แสงแดดยามเช้าส่องผ่านรูหน้าต่างเข้ามากระทบกับใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่ม นายรัชชานนท์ หรือ ปอนด์ ขยี้ตาตื่ขึ้นมาด้วยความงัวเงียจากการนอนดึก วันนี้เขาต้องเก็บของเพื่อย้ายไปอยู่หอพักใหม่เพราะอีกไม่กี่วันมหาวิทยาลัยก็จะเปิดภาคเรียนใหม่แล้ว เมื่อนั่งแก้ง่วงได้สักพักจึงลุกไปเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว ก่อนจะออกมาจัดกระเป๋าต่อ ปัจจุบันปอนด์อายุ21ปี และพึ่งจะขึ้นปี3เทอมนี้สดๆร้อนๆ เขาเรียนอยู่คณะวิศวกรรมศาสตร์เอกไฟฟ้า ตอนนี้หอปัจจุบันที่ปอนด์อยู่คือหอนอกมหาลัย เขาย้ายออกมาตอนปี2เพราะอยากอยู่คนเดียว เวลาไปไหนมาไหนจะได้ไม่ลำบากรูมเมท อีกอย่างปอนด์เป็นคนที่เข้ากับคนอื่นได้ยากและชอบอยู่ตัวคนเดียวมากกว่า ตอนปี1ทะเลาะกับรูมเมทเกือบทุกวันจนเหม็นขี้หน้าและย้ายออกมา แต่ว่าพักหลังมานี้ที่บ้านเขาเกิดมีปัญหาเรื่องเงินเล็กน้อย เขาจึงจำใจต้องย้ายกลับไปอยู่ที่หอในเหมือนเดิม เพื่อลดค่าใช้จ่าย คิดเอาไว้ว่าจะยอมทนร่วมห้องกับคนอื่นอีกสัก1เทอม และค่อยย้ายออกมาเมื่อการเงินโอเคแล้ว
ปอนด์พึ่งเลิกกับแฟนไปเมื่อเดือนก่อนเพราะจับได้ว่าแฟนแอบมีชู้ ทำให้ตอนนี้เขายังโสดสนิท แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีใครมาจีบ ด้วยหน้าตาที่หล่อเข็ม จมูกโด่ง ร่างกายกำยำมีกล้ามและซิกแพคสวยงามตามฉบับผู้ชายที่ออกกำลังกายบ่อย แน่นอนว่าปอนด์เป็นที่ต้องการของสาวแท้สาวเทียมหลายคน แต่เพราะนิสัยที่หยิ่งผยอง เถื่อนและเลวทรามชอบพูดจาไม่เข้าหูคนอื่น ทำให้ส่วนใหญ่เลิกกับแฟนตั้งแต่ยังไม่ถึงเดือน เปลี่ยนแฟนมาหลายคน รวมทั้งแค่หลอกเอาอย่างเดียวก็มีเช่นกัน
ช่วงบ่ายปอนด์ขนของมาที่หอในที่จ้องไว้คนเดียว โชคดีที่เขามีรถยนต์ขับจึงสะดวกสำหรับการขนย้ายของต่างๆ แต่เพราะเลือกไม่ได้ว่าจะอยู่ชั้นไหน ทำให้เขาต้องขนมันขึ้นไปถึง4ชั้นด้วยตัวคนเดียว และข้าวของทั้งหมดก็ไม่ใช่น้อยๆ
"แม่งร้อนซิบหาย ทำไมไม่สร้างลิฟท์ให้นักศักษาวะ" ปอนด์บ่นเพราะความเหนื่อยล้า พลางยกแขนปาดเม็ดเหงื่อบนใบหน้า และยกเสื้อบอลที่ใส่ขึ้นมาเช็ดเพิ่ม ก่อนจะหันไปพบผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาทางนี้พอดี
"เฮ้ย! นาย? หรือรุ่นน้องวะ? ช่างแม่ง อยู่หอนี้เหรอ?" ปอนด์เอ่ยถามออกไป
"ใช่ครับ" ฝ่ายนั้นพนักหน้าตอบกลับมาอย่างสุภาพ
"เออช่วยยกของหน่อยดิ เหลือไม่กี่อย่างเอง เดี๋ยวให้เงินค่าช่วย"
"ดะ...ได้ครับ" ชายหนุ่มปริศนาเต็มใจช่วยทันที และเดินเข้ามาช่วยยกของและเดินตามหลังนายปอนด์ขึ้นไปชั้น4
"ถึงห้องกูแล้ว วางไว้หน้าประตูนั้นแหละ เดี๋ยวกูยกเข้าไปเอง"
"อะ...อ้าวนายอยู่ห้องนี้เหรอ?" ชายหนุ่มปริศนาขมวดคิ้วถาม
"เออ ทำไม?"
