|
( t6 h9 \. O) M5 V1 Q
โฬม โฬมนั่งแช่อ่างน้ำอยู่ในห้องน้ำที่กว้างขวางของคฤหาสน์ตระกูลพลศุรต ช่วงนี้โฬมไม่ได้มีเวลาพักเลย พอมีเวลาพักจึงต้องรีบตักตวงเอาไว้ ตั้งแต่ที่โฬมเริ่มจริงจังกับการเป็นจ่าฝูงชีวิตของโฬมก็เปลี่ยนไป มีภาระมากมายที่โฬมต้องแบกรับเอาไว้ ทั้งเป็นหน้าเป็นตาให้กับฝูงและวงศ์ตระกูล ดูแลสมาชิกในฝูงทกคน ออกสู้กับคนที่มุ่งร้ายต่อฝูง ถึงจะเหนื่อยแต่ถือว่าเป็นเรื่องดีที่ทำให้โฬมนั้นเติบโตข้น ชื่อเสียงของฝูงตอนนี้เพิ่มขึ้นจากเดิมมาก ทำผลงานโค่นล้มฝูงที่แข็งแกร่งไปถึง3ฝูง ถึงคนนอกจะไม่รู้เหตุผลของการที่ต้องโค่นล้มพวกนั้นก็เถอะ ยิ่งมีชื่อเสียงหมายความว่ายิ่งเป็นจุดเพ่งเล็งในการล้มอำนาจของฝูงอื่นด้วยเช่นกัน ปกติทุกวันนี้ฝูงก็ตกเป็นเป้าหมายฆ่าของพวกแก๊งค์Black Spiderและต้องระวังตัวทุกวันอยู่แล้ว ยังต้องมาระวังฝูงอื่นทีคิดจะมาบุกเพื่อแย่งอำนาจอีก โฬมเอาแก้วเหล้าขึ้นมากระดก ตอนแรกโฬมไม่คิดเลยว่าการเป็นจ่าฝูงมันจะหนักขนาดนี้ แต่เพื่อศักดิ์ศรีของตัวเองและครอบครัวโฬมต้องทำให้ได้ ในฝูงมีอัลฟ่าอยู่ถึง4คน โฬมยิ่งต้องกดดันตัวเองทำตัวให้สมกับที่เป็นจ่าฝูง พ่อไม่ค่อยพูดจาแดกดันโฬมเรื่องการคุมฝูงอีกแล้ว ถือว่าเป็นเรื่องดี โฬมขึ้นจากอ่าง หยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาใส่ เดินกลับเข้าไปในห้องนอน โฬมจุดบุหรี่กำลังจะสูบ เสียงเคาะประตูห้องของโฬมดังขึ้นก่อนจะเปิดออก พละ พ่อของโฬมเดินเข้ามา ''มีอะไรหรอครับพ่อ'' ''วันนี้แกว่างใช่มั้ย'' ''ว่างครับ มีอะไรหรือเปล่า'' ''แกต้องไปงานเลี้ยงเย็นนี้'' ''งานเลี้ยงอะไรหรอครับ'' ''จำอาทีได้มั้ย'' ''จำได้ครับ'' ''เค้าจัดงานเลี้้ยงดูตัวหาคู่ให้เทลูกชายเค้า แกไปร่วมงานด้วย'' ''ผมบอกแล้วไงพ่อว่าผมยังไม่ได้คิดเรื่องการมีคู่ตอนนี้'' ''ตอนเรื่องตั้งฝูงแกก็พูดแบบนี้ ถ้าพ่อไม่กระตุ้นแกก็จะไม่ทำ'' ''แต่เรื่องนี้ผมพูดจริงๆ'' ''แกอายุ25แต่ยังไม่เคยมาร์คโอเมก้าสักตัว'' ''แล้วมันยังไงล่ะครับ ผมก็เย็ดมาเยอะแล้วนะ'' ''การมีโอเมก้าไว้ในครอบครองมันสื่อถึงอำนาจของอัลฟ่า'' ''ไม่ใช่ว่าการมาร์คคือการแสดงออกมาว่าเรารักโอเมก้าคนนั้นหรอครับ'' ''มันก็ใช่ แต่ใช้คำว่าถูกใจจะดีกว่า'' โฬมไม่เห็นด้วยสักเท่าไหร่แต่ก็ไม่อยากขัดใจพ่อ ''ผมทำให้ได้แค่ไปร่วมงานเฉยๆ จะไม่ทำอะไรทั้งนั้น'' ''หัวดื้อจริงๆเลยนะ หนูเทเค้าไม่ดีตรงไหน'' "เทไม่ได้ไม่ดีพ่อ แต่ผมไม่ได้ชอบ'' ''เอาเป็นว่าไปงานนี้ด้วยแล้วกัน'' ''ครับ'' โฬมจุดบุหรี่สูบแล้วพ่นควัน พ่อของโฬมเดินออกไป ''น่าเบื่อ'' โฬมนั่งลงที่ปลายเตียง แต่ก็อย่างที่พ่อพูดล่ะนะ อัลฟ่าอายุเท่าโฬมมาร์คโอเมก้ากันไปหลายคนแล้ว แต่โฬมไม่เห็นความสำคัญของการไปมาร์คโอเมก้าที่ไม่ได้ชอบจริงๆเลย เย็ดเพราะเงี่ยนก็แค่เย็ดสิ ไม่ใช่รักสักหน่อย โฬมมองเวลา ลุกขึ้นไปเปิดตู้หยิบสูทตัวเก่งออกมาใส่ เช็คความเรียบร้อยในกระจก หยิบน้ำหอมที่ราคานให้มาฉีดก่อนจะลงไปข้างล่าง ขับรถออกไป จอดที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ มีคนออกมารับรถของโฬม โฬมลงมาจากรถ เดินเข้าไปข้างใน ภายในจัดงานเลี้ยงเหมือนงานเลี้ยงของพวกคนรวยทั่วๆไป หลายคนในนี้โฬมก็คุ้นหน้าคุ้นตาดีเพราะเจอกันในงานอื่นบ่อยๆ แต่ละคนมาจากตระกูลใหญ่ที่มีชื่อเสียงกันทั้งนั้น ''อ้าว โฬม อยู่นี่เอง'' โอเมก้าที่อายุค่อนข้างมากแต่ยังดูดีอยู่เดินเข้ามาหาโฬม ''สวัสดีครับอาที'' ทีเป็นโอเมก้าที่เคยอยู่ฝูงเดียวกับพ่อของโฬมสมัยก่อน ทีเป็นไม่ใช่โอเมก้าระดับล่างทั่วไป โอเมก้าถือเป็นชนชั้นที่ต่ำที่สุดแต่ก็มีโอเมก้าส่วนหนึ่งที่เรียกว่าโอเมก้าชั้นสูง โดยเป็นโอเมก้าที่เกิดมาในตระกูลใหญ่ที่มีชื่อเสียง อยู่สูงกว่าโอเมก้าทั่วไปและเบต้า แต่ก็ยังต่ำกว่าอัลฟ่าอยู่ดี มีกฏหมายคุ้มครองเหมือนพวกอัลฟ่า และเป็นที่หมายปองในการเอามาเป็นคู่ชีวิตของพวกอัลฟ่าตระกูลใหญ่ พวกคนรวยบางคนมีความคิดว่า การจับคู่กันในหมู่ชนชั้นสูงด้วยกันเองเป็นการรักษาเลือดวงศ์ตระกลูให้บริสุทธิ์ ''เทยังไม่ลงมาเลย'' ''ไม่ได้เจอเทนานเลยครับ'' ''นั่นสิ ให้อาไปตามให้มั้ย'' ''ไม่เป็นไรครับอา เดี๋ยวผมเดินเล่นในงานก่อนก็ได้'' ''โอเค ตามสบายเลยนะ'' อาทีเดินจากไป โฬมเดินไปที่โต๊ะของกิน หยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบ โฬมไม่เห็นด้วยการที่ต้องจับคู่กับชนชั้นสูงด้วยกันเลย จะจับคู่กับใครมันก็เป็นสิทธิิ์ของโฬมไม่ใช่หรือไง ''สวัสดีครับ'' เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้น โฬมหันไปมอง
" r( l2 ^$ `" x, C, ]
ครชิต อัลฟ่าหนุ่มหน้าตาดีส่งยิ้มมาให้ โฬมรู้สึกคุ้นหน้าแปลกๆ ''พี่โฬมจำผมได้มั้ยครับ'' ''เรารู้จักกันหรอ'' ''ผมว่าแล้วว่าพี่ต้องจำผมไม่ได้'' อัลฟ่าคนนั้นขำ ''ผมครชิตครับ'' ''ครชิต'' โฬมพยายามนึก ''อ๋อ ครชิต'' โฬมพอจำได้บ้างแล้ว ครชิตเป็นรุ่นน้องสมัยเรียนของโฬม ทั้งคู่เคยคุยด้วยกันบ่อยๆ ไม่รู้ทำไมเวลาไปไหนมักจะบังเอิญเจอกันบ่อยๆ ''พี่จำได้แล้ว'' ''ตอนนั้นตัวเล็กกว่านี้นี่'' ''ผมฟิตหุ่นน่ะครับ ถึงมันจะยังไม่ค่อยดีก็เถอะ'' ''เฮ้ย ดูดีกว่าเดิมมากแล้ว'' ครชิตยิ้ม ''พี่โฬมก็ยังหล่อเหมือนเดิมเลยครับ'' ''เฮ้ย ของมันแน่อยู่แล้ว'' โฬมยืดอก ครชิตขำ ''แล้วพี่โฬมเป็นยังไงบ้างครับ'' ''จะบอกว่าสบายดีก็พูดได้ไม่เต็มปากล่ะนะ'' โฬมหัวเราะ ''นั่นสินะครับ เป็นจ่าฝูงใหม่ไฟแรงนี่นา'' ''มึงล่ะ เป็นไงบ้าง'' ''ผมก็โอเคครับ ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ'' ครชิตยิ้ม ''แล้วพี่โฬมมีคู่มั้ยครับ'' ''ทำไมอยู่ๆก็ถามแบบนั้นล่ะ'' ''ก็สมัยเรียนพี่โฬมฮอตจะตาย เลยสงสัยว่าคาสโนว่าแบบพี่ลงหลักปักขานกับใครบ้างหรือยังน่ะครับ'' โฬมคิดอยู่ครู่หนึ่ง ''ก็..ยังหรอก'' ''ดีจัง'' ''หืม'' ''เปล่าครับ'' ''มึงล่ะ ได้ไปมาร์คใครหรือยัง ดูจากสภาพตอนนี้มีโอเมก้ามาติดตรึมเลยล่ะสิ'' ''ผมไม่สนใจพวกโอเมก้าหรอกครับ'' โฬมมองหน้าของครชิต ครชิตยิ้มให้ โฬมเข้าใจทันที เป็นเรื่องที่ไม่แปลกนัก อัลฟ่าที่ชอบอัลฟ่าด้วยกันเอง แต่ไม่ได้รับการยอมรับจากคนรุ่นก่อนๆเพราะไม่สามารถสืบสายเลือดวงศ์ตระกูลได้ อีกทั้งกรณีนี้เกิดขึ้นได้น้อยเพราะธรรมชาติสร้างมาให้อัลฟ่าตอบสนองต่อกลิ่นของโอเมก้าเท่านั้น ''ถ้างั้นถามใหม่ มีคู่หรือยัง'' ''ยังไม่มีหรอกครับ พี่โฬมสนใจจะลองกับอัลฟ่าดูมั้ยครับ'' ''อะไรของมึงเนี่ย'' ''ล้อเล่นน่ะครับ'' ครชิตพูดทีเล่นทีจริง ''ดีจังเลยครับที่ได้พี่โฬมอีก'' ''กูก็ไม่เคยไปไหนนะ มึงอะหายไปไหน'' ''ผมบอกแล้วไงครับว่าผมไปฟิตหุ่นมา ผมอยากเจอกับพี่โฬมตอนที่ผมดูดีที่สุดน่ะครับ'' ครชิตเขยิบเข้ามาใกล้โฬม ''โฬม!'' เสียงเล็กสดใสเรียกมาแต่ไกล โอเมก้าหน้าสวยตัวเล็กวิ่งเข้ามา สีหน้าของครชิตจากเดิมที่ยิ้มแย้มเปลี่ยนเป็นรังเกียจทันที แต่ก็รีบกลับมาทำหน้าปกติ ''อ้าว