ลงทะเบียน2014-5-13
ล่าสุด2024-11-16
นิสิตสัมพันธ์
- กระทู้
- 18
- พลังน้ำใจ
- 10421
- Zenny
- 7169
- ออนไลน์
- 1325 ชั่วโมง
|
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย peewang เมื่อ 2021-7-13 05:09 ต้นฉบับโดย Randu
4 A A% M, T: F
- l( o8 @4 H% L* ^; ~6 O) M! F; A5 S/ o: t
****ALL RIGHTS RESERVED****Permission is hereby given to distributethis story via electronic means only,for non-profit use. This header mustremain intact. All rights to this storyremain the property of the author.
( ^/ _% C6 Y+ U
0 O4 ]& C" K% ]) Lกึ่งแปล = โยนเข้ากูเกิ้ลทรานสเลตแล้วเอามาเกลาสำนวนนิดหน่อย เนื้อหาอาจถูกบ้าง ผิดเยอะ คลาดเคลื่อนอีกนิด6 i9 i9 b* ?1 K2 I+ o
\ }. Y( t9 Q4 W2 L
ตอนที่ 1 คลิกที่นี่
; S- U; e& u# X9 w7 J) oตอนที่ 2 คลิกที่นี่2 B$ X( z0 s' F, G9 E% [" b3 C
ตอนที่ 3 คลิกที่นี่
' N& W; P$ m! Z* ?2 m4 S7 I6 pตอนที่ 4 คลิกที่นี่4 t: L% e9 a% F) V; w: M* D9 v7 o
ตอนที่ 5 คลิกที่นี่
& _6 O* A, ]9 T0 r3 v! _* b$ B) ~" d+ mตอนที่ 6 คลิกที่นี่
2 ?1 x& \8 t5 o6 Z* F" l# \% ]0 wตอนที่ 7 คลิกที่นี่
W( A- H) b! M) yตอนที่ 8 คลิกที่นี่# P5 M, {5 q$ u; q) T# d5 q) n" A
2 q' Z0 Q( r4 c" |: S8 Jตอนที่ 9 คลิกที่นี่- h+ a( j+ f; z/ J/ q0 O2 i
! a- l1 ?6 Q O5 {' GDouble Trouble
$ L: W# I- `- p8 F3 V. M1 _, t2 B# B$ z, B. P
Chapter 12 B& A3 b- Y+ u) h/ Z" x
0 F3 p1 e8 l# H
เสียงดังผ่านเข้ามาในบ้าน ขณะที่ผมกำลังตรวจทานบทสุดท้ายของหนังสือเล่มล่าสุดที่เขียน
4 E! b$ N% f* k9 [# y) M& C, a5 j8 X: eรถขนย้ายเคลื่อนมาหยุดที่หน้าบ้านข้างๆ เพื่อนบ้านเก่า(คู่รักวัยพึ่งเกษียน ที่นิสัยดีมากๆเลย)พึ่งย้ายออกไปอยู่ฟลอลิด้าไม่กี่อาทิตย์ที่แล้ว ผมอาศัยอยู่ในทาวน์เฮาส์สไตล์คอนโดแบบ 4 ยูนิต เอาจริง นั่นเป็นเพียงหนึ่งเดียวของเพื่อนบ้านที่ผมมี และผมเองก็เศร้ามากเลยที่พวกเขาจากไป พวกเขาเป็นหนึ่งในเพื่อนบ้านแสนน้อยที่ผมรู้จัก บ่อยครั้งที่ได้ร่วมทานข้าว และแบ่งปันประสบการณ์ว่าหลานๆของพวกเขารักงานเขียนของผมมากแค่ไหน ผมได้พบเขาครั้งนึง เด็กชายตัวน้อยแสนน่ารัก ผู้ที่หอบหนังสือที่ผมเขียนมากให้ผมเซ็นต์ให้ ผมลุกจากโต๊ะ เดินไปที่หน้าต่าง มองดูพนักงานเปิดประตูหลังรถ เริ่มขนกล่องและเฟอร์นิเจอร์ไปยังยูนิตถัดไป ผมไม่เห็นเจ้าของเลยแฮะ ก็เลยกลับไปยังที่นั่งแล้วตัดสินใจว่าจะไปทักทายพวกเขาเมื่อการขนย้ายเสร็จสิ้นลง
) J' d0 N2 B, {9 t8 V- ^: }4 R2 e/ E
ผมทำงานแค่แป๊บเดียวเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูบางเบาดังขึ้น เมื่อผมเปิดประตู มันเป็นช่วงเวลาที่หยุดนิ่งไปพักนึงเลยแหละ พวกเขาที่อยู่หน้าประตูผมน่ะ เป็นคู่แฝดฝาเดียวกัน ยิ้มอายๆมองมาที่ผม พวกเขาน่าจะสัก 9-10 ขวบ ทั้งคู่มีผมสีน้ำตาล สวมกางเกงขาสั้นและเสื้อแขนกุด เผยให้เห็นผิวเนียนสีแทน และโครงร่างได้รูป4 }/ ~$ j3 l' h# a: c0 D
