เกาะแห่งความรัก และความเสียว ตอนที่13

Fujishirou168

มุมของเท็ป
ตอนนี้พวกผมก็กลับถึงหอแต๋วแตกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พวกผมเดินผ่านบริเวณโถง ซึ่งจัดด้วยเฟอร์นิเจอร์สไตล์วินเทจ และเฟอร์นิเจอร์สมัยใหม่จัดอยู่รวมกัน และยังมีโคมไฟ ทั้งที่เป็นโคมไฟแบบห้อยและโคมไฟแบบตั้งพื้น ตั้งโต๊ะเป็นจำนวนมาก แต่ก็เปิดอยู่แค่ไม่กี่อัน
“พวกเธอ เป็นไงกันมั่งอ่ะ เสียดายชั้นไม่ได้ไป” เจ๊อารียาระริ้กระรี้เข้ามาถามด้วยความอยากรู้
“อารีย มึงน่ะพลาดชอตเด็ด พวกเราน่ะ ไปบุกบ้านไอ้แมนมา ก็ไอ้ตัวเหี้ยที่ทำให้หอเราเจ๊งน่ะ” เจ๊แต๋วเล่าเหตุการณ์ให้เจ๊อารียาฟัง
“ที่ยิ่งไปกว่านั้นนะเธอ มันน่ะ จับคนคนนึงไป จับไปทรมานเพราะอะไรสักอย่างด้วย” เจ๊การ์ตูนบรรยายเพิ่มเติม
“อ๋อ เรื่องเด็กชื่อต้นนั่นใช่มั้ย เออๆ อีแพนเค้กมันเล่าให้ชั้นฟังหมดแล้ว” เจ๊อารียาตอบ
“อีแพนเค้ก แย่งซีนอีกแล้วนะเธอ” เจ๊เฌอมาลย์บ่น แล้วหันไปถามพี่โคย “ว่าไป จะเอายังไงกับไอ้เหี้ยนี้ดี”
“สำหรับไอ้นี่ ผมว่า ให้มันนอนี่ก่อน เดี๋ยวค่อยเริ่มแผนกันพรุ่งนี้” พี่โคยซึ่งกำลังอุ้มร่างของแมนตอบ แล้วหันมาคุยกับพวกผม “อาบน้ำแต่งตัวกันให้เรียบร้อยนะ เสร็จแล้วมาเจอกันที่โถงตรงนี้”
“ได้ครับ” ผมตอบพี่โคยไป
“ไอ้นี่แหละที่ทำให้ผมกับพี่ไมโลเกือบจะมีปัญหากัน” มิลค์ชี้ตัวผู้ต้องหา
“ใช่ เล่นให้หนักเลยพรุ่งนี้” ไมโลเสริม
“น่าอิจฉาพวกเธอจัง ที่ได้ใส่ชุดเริ่ดๆแบบนี้” เจ๊เฌอมาลย์หันมาคุยกับพวกผม
“ลองใส่ดูมั้ยล่ะฮะ” ฟูจิตอบเจ๊เฌอมาลย์
“ไม่เป็นไรจ้ะ ตอนนี้เจ๊ชอบใส่สบายๆมากกว่า” เจ๊เฌอมาลย์ตอบ โถ เจ๊ ผมก็คิดแบบเดียวกับเจ๊นั่นแหละ WTF
พวกผมมาที่ห้อง069 ซึ่งเป็นห้องของไมโล พวกผมได้ถอดชุดออก ส่วนมิลค์และฮาร์ตไปอาบน้ำ เรียกได้ว่าเย็นขึ้นเยอะเลย ได้กลับมาโล่งสบายอีกครั้ง
“โล่งจริงเว้ย” ผมอุทานออกมา ลอกคราบจนร่างกายผมเหลือแค่กางเกงในสีเทา ตอนนี้ริค ฟูจิ และไมโลได้ถอดชุดและถอดวิกออก กลับสู่ร่างเดิมเช่นเดียวกับผม
“ได้กลับสู่สภาพชายชาตรีอย่างเดิม” ริคพูดออกมาอย่างตรงประเด็น ตอนนี้ริคอยู่ในสภาพเสื้อกล้ามสีดำกางเกงบอกเซอร์สีน้ำตาล ตอนนี้เหงื่อมันออกมากจนเปียกแฉะเลื้อกล้ามสีดำ เผยให้เห็นร่องซิกแพคอันสง่างามของมัน
