~เห้ย!..โทษทีตุ๊ดคนเนีย....เมียกรู!!!!!!~ 19

rek

Mm : Part


ไอ้เหี้ยเอ๊ย!!!................................


ทำไมผมต้องหงุดหงิด ตอนเวลาที่ไอ้เพื่อนเหี้ยกับอีตุ๊ดมั่วยืนกอดกันกลมโจ้งๆกลางห้างแบบนี้ด้วย!!!

มึงร่าน มึงคันขนาดปล่อยให้มันกอด ให้มันซบไหล่มนๆของมึงแบบนั้น โดยที่มึงไม่ขัด ไม่ขืนเลยหรอ!!!!

แล้วทำไมมึงต้องเอานิ้วสวยๆของมึงไปเกลี่ยน้ำตาบนแก้มสากๆเหี้ยๆของมันด้วย กูไม่ชอบบบ!!!!!!! มึงได้ยินไหม กูไม่ชอบ!!!!!!
              
พอกูยิ้มให้มึง มึงก็กลับตีหน้าเมินใส่กู ไม่สนใจกู มึงเห็นกูเป็นเหี้ยอะไร  สิ่งที่ไม่มีตัวตนงั้นหรอ


   ได้.. กูคิดดีทำดีด้วยไม่ชอบ นั้นมึงก็คงจะชอบให้กูร้าย



สถานการณ์เมื่อสักครู่มันยิ่งทำให้ผมสติแตก ควบคุมอารมณ์ของตัวเองไม่อยู่ เมื่อเห็นภาพคนตัวเล็กของผมกับเพื่อนสนิทกอดกันกลางห้าง โดยที่ไม่สนใจสายตาของคนรอบข้างแม้สักนิด การกระทำของสองคนนั้น มันยิ่งปลุกแรงไฟแรงอารมณ์ในตัวผมให้ลุกขึ้นสู้ออกมาอย่างห้ามปรามมิได้ ยิ่งตอนที่คนตัวเล็กยกนิ้วเรียวสวยขึ้นมาปาดน้ำตาเพื่อนสนิทผมพร้อมกับส่งยิ้มหวานปานขนาดที่ผมเห็นแล้วอยากจะเข้าไปกระชากตัวของเจ้าของรอยยิ้มนั้นออกมา แล้วฝาดฝ่ามือลงบนแก้มนิ่มๆขาวๆให้เกิดรอยบากสีแดงแสดเพื่อเป็นสัญลักษณ์เครื่องเตือนสติว่าอย่าริส่งยิ้มหวานๆนี้ให้ใครนอกจากผมเสียจริงๆ แต่ก็ได้แค่คิด ไม่อาจจะก้าวก่ายเข้าไปทำตามใจของตัวเองที่คิดได้  หึ๋ย!!!

ผมจึงยืนมองภาพบาดตาบาดใจนั้นอย่างเก็บอารมณ์
ทั้งๆที่ในใจของผมตอนนี้ มันคล้ายเหมือนมีบางสิ่ง
บางอย่าง กำลังเคลื่อนตัวกัดกร่อนหัวใจของผมอย่างช้าๆ
ก่อนจะหลุดจากห้วงภวังค์ เมื่อได้ยินเสียงไอ้เพื่อนสองตัวสนทนาขึ้น


"...แม่งสงสารไอ้ซันว่ะ" ไอ้เฟริส์เปรยขึ้น จะไปสงสารมันทำเหี้ยไร สำออยนะสิสัส

"มันคงรักออมมากอะ" ไอ้ป่านต่อแนวร่วม หึ ควย

"พวกมึงก็รู้อยู่ว่าไอ้ซันมันเป็นคนยังไง ทุมเทกับความรักขนาดไหน" ไอ้เฟริส์สาธยายต่อ

จริงๆแหละครับ ไอ้ซันมันเป็นคนนึงที่รักใครมากๆ แล้วมันก็ทุมเทให้กับเขาคนนั้นมาก พอเวลามีเรื่องอะไรนิดอะไรหน่อยมาเกี่ยวความสัมพันธ์รักของมัน ก็กลับอ่อนไหวเสียน้ำตาออกมาง่ายๆ

"แม่งมันเป็นผู้ชายแมนฉิบหาย ดันมาอ่อนไหวเรื่องความรัก" ไอ้ป่านพูดติดตลก

"เออดิว่ะ กูไม่เคยเห็นมันเสียน้ำตาให้ผู้หญิงคนไหน
เท่าออมขนาดนี้เลยนะเว้ย" ไอ้ทัดเสริมออกหน้าออกตา