% p+ y5 {: s" ?! @( q( Z c
"หวัดดี" คนซ้ายทักก่อน "เราเป็นเพื่อนบ้านใหม่ของคุณ" คนขวาพูดตามมา ผมได้แต่ขอบคุณนางฟ้าตัวน้อยประจำกาย ที่ส่งเด็กๆสุดหล่อเหล่านี้เข้ามาในชีวิต มาเป็นเพื่อนบ้าน ขอบคุณอย่างสุดซึ้งเลย
* r. E$ C3 y% ~. C- [เจ้าหนูที่อยู่ด้านขวามองมาที่ผมด้วยท่าทางสงสัย เอียงคอเล็กน้อย เหมือนอย่างกับรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ ผมตระหนักทันทีว่ากำลังจ้องพวกเขาอยู่ เลยยกนิ้วขึ้นมานิ้วนึง จ้อง แล้วค่อยดึงเข้ามาใกล้ตาเป็นสัญญาณว่ากำลังพยายามโฟกัส จนกระทั่งสองตาผมเหล่เข้ามาหากัน "ชั้นว่าชั้นนั่งเล่นคอมฯนานเกินไปละ" ผมแกล้ง "ชั้นเห็นนายมีสองคน"% K4 p: O' x. { M
+ k0 d6 n$ T! ^7 h7 f
พวกเขาหัวเราะให้กับมุกของผม แล้วคนซ้ายยิ้มกระหยิ่มขณะพูด "คุณไม่ได้ตาลายหรอกฮะ เราเป็นคู่แฝดกัน! ผมชื่อโครี่ และนี่น้องชายผม คริส" ' Z5 i" ]8 r. B
, P, I6 e M$ m H1 Y
คริสมองแฝดของเขาด้วยสายตาคาดโทษแล้วพูด "นายจะไม่เลิกเรียกเราอย่างนั้นใช่มั้ย? แก่กว่าเราแค่ 5 นาทีเอง"
# D0 d- x, F! F/ t
* A+ k* l9 T1 t: D* A+ l7 o% Rด้วยหวังหยุดสงครามของทั้งคู่ ผมโพล่งขัดจังหวะ "ยินดีที่ได้รู้จักนะ" ด้วยความจริงใจเลย "ชั้นชื่อทอม"3 \6 k7 {( w1 g0 ?" M7 U
0 G0 A* e0 _5 l3 g) q
คริส เด็กชายคนด้านขวา มองผมด้วยสายตาแปลกๆอีกหน "ผมรู้แล้ว" เขาพูด ขณะที่ผมแสดงความสงสัยออกมาอย่างชัดเจน ทันทีทันใด คนพี่มองเขาด้วยสายตาคมกริบพลางถองศอกไปที่สีข้าง สีหน้าของคริสเปลี่ยนเป็นความกังวลทันที เหมือนกับเด็กถูกจับได้ว่าพึ่งทำอะไรที่ไม่ควรลงไป s/ R$ D( M% ^/ O$ v" \; [: b w) p
3 l. k: d; V+ C6 e& x"ทำไมนายรู้ชื่อชั้นแล้วล่ะ?" ผมถามขณะสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น 7 x3 h |6 Z; C
- ^8 \ Z( _ [3 v9 P
สายตาโครี่หลุกหลิกไปมาจนกระทั่งไปหยุดอยู่ที่หน้าประตูของผมที่ยังเปิดค้าง "นั่นไง" เขาพูด ท่าทางดูโล่งใจ "ชื่อคุณอยู่บนประตู 'ทอม เจนนิ่งส์' "0 U& K$ S& Q2 {6 _9 @( m
2 o" E8 x& w1 Q& K* {7 c: ]
แน่นอน ผมพึงนึกได้ว่ามันอยู่ตรงนั้น โชว์ให้ทุกคนเห็นมาตลอด "พวกนายนี่หัวไวดีนะ น่าจะเป็นนักสืบที่ดีได้" ผมพูด ยิ้มให้พวกเขา "ของขนย้ายเสร็จหมดแล้วเหรอ?" ผมเห็นว่าพนักงานขนย้ายเริ่มเก็บกวาด + K b" [) n: C4 C
5 F: u1 y0 f8 Q- d8 D- ^+ [* u
6 X, t8 C# G0 B' z! d9 z& I4 Z8 g"เกือบเสร็จ" โครี่บอก "คุณแม่อยู่ด้านใน แต่เธอบอกให้เราออกห่างเธอสักพัก"
6 M2 H- z w2 F+ [ o. q; }7 P; @0 F- m# x5 }) ?
"เราแค่อยากช่วย" คริสพูดหงอยๆ เหมือนจะเศร้าที่ความช่วยเหลือของพวกเขาไม่มีประโยชน์* ]7 }0 P( m/ z' g. a
R$ i" j8 b& k. X
"แล้วคุณพ่อพวกนายยังอยู่ที่ทำงานรึไง?" ผมถามด้วยความสงสัยว่าทำไมพวกเขาไม่พูดถึง3 k" O. p) Q9 a1 J
, e) G% _& Z& E/ K* T. q"ปล่าว..." โครี่บอก ลังเล..