“เห้อ เกือบตาย” ฟูจิพูดออกมาเช่นกัน ตอนนี้ฟูจิเหลือแค่เสื้อยืดสีขาว กางเกงในสีดำและท่อนขาที่มัดกล้ามอลังการและขาวเนียนอย่างมาก “เย็นสบายดีจัง เหมือนอยู่ในห้องอบ” มันยังพูดต่ออีกนิดนึง
“เออว่ะ เกิดมากูพึ่งแต่งหญิงครั้งแรก โอ้ย เล็ก คิดอะไรของเธอเนี่ยที่ให้พวกเราแต่งชุดแบบนี้” ไมโลในสภาพเปลือยเปล่าเหลือแค่กางเกงในสีขาวบ่น
“ไม่ใช่ความคิดนู๋นะเคอะ ผีแพนเค้กเค้าเสนอ” เล็กพูดแก้ต่าง
“แพนเค้ก” พวกผมทั้งสี่พูดพร้อมกัน
“ก็...ชั้นอยากให้พวกเธอไม่โดนจับได้ไง” ผีแพนเค้กอธิบายแบบแถๆ
“เออ ยังไงก็ขอบคุณละกันที่ช่วยให้พวกผมได้ไปช่วยต้นได้” ผมขอบคุณผีแพนเค้ก ก็ยังดีนะ ที่ได้ช่วยเหลือต้นได้สำเร็จ ผีตนนี้ก็ช่วยพวกผมไว้เยอะจริงๆ
“ว่าไป มันก็สนุกดีเหมือนกันเนอะ” ฟูจิใส่สีสัน
“ก็มึงโลกสวยน่ะสิ กูนี้เกือบตาย” ไมโลด่าฟูจิพร้องขยี้ขมับทั้งสองข้าง
“โอ้ย!!! เจ็บนะเว้ย ไอ้เหี้ยยยย” ฟูจิโวยวายแบบเด็กน้อย ดูน่ารักเหมือนกันนะนี่ คู่นี้นี่นะ เหอๆๆๆ ไม่เกรงใจน้องมิลค์เลยไมโลเอ้ย
“ติ๊ง!!!”
เสียงไลน์จากเครื่องโทรศัพท์ของฟูจิดังขึ้น ตามด้วยเสียงเรียกเข้า “คอนนะโคะโตะอิอินะ เดะคิตะระอิอินะ....”
“ฮ่าๆๆๆ เสียงริงโทนมึงจี้ดีว่ะ เพลงโดเรมอนด้วยเว้ย” ไมโลหัวเราะแซวฟูจิ
“กูลืมเปลี่ยนเสียงเว้ย แหม่ ก่อนหน้ากูไม่ค่อยใช้โทรไง เพราะใช้เฟซใช้ไลน์กัน ถึงโทรกูตั้งสั่นตลอดไง” ฟูจิพูดแก้ต่างอย่างเขินอายและหน้าแดงแจ๋ และปลีกตัวออกไปรับโทรศัพท์
“ยังไง พวกเราก็ไปอาบน้ำกันเถอะ ห้องใครห้องมัน จะได้มาดูคลิปนั่นพร้อมกัน” ผมพูดออกไป ลืมบอกไป ว่าผมอยู่ห้อง 067 ฟูจิอยู่ห้อง068 ไมโลกับมิลค์อยู่ห้อง069 ริคกับฮาร์ตอยู่ห้อง 070 พวกเราได้แยกย้ายไปอาบน้ำตามห้องพักของตัวเอง “อาบเสร็จเจอกันที่โถงนะ ที่ที่พี่โคยนัดน่ะ” ผมบอกพวกมัน แ
“เออๆๆ ไปแน่ๆพวกกูก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าไอ้เหี้ยนั่นมันมีอะไรเหี้ยๆอีกมั้ย” ริคพูดพลางเดินออกไปที่ห้องตัวเอง แล้วทุกคนรวมทั้งผมก็แยกกันไปตามห้องของตัวเอง