"เราก็อยู่ห้องนี้เหมือนกัน"
"อ้าวนี่มึงเป็นรูมเมทกูเหรอเนี่ย บังเอิญสัส" ปอนด์กล่าวอย่างแปลกใจ ตอนจองห้องนี้เขารู้อยู่แล้วว่าต้องนอนร่วมกับรูมเมทหนึ่งคน ซึ่งเขาก๋ไม่รู้ล่วงหน้าว่าจะเป็นรุ่นน้องหรือรุ่นเดียวกัน เพราะทางมหาลัยจะจัดการเลือกมาให้เอง
"นายอยู่ปีอะไรเหรอ?"
"ปี3 พอดีกูมีปัญหาเรื่องเงินเลยย้ายกลับมานอนหอใน"
"ระ...เหรอ เราอยู่ปี1นะ"
"อ้าวงี้ก็รุ่นน้องกูอะดิ มึงชื่ออะไรวะ เรียนคณะอะไร"
"เราชื่อภู เรียนคณะบริหารธุรกิจ"
"สัสเด็กเรียนนี่หว่า คิดไงถึงเลือกเรียนบริหารวะ?"
"พ่อเราอยากให้เรียน จะได้สืบทอดธุรกิจที่บ้านต่อ"
"อ๋องั้นบ้านมึงก็รวยอะดิ"
"ก็...นิดหน่อย" ภูตอบเสียงเบา แต่มันก็จริงอยากที่ปอนด์คิด ครอบครัวของภูรวยระดับต้นๆของประเทศ มีเงินไปซื้อคอนโดอยู่ได้สะบายๆ แต่ว่ากฏของมหาลัยบังคับให้เด็กปี1อยู่หอในเท่านั้นเอง
"เออ ส่วนกูชื่อปอนด์ เรียนวิศวะไฟฟ้าปี3"
ทักทายกันพอหอมปากหอมคอทั้งสองก็เดินลงไปยกของส่วนปอนด์ขึ้นมาจนครบทุกอย่าง ด้านในห้องจะเป็นทรงสี่เหลี่ยมไม่ใหญ่มากแค่พออยู่ได้สองคน มีโต๊ะอ่านหนังสือและตู้เสื้อผ้าอย่างละสองชุด มีห้องน้ำในตัว ส่วนเตียงนอนจะไม่ใช่แบบสองชั้น จะเป็นเตียงเดียวที่ตั้งอยู่ห่างกันเล็กน้อยตรงกลางห้อง ภูได้เลือกเตียงแรกที่ใกล้กับประตูห้องไปแล้ว ทำให้ปอนด์ได้เตียงสองที่อยู่ถัดไป
หลังจัดข้าวของเสร็จ ปอนด์ก็ถอดเสื้อออกเหลือเพียงกางเกงบอลขาสั้น และนอนแผ่บนเตียวด้วยความเหนื่อยล้า ปอนด์ทำไปด้วยความเคยชินแม้จะพึ่งย้ายมาอยู่ห้องนี้วันแรกก็ตาม ด้วยความที่เป็นห้องพัดลมไม่มีแอร์ และหน้าต่างห้องก็ถูกปิดอยู่ ทำให้อากาศในห้องนั้นแออัดไปด้วยกลิ่นเหงื่อจากร่างกายปอนด์ แถมเจ้าตัวก็ไม่ได้แคร์รูมเมทอย่างภูแม้แต่นิด
"อยู่กับกูทำใจหน่อยนะมึง กูเป็นคนแบบนี้แหละ อยากทำอะไรทำ" ปอนด์หันหน้าไปบอกภู ในขณะที่มือล้วงเข้าไปในกางเกงจัดทรงให้ท่อนเอ็นของตัวเอง
"อะ...อืม ไม่เป็นไรครับ"
"แล้วมึงย้ายมาตั้งแต่วันไหน"
"สองวันก่อนครับ"
"เออ ไหนๆมึงก็เป็นรูมเมทกับกูแล้ว กูขอบอกอะไรล่างหน้าไว้หน่อย ...คือกูเป็นคนนอนดึก ตื่นสาย ถ้ามึงมีเรียนเช้าก็ฝากปลุกกูด้วย"
"ได้ครับพี่"
"กูไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับข้าวของส่วนตัว ถ้าไม่จำเป็นมึงก็อย่าแตะต้องแล้วกัน"
"ครับ"
"งั้นกูของงีบสักหน่อยแล้วกัน มึงจะทำอะไรก็ทำไป" กล่าวเสร็จปอนด์ก็ยกแขนข้างหนึ่งสอดเข้าไปใต้หมอน เป็นท่าที่ปอนด์ชอบนอนมากที่สุด ซึ่งท่านี้มันทำให้เผยส่วนใต้วงแขนของปอนด์ รักแร้ชุ่มเหงื่อและกลุ่มเส้นขนอันดกดำปรากฏต่อหน้าภูเต็มสองตา
ชายหนุ่มรุ่นน้องได้แต่กลืนน้ำลายลงคอเบาๆ และหัวใจเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ภูรู้ตัวทันทีว่าตนเองกำลังแอบชอบรุ่นพี่คนนี้...
เวลาผ่านไปจนถึงวันเปิดเทอม ซึ่งเช้านี้ทั้งปอนด์และภูต่างก็มีเรียนเช้าทั้งคู่ ทำให้ภูที่ตื่นก่อนลุกขึ้นมาปลุกรุ่นพี่ร่วมห้องด้วย แต่ปอนด์ก็เป็นคนขี้เซาไม่น้อย กว่าจะตื่นใช้เวลาเขย่าตัวตั้งนาน ที่ผ่านมาทั้งสองอยู่ร่วมกันอย่างไม่มีปัญหาอะไร แม้ปอนด์จะทำตัวซกมกมากก็ตาม อย่างบางวันไม่อาบน้ำบ้าง กินข้าวกล่องก็ไม่เก็บจนภูต้องเก็บทำความสะอาดเอง หรือพวกถอดเสื้อผ้าและถุงเท้าไม่เป็นที่ บางครั้งก็สั่งให้ภูเก็บไปซักให้ก็มี ปอนด์เองก็ค่อนข้างแปลกใจที่รุ่นน้องอย่างภูอยู่ร่วมกับเขาได้ และยอมทำตามคำสั่งทุกอย่างแบบไม่ขัดข้อง แต่ก็คงเพราะเขาเองเป็นรุ่นพี่ ทำให้ภูไม่กล้าขัดคำสั่ง
"วันนี้มึงเลิกเรียนกี่โมงวะ"
"น่าจะบ่ายๆครับพี่"
"เออฝากซื้อข้าวกล่องมาเก็บไว้ให้กูด้วย เดี๋ยวให้ตัง"
"ได้ครับพี่" ปอนด์มักจะขี้เกียจละนอนอยู่ห้องซะส่วนใหม่ จึงฝากภูไปซื้อข้าวมาให้หลายต่อหลายครั้งก็ให้ บางครั้งก็จะจ่ายเงินคืน แต่ส่วนใหญ่มักจะลืมคืนจนกลายเป็นกินข้าวฟรีแทน แต่ภูก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะเขาเองก็ไม่ได้มีปัญหาเรื่องเงินทอง
ภูสวมชุดนักศีกษาแขนยาวผูกเนคไทเรียบร้อยถามฉบับเด็กเรียน ต่างจากปอนด์ที่ตื่นสายจนขี้เกียจอาบน้ำ จึงแค่เปลี่ยนชุดใส่กางเกงยีนส์ขาดๆ เสื้อยืดสีดำและสวมช็อปวิศวะปิดท้าย เป็นการแต่งตัวที่ดูธรรมดาสำหรับปอนด์ แต่ในสายตาของภูแล้วโคตรจะดูดีและหล่อเท่มาก
หลังจากเปิดเทอมได้หนึ่งอาทิตย์ ก็มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นกับปอนด์ โดยที่เขาไม่ทราบสาเหตุ เวลานอนเขาจะรู้สึกแปลกๆที่ท่อนบนเหมือนมีคนมาจักจี้ เพราะเวลาปอนด์นอนส่วนมากจะไม่ใส่เสื้อเขาจึงจำความรู้สึกได้ดี รวมถึงรู้สึกจักจี้ที่บริเวณฝ่าเท้าเป็นประจำ แต่พอตื่นขึ้นมาก็ไม่มีอะไร