' t' a" U# c. i6 \7 m
9 O' e. X, n* q1 U) @; e# h$ l3 @"เขาไม่ได้อยู่กับพวกเราแล้ว" 5 |! y3 G: F- _' P" \3 X
7 v0 b3 Q4 u8 g+ q
"เขาไม่แม้แต่จะอยากเจอกับพวกเราอีกต่อไป"คริสพูดด้วยความหดหู่( i$ W0 b# T( [- E
8 C3 f, h1 o0 Y6 C# t# q h" z
ผมบอกได้ว่านี่เห็นหัวข้อที่เจ็บปวด และรู้ว่าพวกเขาอาจกำลังด่าตัวเองว่าเป็นสาเหตุให้พ่อแม่แยกทาง เด็กๆก็เป็นอย่างนี้ ผมเปลี่ยนหัวข้อ "สนใจอยากเข้ามาข้างใน หาอะไรดื่ม หรือพูดคุยกันข้างในกันดีไหม?"" B' J6 q/ y1 o+ O2 D( i4 {: m, x
" y' z/ O9 b" Q) U) e' {
ผมมองทีละคน ในที่สุดคริสก็พยักหน้าบอกพี่ชายว่าไม่เป็นไร เข้าไปข้างในได้ ผมนำทางทั้งคู่เข้าไปในครัว พึ่งสังเกตว่าพวกเขามองโปสเตอร์วง U2 ที่แปะข้างผนังห้องนั่งเล่น เป็นรูปเด็กผู้ชายเปลือยท่อนบน สองแขนไขว้กันไว้หลังหัว ขณะที่หยิบแก้วน้ำ เติมน้ำแข็ง นั่งลงให้พวกเขาเริ่มคำถาม
# ^. d! S! N/ ~) f3 n1 z" p7 O5 ^# T# f, r# c9 r* w' Y7 @
"คุณแต่งงานหรือยัง?"คนนึงถาม
4 e- C* t, {0 k% d, P& ^6 i+ D: M9 N/ x* y" j% V
"ยัง"; K1 `2 g, o: }4 [
) U ~9 s6 w) I c4 c
"อยู่นี่คนเดียวเหรอ"อีกคนถามบ้าง
; @: Z- @) T$ ]7 ^0 r) E/ A( @* z. {4 s4 V
"ใช่": o- r1 a# o- r- v5 O. i
8 `: E( @+ j% Y. i8 q! ?
"แฟนล่ะ?"
; s0 P* H5 D; o* Z3 x) M+ [8 M% a& ?$ r( \. r/ q+ e. D; t
"ไม่มี"
) P6 R; T0 L( ~/ N0 L
- U& m1 m+ |2 h9 j1 _; P4 }"อายุเท่าไรแล้ว"
" \+ N: R6 J- k9 j( N6 m7 ~$ m/ j
) L1 |3 P( G M"32"! ^( r" g7 H2 V- c6 y+ _. E% f
/ Z* O0 D1 F: G; w$ q3 v2 m8 L9 {4 j& d"ไม่ทำงานหรอ"พวกเขาแสดงออกว่าสงสัยอย่างชัดเจน ทำไมผมถึงอยู่บ้านทั้งที่เป็นกลางวัน วันทำงาน1 O2 y. R2 |% z# ]( y; Y3 A7 r
# M, U- C) D# D/ t1 M, e3 H
"ทำสิ"ผมเหมือนกำลังเล่นเกมตอบคำถาม ถูกเผาด้วยคำถาทต่อเนื่องจากบรรดาผู้ร่วมรายการ2 K; \" F6 d3 D0 h) D! m
& X* }( T5 X1 f% o5 H& f
"เยี่ยม แล้วคุณทำงานอะไรล่ะ?"
