[เรื่องสั้น][กึ่งแปล]Double Trouble ตอนที่ 1

peewang

ต้นฉบับโดย Randu
- D6 x5 [$ y  l; P9 ~
6 G9 ?* t; {- h
( A3 I* @- ~* J2 h% b****ALL RIGHTS RESERVED****Permission is hereby given to distributethis story via electronic means only,for non-profit use.  This header mustremain intact.  All rights to this storyremain the property of the author.

กึ่งแปล = โยนเข้ากูเกิ้ลทรานสเลตแล้วเอามาเกลาสำนวนนิดหน่อย เนื้อหาอาจถูกบ้าง ผิดเยอะ คลาดเคลื่อนอีกนิด
. _# a6 ^9 e, ]+ @: U
ตอนที่ 1 คลิกที่นี่
1 \; _4 l: O* Eตอนที่ 2 คลิกที่นี่
ตอนที่ 3 คลิกที่นี่
  b9 z/ i! Y7 Mตอนที่ 4 คลิกที่นี่
ตอนที่ 5 คลิกที่นี่
ตอนที่ 6 คลิกที่นี่
$ `( s( [  o% |# ^/ Eตอนที่ 7 คลิกที่นี่
ตอนที่ 8 คลิกที่นี่

ตอนที่ 9 คลิกที่นี่

Double Trouble

Chapter 1

  o# E1 {# T0 b. fเสียงดังผ่านเข้ามาในบ้าน ขณะที่ผมกำลังตรวจทานบทสุดท้ายของหนังสือเล่มล่าสุดที่เขียน
( x. K' c/ M! s0 |0 W5 k3 Y* Q9 |5 Lรถขนย้ายเคลื่อนมาหยุดที่หน้าบ้านข้างๆ เพื่อนบ้านเก่า(คู่รักวัยพึ่งเกษียน ที่นิสัยดีมากๆเลย)พึ่งย้ายออกไปอยู่ฟลอลิด้าไม่กี่อาทิตย์ที่แล้ว ผมอาศัยอยู่ในทาวน์เฮาส์สไตล์คอนโดแบบ 4 ยูนิต เอาจริง นั่นเป็นเพียงหนึ่งเดียวของเพื่อนบ้านที่ผมมี และผมเองก็เศร้ามากเลยที่พวกเขาจากไป พวกเขาเป็นหนึ่งในเพื่อนบ้านแสนน้อยที่ผมรู้จัก บ่อยครั้งที่ได้ร่วมทานข้าว และแบ่งปันประสบการณ์ว่าหลานๆของพวกเขารักงานเขียนของผมมากแค่ไหน ผมได้พบเขาครั้งนึง เด็กชายตัวน้อยแสนน่ารัก ผู้ที่หอบหนังสือที่ผมเขียนมากให้ผมเซ็นต์ให้ ผมลุกจากโต๊ะ เดินไปที่หน้าต่าง มองดูพนักงานเปิดประตูหลังรถ เริ่มขนกล่องและเฟอร์นิเจอร์ไปยังยูนิตถัดไป ผมไม่เห็นเจ้าของเลยแฮะ ก็เลยกลับไปยังที่นั่งแล้วตัดสินใจว่าจะไปทักทายพวกเขาเมื่อการขนย้ายเสร็จสิ้นลง
! o& T6 A. E$ q; R/ Q. \! E
0 y  F) W) T7 I" H2 v! kผมทำงานแค่แป๊บเดียวเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูบางเบาดังขึ้น เมื่อผมเปิดประตู มันเป็นช่วงเวลาที่หยุดนิ่งไปพักนึงเลยแหละ พวกเขาที่อยู่หน้าประตูผมน่ะ เป็นคู่แฝดฝาเดียวกัน ยิ้มอายๆมองมาที่ผม พวกเขาน่าจะสัก 9-10 ขวบ ทั้งคู่มีผมสีน้ำตาล สวมกางเกงขาสั้นและเสื้อแขนกุด เผยให้เห็นผิวเนียนสีแทน และโครงร่างได้รูป
, V5 j0 X9 k8 _
"หวัดดี" คนซ้ายทักก่อน "เราเป็นเพื่อนบ้านใหม่ของคุณ" คนขวาพูดตามมา ผมได้แต่ขอบคุณนางฟ้าตัวน้อยประจำกาย ที่ส่งเด็กๆสุดหล่อเหล่านี้เข้ามาในชีวิต มาเป็นเพื่อนบ้าน ขอบคุณอย่างสุดซึ้งเลย

