|
C h a p t e r 1 4
❖
รู้ สึ ก
ร้องไห้…อาการแบบนี้ไม่ค่อยจะได้เห็นบ่อยนัก เอ็กซ์ไม่ค่อยชินกับอาการงอแงร้องไห้แบบเด็กๆ ของมนุษย์
ซาไลย์ไม่ร้องไห้กัน
แต่เห็นอาการแบบนี้ของเจ้าแมวในแขนแล้วก็ทนไม่ได้หลังจากเข้ามาในห้องนอนเล็กแล้วก็ตรงไปนั่งลง ที่เตียง
อัลฟาร้องไห้ตาแดงก่ำ สะอื้นจนตัวโยนแต่ไม่วายผละออกจากตัวเขาแล้วมองด้วยแววตาตัดพ้อจนต้องเลิกคิ้วสงสัย
เป็นอะไรขึ้นมาอีก?
“อัลฟา?” เอ็กซ์เอื้อมมือไปจับแขนเจ้าตัวเล็กที่กระโดดออกไปนั่งห่างจากเขาหลายช่วงตัวแต่ก็ต้องชะงัก เมื่อถูกปัดออกแล้วเขยิบถอยไปไกลกว่าเดิม
“...” เขาจ้องตานิ่งกับอัลฟาแบบที่ไม่เคยเห็นเจ้าแมวตรงหน้าสบตาเขาในลักษณะแบบนี้มาก่อน จะว่าไปก็ลักษณะเหมือนแมวพองขน ขู่ฟ่อๆ
“ไม่จับ!” อัลฟาถอยตัวเมื่อเอ็กซ์ทำท่าจะขยับเข้าจับตัวอีกครั้ง
“...”
พอเห็นท่าทางดื้อรั้นแบบน้ำตานองของอัลฟาแล้วก็ต้องถอนหายใจ แต่คนโตกว่าก็ไม่กล้าเข้าไปแตะเนื้อต้องตัวอะไรต่อ กลัวว่าจะแผดเสียงลั่นน้ำตาไหลพรากกว่าเดิม
“ฮือ” แต่พอเขาเขยิบตัวออกมาอัลฟาก็เบะปากแล้วร้องไห้โฮหนักกว่าเก่า
ทำเอาต้องหมุ่นคิ้วอย่างไม่เข้าใจ...เจอแบบนี้เข้าไปก็ทำอะไรไม่ถูก เวลามนุษย์เป็นแบบนี้ต้องทำยังไง?
ท่าทางหลั่งน้ำตางอแงของเจ้าแมวตรงหน้าทำเขากระวนกระวายอยู่ในอก จะเข้าไปจับก็กล้าๆ กลัวๆ ไม่เคยเห็นคนร้องไห้ด้วยอาการแบบนี้...
“ฮึก...ฮือ...อึก” มือเล็ก 2ข้างยกปาดที่ดวงตาซ้ายทีขวาทีแต่เหมือนว่าหยาดน้ำตาจะไม่หมดลงไปง่ายๆ ตราบใดที่เจ้าตัวยังคงสะอึกสะอื้นไม่หยุดแบบนั้น
คงเป็นจังหวะเดียวกับที่เอ็กซ์รวบตัวอัลฟามากอดแน่นอย่างรวดเร็วเร็วจนเจ้าตัวเล็กลืมร้องไห้ไปชั่วขณะ กระพริบตาปริบๆ อย่างงุนงง ราวกับมีความคิดว่า ‘พี่เอ็กซ์มากอดเขาตั้งแต่เมื่อไหร่?’ อยู่ในใจ
แต่พอรู้สึกตัวเด็กตัวแสบก็กระหน่ำทุบเข้าที่อกของเจ้าของอ้อมกอดที่ได้รับมาอย่างกะทันหันเข้าเต็มแรง แม้กำปั้นน้อยๆจะรัวเข้าที่บนตัวเอ็กซ์เรื่อยๆ แบบที่เจ้าตัวไม่ออมแรงแต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาสะดุ้งสะเทือนอะไร
หากสิ่งที่ทำให้รู้สึกกลับเป็นใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาของอีกฝ่ายมากกว่า
ผ่านไปสักพักเหมือนแรงชกจะลดลงเรื่อยๆปริมาณการต่อยก็ค่อยๆ น้อยตามไป เสียงปล่อยโฮดังๆ ก็ค่อยๆกลายเป็นสะอื้นในคอไหล่แคบๆ สั่นจนคนมองใจหาย
เมื่อคิดว่าพายุเริ่มสงบแล้วเอ็กซ์ก็ยกมือลูบที่หลังอัลฟาเบาๆรัดวงแขนให้เจ้าตัวเล็กเข้ามาชิดอก