และถุงเท้าสีดำของปอนด์ก็มักจะหายไปจากลิ้นชักบ่อยๆ อย่างเช่นวันนี้
"ไอ้ภู มึงเห็นถุงเท้ากูไหมวะ?"
"ไม่นะพี่"
"แม่งหายๆมาๆอยู่เรื่อย กูงงซิบหาย"
"พี่เก็บไว้ที่อื่นแล้วลืมรึเปล่า"
"คงงั้น" จุดนี้เป็นสิ่งที่ปอนด์แปลกใจมากที่สุด เวลาที่ถุงเท้าเขาหายไป วันต่อมามันจะกลับมาอยู่ที่เดิม เหมือนหายไปแล้วก็กลับมา ซึ่งปอนด์แอบสงสัยภูมากที่สุด
"มึงแอบเอาไปรึเปล่าวะ ห้องนี้ก็มีแต่กูกับมึงสองคน"
"ผะ...ผมจะเอาถุงเท้าพี่ไปทำไมล่ะครับ ของผมก็มี พี่เอาของผมไปใช่ก่อนก็ได้นะ"
"เออๆ ไม่เป็นไร กูไม่ชอบใช้ของร่วมกันคนอื่น" ปอนด์เลือกเก็บความสงสัยไว้ในใจและเลิกกล่าวหาภู เพราะรุ่นน้องคนนี้ถึงจะดูแปลกๆอยู่บ้าง แต่ก็เป็นคนดีไม่น่าจะขโมยของคนอื่น อีกอย่างภูมันก็รวยอยู่แล้ว
แต่เรื่องแปลกมันไม่มีเท่านี้
กางเกงในของปอนด์ที่ใส่แล้วที่อยู่ในตะกล้าผ้ามักจะเปื้อนอะไรบ้างอย่างที่เป็นสีขาวๆตรงกลางเป้า เขาสังเกตเห็นทุกครั้งเวลาเอาไปซัก ตอนแรกเขาคิดว่าคงเป็นน้ำว่าวของตัวเองที่เช็ดไม่สะอาดเวลาชักว่าวเสร็จ แต่บางวันที่เขาไม่ได้ชักว่าวกลับมีน้ำสีขาวๆติดอยู่บางๆ รวมทั้งตัวที่ซักแล้วที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าบางตัวก็เลอะน้ำสีขาวเช่นกัน บางวันกางเกงในปอนด์หมด ก็ต้องจำใจใส่ตัวที่เปื้อนอย่างไม่มีทางเลือก
"ไอ้ภู วันนี้เรียนเสร็จกูจะไปแดกเหล้ากับเพื่อน อาจจะกลับดึกไม่ต้องล็อกประตูนะเว้ย กูขี้เกียจรอมึงเปิด"
"ดะ...ได้ครับพี่"
"เออ ตอนมึงกลับมาฝากทำความสะอาดฝั่งกูด้วย"
"ครับ"
เมื่อสั่งเสร็จทั้งสองก็ออกห้องพร้อมกันไปเรียนตามปกติ
เวลาล่วงเลยมาตอนช่วงเย็น ปอนด์เดินออกจากห้องเรียนพร้อมกลุ่มเพื่อนและตกลงเรื่องสถานที่ที่จะเป็นกินเหล้าคืนนี้ ทว่ามีเพื่อนบางคนกลับไม่ว่าขึ้นกระทันหัน ทำให้ทุกอย่างถูกยกเลิกและตกลงกันว่าจะไปวันอื่น ปอนด์จึงหัวเสียและขับรถกลับหอแทน
เมื่อเปิดประตูเข้าไปกลับพบร่างที่เปลือยเปล่าของรูมเมทอย่างภู กำลังนั่งสาวว่าวอยู่บนเตียงของเขาอย่างเมามันส์ โดยมีถุงเท้าสีดำของปอนด์ครอบอยู่ในท่อนเอ็นของภู
"ไอ้เหี้ยภู! ทำอะไรวะ!!"