เจ้าหนูที่อยู่ด้านขวามองมาที่ผมด้วยท่าทางสงสัย เอียงคอเล็กน้อย เหมือนอย่างกับรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ ผมตระหนักทันทีว่ากำลังจ้องพวกเขาอยู่ เลยยกนิ้วขึ้นมานิ้วนึง จ้อง แล้วค่อยดึงเข้ามาใกล้ตาเป็นสัญญาณว่ากำลังพยายามโฟกัส จนกระทั่งสองตาผมเหล่เข้ามาหากัน "ชั้นว่าชั้นนั่งเล่นคอมฯนานเกินไปละ" ผมแกล้ง "ชั้นเห็นนายมีสองคน"
/ C# a. K$ {5 F4 H# I7 ?
พวกเขาหัวเราะให้กับมุกของผม แล้วคนซ้ายยิ้มกระหยิ่มขณะพูด "คุณไม่ได้ตาลายหรอกฮะ เราเป็นคู่แฝดกัน! ผมชื่อโครี่ และนี่น้องชายผม คริส"

คริสมองแฝดของเขาด้วยสายตาคาดโทษแล้วพูด "นายจะไม่เลิกเรียกเราอย่างนั้นใช่มั้ย? แก่กว่าเราแค่ 5 นาทีเอง"
/ a0 S$ g* X; Y' _
- z0 Q4 O! s* c( a" tด้วยหวังหยุดสงครามของทั้งคู่ ผมโพล่งขัดจังหวะ "ยินดีที่ได้รู้จักนะ" ด้วยความจริงใจเลย "ชั้นชื่อทอม"

คริส เด็กชายคนด้านขวา มองผมด้วยสายตาแปลกๆอีกหน "ผมรู้แล้ว" เขาพูด ขณะที่ผมแสดงความสงสัยออกมาอย่างชัดเจน ทันทีทันใด คนพี่มองเขาด้วยสายตาคมกริบพลางถองศอกไปที่สีข้าง สีหน้าของคริสเปลี่ยนเป็นความกังวลทันที เหมือนกับเด็กถูกจับได้ว่าพึ่งทำอะไรที่ไม่ควรลงไป

"ทำไมนายรู้ชื่อชั้นแล้วล่ะ?" ผมถามขณะสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น
2 X5 m1 {, u- J- g* G; W# Z& E
3 M( G- Q5 I9 l) u' O1 xสายตาโครี่หลุกหลิกไปมาจนกระทั่งไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูของผมที่ยังเปิดค้าง "นั่นไง" เขาพูด ท่าทางดูโล่งใจ "ชื่อคุณอยู่บนประตู 'ทอม เจนนิ่งส์' "

แน่นอน ผมพึงนึกได้ว่ามันอยู่ตรงนั้น โชว์ให้ทุกคนเห็นมาตลอด "พวกนายนี่หัวไวดีนะ น่าจะเป็นนักสืบที่ดีได้" ผมพูด ยิ้มให้พวกเขา "ของขนย้ายเสร็จหมดแล้วเหรอ?" ผมเห็นว่าพนักงานขนย้ายเริ่มเก็บกวาด
& L3 E8 e; a& ~2 J% e/ n

"เกือบเสร็จ" โครี่บอก "คุณแม่อยู่ด้านใน แต่เธอบอกให้เราออกห่างเธอสักพัก"

"เราแค่อยากช่วย" คริสพูดหงอยๆ เหมือนจะเศร้าที่ความช่วยเหลือของพวกเขาไม่มีประโยชน์
! i  \- J; l2 H4 O& E$ }
"แล้วคุณพ่อพวกนายยังอยู่ที่ทำงานรึไง?" ผมถามด้วยความสงสัยว่าทำไมพวกเขาไม่พูดถึง

"ปล่าว..." โครี่บอก ลังเล..
: C% [: W1 n# Q( I
"เขาไม่ได้อยู่กับพวกเราแล้ว"

' V1 }: N6 y4 ^+ L9 N"เขาไม่แม้แต่จะอยากเจอกับพวกเราอีกต่อไป"คริสพูดด้วยความหดหู่