คราวนี้อัลฟาไม่ได้ขืนตัวออกหรือโวยวายอะไรอีกแล้วกลับยกมือขึ้นเกาะคอเกาะบ่าเขาแน่นจนแกะ ไม่ออก…
เขาจึงรอจนอีกฝ่ายพอใจแล้วผละออกมาคุยเอง
“ฮึก” ผ่านไปเกือบครึ่งค่อนชั่วโมงอัลฟาก็ค่อยๆเอนตัวออกมามองหน้าเอ็กซ์
ทั้งดวงตาทั้งใบหน้าแดงก่ำจากการร้องไห้อย่างหนักน้ำยังคงไหลออกจากนัยน์ตาไม่หยุดดี ปากเล็กเบะลงด้วยความไม่พอใจ…
พอได้ร้องแล้วก็หยุดไม่อยู่
“สงบแล้ว?”
พอคนตรงหน้าเอ่ยปากเจ้าตัวเล็กก็ขมวดคิ้วแน่นแล้วทำท่าจะร้องอีกรอบจนคนถามต้องรีบขยับมือกดหัวอัลฟาลงที่บ่าตัวเองอีกครั้งพลางเอ่ยคำที่คล้ายจะสั่งแต่มีกระแสปลอบโยนอยู่ในที “พอแล้ว”
“พี่เอ็กซ์…ฮึก...ไม่อยาก…อึก…นอนกับแอลแล้วเหรอ...ฮือ...ไม่อยากให้แอล...ฮืก..กอดแล้วเหรอครับ”
เสียงเจ้าตัวสั่นและขาดเป็นห้วง เอ่ยอู้อี้ข้างหูยกมือปาดน้ำตาข้างแก้มลวกๆ ยิ่งพูดยิ่งร้องอย่างเด็กที่พูดเองสะเทือนใจเอง สิ้นประโยคคนฟังก็ขยับกดจูบที่ข้างขมับคนสะอื้นฮักเบาๆ
หากแต่ความเบาที่เจ้าตัวว่าทำเอาหัวอัลฟาเอียงตามแรงอย่างช่วยไม่ได้แต่ก็ทำให้น้ำตาแห้งลงได้ไม่ยาก
พอได้รับสัมผัสที่เหมือนจะอ่อนโยน (?) จากอีกฝ่าย ก็ทำให้อัลฟาเงยหน้าขึ้นมอง
นัยน์ตาสีเงินที่เคยเย็นชาและดุดันในความคิดตอนนี้กลับฉายแววอ่อนลงอย่างที่คนมองก็เบะปากจะร้องไห้อีกรอบ…ความอ่อนโยนที่แผ่ออกมาจางๆ ทำเขาใจสั่น
อาการอ้อนของเด็กหนุ่มเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนเอ็กซ์เองก็เริ่มหายใจติดขัดยามมองดวงตากลมที่แดงฉ่ำไปด้วยน้ำตา
ตัวอัลฟาก็ดูเหมือนจะรู้สึกถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปไม่แพ้กันเจ้าตัวแหงนหน้ายกตัวขึ้นหาอย่างขี้อ้อน
เอ็กซ์เองก็ไม่ได้ขัดใจถอยหนีเหมือนที่ผ่านมาโน้มหน้าเข้าใกล้แนบริมฝีปากเข้าที่พวงแก้มชมพูของอีกฝ่ายแล้วไถลปากไปเคล้าคลึงบดกลีบปากนุ่มของเจ้าแมวตัวเล็กหนักๆอย่างที่อัลฟาเองก็เริ่มชินกับสัมผัสที่ไม่ค่อยจะเบานักของเอ็กซ์ สัมผัสหนักแน่น…ดึงดัน เอาแต่ใจ
สัมผัสที่เขาเริ่มจะติด…ขาดไม่ได้
อัลฟาครางแผ่วในคอแล้วขยับตัวเบียดเข้าไปอีก…เหมือนว่าระยะผิวเนื้อแนบยังจะห่างไปสำหรับแมวขี้อ้อนตัวนี้
ผ่านไปสักพักเอ็กซ์ก็แทรกลิ้นเข้าไปตามรอยแยกกลีบปากที่ยังประกบแน่นของอัลฟา เจ้าตัวเล็กห่อไหล่ขึ้นเพราะความตกใจ…เอ็กซ์ส่งเสียงหัวเราะในลำคอ หึ...เป็นแมว...เวลาตกใจก็ต้องพองขนสินะ
“งือ” อัลฟางอตัวอีกครั้งหลับตาปี๋เมื่อเอ็กซ์ลากริมฝีปากมาถึงต้นคอ แต่ก็ต้องลืมตามองเมื่ออีกฝ่ายชะงัก
“อะไร?”
