|
C h a p t e r 1 7
❖
อ า ก า ร
เสียงลมหายใจที่หอบหนักอย่างน่าเป็นห่วงดังขึ้นต่อเนื่องทั้งคืน ตัวที่แดงจัดและอุณหภูมิสูงจากพิษไข้ ขยับตัวบิดกายไปมาอย่างทรมาณ
นัยน์ตาสีเงินหรี่ลงคิ้วเข้มขมวดแน่นอย่างกังวลใจ ขยับเข้าไปจับแขนจับคออัลฟาทุกครึ่งชั่วโมงหันมองนาฬิกาเป็นระยะ แต่ก็ดู เหมือนท่าทางและอาการที่ไม่ปกติของเจ้าตัวเล็กก็ยังคงน่าเป็นห่วงไม่ได้ดีขึ้นไปกว่าเมื่อคืนวาน
“แอล...กินยาหน่อยนะ” สเปเชียลปลุกอัลฟาให้ปรือตามองตนสีหน้าเป็นห่วงอย่างปิดไม่อยู่
เขาประคองหลังอัลฟาขึ้น เอ็กซ์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็เขยิบให้อัลฟาพิงลงมาสบายๆ
สเปเชียลเหลือบมองหน้าเอ็กซ์เล็กน้อยแล้วยื่นยาเม็ดสีฟ้าให้อัลฟา ก่อนจะส่งแก้วน้ำเปล่าตามไป
“อึก...คะ...แค่ก”
อัลฟาที่พยายามกลืนยาลงคอพ่นน้ำออกมาจนช่วงบนเปียกเหมือนเจ้าตัวจะไอตลอดเวลาจนดื่มน้ำไม่ได้
สเปเชียลที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็รีบลูบหลังเจ้าตัวเล็กทันทีสีหน้าเป็นกังวลอย่างปิดไม่มิด เขาหยิบแก้วจากมืออัลฟาวางไว้ข้างๆ แล้วกอดปลอบ
“ไม่เป็นไรนะแอล” เสียงนุ่มๆของสเปเชียลพูดซ้ำไปซ้ำมาอย่างนั้นเมื่อน้องชายในอ้อมกอดเริ่มร้องไห้ หนักขึ้น
เวลาอัลฟาป่วยจะอ่อนไหวหว่าปกติเสียมากถ้าไม่สบายเจ้าตัวจะขี้แงมาก ไอมากๆ ก็จะร้องไห้ พอปวดหัวก็ร้องไห้พอร้องไห้ก็ปวดหัวอีก วนไปวนมาแบบนี้ไม่หายเสียที
“ไม่ร้องนะแอล เงียบก่อนนะ”
สเปเชียลขมวดคิ้วแน่นโยกตัวอัลฟาไปมาพยายามปลอบให้นิ่ง เขาเองก็เครียดทุกครั้งที่เจ้าตัวเล็กไม่สบาย เพราะอาการที่ว่ามาทั้งหมดทำให้หายช้ากว่าปกติหลายเท่านัก
เมื่อเห็นเจ้าตัวสงบลงแล้วคนเป็นพี่ก็ผละออกจากน้องแล้วเดินไปหยิบเสื้อในตู้มาเปลี่ยนให้แทนเสื้อที่เปียกไปเพราะการสำลักเมื่อครู่ พอเปลี่ยนเสร็จก็ขยับตัวกอด ลูบหลังอัลฟาต่อ
เอ็กซ์ยืนมองอัลฟาแบบนั้นแล้วก็กังวลตามนัยน์ตาสองสีนั่นแดงก่ำจนน่ากลัว น้ำตาไหลไม่หยุดมาหลายชั่วโมงแล้วสะอื้นตัวสั่นเหมือนลูกแมวป่วย เบต้าเองก็ได้แต่ครางหงิงๆอยู่นอกห้องเพราะถูกสเปเชียลกันไว้ไม่ให้เข้ามาในอาณาเขตประตู
“เขาจะตายมั้ย” อาร์มินที่เดินเข้ามาหยุดดูอยู่ที่ประตูได้พักนึงเอ่ยปากขึ้นเสียงเรียบๆ
สเปเชียลได้ยินแว่วเข้าหูก็หันขวับมาทันทีทั้งที่มือยังโอบอัลฟาอยู่ “พูดบ้าอะไร! ปากมึงนี่!”