4 F0 R- B5 A* J" m" }8 ]
, G: t6 z& M* p1 A8 t. c1 l"ชั้นเขียนหนังสือ" ผมรินโซดาแล้วตอบ
' q/ G# M0 v3 ~0 d' U
( \4 l9 Q2 [+ h& I“ขอบคุณ" พวกเขาพูดพร้อมกัน แล้วมองกันและกัน จากนั้นหัวเราะคิกคักเคียงคู่ ผมมองใกล้ๆพลางนึกว่าถ้ารู้จักกันมากกว่านี้ผมอาจจะแยกพวกเขาออก ทั้งคู่มีเพียงเล็กน้อยที่แตกต่างกันในด้านการแสดงออก รูปลักษณ์ รอยยิ้ม และการวางตัว ผมได้แต่หวังว่าจะได้ทำความรู้จักกับพวกเขามากกว่านี้! ทั้งคู่น่ารักมากๆ และแน่นอนว่าขณะเดียวกันก็ดูเซ็กซี่ด้วย! สองคนมีดวงตาสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าอันน่าประทับใจ ดูแข็งแรง เรือนร่างเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังแห่งวัยเยาว์ สุดท้ายผมก็พบว่าตัวเองกำลังจ้องไปยังคอเกลี้ยงเกลาและลาดไหล่ที่ดูน่าสัมผัส สำรวจไปยังผิวเนียนที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อแขนกุด
Y& _# K' L, b" N) J+ V1 Y# o( @1 q) S, t/ b
"อายุเท่าไรกันฮึพวกนาย?" ตาผมถามบ้างแล้ว4 W9 F9 Z3 F& X* J$ O2 [2 F$ V
% `# Y3 ?0 T) j) @' D. B' i"เก้าขวบ" คำตอบมาจากคนที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นคริส; J4 E0 y' K5 W+ P
/ J4 I5 B j9 I9 J
"จะสิบขวบแล้ว" คู่แฝดเขาเพิ่มเติมให้
: V) w. z7 q2 t( g, j @
/ r; N% f/ k* v: w! K1 K"พวกนายมาจากแถวชิคาโก หรือที่ไหน?"
2 x3 U$ w$ V; F1 }+ g, m4 u6 B9 B& I; J7 P: N; F; h2 o
"เราเคยอยู่ในเมือง" โครี่อธิบาย จิบโซดา "แต่เราย้ายมาที่เกล็นวูดเพราะคุณแม่ย้ายที่ทำงาน"4 c5 {" F4 L4 h6 A
7 X6 p g$ f0 H+ U"แม่พวกนายทำงานอะไร?"
* x6 ?& R( @8 S. Y# h1 R
! S7 @8 v$ \1 o$ z7 F/ f& d"เป็นพยาบาลน่ะ" คริสพูดด้วยน้ำเสยียงภูมิใจ ตอนคุยกับเด็กๆคู่นี้ผมต้องหันไปมายังกะดูเทนนิส คริสมองผมพลางยิ้มเหมือนจะบอกว่ารู้แล้วแหละน่า พวกเราก็เป็นยังงี้แหละ
2 v2 j) q: g8 H5 W' K4 t# i' n3 o$ A! ?0 O+ w8 M% r
"นี่!!" โครี่โพล่งขึ้นมากลางวง มองมาที่ผมเหมือนพึ่งนึกอะไรออก "คุณคือทอม เจนนิ่งส์ คนเดียวกับที่เขียนหนังสือพวกนั้นที่เรามีใช่ไหม?"$ R( }$ g$ k4 R
\: f- E* v0 L! V" _
"เอ่อ ชั้นไม่รู้ว่าหนังสือที่นายมีมันอันไหนบ้าง แต่ เท่าที่ชั้นรู้จักก็มีแค่นักเขียนคนเดียวนะที่ชื่อทอม เจนนิ่งส์" ผมส่งยิ้มอายๆกลับไป ผมรักมันเลยล่ะ สถานการณ์ที่นักอ่านตัวน้อยจำผมได้เนี่ย หนังสือของผมเขียนให้กลุ่มผู้อ่านหลักคือ(และมักมีเนื้อหาเกี่ยวกับ)เหล่าเด็กชายตัวน้อย เต็มไปด้วยการผจญภัยและความกล้าหาญ เหมือนกันกับเหล่าผู้อ่าน พร้อมกันกับมีเนื้อหาพวกเพื่อนใหม่ โรงเรียน การลาจาก แม้กระทั่งชีวิตและความตาย ผมตอบจดหมายทุกฉบับที่มาจากเหล่านักอ่าน รวมแม้กระทั่งเหล่าผู้ปกครองที่ซาบซึ้งในการเปลี่ยนเด็กๆของพวกเขาให้รักการอ่าน " I8 e" s3 G y8 T! f6 E$ X% a
