|
“บอม กูนอนซบไหล่มึงได้ป่าวว้ะ” ปันเอ่ยขึ้นทันทีที่รถบัสเคลื่อนที่ออก “เห้ย นอนก็นอนเบาะของมึงดิว้ะ อย่ามาเบียดกู” “เบาะมันเอนไม่ได้อ่ะ กูนอนไม่ถนัด” “ไอ้สัส โคตรเกย์” “เหอะน่า” . ผมยอมขยับตัวเข้าไปใกล้ๆไอ้ปันมากขึ้น แล้วมันก็รีบเอนหัวมานอนซบไหล่ของผมทันที ไม่นานมันก็หลับไปราวกับว่าเมื่อคืนไม่ได้นอนมาเลย ผมมองข้ามมันไปนอกหน้าต่างรถบัสที่กำลังแล่นออกจากศูนย์ฝึกวิภาวดี เฮอ ขอให้ชีวิตนี้ไม่ต้องกลับมาที่นี่อีกเลย ฟ้าข้างนอกยังไม่สว่างดีเลย แต่ผมก็เห็นผู้คนข้างนอกรางๆ . เมื่อรถบัสขึ้นทางด่วนเรียบร้อยแล้ว ครูฝึกจึงบอกให้ทุกคนถอดหมวกออกได้ ส่วนไอ้ปันนั้นถอดหมวกออกตั้งแต่ขึ้นรถบัสและนอนหลับสนิทแล้ว บนทางด่วนทำให้ผมได้เห็นวิวทิวทัศน์ของกรุงเทพฯอย่างชัดเจน ผมทำใจบอกลาเมืองหลวงที่ผมรักอีกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะต้องจากมันไปอยู่ที่ถิ่นทุระกันดาลเป็นเวลาเกือบอาทิตย์หนึ่ง และในความเพลิดเพลินของทิวทัศน์นั้น มันก็ทำให้ผมผล็อยหลับซบหัวปันต่อไปอีกที // ผมลืมตาตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่ผมเห็นคือปันนั่งอยู่ข้างๆ “ไม่ต้องยิ้มไอ้สัส มึงยังไม่ได้กลับบ้าน” ปันเอ่ย . ผมมองไปรอบๆตัว ผมอยู่ในเต้นท์พยาบาล มีครูฝึกพยายามนั่งอยู่ไกลๆ “กูเป็นไรว้ะ” “มึงเป็นลมไง จำไม่ได้หรอ” “ไม่” “กูเนี่ยแบกมึงเข้ามาในนี้ไง ตัวมึงหนักชิบหาย” ปันเอ่ย แล้วจึงหยิบกระติกน้ำมาให้ผมกินน้ำ . “แต่มึงทำดีมากเพื่อน ทำให้กูไม่ต้องฝึกต่อ” “เห้ย ไม่เป็นไร กูรู้ว่ามึงอยากฝึก555” ผมเอ่ย พรางจิบน้ำในกระติกไปเรื่อยๆ “เห้ยรู้ใจมากๆเลยว่ะเพื่อน หน้าที่กูที่สำคัญที่สุดก็คือดูแลมึงเว้ย บอม” “เวอร์เหี้ยๆ กูดูแลตัวเองได้น่า” “ควย กูยังต้องแบกมึงมาเลย อย่าขี้โม้… ถ้ามึงเป็นไรไป กูก็ไม่มีเพื่อนแล้วที่นี่น่ะ” . “นักเรียน ถ้าเพื่อนหายแล้วก็ออกไปกินข้าวนะ” ครูฝึกที่ประจำเต้นท์พยายาลอยู่เอ่ยเรียก “ครับ” ปันหันไปตอบรับเขา “ไหวมั้ยมึง เดี๋ยวกูออกไปเอาข้าวให้มั้ย” “กูไหวๆ เดี๋ยวออกไปกินข้าวด้วยกันเนี่ยแหละ” ว่าแล้วปันก็ค่อยๆพยุงผมขึ้นจากเตียงสนามแล้วเดินออกไปข้างนอกเต้นท์พยาบาลด้วยกัน . ผมกับปันหยิบถาดข้าวของตัวเองมา