คนโดนถามกระพริบตาปริบๆ แล้วมองตามสายตาของเอ็กซ์มาที่...คอตัวเอง
“อ๋อ พี่สเปเชียลให้ไว้ครับ” เจ้าตัวเอ่ยตอบแล้วหยิบสร้อยเงินจี้เหล็กแผ่นที่ใส่อยู่ขึ้นมา “ก่อนไปต่างจังหวัด”
เอ็กซ์หรี่ตามองของในมืออัลฟาแล้วก็ขมวดคิ้ว...จ้องอยู่ไม่นานก็กระตุกยิ้มนิดๆแล้วส่ายหัวให้เจ้าตัวเล็ก บนตักสงสัยเล่นแต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากอะไร
สเปเชียลนี่จริงๆ เลย...
“...”
ปึก!
เอ็กซ์ที่มัวสนใจจี้เงินบนคอของอัลฟาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเจ้าตัวเล็กทุบเข้าที่อกเขาอีกครั้ง
“พี่เอ็กซ์ใจร้าย”
“...อืม”
“แอลไม่อยากนอนคนเดียว ไม่อยากนอนกับยูโรด้วย”
“อืม” เหมือนว่าประโยคสุดท้ายจะทำให้เขายิ้ม
“ไม่อยากให้พี่เอ็กซ์นอนกับพี่คนนั้นไม่อยากให้อยู่ห่างๆ แอล ไม่อยากให้เขยิบหนี ไม่อยากไปหมด” พอได้พูดหน่อยเจ้าตัวเล็กก็ถือโอกาสพูดออกมาเสียหมดทำเอาคนฟังนึกขำกับท่าทางจริงจังแบบนั้นแต่พอเห็นดวงตาคลอน้ำช้อนมองอย่างเสียใจก็ต้องตีหน้าจริงจังไปด้วย
“ฮึก” อัลฟาขมวดคิ้วแน่นมองคนตรงหน้าที่ยังคงนิ่งไม่พูดจาโอ๋เอาใจเหมือนแด๊ดหรือพี่สเปเชียลไม่นานก็ทนไม่ได้ยกแขนกอดคอแล้วซุกหน้าลงที่ประจำของตัวเองสะอื้นอีกครั้ง
เอ็กซ์ถอนหายใจเบาๆ แล้วขยับกอดรัดลูบหลังให้สงบลง โยกตัวเบาๆ ตามสันชาตญานจนคนในแขนเคลิ้มหลับไปทั้งน้ำตา
อาละวาดเสียจนหมดพลังงานไปเลยสินะ...
