แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย zodiacsci เมื่อ 2020-5-22 22:01
มาแล้วครับตอนที่ 5 อาจจะมาช้าสักหน่อย ต้องขออภัยด้วย เพราะผมมัวแก้ไขเนื้อเรื่องตอนต่อไปอยู่ (ตอนแรกเขียนเป็นแฟนตาซีไปหน่อยเลย เลยตัดสินใจปรับเนื่องเรื่องปรากฏว่ามันรู้สึกจืดชืดไปหน่อย แล้วมันทำให้เรื่องที่ผมเขียนหลังจากตอนนี้ต้องบิดไป เลยต้องปรับแก้ใหม่ให้มันอยู่บนความเป็นจริงที่พอเป็นไปได้บ้าง) ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามนะครับ
“เดี๋ยวก่อน” จ็อบชะงัก เพราะน้ำเสียงคุ้นๆแต่หยกก็คงเดินต่อไป “เดี๋ยวก่อนนักศึกษาทำไมไม่กลับบ้านกลับช่องเนี่ยมา” “เชี้ยยยยยยครูฝึก ซวยแล้วกู” จ็อบอุทานในใจ “สวัสดีครับครู”จ็อบทักทายพร้อมตะเบ๊ะให้ครูฝึก “ตะเบ๊ะให้กูทำห่าอะไรหมวกก็ไม่ใส่ มึงจะลองดีใช่ไหมเนี่ยหัวหน้าชุดเขาบอกให้รีบกลับบ้านไปเปลี่ยนชุดก่อนแล้วค่อยออกมาเที่ยวแต่มึงนี่เที่ยวทั้งชุดเลย” จ็อบซึ่งตอนนี้ใบ้รับประทานไปแล้วก้มหน้าเตรียมรับชะตากรรม น้ำเสียงครูฝึกที่แผดดังเป็นตัวเรียกสายตาผู้คนหน้าห้างมากมาย ให้หันมาดูตอนนี้หยกรู้สึกอายที่กลายเป็นเป้าสายตาของคนแปลกน้า “หมอบไป” ครูฝึกสั่ง จ็อบจำเป็นต้องหมอบท่ามกลางสายตาผู้คนแปลกหน้าที่มองมา “ลุกนั่ง90 ปฏิบัติ” ครูฝึกสั่งต่อ จ็อบทำตามที่ครูฝึกสั่ง “พอๆมึงชื่ออะไร โรงเรียนอะไรเนี่ย” ระหว่างที่จ็อบกำลังจะบอกชื่อ ชั้นปีและโรงเรียนอยู่นั้น “กูไม่มีที่จดว่ะเอางี้ ถอดเสื้อมึงมา” ครูฝึกสั่ง “.....”จ็อบยืนช็อคอยู่ครู่หนึ่ง “กูบอกให้ถอดออกมาไงแล้วพุธหน้าไปเอาคืนที่ศูนย์ฝึก กูจะเอาชื่อไปตัดคะแนน” จ็อบจำใจปลดกระดุมรูดซิปลงถอดเสื้อให้ครูฝึกไป “อ้าวไอ้เวรนี่ไม่ใส่เสื้อซับในอีก งั้นมึงก็ถอดเสื้อกลับบ้านไปแล้วกัน” ครูฝึกพูด “แล้วหมวกมึงไปไหน”ครูฝึกถาม “อยู่ในกระเป๋าครับ” “ทำไมไม่ใส่จะโดนตัดคะแนนอีกไหม ถ้ารวมกระทงนี้มึงไม่ได้ต้องไปเรียนแล้วนะ” “ไม่เอาครับ” “งั้นนอกชายคาที่ร่มมึงต้องใส่หมวกด้วย” “ในสภาพนี้เนี่ยนะครับ” “เออสภาพนี้แหละ ก็มึงดันไม่ใส่เสื้อซับในมาเอง ไอ้ห่า” จ็อบจึงจำใจใส่หมวกร.