แล้วเดินไปต่อแถวรับข้าวซึ่งมีคนไม่เยอะแล้วเพราะว่าคนอื่นๆคงจะรับข้าวและกินข้าวกันเสร็จเรียบร้อยก่อนหน้านี้นานแล้ว เมื่อรับข้าวเสร็จ ผมกับปันก็เดินไปหาที่นั่งกินร่มๆใต้ต้นไม้ . “เห้ย ครูฝึกแม่งให้พักตั้ง 3 ชั่วโมงเลยแหนะ” ปันเอ่ยพลางตักอาหารเข้าปาก “จริงออ… ดีสัส กูจะนอนต่อ” “เออ นอนให้พอใจเลยเพื่อน” . เมื่อกินข้าวเสร็จ พวกเราก็เอาถาดกับช้อนซ้อมไปล้างน้ำ แล้วก็เดินกลับมานอนที่ใต้ต้นไม้เหมือนกัน . “แป้บ” ปันเอ่ย พร้อมกับวิ่งตรงเข้าไปที่ถังน้ำดื่มสีน้ำเงินขนาดใหญ่ที่เป็นจุดให้นักศึกษาวิชาทหารทุกคนสามารถเอากระติกน้ำไปเติมน้ำดื่มได้ทุกครั้งที่มีการปล่อยพัก ปันเอากระติกน้ำของผมไปกรอกน้ำให้พร้อมกับนำผ้าสามเหลี่ยมของมันไปจุ่มน้ำให้เปียกเพื่อเอามาเช็ดหน้าดับร้อน . พวกเราเดินกลับมาที่ใต้ร่มไม้ที่เคยนั่งกินข้าวเมื่อกี้ “มึง ขอนอนตักหน่อย” ผมเอ่ย หัวของผมเมื่อเจอแสงแดดอีกครั้งก็กลับมามึนๆเหมือนเดิม ปันนั่งลง เอาหลังพิงต้นไม้ แล้วจึงบอกว่า “เชิญครับ คุณชายบอม” . ว่าแล้วผมก็หย่อนตัวลงนอนบนขาของปัน “ร้อนสัสเลยมึง กว่าจะเรียกรวมก็อีกตั้ง 2 ชั่วโมง” ผมบ่น “นานไปยาวเลยครับ” ปันเอ่ย พร้อมกับเอาผ้าสามเหลี่ยมชุ่มน้ำนั้นมาเช็ดหน้าและปะไว้บนหน้าผากของผม “บริการดีจังว้ะ555 เมียกูยังไม่ทำให้ขนาดนี้เลย” “กูไม่ใช่เมียมึง” ปันพูดขึ้นทันที “กูแค่กลัวมึงตายแล้วกูก็จะไม่มีเพื่อนแล้วตังหาก555” “แต่…มึงจะเป็นเมียกูก็ได้นะ” “ไม่เอา…” ปันเงียบไปสักพัก “กูจะเป็นผัว” “เห้ย งี้กูก็ต้องเป็นเมียอ่ะดิ” “ใช่ครับ” “สัส ไม่เอาอ่ะ เลิกเช็ดได้แล้วกูจะนอน” . ปี้ดดดดดด… เสียงนกหวีดดังขึ้น ทำเอาผมกับปันสะดุ้งตื่นอีกครั้ง “อีก 1 นาทีรวม” เสียงครูฝึกตะโกนดังมาแต่ไกล ตามมาด้วยเสียงทวนคำสั่งของนักศึกษาวิชาทหารที่แทบจะเบาเหมือนกับเสียงกระซิบด้วยความขี้เกียจของทุกคน . “เห้ย ปันตื่น ใกล้รวมแล้ว” “กูตื่นแล้ว” . ปี้ดดดดดด… เสียงนกหวีดดังขึ้นอีกครั้ง “เตรียมรวม!” “เตรียมรวม!เตรียมรวม!