“ฮึก...ฮือ” พอเสียงดังมากๆเกิดขึ้นใกล้หู เจ้าตัวเล็กก็ร้องไห้หนักขึ้นกว่าเดิม
อาการแบบที่คนที่ออกปากตวาดไปเมื่อครู่ต้องตกใจจนรีบหันกลับมาปลอบน้องอีกครั้ง
“แอล โอ๋ๆ พี่ขอโทษนะ ไม่ต้องร้องนะ ชู่ว”
เอ็กซ์มองท่าทางแบบนั้นก็เดินมานั่งลงข้างเตียง “เดี๋ยวดูเอง”
แต่เหมือนคนเป็นพี่ชายจะระแวงไม่ยอมปล่อยให้ซาไลย์ที่มีประวัติการดูแลติดลบแบบเอ็กซ์เข้ามาแทนที่
“มีอะไรเดี๋ยวไปเรียก นายไปพักเถอะน่า”
พอได้ยินแบบนั้นก็เริ่มเอนเอียงขึ้นมาก็ตั้งแต่เมื่อคืนเขายังไม่ได้นอนพักเลยสักนิดต้องนั่งเฝ้านั่งเช็ดตัวให้อัลฟาทั้งคืน
“ไปเถอะ”
เมื่อเอ็กซ์ย้ำคำ สเปเชียลก็ค่อยๆ ปล่อยให้อัลฟานอนราบลงกับเตียงแล้วลุกถอยออกมา “งั้นฝากมึงหน่อย มีไรก็รีบไปเรียกกู”
เอ็กซ์ขยับเข้าไปใกล้อัลฟาทันทีที่สเปเชียลเดินออกจากห้องไปเข้าช้อนตัวอัลฟาให้พิงอกตัวเองแล้วโอบแขนรัดตัวสั่นๆ ของเจ้าลูกแมวไว้
ตัวร้อนชะมัด...
เอ็กซ์ขมวดคิ้วแน่นอย่างกังวลกับอาการน่าเป็นห่วงของคนในแขนก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบผ้าที่บิดหมาดๆพาดไว้ที่ขอบอ่างข้างๆ มาซับที่คออัลฟาเบาๆ แบบที่พอคนป่วยได้รับความรู้สึกเย็นๆ เข้ามากระทบกายก็ขยับหนีแล้วมุ่ยหน้าเบะปากอีกครั้ง
“อึก...ฮือ”
คนที่กำลังเช็ดตัวก็ชะงักเล็กน้อยก้มลงไปจนปากชิดที่ใบหูแล้วเอ่ยปากกล่อมไปด้วย “ไม่เป็นไร” เขาพูดคำนี้ซ้ำๆ จนเจ้าตัวเล็กมีสีหน้าที่ผ่อนคลายขึ้น
แต่น้ำตาก็ยังคงไหลไม่หยุดจนเขาเองก็ชักสงสัยว่าเอาน้ำมาจากไหนมากมายขนาดนี้
พอเช็ดตัวเสร็จก็เหลือบไปเห็นถุงยาสีฟ้าข้างๆอ่างน้ำเอ็กซ์จ้องเจ้ายาตัวปัญหาที่ทำให้คนในแขนสำลัก ไอจนตัวโยนร้องจนน้ำหูน้ำตาไหลเมื่อครู่แล้วก็ครุ่นคิดไป
สเปเชียลบอกต้องกิน 2 เม็ด...ทุก3 ชั่วโมง เมื่อครู่ยังกลืนเข้าไปไม่ได้...
ไม่กินก็ไม่หายสินะ
ขมวดคิ้วคิดไปไม่นานก็หยิบยาขึ้นมา 2 เม็ดโยนเข้าปากแล้วดื่มน้ำตามเข้าไปก่อนจะรีบประกบปากเข้ากับเจ้าตัวเล็กแน่นๆ
ปล่อยยาและน้ำให้ไหลผ่านจากปากไปสู่ปากช้าๆส่งลิ้นที่มียาวางอยู่เข้าไปดุนดันให้อีกฝ่ายเปิดปากเปิดคอ รับยา
“อื้อ! อือ...อึก”
พอน้ำหมดปากก็พอดีกับที่เจ้าตัวเล็กกลืนเม็ดยาลงคอไปเอ็กซ์ถอนปากออกมองหน้าอัลฟา
เจ้าตัวยังมีอาการสะอื้นน้อยๆ อย่างคนร้องไห้หนักเขาไล้มือไปตามกรอบหน้าของอัลฟา
ผิวกายยังร้อนอยู่เลย...รีบๆ เป็นปกติสักทีสิ
“เป็นยังไงบ้าง?” ผ่านไปกว่า3 ชั่วโมงที่เอ็กซ์นอนกอดอัลฟาอยู่แบบนั้นหยิบผ้ามาเช็ดตามตัวให้เป็นระยะสเปเชียลก็เดินเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าที่ดีกว่าเมื่อครู่เล็กน้อย
“หลับอยู่”
สเปเชียลเดินมานั่งลงที่ข้างๆ เตียงแตะหลังมือไปที่ข้างแก้มอัลฟาแล้วขมวดคิ้วแน่น
“ตัวยังร้อนอยู่เลย...เออ!” เจ้าตัวอุทานออกมาอย่างลืมตัวแต่แล้วก็ต้องรีบปิดปากเพราะกลัวอัลฟาตื่น
เอ็กซ์เองก็มองเขาเสียตาดุเลย...