ด. ทันใดนั้นเอง “หมอบ”ครูฝึกสั่งอีกครั้ง “นี่คือข้อหาที่มึงแต่งตัวไม่เรียบร้อยพุ่งหลัง 10 ยก” “นี่กูเพิ่งโดนม.4 เล่นงานไปเมื่อวาน วันนี้กูโดนอีกแล้วเหรอ” จ็อบคิดในใจ “คราวหลังอย่าทำอีกแล้วพุธหน้าไปเอาเสื้อคืนกับกูนะ” ครูฝึกสั่งทิ้งท้ายก่อนจากไป “หยกขอโทษด้วย เรากลับกันเถอะ” จ็อบพยายามพูดเปลี่ยนบรรยากาศกับหยกที่กำลังยืนหน้าชาอยู่ตรงนั้น “เมื่อกี้แม่เราโทรมาตามแล้วเรากลับก่อนนะ” หยกพูดตัดบทแล้วรีบจากไปปล่อยให้จ็อบยืนงง ระหว่างทางกลับบ้านจ็อบ เดินกลับบ้าน ด้วยชุด นศท. ที่ไม่มีทั้งเสื้อยืดซับในและเสื้อนอก แน่นอนไม่ว่าจะเดินผ่านไปที่ไหน ต้องเป็นเป้าสายตาของคนทั่วไป บางคนมีหัวเราะแต่จ็อบก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่ในใจก็รู้สึกแปลกๆ ตื่นเต้นน้องชายของจ็อบก็แข็งตัวขึ้นมาทันทีจนจ็อบต้องเดินตัวงอตอนกำลังเดินเข้าบ้าน
เส้นทางกลับบ้านของจ็อบต้องผ่านกลุ่มเด็กเทคนิคเจ้าถิ่นกลุ่มหนึ่ง ระหว่างนั้น เวลาประมาณสามทุ่ม เหมาะแก่การเป็นเวลาของการรวมกลุ่มตั้งวงสังสรรค์ของเด็กเทคนิคเจ้าถิ่นนี้ ซึ่งเส้นทางกลับบ้านของจ็อบมีทางเดียวคือต้องผ่านวงเหล้านี้ “เห้ยดูไอ้นั่นดิวะ แม่งแต่งตัวเหมือนตัวประหลาดเลย” สมาชิกคนหนึ่งในวงเหล้าชี้มือ บอกพรรคพวกให้มองไปที่จ็อบที่กำลังรีบเดินผ่านวงเหล้านั้น “สงสัยแม่งจะบ้า เห้ย ไอ้นี่มันไอ้คนที่อยู่บ้านในซอยข้างในลึกๆใช่ป่ะวะ” สมาชิกอีกคนตั้งคำถามแต่ยังไม่ทันได้คำตอบสมาชิกทั้งหมดก็พร้อมกันลุกขึ้นและวิ่งกรูไปที่จ็อบ ทางด้านจ็อบเห็นกลุ่มคนกำลังวิ่งมาตนเองใครจะไปอยู่ล่ะ จ็อบคิดในใจระหว่างกำลังออกวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต แต่ก็ไม่ทันอั้มหนึ่งในสมาชิกวงเหล้านั้น เพราะอั้มเป็นนักกีฬาวิ่งของวิทยาลัยประกอบกับจ็อบก็เหนื่อยล้าจากการถูกครูฝึกเล่นงาน “ปล่อยผมไปเถอะอย่าทำไรผมเลย” จ็อบย่อตัวลงไปในกลุ่มเด็กเทคนิคพยายามทำตัวให้เล็กที่สุดเท่าที่จะทำได้ “พวกกูไม่ได้จะทำอะไรมึงซะหน่อยแค่อยากเล่นสนุกกับมึง มาเล่นกับพวกกูหน่อยสิ”
ตอนหน้า จ็อบจะเริ่มทำในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำในชีวิตมาก่อน บอกเลยครับ ตอนต่อไป จ็อบไม่ได้โดนแก้คนเดียว มีคนแก้เป็นเพื่อนด้วย
| 
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2020-5-22 21:59:49
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2020-5-22 22:31:11
โพสต์ 2020-5-23 01:21:41
โพสต์ 2020-5-23 08:45:19