6 ] b' j, C. i" Kคริสมองมาที่ผมอีกครั้ง "เป็นคุณจริงๆ" เขาพูด เหมือนแค่ทวนความมั่นใจจากตัวเอง "เรามีหนังสือทุกเล่มที่คุณเขียน ผมคิดว่ามันเยี่ยมมากๆเลยด้วย" เขาพูดกับผมตรงๆ
2 ?- d# X4 ]& ]0 T
( d/ R" d. W3 {+ ^"ขอบคุณนะ" ผมพูด ความมั่นใจยินดีให้กับทุกครั้งที่เด็กๆแสดงความชื่นชม เขาบอกว่ามีหนังสือของผมครบทุกเล่ม ขณะที่ผมเองพยายามนึกและนับว่ามันมีเท่าไร
5 l" Y8 Q/ A$ C' S8 b) Q* ~, d
/ P( f5 L7 \! F- e"สิบเอ็ด" คริสบอก8 _3 X0 U; U+ y& U+ {0 z
9 I0 e4 C# d+ {5 I- y- ^3 A, m: y; _ `
# S" Q5 Z8 I. ~( F' @4 G* I. L4 D
"อะไรนะ?"' d, ?* P1 e: j- k6 \6 G
1 @9 x6 v9 O1 F. M"เป็นจำนวนหนังสือที่คุณเขียนน่ะ" ผมได้ยินเสียงเหมือนโครี่เตะขาน้องชายใต้โต๊ะ แล้วเขาก็รีบบอกพลางเม้มปาก "เอ่อ ผมหมายถึง คุณดูเหมือนจำไม่ได้ว่าตัวเองเขียนหนังสือไปแล้วกี่เล่ม"
9 E8 q, U; I' I! E! k; h
* A6 j: `+ m* R8 T! f"นายพูดถูก ชั้นจำไม่ได้จริงๆ" ช่วยไม่ได้จริงๆ ผมเผลอคิดไปว่าเขาอ่านใจผมได้ เช่นเดียวกันกับอ่านหนังสือที่ผมเขียน มันแปลก
+ z3 G: }6 H5 c! p* l6 V! Z- v
3 w/ h) o* m! l"เราควรกลับกันได้แล้ว" โครี่พูด มองน้องชายด้วยสายตาที่ผมเองไม่เข้าใจ "คุณแม่น่าจะสงสัยแล้วว่าเราหายไปไหน"3 Z7 A, Y: ^/ I4 `7 A& J
: V9 w+ {+ }+ s"บอกเธอด้วยนะว่ามาจิบกาแฟด้วยกันได้ เธอจะได้บอกเผื่อมีอะไรให้ชั้นช่วย แล้วก็ถ้าอยากมาหา พวกนายก็มาได้ตลอดเลยนะ" ผมเพิ่มประโยคสุดท้ายอย่างจริงใจ
" D8 S% z' _* u2 z0 E- K7 B k; P( d) T% i/ U" ]
"โอเค ทอม" โครี่พูด หยิบแก้วของตัวเองกับน้องชายไปวางในอ่างล้างจานอย่างเรียบร้อย “ไว้เจอกันนะ!" ผมดีใจนะ ที่เขาไม่ได้เรียกผมด้วยคำว่า 'คุณเจนนิ่งส์' ที่เหล่าเพื่อนบ้านมักจะใช้เรียกผมเมื่อรู้จักกันครั้งแรก ดูเป็นทางการ1 n# @% I& k3 h0 g+ b2 d
' ?4 t. l5 C. `5 M( u: xขณะพบที่พวกเขาจากไป ผมพบว่าตัวเองมองตามก้นน้อยๆ กับขาที่ดูนุ่มนิ่ม คริสหันกลับมามองแล้วยิ้มให้ผม ก่อนจะวิ่งตามพี่ชายไป มันเหมือนกับผมถึงจุดเปลี่ยนที่น่าสนใจของชีวิต และแน่นอน มันรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างแปลกๆที่ผมยังไม่เข้าใจ
7 P5 \ Q- ?5 ^% |1 f' S0 T+ C
) A* x1 g. C+ G" h' \, G8 Jจากนั้น ในวันเดียวกัน ขณะที่ผมยังไม่ได้ดำดิ่งลงไปในหนังสือที่ผมเขียน ความคิดผมกลับไปหาโบโครี่และคริส อีกทั้งรู้สึกว่ามันยากที่จะแยกพวกเขาออกจากเด็กในนิยายที่กำลังเขียน ผมลุกขึ้น เริ่มชงกาแฟและขณะที่กำลังจะไปดูทีวี มีใครบางคนมาเคาะประตู เป็นเด็กๆที่มาพร้อมกับคุณแม่ ผู้หญิงที่ดูดี ลอนผมสีน้ำตาลเหมือนกันกับเด็กๆของเธอ อายุน่าจะรุ่นเดียวหรือแก่กว่าผมนิดหน่อย "สวัสดี" เธอทักก่อน ยิ้ม และยื่นมือออกมา "ฉัน ซูซาน กิบสัน เพื่อนบ้านใหม่ของคุณ เจ้าแฝดบอกว่าเรามีคนดังอยู่ข้างบ้าน เพราะอย่างนั้น เราถึงได้มาที่นี่เพื่อขอลายเซ็นต์" เธอมองไปยังกล่องที่เด็กๆกำลังช่วยกันอุ้มขณะที่ผมจับมือกับเธอ