"ไม่เคยเสียน้ำตาให้ผู้หญิงคนไหน แต่กลับมาเสียให้กระเทยคนเดียวอะหรอ หึ ควาย เสียเชิงชายฉิบหาย ขำ"
ไม่ทนและครับ ขอด่าสักทีเถอะ ผมพูดขึ้น พร้อมยกยิ้มปั้นหน้าขำ ก่อนไอ้สามตัวจะหันมามองหน้าผมอย่างเอื่อมระอา

"โธ่ ก็คนมันรักนี่หวาไอ้เอ็ม เป็นกูกูก็เสียใจว่ะ คนที่เรารักเจ็บ เรากลับรู้สึกเจ็บตามไปด้วย" ไอ้ป่านพูดอย่างน่าเห็นใจ

"เพราะมึงเลยไอ้เหี้ยเฟริส์ ไม่งั้นเนยเขาก็ไม่สงสัยหรอกว่าออมเป็นใคร ออมเลยเจ็บตัวเลยไหมล่ะ" ไอ้ป่านพูดพรางตีหน้ากล่าวหาไอ้เฟริส์กลับ

"เอ้า ก็กูไม่รู้จริงๆนี้หวา" ไอ้เฟริส์เถียงพรางยู่หน้าขึ้น
ก่อนจะหันไปกัดกับไอ้ป่าน
   
"ว่าแต่มึงเถอะไอ้เอ็ม ไม่ไปตามมิลค์เขาหน่อยเหรอว่ะ" ไอ้ทัดเปรยถามผมขึ้น

"ไม่ ถ้าเลิกบ้าเดี๋ยวก็มาเอง" ผมส่ายหน้าเอ่ยเสียงแข็งบอกมัน

"แล้วเขาจะหายโกรธมึงหรอว่ะ ตะคอกเขาซะอย่างงั้น"
ไอ้เฟริส์ที่กำลังกัดกับไอ้ป่าน หันมาถามผมเช่นกัน

"กูว่ามันก็น่าอยู่หรอกว่ะ ตะโกนด่าเสียงแป๋นซะขนาดนั้น  ผู้หญิงนี่เป็นอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่าวะ" ไอ้ทัดพูด พราง
หันมาถามพวกผม

"แต่เป็นกูกูก็โกรธนะเว้ย โดนด่าเป็นชะนีเขาเขียวซะขนาดนั้น5555"ไอ้ป่านพูดพร้อมอ้าปากหัวเราะร่า ก่อนที่ไอ้เฟริส์จะหันไปตบหัวไอ้ป่านหนึ่งทีแล้วชี้มาทางผม

ตอนนี้สมองของผมแทนที่มันจะคิดไปเรื่องของมิลค์
แต่ทำไมมันกลับประมวลผลคิดไปเรื่องคนตัวเล็กกับเพื่อนสนิทของผมอย่างโดยไม่รู้สาเหตุ จิตใจที่มันกระสับกระส่ายร้อนรุมคิดแต่ภาพของทั้งสองคนที่ดูรักใคร่จนเกินหน้าเกินตา มันยิ่งทำให้ผมเกิดอารมณ์หงุดหงิดฉุนเฉียวขึ้นมาทุกครั้งที่นึกถึงภาพนั้น

อาการของผมที่เกิดขึ้นในตอนนี้เขาเรียกกันว่าอารมณ์หึงใช่ไหม อาการหวงใช่หรือเปล่า

       ผมรู้สึกดีกับคนตัวเล็กอยู่งั้นหรอ ผมกำลังตกหลุมรักอีตุ๊ดมั่วอยู่ใช่ไหม!!!!

End : Part Mm
...............................................................................

Aom : Part


ภายในรถคันใหญ่ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเงียบสงัด
ไม่มีแม้เสียงใดใดเปรยขึ้นให้รบกวน จะมีก็เพียงแต่เสียงของลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะของผมกับซันที่ดังขึ้นเป็นระยะถี่ๆ แววตาของอีกคนที่อยู่ด้านข้างของผมตอนนี้ดูเป็นทุกข์ใจที่แสดงออกมาทางสีหน้าอย่างเห็นได้ชัด
เหมือนกับอีกคนอยากจะระบายสิ่งบางสิ่งให้ผมได้รับรู้ แต่ก็ยังไม่กล้าพอ จนอีกคนไม่อาจจะกั้นที่จะระบายมันออกมาได้ จึงปริปากเอ่ยมันออกมา