"พะ...พี่ปอนด์" ภูตกใจเป็นอย่างมากก็จะรีบลงจากเตียงมานั่งพื้นพร้อมกับปิดร่างกายของตัวเอง
"ไอ้สัส! มึงชักว่าวกูไม่ว่า แต่มึงเสือกนั่งชักบนเตียงกู แล้วเสือกเอาถุงเท้ากูสวมใส่ควยตัวเองอีก!"
"ผมขอโทษครับ"
"นี่มึงโรคจิตเหรอวะไอ้เหี้ย แม่งทำตัวอุบาทว์ซิบหาย" ปอนด์ส่งเท้าไปถีบไหล่ของภูจนนอนฟุบไปกับพื้นห้อง "มึงเองสินะที่ชอบแอบขโมยถุงเท้ากู ที่แท้ก็แอบเอามาชักว่าวทุกเรศๆแบบนี้นี่เองไอ้ตุ๊ด!"
"ผะ...ผมไม่ได้ตั้งใจ" ภูกล่าวเสียงสั่นเหมือนจะร้องไห้
"ไม่ได้ตั้งใจเหี้ยอะไร! มึงขโมยไปตั้งกี่รอบ ที่ผ่านมากูต้องใส่ถุงเท้าที่เปื้อนน้ำว่าวมึงทุกวันงั้นเหรอ? คิดแล้วคลื่นไส้ซิบหาย!!" ปกติแล้วปอนด์จะชี้เกียจซักถุงเท้ามากและใส่ซ้ำเรื่อยๆจนกลิ่นแรงเป็นพิเศษ อาจจะผสมกับน้ำว่าวของภูไปด้วย
ปอนด์จิกหัวภูขึ้นมามองหน้าก่อนจะผลักไปอีกทาง ก่อนจะใช้เท้าเตะไปที่ต้นขาของภูจนร้องลั่นเพราะความเจ็บ
"รอยบนเกงกางในกู มึงก็ทำใช่ไหม? มึงบอกกูมาว่ามึงทำเหี้ยอะไร!"
"คือว่า....ผม...ผม"
"ตอบดิไอ้สัส ก่อนกูจะกระทืบมึง!" ปอนด์ทำท่าจะเตะภูอีกครั้งทำให้ภูต้องรีบเปิดปากบอก
"ผมเอากางเกงในพี่ดมกับชักว่าวครับ! วะ...เวลาผมน้ำแตกจะใช้กางเกงในพี่รองน้ำว่าวตัวเองและเก็บไว้ที่เดิม..."
"กูว่าละไง! ไอ้ตุ๊ดโรคจิต นี่กูใส่กางเกงในเปื้อนน้ำว่าวมึงมากี่วันแล้ววะสัส!"
"กะ...ก็ตั้งแต่พี่ปอนด์ย้ายมา"
"โหไอ้สัส มึงแม่งทุเรศซิบหาย!!" ปอนด์ตวาดด่าภูไม่ยั้งเพราะความโกรธ "แล้วมึงทำอะไรอีก บอกมาให้หมด!"