เท'' ''มาไม่บอกเลยนะ นึกว่าโฬมจะไม่มาซะแล้วเนี่ย'' ''พ่อบังคับมาน่ะ'' เทเป็นลูกชายของที พ่อของทั้งคู่สนิทกันทำให้ได้เจอกันบ่อยๆสมัยเด็ก เทเป็นโอเมก้าที่มีออร่าคนรวยแผ่ออกมา แม้จะเกิดออกมาเป็นโอเมก้าแต่ก็ได้รับการดูแลมาเป็นอย่างดีจากตระกูล "ผมของตัวก่อนนะครับ'' ครชิตก้มหัวให้ทั้งคู่ก่อนจะเดินออกไป ''นั่นใครหรอ'' ''รุ่นน้องสมัยเรียนน่ะ'' ''อ๋อ'' ครชิตเดินออกมาจากทั้งคู่ สีหน้าดูน่ากลัว ''แล้วเจอคนที่ถูกใจบ้างหรือยัง'' โฬมถามเท เททำหน้ายู่ ''ยังอะ สเป็คเราไม่ใช่พวกลูกคุณหนูเจ้าสำอางค์พวกนี้สักหน่อย ต้องดิบๆเถื่อนๆตามข้างถนนเร้าใจกว่าเยอะ'' โฬมหัวเราะ ''ไม่เปลี่ยนเลยนะ'' ''แน่ล่ะ ยังแซบเหมือนเดิม'' ''จริงปะ'' เทยิ้มมุมปาก ''ต้องลองชิมดู'' สมัยเรียนทั้งคู่เป็นคู่นอนกันเพราะเซ็กส์ของทั้งคู่นั้นแมทช์กันได้ดี แต่ไม่เคยมีความสัมพันธ์เกินเลยไปกว่านั้นเพราะนอกจากเรื่องเซ็กส์แล้วทั้งคู่ไม่ได้ชอบกัน ''อาทีรู้คงโดนทำโทษหนักเลยนะ'' ''ถ้าเค้าจะจับได้เค้าจับได้ตั้งแต่สมัยเรียนละ ทุกวันนี้ยังคิดอยู่เลยว่าเรายังบริสุทธิ์อยู่'' ''ก็ภายนอกดูเหมือนนี่นา'' ''ถึงได้ขายดีไง'' ทั้งคู่ยิ้ม ''นี่เอาจริงนะเนี่ย'' ''ก็เอาจริงสิ แต่จะไปที่ไหนล่ะ'' ''ไปข้างบนบ้านเรากัน'' ''แล้วงานล่ะ'' ''ไม่นานหรอก ค่อยกลับลงมาก็ได้ พ่อไปรับแขกอยู่'' โฬมยิ้มแล้วพยักหน้า ทั้งคู่เดินออกมาากงานขึ้นบันไดไปที่ชั้นสอง เทพาโฬมเข้ามาในห้องนอน ''นี่มันงานเลี้ยงหาคู๔่ของเทนะ'' ''ก็ใช่ไง คู่นอนน่ะ'' เทยิ้ม โฬมเดินไปนั่งที่เตียง ''ขอหนักๆหน่อยละกันนะ'' โฬมกระดิกนิ้วเรียกให้เทเข้ามาหา เทมานั่งคุกเข่าหน้าโฬม โฬมโน้มตัวลงมา เชยคางเทให้แหงนหน้าขึ้น บีบปากของเทให้อ้า ถุยน้ำลายใส่ปากเทแล้วประกบปากจูบ ''อืออ'' ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่ม บดขยี้ริมฝีปากกันอย่างเร่าร้อน โฬมสอดลิ้นเข้าไปพัวพันแลกลิ้นแลกน้ำลายกับเทอย่างเมามันส์ กลิ่นเงี่ยนของโฬมคลุ้งไปทั่วห้อง ทำให้เทเงี่ยนจนคุมตัวเองไม่อยู่ฬมจับหน้าเทซุกเป้าตัวเองถูไปมา เทสูดดมกลิ่นควยของโฬมเข้าไปเต็มปอด โฬมจิกหัวของเทเงยหน้าขึ้นมามองแล้วยิ้ม ใบหน้าของเทนั้นเต็มไปด้วยความร่าน โฬมถอดกางเกงออก ควยโฬมแข็งเป็นลำอยู่ในกางเกงใน เทขบกัดไปตามลำควยของโฬม โฬมจิกหัวของเทแล้วตบหน้าของเทอย่างแรงจนหน้าหัน ''อยากอมควยกูแล้วล่ะสิ'' ''อยากมากเลยครับ'' เทกำเป้าของตัวเองขยำไปมา โฬมดึงกางเกงในลง ควยดำใหญ่ยาว14นิ้วเด้งออกมาฟาดหน้าของเท หมอยดกดำ เทมองควยตรงหน้าอย่างตะลึงในขนาดของมัน ''เอาสิ'' เทยิ้มมุมปาก แลบลิ้นออกมาเลียน้ำหล่อลื่นที่เยิ้มอยู่ตรงปลายควย เทจับควยของโฬมชักขึ้นลง เอาเข้าปากแล้วดูดอย่างเมามันส์ ''ซี้ดดด'' เทอมควยของโฬมอย่างหิวกระหาย สอดลิ้นเข้าไปใต้หนังหุ้มเลียวนไปมา ถอกควยของโฬมลง หัวควยบานแดงโผล่ออกมา เทตวัดลิ้นเลียรัวๆเน้นๆตรงหัวควย โฬมจิกหัวของเทไว้แล้วเด้งเอวเย็ดปากของเทอย่างเมามันส์ ''อ๊อก ออก ออก อ๊อก'' โฬมกระแทกควยเข้าไปในปากเทไม่ยั้ง ควยโฬมใหญ่คับปากเทไปหมด แทงเข้าไปลึกจนเทสำลักน้ำตาเล็ด โฬมจับควยตีกระพุ้งแก้มของเทรัวๆ ถอนควยออก น้ำลายเทไหลเยิ้มติดควยโฬมมมา โฬมจับควยแฉะๆตีหน้าของเทอย่างแรงจนหน้าสั่น เทยิ้มพอใจ ลากลิ้นเลียลงไปตามลำควยยาว เลื่อนหน้าลงไปดูดเลียไข่ของโฬมจนชุ่ม โฬมยกตัวเทขึ้นอย่างง่ายดายโยนลงไปบนเตียง ถอดกางเกงในของเท้านส์ออกยกขาขึ้นสูง รูหีสีชมพูของเทขมิบไปมาเพราะความเงี่ยน ฟีโรโมนของเทที่แผ่ออกมายิ่งทำให้โฬมเงี่ยนขึ้นไปอีก โฬมยื่นหน้าไปเลียหีของเทอย่างเมามันส์ ''อะ อาา'' โฬมตวัดลิ้นเลียหีของเทไปมา ลิ้นอุ่นๆหนาๆของโฬมทำเอาเทเสียววาบไปทั้งตัวโฬมเงยหน้าขึ้นมา นั่งเอาควยถูตรงรูของเท ดันควยเข้าไปทีเดียวสุดลำ ''อึก งึก อ๊ะ'' เทเกร็งไปทั้งตัว ควยโฬมแน่นคับหีของเทไปหมด แทงเข้ามาลึกจนทั้งจุกทั้งเสียว โฬมเด้งเอวเย็ดหีเทเป็นจังหวะ ''อะ อ๊ะ อาาา อืออ'' ''ซี้ดดด'' หีเทนั้นทั้งแน่นทั้งอุ่น ตอดขมิบควยของโฬมอย่างบ้าคลั่ง โฬจับเอวของเทไว้แล้วกระแทกควยเข้าไปไม่ยั้ง ''อึก อืออ อูยยย เสียว'' โฬมบีบคอของเทไว้แล้วซอยหีของเทอย่างเมามันส์ สอดควยเข้าออกหีของเทอย่างเร็วและแรง เทเอามือขึ้นมาโอบคอของโฬมเอาไว้ โฬมซอยเร็วขึ้นเรื่อยๆ ควยโฬมกระแทกเข้ามาลึก กระแทกจุดเสียวของเทจนเสียวไปหมด ควยเทแข็งกระดกขึ้นลง โฬมกระแทกแรงขึ้นอีกจนเทหัวสั่นไปมา ''งึก อ๊ะ อาา'' เทควยกระตุกน้ำแตกออกมา โฬมซอยรัวๆ ''อ้าาาาา ซี้ดดด'' โฬมกระแทกควยเข้าไปสุดลำ ควยโฬมขยายใหญ่ขึ้นจนแน่น น้ำแตกเข้าไปในหีของเทมากมายจนเทอุ่นไปหมด น้ำควยเล็ดออกมาข้างควยของโฬม โฬมอุ้มเทขึ้นเอาขาเกี่ยวเอวไว้ เทเอามือกอดคอของโฬม โฬมโก้งโค้งเด้งเอวเย็ดหีของเทอีกรอบทันที ''อะ อ๊ะ อาา แรงๆเลยครับ ซี้ดด'' ''โอยย เสียวชิบหาย'' โฬมกระแทกรัวๆ ตอกควยเข้ามาในหีของเทอย่างเร็วและแรง ''อะ อือออ'' เทคราง สั่นไปทั้งตัวเพราะแรงกระแทกของโฬม เสียงเนื้อกระแทกกันดังไปทั่วห้อง กลิ่นฟีโรโมนของทั้งคู่ที่ปล่อยออกมาตีกันอบอวล ควยโฬมแทงเข้ามาลึก กระทุ้งจุดเสียวของเทย้ำๆจนเสียวแทบขาดใจ ควยเทแข็งขึ้นมาอีกครั้ง ''อะ อ๊ะ!'' เทน้ำแตกออกมาไม่หยุด โฬมเด้ารัวๆ ''โอยย อ้าาา!'' โฬมกระแทกควยเข้ามาเต็มแรง หีของเทล็อคควยของโฬมเอาไว้ ควยโฬมขยายใหญ่ ปล่อยน้ำควยกระฉูดเข้าไปในรูของเท ''อาาา'' น้ำควยขาวขุ่นเล็ดออกมา โฬมรอสักพักจนควยเริ่มลดขนาดลงแล้วถอนควยออก น้ำควยมากมายทะลักออกมาเลอะเตียง รูหีเทบานโบ๋ขมิบหุบอ้าเป็นรูร่องควยของโฬม โฬมลุกขึ้น ''ค่อยสบายตัวหน่อย ขอบคุณนะ'' โฬมเดินออกมาจากห้อง กลับเข้าไปในงานเลี้ยง หยิบแก้วไวน์มาจิบ เสียงโทรศัพท์ของโฬมดังขึ้น โฬมเอาขึ้นมาดู 'หมอกขอเรียกประชุมด่วน' ''อะไรวะ'' ถึงยังไม่รู้ว่ามีอะไรแต่ถ้าคนอย่างหมอกถึงขั้นเรียกประชุมต้องเป็นเรื่องใหญ่มากแน่ๆ โฬมเดินปลีกตัวออกมาจากงาน ''กลับดีๆนะครับคุณโฬม'' ''ครับ เช่นกันครับ'' โฬมโบกมือให้อย่างไม่ใส่ใจนัก ขับรถไปที่บ้านฝูงทันที ครชิตแสยะยิ้มออกมา
$ U, Y$ Z0 J4 X1 ~; i2 {' ]