"ออมครับ เนยเขาไม่ได้เป็นแฟนซันนะ แค่เป็นคนคุยเก่าก็เท่านั้นเอง แต่ตอนนี้ซันกับเนยไม่ได้คุยไม่ได้ติดต่อกันแล้ว ออมเข้าใจซันใช่ไหม" อีกคนเปรยความในใจที่คงอยากจะระบายออกมาให้ผมได้รับรู้ อย่างกระวนกระวาย
ก่อนที่ผมจะเหล่เส่สายตามองไปหาซันด้านข้างของคนขับรถ พร้อมพยักหน้ายกยิ้มส่งให้ซันไป เพื่อแสดงความหมายทางสีหน้าบ่งบอกว่าเข้าใจดี

"ออมเข้าใจ แต่ถึงแม้ว่าซันกับเนยจะเป็นแฟนกัน ก็ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับออมเลย ออมไม่มีสิทธิไปห้ามให้ซันรักกับใครคนไหนส่ะหน่อย เพราะมันเป็นสิทธิของซันเองต่างหาก" ผมพูดพร้อมคลี่ริมฝีปากยิ้ม จนอีกคนรีบตีมือผ่ายส่งกลับมาอย่างรุกลีรุกรน

"ไม่ๆ ออมอย่าคิดอย่างนั่นสิครับ ออมมีสิทธิสำหรับซันเสมอนะ" ซันพูด พรางเอื้อมมือขยับมากุมมือของผมไว้
ด้านข้าง แล้วเคลื่อนเปลี่ยนกลายสอดนิ้วเข้าระหว่าง
กับนิ้วของผมอย่างช้าๆ


ก่อนจะเขยิบตัวเข้ามาหาผมอีกด้านเบาะคู่ของคนขับอย่างละเมียดละไม พรางยกแขนเรียวขาวอีกข้างสอดเข้าผ่านจักแร้ แล้วเกี่ยวเอวคอดผมไว้แน่น พร้อมกับดึง
ตัวของผมให้ขยับเข้าใกล้ตัวของอีกคนอย่างเนิบๆ
จนสามารถได้ยินเสียงการเต้นของหัวใจของผมกับซันอย่างชัดเจนจนสัมผัสรู้ได้ โดยขณะที่ลมหายใจของผมกับอีกคนปะทะกันอย่างอ่อนๆ แววตากลมโตราวกับเสือ
ใหญ่ที่ตอนนี้อะไรก็ไม่สำคัญไปเท่าเหยื่ออาหารอันโอชะ
สุดแสนอร่อยที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าคร่าตา พร้อมที่จะขย่ำมันกินได้ทุกเมื่อ

คนตรงหน้าที่ตอนนี้จ้องมองผมด้วยแววตาอันหยาดเยิ้ม
เหมือนโดนมนต์สะกด เส่สายตาตรวจใบหน้าหวานของผมอย่างช้าๆ พร้อมกับไรหนวดเข้มๆปลายแนวริมฝีปากที่มองแล้วมันชั่งมีเสน่ห์น่าหลงไหลเสียยิ่งอื่นใด พรางกับใบหน้าหล่อขาวไร้มนทินสิ่งประติกูณสิวสักเม็ดก็ไม่มีไม่ปรากฏให้ได้เห็น ก่อนที่จะขยับเข้ามาแนบประทับริมฝีปากหวานของผม ที่อีกคนตรงหน้าได้ฉกชิมอยู่ขณะนี้
อย่างอ่อนโยน ก่อนจะขบกัดมันเบาๆให้รู้รสชาติของความหวานมัน ทั้งๆทีก้อนกลมๆอกข้างซ้ายของผมตอนนี้ มันแทบจะออกมาขยับเต้นข้างนอกเสียอยู่แล้ว พร้อมกับความร้อนผาวที่สัมผัสได้ตามแนวระราบของใบหน้า ..ไม่ต้องสงสัยหรอกครับว่าตอนนี้หน้าของผมขึ้นเป็นสีอะไร

คนตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังประทับจูบอันดูดดื่มไม่มีทีท่าว่าจะละปลายริมฝีปากออกสักนิด พรางคลายมืออีกข้างที่สอดผสานของผมอยู่นั้นออก ก่อนจะเปลี่ยนปราเป็นยกขึ้นมากุมศรีษะผมแล้วกดให้แนบแน่นติดกับปากของอีกคนแทน


อื้มม.....อือ...อ..อ.....อื้มม.....อือ...อ..อ......