# V T3 @$ X4 E% w6 |: F6 ^) x; O+ q% s6 @
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ ซูซาน ผม ทอม เจนนิ่งส์ แต่ผมเดาว่าเด็กๆน่าจะบอกคุณก่อนแล้ว เข้ามาก่อนสิ ผมพึ่งจิบกาแฟได้หน่อยเดียวเมื่อกี้เอง" ผมพาทั้งหมดเข้ามาในห้องนั่งเล่น เด็กๆวางกล่องของพวกเขาลงที่พื้น เข้ามาล้อมผมจากคนละด้านขณะที่ซูซานนั่งบนเก้าอี้ "พวกนายเอาของขวัญต้อนรับเพื่อนบ้านมาให้ชั้นเหรอ?" ผมหยอกเด็กๆ & q0 I$ h" S4 x V! O; s& K; ]
# y( x {! W0 _ g2 b4 @7 j2 z
พวกเขายิ้มก่อนที่คนนึงจะตอบ "เปล่า พวกนี้เป็นหนังสือของคุณ" 3 i9 M2 h+ W8 g. g
' A7 c# e+ Z+ Y"เอาล่ะ แค่ว่าเห็นชื่อชั้นบนหนึงสือไม่ได้จำเป็นที่จะเอามันกลับมาให้ชั้นนี่นา" ผมพูด เล่นบทคนซื่อ6 g, v. O9 S( ]3 Y/ I9 A
1 `' Q8 d: m% i; S( R"ไม่ใช่ซะหน่อย ไม่เข้าใจรึไงกัน?" อีกคนพูด(โครี่?) "เราอยากให้คุณเซ็นต์พวกมันเราให้ต่างหาก" $ F$ N4 d1 x# r1 D
3 \/ {) L3 {8 X* h7 z"ลูกควรจะ 'ขอ' เขานะ โครี่" เธอปราม. w' X2 u' k& h- z7 T6 o
2 d1 x* k1 V( P6 A! w8 J
"เขากำลังจะขอ" ผมบอก พร้อมปกป้องเจ้าตัวน้อยไปด้วย "ถ้าผมไม่รู้สึกสนุกจนแกล้งเขาอย่างนี้น่ะนะ" ผมวางมือลงบนขาอ่อน เหนือเข่าของเขา แล้วบีบเบาๆ ทำเขาหัวเราะพร้อมดิ้นดุ๊กดิ๊ก นั่นเป็นจุดนึงที่ผมชอบใช้จั๊กจี้เด็กๆ "ทำไมพวกนายไม่ตามชั้นเข้าครัว จะได้หาอะไรมากินกันตอนที่คุณแม่ของพวกนายนั่งพักล่ะ? คุณอยากเติมอะไรลงในกาแฟของคุณไหม ซูซาน?" 8 v; Q Z* I7 s3 r+ O2 [: q3 l C
( S+ O: m3 R- O
"แค่กาแฟดำก็พอ แน่ใจนะว่าไม่อยากให้ชั้นช่วย?"
( i6 Y1 w6 i5 Z1 W" ? X* ^" K7 C% r9 u5 _- ]3 Z* s8 x) X6 z
"คิดในแง่ดีก็พอ เรื่องง่ายๆน่า"
1 J% s! P' T8 K9 @2 r( `; q1 r# D& _; e) K) f/ b$ P; i5 k
ผมตอบ ลุกขึ้น เด็กๆลุกตาม มองตามที่ผมบอกว่าอะไรอยู่ไหน และบอกให้พวกเขาทำตัวตามสบาย เติมน้ำแข็งและหาอะไรทานเล่น ขณะที่ผมชงกาแฟ เมื่อเรากลับไปที่ห้องนั่งเล่น ซูซานยืนอยู่หน้าโต๊ะคอมพิวเตอร์ของผม มองไปที่ฟิกเกอร์ทองแดงรูปเด็กเปลือยนอนตะแคงอยู่บนโต๊ะคอม # }* p8 [; S2 b( D: p! j
7 D/ m. a2 M g" i3 ~3 ?2 X
"แรงบรรดาลใจ?" เธอเอ่ย ผมมั่นใจว่าเธอสังเกตุเห็นโปสเตอร์บนกำแพงด้วยแน่นอน3 N; F0 |5 j) e2 k j
3 P) s+ P4 K# ~& t/ N
"จะว่าอย่างนั้นก็ได้" ผมตอบ ยื่นกาแฟให้ หยิบปากกาแล้วนั่งลงกับเด็กๆ เปิดกล่องที่เด็กๆอุ้มมาก่อนจะคร่ำครวญ "พวกนายต้องการให้ชั้นเซ็นต์ทั้งหมดนี่เรอะ?"$ k5 R& M) ^- J* ]
* l! o @7 R' Q, w
