|
C h a p t e r 1 9
❖
แ ห ล ก
พอได้ยินอีกฝ่ายทวนคำอย่างช้าๆอาร์มินก็ขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ “เออ!”
“พี่เอ็กซ์เป็น…ซาไลย์”
พอได้ยินประโยคประหลาดๆ แบบนั้นจากโมโหก็กลายเป็นไม่เข้าใจ จะทำหน้าช็อคทำไม อะไรของมัน อาการแบบนี้...
“นี่…ไม่รู้เหรอ?” กว่าจะรู้ตัวอาร์มินก็ออกปากถามไปแล้ว
ทำให้เจ้าตัวเล็กสะดุ้งมองพื้นตรงหน้าไม่กระพริบตา ราวกับตอนนี้ลืมวิธีหายใจไปแล้ว พอคนข้างๆ รุดเข้าหาก็ผวาเฮือก ขอบตาร้อนขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนที่อีกฝ่ายจะได้เอ่ยถามอะไรอัลฟาก็ขยับตัวลุกวิ่งออกจากห้องไปพร้อมกับเบต้าเสียแล้ว
ยูโรบึ่งรถมาชนิดที่เหยียบคันเร่งจนเกือบสุดนี่คงเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่เขาขับรถน่าหวาดเสียวแบบนี้หลังจากที่โดนยึดใบขับขี่เพราะดันไปแข่งกันปาดกับรถสปอร์ตสีดำมันแวบที่มาหักเข้าหน้ารถเขาไวๆแล้วเบรกเสียจนเขาถอนเท้าจากคันเร่งแทบไม่ทันไปเมื่อ2-3 เดือนก่อน
แต่รอบนี้เขาไม่ได้แข่งไม่ได้กวนเท้าใครทั้งสิ้นหากด้วยมีเสียงสั่นๆ ดังมาตามสายหลังจากรับสายโทรศัพท์ ที่ดังขึ้นพร้อมปรากฏชื่อเพื่อนตัวเล็กของเขา
ไม่ต้องพูดพร่ำถามเหตุผลยูโรก็คว้ากุญแจรถกระโดดขึ้นเบาะแล้วรีบรุดมาหาจุดที่อัลฟานั่งตัวสั่นเป็นลูกแมวโดนทิ้งอยู่กับหุ่นยนต์ที่กำลังเดินวนไปวนมารอบตัวอย่างกระสับกระส่าย
“แอล! เฮ้ยๆ เป็นไรวะ…มึง”
เขาร้องอย่างตกใจเมื่อเอ่ยเรียกชื่ออีกฝ่ายแล้วเดินเข้าไปใกล้จับที่บ่าหวังให้คนก้มหน้าเงยขึ้นมาสบตา แต่พออัลฟายอมเงยขึ้นมามองหน้าก็ต้องตกใจ
นัยน์ตาที่คลอไปด้วยหยาดน้ำไหลตามพวงแก้มชนิดที่กลัวว่าจะหมดวันนี้พรุ่งนี้ มือเล็กๆ อ้าขึ้นกอดเขาแน่นปล่อยสะอื้นเสียงดังราวกับมีสิ่งที่อัดแน่นอยู่ข้างในมากเหลือเกิน
เมื่อคิดว่าเอ่ยปากอะไรตอนนี้คงไม่มีประโยชน์ยูโรเลยทำแค่กอดตอบแล้วลูบหลังเจ้าตัวเล็กเบาๆปล่อยให้น้ำตาที่ไหลไม่หยุดซึมผ่านเนื้อผ้าช่วงไหล่ของตัวเองไปอย่างนั้น
ลมพัดยอดไม้โบกเบาๆสีเขียวของพืชพรรณทำให้บรรยากาศดูสดใสแบบสบายๆ เวลาผ่านไปเรื่อยๆจนแดดเริ่มหมด
สวนสาธารณะในเมืองยามเย็นคนเริ่มทยอยมาออกกำลังกายมากขึ้นเรื่อย ๆเสียงนกร้องแผ่วแว่วมาเป็นระยะประโยคพูดคุยจากคนบริเวณรอบดังอยู่ไม่ไกล
“สงบลงรึยัง”
หลังจากเวลาไหลผ่านกายไปเรื่อยๆแบบที่คนในอ้อมกอดก็สั่นนิดๆไหล่ขยับขึ้นลงเพราะแรงสะอื้นจากการร้องไห้อย่างหนัก
เหมือนว่าความเปียกชุ่มที่บ่าจะเพียงพอแล้วต่อการร้องไห้ครั้งนี้ยูโรก็เอ่ยปาก
“ฮึก...”