ความรู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่ กลับส่งผ่านมันออกมาทางจูบหวานๆของอีกคน ที่อยากให้รับรู้ว่าไม่ใช่
ผมคนเดียวที่เจ็บ แต่อีกคนก็เจ็บไม่แพ้กันกับผม
โดยทีผมสัมผัสรสจูบของเราสองคนนี้ได้ว่ามันชั่งนานแสนนานเสียเหลือเกิน เปรียบเสมือนกับว่าเราสองคนหยุดหายใจไปพร้อมๆกันซะอย่างนั้น

อีกคนละมือออมจากศีรษะผมที่กุมกอบอยู่ แล้วเอื้อมไปกดแคลคลาสที่ปรับเบาะทางด้านที่ผมนั่งอย่างชำนาญการ พร้อมกับตัวของผมกับซันที่ปากต่อปากกำลังขบกัดจูบกันอย่างเลิศอารมณ์ เคลื่อนลงตามเบาะที่ซันปรับอัตโนมัติ พอมือน้อยๆของซันเอื้อมไปกดที่ปรับเบาะเสร็จก็เลื่อนตามมากลายปลายนิ้วแกะกระดุมเม็ดแรกของเสื้อนักเรียนขาวของผมอย่างช้าๆ จนสมองผมตระหนักคิดขึ้นมาได้ว่า ต้องรีบตัดไฟตั้งแต่ต้นลมซะก่อน เพราะไม่ฉะนั้น มันอาจจะเลยเถิดห้ามไม่หยุดไปยั้นไหนต่อไหนก็เป็นได้

"อ๊ะ!..ซันพอแล้วครับ ออมหายใจไม่ออกน้าาา"

ผมเลื่อนหน้าละการจู่โจมรสจูบที่นานไปนานไปก็ยิ่งเริ่มเร้าแรงขึ้นทุกที ก่อนจะปริปากร้องขออีกคนให้พอจากการกระทำ แล้วรีบยกฝามือขึ้นมาติดกระดุมที่หลุดลุ้ย จากฝีมือของเด็กมือซนตรงหน้าที่ตอนนี้ทำท่าทำทางขัดอกขัดใจ เหมือนเด็กน้อยที่โดนแย่งของเล่นของหวงอย่างไงอย่างงั้น

"ง่าาาา... อีกนิดไม่ได้เหรอครับ" อีกฝ่ายงองแงยู่หน้าขอร้อง พรางลดศรีษะลงมาเพื่อจะฉกริมฝีปากของผมอีกครั้ง

"ไม่เอาแล้ว... ออมอยากกลับแล้วน้า เดี๋ยวรถมานะครับ"
ผมรีบใช้ปลายนิ้วยั้นหน้าผากใสของอีกคน ที่พยายามขัดขืนแรงต้านของผมเต็มที่ น่ารักน่าชังอะไรขนาดนี้

"55ก็ได้ครับ  ฟอด!..........ชื่นจาย...คิคิ" อีกฝ่ายเปรยปากยอมแพ้ ก่อนจะรีบฉกฉวยหอมเข้าแก้มแดงของผมอย่างรวดเร็ว

"นี่แนะ...คนฉวยโอกาส" ผมยกนิ้วเรียวขึ้น ก่อนจะลงแรงหยิกแก้มขาวของอีกคนอย่างหมั่นเคี้ยว จนอีกฝ่ายเปิดปากร้องโอดโอยอย่างหน้าหมั่นไส้ แอ็คติ้งดีจริงๆเล๊ย

"โอ้ยย! ....ออมขี้เก๊หยิกแก้มซัน งอนออมแล้วด้วย บรู่ววว" ซันยกฝามือขึ้นมาจับแก้มของตน พร้อมกับอีกมือที่โชว์

นิ้วโป้ง แสดงความหมายว่างอน

บางครั้งซันก็มีมุมน่ารัก
จนผมอดจะหลุดปากยิ้มเชกเช่นขณะนี้เป็นไม่ได้ แต่บางครั้งก็ขึ้แยงองแงเกินไป555 บางครั้งก็แม๊นแมนจนน่าปราปปลื้ม ผู้ชายมีหลากหลายอารมณ์นี่มันเพอเฟ็กร์อย่างนี้เสียยิ่งกระไร