เดซี่ ครชิตขับรถเข้ามาในซอยเปลี่ยวซอยหนึ่ง วนทะลุไปเรื่อยพักใหญ่ก่อนที่จะมาโผล่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งถูกยกให้ลอยสูงจากพื้น มีลิฟท์ข้างล่างขึ้นไปบนตัวบ้าน ครชิตเดินเข้าไปในลิฟท์ มีลูกน้องยืนรอกดลิฟท์ให้ ''ไปห้องแดง'' ''ครับคุณครชิต'' ลิฟท์ขึ้นมาจนถึงชั้น4 ครชิตเดินไปตามทางเดินลาดยาวที่ถูกปูด้วยพรมขนนกสีขาว หยุดยืนอยู่หน้าประตูบานหนึ่งก่อนจะเปิดเข้าไป ''อ๊ากก!!'' เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังไปทั่วห้องเก็บเสียง ไฟในห้องเป็นสีแดงสลัว พวกโอเมก้านักฆ่าสามคนกำลังรุมซ้อมโอเมก้าหน้าสวยคนหนึ่งอยู่ ''อึดชิบหายเลยว่ะ'' พวกมันจับหัวโอเมก้าคนนั้นกดน้ำจนหายใจไม่ออกเกือบตายหลายรอบ เนื้อตัวเปียกโชก ครชิตนั่งดูดซิการ์มองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเหมือนเป็นการแสดงเพื่อความบันเทิง หันไปหาลูกน้องที่ยืนอยู่ข้างๆ ''เราทรมาณมันมากี่ชั่วโมงแล้วนะ'' ''จะ24ชั่วโมงแล้วครับคุณครชิต'' ''มันปริปากบอกอะไรบ้างหรือยัง'' ''ยังครับ และไม่ให้ความร่วมมือเลยด้วย'' ''เหอะ'' ครชิตลุกขึ้น เดินเข้าไปหาโอเมก้าคนนั้น พวกลูกน้องหลบทางให้ ครชิตนั่งลง กระชากผมจับให้แหงนหน้าขึ้นมามอง ''เห็นว่าชื่อเดซี่ใช่มั้ย'' เดซี่จ้องหน้าของครชิต เมื่อวานหลังจากที่เดซี่แยกกับเลิฟตอนกลับบ้าน มีรถตู้คันหนึ่งขับมาดักหน้าเดซี่แล้วจับตัวเดซี่มา เดซี่ไม่รู้ว่าพวกนี้เป็นใคร แต่เป้าหมายหลักของพวกมันไม่ใช่เดซี่แน่ พวกมันทำร้ายร่างกายของเดซี่อย่างไม่ปราณี มีแผลฟกช้ำเต็มร่างกายและใบหน้า เลือดออกจนเปรอะเสื้อไปหมด ดอกไม้กระจัดกระจายอยู่ทั่วห้อง เดซี่สู้พวกมันไม่ได้เพราะตอนที่โดนจับมาพวกมันรมยาสลบทำให้เดซี่อ่อนแรงแล้วจัดการเดซี่ทันทีจนร่างกายไม่พร้อมสู้ ''พวกเราแค่อยากทำความรู้จักกับเพื่อนของเดซี่ก็เท่านั้นเอง ทำไมเดซี่ไม่ทำตัวน่ารักเป็นเด็กดีแล้วบอกพวกเราล่ะ'' เดซี่ยิ้มมุมปาก ถุยน้ำลายใส่หน้าครชิต ครชิตเอามือปาดน้ำลายออก จ้องหน้าของเดซี่แล้วยิ้มให้ ''ไม่น่ารักเลยนะ เดี๋ยวไม่มีอัลฟ่ามาจีบหรอก'' ครชิตจับหน้าของเดซี่กระแทกพื้นอย่างแรงจนเลือดออกจากจมูกและปากของเดซี่ มีดอกไม้งอกออกมาดูดซับเลือดตามแผล ''กูเกลียดดอกไม้'' ครชิตยืนขึ้นแล้วเตะเข้าที่หน้าเดซี่อย่างแรง เดซี่ไม่มีแรงแม้แต่จะพูดอะไรเพราะร่างกายที่เจ็บหนัก ครชิตนั่งลงที่โซฟา ยกแก้วบรั่นดีขึ้นมาจิบ ''จับมันยืน'' ลูกน้องสองคนเข้าไปหามเดซี่ให้ยืน ครชิตยกโทรศัพท์ของเดซี่ขึ้นมา มีมิสคอลจากเลิฟเป็นสิบๆสาย ''แค่รับสายบอกให้เพื่อนแสนน่ารักของเดซี่มาหาพวกเรา แค่นั้นเราก็จะปล่อยตัวเดซี่ไป เดซี่เข้าใจมั้ยครับ'' เดซี่ไม่ตอบอะไร ครชิตยิ้ม หันไปส่งสายตาให้ลูกน้อง ลูกน้องคนนั้นหยิบมีดออกมาแทงเข้าที่สีข้างของเดซี่ ''อึก!'' ''มาดูกันดีกว่าว่าจะทนได้ซักกี่แผล'' ลูกน้องอีกคนก็เอามีดออกมารุมแทงเดซี่ด้วย เดซี่ถูกแทงหลายแผลไปทั่วตัว ดอกไม้งอกออกมาพยายามซับเลือดของเดซี่เอาไว้ ''ดอกไม้นี่มันน่ารังเกียจจริงๆเลย'' ครชิตทำหน้าขยะแขยง ครชิตหยิบมีดของตัวเองเดินเข้ามา จ่อไปที่ไหล่ของเดซี่ ''ตกลงจะยอมร่วมมือดีๆ หรือจะโดนฆ่าตาย'' ''ร่วมมือกับคนแบบพวกมึง กูตายดีกว่า'' ''ปากดีจังเลยนะ'' ครชิตปักมีดลงไปที่ไหล่ของเดซี่จนมิดคมมีด ''อึ้ก!'' เดซี่เจ็บปวดไปทั่วร่างกาย น้ำตาไหลเต็มหน้าเพราะความเจ็บจากบาดแผล ครชิตหัวเราะสะใจ พวกลูกน้องก็ผสมโรงหัวเราะด้วย ''สภาพแบบนี้หมดความน่ารักแล้วมั้งเนี่ย น้องเดซี่ไม่น่ารักแล้วน้า'' ''ไอ..โรคจิต'' ''ใข่'' ครชิตแทงเข้าที่ท้องของเดซี่ ดอกไม้สีขาวดอกใหญ่งอกออกมาดูดซับเลือดของเดซี่จนมันกลายเป็นสีแดง ''คุณครชิตครับ'' ลูกน้องคนหนึ่งเดินเอาโทรศัพท์มาให้ ''คุณเนตรต้องการคุยด้วยครับ'' ''อืม'' ครชิตรับโทรศัพท์มา หันมามองเดซี่ เดินเข้ามาตบหน้าเดซี่ฉาดใหญ่จนหน้าหัน เดซี่หน้าชาไปครึ่งซีกจากแรงตบของอัลฟ่า ครชิตบีบคอของเดซี่อย่างแรงจนเดซี่หายใจไม่ออก มือของครชิตกำแน่นจนเดซี่แทบจะหมดอากาศหายใจ ครชิตยิ้มสะใจ ยิ่งเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดของเดซี่ก็ยิ่งบีบแรงขึ้น เดซี่กำลังจะตาย ภาพเริ่มพล่ามัว ครชิตปล่อยมือออก รอบคอของเดซี่ช้ำเป็นรอยมือของครชิต ''แม่งสะใจดีจริงๆเลย'' ครชิตหัวเราะสะใจก่อนจะเดินออกไปจากห้องพร้อมกับลูกน้องที่เข้ามาตาม ลูกน้องที่เหลือผลักเดซี่ลงไปนอนกองกับพื้น รุมเตะและกระทืบเดซี่อย่างเมามันส์ "ไอพวกชั้นต่ำอย่างมึงน่ะ ทำตัวให้มีประโยชน์แล้วให้ความร่วมมือกับคุณครชิตจะดีกว่านะ'' ''ใช่ ไม่งั้นมึงก็จะตายไป ไร้ประโยชน์เหมือนเศษขยะ'' เดซี่ไม่สนใจคำพูดของพวกมัน ต่อให้เดซี่ตายแลกกับการไม่ขายเพื่อน เดซี่ตายได้ ''เฮ้ยพวกมึง เบามือเบาตีนหรอก เดี๋ยวแม่งตายขึ้นมาจริงแล้วจะยุ่งเอา เรายังต้องใช้มันอยู่'' ''โทษที ติดลมไปหน่อย'' ''พอก่อน ค่อยมาซ้อมมันต่อ'' ''เออ ไปหาไรแดกกัน'' พวกมันเดินออกไป ทิ้งเดซี่ให้นอนกองอยู่ตรงนั้น กลีบดอกไม้สีขาวเปื้อนเลือดกระจายอยู่เต็มพื้นห้อง เดซี่เริ่มหายใจรวยริน นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมถึงต้องทำกับเดซี่ขนาดนี้ทั้งๆที่เดซี่ก็ไม่เคยมีความแค้นกับคนพวกนี้มาก่อน แถมมันยังจ้องจะเล่นงานเลิฟอีกด้วย ''อึก อือ..'' เดซี่โอดครวญในลำคอเพราะความเจ็บปวด ดอกไม้ที่ซับเลือดของเดซี่อยู่หดกลับเข้าไปในแผล อย่างน้อยเดซี่ก็ไม่เสียเลือดมากล่ะนะ เดซี่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะหมดสติ มองไปเห็นหน้าต่างบานเล็กๆด้านบน ดวงตาของเดซีเปล่งประกายสีชมพูแวบหนึ่ง รากไม้งอกออกมาจากพื้น เลื้อยไปบนกำแพง ลอดออกไปทางช่องหน้าต่าง ตรงปลายเกิดเป็นดอกไม้สีขาวที่มีตรงกลางเป็นสีเหลือง เดซี่มองดอกไม้นั่น ''ขอร้องล่ะ..อย่ามาคนเดียวนะ'' ก่อนที่เดซี่จะหมดสติไปเพราะพิษบาดแผล ' V# j4 r/ \. o5 R
ราคาน ทุกคนรวมตัวกันอยู่ที่บ้านฝูงตามการเรียกรวมของหมอก ''มีเรื่องอะไรกันหรอครับเนี่ย มากันครบเลย ว้าวๆ'' รัมนั่งแกว่งขาดี๊ด๊าไปมา ''หมอกอยู่ไหนล่ะ'' ''ออกไปรับใครสักคนน่ะครับ'' เลิฟบอก สักพักประตูบ้านก็เปิดออก หมอกเดินเข้ามา ด้านหลังมีผู้ชายตัวเล็กท่าทางประหม่าเดินตามเข้ามาด้วย ''พาคนนอกเข้ามาได้ไงวะ'' โฬมลุกขึ้นยืน ''ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อน แต่ทุกคนไว้ใจเด็กคนนี้ได้'' ''จะไปไว้ใจได้ได้ยังไง มึงต้องบอกกูที่เป็นจ่าฝูงก่อนสิ พาคนเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนี้มันไม่ได้'' ''พี่โฬมยังพาพี่อาร์ทเข้ามาได้เลยครับตอนนั้น พี่ก็ไม่ได้บอกใครด้วย'' ''อาร์ทมันเพื่อนกู'' ''นี่ก็น้องผม ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นผมจะรับผิดชอบเอง'' โฬมเถียงไม่ออก ''นั่งลงก่อนเถอะโฬม'' ราคานดันโฬมที่ฉุนเฉียวให้ลงไปนั่ง ''ที่โฬมพูดก็ถูกนะ การจะพาใครสักคนเข้ามาที่นี่ควรได้รับการยอมรับจากจ่าฝูงและสมาชิกคนอื่นก่อน แต่คนอย่างหมอกคงไม่พาใครเข้ามาที่นี่สุ่มสี่สุ่มห้าหรอกใช่มั้ย คราวหน้าจะทำอะไร แจ้งก่อน ได้มั้ย'' ''ครับ'' ราคานมองไปที่ฟาวด์ ฟาวด์เดินออกมาอย่างเก้ๆกังๆยกมือไหว้ทุกคน เลิฟรีบยกมือไหว้ตอบ ''อ๊ะ คนตอนนั้น ฟาวด์หรอ'' เลิฟจำฟาวด์ได้ ''ทุกคนหันไปมองเลิฟ ''ตอนนั้นผมช่วยฟาวด์ออกมาจากบ้านหงษ์ผงาดแล้วพามาให้เลิฟรักษาน่ะ'' หมอกอธิบาย ''แล้วตกลงที่เรียกมารวมมีเรื่องอะไร'' หมอกเอาโทรศัพท์ต่อเข้ากับเครื่องฉายภาพ เปิดข่าวบุกทำลายโกดังร้างที่คาดว่าเป็นแหล่งกบดานของแก๊งค์ใต้ดินไม่ทราบชื่อ ''ข่าววันนี้หรอ'' ''ที่นี่เป็นแหล่งกบดานของพวกBlack Spider'' ทุกคนตาโต ''แน่ใจได้ยังไงว่าใช่ ในข่าวบอกว่าไม่ทราบชื่อนี่'' อาร์ทถาม ''ผมโดนพวกมันจับตัวไปที่นั้นครับ'' ฟาวด์เดินออกมาจากหลังของหมอก ''ข้างในเป็นเหมือนสำนักงานวิจัยอะไรสักอย่าง มีคลังเก็บอาวุธและนักฆ่าเต็มไปหมด แถมพวกมันยังจับคนบริสุทธิ์ไปทราณเพื่อเอาข้อมูล ซึ่งผมคือ1ในนั้นครับ'' เลิฟกำหมัดแน่น เดซี่ก็โดนแบบนี้สินะ ''ผมหนีออกมาได้ แล้วตามสืบต่อมาอีกนิดหน่อย ที่นี่ไม่ใช่แหล่งกบดานหลักของพวกมันครับ พวกมันขนย้ายได้อย่างรวดเร็วไปที่อื่นแล้ว คิดว่านี่แค่ที่พักชั่วคราวของพวกมัน'' ''เราจะรู้ได้ไงว่าเด็กนี่พูดความจริง'' โฬมยังคงสงสัยในตัวฟาวด์ ''เพราะผมเป็นคนเข้าไปช่วยออกมาเอง'' หมอกบอก ''มีอีกเรื่องครับ'' ''อะไรหรอ'' ''มีคนคนนึงถูกพูดถึงอยู่ตลอดเลย ชื่อว่าเนตรครับ'' ''ใครกัน'' ''ผมไม่รู้ครับ แต่น่าจะเป็นบอสใหญ่พวกมัน ผมไม่กล้านึกถึงน่ะครับ'' รังสีพลังอันน่าขนลุกยังคงหลอกหลอนฟาวด์ ''ฟาวด์นี่แหละที่เป็นคนมาบอกว่าเดซี่โดนจับไป'' หมอกเดินมาพูดต่อ ''พี่ได้เอาข้อมูลฝูงพิภพปักษีมามั้ยครับพี่ราคาน'' ''เอามาสิ'' ราคานลุกขึ้นมาเปิดข้อมูลฉายไปที่จอ ''เดซี่ถูกจับอยู่ที่บ้านฝูงของพวกมัน และพวกมันนี่แหละที่ได้รับออเดอร์ในการเก็บพวกเราต่อจากมัจฉาพิโรธ'' ''มันส่งต่องานกันเร็วจังวะ'' โฬมสบถ ราคานเปิดรูปบ้านฝูงของพวกมัน ''บ้านฝูงของพวกมันเป็นคฤหาสน์ที่ยกสูงขึ้นจากพื้นดิน สมาชิกในฝูงส่วนใหญ่เก่งการต่อสู้บนฟ้า แต่รายชื่อสมาชิกมีไม่เพียงพอ มันกระทันหันไปหาข้อมูลได้ไม่ทัน แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าบ้านฝูงมันอยู่ไหน'' ''แล้วพวกเราจะไปช่วยเดซี่กันยังไงล่ะครับ'' เลิฟเครียดมากจนจะร้องไห้ โฬมเอามือโอบแล้วดึงเลิฟเข้ามา ราคานมองแล้วพูดต่อ ''แผนเราก็ยังไม่มี จะบุกไปโดยไม่รู้อะไรเกี่ยวกับศัตรูเลยเป็นเรื่องที่เสี่ยงมาก'' ''ไปกันเถอะ'' โฬมพูด ''มึงแน่ใจหรอว่าเราเอาไหว'' ''กูก็ไม่รู้ แต่ถ้ามึงหรือใครสักคนถูกจับไปทรมาณ ต่อให้ไม่มีแผนกูก็จะไปช่วย'' ราคานพยักหน้า คิดหนัก ''ข้อมูลเขียนไว้ว่าต่อสู้กลางอากาศ กูยังไม่แน่ใจว่าหมายถึงอะไร อาจจะบินได้อะไรทำนองนั้นหรือเปล่า'' ราคานร่างแผนลงในกระดาษอย่างที่เคยทำ เลิฟนั่งเอามือถูกันอย่างร้อนใจ โฬมจับมือของเลิฟ เลิฟหันไปมอง ''ใจเย็นๆก่อน'' เลิฟพยักหน้า ราคานวางปากกาลง ''กูว่ามีคนที่ช่วยเราได้'' ''ใครวะ'' ราคานเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก ''คุณ ผมมีเรื่องอยากให้คุณช่วยหน่อย มาที่บ้านฝูงที ตอนนี้เลย'' ''มึงโทรหาใครวะราคาน'' ''เลขากูเอง'' จู่ๆก็มีกระแสลมพัดเข้ามาในตัวบ้าน ประตูบ้านเด้งเปิดออก ''พี่วาโย!'' วาโยลอยเข้ามากับลมนั้น มองทุกคนอย่างแปลกใจ ''อยู่กันครบเลยหรอครับเนี่ย'' หมอกจำวาโยได้ ทั้งคู่เคยปะทะกันที่บ้านฝูงหงษ์ผงาด ''คุณ'' ''ตอนนี้เค้าเป็นเลขาพี่แล้ว ไว้ใจได้'' ราคานตบบ่าของหมอก วาโยลอยมายืนข้างราคาน ''เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าครับ'' ''ฝูงที่จ้องจะเล่นงานเราจับตัวเพื่อนของเลิฟไป มันตั้งใจจะล่อเลิฟให้ออกไปช่วยคนเดียว พอจะมีข้อมูลของฝูงนี้มั้ย'' วาโยเดินไปหน้าโน๊ตบุ๊ค ''ครับ ฝูงพิภพปักษา เป็นหนึ่งในหน่วยย่อยของแก๊งค์Black Spiderที่อยู่มานานแล้วแต่ไม่ค่อยได้งานเท่าไหร่ พวกนี้ส่วนใหญ่เป็นหน่วยโจมตีจากที่สูงน่ะครับ'' ''พอจะรู้จักคนในฝูงนี้มั้ย'' ''สมาชิกในหน่วยย่อยของพวกมันมีการเปลี่ยนตัวตลอดครับ แต่ถ้าคนที่อยู่ประจำที่นั่นตลอดก็มีคนชื่อเจ็ท ฉายาเครื่องบินรบ'' ''เครื่องบินรบงั้นหรอ'' ''ตามชื่อนั่นแหละครับ แต่ที่ผมรู้ สมาชิกของฝูงนี้จะเป็นคนที่ใช้พลังโจมตีจากที่ไกลเป็นส่วนใหญ่ แต่ประมาทไม่ได้ครับ ยังไงพวกนี้ก็เป็นนักฆ่าระดับสูง สกิลการต่อสู้ทั่วไปต้องมีอยู่แล้ว'' ''คุณบอกว่าพวกมันเป็นนักฆ่าที่เก่งการต่อสู้บนอากาศหรอ'' "ใช่ครับ'' ราคานมองหน้าวาโย วาโยขมวดคิ้ว ''ผมไม่ใช่สมาชิกในฝูงนะครับ'' ''แต่คุณก็เป็นเลขาผมนี่ คิดซะว่า เป็นงานที่ผมมอบหมายให้คุณทำ'' ''แต่ผมไม่อยากสู้อีกแล้วครับ'' ''พี่วาโยช่วยเพื่อนผมด้วยนะครับ'' เลิฟขอร้อง สีหน้าที่เหมือนจะร้องไห้ของเลิฟบีบหัวใจของวาโย วาโยถอนหายใจ ''ครับ'' ราคานยิ้ม ''มันจะดีหรอที่เอาคนนอกมาปฏิบัติงานกับเราด้วย'' โฬมถาม ''ไม่ใช่ว่ากูไม่ไว้ใจ แต่กูกลัวคนไม่เกี่ยวข้องต้องมาบาดเจ็บหรือตายไปด้วย'' ''ผมเต็มใจช่วยครับ'' วาโยบอก วาโยเดินมานั่งลงข้างหมอก ทั้งคู่มองหน้ากัน วาโยยิ้มให้ ''สวัสดีครับคุณหมอก'' ''สวัสดีครับ'' ตอนที่เจอกันตอนนั้นหมอกว่าวาโยสวยแล้ว ตอนนี้วาโยสวยขึ้นและต่างไปจากเดิมมาก ดูสง่า อ่อนโยน มาดนักฆ่าแทบไม่มีอยู่เลย แต่หมอกเองก็ยังจำได้ว่าจิตสังหารของวาโยนั้นไม่ธรรมดาเหมือนโอเมก้าทั่วไป ''เราจะบุกคืนนี้เลย'' ราคานสรุป ''แล้วแผนมึงล่ะ'' ''อย่างน้อยก็แน่ใจได้ว่ามีสมาชิกหลัก6คน ลูกน้องที่เหลือน่าจะเยอะ'' ''แล้วเอาไง ให้รัมจัดการเหมือนเดิมหรอ'' ''ไม่ รัมต้องเข้าไปสู้กับพวกข้างใน พวกมันแข็งแกร่งกว่าฝูงที่ผ่านๆมา'' ราคานมองอาร์ท ''มึงจัดการพวกลูกน้องด้านนอกได้มั้ย จะใช้วิธีไหนก็ได้ แต่กวาดล้างพวกการ์ดมันให้หมด'' ''ได้'' ''คุณวาโย คุณรู้มั้ยว่าจ่าฝูงมันเป็นใคร'' ''ตอนที่ผมยังอยู่ในแก๊งค์ หัวหน้าของฝูงนี้ถูกฆ่าตายไปแล้วน่ะครับ ตอนนี้คงเปลี่ยนคนมาใหม่แล้ว'' ''โฬม มึงกับกูต้องตามหาจ่าฝูง'' ''เออ ก็แบบนั้นตลอด'' เลิฟยกมือขึ้น ''ว่าไง'' ''ผมขอจัดการคนที่ทำร้ายเดซี่เองครับ'' ''เราจะไม่เป็นอะไรแน่เหรอ'' สายตาของเลิฟนั้นดูมุ่่งมั่นมากจนราคานไม่อยากขัด ''ขอเวลาคิดแปปนึงนะ'' ราคานจดกระดาษอีกรอบ วาโยเดินมานั่งข้างเลิฟแล้วดึงเลิฟเข้าไปกอด เลิฟกอดตอบ วาโยลูบหัวเลิฟเบาๆ ''โอเค แบบนี้ละกัน'' ราคานยกกระดาษขึ้นมาอ่าน ''เราจะบุกไปที่บ้านฝูงพวกมันก่อนมืด เพราะอย่างที่วาโยบอก พวกมันสู้บนอากาศได้ เราอาจจะเสียเปรียบถ้ามองไม่เห็น'' รัมกระโดดขึ้นมานั่งจ้องหน้าราคานบนโต๊ะ ''แต่เราไม่รู้นี่ครับว่าบ้านฝูงมันอยู่ไหน จะบุกไปยังไงล่ะ'' ''จริงสิ'' ราคานคิดหนัก ''อาจจะใช้โดรนบินไปสืบ แต่คงใช้เวลานานมากเกินไป'' ฟาวด์ค่อยๆยกมือขึ้น ''เอ่อ'' ''มีอะไรหรอ'' ''ผมหาได้ครับ'' ''หืม'' ''ขอแค่เอารูปที่มองเห็นตัวบ้านชัดๆกับที่ตั้งคร่าวๆให้ผมก็พอครับ'' ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจแต่ราคานก็ปริ๊นท์ใส่กระดาษให้ฟาวด์ ''พวกการ์ดด้านนอกจะให้อาร์ทเป็นคนเคลียร์กับพสุ น่าจะเข้าขาด้วยกันได้ดีนะ'' อาร์ทหันไปมองพสุแล้วยิ้ม ''เข้ากันได้หลายท่าเลยแหละ'' พสุตีแขนอาร์ท โฬมมองบนใส่เพื่อนตัวเองที่คลั่งรัก ''พวกมันมี6คน รู้ความสามารถแค่คนเดียวคือเครื่องบินรบ รัม อยากเล่นเครื่องบินมั้ย'' ''เล่นครับเล่น'' ''งั้นรัมจัดการกับคนชื่อเจ็ทไป ถ้าเจอน่ะนะ ส่วนที่เหลือไปด้วยกันก่อน ถ้าเจอคู่ต่อสู้ค่อยตัดสินใจเอาว่าใครจะถ่วงเวลาให้ทุกคนได้ไปต่อ ภารกิจหลักของเราคือการตามหาตัวเพื่อนของเลิฟให้เจอ โค่นล้มฝูงพวกมัน แล้วกลับมาเจอกันที่รถอย่างปลอดภัย เข้าใจมั้ย'' ทุกคนพยักหน้า ''พร้อมกันแล้วใช่มั้ย'' เลิฟพยักหน้าอย่างมุ่งมั่น ''จบนี่แล้วขอให้กูได้พักบ้างเถอะ'' โฬมถอนหายใจ