ผมบอกได้ว่านี่เห็นหัวข้อที่เจ็บปวด และรู้ว่าพวกเขาอาจกำลังด่าตัวเองว่าเป็นสาเหตุให้พ่อแม่แยกทาง เด็กๆก็เป็นอย่างนี้ ผมเปลี่ยนหัวข้อ "สนใจอยากเข้ามาข้างใน หาอะไรดื่ม หรือพูดคุยกันข้างในกันดีไหม?"
, h! l8 N- O8 p
6 `: q* y0 a4 w9 b, g2 R. y1 c4 ?, I- \' Tผมมองทีละคน ในที่สุดคริสก็พยักหน้าบอกพี่ชายว่าไม่เป็นไร เข้าไปข้างในได้ ผมนำทางทั้งคู่เข้าไปในครัว พึ่งสังเกตว่าพวกเขามองโปสเตอร์วง U2 ที่แปะข้างผนังห้องนั่งเล่น เป็นรูปเด็กผู้ชายเปลือยท่อนบน สองแขนไขว้กันไว้หลังหัว ขณะที่หยิบแก้วน้ำ เติมน้ำแข็ง นั่งลงให้พวกเขาเริ่มคำถาม
/ }: A* w0 z+ I% s5 f" N$ @
- C  ^' R" Y& j3 b- q"คุณแต่งงานหรือยัง?"คนนึงถาม
! W# h, E: v; y( B( S" N) E( K
( `  x/ M; h9 f9 M"ยัง"
: v3 n/ K$ i5 X- b1 s/ k
"อยู่นี่คนเดียวเหรอ"อีกคนถามบ้าง

* b6 S( |4 F9 S; [7 E1 N"ใช่"
' V) K4 P3 Z4 Z/ M
"แฟนล่ะ?"
1 g7 Y# l7 o# o1 |8 V
5 L: o( ^, {8 P( W7 V' F"ไม่มี"
2 _" c1 \! K% x
"อายุเท่าไรแล้ว"

5 {; h9 d, h, _2 W% b" _( K"32"

2 S9 v9 v/ V9 h* [8 N2 p7 e4 N& `# J"ไม่ทำงานหรอ"พวกเขาแสดงออกว่าสงสัยอย่างชัดเจน ทำไมผมถึงอยู่บ้านทั้งที่เป็นกลางวัน วันทำงาน
0 p# o, ?# P. k* i! k0 m; @
9 `* T  P( w1 o% F; N' Y% l( k"ทำสิ"ผมเหมือนกำลังเล่นเกมตอบคำถาม ถูกเผาด้วยคำถาทต่อเนื่องจากบรรดาผู้ร่วมรายการ
/ [2 R% O. J& U( j' R; P
* V2 d' Y* S; L) W$ q% D"เยี่ยม แล้วคุณทำงานอะไรล่ะ?"

- ^  K8 U1 H$ i"ชั้นเขียนหนังสือ" ผมรินโซดาแล้วตอบ
6 D& A3 h+ O* w
“ขอบคุณ" พวกเขาพูดพร้อมกัน แล้วมองกันและกัน จากนั้นหัวเราะคิกคักเคียงคู่ ผมมองใกล้ๆพลางนึกว่าถ้ารู้จักกันมากกว่านี้ผมอาจจะแยกพวกเขาออก ทั้งคู่มีเพียงเล็กน้อยที่แตกต่างกันในด้านการแสดงออก รูปลักษณ์ รอยยิ้ม และการวางตัว ผมได้แต่หวังว่าจะได้ทำความรู้จักกับพวกเขามากกว่านี้! ทั้งคู่น่ารักมากๆ และแน่นอนว่าขณะเดียวกันก็ดูเซ็กซี่ด้วย! สองคนมีดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าอันน่าประทับใจ ดูแข็งแรง เรือนร่างเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังแห่งวัยเยาว์ สุดท้ายผมก็พบว่าตัวเองกำลังจ้องไปยังคอเกลี้ยงเกลาและลาดไหล่ที่ดูน่าสัมผัส สำรวจไปยังผิวเนียนที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อแขนกุด
4 a6 _3 E0 q# z7 Y: U& o
"อายุเท่าไรกันฮึพวกนาย?" ตาผมถามบ้างแล้ว
* ^( p. {6 f) B. ~" r
"เก้าขวบ" คำตอบมาจากคนที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นคริส

. v: }4 `  \. Y$ p* b"จะสิบขวบแล้ว" คู่แฝดเขาเพิ่มเติมให้
0 k# y. V! |* E# h, N; _
"พวกนายมาจากแถวชิคาโก หรือที่ไหน?"