เสียงตอบรับที่อีกฝ่ายเลือกใช้มาตลอดนับชั่วโมงที่ผ่านมาดังขึ้นอีกครั้ง
“ไม่เป็นไร” และก็ไม่ต่างกัน…ยูโรก็พูดคำนี้ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงสะอื้นในลำคอของอัลฟา
เขากอดอัลฟาโยกตัวเบาๆ ซ้ายขวาคล้ายปลอบเด็ก
“ขึ้นรถมั้ยแอล” พอเจ้าตัวเล็กพยักหน้ายูโรก็ประคองให้ลุกขึ้นพาเดินไปที่รถเปิดปิดประตูให้เสร็จสรรพ และรีบวิ่งอ้อมไปฝั่งคนขับหลังจากส่งเด็กขี้แงขึ้นรถไปแล้ว
ยูโรยังคงทำหน้าที่ได้ดีเขายังไม่ปริปากถามขยับเปิดเพลงสากลให้คลอเบาๆ หวังจะให้คนข้างกายอารมณ์เย็นลงอีกนิดเหล่สายตามองเรื่อยๆ ขณะขับรถกลับบ้านของตน
ไม่นานก็ถึง…บ้านเดี่ยวขนาดกำลังดีตกแต่งโทนฟ้าขาวดูสบายตาและอบอุ่นไปในคราวเดียวกัน… เหมือนเจ้าของบ้าน
“เข้ามาๆ แม่ยังไม่กลับ”
อัลฟาเดินก้มหน้างุดอุ้มเบต้าตามยูโรเข้าบ้านไปเจ้าบ้านพาเดินขึ้นห้องนอนแล้วส่งผ้าขนหนูผืนเล็กให้ก่อนจะพยักเพยิดไปทางห้องน้ำ “ล้างหน้าไป”
คนโดนสั่งไม่ได้ว่าอะไร ลุกขึ้นไปแต่โดยดีให้ยูโรมองตามแล้วก็ถอนหายใจ…เป็นอะไรมากันแน่
ยูโรเป็นลูกครึ่งอังกฤษพ่อเป็นคนอังกฤษมีบ้านอยู่ที่นั่น ตอนเด็กๆ เลยอาศัยอยู่อังกฤษเป็นหลัก
หากแต่พออายุ 16 พ่อกับแม่ก็แยกทางกันเลยตัดสินใจกลับไทยมาเรียนต่อมหาลัยที่นี่ ปัจจุบันเขาเลยอาศัยอยู่กับแม่ 2 คน
“คุณป้าล่ะ” นี่คงเป็นคำแรกตั้งแต่เจอที่อีกฝ่ายพูดเป็นคำแบบฟังรู้เรื่อง
ยูโรยกยิ้มอ่อน “ไปทำงานสิ”
พอได้รับคำตอบอัลฟาก็เดินมานั่งที่เตียงเงียบไปอีกครั้ง
“เป็นอะไร…บอกกูได้มั้ย”
“ฮึก...ก”
สิ้นคำถามเจ้าตัวเล็กตรงหน้าก็เบะปากน้ำตารื้นคลอหน่วยขึ้นมาอีกครั้ง
ยูโรตบหน้าผากตัวเองอย่างเหนื่อยใจ “โอเคๆ กูผิดเอง ไม่ถามแล้วๆ” คนพยายามปลอบเอื้อมมือไปโอบไหล่อัลฟาเข้าหาตัวลูบที่ต้นแขนเบาๆ เพื่อให้อีกฝ่ายสงบลง อัลฟาเม้มปากพยามกลั้นน้ำตาอย่างสุดความสามารถ
เขา...เสียใจ เสียใจสับสน ทำอะไรไม่ถูก และเหนือสิ่งอื่นใด...เขาผิดหวัง
ผิดหวังในตัวพี่เอ็กซ์...เขารู้สึกเหมือนโดนหักหลัง...จากคนที่เขารัก
พี่สเปเชียลจะรู้เรื่องนี้มั้ย ปิดบังหลอกลวงเขาใช่รึเปล่า...
