เพื่อนกูรักมึงว่ะ

Maxkyac

เครดิต - cartoonx



ผม เป็นเด็กชนบทที่ค่อนข้างขาดความอบอุ่นจากครอบครัวครัว ผมเกิดห่างจากพี่ชายและพี่สาวเกือบสิบปีเลยไม่ค่อยสนิทกัน และไร่นาผมอยู่ต่างจังหวัด เวลาเขาไปทำนากันต้องไปค้างอ้างแรมเป็นเดือนๆ สมัยประถมผมต้องอยู่บ้านคนเดียวเพราะต้องไป โรงเรียน ผมค่อนข้างเรียนเก่ง ได้เป็นตัวแทนของโรงเรียนไปสอบทุกปีทีละหลายๆวิชา จบประถมผมตัดสินใจออกจากบ้านไปอยู่ในเมืองต่างจังหวัด แรกๆ อาศัยข้าววัด และต่อผมได้ไปขายไปอยู่ร้านผลไม้จึงพอมีรายได้เป็นค่าใช้จ่ายที่จะไป โรงเรียน ตอนหลังมาทราบว่าแม่นอนร้องไห้เป็นเดือนที่ผมออกจากบ้าน ก่อนหน้าผมเป็นเด็กเงียบๆ แต่เพื่อความอยู่รอดเลยต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง ไปโรงเรียนแรกๆ ก็มีเพื่อนบางคนมาแกล้งบ้างแต่เขาคงอยากเล่นด้วย แต่ผมไม่ชอบเพราะคิดว่าเขาแกล้ง ผมเลยเข้าก๊วนกับกลุ่มเด็กเกเร หรือเรียกว่ากลุ่มหลังห้อง แต่ผมก็ยังรักษาผลการเรียน แม้กิริยาของเพื่อนๆจะก้าวร้าว แต่มันก็ทำให้ผมอุ่นใจว่าจะไม่มีใครกล้ามาก่อนกวนผม เพื่อนๆ จริงใจกับผมครับมีอะไรก็แบ่งตลอด และดูพวกมันก็รักผมดี แต่พวกมันไมได้เป็นเกย์อะไรหรอกนะ พวกมันชอบมากอดผม หอมแก้มผม บางวันก็มานอนกับผมที่ห้อง แล้วก็กอดผม แรกๆ รู้สึกแปลกๆ ครับเพราะไม่เคยได้สัมผัสแบบนี้จากใครแม้แต่พ่อแม่ หลังๆ ก็เริ่มชินครับ จริงๆผมไม่ได้หน้าตาดีหลอกครับ ออกจะขี้เหล่ด้วยซ้ำ แต่ดีหน่อยที่ผมเป็นคนขาว เพื่อนมันบอกว่าผมขาวที่สุดในโรงเรียน แต่ที่พวกมันกอดผมอะคงไม่ใช่เพราะความขาวอะไรหรอก คงเพราะความสนิทกันและพวกมันก็ไม่ได้คิดอะไรกับผม แต่มีอยู่คนนึงสิหล่อ ถึงจะไม่ขาวเท่าผม แต่มันดูดีมาก เท่ห์หุ่นดีแล้วมารยาทดี เรียนเก่งพอๆกับผม กีฬาก็เก่ง กิจกรรมก็เก่ง แต่เพื่อนผมไม่ชอบมันเท่าไหร่ ยิ่งผมด้วยแล้วยิ่งไม่ชอบมันเพราะมันชอบเรียนไล่บี้ผมตลอด ผมต้องการเรียนให้เก่งที่สุดเพื่อขอทุน ส่วนมันคงไม่ได้สนใจทุนการศึกษาเท่าไหร่ เพราะพ่อแม่มันมีตังค์ แต่ที่มันต้องมาเรียนที่นี่เพราะมันเข้าโรงเรียนมีชื่อไม่ทัน มันเข้ามาปฏิสัมพันธ์กับผมหลายครั้ง ทั้งแบ่งปันข้าวของ แต่ผมก็ยังไม่ค่อยรู้สึกดีกับมันเท่าไหร่ ยอมรับว่าอิจฉามันครับ คนอะไรจะเกิดมาดีพร้อมขนาดนั้น ตอนที่เรียนด้วยกันหรือกินข้าว ผมสังเกตเห็นหลายครั้งมันแอบมองผม แม้จะไม่ได้นั่งใกล้กัน แต่ตอนนั้นยังไม่ได้คิดอะไรมาก