มุมของฟูจิ
สวัสดีครับ กว่าจะได้มามุมของผมนี่ก็ตอนที่13 ละ แนะนำตัวอีกครั้งนะครับ ผมชื่อจิรวัฒน์ อายุ 22 ปี ภูมิลำเนาเดิม เป็นคนเหนือ จังหวัดเชียงใหม่ครับ ต่อมาก็ย้ายมาเรียนในกรุงเทพที่เมืองไทยแผ่นดินใหญ่ แต่ก็ย้ายมาเกาะหามฉลีแห่งนี้เพื่อหนีความวุ่นวายบนแผ่นดินใหญ่ ส่วนลักษณะของกระผมนะครับ ตัวค่อนข้างสูงครับ ความสูงอยู่ที่ 190 ซม. ไว้ผมรองทรง หน้าเหลี่ยมพอประมาณ ร่างกายค่อนข้างหนา ตัวขาวจั๊วะน่าเจี๊ยะ ร่างกายมีความล่ำบึ้กมากๆ กล้ามผมก็จัดว่าใหญ่พอสมควรเหมือนกัน อาจจะเกือบๆจะระดับกล้ามปูเลย สำหรับส่วนหน้าท้อง จะอยู่ในรูปแบบกล้ามท้องครับ ยังไม่ถึงขั้นเป็นซิคแพค แต่ก็ยังมีความน่ากินครับ เพราะค่อนข้างเป็นลอน ใครมาจับก็เชื่อว่าน่าจะติดใจจนลืมไม่ลงครับ แต่จริงๆ ผมเองก็มีอะไรที่ทึ่งยิ่งกว่าหุ่นของผมที่หลายๆคนคงอยากได้เป็นสามี คือผมเป็น “รับ”  
หลายๆคนอาจจะตกใจ เพราะคนส่วนใหญ่มักจะคิดว่าฝ่ายรับจะต้องตัวเล็กบอบบางน่าถนุถนอม รูปร่างหุ่นใกล้เคียงผู้หญิง จะต้องทำตัวอ่อนหวานขัดกับบุคลิคนิยมของเพศชาย แต่ไม่ใช่สำหรับผมครับ จงมองรับ แบบใหม่เสีย ลืมภาพลักษณ์เดิมๆที่จริงบ้างไม่จริงบ้างที่ติดตาติดสมองกันมาเสีย
ผมรู้จักกับเท็ป ริค และไมโลตอนขึ้น ม.1 ครับ ตอนนั้นผมมาเรียนในกรุงเทพ ผมเป็นเด็กเรียนตัวเล็กน่ารัก แต่ในโลกของผู้ชายนั้นมุมน่ารักมีน้อยเหลือเกิน ผมมักจะถูกคนในห้องที่ตัวใหญ่กว่ารังแก ยังดีที่ผมได้เท็ปช่วยไว้ตลอด เท็ปเป็นคนใต้ มาจากจังหวัดชุมพร ตัวค่อนข้างผอมเล็ก ผิวสีแทนหน่อยๆ เท็ปเป็นคนที่ค่อนข้างมีมาดผู้นำ แล้วก็ยังเป็นคนที่มีเมตตาและใจดีมากๆ แต่เท็ปจะค่อนข้างป่วยบ่อยจนกลุ่มเราขาดที่พึ่งในแต่ละวันบ่อยๆ บางทีก็หลายวันติด จนกระทั่งผม ไมโลและริคต้องพึ่งตัวเองกันอยู่บ่อยๆ
วันหนึ่ง เท็ปค่อนข้างมีอาการซึมๆ จนพวกผมเป็นห่วง เลยเข้าไปถาม เท็ปร้องไห้อยู่นานพอสมควรจนพวกผมต้องช่วยกันลูบหัวลูบหลัง จนเท็ปสงบลง จึงยอมเล่าสาเหตุ คือน้อยใจว่าตัวเองป่วยบ่อย ทั้งทรมาน ทั้งรู้สึกไม่ดี ผมนึกถึงสิ่งสิ่งหนึ่งที่อาจารย์วิชาพละย้ำบ่อยๆทุกครั้ง ที่ว่า “กีฬาช่วยให้ร่างกายแข็งแรง ไม่ป่วยบ่อย” นั่นเอง ทำให้ผมนึกสิ่งที่น่าจะเป็นกำลังใจและเป็นทางสว่างแก่เท็ปได้
“ที่จริง ถ้าออกกำลังกาย เล่นกีฬา จะเป็นการทำให้ไม่ป่วยบ่อยนะ เห็นอาจารย์วิชาพละย้ำบ่อยๆ” ผมเสนอแนวทางนี้ขึ้น ซึ่งก็ไม่คาดคิดว่าจะเป็นประโยคที่จะเปลี่ยนชีวิตพวกผม พวกผมเริ่มหันมาเล่นกีฬา เริ่มจากเปลี่ยนกิจกรรมตอนเย็นหลังเลิกเรียน ที่ไม่อยู่ที่หน้าคอมไม่ก็ห้องสมุดเป็นวิ่งรอบสนาม บางวันก็เอาคลิปโป๊มาเปิดแล้วแข่งกันชักว่าว ซึ่งนับว่าเป็นการออกกำลังอยู่เหมือนกัน บางวันก็เอาจักรยานมาปั่นเล่น บ้างก็เอาแบตมาตีเล่นที่สนาม แรกๆก็เหนื่อยแทบใจขาดเหมือนกัน แต่พอเล่นเข้าทุกวัน ร่ายกายก็คุ้นชิน แล้วเส้นทางชีวิตพวกผมก็เปลี่ยนตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แต่ก็ยังได้รับการสนับสนุน เพราะพ่อแม่ของผมแม้พวกท่านอยากให้ผมตั้งใจเรียน แต่ก็อยากให้ผมมีร่างกายล่ำบึ้กเหมือนกัน ด้วยค่านิยมที่ผู้ชายต้องเป็นเพศที่เข้มแข็งและร่างกายใหญ่โต จนตอนขึ้น ม.4 พวกผมได้เข้าสู่เส้นทางนักกีฬาอย่างเต็มรูปแบบตั้งแต่ช่วงนั้นเป็นต้นมา ผมได้เป็นนักกีฬายกน้ำหนัก เท็ปเป็นนักกีฬาบาส  ริคได้เป็นนักกีฬาว่ายน้ำ และไมโลได้เป็นนักกีฬาฟุตบอล เมื่อเข้ามหาวิทยาลัย พวกผมก็เข้าคณะวิทยาศาสตร์สาขาพละศึกษาด้วยกัน ในสาขาเดียวกันและในมหาวิทยาลัยเดียวกัน แม้พวกผมจะแข็งแกร่ง มีรูปกายหล่อล่ำกำยำแล้ว กระนั้น ลึกๆผมก็ยังต้องการอยู่ภายใต้อ้อมกอดอันอบอุ่น อยากเป็นแมวน้อยของใครบางคนอยู่เหมือนกัน
.
.
.
ปัจจุบัน
ตอนี้ผมอยู่ที่ห้อง068 ของผม ผมกดรับโทรศัพท์จากเบอร์เบอร์หนึ่งที่ไม่ทราบชื่อ
“ฮัลโหล สวัสดีครับ” ผมทักปลายสายไป
“ฮัลโหล ฟู นี่เราเองนะ แฟร์ไง” เสียงจากปลายสายตอบมา ทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่าผมยังไม่ได้บันทึกเบอร์พี่แฟร์เลย
“หวัดดีพี่ ว่าไป แผลที่พี่โดนฟันตอนนี้หายดียัง” ผมถามสารทุกข์สุขดิบเขา
“หายดีละ ว่าไป เรามีข่าวร้ายจะบอกนะ” พี่แฟร์พูดด้วยเสียงเศร้าๆ ซึ่งทำเอาผมแปลกใจมาก เพราะปกติผมเห็นพี่แฟร์เป็นคนเฮฮา “คือเราลาอกจากงานแล้วหละ”
“อ้าวพี่ ลาออกทำไมอะ” ผมถามเขาไป ผมได้ยินเสียงสูดน้ำมูก แล้วพี่แฟร์ก็ตอยกลับผมในเวลาต่อมา “คือเราไม่ค่อนสบายใจเท่าไหร่น่ะ เหนื่อยก็เหนื่อย เงินก็น้อย” พี่แฟร์พูดออกมา แต่เหมือนกับว่าพี่แฟร์มีอะไรในใจที่ผมไม่รู้
“เออนี่ เดี๋ยวเราจะไปหานะ พักอยู่ไหนน่ะ” พี่แฟร์ถามที่อยู่ของผม ซึ่งเป็นอะไรที่น่าตื่นเต้นมาก พี่แฟร์จะมาหาด้วย ผมรู้สึกใจเต้นอย่างมากจากเผลอเอามือจิกผ้าปูที่นอนบนเตียงตัวเอง “อยู่แถวหาดหีขาว ที่หอแต๋วแตกห้อง068 น่ะ แล้วพี่จะมาเมื่อไหร่อ่ะ”
“เดี๋ยวเราไปวันนี้เลย ตอนนี้อยู่สถานีรถไฟหามฉลี เดี๋ยวนั่งสาย34 ไป” พี่แฟร์ตอบกลับมา พี่เอ้ย ผมยังไม่ได้เตรียมใจเลยนะ รีบมาจัง มาถึงนี้จะงับให้จมเขี้ยวเลยนี่ แต่ก็ดี พี่จะได้มาร่วมวงกับกิจกรรมที่ผมกำลังทำอยู่ คือแผนเด็ดที่จัดการผู้มีอิทธิพลของเกาะหามฉลีแห่งนี้ เหอๆๆๆๆ
“รีบมาละกัน มีอะไรเด็ดๆรออยู่” ผมเชิญชวนพี่แฟร์ “แค่นี้นะ ผมขออาบน้ำก่อนนะ” ผมลาพี่แฟร์และกดวางสาย ผมยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกเหมือนเด็กหอที่พ่อแม่กำลังจะมาเยี่ยม แล้วผมก็ไปอาบน้ำและล้างเครื่องสำอางบนใบหน้าออกให้เกลี้ยง เพื่อกลับสู่สภาพชายชาตรีอีกครั้ง
เมื่ออาบน้ำเสร็จ ผมเอาผ้าขนหนูสีขาวมาเช็ดตัว และนั่งตากพัดลมสักพักให้ตัวแห้งก่อนที่จะทาแป้งในจุดซ่อนเร้น เช่น รักแร้ ควยและขาหนีบ แล้วใส่กางเกงในสีดำที่ผมเอามาจากลิ้นชัก กางเกงขาสั้นสีน้ำตาล เสื้อกล้ามสีขาวเพื่อเป็นชุดประชุมแบบหาความเป็นทางการไม่ได้ เสื้อกล้ามและกางเกงขาสั้นเป็นชุดที่ผมใส่ตอนอยู่ห้องคนเดียวประจำ เมื่อเสื้อกล้ามนี้ก็ได้เผยให้เห็นมัดกล้ามแขนขนาดใหญ่และผิวที่ขาวใสของผม และท่อนล่าง ที่ใส่กางเกงขาสั้นเผยให้เห็นกล้ามขาที่ดูมหึมา และขนหน้าแข้งที่เกรียนจากการที่ผมตัดเล็มเป็นระยะๆซึ่งช่วงปกติจะไม่ค่อยได้รับการเปิดเผยนักจากการที่ปกติผมมักใส่กางเกงขายาว  เป็นความภาคภูมิใจอย่างหนึ่งในชีวิตผม  ผมเลือกถูกทางแล้วจริงๆที่มาสายกล้าม
ผมเดินลงไปข้างล่างที่โถงของหอ ซึ่งเป็นสถานที่ที่พี่โคยนัด ตอนนี้ยังไม่มีใครมาเลย ผมนั่งลงบนโซฟาสีน้ำตาลตัวหนึ่งเพื่อนั่งรอและเล่นเกมส์โทรศัพท์ระหว่างรอเพื่อนๆของผม
