ติดตาม Chapter ก่อนหน้า
เมื่อกลับถึงบ้านจ็อบถ่ายรูปตัวเองอีกครั้งตามคำสั่งของเด็กม. 4 หัวหน้าทีมคนนั้นแต่ก็มานั่งคิดสิ่งที่ตัวเองเพิ่งโดนมา จ็อบอยู่บ้านคนเดียวพ่อกับแม่ไปทำธุระต่างจังหวัดประมาณหนึ่งเดือน ส่วนพี่สาวไปเรียนในมหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ แต่จ็อบไม่เคยเหงาเลยแม้แต่น้อย
จ็อบแปลกใจกับตัวเองที่ชอบในความตื่นเต้นที่ตัวเองเพิ่งโดนมาถึงขั้นต้องช่วยตัวเองอีกหนึ่งยก แต่แล้วก็มีไลน์ปริศนา ชื่อว่า “Your Nightmares” ส่งไฟล์มาให้ จ็อบชั่งใจอยู่นานว่าจะเปิดดีหรือไม่เพราะกลัวจะเป็นไวรัสแต่เห็นนามสกุลไฟล์เป็น .mp4 ก็คิดว่าน่าจะปลอดภัยอย่างมากคงเป็นคลิปโป๊ จึงลองเปิดดู มันไม่ใช่คลิปโป๊ แต่อย่างใดแต่มันคือคลิปที่ถ่ายตอนจ็อบโดนทำโทษที่สนามฟุตบอลเมื่อตอนเย็นแต่ยังเป็นคลิปสั้นๆ เพียง 30 วินาที “เชี้ยยยยใครวะ” จ็อบพิมพ์กลับไปถามว่าเป็นใครต้องการอะไร ฝั่งคู่สนทนาตอบกลับมาว่า “ไม่ต้องสนใจว่ากูเป็นใครแต่มึงต้องทำตามคำสั่งกู ไม่งั้น คลิปยาวกว่านี้หลุดไปในโลกอินเตอร์เน็ตแน่นอน” จ็อบทิ้งตัวลงนั่งลงขอบเตียง “แล้วกูต้องทำอะไร”จ็อบพิมพ์ถามไป “เดี๋ยวกูบอกคืนนี้พักผ่อนก่อนที่จะเจอสิ่งที่หน้าสนใจวันพรุ่งนี้”
ถึงจะบอกให้จ็อบพักผ่อนแต่เป็นใครก็นอนไม่หลับหรอก มันต้องการอะไรคือคำถามที่วนอยู่ในหัวของจ็อบทั้งคืนจนหลับไป
เช้าวันพุธจ็อบตื่นมา ทำภารกิจส่วนตัว ในใจยังกังวลเรื่องคลิปเมื่อคืนอยู่ตลอดวันนี้จ็อบมีเรียน นศท. แน่นอน ต้องใส่ชุด นศท. รองเท้าคอมแบทไปเรียนแต่เช้าแน่นอนเมื่อเข้าคาบแรก วิชาสังคมศึกษาอาจารย์ป่วย ไม่ได้เข้าห้องเรียน ได้แต่ฝากอาจารย์ห้องข้างๆ สั่งงานไว้ แต่อย่างว่า เมื่ออาจารย์ไม่อยู่ เหล่าหนูๆ นักเรียนก็จะร่าเริง บางครั้งร่าเริงจนเกินเหตุ เรื่องมันเกิดจาก จ็อบ ไล่เตะสามเพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดที่ทิ้งไปเมื่อวาน บอล ซอ โอ๊ตแต่จ็อบก็ไม่ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้ใครฟังอีกแม้แต่เพื่อนสามคนนี้ ระหว่างนั้นโอ๊ตกำลังหนีจ็อบจากการเตะ แต่มือจ็อบคว้ากระเป๋าเสื้อนักเรียนได้