เตรียมรวม!” . เมื่อเสียงทวนคำสั่งจบลง เสียงนกหวีดที่เป่าเป็นจังหวะตอนๆก็ดังขึ้น เป็นสัญญาณเรียกนักศึกษาวิชาทหารทุกคนไปเข้าแถวรวมกันที่ลานกว้างดังเดิม // เฮ้! นักศึกษาวิชาทหารทุกคนตะโกนพร้อมกับเพื่อจัดแถวหน้ากระดานต่อหน้าครูฝึก . “ยินดีต้อนรับนักศึกษาวิชาทหารทุกคนเข้าสู่สถานีการฝึกที่ 31 สถานีนี้เป็นสถานีของการยิงปืนด้วยกระสุนจริง” . หลังจากนั้นครูฝึกก็เริ่มพูดแนะนำสถานีฝึก ตามด้วยแนะนำตัวครูฝึกแต่ละคน พร้อมกับบอกอีกว่าครูฝึกชุดนี้จะมาเป็นครูฝึกประจำกองพันของพวกเรา และจะต้องอยู่กับเราตลอดทั้งวันทุกวันของการฝึกภาคสนามที่เขาชนไก่แห่งนี้ . การฝึกภายในวันแรกนี้ เรียกได้เลยว่าไม่ได้โหดอะไรมาก มีแค่การนั่งฟังบรรยายนิดหน่อยเพราะว่าการยิงปืนด้วยกระสุนจริงนั้นอาจทำให้เกิดอันตรายได้สูงมาก จึงต้องเน้นการบรรยายซะเป็นส่วนใหญ่ ผมแทบไม่ได้จับปืนจริงเลย มีแต่นั่งฟังและดูครูฝึกสาธิตบ้างบางท่า ครูฝึกบอกอีกว่าพวกเราจะได้ยิงปืนกระสุนจริงๆก็พรุ่งนี้ตอนเช้า มีเป้าจริง และการเก็บคะแนนจริงๆ . การฝึกในวันนี้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เพราะกว่าพวกเราจะมาถึงที่สถานีก็เกือบบ่ายแล้ว ทำให้การฝึกที่เขาชนไก่วันแรกนี้แทบเหมือนจะไม่ได้ฝึก เหมือนแค่ให้ปอดของผมได้ปรับอากาศและให้ร่างกายของพวกเราทุกคนให้ปรับตัวให้เข้ากับความร้อนของที่นี่ให้ได้ . ครูฝึกเรียกพวกเราไปเข้าแถวรวมอีกครั้ง ก่อนจะปล่อยให้เดินเรียงแถวกลับไปที่กองพัน . “ไอ้สัส ตอนมามีรถบัสแอร์มาส่งซะอย่างดี” ปันบ่นขณะกำลังเดินกลับ “ขากลับนี่เดินกลับเอง เหมือนจะใกล้ๆมั้ง” “หลังจากนี้แม่งคงไม่ได้ขึ้นรถอีกแล้วล่ะจนกว่าจะกลับบ้าน” “คงงั้นว่ะเพื่อน” . “เห้ย มึงนอนกับกูนะบอม” “เออดิว้ะ ไม่นอนกับมึงแล้วกูจะนอนกับใครล่ะ มีใครกูรู้จักอีก555” “ก็นั่นแหละ…กูพูดเผื่อไว้ เผื่อมึงมีเพื่อนคนอื่น” “ควย กูมีแค่มึง… มึงอย่าทิ้งกูนะ” “ไม่ทิ้งอยู่แล้ว” ปันยิ้มให้แล้วเดินเข้ามาโอบไหล่ผม . พวกเราเดินไปริมขอบถนน ตอนนี้เป็นเวลาเย็นแล้ว ท้องฟ้าเริ่มมืดลงเรื่อยๆ ไม่นานผมก็เริ่มคุ้นเคยกับเส้นทางรอบข้างมากขึ้น เพราะมันคือกองพันที่ 22 ที่ผมเคยมาพักเมื่อตอนอยู่ปี 2 . “เชี่ย บ้านเก่า” ปันอุทาน “เห้ย มึงก็มากองพันนี้เหมือนกันหรอว้ะ” “ใช่ดิ ปี 2 มีแค่ 2 กองพันเองเพื่อน” ปันหันมาบอกผมแล้วจึงหันกลับไปมองบ้านเก่าของมันอีกครั้ง . ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อถ่ายสตอรี่เก็บไว้เป็นที่ระลึกว่าได้เดินทางผ่านบ้านเก่าของผมเช่นกัน . “เห้ยน้อง” ปันตะโกนหันไปทางด้านในกองพันที่ 22 “มึงตายแน่น้อง ปี3มึงตายแน่” “55555” ผมขำลั่น และสะใจเล็กน้อยที่ได้ข่มขู่รุ่นน้อง . “เห้ย” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลัง และเสียงนั้นดูดุเข้มเกินกว่าจะเป็นเสียงเพื่อนๆนักศึกษาวิชาทหารด้วยกัน ผมรีบหันไปทันที เหมือนคาดครับ ครูฝึกคนหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังผม “โทรศัพท์ ห้ามเล่นไง จนกว่าจะถึงกองพัน ผมบอกแล้วใช่มั้ย” ปันรีบหันหน้ากลับมาทันทีด้วยความตกใจเช่นกัน “เอามาให้ครูเดี๋ยวนี้ เย็นนี้ก่อนนอนค่อยมาเอาคืน… ลบคลิปเมื่อกี้ด้วย” “ครับ” ผมจำใจต้องยื่นโทรศัพท์นั้นให้กับครูฝึกแต่โดยดีเพราะไม่มีทางเลือก ยังดีที่ครูฝึกไม่ทำโทษผมและเดินผ่านไป . “เกือบตายแล้วไงไอ้สัส” ผมสะบด “กูนี่ซิจะโดยทหารจับแดกมั้ย” ปันเอ่ย “กูแม่งขู่รุ่นน้องไว้” “55555 เขาจะแดกมึงเรื่องแค่นี้อ่ะนะ เหี้ยชิบหาย อยากได้โทรศัพท์ดีๆก็ไม่บอก” . ผมเดินต่อไปเรื่อยๆโดยที่คุยกับไอ้ปันมาตลอดทาง พวกเราไม่ได้เจอกันบ่อยมากนัก เจอกันแค่ตอนมาเรียนรดด้วยกันอาทิตย์ละครั้งเลยทำให้มีเรื่องมาคุยกันอยู่เสมอๆ จนในที่สุด พวกเราก็เดินมาถึงกองพันของเราในเวลาที่ฟ้ามืดแล้ว . “หยิบกระเป๋าแล้วรีบไปรวมพล” ครูฝึกคนหนึ่งพูด . ผมทำตามคำสั่งที่ครูฝึกสั่งทันที แต่ก็ไม่ลืมชะเงื้อไปมองโทรศัพท์มือถือของผมด้วยที่ครูฝึกคนเดิมนั้นยังคงถืออยู่ในมือ . หลังจากที่ทุกคนหยิบกระเป๋าเป้สนามของตัวเองและมาเข้าแถวเป็นหมู่ๆที่ลานภายในกองพันแล้ว ก็มีการตรวจเช็คสัมภาระกัน ว่ามีใครเอาของผิดระเบียนหรือผิดกฎหมายมาที่ค่ายบ้าง หลังจากนั้นก็เหมือนกับโชคดีที่ครูฝึกปล่อยไปเก็บของเข้าเต้นท์และอาบน้ำ โดยที่เรียกรวมอีกครั้งตอน 4 ทุ่มซึ่งมีเวลาให้เกือบ 2 ชั่วโมง . “เชี่ย กองพันนี้แม่งพักเยอะสัสๆ” ผมพูดขณะหย่อนเป้สนามลงจากหลังไว้ข้างหน้าเต้นท์ของตัวเอง “เออ โคตรดีเลยว่ะ” ปันเห็นด้วยเช่นกัน . พวกเราเริ่มกางผ้าใบรองนอนออกเพื่อปูเป็นพื้นล่างสุดกันเลอะเวลานอน หลังจากนั้นก็เอาถุงนอนของแต่ละคนออกมากาง “เห้ยปัน” ผมเรียก “เอาถุงนอนของมึงอ่ะเป็นเบาะล่างสุดม้ะ แล้วเอาถุงนอนของกูเป็นผ้าห่ม” “มันจะหนาวขนาดนั้นเลยหรอว้ะ” ปันเอ่ย “กูว่าแม่งจะร้อนชิบหายเลยนะเว้ย” “หรอว้ะ” “ไม่ต้องผ้าห่มหรอกเว้ย