ผ่านไปประมาณ 10 นาทีไมโลในชุดเสื้อแขนสั้นสีแดง กางเกงขาสั้นสีขาว เผยให้เห็นกล้ามขาที่อลังการพอๆกับกล้ามขาของผมก็มาเป็นคนที่ 2 ถัดจากผม ไมโลเป็นคนจากภาคอีสาน จังหวัดอุบลราชธานี(ภูมิลำเนาแรกสุดเมื่ออยู่ไทยแผ่นดินใหญ่) สีผิวจะออกแทนๆนิดนึง ผมยาวถึงติ่งหู หน้าค่อนข้างเรียวโกรกสีน้ำตาลเข้มเกือบดำ หุ่นนักกีฬา สูง 185 ซม.(เท่าที่ถามมันครั้งล่าสุด) กล้ามไม่ถึงขั้นใหญ่มากเมื่อเที่ยบกับผมหรือริคกับเท็ป ซ้ำยังตัวเตี้ยที่สุดในแกงค์ผมด้วย แต่ก็ยังนับได้ว่าหุ่นค่อนข้างเอกซ์พอสมควร  “ไอ้จิ นี่ยังไม่มีใครมาอีกหรอเนี่ย กูว่ากูช้าเป็นนางงามแต่งตัวแล้วนะนี่” มันบ่น
“เอาน่าๆ ขนาดพี่โคยยังไม่มาเลย คงกำลังทำธุระส่วนตัวกันอยู่นั่นแหละ” ผมบอกมัน
“โดนผัวเอา กับชักว่าวก็รวมอยู่ในนั้นด้วยมั้ย” มันกวนบาทา
“ไอ้สัสนี่ จังไร” ผมดุมัน แล้วมิลค์ก็ตามลงมาอีกคน มิลค์เป็นผู้ชายตัวเล็กๆ ส่วนสูงน่าจะประมาณ 160 เศษๆท่าทางเรียบร้อย ไว้ผมที่ย้อมสีเหลืองรองทรงค่อนข้างยาวจากการที่ไม่ได้ตัดมานานในชุดเสื้อยืดสีขาวกางเกงบอลสีดำดูค่อนข้างน่ารัก ซึ่งเป็นผัวของไมโล คงเป็นอะไรที่แปลกตามากสำหรับหลายๆคน ที่คนตัวเล็กน่ารักคนนี้จะเป็นผัวให้กับไมโล เพื่อนผมที่ร่างกายหุ่นนักกีฬาหล่อล่ำสูง 180 กลางๆ ก็นะ เรื่องแบบนี้ตัดสินกันที่ภายนอกไม่ได้จริงๆ
“ไอ้ไม ผัวมึงมาแล้วนั่น” ผมบอกไมโลเพื่อลดความฟุ้งซ่านของมัน
“อ้าว พวกพี่ๆมากันเท่านี้อยู่หรอ” มิลค์ถามอย่างไร้เดียงสา
“ที่เหลือพวกมันยังโอ้เอ้กันอยู่น่ะ สงสัยกำลังเตรียมรับความเด็ดของแผนอยู่แน่ๆเลย” ผมตอบมิลค์
“นั่นสิฮะ แต่ผมว่ามันโหดไปนิดนะ” มิลค์แสดงความเห็นออกแนวจะโลกสวยนิดๆ จนไมโลต้องพูดต่อ “ไม่หรอก ถ้าเทียบกับสิ่งที่มันทำกับนาย หรือแม้แต่กับต้นที่อยู่โรงพยาบาล มันก็ยุติธรรมแล้ว”
แล้วทันใดนั้นเอง เท็ปก็มาด้วยอีกคน เท็ปตอนนี้อยู่ในชุดเสื้อยืดคอกลมสีฟ้า กางเกงขาสั้นสีขาวขอบยางยืดสีดำโชว์ท่อนขาล่ำๆ เท็ปเป็นคนที่ตัวสูงมากที่สุดในกลุ่ม เท่าที่ผมวัดความสูงให้มันล่าสุด มันสูง 197 ซม. เรียกง่ายๆว่าเกือบๆ 2 เมตร แรกๆก็สูงปกตินั่นแหละ แต่ก็มาพุ่งพรวดตอน ม.3 พอม.4 ก็ทะลุ 180 แล้ว คงด้วยกรรมพันธุ์ หน้าเหลี่ยมเล็กน้อย กล้ามค่อนข้างใหญ่ และหุ่นลีนๆ ที่ท้องมาในรูปแบบของกล้ามท้อง ผิวสีแทนเข้มพอประมาณ ผมยาวโกรกสีน้ำตาลไว้กึ่งรองทรง แรกเลย ตั้งแต่สมัยอยู่เมืองไทยแผ่นดินใหญ่ เท็ปเป็นคนใต้ จังหวัดชุมพร เท็ปก็เหมือนคนใต้ส่วนมาก คือมีนิสัยลุยๆ มีอะไรก็พูดตรงๆไม่มีการอ้อม หรือถ้าอ้อม ก็อ้อมน้อยมาก แล้วก็ยังเป็นคนที่รักความยุติธรรมด้วย ซึ่งก็นับกรณีที่ไปช่วยน้องต้นในคราวนี้จนเป็นที่มาของแผนอันแสนสนุกที่พี่โคยเสนอมาด้วย “ทุกคน กูมาแล้ว โทษทีๆ พอดีชักว่าวอยู่น่ะ” มันพูดตั้งแต่กำลังลงบันใด
“ไอ้เชี่ยยย นี่ก็ตรงเกิน มึงไม่ต้องบอกถึงนั้นก็ได้ กูนี้อายแทนเลย สัส เยาวชนก็อยู้ด้วยนะเว้ย” ผมตะโกนด่ามันด้วยความเขินอาย โอ้ย เพื่อนผมแต่ละคนช่างไม่พ้นเรื่องน้ำคาวหวานจริงๆ ดีที่พี่โคยกับพวกเจ๊แต๋วยังไม่มา ไม่งั้ยมึงเอ้ยยย!!! ลุ้นอยู่ว่าไอ้ริคมันจะพามาประเด็นน้ำคาวหวานนี้อีกมั้ย “แทนที่มึงจะรีบเนอะ นี่เกี่ยวกับแผนที่จะเอาคืนไอ้แมน คนที่ทำร้ายน้องต้นคนที่มึงไปช่วยนะเฮ้ย กูนี้อุส่าห์รีบกลัวไม่ทัน ห่านี่”
“เอ๊าๆๆ ก็กูเงี่ยนนี่เนอะ ทำยังกับมึงไม่เคย” มันกวนตีนผม ผมเลยศอกมันที่หลังคอมันทีนึง “โอ้ย กูเจ็บนะเห้ย” มันโวยวาย “โทษทีๆ” ผมขอโทษขอโพยมัน