$ Q9 y7 K% }% ~: E' s"เราเคยอยู่ในเมือง" โครี่อธิบาย จิบโซดา "แต่เราย้ายมาที่เกล็นวูดเพราะคุณแม่ย้ายที่ทำงาน"
$ _. R" W& T+ ]/ t! J
: K1 z6 Z8 C$ u6 i3 r, S: R"แม่พวกนายทำงานอะไร?"

"เป็นพยาบาลน่ะ" คริสพูดด้วยน้ำเสยียงภูมิใจ ตอนคุยกับเด็กๆคู่นี้ผมต้องหันไปมายังกะดูเทนนิส คริสมองผมพลางยิ้มเหมือนจะบอกว่ารู้แล้วแหละน่า พวกเราก็เป็นยังงี้แหละ
( V, n- J0 D6 f. q+ ^/ Z
' V  ]+ h8 M! B$ D"นี่!!" โครี่โพล่งขึ้นมากลางวง มองมาที่ผมเหมือนพึ่งนึกอะไรออก "คุณคือทอม เจนนิ่งส์ คนเดียวกับที่เขียนหนังสือพวกนั้นที่เรามีใช่ไหม?"
5 D" U' v2 V9 U+ d+ ]. w; C
. U( I1 i& [, G* i; t1 t"เอ่อ ชั้นไม่รู้ว่าหนังสือที่นายมีมันอันไหนบ้าง แต่ เท่าที่ชั้นรู้จักก็มีแค่นักเขียนคนเดียวนะที่ชื่อทอม เจนนิ่งส์" ผมส่งยิ้มอายๆกลับไป ผมรักมันเลยล่ะ สถานการณ์ที่นักอ่านตัวน้อยจำผมได้เนี่ย หนังสือของผมเขียนให้กลุ่มผู้อ่านหลักคือ(และมักมีเนื้อหาเกี่ยวกับ)เหล่าเด็กชายตัวน้อย เต็มไปด้วยการผจญภัยและความกล้าหาญ เหมือนกันกับเหล่าผู้อ่าน พร้อมกันกับมีเนื้อหาพวกเพื่อนใหม่ โรงเรียน การลาจาก แม้กระทั่งชีวิตและความตาย ผมตอบจดหมายทุกฉบับที่มาจากเหล่านักอ่าน รวมแม้กระทั่งเหล่าผู้ปกครองที่ซาบซึ้งในการเปลี่ยนเด็กๆของพวกเขาให้รักการอ่าน

+ U- r( L3 C2 B$ ^# P+ P0 ~คริสมองมาที่ผมอีกครั้ง "เป็นคุณจริงๆ" เขาพูด เหมือนแค่ทวนความมั่นใจจากตัวเอง "เรามีหนังสือทุกเล่มที่คุณเขียน ผมคิดว่ามันเยี่ยมมากๆเลยด้วย" เขาพูดกับผมตรงๆ

"ขอบคุณนะ" ผมพูด ความมั่นใจยินดีให้กับทุกครั้งที่เด็กๆแสดงความชื่นชม เขาบอกว่ามีหนังสือของผมครบทุกเล่ม ขณะที่ผมเองพยายามนึกและนับว่ามันมีเท่าไร
8 T( s3 g  ?3 Q
2 N! K& M: l1 z# v1 U6 ["สิบเอ็ด" คริสบอก

  p2 M& @4 ]7 [' c% }6 a
: h8 g( e) k  F* l"อะไรนะ?"

"เป็นจำนวนหนังสือที่คุณเขียนน่ะ" ผมได้ยินเสียงเหมือนโครี่เตะขาน้องชายใต้โต๊ะ แล้วเขาก็รีบบอกพลางเม้มปาก "เอ่อ ผมหมายถึง คุณดูเหมือนจำไม่ได้ว่าตัวเองเขียนหนังสือไปแล้วกี่เล่ม"

"นายพูดถูก ชั้นจำไม่ได้จริงๆ" ช่วยไม่ได้จริงๆ ผมเผลอคิดไปว่าเขาอ่านใจผมได้ เช่นเดียวกันกับอ่านหนังสือที่ผมเขียน มันแปลก
9 h7 ]- U. p! q% c# I
"เราควรกลับกันได้แล้ว" โครี่พูด มองน้องชายด้วยสายตาที่ผมเองไม่เข้าใจ "คุณแม่น่าจะสงสัยแล้วว่าเราหายไปไหน"