มีบางครั้งมันมานอนห้องผมพร้อมกลับเพื่อนผม แต่ไมได้นอนใกล้กัน เพื่อนผมจะนอนกอดประจำอยู่แล้ว จนเทอม 2 มันย้ายเข้าโรงเรียนมีชื่อได้ ผมไม่เจอมันอีกเลย จนวันนึงมีงานโรงเรียนผม ผมเดินเที่ยวกับเพื่อนๆ โรงเรียนผมเป็นโรงเรียนชายล้าน ส่วนโรงเรียนมันเป็นโรงเรียนสห มันมาเดินเที่ยวกับเพื่อนสาวที่โรงเรียนมัน จนดึกเพื่อนมันกลับเหลือมันคนเดียว เพื่อนๆผมเลยชวนมันมานั่งดูหนังกลางแปลงด้วย สักพักเพื่อนมันก็เริ่มนอนทีละคนสองคน ส่วนมันก็นอนด้วย มันมานอนข้างผมเพราะบริเวณมันกว้างหน่อย ผมเลยให้มันหนุนตัก งานเลิกเราแยกย้ายกันกลับ เพื่อนมันกลับบ้านกันหมดเพราะวันรุ่งขึ้นยังต้องไปเรียน แต่เพื่อนผมอีกคนผมของเรียกมันว่าชัยแล้วกัน บ้านมันอยู่ไกล เพื่อนๆเลยให้ผมพามันไปนอนห้องผม ช่วงนั้นอากาศหนาวห้องผมก็มีผ้าห่มผืนเดียว เลยต้องนอนเบียดๆกัน พอดึกๆเข้ามันก็นอนก่ายกอดผม ซึ่งผมไม่ค่อยรู้สึกแปลกอะไรเพราะเพื่อนคนอื่นก็เคยกอด แต่แค่ชัยเพิ่งกอดผมครั้งแรก รุ่งเช้าชัยก็รีบกลับบ้านเพื่อไปโรงเรียน หลังจากวันนั้นมาเขาก็มักมาหลังเลิกเรียนเขาจะมาเล่นบอลที่โรงเรียนผมบ่อยๆ และถือโอกาสค้างห้องผม แรกๆ ที่บ้านเขาจะมาตามบ่อยๆ แต่หลังๆ เขาก็ปล่อย และเขาก็ทยอยของใช้มาไว้ห้องผมแล้วอยู่กับผมประจำ และก็นอนกอดผมทุกคืนตลอด 6 ปีที่เรียนอยู่ เขาตามใจผมมาก อยากได้อะไรก็หาให้ ช่วยค่าเทอมค่าใช้จ่ายที่ผมขาดเหลือ ตอนนั้นทำให้ผมได้มีของใช้ดีๆ ไม่เดือดร้อนนัก แม้ค่าเทอมก็ไม่ต้องผ่อนเหมือนตอนแรกๆ ผมไม่ค่อยได้รบกวนเงินพ่อแม่ผมเท่าไหร่ ชัยเป็นคนอัธยาศัยดี เวลาพ่อแม่ผมมาเยี่ยมเขารู้สึกเอ็นดูมัน โดยเฉพาะแม่ผมรักมันมาก พี่ชายพี่สะใภ้ผมก็พอรู้ว่าเงินที่ผมใช้คือจากเพื่อนคนนี้ ที่บ้านของชัยก็ดูเขาชอบผมอยู่เหมือนกันนะ เวลาผมไปบ้านเขา เขาก็จะปฏิบัติกับผมเหมือนลูกคนนึงเหมือนกัน แต่เพื่อนคนอื่นก็มีบ้างครับ เวลาใครได้อะไรมามักจะเอามาฝากผมหรือเก็บไว้ที่ห้องผม ส่วนเวลานอนถ้าชัยไม่อยู่ก็มีคนอื่นมานอนกอดผมบ้างเหมือนกันแต่ถ้ามันอยู่ มันจะจองกนอนกับผมเพื่อกอดผม บางครั้งผมทะเลาะกับมัน มันจะหนีไปห้องเพื่อนคนอื่น และก็ไม่มีใครมานอนกับผม แต่รุ่งเช้าก่อนผมตื่นมันจะเข้าห้องมานอนกอดผมตรงเอวก่อนลุกขึ้นไปอาบน้ำ ผมเคยแอบกอดมันครั้งหนึ่ง ช่วงนั้นหน้าร้อน วันเกิดมันแต่ผมไม่ได้ซื้อของขวัญให้มัน มันนอนกอดผมอยู่ ผมตื่นมาตอนตึกผมเลยแอบกอดมันบ้าง มันกอดผมแน่น