"โอ๋เอ๋ๆ ขอโทษครับป๋ม ไม่งอนน้าครับพ่อนักบอลสุดหล่อ
หล่อที่สุด หล่อในสามภพสามโลก ไม่มีใครจะหล่อเท่านี้อีกแล้ว" ผมพูดยกยอทำท่าทางอลังการยิ่งใหญ่ พรางยกนิ้วก้อยส่ายขอมือไปมา บ่งบอกให้อีกฝ่ายที่ยู่หน้าสะบัดหนีผม คืนดีกัน นี่ๆๆๆ ใช่ได้ที่ไหนกันให้ฝ่ายหญิงมาง้อก่อนเนี๊ยะ

"555ไม่ๆๆต้องมาพูดหวานเลย มาให้จุ๊บก่อนถึงจะหาย" หึหึหึ เจ้าเลห์อะไรขนาดนี้

ซันพูดพร้อมทำปากจู้ พรางเอามือทั้งสองข้างสอดใต้จักแร้ผมแล้วผสานกัน ก่อนจะรัดดึงตัวผมเขามาใกล้ๆกับแผงอกของซัน จนทำให้ใบหน้าเราสองคนใกล้กันอีกครั้ง
ก่อนอีกคนจะขยับใบหน้าหล่อเหลาเข้ามาใกล้ผม แล้วยกนิ้วเรียวปัดไรผมยาวที่เกาะอยู่แนวหน้าผากผมออกอย่างถนุถนอม พร้อมกับเลื่อนริมฝีปากชมพูเขามาประทาบกับหน้าผากมลของผมอย่างแผ่วเบา ความรู้สึกอ่อนโยน
ที่ซันมีให้กับผมแบบนี้หาได้ยากนัก คราที่อีกคนละจากหน้าผากผม แล้วเปรยเอ่ยประโยคไม่สั้นนักออกมา จนทำให้ใจของผมลุกขึ้นเต้นแรงระเรื่ออีกครั้ง


"เป็นแฟนกับซันนะ"


ประโยคนี้ที่หลุดออกมาจากปากของอีกคน ที่ตอนนี้คลี่ยิ้มอ่อนหวานฟังรอคำตอบจากอีกปากของผม ในขณะเดียวกันแทนที่ผมควรจะดีใจและมีความสุขกับคำๆนี้ที่ซันเอ่ยออกมา แต่เหตุใดเล่ามันถึงกลับเหมือนมีหมอกดำมาปรกคลุมในจิตใจของผม จนมันทำให้ดูหม่นหม่องไปในชั่วขณะ ทั้งๆที่เราก็มีใจให้กับซันไม่น้อย แต่ทำไมมันกลับถึงเป็นเช่นนี้ได้ ซันรักเรา เราก็รักซัน มันก็ควรจะมีความสุขไม่ใช่หรอ แต่ในขณะเดียวกันนั้นเอง สมองผมก็ตีกลับคิดไปนึกหาภาพใบหน้าของคนอีกคน คนที่ผมไม่ควรจะคิดถึง แต่ทำไมสมองผมมันกลับไปคิดกลับไปปรากฏภาพของชายคนนั้น คนที่ผมเกลียด คนที่ผมไม่อยากจะสัมพันธ์ไมตรีด้วย แต่ทำไมกัน ภาพของชายคนนั้นถึงกลับยิ้มร่าดูมีความสุข เปรียบเสมือนกับตอนนั้นที่ผมนอนมองเพดานในห้องตัวเอง แล้วปรากฏเห็นภาพของชายคนนี้ยิ้มร่าดูมีความสุขเช่นกัน   มันเป็นเพราะอะไรกันแน่ แล้วผมจะตอบซันกลับอย่างไรดี


"ออมครับ"



"........................."



"ออมครับ"



"........................."


"ออมครับ!.."



"ห๊ะ!....ซะ ซันว่าอะไรนะครับ"
ผมหลุดออกจากภวังค์วน เมื่อได้ยินเสียงของซันเรียกชื่อผมและเขย่าตัวเรียกไปมา

"ออมเป็นอะไรหรือเปล่าครับ หรือไม่ชอบที่ซันพูดออกไปเมื่อกี้" ซันพูดพรางตีหน้าเศร้า

"มะ มะ ไม่ใช่นะครับ...ไม่ใช่เลย"
ผมยิ้มผ่ายมือรีบบอกซัน

"ครับ แล้วตกลงว่าไงเอ่ย"
อีกคนเงยหน้ายิ้มขึ้นมาได้ใหม่ ก่อนจะทวนคำถามถามผมซ้ำอีกครั้ง