"ตะ...ตอนพี่นอนหลับผมแอบดมรักแร้พี่ครับ แอบดมเป้า กับ..."
"กับอะไร?"
"กับแอบจูบปากพี่ครับ!"
"ไอ้ตุ๊ดสวะ! มึงทำเรื่องเหี้ยๆแบบนี้กับกูได้ไง! ไอ้ส้นตีน!" ปอนด์จิกหัวภูขึ้นมาอีกรอบก่อนจะต่อยอย่างแรงจนล้มลงไปบนเตียง เขาแอบเห็นสีหน้าและแววตาของภู มันกลับดูพึ่งพอดีใจที่โดนต่อยอย่างแปลกประหลาด ทั้งยังหายใจแรงเหมือนกำลังมีอารมณ์ความใคร่หยั่งไงหยั่งงั้น
"ผมขอโทษครับ..."
"มึงทำแบบนี้ทำไมวะ? ตอบกูดิ"
"ผมแอบชอบพี่ปอนด์ครับ ชอบตั้งแต่เจอครั้งแรกแล้ว"
"ชอบกูแต่ทำเรื่องอุบาทว์ๆแบบนี้เนี่ยนะ ทั้งดมตัวกู ดมเกงเกงในกู ชักว่าวใส่ถุงเท้ากู มึงมันเข้าขั้นโรคจิตแล้วไอ้ห่า!"
"คะ...ครับ ผมชอบแบบนี้"
"กูจะไปบอกคนอื่นให้หมด จะบอกเพื่อนกับพ่อแม่มึงด้วย"
"อย่านะครับพี่ปอนด์ ภูขอโทษ ภูจะไม่ทำแล้ว" ภูรีบลงไปนั่งพื้นและใช้มือเกาะขาปอนด์
"พ่อมึงสิ กูไม่มีทางอยู่ร่วมห้องกับมึงแล้ว!"
"ภูยอมแล้ว ภูทุกอย่างเลย ภูจะทำตามที่พี่ปอนด์บอกทุกอย่าง อย่าบอกคนอื่นเลยนะครับ" ชายหนุ่มรุ่นน้องในสภาพเปลือยเปล่ากล่าวอ้อนวอนเสียงสั่น เป็นภาพที่ทุเรศในสายตาปอนด์มาก เขาสะบัดขาแล้วสะบัดเล่าแต่ภูก็ไม่ยอมปล่อย
"มึงพูดเองนะ มึงยอมทำทุกอย่างใช่ไหม!"
"ทะ...ทุกอย่างเลยครับพี่ปอนด์"
"เลียตีนกู"
"อะไรนะครับ?"
"กูบอกว่าเลียตีนกู!"
ภูกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะมองไปที่เท้าของปอนด์ ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยาก แต่กำลังดีใจสุดขีดเลยต่างหาก ภูค่อยๆก้มหน้าลงที่ปลายเท้ารุ่นพี่ก่อนจะแลบลิ้นออกมาเลียอย่างหิวกระหาย ซึ่งปอนด์พึ่งจะกลับมาจากมหาลัยและถอดร้องเท้าผ้าใบออก ทำให้กลิ่นมันออกฉุนจมูก แต่ภูกลับหลงใหลมันอย่างมาก
"ชอบตีนเหม็นๆของกูใช่ไหม? เลียให้สะอาดนะไอ้สัส ซอกนิ้วตีนกูด้วย"
"ครับ"
ปอนด์นั่งลงกับเตียงเพื่อให้ภูเลียตีนตัวเองได้สะดวก ในระหว่างที่ภูกำลังอมนิ้วเท้าอยู่ เขาก็กระดิกมันเล่นในปากรุ่นน้องแรงๆจนศรีษะของภูโยกตาม ในขณะเดียวกันท่อนเอ็นของภูที่อ่อนตัวกลับแข็ขึ้นมาเต็มที่
"คนเหี้ยอะไรเลียตีแล้วควแข็ง!" ปอนด์ส่งตีนอีกข้างลงไปเหยียบย่ำควยของภู กระทืบเท้าใส่ปลายหัวเห็ดแดงแรงๆแทนที่จะรู้สึกเจ็บ แต่ภูกลับรู้สึกเสียวซ่านไปทั้งตัว
"อ๊าาพี่ปอนด์"
"มึงเป็นคนที่น่าสมเพชที่สุดตั้งแต่กูเคยเจอมากเลยอีตุ๊ด!"