“โทษๆ คือกูลืมให้อัลฟากินยาเลย นี่ 3 ชั่วโมงที่แล้วก็ไม่ได้กิน จนถึงตอนนี้ 6 ชั่วโมงแล้ว”
“กินไปแล้วตอนนายออกไป”
“อ้าวเหรอ แอลไม่ไอแล้วเหรอ?” สเปเชียลเอ่ยถามอย่างสงสัย
เพราะที่ผ่านมาพอป้อนทีไรเจ้าตัวเล็กก็ไอจนพ่นยาทุกทียิ่งมากครั้งอาการยิ่งหนักขึ้นตาม จนครั้งล่าสุดที่ถึงกับกลืนไม่ได้เลย แล้วยิ่งได้ยินเสียงไอแผ่วๆจากคนที่นอนหลับสนิทอยู่ยิ่งไม่เข้าใจ
“ไอ”
“อ้าว” คำตอบที่ไม่ได้ทำให้หายสงสัยแต่กับงงมากขึ้นไปอีก “เออช่างเหอะ ปลุกแอลมากินยาก่อน”
พอได้ยินแบบนั้นเอ็กซ์ก็ก้มลงไปมองอัลฟาแล้วแตะตัวเรียกเบาๆ
เรียกอยู่พักนึงเจ้าตัวเล็กก็ปรือตามอง “อือ...แค่ก”
“กินยาก่อนนะแอล” สเปเชียลว่าแล้วก็หยิบยากับน้ำมารอระหว่างที่เอ็กซ์ประคองตัวอัลฟาให้ลำตัวที่พิงกับอกเขาตั้งตรงกว่าเดิมเล็กน้อย
“แค่ก!”
สเปเชียลเห็นอาการไอของอัลฟาแบบนั้นก็ลังเลที่จะให้น้องกินยา
เอ็กซ์ที่นั่งดูอยู่ก็แบมือมาตรงหน้าขอยาจากสเปเชียลดื้อๆ แบบที่คนถูกขอก็ส่งให้งงๆ
แล้วยิ่งต้องเบิกตากว้างเมื่อเอ็กซ์โยนยาเข้าปากแล้วคว้าแก้วน้ำจากมือเขาไปดื่มก่อนจะประกบปากตัวเองเข้ากับปากอัลฟา
“เฮ้ย!”
เสียงตะโกนของสเปเชียลดังออกไปข้างนอกจนซีกับอาร์มินเคลื่อนตัวเข้าห้องมาอย่างรวดเร็วแล้วก็ต้องชะงักนิ่งไปกับภาพที่เห็น...
ปากเอ็กซ์ยังคงแนบแน่นอยู่กับกลีบปากของอัลฟามุมปากมีน้ำไหลลอดออกมาไหลผ่านคางลงไปจนถึง ช่วงคอ
คออัลฟาขยับขึ้นลงเหมือนกำลังรีบกลืนน้ำที่ถูกป้อนจากปากอีกฝ่ายไม่หยุด ทั้งห้องเงียบสนิทมีเพียงเสียงครางอื้ออึงเบาๆ และเสียงกลืนน้ำจากคนตรงหน้าทั้งคู่เท่านั้น
อาร์มินมองภาพตรงหน้าแล้วก็ถอนหายใจก่อนจะหรี่ตาลงแล้วหมุนตัวออกจากห้องไป ในขณะที่ซีเองก็รอห้ามทัพที่กำลังจะเกิดขึ้นไม่ช้านี้แน่นอน และไม่ทันคิดเสร็จดีด้วยซ้ำ...