ผมเข้าใจว่ามันคงรู้สึกตัว และกลัวมันรู้ว่าผมชอบมัน ผมเลยไม่กล้ากอดมันอีกเลย มันเอาสร้อยคอสิบบาท ข้อมือห้าบาทฝากไว้กับผม พร้อมเพราะเครื่องทีเป็นมรดกตกทอดมาฝากไว้กับผมมันบอกว่าถ้าใครถามถึงให้บอก ไม่รู้เพราะญาติมันตามหาอยู่แต่ของชิ้นนี้ปู่ๆ ให้มันไว้ก่อนเสีย ตอนจบม.6 ผมคืนมัน มันก็ยังไม่เอาคืน จนผมต้องแอบเอาสร้อยกับข้อมือไปให้ผู้ใหญ่แล้วค่อยบอกมัน ส่วนพระเครื่องยังอยู่กับผม ผมกะว่าจะให้มันคืนตอนจากกัน คืนสุดท้ายผมเอาคือให้แต่มันบอกว่าให้ผมเก็บไว้ มันให้ผม ทุกวันนี้ก็ยังอยู่กับผม ผมกะว่าจะคืนมันให้ได้สักวัน คืนสุดท้ายผมตัดสินใจกอดมันอีกครั้ง มันยิ่งกอดผมแน่น รุ่งเช้าผมต้องตื่นไปให้ทันรถเที่ยวแรก เพราะต้องไปต่อรถอีกที เพื่อไปหาหอแถวมหาลัยอีกจังหวัด ผมตื่นมาตัดสินใจบอกมันว่ารักมันแล้วหอมแอบหอมแก้มมัน เป็นครั้งแรกครับที่ผมหอมแก้มคนอื่น ถึงแม้ผมเคยนอนแล้วมันเอาหน้ามาซุกให้หน้าผม ผมเลยถือโอกาสแอบหอมมัน แต่มันก็ไม่เต็มที่เท่านี้ ผมกลัวมันด่าเหมือนกันที่ทำอย่างนั้น มันไม่ว่าอะไรมันตึงผมลงไปกอดอีกที มันถามว่าผมจะไปแล้วหรือให้กลับมาหามันบ้างมันคิดถึง ผมรับปากว่าจะกลับมาเที่ยวหาบ่อยๆ แต่ผมก็ไม่เคยไปเลย มันน้ำตาไหล ผมเลยอดร้องไห้ไม่ได้ ผมเป็นฝ่ายเลือกที่จะเรียนมหาลัยให้ไกลๆ มันเพื่อจะได้ลืมมัน ผมยอมรับว่าผมรักมันมากเกินกว่าจะทนเห็นมันแต่งงานได้ เลยอยากไปไกลๆ ไม่อยากรับรู้ ผมไม่รู้ว่ามันรู้สึกอย่างไรกับผมตอนนั้น มันจะรู้สึกชอบผมบ้างไหม ทุกวันนี้ผมก็ยังไม่ได้คำตอบจากมัน หลังจากผมมาเรียนมหาลัย ผมไม่เคยกลับบ้านเลยครับ เพราะต้องทำงานส่งตัวเองเรียนด้วยเลยไม่ค่อยว่าง อีกอย่างเริ่มติดเพื่อนใหม่ครับ เพื่อนใหม่ในมหาลัยถึงแม้นิสัยจะคล้ายๆเพื่อนเก่า คือติดผมกินนอนด้วยกันไปไหนมาไหนด้วยกัน และกอดผมทุกคืนเช่นกันแต่ผมก็ไม่รู้สึกผูกพันกับใครเท่าชัย แต่ในขณะเดียวกันผมก็เริ่มคบผู้หญิงเป็นแฟน ปี 3 ผมกลับบ้านแม่ถามว่าผมเจอเพื่อนมั่งไหม ผมบอกไม่เจอ แม่เลยต่อว่าผมว่าเพื่อนกันทำไมไม่ไปหามันบ้าง แม่เล่าให้ฟังว่ามันมาถามหาหลายครั้ง บางทีมันมากอดแม่ผม แม่ผมเลยร้องไห้สงสารมัน มันบอกว่ามันคิดถึง ผมก็รับปากว่าว่างๆ จะไปหาแต่ก็ขี้เกียจไป มีอยู่ครั้งหนึ่งผมไปธุระกับเพื่อนที่มหาลัย เจอมันโดยบังเอิญ มันเห็นผมก่อน วิ่งมากอดผมข้างหลังยกตัวผมขึ้นลอย ผมตกใจและอายเพื่อนเลยรีบแกะมือมัน บอกมันว่าจะรีบไปธุระว่างๆจะมาเที่ยวหา