ยิ่งคิดน้ำตาเจ้ากรรมก็ยิ่งไหลพรากจนอาบพวงแก้มไปหมด จมูกเล็กๆ แดงขึ้นเรื่อยๆ อย่างน่าสงสาร
เสียงสะอื้นในคอที่เหมือนจะพยายามฝืนกั้นไว้เล็ดลอดออกมาเพราะปริมาณน้ำตา
ยูโรเห็นภาพแบบนั้นก็รู้สึกเหมือนจะร้องไห้ตาม...อัลฟาเป็นคนที่ร้องไห้ได้น่าสงสารที่สุดแล้วสำหรับเขา
อีกฝ่ายตัวเล็กมาก...เล็กจนเวลาสะอื้นตัวโยนน่ากลัวว่าจะช็อคหมดสติไป
ตอนนี้เขาทำได้แค่นั่งอยู่ข้างๆ ลูบหัวลูบหลังอัลฟาเป็นกำลังใจให้เงียบๆแบบที่ไม่เอ่ยปากถามอะไรแม้จะสงสัยคิดเดาเอาเองในหัวไปหมดแล้ว
คราวนี้อัลฟาไม่ได้อาละวาด ไม่ได้โวยวายงอแงหรือเอาแต่ใจ เจ้าตัวทำเพียงหลับตาปี๋ร้องไห้สะอึกสะอื้น ไม่หยุด
น้ำหูน้ำตาไหลท่วมไปหมดร้องเสียจนกระดาษเช็ดหน้าหมดไปเป็นกล่องแล้วก็ยังไม่มีท่าทีว่าจะสงบลง
พอเขาลูบหัวไปได้สักพักอัลฟาก็โผเข้ากอดเขาแล้วร้องเสียงดังกว่าเมื่อครู่
ยูโรตกใจจนชะงักไป ทำอะไรไม่ถูก 2 มือค้างเติ่งกลางอากาศไม่มีสติแม้แต่จะกอดรัดอีกฝ่ายกลับ
อะไรที่ทำให้อัลฟาร้องไห้ได้มากขนาดนี้?
มึงเป็นอะไรมากันแน่น่ะแอล...
“อัลฟาไปไหน!”
อาร์มินสะดุ้งเฮือกเมื่อคนตรงหน้าตะโกนลั่นหลังจากกลับมาแล้วพบว่าเจ้าแมวที่ยังไม่หายป่วยดีหายไปจากเตียงนอน
“…เอ่อ”
“อาร์มิน!!”
เจ้าของชื่อเผลอสะดุ้งอีกครั้งเมื่อคนตรงหน้าสืบเท้าเข้าใกล้แล้วเรียกชื่อเขาเสียงดังขึ้นกว่าเมื่อครู่
“เจ้านั่นวิ่งออกจากห้องไปก่อนพี่เอ็กซ์จะกลับได้ไม่นาน”
“วิ่งออกไป? ไปไหน? ทำไมไม่ตามไป?!”
“ผมต้องตามด้วยเหรอ เขาจะไปไหนผมต้องสนใจด้วยเหรอนี่ผมกลายเป็นคนดูแลเขาตั้งแต่เมื่อไหร่?!”
อาร์มินว่าแล้วเงยหน้าขึ้นสบตาเอ็กซ์ทันที
นัยน์ตาสีเงินวูบไหวเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตาตัดพ้อผิดหวังจากเด็กตรงหน้าที่เขาเลี้ยงมา
ใช่...เขาไม่มีสิทธิ์พูดอะไรกับอาร์มินแบบนี้เขาลืมตัวไป...
“โอเค อัลฟาบอกมั้ยว่าไปไหน”
อาร์มินส่ายหัวพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิดแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาแรงๆ
เอ็กซ์ขมวดคิ้วปราดตามองที่เตียงที่ยังมีรอยยับบ่งบอกว่าไม่นานมานี้ยังมีคนนอนอยู่ด้านบนอย่างกังวล
หรือจะหนีไปมหาลัย...