"บอกเธอด้วยนะว่ามาจิบกาแฟด้วยกันได้ เธอจะได้บอกเผื่อมีอะไรให้ชั้นช่วย แล้วก็ถ้าอยากมาหา พวกนายก็มาได้ตลอดเลยนะ" ผมเพิ่มประโยคสุดท้ายอย่างจริงใจ

7 V' n) h% q2 ~. R"โอเค ทอม" โครี่พูด หยิบแก้วของตัวเองกับน้องชายไปวางในอ่างล้างจานอย่างเรียบร้อย “ไว้เจอกันนะ!" ผมดีใจนะ ที่เขาไม่ได้เรียกผมด้วยคำว่า 'คุณเจนนิ่งส์' ที่เหล่าเพื่อนบ้านมักจะใช้เรียกผมเมื่อรู้จักกันครั้งแรก ดูเป็นทางการ

; B& ?/ F/ U7 t3 k) Eขณะพบที่พวกเขาจากไป ผมพบว่าตัวเองมองตามก้นน้อยๆ กับขาที่ดูนุ่มนิ่ม คริสหันกลับมามองแล้วยิ้มให้ผม ก่อนจะวิ่งตามพี่ชายไป มันเหมือนกับผมถึงจุดเปลี่ยนที่น่าสนใจของชีวิต และแน่นอน มันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างแปลกๆที่ผมยังไม่เข้าใจ

จากนั้น ในวันเดียวกัน ขณะที่ผมยังไม่ได้ดำดิ่งลงไปในหนังสือที่ผมเขียน ความคิดผมกลับไปหาโบโครี่และคริส อีกทั้งรู้สึกว่ามันยากที่จะแยกพวกเขาออกจากเด็กในนิยายที่กำลังเขียน ผมลุกขึ้น เริ่มชงกาแฟและขณะที่กำลังจะไปดูทีวี มีใครบางคนมาเคาะประตู เป็นเด็กๆที่มาพร้อมกับคุณแม่ ผู้หญิงที่ดูดี ลอนผมสีน้ำตาลเหมือนกันกับเด็กๆของเธอ อายุน่าจะรุ่นเดียวหรือแก่กว่าผมนิดหน่อย "สวัสดี" เธอทักก่อน ยิ้ม และยื่นมือออกมา "ฉัน ซูซาน กิบสัน เพื่อนบ้านใหม่ของคุณ เจ้าแฝดบอกว่าเรามีคนดังอยู่ข้างบ้าน เพราะอย่างนั้น เราถึงได้มาที่นี่เพื่อขอลายเซ็นต์" เธอมองไปยังกล่องที่เด็กๆกำลังช่วยกันอุ้มขณะที่ผมจับมือกับเธอ
3 N% Z: C- _/ H$ s9 d) l) c$ Y
7 E$ Z( V* ~# G5 z/ [5 ["ยินดีที่ได้รู้จักครับ ซูซาน ผม ทอม เจนนิ่งส์ แต่ผมเดาว่าเด็กๆน่าจะบอกคุณก่อนแล้ว เข้ามาก่อนสิ ผมพึ่งจิบกาแฟได้หน่อยเดียวเมื่อกี้เอง" ผมพาทั้งหมดเข้ามาในห้องนั่งเล่น เด็กๆวางกล่องของพวกเขาลงที่พื้น เข้ามาล้อมผมจากคนละด้านขณะที่ซูซานนั่งบนเก้าอี้ "พวกนายเอาของขวัญต้อนรับเพื่อนบ้านมาให้ชั้นเหรอ?" ผมหยอกเด็กๆ

พวกเขายิ้มก่อนที่คนนึงจะตอบ "เปล่า พวกนี้เป็นหนังสือของคุณ"
" {! f0 B, \- r' i) S3 W
/ Z8 Q$ G$ G) P8 }7 i"เอาล่ะ แค่ว่าเห็นชื่อชั้นบนหนึงสือไม่ได้จำเป็นที่จะเอามันกลับมาให้ชั้นนี่นา" ผมพูด เล่นบทคนซื่อ
% K' z1 \+ y/ ?, i- H. F/ C) H6 p
( _6 o, h# l+ {7 `2 H/ z# T2 ]"ไม่ใช่ซะหน่อย ไม่เข้าใจรึไงกัน?" อีกคนพูด(โครี่?) "เราอยากให้คุณเซ็นต์พวกมันเราให้ต่างหาก"