5 t9 V9 z7 r$ W8 |0 M
ฟาวด์ ทุกคนขึ้นมาบนรถตู้ของฝูง ฟาวด์ดูตื่นเต้นมากที่ได้สัมผัสกับประสบการณ์การออกปฏิบัติงานของฝูง ฟาวด์ใฝ่ฝันมาตลอดที่จะมีฝูงอยู่ และได้ออกต่อสู้ไปด้วยกัน ถึงมันจเป็นไปไม่ได้แต่แค่ได้มาช่วยแบบนี้ฟาวด์ก็ดีใจมากแล้ว ฟาวด์ขึ้นมานั่งตรงที่นั่งข้างราคานที่เป็นคนขับ ''เราจะไปกันเลยมั้ยครับ'' ''อื้ม เอาเลย'' ทุกคนรอดูว่าฟาวด์จะหายังไง ดวงตาของฟาวด์เปลี่ยนเป็นสีส้มส่องสว่าง ''ครับ ตรงออกไป'' ราคานขับทะลุหมอกออกไปจากบ้านฝูง ลงสู่ถนนใหญ่ ''ซอย มืด'' ''ซอยมืดๆหรอ'' ราคานมองข้างทาง รัมเกาะกระจก ''นั่นปะ'' รัมชี้ หมอกหันไปมอง มันเป็นซอยที่มืดและโดดจนไม่น่าจะอยู่ตรงนั้น ราคานเลี้ยวเข้าไปทันที ข้างในมีทางเลี้ยวมากมาย ราคานจอดรถ ''แล้วต้องไปทางไหนล่ะ'' ''ขอเวลาแปปนึงนะครับ'' ฟาวด์เพ่งมองรูปบ้านหลังนั้น บรรยากาศรอบๆตัวบ้านเริ่มผุดขึ้นมาในหัว ''ต้นไม้'' ''ต้นไม้'' ทุกคนมองหา รัมตาดีมองเห็นยอดต้นไม้มาจากไกลๆ ยื่นหน้ามาข้างหน้า ''พี่ นู่น'' ราคานเพ่ง พุ่งรถไปทางยอดไม้นั่น ทุกคนเริ่มเห็นหลังคาคฤหาสน์ขนาดใหญ่ ราคานจอดรถอย่างกระทันหัน ''เราไม่ควรเข้าไปใกล้เกินไป'' ราคานหันมาหาฟาวด์ ''พลังหรอ'' ''ครับ ผมหาเจอได้ทุกอย่าง ขอแค่มีข้อมูลให้ผมครับ'' ''มีประโยชน์มากเลยนะ ขอบคุณมาก'' ราคานชม ฟาวด์ใจฟูขึ้นมา ''ไปกันเถอะ'' ทุกคนเตรียมตัวจะลงจากรถ ฟาวด์ดูเลิกลักเหมือนอยากพูดอะไรสักอย่าง สุดท้ายก็ตัดสินใจพูด ''คือว่า'' ทุกคนหันมามอง ''ผมอยากลงไปช่วยด้วยครับ'' ''ไม่ได้หรอก มันอันตรายเกินไป'' ราคานบอก ''นั่งอยู่ในรถนี่แหละ เดี๋ยวจะรีบกลับมา'' โฬมสั่ง ''ครับ'' ฟาวด์ตอบเสียงหงอย อย่างที่คิดนั่นแหละ ฟาวด์ไปก็มีแต่จะเป็นตัวถ่วงฝูงในการทำงาน หมอกมองหน้าของฟาวด์ที่กำลังเศร้า ''อย่างที่ผมบอกไป ฟาวด์สามารถรอดมาจากแหล่งกบดานของพวกมันได้ แถมยังทำให้พวกมันต้องเสียงที่กบดานไป1ที่ คงยังไม่ลืมกันนะครับ เพราะฉะนั้นเรื่องฝีมือไม่ต้องเป็นห่วงเลย'' ''พวกเราไม่ได้เป็นห่วงว่าฟาวด์จะไม่เก่ง แต่ฟาวด์ไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ และไม่ใช่สมาชิกของฝูงด้วย'' ''คนที่ไม่ใชใ่สมาชิกของฝูงสามารถทำภารกิจเฉพาะกิจได้นี่ครับ อีกอย่างที่เค้าโดนจับไปก็เพราะผม จะไม่เกี่ยวได้ยังไงครับ'' เสียงของหมอกจริงจังแตกต่างจากทุกที รัมเองที่สนิทกับหมอกยังไม่เคยเห็นหมอกหนักแน่นขนาดนี้มาก่อน ''ถ้าเกิดอะไรขึ้น ผมจะรับผิดชอบเอง'' ราคานกับหมอกมองหน้ากัน ราคานยิ้ม ''โอเค ฟาวด์โอเคใช่มั้ย'' "ครับ'' '''งั้นไปกันเถอะ'' ทั้งหมดลงมาจากรถ ฟาวด์ดีใจมาก นี่ฟาวด์จะได้ต่อสู้ร่วมกับฝูงที่ฟาวด์ติดตามดูในทีวีมาตลอดจริงๆงั้นหรอ การทำภารกิจเฉพาะกิจถือว่าเป็นผลงานที่จะถูกบันทึกลงในประวัติ ทำให้มีประวัติการทำงานและนำไปใช้ยื่นขอเข้าฝูงในอนาคตได้ ฟาวด์สะกิดไหล่ของหมอก หมอกหันไปหา ''ขอบคุณนะครับ'' ''อยู่ในรถคนเดียวมันอันตราย'' ทั้งหมดเดินไปตามทางที่สองข้างทางเป็นป่ารกทึบ ''เดี๋ยว'' ราคานเอามือบังทุกคนไว้ นั่งลง ''ดับจิต'' ทุกคนทำตาม พวกกการ์ดเดินถือปืนว่อนกันไปหมด ตรงกลางลานกว้างมีคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ลอยอยู่เหนือพื้นดิน มีลิฟท์ขึ้นบนบ้าน ''เราจะไปขึ้นลิฟท์ยังไง'' โฬมถาม ''แอบเข้าไปกับบุกไปเลยอย่างหลังน่าจะง่ายกว่า'' ราคานหันมาหาอาร์ทกับพสุ ''สู้เสร็จให้ตามขึ้นไปข้างบนเพื่อช่วยคนอื่นต่อ แต่ถ้าบาดเจ็บไม่ไหวให้กลับไปที่รถนะ'' ''เข้าใจแล้ว'' ราคานสะกิดโฬม ''เอาสิ หน้าที่มึงอะ'' ''เริ่มปฏิบัติการโค่นฝูงพิภพปักษา ช่วยเหลือเพื่อนเลิฟ'' "โคตรเท่'' ฟาวด์หลุดพูดออกมา ทุกคนหันมามอง ''ขอโทษครับ'' ''นี่ดูไม่กลัวเลยนะเนี่ย'' ทุกคนขำ รวมถึงหมอกเองก็แอบอมยิ้มเล็กน้อย อาร์ทหันไปหาพสุ ''คุณพร้อมนะ'' พสุพยักหน้า ทั้งคู่กุมมือกัน ก่อนที่พสุจะวิ่งพุ่งออกไปจากพุ่มไม้ ''คุณกับหมอกไม่ต้องเข้าไปในบ้านนะ'' ราคานหันมาบอกทั้งคู่ ''อย่างที่คุณบอก พวกมันส่วนใหญ่เก่งสู้ทางอากาศ จะต้องมีพวกมันอยู่ข้างนอกแน่ คุณสองคนเอาอยู่ใช่มั้ย'' ทั้งคู่มองหน้ากัน ทั้งคู่ไม่เคยทำงานด้วยกันมาก่อน เจอกันครั้งสุดท้ายคือตอนที่สู้กันที่บ้านฝูงหงษ์ผงาดเมื่อนานมาแล้ว ''ผมว่าเราทำได้ครับ'' วาโยตอบ ราคานพยักหน้า ''ตามนั้น เท่ากับว่าจะมี4๕นอยู่ข้างนอกคอยจัดการพวกการ์ด อาร์ทกับพสุ ถ้าเคลียร์ด้านนอกแล้วให้รีบตามเข้าไปด้านใน วาโยกับหมอกอยู่ข้างนอก จัดการกับศัตรู เราไปกันเถอะ''
$ h7 @& A! z3 O& G- F8 [
อาร์ท - L7 R6 b; A _ Y2 I/ |
พสุ พวกการ์ดด้านนอกกำลังเดินวนไปมารอบตัวบ้านตามปกติ บางคนที่ออกเวรแล้วนั่งเล่นไพ่ คุยกันฆ่าเวลา มีการ์ดกลุ่มหนึ่งที่นั่งเฝ้าตรงประตูทางเข้าอยู่ ''เออ ไอเด็กนั่นมันตายหรือยังวะ กูเห็นโดนซ้อมข้ามวันเลย'' ''ยัง แม่งอึดกว่าที่คิดเยอะ คิดว่าถ้าล่อไอเด็กเลิฟนั่นมาได้เมื่อไหร่ก็คงจะฆ่าทิ้งทั้งคู่นั่นแหละ'' ''กูไม่คิดว่ามันจะมาคนเดียวอะดิ'' ''คุณเนตรบอกว่ามันจะมาคนเดียว กูก็ไม่รู้ว่าคนเดียวในความหมายของคุณเนตรคืออะไร'' ''กูก็ไม่เคยเข้าใจที่เค้าพูดหรอก แต่ถ้ามันไม่ได้มาคนเดียวแล้วขนมาทั้งฝูงมึงว่าพวกเราจะสู้มันได้หรอวะ ขนาดคุณไดม่อนที่เค้าว่าเก่งนักเก่งหนายังเสียท่าโดนฆ่าเลย'' ''คุณไดม่อนน่ะเก่ง แต่สมาชิกในฝูงอะไม่เก่ง เค้าเลยเป็นอย่างนั้น มึงดูนายเราแต่ละคน กูว่ายาก อีกอย่าง แผนการบุกของมันก็เดิมๆ คงจะให้ไอสัตว์ประหลาดนั่นมาอาละวาดแล้วพวกที่เหลือเข้าไปข้างในนั่นแหละ'' ''แต่มงคิดดีๆนะ มันใช้แผนเดิมแต่สำเร็จตลอด พวกเราหมดนี่ก็เอาไอเหี้ยรัมนั่นไม่ลงหรอก'' ''ก็ใช่ นอกจากไอสัตว์ประหลาดนั่นกูก็จำใครในฝูงมันไม่ค่อยได้ละพวกเค้าเตรียมการไว้แล้ว นู่น มึงดูนู่น'' มันชีให้เพื่อนดูตรงต้นไม้รอบๆ ''มันมีปืนเลเซอร์ที่จะยิงตามตัวเป้าหมายแรกที่มันจับได้ รับรองไม่ว่าเร็วแค่ไหนก็หนีเลเซอร์จากรอบทิศทางไม่ได้แน่นอน'' ''เจ๋งดีว่ะ'' กลิ่นอะไรบางอย่างที่หอมมากจนทุกคนที่สูดเข้าไปถึงกับคลั่งไคล้ ''กลิ่นอะไรวะ'' กลิ่นลาเวนเดอร์สุดเย้ายวนหอมฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณ พวกมันหลายคนเดินตามหาที่มาของกลิ่นนั้น พวกมันหลุ่มหนึ่งเดินตามกลิ่นนั้นเข้าไปในป่าลึก เดินเข้าไปเรื่อยอย่างเคลิบเคลิ้มและไร้จุดหมาย รู้สึกเงียนขึ้นมากันหมด ''เฮ้ย นั่นใคร!'' พวกมันได้ยินเสียงเหยียบใบไม้ ''ออกมา'' โอเมก้าหน้าสวยผิวขาวซีดเดินยกมือออกมาจากหลังต้นไม้ กลิ่นลาเวนเดอร์ที่ได้กลิ่นในตอนแรกยิ่งทวีคูณขึ้นไปอีก ''เข้ามาทำอะไรที่นี่'' ''ผมหลงมาน่ะครับ ช่วยพาผมออกไปส่งนอกป่านี้ทีได้มั้ย'' พสุค่อยๆถอดเสื้อของตัวเองออก โชว์เรือนร่างที่งดงามของตัวเอง ตอนนี้ทุกคนรู้ต้นตอแล้วว่ากลิ่นเย้ายวนชวนเงี่ยนนั้นมาจากโอเมก้าแสนสวยตรงหน้า พวกมันกระเหี้ยนกระหือรือกันมาก กลิ่นฟีโรโมนของพสุซึ่งมีความรุนแรงมากกว่าโอเมก้าทั่วไปปลุกอารมณ์ดิบของพวกมันให้ตื่น ''ถ้าพาออกไป สัญญาว่าจะให้รางวัลอย่างงามเลยครับ'' ดูเหมือนพวกมันจะลืมคิดไปแล้วว่าพสุเองก็ถือว่าเป็นผู้บุกรุก ''ก่อนออกไปส่งขอพวกพี่จัดกันสักคนละน้ำสองน้ำได้มั้ย'' พวกมันมองหน้ากันแล้วมองมาที่พสุ พสุเองเหมือนจะรู้ว่าพวกมันจะทำอะไร พสุยิ้มมุมปาก ''จับผมให้ได้ก่อนสิ'' พสุออกตัววิ่งทันที พวกมันวิ่งตามมาติดๆ หลบหลีกต้นไม้ที่ขึ้นรกทึบกันชุลมุน ''วิ่งเร็วจังวะ'' พสุวิ่งนำไปอย่างรวดเร็วและว่องไว้ราวกับไม่มีสิ่งกีดขวาง ด้านหน้าตอนนี้โล่งเพราะพวกการ์ดตามพสุไป ทุกคนหลบอยู่หลังพุ่มไม้ ''หมอก'' หมอกพยักหน้า เดินดุ่มๆออกไป เลเซอร์พวกนั้นเห็นหมอกก็ยิงเข้าใส่หมอกทันที แต้ลำแสงกลับทะลุตัวของหมอกไปเหมือนยิงควัน หมอกกลายร่างเป็นควันดำก่อนจะลอยไปด้านข้าง ''เฮ้ย ผู้บุกรุก!'' พวกการ์ดจากด้านหลังวิ่งไล่ยิงควันดำ หมอกพวกมันวิ่งกลับไปข้างหลังอีกครั้ง วาโยลอยตัวขึ้นจากพื้นแล้วพุ่งตามไป ''ไปพวกเรา'' ที่เหลือวิ่งเข้าไปในตัวบ้านทางประตูหน้าอย่างว่องไว พสุวิ่งมาเรื่อยๆจนกระทั่งมาเจอกับกำแพง ''โอ๊ะโอ ดูเหมือนจะตันแล้วนะ'' ''จับได้แล้วล่ะ'' พวกอัลฟ่ากลัดมันนับสิบเดินเข้ามาล้อมวงพสุซึ่งไม่ได้มีท่าทีเกรงกลัวอะไรเลย กลับยิ่งดูยั่วยวนชวนเงี่ยนมากขึ้นอีก พสุกัดปาก ค่อยๆถอดกางเกงของตัวเองออก แต่แล้วก็หยุด ''อยากดูก็ต้องจ่ายเงินนะ'' ''ได้เย็ดกับพี่ก็คุ้มแล้ว เงินไม่ต้องหรอก'' ''ใช่ เดี๋ยวพวกพี่พาออกไปจากที่นี่ไง ไม่งั้นจะออกไปได้ยังไงคนสวย'' พสุยิ้ม เดินไปที่กำแพง ''แบบนี้ไง'' พสุเดินทะลุกำแพงออกไป พวกมันตกใจ รีบยกปืนขึ้นมาเมื่อได้สติว่าตอนนี้อะไรเป็นอะไร ''ชิบหายแล้ว รีบกลับไปที่ตัวบ้าน! แจ้งให้ทั่วว่ามีผู้บุกรุก!'' พวกมันหันหลังจะวิ่งกลับไปแต่ในป่าด้านหน้ากลับมีเงาตะคุ่มสีดำกำลังตรงมาทางพวกมัน ไม่มีทั้งจิตและรังสีพลังอะไรราวกับไม่มีชีวิต ''อะไรวะ'' จากเงาเดียวเพิ่มเป็น จากสองเพิ่มเป็นสี่ จนกระทั่งเงาดำนับสิบค่อยๆก้าวออกมา แสงจันทร์ตอนพลบค่ำสาดส่องลงมา รูปปั้นหินอ่อนถือดาบเดินตั้งการ์ดเรียงขบวนกันมาเป็นกองทัพ พุ่งเข้าโจมตีพวกมันทันที ''อั๊ก!'' พวกมันที่ไม่ทันระวังตัวถูกดาบแทงเข้าที่ท้องและโดนฟัน พวกมันสาดกระสุนใส่รูปปั้นพวกนั้นจนแตกพรุน หัวขาดแขนขาดบ้าง แต่พวกมันก็ยังจับดาบสู้ต่อ สกิลการฟันดาบไม่ใช่การฟันมั่ว แต่เป็นการฟันแบบมืออาชีพ พวกมันหลายคนโดนแทงล้มลงไปหลายคน ''แปะ!'' เสียงปรบมือดังก้องไปทั่วบริเวณก่อนที่รูปปั้นหินพวกนั้นจะวิ่งพุ่งเข้าชนพวกมันที่นอนอยู่อย่างจังจนตัวแตกเละเลือดสาดไปทั่วบริเวณ พสุเดินออกมาจากกำแพง ''ทำไมต้องเปลืองตัวขนาดนั้นด้วย'' อาร์ทเดินออกมาจากเงามืดในป่า ''แค่อยากลองดูว่าถ้าใช้กลิ่นล่อจะสำเร็จหรือเปล่า'' ''ไม่สำเร็จมั้ง ดูนี่'' อาร์ทชี้ให้ดูเป้าของตัวเองที่แข็งนูนเป็นลำ พสุขำตีแขนอาร์ทด้วยความเขิน ''ดูเวลาบ้างคุณ รีบกลับไปที่ตัวบ้านกันเถอะ'' ''นี่ถ้าไม่ได้ทำงานอยู่ผมจับคุณเอ้าท์ดอร์ไปแล้วจริงๆด้วย'' ทั้งคู่วิ่งกลับมาที่หน้าบ้าน เหมือนทุกคนจะเข้าไปกันได้หมดแล้ว ''หมอกกับวาโยคงล่อพวกมันที่เหลือไปอีกทางแล้ว เข้าไปกันเถอะ'' ''ครับ'' ทั้งคู่วิ่งเข้าไปในบ้าน ดวงตาของอาร์ทเปล่งประกายสีทอง ประตูบ้านชั้น1และหน้าต่างทุกชั้นล็อคตัวเองทั้งหมด ''ต้องไม่ให้มีการ์ดได้เข้ามา'' ทั้งคู่วิ่งตามหาคนที่เหลือในคฤหาสน์ ระหว่างทางก็มีการ์ดวิ่งลงมาจากบันได พวกมันสาดกระสุนใส่ทั้งคู่ทันที กระสุนพวกนั้นทะลุผ่านร่างของพสุไป โต๊ะหินอ่อนตัวใหญ่สองตัวเลื่อนมาบังอาร์ทไว้เหมือนโล่ก่อนจะพุ่งใส่พวกมัน พสุเด้งตัวกระโดดเตะก้านคอพวกันคนหนึ่ง ก้มตัวหลบมหมัดล็อคคอของคนที่เข้ามาข้างหลังก่อนจะหักคอทิ้ง หยิบปินจากมือมันมายิงคนข้างหน้า พวกมันสี่คนพุ่งเข้ามาหาอาร์ท โคมไฟระย้าบนหัวสั่นก่อนจะตกลงมาทับพวกมันจนร่างเละ ''คุณจะทำอะไรก็ทำเลย ไม่โดนผมหรอก'' พสุบอก อาร์ทพยักหน้า ดวงตาเปล่งแสง มีดและส้อมรวมถึงเศษแก้วที่อยู่บนพื้นลอยขึ้นมาแล้วพุ่งใส่พวกมันเหมือนเป็นกระสุน ''ปังๆๆๆๆๆ!'' พวกมันอีกกลุ่มเข้ามาจากด้านข้าง สาดกระสุนเข้าใส่อาร์ท อาร์ทใช้โต๊ะไว้ได้ทันก่อนจะปิดประตูขังพวกมันเอาไว้อีกด้าน ''ทำไมการ์ดทันถึงได้เยอะขนาดนี้ แล้วเราจะไปหาคนอื่นได้ยังไง'' พสุพูดพลางปาดคอพวกมันที่ยังไม่ตายไปด้วย ''หน้าที่ของเราคือกำจัดการ์ด พวกเราไม่จำเป็นต้องไปหรอก'' อาร์ทสะบัดมือ ของทุกอย่างที่อยู่ชั้นล่างเคลื่อนตัวไปปิดรูตรงบันไดขึ้นชั้นบนเอาไว้ ''ห้ามให้ใครขึ้นข้างบนได้'' พสุพยักหน้ารับรู้ ''ผมจะเปิดแล้วนะ'' พสุย่อตัวตั้งท่า ''ครับ'' ประตูเปิดออก พวกมันกรูเข้ามาทันที
( L# e# v/ K6 N4 V- w, k2 m% s
หมอก
; h* w. L0 u. R5 H
วาโย หมอกในร่างกลุ่มควันลอยวนมาหลังบ้าน ตามมาด้วยพวกการ์ดที่กวดยิงมาติดๆ หมอกคิดในใจ จะยิงไปทำไมในเมื่อยิงยังไงก็ไม่โดนหมอก หมอกล่อพวกมันมาไกลจากทางหน้าบ้านมากๆ บินสวนกลับไปทางเดิมพุ่งเข้าใส่พวกมันอย่างจัง ''ฟืดดดดดด'' หมอกกระเด็นออกจากพวกมัน พอมองไปข้างป่าก็เห็นว่ามีพัดลมตัวใหญ่อยู่ หมอกจึ๊ปากด้วยความรำคาญ รีบรวมกลับสู่ร่างเดิม พุ่งไปประชิดตัวพวกมันอย่างรวดเร็ว ง้างหมัดต่อยเข้าไปจังๆจนจมูกหัก หันไปเตะก้านคอพวกมันอีกคน การต่อสู้ระยะประชิดของหมอกก็ไม่เป็นรองใครเลย หมอกเคลื่อนที่อย่างสบายๆ หลบได้อย่างไม่ต้องออกท่าเยอะ มันแปลงแขนเป็นใบมีดง้างแทงเข้าที่คอของหมอก หมอกไหวตัวทัน หันไปจับข้อมือของมันเหวี่ยงลงพื้นอย่างแรง พวกมันลอบเข้ามาด้านหลังของหมอก สาดกระสุนใส่ไม่ยั้ง หมอกไม่สามารถแปลงร่างได้ เรา้าทำแบบนั้นหมอกจะกระจายไปคนละทิศละทางเพราะแรงจากพัดลมยักษ์นั่น แต่กระสุนพวกนั้นกลับไม่โดนหมอก มันเปลี่ยนกระแสทิศทางหันหลังพุ่งเข้ากลางหัวของพวกมันที่ยิงมา วาโยลอยลงมาจากบนฟ้า ดวงตาเปล่งแสงสีฟ้า กำมือแน่น พัดลมยักษ์นั่นยุบตัวพังลงเหมือนโดนขยี้ ''ขอบคุณ'' วาโยพยักหน้า หันด้านหลัง สะบัดมือหนึางที พวกมันที่กำลังวิ่งมาถูกแรงดันอากาศอัดเข้าที่ท้องจนกระเด็นไปไกล วาโยลอยตัวลงมา พวกการ์ดยังคงกรูเข้ามาอีกพร้อมกับอาวุธครบมือ หมอกพุ่งเข้าไปกระโดดถีบกลางหลังของพวกมัน มันคนหนึ่งเอาปืนเล็งที่หัวของหมอกแล้วยิง แต่มันกลับทะลุหน้าผากของหมอกไปโดนพวกของมันแทน หมอกพุ่งเข้าไปใส่ หักข้อมือมันแล้วใช้ปืนยิงกลางหัวมันจนตาย พวกใันเข้ามาล้อมวาโย ''หน้าคุ้นๆนะ'' ''เฮ้ย วาโย'' หมอกหันมามองวาโย พวกมันจำวาโยได้ ''ไม่ใช่ว่าคุณเนตรสั่งเก็บมึงไปแล้วหรอวะ'' ''เค้าให้อถียมึงแล้วหรอ'' ''ยังหรอก'' ''ทางองค์กรส่งมึงมาช่วยที่นี่หรอวะ'' ''เปล่า'' ดวงตาของวาโยส่องแสงเจิดจ้า พวกมันถอยหลังหนี ''นี่มึงทรยศแก๊งค์หรอ'' ''มึงมากับพวกมันใช่มั้ย'' ''มึงทำแบบนี้กับผู้มีพระคุณกับมึงหรอวะ'' วาโยขำ ''ผู้มีพระคุณ ที่จับเอาไปล้างสมองแล้วใช้ให้ทำงานโดยไม่สนว่าจะตายหรือเปล่าน่ะหรอ'' วาโยกำอากาศที่อัดตัวกันแน่นในมือ ''เฮ้ย อย่างน้อยพวกเราก็เคยเป็นเพื่อนกันนะเว้ย'' ''ใช่ เคยน่ะ ไม่ใช่แล้ว'' วาโยฟาดแส้ลมใส่พวกมันจนกระเด็นไปติดต้นไม้ พวกมันที่มาจากอีกฝั่งจะเข้าลอบโจมตีวาโย หมอกในร่างควันพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว จับข้อมือของมันหัก ตีเข่าเข้าที่ท้องก่อนจะเอาปืนยิงหัว ''คุณเจอสมาชิกแก๊งค์มันบ้างหรือยัง'' วาโยถาม ''ยังไม่เจอใครเลย'' รอบๆเงียบสงบ การ์ดด้านนอกหลายร้อยคนถูกกำจัดทิ้งจนหมด แต่ไม่เห็นวี่แววของศัตรูเลย ''อั้ก!'' หมอกไม่ทันตั้งตัวถูกอะไรบางอย่างปักเข้าที่ต้นคอ ''คุณ!'' วาโยวิ่งเข้ามาดู หมอกเอามือจับสิ่งนั้นที่คอแล้วดึงออกมาดู มันเป็นขนนกสีดำที่แหลมคมเหมือนกับใบมีด ''จากตรงไหน'' หมอกมองไปรอบๆ จิตสังหารอ่อนๆเริ่มเผยตัวออกมา วาโยรู้สึกขาแฉะๆ มองลงไปที่เท้าก็พบว่าตัวเองกำลังจมลงไปในดิน วาโยรีบใช้ลมลอยตัวขึ้นทันที มีมือพุ่งขึ้นมาจากดินดูดนั่น พยายามดึงวาโยให้ลงไป หมอกหยิบปืนยิงไปที่มือของมันมันจึงปล่อยมุดกลับลงไป ''ขึ้นจากพื้น'' วาโยบอก ลอยตัวเองขึ้น หมอกเปลี่ยนส่วนข้อเท้าให้เป็นควัน ''นึกว่าใครที่ไหน คนคุ้นเคยกันนี่เอง'' เสียงหนึ่งพูดมาจากทางด้านบน
* a6 u& G! O+ T i5 V- V1 x
โครว
6 H% }. r2 L: w) r9 S
มัด ผู้ชายคนหนึ่งทิ้งตัวลงมาบนพื้น และหัวของอีกคนนึ่งที่โผล่ออกมาจากบ่อดินดูด ''ไม่ได้เจอกันนานเลยนะวาโยคนสวย'' ''นึกว่าตายไปแล้วนะเนี่ย'' ''คุณรู้จักอีกแล้วหรอ'' หมอกถาม ''โครว นักฆ่ากลางอากาศ มันบินได้ ส่วนอีกคนคือมัด สร้างบ่อดอนดูดแล้วสามารถลงไปซ่อนได้ด้วย'' ''ข้อมูลแน่นปึ้กเหมือนเดิม กูว่าแล้วว่ามึงต้องเป็นสปายแน่ๆ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมตอนนั้นคุณเนตรถึงไว้ใจมึงนักหนา'' โครวมองวาโยด้วยสายตาที่เคียดแค้น วาโยยิ้ม ''ก็ผลงานใครดีกว่าล่ะ'' ''ปากดีนักนะ คุณเนตรสั่งเก็บมึงไปแล้ว มึงยังจะกล้ามีหน้ามาเจอพวกกูอีก ถ้ากูตัดหัวมึงไปให้คุณเนตรได้เค้าคงจะดีใจน่าดูเลยนะ'' ''ก็เข้ามาตัดให้ได้สิ'' โครวพุ่งใส่วาโยด้วยความความเร็วที่มองแทบไม่ทัน วาโยลอยตัวพุ่งขึ้นไปบนฟ้า โครวก็ลอยตามขึ้นไปเช่นกัน หมอกจะลอยตามขึ้นไปแต่ถูกดึงแขนเอาไว้ ''อยู่เล่นกับกูข้างล่างนี่แหละ'' หมอกสะบัดมือออกเตะไปที่ลำคอของมัด มัดมุดลงไปในบ่อ หัวเราะสะใจ ''ตามลงมาสิ แน่จริงก็ตามลงมา'' วาโยพุ่งหนีโครวที่พุ่งตามขึ้นมาติดๆ โครวหมุนตัว ขนนกสีดำพุ่งปักเข้าที่ขาของวาโย ''อ๊ะ!'' วาโยหยุดโครวบินตามขึ้นมา กางปีกสีดำสยายออก วาโยกับโครวประจันหน้าอยู่กลางอากาศ โครวพุ่งเข้าใส่วาโย ง้างหมัดต่อยวาโยไม่ยั้ง วาโยเอี้ยวตัวหลบได้ทุกหมัดด้วยความสง่าและพลิ้วไหว วาโยสวนกลับ ใช้จังหวะที่โครวรัวหมัดต่อยเข้าที่หน้าท้องก่อนจะใช้เท้ายันหน้าของโครวจนกระเด็นพุ่งไปอีกทาง โครวตั้งตัวแล้วพุ่งเข้ามาอีกครั้ง ทั้งคู่ดวลหมัดและลูกเตะกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ไม่ว่าโครวจะต่อยหรือเตะกี่ครั้งก็ไม่โดนวาโยเลย เพราะแรงเตะจากขาทำให้ลมที่ออกมาดันตัวของวาโยให้หลบออก โครวดึงขนออกมาจากปีก มันขยายใหญ่ขึ้นกลายเป็นดาบสีดำ โครวพุ่งเข้าฟันใส่วาโยทันที ท่วงท่าการเคลื่อนไหวของทั้งคู่แตกต่างกันอย่างชัดเจน โครวนั้นรวดเร็วและหนักแน่น แต่วาโยนั้นพลิ้วไหวไปตามทางของลม ''เรามันต่างชั้นกันโครว นายก็รู้ดี'' ''พูดมากจังเลยนะ'' โครวฟันใส่กลางหัวของวาโย วาโยเอามือขึ้นมากัน ดาบของโครวไม่สามารถฟันวาโยได้ เหมือนมันกำลังเสียดสีกับอะไรบางอย่าง ''คิดว่าตัวเองมีดาบคนเดียวหรอ'' วาโยถีบหน้าท้องของโครวจนกระเด็น จิตสังหารของวาโยแผ่กระจายไปทั่วผืนฟ้า กำดาบลมในมือพุ่งเข้าใส่ทันที โครวตั้งรับการโจมตีด้วยดาบของวาโย วาโยเป็นนักฆ่าอาชีพที่มีฝีมือเก่งกาจจนแก๊งค์ไว้ใจให้ทำงานใหญ่อยู่ตลอด ต่างจากโครวที่ไม่ว่าจะพยายามทำผลงานยังไงก็ยังได้แค่ประจำอยู่ที่นี่ ตอนที่องค์กรแจ้งว่าให้ออกตามล่าวาโยโครวก็หวังมาตลอดว่าจะได้เป็นคนปลิดชีพของวาโยด้วยมือของตัวเอง ดวงตาของโครวเปลี่ยนเป็นสีเทาส่องสว่าง ดาบขนนกของโครวแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆกลายเป็นขนนกนับร้อยพุ่งเข้าแทงวาโยโดยไม่ทันตั้งตัว โครวยิ้มสะใจต่อยเสยเข้าที่คางของวาโยจนกระเด็นขึ้นไป กำสองมือทุบเข้าที่อกของวาโยลงไปที่พื้น ร่างของวาโยตกลงมาจากฟ้าด้วยความเร็วสูง หมอกเห็นจึงจะรีบไปช่วย ปแลงร่างของตัวเองกลายเป็นกลุ่มควันสีดำ ''ติดกับ!'' พัดลมที่แอบอยู่รอบๆเปิดขึ้น ร่างของหมอกกระจายออกไปคนละทาง ''แย่แล้ว'' มัดหัวเราะสะใจอยู่ข้างล่าง โครวดึงขนนกออกมา มันขยายออกเป็นดาบ พุ่งจ้วงลงไปหมายจะแทงกลางตัวของวาโย ใกล้เข้าไปเรื่อยๆจนใกล้จะถึงตัว วาโยยิ้มแล้วลืมตาขึ้นมา โครวตกใจ ''นกมันบินไม่ได้หรอกนะ ถ้าไม่มีลม'' วาโยลอยตัวพุ่งสวนโครวขึ้นไป ยืนตระหง่านอยู่กลางฟ้า ดวงตาของวาโยเปล่งประกายสีฟ้าสว่างไปทั่ว ''อั๊ก!'' โครวโดนกระแสลมพัดจนตัวหมุนไปมาอยู่กลางอากาศ ไม่สามารถควบคัมร่างกายของตัวเองได้ แถมยังโดนอะไรไม่รู้บาดจนเป็นแผลเต็มตัวไปหมด ''เรามันคนละชั้นกันโครว'' วาโยกำหอกลมที่สร้างขึ้นจากแรงอัดอากาศ ง้างปาลงมา มันพุ่งทะลุท้องของโครวไปจนเป็นรู โครวมองแผลตัวเองแล้วเงยหน้าไปมองวาโย โครวแพ้วาโยอีกแล้ว ก่อนที่ร่างของโครวจะร่วงลงสู่พื้นดิน ขนนกสีดำปลิวกระจายไปทั่ว มัดมองร่างเพื่อนของตัวเอง ''โครว..'' วาโยลอยลงมาที่ระดับต่ำ มองหาหมอกไม่เจอ ''คุณหมอก'' ''คุณ พัดลม'' วาโยมองไปรอบๆ พุ่งเข้าไปจะทำลายพัดลมพวกนั้น มัดพุ่งออกมาจากดินต่อยหน้าของวาโย กระชากขาของวาโยจมลงไปครึ่งตัว มัดโผล่หน้าขึ้นมา "อยู่ติดดินมึงก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว'' ''ใช่ แต่เค้าทำได้'' ลมรอบๆค่อยๆพัดไปทางเดียวกัน ทำให้ร่างของหมอกลอยมารวมตัวกันได้อีกครั้ง รอบตัวของหมอกถูกลมพัดอยู่ตลอด เหมือนกับมีเกราะลมบางๆอยู่รอบตัว หมอกยิ้ม วิ่งเข้ามาเตะเข้าที่หน้าของมัดอย่างจังจนหน้าหงาย ''ควยเอ๊ย!'' มัดหยิบมีดออกมาแทงเข้าที่ขาของหมอกแต่มันทะลุไป ลิมของวาโยพัดให้ขาหมอกลอยกลับมารวมกันอัตโนมัติ มัดมุดหนีลงไป หมอกล้วงมือลงไปกระชากผมของมัดไว้ได้อย่างรวดเร็ว เขวี้ยงมัดลอยขึ้นไปบนฟ้า ก่อนจะพุ่งจตัวตามขึ้นไปเตะเข้าที่กลางหลัง ใช้เท้าดันกดร่างของมัดร่วงลงมากระแทกพื้นอย่างแรงจนจมดิน หมอกเดินเข้ามาดึงวาโยขึ้นจากบ่อดินดูดนั่น ''ขอบคุณมคุณมากนะ'' ''ขอบคุณเหมือนกัน'' ''แล้วเราจะเอายังไงต่อ ควรเข้าไปข้างในมั้ย'' หมอกถาม ''ข้างในคนเยอะแล้ว เข้าไปก็มีแต่จะเกะกะ เราลาดตระเวนหาศัตรูที่เหลือด้านนอกกันเถอะ'' ''ได้'' หมอกกลายร่างเป็นควันลอยไป วาโยลอยขึ้นจากพื้นพุ่งไปอีกทาง