“พี่เอ็กซ์ มีอาร์ทักมา พี่คิวต้องการจะคุยด้วย”
เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่อาร์มินเดินเข้ามาในห้องนอนแล้วตามตัวเอ็กซ์ออกจากห้องไปขณะที่นั่งให้อัลฟาคลอเคลียอยู่
หลังจากวันนั้นอาร์มินก็ไม่ได้เอ่ยปากอะไรอีกเอ็กซ์เองก็คิดว่าเจ้าตัวน่าจะพอเข้าใจการตัดสินใจของเขาแล้ว
แม้จะรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่แต่เขาก็วางเฉยต่อเจ้าแมวนั่นไม่ได้
ตั้งแต่เมื่อวานคิวติดต่อมาไม่หยุดที่แดนวุ่นวายมากจนเขาเริ่มอยากจะกลับไปดูเองถ้าไม่ติดที่ฝ่ายนั้นยืนกรานว่าจัดการได้
อัลฟามองเอ็กซ์เดินตามอาร์มินออกไปแล้วก็มุ่ยหน้า…
ถ้าจะคุยโทรศัพท์ก็คุยในนี้ตรงนี้เลยไม่ได้รึไงกัน
งอแงในใจแล้วก็ยื่นมือไปหาเบต้าให้เข้ามาหาตน
หันไปมองนาฬิกาแล้วก็ลุกไปแต่งตัว ตอนนี้ 11 โมงแล้ว เขามีเรียนตอนบ่าย
แกรก
อัลฟาที่อยู่ในชุดนักศึกษาเดินออกมาจากห้องแล้วก็ต้องแปลกใจที่เห็นอาร์มินนั่งหลับตายกมือแตะปลายนิ้ว ที่ข้างขมับโดยมีเอ็กซ์นั่งอยู่ใกล้ๆแต่เร็วจนเกือบมองไม่ทันเอ็กซ์ก็จับขาให้อาร์มินลืมตาขึ้นแล้วทั้งคู่ก็หันมามองอัลฟาเป็นตาเดียว
“พี่เอ็กซ์...แอลต้องออกไปมหาลัยแล้ว”
“อ่า...” เอ็กซ์ครางรับแล้วขยับตัวลุกขึ้นพอดีกับที่เสียงกดออดดัง
“เดี๋ยวแอลไปเปิดเอง”
อัลฟาว่าแล้วก็รุดไปเปิดประตูยูโรยิ้มร่าเข้ามาในห้อง
“อ้าววันนี้มึงมีเรียนเหรอแอล” คนมาใหม่เดินไปวางถุงขนมที่โต๊ะอาหารแล้วหันมาถามอัลฟาหลังจากเห็นเพื่อนแต่งตัวเต็มยศ
“อือ เรียนบ่ายอาจารย์นัดเพิ่มเติม”
“อ้าวเหรอ กูก็ไม่ได้โทรถามมึงก่อน”
“พอดีเลย นายไปส่งอัลฟาที่มหาลัยหน่อย” พอได้ยินเอ็กซ์พูดแบบนั้น เจ้าตัวเล็กก็หันขวับไปมองทันที
แต่ไม่ทันให้เจ้าตัวงอแง เสียงทุ้มก็อธิบายต่อ “มีธุระต้องทำ เดี๋ยวตอนเย็นไปรับ”
พออีกฝ่ายอธิบายด้วยอาการเหมือนจะปรามแบบนั้นก็ทำได้แค่พยักหน้ารับคำอย่างช่วยไม่ได้
“พี่คิวบอกว่าติดระบบอยู่จุดนึงครับเหมือนมันจะเสียหายเกินกว่าจะซ่อม อาจจะต้องปลดแล้วใส่ใหม่”
“ลองรีระบบที่ศูนย์กลางรึยัง”
“ลองแล้วครับ แต่โค้ดส่วนกลางซับซ้อนเกินไปพี่คิวอ่านไม่ออก”
“บอกไปว่าพี่จะกลับไปดูเอง”
“....”
เอ็กซ์ขมวดคิ้วเมื่ออาร์มินเงียบไปพักใหญ่แต่เจ้าตัวก็ยังเงียบรออย่างใจเย็น
ไม่นานนักอีกฝ่ายก็ลืมตา
“ว่าไง?”