คิดแล้วเขาก็หมุนตัวเดินออกจากห้องทันที อาร์มินมองคนที่เพิ่งกลับมาไม่ถึง 10 นาทีหายออกจากห้องไปครั้งด้วยความหงุดหงิดไม่รู้จะอะไรกันนักหนา
เอ็กซ์เดินตามหาทั่วทั้งคณะและแต่ก็ยังไม่เจอหลังจากที่เจอลีริกซ์คนที่เขาจำได้ว่าน่าจะเป็นเพื่อนเจ้าแมวนั่นแล้วถึงได้รู้ว่าคนที่เขาตามหาไม่ได้มาเรียน จะโทรหาไอ้ยูโรอะไรนั่นก็ไม่มีเบอร์ ที่อยู่ก็ไม่รู้
คิดหงุดหงิดโมโหอยู่คนเดียวไม่นานก็ทนไม่ได้รีบรุดออกจากตรงนั้นเพื่อตรงไปยังคณะสเปเชียล
จนตอนนี้ต้องมายืนรอไอ้เด็กขี้โวยวายนี่ยืนหงุดหงิดรอให้คนปลายสายรับโทรศัพท์อยู่หน้าคณะ
ฝ่ายสเปเชียลเองก็ฟังเสียงเรียกสายเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่ได้นับ
ทำไมไม่รับเนี่ยยูโร?!
ความกระวนกระวายเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัวจากเดิมที่มีมากอยู่แล้วตั้งแต่ไอ้เอ็กซ์ที่อยู่ๆก็เดินเข้ามาในห้องเรียนแล้วออกปากเรียกเขา
ทำเอาขออนุญาตอาจารย์แทบไม่ทันหวังว่าพวกไอ้ลมจะหาข้ออ้างให้เขาได้น่าฟังพอนะ
ยิ่งมาบอกว่าอัลฟาหายไปนี่เล่นเอาด่ากราดไปพักใหญ่ระหว่างเลื่อนหาเบอร์คนที่คิดว่าน่าจะต้องถามที่สุดตอนนี้
“ไม่รับ!” เขาเหลือบตาหาคนข้างๆแล้วพูดเสียงหงุดหงิดขณะยังรอสายอยู่
“ไปบ้านไอ้หมอนั่นเลย” เอ็กซ์ขมวดคิ้วแน่นแล้วทำท่าจะออกเดินแต่ก็มีเสียงห้ามขึ้นก่อน
“เดี๋ยว! ยูโร ฮัลโหล”
[ครับพี่สเปเชียล]พอได้ยินเสียงจากปลายสายใจก็ชื้นขึ้นมาหน่อย
“โอยให้ตายเถอะ”
[มีอะไรรึเปล่าครับเห็นโทรมาหลายสายเลยขอโทษนะครับผมเข้าห้องน้ำ]
“แอลอยู่กับยูโรมั้ย?!”
[ไม่นะครับ แอลหายไปเหรอครับ?!] พอได้ยินเสียงที่ตกใจไม่แพ้กันถามกลับมาเขาก็ยกมือปิดหน้าอยากร้องไห้
“ใช่ ไม่รู้ไปไหน”
[งั้นเดี๋ยวผมออกไปช่วยหานะครับ]
“ไม่เป็นไร เรารออยู่ที่บ้านนั่นแหละเผื่อแอลจะไปหา”
[โอเคครับ]
พอวางสายก็หันไปมองหน้าเอ็กซ์ทันทีแต่พอเห็นเจ้าตัวยกมือห้ามถึงรู้ว่าอีกฝ่ายคงได้ยินหมดแล้ว
“เอาไงดีวะ?!”