จากนั้นไม่นาน ริคก็มา ริคอยู่ในชุดเสื้อกล้ามสีดำ กางเกงขาสั้นสีขาวสลับดำ กล้ามแขนกล้ามขาของมันดูอลังการพอสมควร ผิวขาวน้อยกว่าผมนิดนึง แต่ก็ตัวสูงกว่าผมหน่อยนึง หน้าเรียว ด้วยความสูง 192 ซม. รายนี้เป็นคนเดียวในแก๊งที่มีซิคแพคที่ค่อนข้างชัดในขณะที่คนอื่นๆในแกงค์จะอยู่ในรูปแบบกล้ามท้อง ถิ่นเดิมบนเมืองไทยแผ่นดินใหญ่ คือเป็นคนอีสาน จังหวัดหนองคาย รายนี้เป็นคนเงียบๆไม่ค่อยพูด แต่พอลับหลังคนทั่วไป จะเป็นคนขี้ขี้อ้อนมาก แล้วก็ใจดีมากๆคนนึง คือไปช่วยฮาร์ตจากการที่ถูกรุมโดยนักเลงหัวไม้บนเกาะ แล้วก็ได้กันแบบสายฟ้าแลบ
“มึงคงไม่ได้ชักว่าวอีกคนนะ”ผมพูดดักคอมัน
“รู้ได้ไงวะ ว่ากูพึ่งชักว่าวเสร็จ เออ กูให้ฮาร์ตมันชักให้ด้วย” มันตกใจหน้าถอดสี คือ อยากจะด่าพวกมันจริงๆ คือผมก็อุส่าห์รีบลงมาเน้อ พวกนี้เสือกมาช้าเพราะชักว่าว เจริญล่ะพวกมึง “ตอนนี้ไอ้ฮาร์ตไปช่วยพวกพี่โคยแบกของกลางกับเอาตัวไอ้แมนไปไว้ห้องที่เตรียมไว้อยู่น่ะ เดี๋ยวรายนั้นจะมาพร้อมพี่โคยกับพวกเจ๊”
“กูล่ะคันมืออยากเริ่มแผนไวๆจริงๆ คิดแล้วก็แค้นไม่หาย” ไมโลรำพัน คงยังแค้นที่ไอ้แมนเป็นสาเหตุที่ทำให้มันเกือบจะผิดใจกับมิลค์
“ใจเย็นเว้ยเพื่อนรัก เดี๋ยวพวกเราได้สนุกสะใจกันทุกคนแน่ๆ ไม่ต้องห่วงๆ” เท็ปพูดมาอีกคน พลางยกมือข้างซ้ายของมันกำหมัดขึ้นแล้วให้แขนขนานไปกับพื้น แล้วให้มืออีกข้างดันหมัดจนเกิดเสียงกร๊อบอันเป็นสัญลักษณ์ของการข่มขวัญ “แต่กูว่าถ้าให้ดี ลองฟังจากปากต้นในวันพรุ่งนี้ด้วยเลย อย่างน้อยๆก็เพิ่มฟิลลิ่งในการเล่นงานไอ้แมนมันด้วย เออ พวกมึง พรุ่งนี้ไปรับต้นพร้อมกับกูป่ะ”
“เออ เดี๋ยวไปด้วยกัน กูเองก็อยากจะคุยกับน้องต้นอยู่เหมือนกัน” ผมตอบขึ้นมา
“ฟูจิเอ้ย อย่าแย่งของไอ้เท็ปมันเลย มึงก็มีพี่แฟร์ทั้งคนอยู่แล้ว” ริคพูดขัดคอผม
“แย่งเชี่ยอะไร กูอยากคุยกับน้องต้นในฐานะผู้สืบสวนเว้ย อยากรู้เหตุการณ์ให้มากกว่านี้เว้ย” ผมสวนไอ้ริคไป ไอ้นี่แม้จะดูเงียบๆแต่พอเวลากวนตีนก็ทำเอาคันตีนไปสามพันปีเลยทีเดียว
และแล้วพี่โคย เป็นคนที่ค่อนข้างหล่อเหลาเอาการ แม้จะหัวโล้นเพราะก่อนหน้านี้พี่โคยมีปัญหาเรื่องเหาขึ้นหัว จึงจำเป็นต้องโกนหัว ใส่ชุดเสื้อยืดคอวีสีน้ำเงิน กางเกงวอร์มสีฟ้าที่ถือโน้ตบุคเครื่องหนึ่งมาพร้อมกับฮาร์ตในชุดเสื้อกล้ามสีขาว กางเกงขาสั้นสีแดง ฮาร์ตเป็นคนผมยาวถึงติ่งหู หน้าเหลี่ยมเล็กน้อย สูงประมาณ 165 ซม. หุ่นประมาณมิลค์แต่ดูใหญ่กว่าเล็กน้อย ตามด้วยเจ๊แต๋ว เจ๊การ์ตูน เจ๊เฌอมาลย์ เจ๊อารียาและเล็กในชุดราตรีก็เดินตามกันมา ต่อด้วยผีแพนเค้กในชุดนอน
“เอาล่ะครับทุกคน เดี๋ยวพวกเราจะดูหลักฐานวัตถุนี้กัน ที่พวกเรารวบรวมมาได้ ดูซิว่าเรื่องมันเป็นมายังไง” พี่โคยประกาศ แล้วก็วางโน้ตบุคลงที่โต๊ะข้างๆทีวีจอแบนขนาดใหญ่ แล้วทำการเชื่อมต่อโน้ตบุคเครื่องนั้นเข้ากับทีวี โดยพี่โคยไปนั่งประจำการที่โน้ตบุค จากนั้นี่พู่กัน ซึ่งเป็นผู้ชายคนผมหยิกหน่อยๆ ในชุดเลื่อยืดกางเกงวอร์มสีเดียวกัน คือสีฟ้าก็มาช่วยพี่โคยติดตั้งด้วย ใช้เวลาสักพักก็ต่อกับทีวีสำเร็จ จึงทำการเสียบสายลิงค์โทรศัทพ์ที่ยึดมาจากไอ้แมนเข้ากับเครื่องโน้ตบุคของพี่โคย ทุกคนจึงนั่งที่กันเพื่อตั้งใจดูภาพที่พี่โคยกำลังเปิดไฟล์ เท็ปซึ่งนั่งอยู่ข้างๆผมกำหมัดแน่นและนิ่วหน้าด้วยความกังวลบางอย่าง “ไม่ต้องกลัวเว้ย คิดซะว่านี่เป็นแค่น้ำจิ้มที่จะทำให้มีกำลังใจสนุก” ผมปลอบพลางจับที่มือของเท็ป
แล้วพี่โคยก็คลิกเข้าไปที่ไฟล์ไฟล์หนึ่ง มีคลิปอยู่จำนวนหนึ่ง เป็นคลิปที่พวกเราต้องดูเพื่อดูความจริงอันโหดร้ายที่เหลือ

