เปิดซิงน้ำแรกเด็ก 13 ม.1 (25) ประวัดิศาสต์ซ้ำรอย 3 น้องปอนด์

John001

    ความเดิม  “พี่ครับ....ผมขอโทษครับ....ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ”ผมเห็นน้องเป็นแบบนั้นก็ตกใจ ไม่คิดว่า..น้องจะเสียใจขนาดนี้ จึงลุกขึ้นนั่งแล้วก้มตัวไปโอบกอดน้องปอนด์ ลูบหน้าลูบหลัง แล้วบอกน้องว่า“ไม่เป็นไร ๆ พี่ไม่โกรธแล้ว” น้องปอนด์ก็ปล่อยโฮออกมาทันที

       ผมก้มตัว..โอบกอด ปลอบน้องปอนด์จนเมื่อยหลัง จึงดึงน้องให้ลุกมานั่งที่โซฟาแล้วนั่งโอบกอด  ตบหลังน้องเบา ๆ น้องก็ซบหน้าร้องไห้อยู่กับบ่าของผม ร้องไห้ไปก็รำพึงรำพันไปเหมือนเด็กๆ จนบ่าผมเปียกโชกด้วยน้ำตาของน้อง (ที่จริงน้องปอนด์ก็ยังเด็กอยู่นะครับ เพิ่งพ้นวัยประถมมาแค่ปีเดียวเอง คำนำหน้าชื่อก็ยังเป็นเด็กชาย น้องโตแต่ตัวเหมือนที่เจ๊ไลแม่น้องปอนด์เคยพูด บางทีผู้ใหญ่เราชอบคาดหวังว่า เด็กที่เริ่มโตน่าจะคิดอะไรได้ดี รอบคอบบ้าง ทำอะไรจะได้ไม่ผิดพลาด แต่ผมอยากให้ทุกคนทำความเข้าใจว่า เด็ก...ไม่ใช่ผู้ใหญ่ตัวเล็กๆ ฉะนั้นความคิดความอ่านก็ยังเป็นเด็ก ขนาดผู้ใหญ่เอง บางทียังทำอะไรผิดพลาดกันบ่อย ๆ แล้วจะนับประสาอะไรกับเด็ก ใช่ใหมครับ...ผมเอง ก็ไม่ได้โกรธอะไรน้องปอนด์มากมาย ตอนนั้นแค่โมโหที่ถูกน้องหลอก บวกกับความเมาด้วย เลยใส่น้องไปเยอะ เหตุการณ์จริงผมใส่เยอะกว่าที่พิมพ์เล่าให้เพื่อน ๆ ฟังอีกครับ ถ้าจะพิมพ์สิ่งที่ผมใส่น้องไป ให้เพื่อนฟัง ผมว่า 5 ตอนไม่น่าจะหมด) น้องปอนด์ร้องไห้ไปเกือบครึ่งชั่วโมง ตาบวมไปเลย  จนผมเห็นว่าน้องเริ่มสงบลงบ้างแล้ว จึงพูดว่า“พอแล้วครับ...ไม่ร้องแล้วนะ...พี่ขอโทษ...ไหนว่าโตแล้วไง....มีแฟนแล้วด้วย...ร้องไห้ขี้แยเป็นเด็กตัวเล็กๆ ได้งัย....ป่ะลุกขึ้น..ไปล้างหน้าล้างตากัน...ดูดิ่หมดหล่อเลย”  ผมก็จูงมือน้องเข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำ น้องก็ยังมีอาการสะอึกสะอื้น อยู่เป็นช่วง ๆ ล้างหน้าเสร็จ ผมโอบไหล่น้องพามานั่งที่เตียง แล้วผมก็ไปเปลี่ยนเสื้อที่เปียกไปด้วยน้ำตาของน้อง ตกลงแล้ว...ผมคงต้องนอนปลอบน้องบนเตียงนั่นแหละ ผมให้น้องปอนด์นอนด้านในชิดฝาผมนอนด้านนอก ผมนอนตะแคงหันหลังให้น้อง ผ่านไป เกือบ 10 นาทีเห็นจะได้ ผมยังไม่หลับ น้องปอนด์ก็ยังไม่หลับ นอนกระสับกระส่ายพลิกไปพลิกมา ผมคิดว่าน้องคงยังคิดมากอยู่ จึงพลิกตัว หันหน้าไปถามน้องด้วยน้ำเสียงโอนโยนเป็นพิเศษ“เป็นไรล่ะครับ..ยังคิดมากอยู่เหรอ” น้องปอนด์ได้ยินเสียงผมถาม ก็พลิกตัวนอนตะแคงหันหน้ามาคุยกับผม “ครับ...พี่หายโกรธผมแล้วจริง ๆ เหรอ”“ครับ...พี่ไม่โกรธแล้ว” “แล้วทำไม...พี่นอนหันหน้าหนีผม เหมือนไม่อยากเห็นหน้าผมอ่ะครับ”ผมนึกในใจว่า น้องปอนด์นี่ก็เป็นเด็กคิดมากเหมือนกันเนอะ หรือว่าเจอผมใส่ไปอย่างรุนแรงและอาจจะไม่เคยเจอใครดุขนาดผม เลยทำให้กลัวไปหมด ผมจึงบอกน้องว่า “ไม่ใช่ไม่อยากเห็นหน้าปอนด์ แต่เตียงมันเล็ก พี่อยากให้ปอนด์นอนสบาย ๆ” “ถ้าพี่หายโกรธแล้วจริง ๆ พี่ก็กอดผมหน่อยดิ่” ผมจึงต้องเอื้อมมือไปโอบกอดตัวน้องตามที่น้องขอ  “พี่ครับ...ผมทำผิดมากเลยเหรอครับ”  “ป่าว..ก็ไม่ได้ผิดอะไรมากหรอกครับ แต่ตอนนั้นพี่โมโหที่ปอนด์หลอกพี่ไง ถ้าปอนด์บอกพี่ตรง ๆพี่คงไม่โมโห และอาจจะสนับสนุน ให้ได้ไปเที่ยวอย่างสบายใจ  ไม่มีปัญหาทั้งเรื่องพ่อแม่ และเรื่องแฟน”  น้องปอนด์นอนฟังผมตาแป๋วทั้ง ๆ ที่ตายังบวม “ปอนด์ลองคิดดูนะ ถ้าปอนด์โดนแฟนหลอกให้ไปเที่ยว แล้วเค้าไปเจอเพื่อนหรือแฟนเก่า เลยทิ้งปอนด์ให้เดินหรืออยู่คนเดียวตรงนั้น ปอนด์จะรู้สึกยังไง แล้วจะโกรธมั้ยครับ”  “ก็...ก็คงโกรธมั้งครับ” “เห็นมั้ย...ปอนด์ก็โกรธ” “แต่พี่โกรธน่ากลัวอ่ะครับ ขับรถก็เกือบตกทาง ผมกลัว...นั่งเกร็งมาตลอดทาง” (ผมคิดถึงเหตุการณ์ตอนนั้นตามคำพูดของน้อง ก็รู้สึกสงสารน้องมาก โถ..เด็กน้อย..คงกลัวมากสินะ)  “พี่ขอโทษนะ..พี่คงจะกินเบียร์มากไปหน่อย.เอ่อ.แล้วแฟนปอนด์อ่ะ เป็นใครที่ไหน รู้จักกันยังไง พี่มองดูเค้าน่าจะแก่กว่าปอนด์ใช่ป่ะ”  น้องปอนด์ก็เล่าให้ผมฟังว่า แฟนเป็นรุ่นพี่ เรียน ม.6 โรงเรียนสตรี น้องผู้หญิงคนนั้น เห็นน้องปอนด์ตอนเดินแห่งานกีฬาสีในตลาด เกิดความสนใจน้อง จึงให้รุ่นพี่ผู้หญิงที่เรียน ม.3 โรงเรียนเดียวกับน้องปอนด์ติดต่อให้ ก็เลยได้คุยกันมาเกือบปีแล้ว (พอได้ยินน้องบอกว่าเป็นรุ่นพี่ ม.6 ผมก็นึกไปถึงเพื่อนกระเทยคนหนึ่ง ที่เคยเล่าให้ผมฟังว่า เด็กโรงเรียนสตรีชอบมาหลอกจีบเด็กม.1 ตามโรงเรียนต่าง ๆ เพื่อแข่งกันในทำนองล่าแต้ม เพื่อนผมด่าน้องผู้หญิงพวกนั้นแรงมากทีเดียว แต่มีประโยคนึงที่ผมจำได้แม่นคือ“นังชะนีพวกนี้ มันริอ่านกินเด็ก สงสัยมันอยากเป็นอมตะ ทำเด็กเสียใจหมด” ตอนนั้นผมฟังแล้วสะอึก เพราะผมเองก็ชอบกินเด็ก แต่เพื่อนผมมันมีแฟนรุ่นเดียวกัน มันเคยห้ามผมหลายครั้ง เพราะกลัวว่าผมจะเกิดเรื่อง แต่ผมห้ามใจตัวเองไม่ได้) ผมจึงพูดสอนน้องปอนด์ว่า ผู้หญิงเค้าแก่กว่า อยู่ถึงม.6 ปีหน้า..เค้าก็ต้องเรียนมหาลัยแล้ว เค้ากับน้องปอนด์ก็ต้องห่างกันไป แล้วเค้าอาจจะมีแฟนใหม่เป็นรุ่นพี่หรือเพื่อนในมหาลัย น้องปอนด์ก็ต้องเสียใจ อาจคิดมากทำให้เสียการเรียน หรือว่าขณะที่กำลังคบกันอยู่นี้ เกิดพลาดพลั้งไปมีอะไรกัน ก็อาจจะเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมา พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายคงไม่ยอมแน่ ปอนด์รู้มั้ย...ตอนนี้ปอนด์ทำให้ผู้หญิงท้องได้แล้วนะ" ผมก็สอนไปเรื่อย ๆ อีกยาว  จนผมเห็นน้องปอนด์ทำหน้าอมยิ้มขำๆ แบบล้อเลียน ผมก็นึกฉุนนิด ๆ จึงถามว่า“ยิ้มอะไร พี่กำลังสอนดี ๆ มายิ้มล้อเลียน” “ก็ผมขำอ่ะครับ” “ขำอะไร”  “ผมว่าแม่ผมบ่นเก่งแล้ว พี่ยังบ่นเก่งกว่าแม่ผมอีก”  ผมหยุดกึกทันที น้องปอนด์ก็หัวเราะออกมาดังลั่น ที่สามารถเบรกผมให้หยุดพูดได้ พอน้องหยุดหัวเราะ ก็ถามผมทันที“พี่ครับ...