"ลูกควรจะ 'ขอ' เขานะ โครี่" เธอปราม
. D. U9 |* V4 u' }& X' C# W" _
  }# T( ~3 e) K. A& d"เขากำลังจะขอ" ผมบอก พร้อมปกป้องเจ้าตัวน้อยไปด้วย "ถ้าผมไม่รู้สึกสนุกจนแกล้งเขาอย่างนี้น่ะนะ" ผมวางมือลงบนขาอ่อน เหนือเข่าของเขา แล้วบีบเบาๆ ทำเขาหัวเราะพร้อมดิ้นดุ๊กดิ๊ก นั่นเป็นจุดนึงที่ผมชอบใช้จั๊กจี้เด็กๆ "ทำไมพวกนายไม่ตามชั้นเข้าครัว จะได้หาอะไรมากินกันตอนที่คุณแม่ของพวกนายนั่งพักล่ะ? คุณอยากเติมอะไรลงในกาแฟของคุณไหม ซูซาน?"
- Y" a4 @1 u  s1 M# e
"แค่กาแฟดำก็พอ แน่ใจนะว่าไม่อยากให้ชั้นช่วย?"

"คิดในแง่ดีก็พอ เรื่องง่ายๆน่า"
5 l: Z8 x+ w; a# t0 b% Z  o
ผมตอบ ลุกขึ้น เด็กๆลุกตาม มองตามที่ผมบอกว่าอะไรอยู่ไหน และบอกให้พวกเขาทำตัวตามสบาย เติมน้ำแข็งและหาอะไรทานเล่น ขณะที่ผมชงกาแฟ เมื่อเรากลับไปที่ห้องนั่งเล่น ซูซานยืนอยู่หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ของผม มองไปที่ฟิกเกอร์ทองแดงรูปเด็กเปลือยนอนตะแคงอยู่บนโต๊ะคอม  

"แรงบรรดาลใจ?" เธอเอ่ย ผมมั่นใจว่าเธอสังเกตุเห็นโปสเตอร์บนกำแพงด้วยแน่นอน

2 d3 v9 i, j9 g0 R, n6 k' A"จะว่าอย่างนั้นก็ได้" ผมตอบ ยื่นกาแฟให้ หยิบปากกาแล้วนั่งลงกับเด็กๆ เปิดกล่องที่เด็กๆอุ้มมาก่อนจะคร่ำครวญ "พวกนายต้องการให้ชั้นเซ็นต์ทั้งหมดนี่เรอะ?"

3 u: x! ^, g; g) j( T; z( k"ไม่ได้เหรอ?" เสียงจากทางซ้ายมาก่อน(คริส?) ส่งสายตาลูกหมามาอ้อนวอน ดูเหมือนเด็กๆจะมีพรสวรรค์ด้านนี้นะนี่ และเป็นความพ่ายแพ้ที่ผมไม่สามารถแม้แต่จะป้องกันตัวได้เลย
"เราชอบพวกมันจริงๆ" อีกคนปลอบโยนผมจากด้านขวา "พวกมันเป็นเป็นชุดหนังสือในดวงใจพวกเราเลย"

"เฮ่อออ การประจบนี่ยังไงก็ชนะทุกทีสิน๊าา" ผมพูดก่อนจะค่อยๆงัดหนังสือขึ้นมาเซ็นต์ พวกเขาน่าจะอ่านมันบ่อย หลายเล่มเริ่มจาง บางเล่มก็เริ่มยับเป็นคลื่น มาถึงเล่มแรกที่ผมเขียน (แยกจากพ่อแม่) และสังเกตว่ามันเป็นเล่มฉบับพิมพ์ครั้งที่ 1 พิมพ์เมื่อเกือบห้าปีที่แล้ว "พวกนายน่าจะยังไม่ 5 ขวบตอนที่ชั้นเขียนเล่มนี้" ผมมอง

