี่ยงที่จะพูด
“เออน่า ไปนอนเถอะไป เผื่อกูจะแวะมาดูน้อง”
“ให้ไอมานอนเป็นเพื่อน” ซีนิ่งคิดไปนิดก่อนจะเอ่ยขึ้นมา
สเปเชียลเลิกคิ้วกับประโยคที่เหมือนจะบอกเล่า... ไม่ใช่ประโยคคำถามเหรอ? มึงลืมเติมคำว่ามั้ยต่อท้ายรึเปล่าวะ?
“ไว้ลองถามไอดูแล้วกัน” ซีตัดจบแล้วคว้าตัวสเปเชียลขึ้นอุ้มก่อนจะเดินเข้าห้องไปอย่างที่คนถูกอุ้มก็ขี้เกียจจะโวยวายกับการกระทำที่ดูเหมือนจะเป็นความเคยชินของอีกฝ่ายไปแล้ว...
อยู่กันแค่ 2 คน ยอมๆ ไปหน่อยก็คงไม่เป็นไร
“ตื่นแล้วเหรอแอล” สเปเชียลที่เดินงัวเงียออกจากห้องนอนมาเอ่ยทักน้องขึ้นเมื่อเห็นเจ้าตัวนั่งกินขนมปังปิ้งอยู่ที่โต๊ะอาหาร
“นอนไม่ค่อยหลับเลยพี่สเปเชียล” อัลฟาตอบรับเสียงงัวเงีย ท่าทางเหมือนจะยังง่วงไม่ใช่น้อย
“ไปมหาลัยไหวมั้ย เมื่อคืนมันมืดไปเหรอ?” สเปเชียลรุดเข้าไปนั่งข้างๆ แล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“แอลแค่ยังไม่ชินที่นอนเฉยๆ” อัลฟาตอบยิ้มๆ อย่างไม่ต้องการให้อีกฝ่ายกังวล “ไม่ต้องห่วงครับ”
“...เปลี่ยนที่นอนแรกๆ ก็แบบนี้แหละเดี๋ยวก็ชินนะ” สเปเชียลได้ยินแบบนั้นก็ทำได้แค่เออออกับอัลฟา พลางลูบหัวเจ้าตัวเบาๆ
เจ้าตัวเล็กตรงหน้าเขาคงไม่รู้...เวลาไม่สบายใจทีไรจะเผลอพูดภาษาอังกฤษอย่างไม่รู้ตัวทุกที
“แอลจำพี่ไอได้มั้ย?”
อัลฟาหยุดคิดไปนิด “ได้ครับ”
“ให้พี่ไอมานอนเป็นเพื่อนมั้ย?” สเปเชียลเอ่ยถามยิ้มๆ
“ได้เหรอครับ?”
“แอลโอเคใช่มั้ยล่ะ เดี๋ยวพี่จะได้ลองถามไอ”
“แอลโอเคอยู่แล้ว” อัลฟาตอบรับไปด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก
เมื่อคืนอัลฟาแทบไม่ได้นอน...จำได้ว่าก่อนจะหลับก็ได้ยินเสียงนกร้องจิ๊บๆจากด้านนอกเสียแล้ว...
ปกติเวลานอนจะนอนกับแด๊ดเสมอถ้าวันไหนต้องนอนคนเดียวสำหรับห้องนอนที่ออกแบบแสงสว่างได้ดีพอของเขาก็ทำให้นอนหลับตาลงได้อย่างไม่ลำบากนัก
แต่หากได้ซุกตัวกับอกใครสักคนที่คุ้นเคยแล้วฟังเสียงจังหวะหัวใจเต้นก็จะสามารถหลับสนิทได้โดยไม่ต้องเปิดไฟไว้ แต่เมื่อคืนห้องมืดเกินไปสำหรับการนอนคนเดียวเปิดไฟหลักเลยก็สว่างเกินไป...เขานอนไม่หลับ...
ทำเอาควบคุมมันไม่ค่อยได้...
ตอนนี้เขาเหนื่อยชะมัด
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2016-1-25 08:16:27
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2016-6-5 21:41:58
โพสต์ 2018-8-16 01:41:00
โพสต์ 2018-8-17 07:22:38