คนถูกถามหัวเราะไม่มีเสียงอย่างเหนื่อยใจแล้วส่ายหน้า “ปวดหัวครับ” เขายกมือนวดขมับ “มีอาร์พูดมาก”
เอ็กซ์ได้ยินแบบนั้นก็กระตุกยิ้ม “แล้วตกลงว่าไง”
“พี่คิวคงบอกว่าไม่ต้องน่ะครับแต่มีอาร์อยากให้กลับ บ่นกลับไปกลับมาไม่หยุด เสียงแหลมๆ นั่นทำผมปวดหัวเลยขอพักก่อน”
“อืม” อาการของอาร์มินทำให้เอ็กซ์ตอบรับแต่โดยดีแล้วเอนหลังพิงโซฟาผ่อนคลาย
“พี่เอ็กซ์รู้สึกกับเด็กนั่นแบบที่พี่ซีรู้สึกมั้ยครับ”
อยู่ๆ อาร์มินก็เอ่ยเปลี่ยนเรื่อง...เรื่องที่ทำให้เขาถึงกลับต้องเม้มปากแน่นหัวใจเต้นแรงอย่างคนโดนจี้ใจดำ
“…” ความเงียบกลับมาทำงานอีกครั้งหากแต่เอ็กซ์รู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่ได้ปล่อยผ่านคำถามเมื่อครู่
การเงียบครั้งนี้คือการรอให้เขาเอ่ยปาก
“ไม่ได้เกลียด”
คำตอบที่สเปเชียลเคยได้รับ...แต่การตีความของ 1คนกับ 1 ซาไลย์ ต่างกันโดยสิ้นเชิง
คำตอบที่สเปเชียลฟังแล้วดูเป็นคำตอบกลางๆ ที่ไม่มีอะไรกลับทำให้อาร์มินเบิกตากว้างกัดริมฝีปากล่างแน่น
ไม่ได้เกลียด...ซาไลย์ที่เกลียดมนุษย์อย่างกับอะไรแบบพี่เอ็กซ์...
ไม่ได้เกลียดเจ้านั่น
ทำไม? มนุษย์มันมีอะไรดีนักหนา
ขนาดพี่เอ็กซ์ที่เกลียดซะจนไล่ตามพี่ซีออกจากแดนเพื่อตั้งใจจะทำลายมนุษย์ตอนนี้ยังโอนอ่อนตามความคิดที่เคยค้านเสียจนนึกกลัวแบบนั้น
สรุปซาไลย์เกิดมาเพื่อยอมมนุษย์จริงๆ ใช่มั้ย?
อาร์มินคิดวนเวียนในใจอย่างสับสน เขาเสียใจ…ไม่เข้าใจ... พี่เอ็กซ์...ต้นแบบของเขาเปลี่ยนไปแล้ว
เขารู้สึกเหมือนโดนทอดทิ้ง
“พี่ลีริกซ์…”
“หืม” พี่ลีริกซ์ที่นั่งรอเอ็กซ์เป็นเพื่อนอัลฟาอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าคณะหันไปมองเด็กที่นอนหนุนแขนตัวเองอยู่ตามเสียงเรียก
“พี่ลีริกซ์มีแฟนมั้ยครับ”
“แฟน?” คนถูกถามเอ่ยทวนอย่างขำๆ
“อือ เกิร์ลเฟรนน่ะครับ”
“ฮ่ะๆ พี่ไม่มีเกิร์ลเฟรนหรอก เคยมีก็แต่บอยเฟรน”
“หืม? จริงเหรอครับ”พอได้ยินคำตอบที่แปลกไปกว่าที่คาดไว้ก็เงยหน้าขึ้นมองอย่างสนใจทันที
“จริงสิ แต่เลิกแล้วล่ะ”
“ทำไมถึงเลิกล่ะครับ” อัลฟาชะงักไปนิด “แอลถามได้มั้ย?”