“เจ้านั่นไปที่ไหนได้อีก” เอ็กซ์เอ่ยเสียงเรียบเขาพยายามทำตัวนิ่งที่สุดเท่าที่ทำได้แต่หากข้างในร้อนรน เกินไปแล้ว
“ไปสำนักพี่ริวกับคอนโด แวะไปดูที่บ้านกูด้วย”สเปเชียลว่าแล้วออกเดินเร็วๆ กึ่งจะวิ่งไปที่รถกับเอ็กซ์ทันที
เสียงถอนหายใจยาวๆ ดังขึ้นหลังจากที่วางสายสเปเชียลไปยูโรหันไปมองอัลฟาที่หลับสนิทอยู่บนเตียงเขาแล้วก็ต้องหมุ่นคิ้วเครียดกับการโกหกเมื่อครู่
ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าตัวเล็กบนเตียงขอร้องทั้งน้ำตาไว้ว่าไม่ให้บอกใครเรื่องที่มาอยู่ที่นี่ล่ะก็เขาคงไม่มีวันยอมพูดปดกับพี่สเปเชียลแน่ๆ
ยูโรวางโทรศัพท์ลงที่ข้างเตียงแล้วนั่งลงข้างๆ อัลฟาจ้องใบหน้าที่ยังคงมีคราบน้ำตาเกาะอยู่เต็มแก้ม
รอบดวงตาบวมแดงอย่างหนักยังมีเสียงสะอื้นในคอดังเล็ดลอดออกมาให้ได้ยินเป็นระยะ
ภาพตรงหน้าทำเขากังวลและไม่เข้าใจในเวลาเดียวกันไม่รู้ว่าเขาควรถามมั้ยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ไม่แน่ใจว่าอัลฟาจะเปิดปาดเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เขาฟังมั้ยหรือจะเงียบแล้วเปลี่ยนท่าทางไปเลย
เขาไม่ได้เห็นอัลฟาร้องไห้หนักขนาดนี้มานานมากแล้ว
คิดว่าตั้งแต่คุณลอว์เรนเสียไปคราวนั้นก็ไม่ได้เห็นน้ำตาที่มีปริมาณมากขนาดนี้ร้องไห้ชนิดไม่พูดไม่จา ไม่งอแงโวยวายอะไรทั้งนั้น ไม่ใช่การร้องไห้เพราะเอาแต่ใจหรือต้องการอะไรแต่เป็นร้องด้วยอาการเสียใจจนไม่สามารถเอ่ยปากได้สักคำ
เป็นห่วง...นี่คงเป็นประโยคเดียวที่บอกความรู้สึกเขาได้ทั้งหมดในตอนนี้
“ให้ตายสิ! กูจะบ้าอยู่แล้วนะ”
ซีลูบหัวลูบหลังสเปเชียลไม่หยุดระหว่างขึ้นลิฟท์
เขารีบขับรถตามไปที่บ้านสเปเชียลทันทีเมื่อได้รับสายจากเด็กของเขาตั้งแต่เจอหน้าจนถึงตอนนี้เจ้าตัวก็ยังโวยวายร้อนรนไม่หยุดไปมาทุกทีแล้วก็ไม่เจออัลฟา
สุดท้ายเมื่อคุยกันอีกทีแล้วรู้ว่าน้องของตัวเองวิ่งออกจากห้องไปตอนที่อยู่กับอาร์มิน2 คน ก็อาละวาดจะกลับคอนโดมาหาคนที่น่าจะเป็นต้นเหตุให้ได้
ปึง!
“อาร์มิน!”
เจ้าของชื่อที่นั่งอยู่ที่โซฟาหันขวับมาตามเสียงเรียกที่ดังขึ้นที่จริงก็ได้ยินโวยวายมาจากทางเดินตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว
“มึงทำไรแอล!” พอเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเหมือนไม่รู้เรื่องไม่สนใจจะฟัง ลอยหน้าลอยตาไปมา สเปเชียลก็รุดเข้าจะต่อยอาร์มินแต่ถูกซีคว้าตัวไว้
“ปล่อย!” เจ้าตัวดิ้นแล้วถองศอกเข้าที่เอวซี “อัลฟาไปไหน!”
“แล้วจะรู้มั้ย คุยเฉยๆ แล้วมันก็ทำหน้าตาตื่นวิ่งออกจากห้องไปเอง”
“คุย? มึงคุยกับน้องกูด้วยเหรอไง?!”