“เฮ้ย! นี่..มึง...” สเปเชียลแหกปากลั่นได้คำเดียวแล้วก็อึกอักพูดไม่ออก ซีหัวเราะเล็กน้อยหลับตาส่ายหัว อย่างคิดไม่ผิด...หนังซ้ำรึเปล่าเนี่ย
“งือ...อึก”
สเปเชียลชะงักเมื่อเจ้าตัวเล็กในแขนคนตรงหน้าเริ่มเบะปาก...ลืมตัวโวยวายอีกแล้ว
“เอ็กซ์มึง...เว้ย” คนเป็นพี่ชายขมวดคิ้วพูดอะไรไม่ถูกจะด่าก็ด่าได้ไม่เต็มปากยังไงไม่รู้
มันถือว่าช่วยมั้ยวะเนี่ย?! ...แต่...เดี๋ยวนะ!
“ที่มึงบอกตอนกูออกไปให้กินไปแล้วอ่ะ...แบบนี้ด้วยเหรอวะ”
“อืม”
ให้ตายเถอะพระเจ้า!
สเปเชียลทึ้งหัวตัวเองแรงๆ อย่างสับสนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เค้าตัดสินไม่ถูกว่าควรจะโวยวายต่อหรือควรขอบคุณมันดี แต่แล้วก็ต้องเลิกคิดฟุ้งซ่านตอนที่อัลฟาเริ่มไออีกครั้ง
“ไหวมั้ยแอล”
คำถามที่เจ้าตัวเล็กไม่ได้ตอบกลับหลับตาปี๋ไอจนหน้าเริ่มแดง
“ไม่ไหวแล้วมั้ง...ให้พี่พาไปหาหมอเถอะนะแอลนะ”สเปเชียลจับแขนอัลฟาเขย่านิดๆ อาการของน้องทำเขาร้อนรน “พี่ขอนะ”
“อึก...ฮึก...ไม่” อัลฟางอแงทั้งที่ยังหลับตาแล้วขยับตัวซุกเข้าหาเอ็กซ์แบบที่สเปเชียลเองก็เริ่มจะหมด หนทางแล้ว...
ยิ่งป่วยยิ่งดื้อ เอาไม่อยู่เลยจริงๆ
“แอล...”
“ฮึก” อัลฟาเบะปากร้องอีกครั้งเมื่อโดนบังคับกลายๆเอ็กซ์ยกมือลูบหลังให้นิ่งแล้วหันไปทางสเปเชียล
“ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป”
พอได้ยินแบบนั้นก็ต้องอ้าปากค้าง
ตกลงคนหัวเน่านี่คือกูสินะ?
RRrrrRrrrr
RrRrrrrRrr
ฟุ้งซ่านในหัวได้สักพักโทรศัพท์ในกระเป๋าก็สั่นให้ต้องลุกออกไปรับ
‘EURO’
“ว่าไงยูโร”
[อะ..พี่สเปเชียลคือ...ผมโทรเข้าหาแอลไม่ติด]
“อ๋อพี่ปิดเครื่องเองล่ะแอลไม่สบายไข้ขึ้นใหญ่เลย”
[...ไม่ยอมไปโรงพยาบาลด้วยสินะครับ]
“หืม? ใช่ รู้เหรอว่าทำไม”
[อ่า...ก็ครับวันนี้ผมเข้าไปเยี่ยมไม่ได้มาธุระกับที่บ้าน แอลดีขึ้นบ้างรึยังครับ?]
“อ๋อ ไม่เป็นไรหรอกถึงยูโรมาตอนนี้ก็คงไม่รู้เรื่อง รายนั้นงอแงสุดๆ”
[ฮ่ะๆ ครับ แต่เดี๋ยวผมเข้าไปมะรืนนี้]
“โอเค แล้วเจอกันนะ”
[ครับผม...เอ่อ]
“หืม?”
[เปล่าครับ หวัดดีครับพี่สเปเชียล]
“มองอะไร” พอวางสายแล้วก็หมุนตัวจะกลับเข้าไปหาอัลฟาแต่เจอซียืนมองมาอยู่ก่อน
“...ใคร”
สเปเชียลเลิกคิ้วแล้วก็อ้าปากอ๋อเมื่อซีพยักหน้ามาทางโทรศัพท์ในมือ “อ๋อ ยูโรไงเพื่อนแอล”
“อืม...”