ปอนด์ตวาดด่าภูไปเรื่อยๆ แต่ภูก็ไม่สนใจ เลียซอกตีนของปอนด์จนชุ่มน้ำลายก่อนจะยกฝ่าเท้าขึ้นมา เลียตามความยาวลิ้วขึ้นลงเรื่อยๆจนสะอาดตา ภูจับเท้ารุ่นพี่ขึ้นมาทั้งจูบและหอมเหมือนเป็นของสำคัญ เอาไปแนบแก้มและสูดดมจนพอใจ จนปอนด์ยกขึ้นข้างขึ้นมาให้ภูเลียเพิ่มอีก
"เมื่อกี้มึงชักว่าวยังไม่เสร็จใช่ไหม"
"คะ...ครับ"
ปอนด์หันไปหยิบถุงเท้าสีดำบนเตียงอันเดิม และมันโยนใส่หน้าของภู
"ไหนมึงทำให้กูดูดิว่ามึงทำอะไรกับถุงเท้ากู"
"ดะ...ได้ครับ" ภูหยิบถุงเท้าสีดำขึนมาถางออกและสวมลงในท่อนเอ็นของตัวเอง ก่อนจะลงมือชักมันไปพร้อมๆการเลียเท้า
ปอนด์มองการกระทำของภูด้วยสายตาที่ดูถูกและเหยียดหยาม แค่คิดว่าเขาอยู่ร่วมห้องกับรูมเมทโรคจิตก็ขนลุกไปทั้งตัว แถมยังเอาของส่วนตัวของเขาไปทำอะไรบ้าๆอีก ใจจริงเขาอยากจะประจานและถีบส่งออกนอกห้องซะด้วยซ้ำ แต่เขากลับมีความคิดที่ดีกว่านั้นเข้ามาในหัว ในเมื่อรุ่นน้องคนนี้แอบชอบเขา และยอมทำตามคำสั่งเขาทุกอย่าง เขาก็จะทำให้มันสมหวัง โดนให้มันอยู่ร่วมห้องในฐานะทาสรับใช้!
"มึงเป็นคนเหี้ยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ" ปอนด์เอ่ยถาม
"มะ...ไม่รู้ครับพี่ แต่ว่าผมชอบผู้ชายมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว อ๊าา! ผมแอบดมกางเกงในพ่อทุกวันเลยครับ ซี๊ดด!" ภูตอบคำถามไปพร้อมชักว่าต่อหน้าปอนด์อย่างเมามันส์
"พ่อตัวเองก็ไม่เว้น! กูอยากรู้ทำไมพวกตุ๊ดแบบมึงถึงชอบดมกางเกงในจังวะ"
"ผะ...ผมชอบกลิ่นควยพี่ปอนด์ครับ เวลาดมกางเกงในพี่ปอนด์ก็จิตนาการว่ากำลังอมควยพี่อยู่ อ๊าาา!"
"แล้วกลิ่นควยกูกับควยพ่อมึง ชอบของใครมากกว่ากัน"
"ขะ...ของพี่ปอนด์ครับ หอมถูกใจผมมาก"
"หึ! กูจะไม่มีวันให้มึงได้ดมกางเกงในกูอีกแน่นอน ไอ้สวะ!"