มุมของเท็ป
ตอนนี้ผมกำลังรอดูคลิปเรื่องราวที่ผมยังไม่รู้พร้อมกับทุกคน ผมรู้สึกกังวล รู้สึกสัมผัสได้ถึงความโหดร้ายต่อจากนี้ ผมกำหมัดแน่นพร้อมทั้งนิ่วหน้า
“ไม่ต้องกลัวเว้ย คิดซะว่านี่เป็นแค่น้ำจิ้มที่จะทำให้มีกำลังใจสนุก” ฟูจิพูดปลอบพลางจับมือผม
ขณะนี้พี่โคยคลิดเข้าไปที่ไฟล์วิดิโอไฟล์แรก
ในคลิป เป็นคลิปในห้องเรียนห้องหนึ่ง ภาพข้อนข้างสั่นในตอนแรกและดูราวกับถ่ายจากมุมมุมหนึ่ง จากนั้นในคลิป ต้นโยนกระเป๋านักเรียนลง ถอดกางเกงนักเรียนและถอดกางเกงในลงกองไว้ที่เท้า เผยให้เห็นควยอันอวบ ใหญ่ หัวบาน ยาวไม่ต่ำกว่า 7 นิ้วแน่ๆ แล้วจับควยตัวเองรูดขึ้นลงทันที ต้นร้องคราง “ซีดดด อ่าาาา”ไม่นานนัก น้ำว่าวต้นก็พุ่งกระจายออกมา โดยน้ำว่าวพุ่งออกมาแรงและเยอะมาก ต้นนั่งหอบได้ไม่นาน จากนั้นคลิปก็จบเท่านี้
คลิปที่ 2 คือคลิปที่ถ่ายในห้องน้ำ มีเสียงที่คาดว่าจะเป็นของแมน “อมซะ”
"ไม่เอา สกปรก" มีอีกเสียงตอบมา แล้วก็มีภาพทางหน้าของต้น แล้วมีมือที่คาดว่าน่าจะเป็นมือของแมนจิกหัวต้นมาใกล้ๆควยเขา "จะอมดีๆ หรืออยากเห็นรูปตัวเองในเน็ตก่อนค่อยอม"
ไม่นานนักควยแมนจากนุ่มๆ ก็ค่อยๆแข็งเต็มปากต้น “อา... อย่ากัดเชียวนะ นั้นล่ะๆ อย่าให้โดนฟันด้วย”
จากนั้นสักพัก "อ่าาา แตกแล้วๆ" แมนอุทาน ต้นพยายามจะคายออก แต่แมนกลับบีบปากต้นไว้ "กลืนให้หมดน้ำว่าวเจ้านายเชียวนะ ฮ่าๆๆ"
จากนั้นภาพก็หายไป แต่มีเสียงว่า "กางเกงในนี้เราขอเก็บไว้ใช้ทำเรื่องสนุกๆนะ ตอนนี้ห้ามชักว่าวล่ะ ถ้าให้แตกแล้วน้ำว่าวน้อยนะ เจอดีแน่ ไปล่ะ"
จากนั้นพี่โคยก็คลิกมาถึงคลิปที่ 3 ตอนแรกๆ ก็มีภาพสนามกับผู้คนจำนวนมากกำลังนั่ง แต่ภาพดำ แต่มีเสียงหัวเหาะกึกก้องดังไปหมด จากนั้น ก็มีอีกเสียงที่ดูมีพลัง "ใครมาแอบว่าวในโรงเรียนวะ บอกมา" ทุกคนหยุดหัวเราะ เสียงเงียบลง "มันต้องเป็นคนในห้องเรียนนี้แหละ วันนี้ไม่มีใครใช้ห้องน้ำตรงนี้นอกจากห้องที่เรียนพละ ก็คือห้องพวกเธอ" จากนั้นเสียงเงียบไปสักพัก "ดี... ไม่ยอมบอก ทุกคนถอดกางเกงออก ใครไม่ใส่ กางเกงใน คนนั้นแหละ..."
จากนั้นก็มีภาพแต่ละคนถอดกันทีละคนสองคน พวกเขาใส่กางเกงในสีต่างกันไปบ้าง จนมาถึงต้น ครูมองหน้าต้น "ถอดออกสิ แล้วทำไมควยโด่อย่างนี้ หรือว่าเธอ..." ต้นจะร้องไห้แล้วตอนนี้ "ถอดออก เร็ว!!" ครูสั่ง ต้นค่อยๆถอดกางเกงออก เผยให้ทุกคนในห้องเห็นควยอันแข็งโด่ชูชัน พวงไข่แฝดที่ห้อยกลมใหญ่ ปราศจาก กางเกงใน เสียงหัวเราะดังขึ้น บ้างก็มีเสียงตะโกน “เด็กเรียนควยใหญ่นะเนี่ย” “เด็กเรียนเงี่ยนเหรอ” บางคนถึงกับจับควยต้นเล่น หรือดีดไข่ก็มี ต้นกำลังหน้าแดงและทำท่าจะร้องไห้ จากนั้นคลิปก็จบลงเพียงเท่านี้ ทำเอาทุกคนรวมทั้งผมที่นั่งดูอยู่หน้านิ่วด้วยความจิตตก บ้างก็ยกมือปิดปากด้วยความตกใจกับเหตุการณ์ความโหดร้ายนี้ มิลค์กลัวถึงขั้นกอดไมโลเลยทีเดียว คู่นี้ถ้าไม่ตามไปถึงบนเตียงจะไม่รู้เลย ใครผัว ใครเมียที่แท้จริง(เวลานี้ยังจะมานึกถึงเรื่องแบบนี้อีกเนาะกู)
“อี๋ยยย์ คนหนอคน ทำไปได้” ผีแพนเค้กทำหน้าแหวะๆด้วยอาการสยองขวัญ
“ชั้นสงสารต้นจังเลยอะเธอ” เจ๊การ์ตูนพูดด้วยเสียงที่เพราะพริ๊งแต่แฝงไปด้วยความซีเรียส
“นี่มันเข้าข่ายทารุณกรรมชัดๆ แต่ดูจากคลิปนี้แล้ว เจ๊ว่านะ ทางเราเสียเปรียบชัวร์ๆ ถ้าจะใช้กฏหมายเล่นงาน ตำรวจที่นี่เป็นไงก็รู้กันดี ทางที่ดีแผนอาโคยนี่แหละสุดยอด” เจ๊แต๋วออกความเห็น
“ใช่เลยอีเจ๊ พวกเราต้องจัดการกันเองแล้วหละหยั่งงี้” เจ๊เฌอมาลย์สนับสนุนความเห็นของเจ๊แต๋ว
“นู๋ว่านะ มันต้องเจอแบบนี้บ้าง ถึงจะสำนึก” เล็กช่วยเสริมอีกคน