"ออมขอเวลาอีกหน่อยได้ไหมครับ ออมแค่อยากให้อะไรๆมันชัดเจนขึ้นมากกว่านี้ ถ้าถึงวันนั้นแล้วออมจะเป็นคนบอกซันเอง ซันเข้าใจออมนะ"

ผมพูดพร้อมลดศรีษะลงไปแนบขนาบกับอกแกร่งๆของซันที่ปรกคลุมไปด้วยเสื้อนักเรียนขาว เพื่อให้อีกคนเข้าใจ
ในสิ่งที่ผมพูดออกไป

"ครับ ซันเข้าใจ ตอนนี้ออมอาจจะยังไม่เชื่อใจซัน
แต่ต่อไปซันจะทำให้ออมเชื่อเอง ว่าซันอะรักออมมากแค่ไหน จริงใจกับออมมากเท่าไหร่ แค่เนียซันรอได้เสมอ รอมาก็เยอะแล้ว รออีกนิดจะเป็นไรไป เนอะจุ๊บ" ซันสาธยาย
พร้อมจุ๊บเข้าที่หางตาสวยด้านซ้ายของผม


แล้วซันจะรู้ไหม ว่าการรอของซันมันยาวนานไม่มีที่สิ้นสุด........


โปรดติดตามตอนต่อไป..............................................



ตอนต่อไปก็ถึงคลาสตอนที่20 กันแล้ว
ขอให้ทุกคนเม้นกันมาเยอะๆนะครับ  เพราะผมจะมาตอบเม้นให้ทุกคน อยากถามอะไรถามมาได้นะครับ
จะตอบให้ละเอียดเลย อิอิ

ขอขอบคุณคนที่คอยติดตามทุกตอน คอยตามอ่านตลอด  บางช่วงบางตอนอาจจะลงช้าไปบ้างก็อย่าว่ากันนะครับ เพราะคนที่เขียนเล่าเรื่องราวก็เป็นบรรดาพวกเพื่อนของไอ้เอ็ม ไอ้ซัน ออม รวมถึงกับผมด้วยทั้งนั้น

.......................
(ช่วงนี้เป็นช่วงที่ตัวละครในเรื่องฝากมาบอกทุกคนที่อ่านนะครับ)

ออม : ขอบคุณทุกคนที่อ่านเรื่องราวของออมทุกท่านนะครับ บางคนอาจจะชอบบ้างไม่ชอบบ้าง ก็ต้องขอโทษกันด้วย นี่วัฒน์ก็อย่าเขียนเรากับซันให้มันหวานมากนักสิ เพราะมันชอบมีตัวขี้หึงอยู่ด้วย5555555


เอ็ม : สำหรับผมแล้ว ผมก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ตอนแรกยังไม่รู้เลยว่ามันเอาเรื่องผมกับออมไปเขียนกัน แห่มมันน่าาาา!!!!555 แต่ก็ดีครับ อยากให้ทุกคนได้อ่าน เพราะมันมีอะไรเซอไพรส์กว่านี้เยอะ เดี๋ยวผมต้องเข้ามาสมัครอ่านมั่งแล้ว ว่ามันเขียนเกี่ยวกับผมว่าอะไรบ้าง555 แต่ได้ยินมาบางว่า มีคนไม่ชอบผมด้วย5555
อย่าเกลียดผมเลยนะครับ เอ็มน่ารักนะ555

ซัน : (ขอโทษสำหรับพาสไอ้ซันมันด้วยนะครับ เพราะมันยังไม่ว่างที่จะตอบคร๊าบบบบ)



อ่านแล้วเม้นมากันด้วยนะครับ 1 เม้น 1 ล้านกำลังใจสำหรับผม แต่อย่าเม้นด่ากันนะครับ 555555

minone

ขอบคุณครับผม

freezz

ชอบมากครับ มาต่ออีกครับ

QQQ313

อ่านจนติดละเนี่ย รอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ววว

pipi1

ขอบคุนครับ

SunDay345

ขอบคุณครับ

sugarxxx

รู้สึกสงสารซันจัง.......

scaapp

   ขอบคุณครับ   

Nikezero

ชอบมากอ่านตลอดทุกตอนเลย

chokeeis

ขอบคุนครับ

Pingpong8573

ขอบคุณมากๆครับ

haloguy

ขอบคุณมากครับ

Chinnawat_phrom

ชอบมาก ขอบคุณครับ

nutt'Za

มาลุ้นต่อไปจ้า

Ken09

ชอบคับ

taira

ขอบคุนมากนะครับ

pom951

สนุกมากๆๆครับอยากอ่านต่อ