“ก็ไม่อยากจะคุยนักหรอก”
“มึงคุยอะไร”
อาร์มินจิ๊ปากเหลือบตามองเอ็กซืที่ยืนขมวดคิ้วอยู่บริเวณหน้าห้องแล้วก็ถอนหายใจ
“เถียงกันเรื่องพี่เอ็กซ์ ไม่มีอะไร” จะว่าไปเขาเองก็ไม่น่าทำตัวไร้สาระไปเถียงกับเจ้านั่นเลย คิดแล้วก็อายแปลกๆ
“เอ็กซ์? มึง...เถียงอะไรกัน”สเปเชียลชะงักนิ่งไป ก่อนจะเอ่ยถามด้วยเสียงเบาลงกว่าเดิม
ใจเขาเต้นตึกตักภาวนาสวดมนต์หรืออะไรก็ได้ในใจไม่ให้เป็นอย่างที่คิด
“ก็ไอ้เด็กบ้านั่นมันงอแงบ้าอะไรอยู่นั่นแล้วยังบอกว่าพี่เอ็กซ์รักมัน”
เมื่อเอ็กซ์ได้ยินประโยคนั่นก็เคลื่อนตัวเข้าหาอาร์มินทันทีเขาจ้องตาอีกฝ่ายเหมือนจะบังคับให้พูดให้หมด
อาร์มินหลบตา ระบายลมหายใจยาวๆ ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้คนในห้องตัวแข็งนิ่งไปหมด
“ก็เลยโมโหบอกไปว่าพี่เอ็กซ์ต้องเลือกซาไลย์ด้วยกันมากกว่ามนุษย์อยู่แล้ว...แล้วมันจริงมั้ยล่ะครับ”
อาร์มินชะงักไปเมื่อเงยหน้าแล้วเจอสีหน้าเหมือนโลกจะแตกของทั้ง3 ตรงหน้า
เป็นอะไรกันเนี่ย?! งงไปหมดแล้ว??!
ความเงียบก่อตัวขึ้นจนขนลุก
แต่ไม่นาน...
พลั่ก!
“แม่งเอ้ย! ปล่อย! ปล่อยสิวะซี!”
สเปเชียลรุดเข้าไปต่อยเข้าที่หน้าอาร์มินอย่างแรงโดยไม่ทันให้อีกฝ่ายตั้งตัวซาไลย์อีก 2 ซาไลย์ที่ยืนนิ่งอยู่ข้างๆ ที่ได้สติเมื่อได้ยินเสียงหมัดกระทบเข้าที่ข้างแก้มก็รีบรุดเข้าห้าม
แต่ไม่ทัน...เมื่ออาร์มินก็โถมตัวเข้าหาสเปเชียลอย่างแรงเขากัดฟันกรอดอัดเข้าที่กลางลำตัวสเปเชียล จนคนถูกชกงอตัวเพราะความจุกและเจ็บ ไม่ว่าจะกี่ครั้ง...มนุษย์ก็สู้ซาไลย์ไม่ได้
สเปเชียลจ้องตากับอาร์มินเขม็งแต่ไม่ทันได้ทำอะไรเขาก็สลบไปเพราะความเจ็บแปลบที่เกิดขึ้นอีกครั้ง ตรงสีข้าง
“อาร์มิน!” ซีพุ่งเข้ารับสเปเชียลแล้วเคลื่อนตัวบีบเข้าที่คออาร์มินอย่างแรง โทสะที่เข้าครอบงำความคิดส่งผลให้เท้าอาร์มินค่อยๆ ลอยจากพื้นซีกัดฟันแน่นตาจ้องเขม็งจนน่ากลัว อาร์มินนิ่วหน้าเจ็บปวดมือเริ่มปัดป่ายอย่างหายใจไม่ออกให้เอ็กซ์ที่ยืนมองอยู่ถอนหายใจเบาๆ แล้วรีบเข้ามาห้าม
“ซี...พอ”
ซีตวัดสายตามองเอ็กซ์ด้วยความหงุดหงิดแล้วสบถในคอเล็กน้อยก่อนจะปล่อยมือให้ร่างที่เล็กกว่าตัวเอง หล่นลงพื้นแล้วอุ้มเด็กในแขนเข้าห้องไปไวๆ อย่างโมโห
“แค่ก!” อาร์มินนั่งกุมคอไอโขลกๆอย่างแรงอยู่หลายครั้งก่อนจะนั่งหอบหายใจ
“...” เอ็กซ์มองอาร์มินที่เป็นแบบนั้นแล้วก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาแล้วยกมือปิดใบหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน
เจ้าแมวนั่นรู้แล้ว...
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2016-2-2 06:31:09
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2016-6-6 10:34:31