"อ๊าา!พี่ปอนด์ ผมจะแตกแล้ว!" เมื่อถึงจุดสุดยอดท่อนเอ็นของภูก็พ่นน้ำว่าวหลายระลอกจนมันซึมออกมานอกถุงเท้าสีดำ ภูหายใจแรงด้วยความเหน็ดเหนื่อย ถ้าปกติเขาจะรีบถอดถุงเท้าออกมาเช็ดให้แห้งและเก็บไว้ที่เดิม แต่วันนี้ต้องรอคำสั่งจากเจ้าของแทน
"มีความสุขมากสิมึง ชักว่าวกับถุงเท้ากู"
"คะ...ครับพี่"
"เอาถุงเท้ายัดปาก"
"อะ...อันนี้เหรอครับ"
"เออสิวะ เอามันเข้าปากมึงเดี๋ยวนี้!" ภูสะดุ้งเล็กน้อยเพราะปอนด์ขึ้นเสียง เขาจึงรีบเอาถุงเท้าที่พึ่งชักว่าวแตกใส่เข้าปากตัวเอง กลิ่นเหม็นฉุนผสมกับกลิ่นคาวคลุ้งกระตุ้นอารมณ์ของภูสุดขีด
"ทำความสะอาด เลียน้ำว่าวตัวเองออกให้หมด" ปอนด์สั่งเพิ่ม
เมื่อได้ยินเช่นนั้นภูก็ทั้งดูดทั้งเลียกินน้ำว่าวตัวเองจนถุงเท้าสะอาดไร้คาบ หลังจากนั้นภูก็ดึงมันออกมาโชว์เจ้าของว่าเขาทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ปอนด์ใช้มือปัดมันทิ้งต่อหน้าต่อตาเพราะรังเกียจ ก่อนที่เขาจะใช้เท้าเหยียบร่างกายของภูจนนอนราบกับพื้นห้อง
"หลังจากวันนี้มึงจะเป็นทาสรับใช้กู กูสั่งอะไรต้องทำ!"
"คะ...ครับ"
"กูขออะไรต้องได้ ไม่ว่ามึงจะไม่มีก็ตาม!"
"ครับพี่ปอนด์"
"ห้ามเรียกชื่อกู! ต่อไปนี้มึงต้องเรียกกูว่านายท่าน! เข้าใจไหมไอ้โรคจิต!"
"ครับนายท่าน"
เมื่อกล่าวเสร็จปอนด์ก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ภูนอนเปลือยเปล่าและฉีกยิ้มด้วยความดีใจ
รักนายท่านคนนี้จังเลย...
--- โปรดติดตามตอนต่อไป ---
ตอนที่ 1 - รูมเมทใหม่ (ภู)
ตอนที่ 2 - ลุงยาม (ภู)
ตอนที่ 3 - ลุ่มหลง (ภู)
ตอนที่ 4.1 - ชายแท้ทาสมาเฟีย (ปอนด์)
ตอนที่ 4.2 - ชายแท้ทาสมาเฟีย2 (ปอนด์)
ตอนที่ 5 - ชายแท้โดนชายฉกรรจ์ข่มขืน (ปอนด์)
ตอนที่ 6 - เป็นคนใช้ในชมรมฟุตบอล (เก้า)
ตอนที่ 7 - เสียตูดให้รุ่นพี่นักบอล (เก้า)
ตอนที่ 8 -โดนโค้ชกับรุ่นพี่ลุมเอา (เก้า)
เรื่องนี้จะค่อยๆเป็นค่อยๆไป ไม่รีบร้อน ต้นเรื่องจึงค่อนข้างเกริ่นยาวหน่อยเหมาะกับคนที่ชอบอ่าบแบบเรื่องยาว
**สำหรับคนที่ชอบแนวนี้เราขอแจ้งไว้ก่อนว่าจะไม่มีการกล่าวถึงเลือดในเรื่องเลย เพราะส่วนตัวเราไม่ค่อยชอบอ่านเรื่องเสียวๆแล้วมีเลือดเข้ามาเกี่ยวข้อง จึงขอยกเว้นไว้ และรวมไปถึงเรื่องของเสียในร่างกาย ยกเว้นเหงื่ออย่างเดียว**
ค้นหาสมาชิก
โพสต์ 2021-5-5 08:43:32
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
โพสต์ 2021-5-5 10:20:12