“ใช่ เย็ดมันๆๆ” เจ๊เฌอมาลย์และเจ๊อารียาพูดเชียร์พร้อมกัน
จากนั้นพี่โคยก็คลิกที่คลิปอื่น ก็ไม่มีอะไรมาก แค่นักร้องร้องเพลงโชว์ท่าเว่อๆเท่านั้น
จากนั้นพี่โคยก็คลิกดูรูปต่างๆ พบว่าเป็นรูปต้นถูกถ่ายในท่าวิตถารต่างๆ ทั้งใส่ปลอกคอเหมือนหมา รูปต้นโชว์ควยกลางสนาม รูปต้นใส่ที่ล็อกควย ถูกให้เลียนมในชามข้าวหมา บางภาพ เป็นภาพที่ต้นกำลังอมควยใครบางคน โดยที่ไม่เห็นหน้าคนให้อม แต่ผมเชื่อว่าต้นคงถูกบังคับให้ทำแน่ๆ และล่าสุด ผมไปเจอต้นตัวเป็นๆ ต้นมีไข้ขึ้นสูง แต่ได้รับการปฏิบัติเยี่ยงทาส ราวกับว่าไอ้แมนมันไม่มีความเป็นคนเหลืออยู่แล้ว นี่ไม่ได้ต่อต้าน SM นะ แต่ถ้ามันมาแนวทารุณโดยอีกฝ่ายไม่เต็มใจแถมป่วยเป็นไข้ไม่สบาย มันก็น่าประนามน่ากระทืบจริงๆ ความโกรธ ความเศร้า ความจิตตกตอนนี้ปะทะกันอยู่ภายในหัวสมองของผมจนวุ่นวายไปหมด แต่ผมก็คิดไปถึงต้น ว่าทางนั้นจะเจ็บปวดแค่ไหนที่ถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ขนาดนี้ ทำไมต้นต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยนะ เพราะผมเองก็เคยเจอเหยียบย่ำชีวิตวัยเด็กเหมือนกัน แม้ไม่ถึงขั้นติดเรท 18+ แบบนี้ แต่ก็สร้างแผลในใจพอสมควร แล้วต้นล่ะ น่าจะเจ็บกว่าผมตั้งเยอะ หัวใจของต้นจะเจ็บปวดขนาดไหน
“เอาน่ามึง เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้แก้แค้นแทนต้นแล้ว คนบ้าอะไรวะ คือเค้าแค่ไปชักว่าวทั้งที่แอบดีแล้วยังไปถ่ายแลกกับการทำอะไรทุเรศๆ กระทั่งตอนป่วย กูเกลียดคนที่ชอบกดหัวคนอื่นแบบนี้ที่สุด” ริคพูดขึ้นมาอีกเสียง ผมชอบประโยคท้ายของมันมากๆ คนที่ชอบกดหัวคนอื่นน่ะ มันไม่มีความสุขที่แท้จริงหรอก แถมยังชาติชั่วอีกด้วย
“คนแบบนี้กูล่ะอยากรู้จริงๆ ว่าถูกเลี้ยงดูมายังไง ถูกทารุณกรรมตอนเด็กรึเปล่านะ แต่มันก็ไม่ถูกป่ะวะ ที่มาลงกับคนบริสุทธิ์แบบนี้” ฟูจิให้ความเห็นอีกคน ทำเอาผมฉุกคิดถึงตรงนี้เลย ว่าไอ้แมนมันเด็กมีปัญหารึเปล่านะ ทำไมถึงโหดร้ายผิดมนุษย์แบบนี้ ผมเชื่อว่าทุกอย่างมันต้องมีที่มา ไม่มีอะไรที่เกิดขึ้นอย่างไร้เหตุผลแน่ๆ
“กูก็ว่างั้นแหละ ไอ้สัตว์นรกแมน มีความสุขบนความทุกข์คนอื่น เจอกูนี้ กูจะทำให้รู้สำนึกเลยคอยดู” ไมโลพูดเสริม ทำเอากลุ่มพวกผมดูวิชาการขึ้นเยอะ ตรงข้ามกับตอนก่อนหน้านี้ ที่พูดถึงกันแต่เรื่องน้ำคาวที่หลั่งตอนอยู่ที่เตียง
“นั่นสินะพวกมึง พวกมึงนี่ดูหล่อขึ้นเลยว่ะ” ผมตอบรับสิ่งที่ทำให้หัวใจผมฮึกเหิมเหล่านั้น
“พวกกูก็พูดตามที่เห็นนั่นแหละ ส่วนเรื่องความหล่อ ก็ อยู่แล้ว5555” ฟูจิออกหน้าแทนที่เหลือ ถูกใจผมจริงๆ เรื่องความหล่อ อยู่แล้ว เออแฮะ โดนสัสๆ
“เอาล่ะครับทุกคน เดี๋ยวทำตามแผนกันให้ดีละกัน แผนที่ผมเสนอให้ตอนอยู่โรงพยาบาลน่ะ” พี่โคยประกาศ
“รับทราบครับ/ค่ะ” ทุกคนพูดพร้อมกัน ทำเอาผมนึกถึงตอนเรียน รด.ช่วง ม.ปลายเลยทีเดียว
ตอนนี้ทุกคนก็แยกย้ายกันไป จู่ๆ ใบหน้าอันน่ารักไร้เดียงสาของต้นก็ลอยเข้ามา ทำเอาผมหน้าแดงเลยทีเดียว ผมเดินมาที่ห้องของผม คือห้อง067 แล้วก็เดินไปที่ริมระเบียง มองท้องฟ้าและหาดทรายยามค่ำคืน “เดี๋ยวเจอกันตอนเช้านะต้น” ผมพูดคนเดียว พลางดูนาฬิกาที่ติดผนัง บอกเวลาตอนนี้ ตี 1 กว่าแล้ว ผมจึกเอนตัวลงนอน พลางเปิดแอร์ และเอาผ้าห่มมาห่มเพื่อจำลองบรรยากาศ ว่ามีอ้อมแขนอุ่นๆมากอดร่างอันล่ำบึ้กของผม

joeygotbaso

great

joeygotbaso

great

love-w

ขอบคุณครับผม

Soyu

ขอบคุณนะครับ

mcga

ขอบคุณครับ

boolle2525

boonchan

ขอบคุณครับผม

xin

ขอบคุณครับ

xin

ขอบคุณครับ

nuangnut1996

ขอบคุณมากครับ

asdzxc001

ขอบคุณครับ