ที่พี่บ่นผมมาตั้งนานเนี่ย เพราะห่วงหรือหวงผมกันอ่ะครับ” ผมอึ้งสตั๊นไปกับคำถามของน้อง นึกในใจว่าน้องปอนด์นี่มันยังไงกัน เมื่อกี้ยังร้องไห้ขี้แยเป็นเด็ก ๆ แต่ตอนนี้ดันถามผมเหมือนผู้ใหญ่ สงสัยว่าการที่น้องคบกับแฟนที่โตกว่า เลยจดจำลักษณะคำพูดของเด็กโตมาพูด ผมนึกไปตามคำพูดของน้องแล้วถามตัวเองว่า จริง ๆ แล้วผมห่วงหรือหวงน้องกันแน่ เพราะตอนนั้นที่โมโห...ก็เกิดจากการที่ได้ไปเห็นน้องปอนด์เดินจับมือกับแฟน คุยกันกระหนุงกระหนิง  แต่ผมสลัดความคิดนี่ไปทันที เมื่อนึกได้ว่าผมมีน้องเฟรมแล้ว ผมจะไปหวงน้องปอนด์ที่มีแฟนแล้วได้ยังไง จึงตอบน้องว่า“ก็ห่วงอ่ะดี เพราะปอนด์เป็นลูกของพ่อศักดิ์ไง พ่อศักดิ์ทำงานที่นี่ ก็เหมือนกับเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน ปอนด์ก็เป็นเหมือนลูกเหมือนหลาน”  “จริงอ่ะ..แค่ห่วง...จริงอ่ะ”  น้องปอนด์แกล้งยั่วอารมณ์ผม “เอ้า...ก็จริงอ่ะดิ่”   “แล้วที่มะวานบอกชอบผมชอบจริงป่ะครับ” น้องถามต่อ ผมได้ยินน้องถามแบบนี้ ก็นึกอยู่ว่าจะตอบยังไงดี เพราะเมื่อวานที่บอกชอบน้อง ก็เพื่อหยอดให้น้องเคลิ้มตาม จะได้พูดกล่อมน้องปอนด์ไม่ให้เอาเรื่องที่ผมทำอะไรน้อง..ไปเล่าให้ใครฟัง แต่ผมก็ฝืนตอบไปว่า "ชอบจริง ๆ" พอน้องปอนด์ได้ยินผมตอบว่าชอบจริง ก็มีสีหน้ายิ้มแบบภูมิใจ แล้วพูดต่อว่า“งั้น...ถ้าพี่ชอบผมจริง ๆ....พี่ทำให้ผม แบบเมื่อวานนี้อีกได้ป่ะครับ” ผมเจอคำถามนี้เข้าไป ก็อึ้งดิ่ค๊าบ ไม่นึกว่าน้องจะพูดประโยคนี้ออกมา ซึ่งผมสัญญากับตัวเองไว้แล้วว่า จะไม่ทำอะไรกับน้องปอนด์อีก เพราะมันเป็นการสุ่มเสี่ยงเหลือเกิน ที่น้องเฟรมจะรู้เรื่องของผมกับน้องปอนด์ ตามเหตุผลที่ผมได้เคยบอกแล้ว ว่าน้องปอนด์อยู่โรงเรียนเดียวกันกับน้องเฟรม บ้านก็อยู่ใกล้บ้านน้องเฟรม ถ้าผมยังยุ่งอยู่กับน้องปอนด์อีก โอกาสที่น้องเฟรมจะรู้ก็ต้องมีสักวัน  (เพื่อนๆ คงจะคิดว่า ผมกลัวน้องเฟรมจะรู้ซะเหลือเกินใช่ไหมครับ....ครับ...ผมกลัวน้องเฟรมจะรู้ เพราะผมจริงจังกับน้องเฟรมมาก ผมชอบเด็กนิสัยแบบน้องเฟรมใส ๆ ซื่อ ๆ ได้ก็บอกว่าได้ ไม่ได้ก็บอกว่าไม่ได้ อยากได้เงินเติมเกม ก็ขอกันตรง ๆไม่มีการ ที่จะมาหลอกล่อหยอดคำหวานกับผม ผมให้น้องบอกรัก ก็บอกมาแบบทื่อ ๆไม่มีมุขอะไรเลย ให้ทำอะไร ยังไงก็ทำ ไม่ขัดใจ ผมชอบของผมแบบนี้แหละ) ผมนอนนึกหาคำพูด ที่จะทำให้น้องปอนด์เลิกคิดเรื่องนั้น จนคิดได้ จึงถามน้องไปว่า“แล้ว...ปอนด์ชอบพี่ป่ะล่ะ” น้องมองหน้าผม แล้วตอบว่า “ชอบครับ”ผมเลยย้อนคำพูดของน้องปอนด์..ถามน้องว่า “งั้น..ถ้าปอนด์ชอบพี่..ก็เลิกกับแฟนแล้วมาคบกับพี่ได้ป่ะ” คราวนี้เป็นทีที่น้องต้องอึ้งบ้างแล้วครับ น้องนิ่งไปชั่วครู่ ก็ตอบว่า “ไม่ได้อ่ะครับ...ผมกับแฟนคบกันมาเป็นปีแล้ว พี่กับผมเพิ่งรู้จักกันแค่ 2 วันเอง แล้วพี่ก็เป็นผู้ชายอ่ะ” (ผมคิดในใจว่า เพิ่งรู้จักแค่2 วัน แต่ผมได้น้องตั้งแต่วันแรกแล้ว แฟนน้องยังไม่ได้แอ้มน้องเลย) “งี้ก็แสดงว่าไม่ได้ชอบพี่จริง...งั้นเราก็จบ...ไม่ต้องคุยเรื่องนี้กันอีก” ผมก็ตัดบทลุกขึ้น เดินออกจากห้องนอนมานั่งที่ห้องโถง  ใจจริงผมไม่ได้งอนหรือโกรธอะไรน้องปอนด์นะครับ เพียงแต่ผมอยากตัดปัญหาเรื่องของผมและน้องปอนด์..ก็แค่นั้นเอง