“แอบฟังตลอดเลยนะมึงอ่ะ ไป กูจะเข้าไปดูน้อง”
ซีกางแขนรวบเอวสเปเชียลไว้ “ไม่ต้องเข้าไปหรอกให้เอ็กซ์ดู”
“…” สเปเชียลนิ่งไปเมื่อได้ยินซีพูดแบบนั้น
มันก็จริง...เข้าไปก็ดูเหมือนจะช่วยอะไรไม่ได้
คิดแล้วก็เริ่มเหงาเหมือนกันนะเนี่ย...
“เออ แล้วไอ้ปากเสียนั่นไปไหนแล้วล่ะ” สเปเชียลหันซ้ายหันขวามองไม่เจอใครในห้องอีกก็เอ่ยปากถาม
“อาร์มิน?”
“เออ”
ซีส่งเสียงหัวเราะในกับสรรพนามที่สเปเชียลใช้เรียกคนที่อ้างถึง “ออกไปหาเอนไซม์”
“หืม? หาเป็นเหรอ”
อยู่แต่ในแดนไม่ได้เจอมนุษย์มาก่อนงี้จะเป็นงานเหรอไง
ความคิดที่ซีเหมือนจะรู้ทัน “สัญชาตญาณน่ะ ซาไลย์มีรูปเป็นทรัพย์”
คำอธิบายที่น่าหมันไส้จนต้องเบะปาก “จะอ้วก”
ซียิ้มมุมปากแล้วก้มลงไปฟัดแก้มเด็กในแขนอย่างหมันเขี้ยว...ทำตัวน่ารักได้ตลอด
“พี่เอ็กซ์...”
เอ็กซ์ก้มหน้ามองเจ้าตัวเล็กเมื่อได้ยินเสียงเรียก “หืม”
ได้สติแล้วเหรอ?
หลังจากผ่านมาเป็นวันเหมือนเด็กในอ้อมกอดจะมีอาการดีขึ้นแล้ว
“แอลหนาว”
“อืม” เอ็กซ์รับคำแล้วกระชับอ้อมแขนเอื้อมไปหยิบผ้าห่มข้างๆ มาคลุมจนถึงคออัลฟา
“รู้เรื่องแล้วเหรอ?” เอ็กซ์เอ่ยถามเมื่อเจ้าตัวยังเงยหน้ามองเขาอยู่
สีหน้างอแงและนัยน์ตาแดงก่ำจากพิษไข้ยังไม่หายไปแต่เหมือนจะคุยรู้เรื่องขึ้นแล้ว
“อือ...”
“กินน้ำมั้ย?”
“หึ” พอเห็นอัลฟาส่ายหน้าเขาก็เลิกพูดแล้วนอนกอดอยู่แบบนั้น
“พี่เอ็กซ์จะติดหวัดแอลมั้ย”
“ไม่หรอก”
“ทำไมอ่ะ อยู่ใกล้แบบนี้ต้องติดแน่ๆ” คำที่เอ็กซ์ขยับยิ้ม...ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจะติดมั้ยตั้งแต่เกิดมาก็ยังไม่เคยป่วยเสียที
“นอนเถอะ”
“งือ...” อัลฟาครางรับแล้วเบียดตัวเข้าหาเอ็กซ์ก็เริ่มจะชินกับการกดตัวเข้ามาแน่นๆ ของอัลฟาแล้ว
ตอนแรกก็ไม่ได้อยู่ห่างกันสักนิดไม่รู้จะเบียดเข้าอีกทำไม ถ้าเป็นคนธรรมดาก็คงจะจุกไปแล้ว
แต่สำหรับซาไลย์อย่างเอ็กซ์ต่อให้อัลฟาฝังตัวเข้ามาในร่างเขาก็คงไม่รู้สึกอะไร
“พี่เอ็กซ์...”
“อืม”
“จูบหน่อย”
พอได้ยินแบบนั้นแล้วคนโตกว่าก็ชะงักกึก...เจ้าแมวนี่พูดอะไร เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบ อัลฟาก็เงยหน้าขึ้นมอง ให้คนถูกจ้องต้องอมยิ้ม
“หายก่อน”
ได้ยินคำตอบที่ไม่ชอบใจแบบนั้นก็มุ่ยหน้า “พรุ่งนี้แอลหายแล้ว”
พูดงอแงงึมงำในคอแล้วก็กดใบหน้าซบลงกับอกให้อีกฝ่ายลูบหัวเบาๆ จนผล็อยหลับไปอีกครั้ง
จนถึงตอนนี้เอ็กซ์ก็มั่นใจแล้วว่า...
เขาปล่อยให้เจ้าแมวนี่ไปไหนไกลไม่ได้อีกแล้ว
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2016-2-2 06:22:00
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2016-6-6 10:02:03