“ได้สิ” คนถูกละลาบละล้วงไม่ได้ใส่ใจเอาความกลับยิ้มขำอย่างคนที่ไม่ได้ฝังใจ “คนเราพอไม่ได้รักกันแล้วก็ต้องเลิกกันเป็นเรื่องปกติ”
“ไม่ได้รักแล้ว? มันง่ายแบบนั้นเลยเหรอพี่ลีริกซ์อยู่ๆ จะเลิกรักกัน”
“ก็ไม่ใช่กับทุกคนหรอกแต่เมื่อไหร่ที่ไม่อยากอยู่ใกล้ ไม่อยากใช้เวลาด้วย ไม่อยากสัมผัสหรือใกล้ชิดมันก็คบกันไม่รอดหรอกจริงมั้ย”
อัลฟาคิดตาม แล้วพยักหน้าเห็นด้วย
“แล้วแอลล่ะมีมั้ย เกิร์ลเฟรนหรือบอยเฟรน?”คนอายุมากกว่าถามกลับอย่างล้อเลียน
ให้เจ้าตัวเล็กส่ายหน้าแล้วฉีกยิ้ม “ยังไม่มีหรอกครับ” แล้วก็เงยหน้ามองเหมือนนึกอะไรออก
“แต่คนที่อยากอยู่ใกล้อยากใช้เวลาด้วยอยากสัมผัสและใกล้ชิดน่ะ...แอลมีนะ”
ลีริกซ์เลิกคิ้วยิ้มขำเมื่ออีกฝ่ายลอกคำพูดเขามาทั้งประโยค
“ฮ่ะๆ ดีแล้วๆ” พูดแล้วก็ขยับมือขยี้หัวเจ้าตัวเล็กไปมา
“อัลฟา”
เสียงทุ้มดุที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหลังเจ้าตัวเล็กหันไปมองแล้วยกยิ้มวิ่งเข้าหาทันที ลีริกซ์โบกมือลากลับ เมื่ออัลฟาหันมาเอ่ยลาด้วยอาการร่าเริงเกินเหตุ
คนหมดประโยชน์นั่งมองเพื่อนรุ่นน้องเดินเกาะแขนเกาะเอวผู้ชายตัวสูงอีกคนไกลออกไปเรื่อยๆก็กระตุกมุมปากยิ้ม
เดาได้ไม่ยากเลยนะว่าคนนั้นน่ะหมายถึงใคร...แอลเอ๊ย
“หึ”
ยูโรกระตุกยิ้ม ทำสีหน้าเซ็งๆ หลังจากนั่งดูอัลฟานั่งซุกตัวอยู่ที่ตักเอ็กซ์ด้วยสีหน้ามีความสุขจนน่าหมันไส้
หมั่นไส้จริงๆ ไอ้เด็กเอาแต่ใจนี่!
“แอล พี่สเปเชียลกลับวันไหน” กูต้องแวะมาที่นี่อีกกี่วันวะเนี่ย
คนถูกถามหันมามองแล้วยกมือนับนิ้ว “วันศุกร์หน้า อีก 6 วัน”
ได้คำตอบแล้วคนถามก็กรอกตาไปมา
“แต่ถ้ายูโรไม่ว่าง ไม่ต้องมาทุกวันก็ได้นะ 2วันครั้งก็ได้”
“ตามนั้น” พอได้ยินข้อเสนอที่น่าพอใจก็รีบว่าตามอย่างไม่โต้แย้งทันที
จะให้มานั่งดูคนคลอเคลียกัน กับไอ้หน้าตายข้างๆ นี่ไม่มีไรสนุกเลยสักนิด
คิดแล้วก็เหล่มองอาร์มินอย่างระอาก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดแบบคนไม่มีอะไรจะทำ
RrrrRrrrr
RRrrrrRrrrr
เสียงโทรศัพท์อัลฟาบนโต๊ะข้างๆ ยูโรดังขึ้นเจ้าของโทรศัพท์มองมาแล้วแบมือจะเอาแบบที่คนอยู่ใกล้กว่าก็ส่งให้ทันทีโดยไม่ได้มองหน้าจอ
พออัลฟารับไปก็ขมวดคิ้วแล้วกดรับ นิ่งไปพักใหญ่จนกลายเป็นจุดสนใจเดียวของ 1 คนกับอีก 2 ซาไลย์
อัลฟาพึมพำตอบรับเป็นภาษาอังกฤษเบาจนยูโรเองก็ไม่ได้ยิน
หากแต่อีก 2 ที่ไม่ใช่คนกลับตั้งใจฟังทุกถ้อยคำจากปลายสายและต้นสายอย่างชัดเจนในโสตประสาท
เอ็กซ์หมุ่นคิ้วเล็กน้อยหลังจากอัลฟาวางสายแล้วหันมายิ้มให้เขาเหมือนไม่มีอะไร แต่บทสนทนาเมื่อครู่ยังคงคาใจเขาอยู่
‘มะรืนฉันจะไปถึงที่นั่น ยังไงจะติดต่อไปอีกที’
‘ครับมิสเตอร์ไคลด์’
มิสเตอร์ไคลด์เป็นใคร?