“แคว่กกกกก”เสียงกระเป๋าเสื้อของโอ๊ตขาดดังลั่นห้อง รอยขาดยาวไปถึงชายเสื้อพูดง่ายๆ ก็คือ ถ้าโอ๊ตยกแขนซ้ายจะเห็นตั้งแต่สีข้างของราวนมยันเอว “เห้ยกูขอโทษ แต่ก็สมน้ำหน้ามึงละ ทิ้งกูไปเมื่อวาน” จ็อบพูด “เออช่างมันๆ วันนี้ไม่ได้มีวิชาเดินเรียนเยอะเท่าไหร่ ไม่เป็นไรน่าอีกอย่างกูก็อย่างโชว์หุ่นที่เหมือนนายแบบของกูด้วย” โอ๊ตพูดไปพร้อมทำท่าเบ่งกล้าม ในกลุ่มแกงค์นี้โอ๊ต ซอ บอล และ จ็อบ ช่วงบ่ายของวันพุธจะต้องไปเรียน นศท. ที่ศูนย์ฝึก ยกเว้นโอ๊ต ที่ไม่ได้เรียนเพราะขี้เกียจ ไม่อยากเหนื่อย แถมเสียเวลาไปหลีสาวอีก เสียงข้อความเข้ามาทางมือถือของจ็อบ “ทำเสื้อเพื่อนขาดหรอ” จ็อบเงยหน้าพยายามมองหาคนที่น่าสงสัยว่าจะส่งข้อความนั้นแต่ไม่เจอคนมีพิรุธ “ในเมื่อทำของเพื่อนขาดก็ชดใช้เพื่อนซะ ถอดเสื้อซับในให้เพื่อนใส่ เดี๋ยวนี้” “มึงเป็นอะไรหน้าเครียดๆ” บอลถาม “เปล่าๆกูแค่รู้สึกผิดที่ทำเสื้อไอ้โอ๊ตขาด เอางี้แล้วกัน” พูดสิ้นประโยคจ็อบปลดกระดุมและรูดซิปเสื้อนศท. ตัวนอกออก “มึงจะทำอะไรวะ”ซอถามด้วยความงง จ็อบไม่ตอบและยังถอดเสื้อยืดซับในร.ด. ออกมา “อ่ะไอ้โอ๊ต มึงเอาไปใส่ปิดหัวนมมึง” จ็อบพูดกับโอ๊ต “เหยดโด้..เพื่อนกูอย่างแมน” บอลแซว “ไม่เป็นไรไม่เอาหรอก เดี๋ยวครูฝึกตรวจเครื่องแบบมึงก็ซวยหรอก” โอ๊ตพยายามปฏิเสธ “ไม่เคยเห็นตรวจเสื้อซับในเลยมึงเอาไว้ใส่เหอะ มันจะได้ลดความรู้สึกผิดกูลงบ้างนะ กูขอร้อง” จ็อบบอกกับโอ๊ตโอ๊ตจึงรับเสื้อยืดมาแล้วถอดเสื้อนักเรียนออก เพื่อใส่เสื้อยืดร.ด. ทับไว้ข้างใน “โอเคจบแล้วนะไอ้จ็อบ มึงใส่เสื้อเถอะ เดี๋ยวอาจารย์มาเห็นเข้า จะสงสัยกันว่าทำอะไร”บอลพูดเตือนสติ คาบต่อไปวิชาศิลปะ ซึ่งอาจารย์เองก็คนชิลๆ สอนชิลๆ ไม่เคร่งมาก ประกอบกับห้องเรียนไม่ได้ติดแอร์อากาศจึงค่อนข้างร้อน พวกที่เรียน นศท.กัน ก็พากันถอดเสื้อนอกออกเสื้อแต่เสื้อยืดซับในตัวเดียว ยกเว้น จ็อบที่ถอดไม่ได้เพราข้างในจ็อบไม่มีเสื้อซับในแล้ว ก็ต้องนั่งทนร้อนไปอาจารย์ผู้สอนให้โจทย์นการวาดภาพแบบ Perspective จากจุดสองจุดโดยใช้ไม้บรรทัด ลงร่างด้วยดินสอ แล้วใช้ปากกาเมจิกลงเส้นหนัก หลังจากนั้นอาจารย์ก็ขอตัวไปทำธุระ ปล่อยให้เด็กๆ ทำงานกันในช่วงชั่วโมง พอหมดชั่วโมงก็ให้หัวหน้าห้องรวบรวมเอาไปส่งที่ห้องด้วย ทุกคนก้มหน้าก้มตาวาดภาพออกมาอย่างขมักเขม้นบางคนเหงื่อไหลราวกับอยู่บนดวงอาทิตย์ จ็อบก็เช่นกันต้องนั่งทนร้อนไป สักพักใหญ่ผ่านๆ งานบางคนเริ่มเสร็จแล้วรวมถึงซอ เพื่อนสนิท ของจ็อบ ก็นึกพิเรนทร์ แกล้งจ็อบ รอจังหวะให้จ็อบทำงานของตัวเองให้เสร็จ “เสร็จแล้วโว้ย ป่ะกินข้าวกัน” จ็อบตะโกนออกมาด้วยความดีใจ “ไปกินไม่ได้โว้ยเรายังไม่ถึงเวลาพักเที่ยงเลย” บอลบอก “เห้ออีกตั้งสิบห้านาทีแหน่ะ” จ็อบบ่น “งั้นเราหาอะไรทำดีกว่ามะ”ซอจั่วหัวเรื่อง ซึ่งซอเองก็บอกกับบอล กับโอ๊ตไว้แล้วว่าจะแกล้งอะไร แกงค์เหล่านี้สนิทกันมากชอบแกล้งอะไรกันพิเรนทร์อยู่แล้ว เพื่อนในห้องคนอื่นก็เลยไม่แปลกใจหรือตกใจอะไรมิหนำซ้ำยังมาร่วมขบวนการด้วย “ทำอะไรวะ”จ็อบถามด้วยความสงสัย “พอดีเมื่อเช้ากูหมั่นไส้คนนึงอยู่แม่งจะเท่ห์ ชอบโชว์ไปไหน” ซอเกริ่นนำ แต่จ็อบเริ่มเอะใจว่า ทำไมมันหมายถึงตัวเองซอพยักหน้าให้บอล กับ โอ๊ต บอลกับโอ๊ตจัดการนำจ็อบมาล็อคกับเก้าอี้ไว้ เพื่อนคนอื่นเอาสายรัดหนังสือกับเชือกที่ติดกระเป๋ามามัดมือทั้งสองข้างจ็อบกับเก้าอี้ไว้ “เห้ยพวกมึงเล่นเหี้ยไรเนี่ย” จ็อบบ่น ห้องเรียนศิลปะเป็นห้องเรียนที่แยกออกมาเป็นเอกเทศเดี่ยวๆดังนั้น ต่อให้เด็กนักเรียนเสียงดังขนาดไหน ก็จะไม่รบกวนใครเลยหรือจะพูดอีกอย่างคือ คงไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างที่ห้องเรียนศิลปะ “หุ่นดีนักวันนี้กูจะสร้างซิคแพคมึงให้ชัดขึ้น” ซอพูด “ปล่อยกู.......”จ็อบพยายามดิ้นแรง แต่ก็สู้แรงของเพื่อนๆ ไม่ไหว ซอปลดกระดุมเสื้อนศท. ของจ็อบ แล้วค่อยๆ รูดซิปเสื้อลงอย่างช้าๆ เผยให้เห็นกล้ามอกและซิคแพคของจ็อบ ซอแกล้งลูบไล้หน้าอก ซึ่งก็ได้ผล จ็อบดิ้นพล่านๆ ปากก็กร่นด่าไปเรื่อย “เห้ยท่านั่งซิคแพคไม่ชัด เราแก้มัดแล้วเปลี่ยนเป็นท่านอนดีกว่ามะ” ซอเสนอ แต่ยังไม่ทันไรเพื่อนๆ ในห้องก็สนองให้อย่างเร็ว โดยการแก้มัดเชือกที่เก้าอี้และอีกส่วนดันโต๊ะเรียนมาต่อกันแปดตัวแล้วเอาตัวจ็อบไปวางบนโต๊ะเหมือนแท่นบูชายัญอะไรสักอย่างพร้อมกับช่วยกันตรึงทั้งแขนและขากับแท่นบูชายัญที่ทำขึ้นเฉพาะนั้น ซอเปิดเสื้อออกกว้างมากที่สุดเพื่อที่จะเขียนปากกาเมจิก ส่วนจ็อบปากก็กร่นด่าไอ้เพื่อนเลว ด่าไปก็ขำไปด้วยความจั๊กจี้ จนมีเพื่อนคนนึงในห้องเสนอว่าจับจ็อบแก้ผ้าเลยไหม เท่านั้นแหละ จ็อบดิ้นพล่าน “ความคิดดีนะ”ซอ ซึ่งตอนนี้ จ็อบตั้งฉายา ซอ เพื่อนชั่ว ตอบ ทันใดนั้นมือซอก็วนไปที่เข็มขัดของจ็อบ จ็อบก็ด่าซอ จนเพื่อนคนหนึ่งเอาเชือกที่มัดมือเมื่อกี้ มามัดปากไม่ให้บ่น จากนั้น ซอก็ทำภารกิจต่อไป ค่อยๆบรรจงปลดเข็มขัด ปลดกระดุมกางเกงแล้วรูดกางเกงไว้ที่หัวเข่าวันนี้จ็อบใส่กางเกงในสีดำ “ไอ้สัสมีอารมณ์ซะงั้น” ซอพูด จ็อบก็งงตัวเองเหมือนกันที่ชอบแบบนี้ “เห้ยพอเหอะถ้าแกล้งต่อนี่ เดี๋ยวจะมองหน้ากันไม่ติดนะ” บอลเสนอ “เออว่ะพวกเรา ปล่อยแม่งเหอะ” ซอบอกเพื่อนๆ จ็อบเมื่อหลุดพันธนาการทั้งมือและปากแล้วก็ด่าซอเป็นปืนกล พร้อมทั้งหันมามองโอ๊ตพร้อมกับพูดว่า อุตส่าห์ให้ยืมเสื้อยืดใส่ยังทำกันได้นะ แต่ก็หัวเราะกันสนุกสนานชอบใจ เสียงออดพักเที่ยงดังพอดี จึงกอดคอพาไปกินข้าว
วันนี้นศท. ปี 2 เรียนในห้องเรียนเกี่ยวกับสัญลักษณ์ และการสื่อสารทางทหารเรียนเสร็จก็ถึงเวลาเลิกพอดี ก่อนกลับหัวหน้าชุดครูฝึกได้แจ้งกับนศท.ทั้งสามชั้นปีให้รีบตรงกลับบ้านห้ามแวะสถานที่อื่นๆ หากจำเป็นต้องแวะหรืออะไร ขอให้เปลี่ยนชุดก่อน หลังจากนั้นจ็อบ บอล ซอ และนศท. คนอื่นๆ ก็ขึ้นรถสองแถว เดินทางออกมาจากศูนย์ฝึกฯ เมื่อลงรถ จ็อบ ก็แยกตัวจาก ซอ และบอลเพราะบ้านอยู่คนละเส้นทาง จ็อบเอง ขึ้นรถสองแถวประจำทางเมื่อเดินทางไปยังป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน จุดที่เขาเจอหยกหวังที่จะได้เจอหยกอีกครั้ง ในเครื่องแบบเท่ห์ๆ แบบนี้เมื่อถึงป้ายรถเมล์ที่นัดหมาย จ็อบเลือกที่จะให้รถสองแถวจอดเลยไปหน่อยจะได้ไม่ดูเหมือนจงใจมาหาหยกเกินไป แล้วทำท่าเดินมาเจอหยกที่ป้ายรถเมล์อีกครั้ง “อ้าวหยก เจอกันอีกแล้วนะ” จ็อบทักทายเหมือนประหนึ่งว่ามาเจอหยกโดยบังเอิญ หยกหันมาแล้วยิ้มให้แต่สายตาดูเศร้าสร้อย “หยกเป็นอะไรระบายให้เราฟังได้นะ” หยกไม่พูดอะไร บอกเพียงว่า “เรายังไม่อยากกลับบ้านน่ะไปเดินห้างใกล้ๆ นี้กันนะ” จ็อบรีบตกปากรับคำทันทีแล้วเดินจูงมือไปเดินห้างสรรพสินค้า ที่ห่างจากป้ายรถเมล์ไม่ไกลนักจ็อบไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่มันช่างเป็นเวลาที่มีความสุขที่สุดเลยในระหว่างเดินห้างอยู่นั้นมีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองคู่ของจ็อบและหยกอย่างไม่วางสายตาพยายามแอบติดตามตลอดเวลาที่อยู่ในห้าง จ็อบก็รู้สึกได้ แต่ไม่ได้สนใจเพราะคิดว่ารู้สึกไปเอง
บริเวณหน้าห้างสรรพสินค้าระหว่างที่เดินจูงมือกันออกจากห้าง “เดี๋ยวก่อน”
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-5-20 22:10:45
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-5-20 23:22:06
โพสต์ 2020-5-20 23:39:30
โพสต์ 2020-5-21 00:35:01