มันเลยหน้าจ๋อยๆ ไป ผมเคยไปขอยืมเงินมันตอนนั้นแม่ผมป่วย ผมใช้เงินวิ่งหาที่รักษาและอื่นๆจนเงินที่เก็บไว้หมด ผมผ่านไปหามันโดยบังเอิญ เลยตัดสินใจขอยืมเงินมัน คำถามว่าจะใช้คืนเมื่อไหร่ไม่มีออกจากปากมัน มันถามเพียงว่าจะเอาเท่าไหร่ แล้วก็เอาให้โดยดี จนทุกวันนี้ผมก็ยังอยากจะใช้คืน ผมเคยไปหามันครั้งหนึ่งที่บ้านมันกำลังเล่นกับเพื่อนอยู่ กะว่าจะเอาเงินให้มันบ้าง แม้ไม่ใช่จำนวนมาก แต่มันก็ไม่ยอมรับ ผมยัดมือมัน แต่ตอนกลับถึงบ้านเงินนั้นก็มาวางอยู่ในรถผม เขาพอผมไปคุยในบ้านเขาแล้วเขาก็นอนหนุนตักผมโดยไม่สนใจคนในบ้านที่เดินไปมา นั่นคือครั้งสุดท้ายที่ผมเจอเขา สิบกว่าปีครับที่ไม่ได้ติดต่อกัน สองปีที่แล้วผมกลับบ้าน แล้วคำถามเดิมๆ จากคนในบ้านก็ถามผมอีกว่าเจอเพื่อนไหม สุดท้ายพี่ชายเลยพาไปบ้านมัน แต่ไม่เจอครับ แรกๆ คนในบ้านมันจำผมไม่ได้ แต่พอรู้ว่าเป็นผมเพื่อนของมัน เขาก็เหมือนดีใจที่เจอผม มันไม่ได้อยู่ที่บ้านครับ เขาถามผมว่าไปอยู่ไหนมา ผมบอกว่าไปทำงานอยู่ที่ชลบุรีได้เกือบสิบปีแล้ว เขาก็บอกว่ามันไปอยู่ชลบุรีได้เกือบสิบปีแล้ว เขาให้เบอร์ผมสั่งให้ผมติดต่อมันให้ได้มันอยากเจอ ผมก็อื้งๆเหมือนกัน เขาบอกว่าให้ไปหาเลยก็ได้ ผมรับปากครับ แต่หลังกลับมาที่ชลบุรี อีกเกือบปีผมกว่าผมจะลองโทรไป ยอมรับว่ายังคิดถึงมันอยู่ ยังไม่อยากได้ยินว่ามันมีครอบครัวแล้วถึงแม้ก็อยากให้มันครอบครัวที่ สมบูรณ์ วันนั้นคิดว่าทำใจได้แล้ว แม้ตอนโทรไปใจสั่นๆ เขาดีใจมากพอรู้ว่าเป็นผม ถามที่อยู่ผมว่าอยู่ตรงไหนอะไรยังงัย แต่สิ่งที่ผมอยากรู้แต่ไม่กล้าถามคือเรื่องครอบครัว แต่เขากับเป็นฝ่ายถามผมก่อน ผมก็บอกว่าหลังจากเรียนจบได้ 1 ปีก็เลิกกับแฟนแล้วก็ย้ายมาอยู่ที่ชลบุรีเลย และผมก็ถามเขากลับ เขาก็บอกว่าเลิกกับแฟนหลังเรียนจบได้ 1 ปีและมาอยู่ที่นี่เหมือนกัน วันนั้นเขาบอกว่าจะหาโอกาสมาเที่ยวหาจะมากินเบียร์และมานอนด้วย ผมก็ตกลง อีกวันเขาโทรมาว่าจะขอมาอยู่ด้วยได้ไหม ให้งานให้เขาด้วยเขาจะมาทำงานด้วย ผมก็ถามว่าทำงานที่นั่นมาตั้งหลายปีจะมาเริ่มงานใหม่ที่นี่ทำไหม เขาบอกว่าเหงา ผมเครียดๆครับกลัวว่าถ้าผมกลับมาคบกับเขาอีกผมจะกลับมารักเขาอีก แล้วถ้าเขาต้องแต่งงานไปผมคงจะเจ็บมาก ทุกวันนี้ผมก็ยังเลี่ยงที่จะเจอเขาครับ ถ้าท่านอ่านเรื่องนี้แล้วคิดว่าผมควรทำอย่างไรช่วยแนะนำผมด้วยนะครับ เราไม่ได้เป็นแฟนกันนะครับ แต่ผมชอบเขาฝ่ายเดียว