- แ ถ ม -
“เอ็กซ์”
เจ้าของชื่อหันมองเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากด้านหลัง “อะไร?”
“ช่วยตอบคำถามหน่อยดิ” เดย์ว่าแล้วก็ขยับตัวนั่งลงที่โซฟาตรงข้าม
เจ้าตัวมองตามแล้วขมวดคิ้ว “เพื่อ?”
“น่า...ช่วยหน่อย หัวตัน มาทำความรู้จักกันก่อน”
คำที่คนฟังก็เบะปากทันทีที่ได้ยิน “ไม่” ปฏิเสธห้วนๆ แล้วก็หันหน้าหนี
คนจะถามหรี่ตามองนิ่งๆ “งั้นเลิกเขียน ไม่ต้องอะไรกันละน้ององน้องแอล”
เอ็กซ์หันมาหรี่ตามองตอบจ้องตากันอยู่อย่างนั้นจนสุดท้ายคนถูกขู่ก็ถอนหายใจแล้วส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะยอมพยักหน้า “ว่ามา”
เดย์ยกยิ้มอย่างพอใจ “เล่น 20 คำถามกัน”
เอ็กซ์พ่นลมหายใจยาวๆ แทนคำตอบแบบที่อีกฝ่ายก็ไม่ใส่ใจ
“ตอนนี้เป็นไงบ้าง”
“รำคาญ”
“ผิดประเด็นละแต่ช่างมันเอาใหม่...รู้สึกไงบ้างกับมนุษย์ตอนนี้”
“ไม่ชอบ”
“ยังเหมือนเดิม?”
“อืม”
“รวมสเปเชียลด้วยมั้ย”
“…ไม่ได้เกลียดอะไร”
“หืม...ชอบรึเปล่า”
“...”
“ช่างมัน...เอ็กซ์นี่หวงพวกพ้องใช่ปะ”
“อืม”
“งั้นตอนแรกๆ นี่หวงซีมั้ย”
“...เล็กน้อย”
“เฮ้ยเอาจริง ตอนแรกนี่จิ้นซีเอ็กซ์นะ”
“...”
“เคยระบายความต้องการด้วยกันปะ” (กลั้นยิ้มพยายามตีหน้านิ่ง)
(ขมวดคิ้ว) “ไม่ สายเดียวกัน”
“อ่อ...สายรุกชัดเจนสินะ”
“ว่าแต่แล้วอาร์มินนี่ยังไง”
“เลี้ยงมา”
“แล้วมีกับอาร์มินแบบ...เอ่อ...แบบ...แบบไอกับพวกคิวพวกซี”
“อาร์มินไม่”
“อ้าว ทำไมอ่ะ? เพราะเลี้ยงมาปะ?”
“เกี่ยวอะไรกับเลี้ยง?”
“เอ่า จะรู้ปะล่ะก็ถ้าเป็นมนุษย์ก็...แบบ...ไม่รู้ดิ”
“อาร์มินไม่เหมือนไอ รายนั้นกระทำ”
“อ่อ” (สายรุกนี่เอง)
“ว่าแต่ไม่ลองรับดูเหรอ มีคนเขารีเควสมานะ”
“...” (มองอาฆาต)
“อะ..ช่างมัน...เอ่อ...พอแค่นี้ก่อนละกัน”
สิ้นประโยคก็ขยับยิ้มแหยแล้วเฟดตัวออกห่างอย่างกลัวตาย...
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2016-2-2 06:08:52
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2016-6-6 09:25:47