เอาถุงนอนของทั้งคู่เนี่ยแหละเป็นเบาะนอน จะได้นิ่มๆ” “เคเว้ย” . ผมรีบทำตามที่ปันบอก และภายในเวลาไม่นาน ผมกับปันก็จัดของเข้าเต้นท์เสร็จก่อนเต้นท์อื่นรอบๆ “ไปอาบน้ำกัน ปัน” ผมเรียกปันทันที เพื่อจะได้ไปอาบน้ำเร็วกว่าคนอื่นๆ ห้องน้ำจะได้คนไม่เยอะมาก และน้ำยังสะอาดอยู่ “ครับ” ปันรีบเดินอ้อมเต้นท์มาหากระเป๋าตัวเองที่วางไว้ใกล้กันผมทันที ต่างคนต่างหยิบเครื่องอาบน้ำของตัวเองออกมา รวมถึงผ้าขนหนูด้วย . ผมกับปันก็ต่างคนต่างถอดเสื้อผ้าออกครับ โดยที่ก็ไม่ได้สนใจกันและกันอะไรมาก แต่ว่าก็ต้องมีบ้างแหละครับ เพราะผมไม่เคยมาค่ายกับไอ้ปันมาก่อน ไม่เคยเห็นปันแก้ผ้า เลยแค่อยากรู้บ้างว่าปันมันเป็นคนหุ่นแบบไหน “เห้ย เกงใน Calvin Klein เลยหรอว้ะ” ปันทักเมื่อผมถอดเสื้อ กางเกง และรองเท้าออกจนหมด เหลือเพียงแต่กางเกงในตัวเดียว “เออ” “เชี่ย อวดรวยว่ะเพื่อน ต้องอย่างกู…” ว่าแล้วปันก็ถอดกางเกงตัวเองออก “กางเกงในใช้แล้วทิ้งจากเซเว่น พร้อมสำหรับการทิ้งไว้ที่นี่555” “โห โคตรพร้อม ระหว่างฝึกแล้วขาด น้องชายออกมาทักนะเว้ย” “เอ่อว่ะจริง น้องกูแม่งยิ่งใหญ่ๆอยู่ด้วย กางเกงในก็เอาไม่ค่อยอยู่” “แต่กูเอาอยู่นะเว้ย” “จริงดิ ใหญ่นะเว้ย มึงไหวหรอ” “ไอ้สัส กูหมายถึงกางเกงในกูเอาของกูอยู่” “ควยมึงเล็กไง” “ไอ้สัส พอเถอะ ไปอาบน้ำกัน” . ผมกับปันรีบเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะทันทีเพราะระยะทางจากเต้นท์พวกเราเดินไปห้องอาบน้ำนั้นไกลอยู่พอสมควร และเมื่อมาถึงก็เป็นอย่างที่คาดไว้ ในห้องน้ำมีคนไม่เยอะมากแต่ก็พอมีคนมาอาบน้ำก่อนแล้วบ้าง ผมกับปันเอาผ้าขนหนูแขวนไว้บนราวลวดที่ผนังด้านในห้องน้ำ แล้วก็ต่างคนต่างรีบอาบน้ำโดยที่ไม่ได้สนใจกันเท่าไหร่ . “เชี่ยบอม” เสียงปันอุทาน ผมจึงหันไปถามว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะว่าผมกำลังล้างหน้าอยู่และลืมตาขึ้นมามองไม่เห็น “มีงรีบอาบน้ำเลยนะ” “เออๆ รีบอยู่” ว่าแล้วผมก็รีบตักน้ำมาราดหน้าล้างสบู่ออกจนหมด ทำให้ผมเห็นปันที่ยังอยู่ข้างๆแต่อาบน้ำเสร็จแล้ว มันหยิบผ้าขนหนูของมันกับของผมมาให้เรียบร้อย ผมจึงรับผ้าขนหนูจากมันมา ผมเอาผ้าขนหนูมาเช็ดหัวและหน้าให้แห้งก่อนเป็นอย่างแรก “เห้ยบอม” ปันอุทาน แล้วจึงเอาผ้าขนหนูของมันมาพันเอาไว้ที่เอวของผมแทน “เหี้ยไรว้ะ” ผมอุทานด้วยความตกใจเช่นกัน ปันไม่ตอบ มันจับผมเอาไว้อย่างนั้นแล้วก็โอบตัวผมเดินนำออกจากห้องอาบน้ำมา . พวกเราเดินออกจากยืนเช็ดตัวให้แห้งกันอยู่หน้าห้องอาบน้ำนั้น “มึงมีไรว้ะปัน” “ไอ้สัส กางเกงในมึงอ่ะ เลิกใส่ตัวนี้มาอาบน้ำเลยนะ” “ทำไมว้ะ” “ก็แม่งสีขาวไง แถมบางอีก เมื่อในห้องอาบน้ำแม่งมีแต่คนมองเป้ามึงทุกคนเลยเว้ย” “ก็…ทำไมว้ะมึง ในนั้นแม่งก็มีแต่ผู้ชายกันหมด ทุกคนแม่งก็มีเป้าเหมือนกันป้ะ” “เออ แต่ของมึงแม่งเห็นแบบเห็นเลยอ่ะ” ปันปลดผ้าขนหนูของมันที่พันเอวผมอยู่ออก ผมจึงก้มลงไปมองเป้ากางเกงในตัวเอง “ก็ไม่ได้เห็นป่าวว้ะ” “ไม่เห็นเหี้ยไร เห็นหมอยมึงหมดแล้ว ออ…กูหมายถึงข้างหลังอ่ะเห็นหมดแล้ว” “สัส มึงแอบดูตูดกูหรอ” “กูไม่ได้แอบ มึงล่ะแหละ โชว์ให้คนอื่นดูเอง” “…หวงหรอ” “พ่อมึง รีบเช็ดตัวแล้วไปแต่งตัวกัน” . ประหลาด คำตอบของปันนั้นมันทำให้ผมอมยิ้มขึ้นอย่างน่าแปลก . ถึงแม้แสงไฟรอบๆจะไม่ได้สว่างอะไรมากนัก แต่มันก็ทำให้ผมเห็นหุ่นของปันได้ชัดเจน ปันก็เป็นคนหุ่นดีเหมือนกัน มันน่าจะเล่นกล้ามจนมีกล้ามหน้าอกนิดหน่อย แต่กล้ามหน้าท้องซิเป็นลอนชัดมากๆ ผมเองก็มีกล้ามบ้างจากการออกกำลังกายเป็นครั้งๆแต่ก็ไม่ได้เป็นสายเล่นกล้ามเหมือนกับปัน // ปี้ดดดดด… เสียงนกหวีดเรียกรวมพลอีกครั้ง “เห้ยบอม ตื่นได้แล้ว” ปันปลุกผมให้ตื่น . “เตรียมรวม” “เตรียมรวม เตรียมรวม เตรียมรวม” สิ้นสุดเสียงทวนคำสั่ง ผมกับปันก็ลุกขึ้นมาจากเงาร่มใต้ต้นไม้แล้ววิ่งไปเข้าแถวที่ลานกว้างลานเดิมทันที . หลังจากฟังคำชี้แจงเล็กน้อย ครูฝึกก็นำพวกผมไปที่หลุมหลบภัย ซึ่งอยู่ฝั่งชายแดนฝั่งตรงข้ามของสมรภูมิรบที่ผมเพิ่งไปทำการวิ่งเข้าตีมาเมื่อตอนเที่ยงๆ โชคดีของพวกเราที่ตอนบ่ายได้มาลงหลุมหลบภัยที่มีทั้งหลังคาและคันดินชื้นๆ ทำให้แดดตอนบ่ายที่ร้อนกว่าตอนเช้ามากๆเป็นเรื่องขี้ๆเพราะว่าภายในหลุมหลบภัยนั้นจะเย็นกว่าปกติด้านนอก เวลาลมพัดมาก็จะทำให้รู้สึกเย็นสบาย . “เห้ยมึง” ครูฝึกเรียกผม “นับตลอด เริ่มตั้งแต่มึงลงไป” ผมก็ทำตาม “เดี๋ยวตั้งแต่มึงลงไปอ่ะฟังนะ ไม่ต้องลงหลุมหลบภัยเพราะว่าขนาดหลุมมันแคบ มันไม่พอทุกคน ตั้งแต่มีงลงไปไปเป็นพลปืนเล็ก หมอบประทับปืนไปอยู่ด้านนอกนะ” ปี้ด… เมื่อพูดจบ ครูฝึกก็เป่านกหวีดสัญญาณสั้นๆ พร้อมกับพูดว่า “ปฎิบัติ!” เป็นสัญญาณให้ทุกคนที่ได้รับหน้าที่แล้วปฏิบัติตามหน้าที่ของแต่ละคนนั้น โชคไม่ค่อยดีหน่อยที่ไอ้ปันนั่งอยู่ข้างหน้าผมในตอนแรก ทำให้เมื่อผมเป็นคนเริ่มนับแล้วนั้น ไอ้ปันต้องไปลงหลุมในขณะที่ผมได้ประทับปืนอยู่ด้านนอก . ผมวิ่งตามปันออกมาจากทุกคน เพื่อไปประทับปืนอยู่ด้านบนหลังจากหลุมหลบภัยหมายเลขที่ปันเข้าไปพอดี . “พลปืนเล็กพูดตาม” ครูฝึกสั่ง “ประทับปืน” แต่ผมนั้นอยู่ห่างไกลเกินกว่าจะได้ยินเสียงคำสั่งของครูฝึกได้ รู้ตัวอีกทีเพื่อนๆหมู่ปืนเล็กที่นอนประทับปืนอยู่ข้างๆนั้นก็ทวนคำสั่งเสร็จเรียบร้อยแล้ว “เห้ย” ครูฝึกตะโกนทำให้ผมตกใจ และต้องหันไปมอง “ทำไมเอ็งไม่พูดตามล่ะว่ะ” “ไม่ได้ยินครับ” “ทำไมไม่ฟังล่ะ” ครูฝึกสวนกลับทันที “เดี๋ยวอีกครั้งนึงนะ” “ประทับปืน” ครูฝึกสั่งอีกรอบให้ทุกคนพูดตาม “ไอ้สัส” ผมสะบดออกมา “เห้ย เอ็งพูดว่าอะไรนะ” ครูฝึกคนเดิมยังคงเดินมาเล่นงานผม “เปล่าครับ” ชิบหาย งานเข้าแล้ว “ครูบอกให้เอ็งทวนคำสั่งใช่มั้ย มันยากนักหรอ ทวนคำสั่งเนี่ย” ครูฝึกพูดจบก็เดินเข้ามาใกล้ๆกับผมมากขึ้น เขาเดินอ้อมไปด้านหลังผม แล้วทันใดนั้นผมก็รู้สึกถึงรองเท้าคอมแบตหนักๆเตะกระทุ้งเข้ามาระหว่างร่องก้นของผมอย่างแรงจนผมสะดุ้ง “ประทับปืน” ครูฝึกสั่งอีกครั้งให้ทุกคนทวนคำสั่งตาม แต่คราวนี้ทุกครั้งที่ครูฝึกสั่ง เขาจะกระทุ้งเท้าที่ก้นผมแบบนั้นทุกครั้งโดยเอาเท้าคาไว้แบบนั้นไม่ออก ผมเจ็บมากๆเพราะว่าเท้าของเขากระทุ้งมานอกจากโดนก้นแล้วยังโดนไข่ของเขาอย่างจังด้วย “เตรียมยิง” ครูฝึกกระทุ้งอีกครั้งพร้อมกับการทวนคำสั่ง “ยิงได้!” “ยิงได้!” ทุกคนทวนคำสั่งพร้อมกัน “เห้ย!” ครูฝึกก้มลงมาเรียกผมคนเดียว “ยิงดิ” . ผมหันไปมองเพื่อนที่นอนประทับปืนอยู่ข้างๆ การยิงก็คือการแค่ส่งเสียงปั้งๆออกมาให้เหมือนกับยิงจริงๆ ผมจึงทำตามบ้าง “ปั้ง” ในเสียงปั้งแรกที่ผมเปล่งออกมานั้น ครูฝึกกลับกระทุ้งเท้าที่ก้นผมต่ออย่างแรงจนผมต้องหยุดออกเสียงเพราะจุกท้องน้อย “ยิงซิ!” ครูฝึกตะโกนกรอกหูผม จนผมต้องยอมออกเสียงยิงต่อไป “ปั้งๆๆๆๆๆๆ” ผมตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง ครูฝึกเอาก็กระทุ้งเท้าที่ก้นของผมรัวๆไม่หยุดพร้อมกับเสียงยิงนั้นเช่นกัน เขากระทุ้งแรงขึ้นๆไม่หยุด