"นั่นเป็นเล่มแรกที่พวกเขาอ่านด้วยตัวเอง" ซูซานบอก น้ำเสียงภาคภูมิใจ "พวกเขาเคยอ่านของมาร์ค ทเวน, โมบี้ ดิ๊ก, ฮาร์ดี้ บอย ทั้งหมดนี้ก่อนจะอายุ 7 ขวบซะอีก"
8 e2 Q. ]4 L6 d5 N* a. _7 E; c3 G
"แล้วคุณชอบของผมที่สุด?" หนังสือของผมขายดี แต่ผมไม่เคยเปรียบเทียบมันกับมาร์ค ทเวนมาก่อน

& R0 M+ s/ O+ s5 W- o"อื้อ เราชอบจริงๆ" คริสตอบผมอย่างกระตือรือล้น "คุณเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับเด็กๆ แต่ไม่เหมือนผู้ใหญ่พูดกับเด็กๆ ใช้คำพูดง่ายๆ แล้วก็... คุณก็รู้ว่าผมหมายความยังไง" เขาไม่แน่ใจว่าเขาตอบได้ตรงจุดหรือเปล่า

8 u. Z$ E) Y( ?# P“อื้อ ตามนั้นแหละ นั่นเป็นคำตอบว่าทำไมชั้นถึงต้องมีอภิธานศัพท์ไว้หลังเล่มทุกที แบบนั้นถ้าเด็ก ๆเจอศัพท์ที่ไม่เข้าใจ พวกเขาจะได้อ่านตรงนั้นได้”
“นั่นเป็นความผิดของคุณเลยนะ ชั้นถึงต้องออกไปหาดิคชันนารี่สำหรับเด็กมหาลัยมาให้พวกเขาอ่าน” คุณแม่ของพวกเขาพูดพลางยิ้ม “ชั้นเองก็เคยอ่านหนังสือของคุณด้วยนะ” เธอเพิ่มเติม “แล้วชั้นเองก็นึกภาพตามเสมอเลยว่าคนที่เขียนหนังสือที่เข้าใจเด็กๆอย่างลึกซึ้งแบบนี้ได้น่ะ คงจะมีเด็กๆรายล้อมและวิ่งทั่วบ้าน” ผมเห็นเธอมองไปที่โปสเตอร์ “คริสและโครี่บอกว่าคุณยังไม่แต่งงาน ชั้นหวังว่าพวกเขาคงไม่ได้เสียมายาทกับคุณมากไปใช่ไหม กับคำถามพวกนี้?” เธอมองเด็กๆด้วยสายตาดุๆ พวกเขา ก็แน่ล่ะ กำลังมองกลับมาที่เธอด้วยนัยน์ตาใสซื่อ
' s7 r1 X* K" c* a5 m6 ^. r" @
“ไม่หรอก พวกเขาไม่ได้เสียมารยาทเลย ที่จริง ผมเองก็ถามพวกเขากลับเหมือนกัน ต่างคนต่างได้น่ะ” ผมจับเด็กๆแล้วจั๊กจี้ที่สีข้าง พวกเขาหัวเราคิกคักเหมือนเพลงบรรเลงข้างหู แม้ที่จริงผมอยากดึงพวกเขาเข้ามากอดแนบชิด แต่มันก็จะดูเสี่ยงไปหน่อยถ้าทำต่อหน้าซูซาน จากนั้นจึงกลับไปเซ็นหนังสือต่อ “ผมเดาว่าการที่หัวใจผมยังเด็กอยู่ช่วยได้เยอะเลย ผมลองมองออกไปด้วยมุมมองของเด็ก สงสัยว่าอะไรมันเกิดขึ้นได้ยังไง เล่นเกมบนคอมพิวเตอร์ แล้วก็... มันก็ช่วยได้เหมือนกันนะ ที่ผมยังไม่มีงานการทำจริงจังน่ะ” ผมเพิ่มเติม พยายามที่สุดที่จะมอบรอยยิ้มแบบเด็กๆให้เธอ
9 {) n! o3 r% R6 S7 Z
8 `2 G/ I  \1 Y; B* k  Pเธอหัวเราะแล้วบอก “ได้ ชั้นเชื่อก็ได้ว่าการที่คุณไม่ต้องออกไปทำงานทุกวันรักษาความเป็นเด็กของคุณไว้ ที่จริงชั้นก็อิจฉาคุณเหมือนกันนะเรื่องนั้น คุณพ่อของชั้นซื้อคอนโดให้เรา แต่มันก็ยากที่จะยอมรับ ชั้นไม่ชอบการได้รับความเอื้ออารีแบบนั้น แต่ที่นี่เองก็ดีกับเด็กๆมากกว่าในเมืองล่ะนะ