minone

ขอบคุณครับผม

chicco

สุดยอด ชอบคุณครับ

sakggg

ขอบคุณครับ

taton2639

ขอบคุณคับ

oakkybp16

ขอบคุณครับ

ssangsak

ความรักเป็นสิ่งสวยงาม และการเสียสละ บอกรักไปเลยครับ มีความสุขเสียในวันนี้  อนาคตอย่าไปคิดมาก อะไรจะเกิดมันก็เกิด ถ้าจะถึงเวลาจากกันด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่ จากกันด้วยความรักไม่เจ็บปวดหรอกครับ แน่นอนว่ามีเสียใจบ้าง แต่ถ้ารักกันจริง ความรักก็จะคงอยู่ตลอดไป
นี่เป็นชีวิตจริงของผมเลยครับ วันนึงคนรักแต่งงานไป ผมก็เสียใจนะ แต่เขาต้องการอย่างนั่นเราก็ต้องเสียสละ ทุกวันนี้ถึงแม้จะไม่ได้เจอกัน แต่ก็ยังรักกันอยู่ ตอนนี้เขาก็หย่าแล้วนะ แต่ก็ยังไม่ได่เจอกันอยู่ดี เพราะทำงานคนละจังหวัด แต่ก็ยังทักทายกันทางไลน์อยู่ทุกวัน ก็มีความสุขอยู่นะที่ต่างคนต่างก็รู้ว่ายังรักกันอยู่
บอกรักและอยู่ด้วยกันเถอะครับ อย่าทรมานทั้งเราทั้งเขาต่อไปเลย

skykickza

ขอบคุณครับ

sombatba

สนุกมากครับ

paopuree

ขอบคุณครับ

Kingki

เศร้าเลย

wanwinte

ขอบคุณครับ

yod984

ขอบคุณคับ

joryu

ขอบคุณครับ