             วันนี้แค่นี้ก่อนนะครับ จะ 5 โมงเย็นแล้ว เดี๋ยวน้องเฟรมจะมาหาผม ผมไม่อยากให้น้องรู้ว่า ผมเอาเรื่องของน้องมาถ่ายทอดให้เพื่อน ๆ อ่านกัน และอีกอย่างกลัวน้องเฟรมจะมาอ่านเจอ แล้วรู้ว่า ผมทำอะไรกับน้องปอนด์ เด๋วจะเป็นเรื่องยุ่งขึ้นมาอีก (เมื่อกี้ น้องเฟรมทักมาว่า กำลังมา)

aka_365

ขอบคุณ

tan2

ปอนด์เอ๋ยปอนด์...

Moshiy

ขอบคุณครับ

0810380803

ขอบคุณครับ

New1991

ใจเย็น  ๆ ค่อยเป็นค่อยไปนะครับ

aoffyza

ขอบคุณครับ

sodazaa12

ขอบคุนคับ

kite

ขอบคุณครับ

aoffyza

ขอบคุณครับ

tose

ขอบคุณครับ

being2be

ขอบคุณมากครับ

ponch

ขอบคุณครับ

Pnp407

ขอบคุณครับ

yut7223

ขอบคุณครับ

sodazaa208

ขอบคุนคับ

WIGGIN

ร้ายกาจจริงๆ

เยดแม่

ขอบคุณครับ

Dybeejudy

ขอบคุณ

flukypupe

ขอบคุณครับ

gang2520

ขอบคุณครับ