"ไม่ได้เหรอ?" เสียงจากทางซ้ายมาก่อน(คริส?) ส่งสายตาลูกหมามาอ้อนวอน ดูเหมือนเด็กๆจะมีพรสวรรค์ด้านนี้นะนี่ และเป็นความพ่ายแพ้ที่ผมไม่สามารถแม้แต่จะป้องกันตัวได้เลย" a4 W/ L k' B6 g+ i8 W( d) X
"เราชอบพวกมันจริงๆ" อีกคนปลอบโยนผมจากด้านขวา "พวกมันเป็นเป็นชุดหนังสือในดวงใจพวกเราเลย"
, E) A; H- Y5 o
0 w4 Z3 F- X4 S4 ^* K# H/ q"เฮ่อออ การประจบนี่ยังไงก็ชนะทุกทีสิน๊าา" ผมพูดก่อนจะค่อยๆงัดหนังสือขึ้นมาเซ็นต์ พวกเขาน่าจะอ่านมันบ่อย หลายเล่มเริ่มจาง บางเล่มก็เริ่มยับเป็นคลื่น มาถึงเล่มแรกที่ผมเขียน (แยกจากพ่อแม่) และสังเกตว่ามันเป็นเล่มฉบับพิมพ์ครั้งที่ 1 พิมพ์เมื่อเกือบห้าปีที่แล้ว "พวกนายน่าจะยังไม่ 5 ขวบตอนที่ชั้นเขียนเล่มนี้" ผมมอง" g2 [0 M( ~* B. w; g
w' ?1 l5 t$ q* T/ @: ]"นั่นเป็นเล่มแรกที่พวกเขาอ่านด้วยตัวเอง" ซูซานบอก น้ำเสียงภาคภูมิใจ "พวกเขาเคยอ่านของมาร์ค ทเวน, โมบี้ ดิ๊ก, ฮาร์ดี้ บอย ทั้งหมดนี้ก่อนจะอายุ 7 ขวบซะอีก"
. Y9 r# K" V$ G8 _7 L' D9 {. a/ Q6 x7 [* ?1 T
"แล้วคุณชอบของผมที่สุด?" หนังสือของผมขายดี แต่ผมไม่เคยเปรียบเทียบมันกับมาร์ค ทเวนมาก่อน' t% ~$ m/ N! p. y3 Q7 o, j! k7 h
+ u4 o6 b$ `1 L- `"อื้อ เราชอบจริงๆ" คริสตอบผมอย่างกระตือรือล้น "คุณเขียนเรื่องราวเกี่ยวกับเด็กๆ แต่ไม่เหมือนผู้ใหญ่พูดกับเด็กๆ ใช้คำพูดง่ายๆ แล้วก็... คุณก็รู้ว่าผมหมายความยังไง" เขาไม่แน่ใจว่าเขาตอบได้ตรงจุดหรือเปล่า' j9 g8 _8 I5 `) ^4 n4 c' Y
% M9 A! Z# K$ T( ?8 j“อื้อ ตามนั้นแหละ นั่นเป็นคำตอบว่าทำไมชั้นถึงต้องมีอภิธานศัพท์ไว้หลังเล่มทุกที แบบนั้นถ้าเด็ก ๆเจอศัพท์ที่ไม่เข้าใจ พวกเขาจะได้อ่านตรงนั้นได้”# B9 B- O/ U' ]. B0 h0 q5 |/ V
“นั่นเป็นความผิดของคุณเลยนะ ชั้นถึงต้องออกไปหาดิคชันนารี่สำหรับเด็กมหาลัยมาให้พวกเขาอ่าน” คุณแม่ของพวกเขาพูดพลางยิ้ม “ชั้นเองก็เคยอ่านหนังสือของคุณด้วยนะ” เธอเพิ่มเติม “แล้วชั้นเองก็นึกภาพตามเสมอเลยว่าคนที่เขียนหนังสือที่เข้าใจเด็กๆอย่างลึกซึ้งแบบนี้ได้น่ะ คงจะมีเด็กๆรายล้อมและวิ่งทั่วบ้าน” ผมเห็นเธอมองไปที่โปสเตอร์ “คริสและโครี่บอกว่าคุณยังไม่แต่งงาน ชั้นหวังว่าพวกเขาคงไม่ได้เสียมายาทกับคุณมากไปใช่ไหม กับคำถามพวกนี้?” เธอมองเด็กๆด้วยสายตาดุๆ พวกเขา ก็แน่ล่ะ กำลังมองกลับมาที่เธอด้วยนัยน์ตาใสซื่อ# X0 ]' X3 l4 }0 L) h: s
0 A l2 l) L2 u“ไม่หรอก พวกเขาไม่ได้เสียมารยาทเลย ที่จริง ผมเองก็ถามพวกเขากลับเหมือนกัน ต่างคนต่างได้น่ะ” ผมจับเด็กๆแล้วจั๊กจี้ที่สีข้าง พวกเขาหัวเราคิกคักเหมือนเพลงบรรเลงข้างหู แม้ที่จริงผมอยากดึงพวกเขาเข้ามากอดแนบชิด แต่มันก็จะดูเสี่ยงไปหน่อยถ้าทำต่อหน้าซูซาน จากนั้นจึงกลับไปเซ็นหนังสือต่อ “ผมเดาว่าการที่หัวใจผมยังเด็กอยู่ช่วยได้เยอะเลย ผมลองมองออกไปด้วยมุมมองของเด็ก สงสัยว่าอะไรมันเกิดขึ้นได้ยังไง เล่นเกมบนคอมพิวเตอร์ แล้วก็... มันก็ช่วยได้เหมือนกันนะ ที่ผมยังไม่มีงานการทำจริงจังน่ะ” ผมเพิ่มเติม พยายามที่สุดที่จะมอบรอยยิ้มแบบเด็กๆให้เธอ
* l% D( r1 t( R0 ^
4 T/ G0 e+ q3 F! j; V5 U; {เธอหัวเราะแล้วบอก “ได้ ชั้นเชื่อก็ได้ว่าการที่คุณไม่ต้องออกไปทำงานทุกวันรักษาความเป็นเด็กของคุณไว้ ที่จริงชั้นก็อิจฉาคุณเหมือนกันนะเรื่องนั้น คุณพ่อของชั้นซื้อคอนโดให้เรา แต่มันก็ยากที่จะยอมรับ ชั้นไม่ชอบการได้รับความเอื้ออารีแบบนั้น แต่ที่นี่เองก็ดีกับเด็กๆมากกว่าในเมืองล่ะนะ
/ E. E# L, h; k- B) e9 A# \8 O& h6 C, N3 r7 {+ R
โครี่กับคริสนั่งเงียบๆขณะที่เราคุยกัน ดูมีมารยาทมากๆสำหรับเด็กเก้าขวบ ในความคิดผม หลังเซ็นต์เล่มสุดท้ายจาก 11 เล่ม ผมยื่นแขนออกไปโดยปล่อยให้ข้อมือห้อยรุ่งริ่ง “ชั้นเป็นนักเขียน แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกเลยที่มีอาการ ‘นักเขียนซินโดรม’(TL Note:ล้อจากออฟฟิสซินโดรม)”
8 q* _9 y; D. F/ x' v5 G0 G. C# a) R, H4 {8 _
ทุกคนหัวเราะพร้อมกัน ขณะที่เด็กๆพูด ‘ขอบคุณ’ จากทั้งสองทิศทาง แล้วหัวเราะต่ออีกหน พวกเขาถามถึงเพื่อนบ้าน ที่ตั้งร้านขายของ ที่ตั้งร้านแมคโดนัล โครี่อยากรู้ว่าสนามบอลใกล้ๆอยู่ไหน ขณะที่คริสเองสนใจเรื่องห้องสมุด พวกเขาเหมือนกันด้านรูปร่างหน้าตา แต่ทั้งของต่างเป็นตัวของตัวเองอย่างชัดเจน อย่างไรก็ตามทั้งคู่ต่างสนใจสระว่ายน้ำในสโมสร แล้วก็ต่างตื่นเต้นที่จะขอคุณแม่เพื่อจะไปว่ายน้ำพรุ่งนี้ เธอบอกว่าเธอยุ่งเกินกว่าจะพาไป พรุ่งนี้เธอต้องจัดของในบ้าน ผมเห็นสีหน้าพวกเขาเศร้าสลดลงไป ก่อนจะมอบโอกาสให้โดยเสนอตัวพาพวกเขาไปเอง
9 e2 ]+ g2 k i" l4 `9 Z$ j o0 g4 x2 h" L4 w6 s+ T
“แน่ใจนะว่าไม่ได้รบกวนคุณมากเกินไป?” เธอถาม “พวกเขาคงทำคุณยุ่งตลอดเลยแหละ” โครี่กับคริสทำหน้าโกรธเธอ แต่มันดูน่าตลกซะมากกว่า มองว่าคำพูดเธอดูไร้สาระ) B# M. {; d; S5 W
9 ]6 R, d) q1 c0 O6 ]4 N& jผมรับปากเธอว่ามันไม่เป็นปัญหาสักนิดเลย เธอจึงตอบรับด้วยความพอใจ จากนั้นจึงบอกให้เด็กๆเก็บหนังสือ ขอบคุณผมสำหรับกาแฟแล้วเตรียมกลับ เด็กๆขอบคุณผมอีกครั้งที่ช่วยเซ็นต์หนังสือให้ บอกผมด้วยคำพูดซื่อๆแบบเด็กๆว่าพวกเขาจะเก็บมันไว้ตลอดไป จะไม่ขายมันเด็ดขาด ผมบอกพวกเขาว่ามาหาได้เลยถ้าจะไปว่ายน้ำ แล้วบอกซูซานว่ามาหาผมได้ทุกเมื่อ ถ้าหากว่าผมไม่ได้เป็นคนที่สเน่ห์หาในเด็กผู้ชายตัวน้อยๆ ผมก็คงดูเหมือนสนใจในตัวเธอแทน แต่แน่นอนว่าไม่ใช่กรณีนี้, R8 \) O! J3 }% O/ _8 {; k0 H1 {. z
" x+ s, P: [- v& N
+ A1 ]+ k( v8 ~( _CHAPTER 2 คลิกที่นี่ |
|
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2021-1-24 18:29:52
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2021-1-24 18:56:32
โพสต์ 2021-1-24 18:58:52
โพสต์ 2021-1-31 09:37:13