โครี่กับคริสนั่งเงียบๆขณะที่เราคุยกัน ดูมีมารยาทมากๆสำหรับเด็กเก้าขวบ ในความคิดผม หลังเซ็นต์เล่มสุดท้ายจาก 11 เล่ม ผมยื่นแขนออกไปโดยปล่อยให้ข้อมือห้อยรุ่งริ่ง “ชั้นเป็นนักเขียน แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกเลยที่มีอาการ ‘นักเขียนซินโดรม’(TL Note:ล้อจากออฟฟิสซินโดรม)”
! m3 D# D4 G4 a  ~
ทุกคนหัวเราะพร้อมกัน ขณะที่เด็กๆพูด ‘ขอบคุณ’ จากทั้งสองทิศทาง แล้วหัวเราะต่ออีกหน พวกเขาถามถึงเพื่อนบ้าน ที่ตั้งร้านขายของ ที่ตั้งร้านแมคโดนัล โครี่อยากรู้ว่าสนามบอลใกล้ๆอยู่ไหน ขณะที่คริสเองสนใจเรื่องห้องสมุด พวกเขาเหมือนกันด้านรูปร่างหน้าตา แต่ทั้งของต่างเป็นตัวของตัวเองอย่างชัดเจน อย่างไรก็ตามทั้งคู่ต่างสนใจสระว่ายน้ำในสโมสร แล้วก็ต่างตื่นเต้นที่จะขอคุณแม่เพื่อจะไปว่ายน้ำพรุ่งนี้ เธอบอกว่าเธอยุ่งเกินกว่าจะพาไป พรุ่งนี้เธอต้องจัดของในบ้าน ผมเห็นสีหน้าพวกเขาเศร้าสลดลงไป ก่อนจะมอบโอกาสให้โดยเสนอตัวพาพวกเขาไปเอง

“แน่ใจนะว่าไม่ได้รบกวนคุณมากเกินไป?” เธอถาม “พวกเขาคงทำคุณยุ่งตลอดเลยแหละ” โครี่กับคริสทำหน้าโกรธเธอ แต่มันดูน่าตลกซะมากกว่า มองว่าคำพูดเธอดูไร้สาระ

6 u* Y7 I) K; Hผมรับปากเธอว่ามันไม่เป็นปัญหาสักนิดเลย เธอจึงตอบรับด้วยความพอใจ จากนั้นจึงบอกให้เด็กๆเก็บหนังสือ ขอบคุณผมสำหรับกาแฟแล้วเตรียมกลับ เด็กๆขอบคุณผมอีกครั้งที่ช่วยเซ็นต์หนังสือให้ บอกผมด้วยคำพูดซื่อๆแบบเด็กๆว่าพวกเขาจะเก็บมันไว้ตลอดไป จะไม่ขายมันเด็ดขาด ผมบอกพวกเขาว่ามาหาได้เลยถ้าจะไปว่ายน้ำ แล้วบอกซูซานว่ามาหาผมได้ทุกเมื่อ ถ้าหากว่าผมไม่ได้เป็นคนที่สเน่ห์หาในเด็กผู้ชายตัวน้อยๆ ผมก็คงดูเหมือนสนใจในตัวเธอแทน แต่แน่นอนว่าไม่ใช่กรณีนี้
: V9 T, r7 N3 k  w6 P

CHAPTER 2 คลิกที่นี่

takeshi

ขอบคุณครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

Alikesky280

ขอบคุณครับ

yungnew

มาต่ออีกนะครับ

lekthai

ขอบคุณ

siva

ขอบคุณครับ

Vivaboy

น่าติดตามเรื่องนี้

theera

ขอบคุณครับ

Nattamon

ขอบคุณ​ครับ​

team901x

ขอบคุณครับ

eng111

ขอบคุณครับ

basarayaoi

ขอบคุณครับพี่

kkkggg

ต่อคับ

aries0

ขอบคุนครับ

Boyzthai

ขอบคุณคับ

theera

ขอบคุณครับ

Earthz_xx

ขอบคุณครับ

tjkung

ข อ บ คุ ณ ค รั บ

beauties

คู่แฝดน่ารักมาก