แต่ว่าผมก็ไม่มีทางเลือกต้องนอนยิงแบบนั้นต่อไป เพราะถึงจะลุกขึ้นมา ครูฝึกก็ใช้เท้ายันก้นของผมไว้ทำให้ลุกสู้ไม่ได้อยู่ดี . “เชี่ย” เสียงหนึ่งตะโกนมาจากภายในหลุมหลบภัย ไม่ไกลนัก ผมเงยหน้าขึ้นมาและเห็นปันกำลังวิ่งขึ้นมาจากในหลุมหลบภัยอย่างรวมเร็ว ทันทีที่ปันขึ้นมาได้มันก็รีบเอาตัวมานอนทับตัวผมไว้ในจังหวะที่ครูฝึกไม่ได้สังเกตุ ทำให้เขาตกใจและชักเท้าออกจากก้นของผมไป . “มึงขึ้นมาทำเชี่ยไร” ครูฝึกตะโกน “แล้วมึงอ่ะทำเชี่ยไร” ปัน ที่เป็นคนไม่ยอมคนง่ายๆอยู่ตะโกนออกไปด้วยความโกรธ “มึงทำเชี่ยไรกับเพื่อนกู… เดี๋ยวมึงเจอกูกลับไปฟ้องแน่ว่ามึงอนาจารเด็กอ่ะ” ปันตะโกนสวนกลับใส่ครูฝึก “เลิกยุ่งกับเพื่อนกูนะเว้ย” . ครูฝึก จากที่เคยเสียงดุโหดๆอยู่นั้น กลับจดชื่อของปันไป แล้วก็เดินออกห่างไปแบบไม่ได้สนใจพวกผมอีกเลย . “ไอ้บอม เป็นไรมั้ย เจ็บมั้ย” ปัน ที่นอนคร่อมตัวผมอยู่ ก็ค่อยๆเขยิบออกมานอนประทับปืนอยู่ข้างๆผม ผมเอง…ผมกลับร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว เป็นเพราะความเจ็บจากการกระทุ้งไข่ของครูฝึก “เหี้ยบอม” ปันอุทานทันทีที่ผมหันไปหามัน ปันรีบปลดผ้าสามเหลี่ยมของมันออกจากคอ แล้วเอามาเช็ดน้ำตาของผมทันที “ไม่เป็นไรนะเว้ย แม่งไม่ทำไรมึงอีกแล้ว กูอยู่นี่แล้ว” ปันเช็ดน้ำตาของผมพลางพูดปลอบใจผมไปด้วย “ถ้ากูไม่ขึ้นมานะ ไข่มึงคงช้ำหมด เดี๋ยวสาวไม่ชอบนะเว้ยบอม5555” ปันพูดติดตลกพลางเอาผ้าเช็ดหน้าในมือมาลูบหัวผมปลอบเล่นๆ . ปี้ดดดดดด… เสียงนกหวีดยาวเป็นสัญญาณให้ทั้งสมรภูมิรบหยุดทำการทุกอย่าง แล้วกลับมารวมพลเหมือนเดิม . “ไปเว้ยบอม” ปันยันตัวเองลุกขึ้น แล้วจึงยื่นมือลงมาให้ผมจับเพื่อยกตัวเองลุกเช่นกัน “กลับไปรวมพลกัน จะได้กลับกองพันแล้ว” “แต้งกิ้วเว้ย” ผมคว้ามือปันไว้พร้อมกับยิ้มให้ . เฮ้! เสียงเฮสั้นๆของนักศึกษาวิชาทหารทุกคน เป็นสัญญาณของการจัดแถวรวมพล ผมกับปันจึงรีบวิ่งกลับไปที่ลานกว้างของสถานีฝึกเพื่อรวมพลกับเพื่อนๆทันที
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-3-17 17:31:00
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-3-17 17:53:53
โพสต์ 2020-3-17 20:54:45
โพสต์ 2020-3-17 21:27:24
โพสต์ 2020-3-17 21:54:39
โพสต์ 2020-3-17 22:18:15