, e: q! @- T! L
เมล โฬมราคานรัมเลิฟและฟาวด์ขึ้นมาบนชั้นสอง ''แยกกัน'' ราคานบอกทุกคน ''มึงกับกูไปหาตัวจ่าฝูงมันให้เจอ ส่วนเลิฟกับฟาวด์ไปหาตัวเดซี่ ถ้าเจอแล้วอย่าเพิ่งทำอะไรบุ่มบ่ามนะ รอให้ทุกคนตามไปสมทบก่อน'' ''ครับ'' เลิฟตอบอย่างไม่เต็มเสียงนัก ราคานรู้ดีถึงห้ามไปก็คงจะไม่ฟัง ''รัม ดูเด็กๆด้วย'' ''จะดูแลอย่างดีเลยล่ะครับ'' ทั้งสามวิ่งไปอีกทาง ''มึงฝากไอรัมให้ดูเด็กๆหรอ'' ''ก็มันเหลืออยู่แค่นี้'' ''ฝากไว้กับฟาวด์ยังน่าไว้ใจกว่า'' ''ไม่เอาน่า รีบไปกันเถอะ'' โฬมกับราคานวิ่งขึ้นไปชั้นสาม ''ปึก!'' ''โอ๊ย! เหี้ยไรวะเนี่ย!'' โฬมจับจมูกของตัวเอง ราคานเดินไปข้างหน้า ยื่นมือออกไปแตะก็เจอกับกำแพงที่มองไม่เห็น ''กำแพงล่องหน'' ราคานพยายามจับดวงจิตที่อยู่ใกล้ๆ ''คงจะให้ผ่านไปไม่ได้หรอกนะครับ'' โอเมก้าคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องตรงทางเดินด้านหน้าของทั้งคู่ ''ผมชื่อเมล ได้รับคำสั่งมาให้ขังพวกคุณสองคนเอาไว้'' เมลยิ้มให้ ''ปลดกำแพงเหี้ยๆนี่ซะ'' โฬมตะคอก ''ทำไม่ได้หรอกครับ'' ราคานหลับตาลง ''คนที่ใช้กำแพงไม่ใช่มัน'' ''ห้ะ'' เมลยิ้ม โฬมกำหมัดต่อยไปที่กำแพงหลายทีแต่มันก็ไม่พัง ''พลังของคุณใช้ไม่ได้หรอกครับคุณโฬม'' เมลนั่งลง ''ผมปลดมันไปละ'' ราคานลองกำหมัดดู จริงอย่างที่เมลว่า ราคานรู้สึกเหมือนแรงของตัวเองน้อยลงจากปกติ จมูกของราคานได้กลิ่นอกไรแปลกๆ พื้นที่ที่ขังทั้งคู่อยู่ก็ดูมัวมากกว่าเดิม ราคานปิดจมูก ''ไอโฬม อย่าหายใจ'' ราคานหันไปมอง โฬมสลบไปแล้ว หันหลับไปมองเมล เมลฉีกยิ้ม ดวงตาเป็นสีส้มส่องประกาย ''ผมจะผ่อนคลายกล้ามเนื้อของพวกคุณเอง นอนหลับให้สบายนะครับ'' ราคานลงไปนั่งอย่างหมดแรง คิดว่าจะทำยังไงดี ทางด้านเลิฟรัมและฟาวด์ ทั้งสามชึ้นมาบนชั้นสามของคฤหาสน์ ชั้นนี้นั้นเงียบมาก ''ก้ม!'' รัมตะโกน เลิฟกับฟาวด์รีบทิ้งตัวนอนลงกับพื้นทัทน รัมกระโดดขึ้นไปเกาะเพดาน ขีปนาวัธลูกหนึ่งพุ่งผ่านทั้งสามไป ระเบิดกำแพงจนเป็นรู เบต้าร่างกำยำคนหนึ่งเดินท่าทางเหมือนทหารมายืนประจันหน้าทั้งสาม ''สงสัยจะเป็นเจ้าเครื่องบินเจ็ทใช่มั้ย'' ''รู้ชื่อผมด้วยหรอครับ แต่ก็ถือว่าเจ๊ากันครับคุณรัม'' รัมยิ้ม ''อันนี้ของเล่นของพี่ ห้ามแย่งล่ะ'' รัมกระโจนเข้าใส่เจ็ททันทีอย่างไม่มีการบอกล่วงหน้าจนทั้งคู่พุ่งออกไปจากหน้าต่าง "พี่รัม!'' เลิฟรีบวิ่งไปดูแต่ก็ไม่เห็นร่างของทั้งคู่แล้ว ''เรารีบไปกันเถอะ'' ฟาวด์บอก ถึงจะเป็นห่วงรัม แต่ตอนนี้หน้าที่ของเลิฟคือการไปช่วยเดซี่ ทั้งสองคนวิ่งวนไปอีกทางที่ไม่โดนระเบิด ราคานตาเริ่มจะปิดลง ''ยังไม่หลับอีกหรอครับ นอนไม่เพียงพอไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ'' ราคานไม่สามารถใช้ร่างกายได้เลย แม้แต่จะขยับคอยังไม่มีแรง แถมกำลังจะหลับแล้วด้วย ถ้าโฬมยังดมแก๊สนี้เข้าไปอยู่มีหวังไม่ได้ตื่นขึ้นมาอีกเลยแน่ๆ ราคานพยายามฝืนตัวเองไม่ให้หลับ ใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่คิดแผนในสมอง
6 n0 q/ y7 _; r# n
รัม
6 X- N7 ]+ m$ t! D5 X6 u8 A
เจ็ท รัมและเจ็ทร่วงลงมาจากชั้นสาม ลมตีหน้าของทั้งคู่ ''วู้วววว'' รัมร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น ลมแรงๆที่พัดผมปลิวไปข้างหลังรู้สึกสบาย ''คุณกำลังจะตกลงไปตาย ยังมีอารมณ์สนุกอีกหรอ'' ''เราก็ตกไปด้วยกันนี่ไง'' เจ็ทยิ้ม ''แค่คุณต่างหาก'' ของเจ็ทกลายเป็นปีกเครื่องบินก่อนจะพุ่งขึ้นไปด้านบน รัมร่วงลงไปเรื่อยๆ ''โอ๊ะโอ'' เสียงบางอย่างกระแทกพื้นดังขึ้นมาจนเจ็ทได้ยิน เจ็ทยิ้ม ''ง่ายกว่าที่คิดไว้เยอะเลยนี่ กลัวอะไรกัน'' เจ็ทหันหลังกำลังจะบินกลับแต่กลับมีจิตสังหารอันนาสยดสยองพุ่งขึ้นมา เจ็ทเพ่งมอง รัมที่มีดวงตาสีเหลืองอำพันเหมือนงูฉีกยิ้มกว้าง ง้างมือใช้มือที่มีเล็บแหลมคมแทงเฉียดหน้าของเจ็ทจนเลือดออก ''บินได้งั้นหรอ'' รัมร่วงลงไปอีกรอบ ''ไม่สิ กระโดดหรอ'' เจ็ทตกใจที่รัมกระโดดได้สูงขนาดนี้ รัมพุ่งขึ้นมาอีกครั้ง เจ็ทบินหลบไปอีกทาง ยิงขีปนาวุธพุ่งใส่รัม รัมหลบได้ มันวนกลับมาทางรัมอีกครั้ง รัมร่วงลงไปทำให้กระสุนเกือบโดนเจ็ทแต่มันระเบิดก่อน มีปืนโผล่ออกมาตามแนวแขนของเจ็ท สาดกระสุนใส่รัมที่อยู่ข้างล่างทันที รัมหลบกระสุนได้ทุกเม็ด พร้อมกับหัวเราะอย่างบ้าคลั่งดังสนั่นไปทั่ว ท่าทางการเคลื่อนไหวของรัมนั้นเหมือนกับสัตว์ป่าสี่เท้าที่เดาทางไม่ได้ ''เล็งไม่โดนก็ไม่เล็งแล้ววะ'' ปีกของเจ็ทขยายกว้างขึ้น ขีปนาวุธหลายลูกพุ่งลงมา ''อ๊ะ!'' วาโยที่ลอยอยู่ไม่ทันตั้งตัวโดนมันระเบิดใส่จนกลิ้งถไลไปบนพื้น ''คุณ!'' หมอกลอยเข้าไปหาวาโย ช้อนตัววาโยขึ้นแล้วพุ่งหนีออกมาจากตรงนั้นทันก่อนที่ระเบิดอีกหลายลูกจะโดนยิงลงมา หมอกพาวาโยกลับมาที่รถ เลิฟก็ไม่อยู่ด้วย ''เป็นอะไรมากมั้ยคุณ'' ''ไม่มากหรอก แต่ขา'' ขาของวาโยเป็นแผลขนาดใหญ่ หมอกเองก็ไม่เคยปฐมพยาบาลมาก่อนแต่ข้างในรถมีชุดปฐมพยาบาลอยู่ ''ผมจะทำแผลให้รอเลิฟมาฮีลละกัน'' เสียงทุกอย่างเงียบลง พื้นด้านล่างเละเทะเพราะแรงระเบิดของเจ็ท เจ็ทไม่เห็นวี่แววของรัม คงจะโดนระเบิดตายไปแล้ว ''ฮัลโหล ทางนี้'' เสียงของรัมดังมาจากด้านหลัง เจ็ทรีบเอี้ยวตัวหันไป รัมไม่รู้ว่าขึ้นมาถึงนี่ตอนไหน ไม่ได้กลิ่นและจับคลื่นจิตไม่ได้เลย รัมอ้าปากกัดไปที่ไหล่ของเจ็ท เจ็ทใช่แขนอีกข้างยิงปืนใส่รัม รัมถีบหน้าอกของเจ็ทดีดตัวสูงขึ้นไป เจ็ทเล็งไปที่รัมแล้วกราดยิง รัมทิ้งตัวดิ่งลงพิ้นไปพร้อมกับหัวเราะสะใจ เจ็ทเริ่มรู้สึกหงุดหงิด รัมที่พื้นจ้องมองไปที่เจ็ทเหมือนงูที่กำลังจะล่าเหยื่อ ''ต่อให้คุณโดดอีกกี่ทีคุณก็ทำอะไรผมไม่ได้หรอก'' รัมยิ้มกว้าง ''ถ้าจะกินยังไงก็ต้องได้กิน'' แลบลิ้นยาวสองแฉกออกมาเลียปาก เส้นเลือดข้างหัวปูดโปน จิตสังหารรุนแรงขึ้นเรื่อย เจ็ทที่เห็นท่าไม่ดีคิดว่าต้องล่อรัมออกไปจากทีนี่ก่อน ติดเครื่องแล้วบินพุ่งไปทันที มองไปข้างหลังรัมยังคงอยู่ที่พื้นที่เดิม แต่ทันทีที่เจ็ทหันหน้ามาด้านหน้าก็เจอกับรัมบนยอดต้นไม้ ใบหน้าตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากงู ปากฉีกกว้างยาวถึงหู เขี้ยวยาวแหลมคมเต็มปาก กระโจนพุ่งเข้าใส่เจ็ท เจ็ทเลี้ยงหลบได้ทัน รัมพุ่งไปเกาะอยู่บนหลังคาคฤหาสน์ไว้ มองเจ็ทแล้วยิ้มน่ากลัว ''คุณรู้มั้ย มีข่าวเยอะแยะว่างูตายเพราะกินอะไรที่ใหญ่กว่าตัว คุณกำลังพยายามจะกินเครื่องบินนะ'' รัมแสยยะยิ้ม ''คุณรู้หรอว่าผมตัวใหญ่แค่ไหน'' รัมพุ่งเข้ามาอีก รัมไม่มีความสามารถในการบินแต่ทำไมถึงได้เคลื่อนไหวแบบนี้ได้ เจ็ทติดเทอร์โบพุ่งออกไปให้ไกลก่อนจะเอามือสองข้างประกบกันเป็นปืนใหญ่ ลูกกระสุนพุ่งมาที่หน้าของรัม รัมไม่หลบและไม่มีทีท่ากลัวแต่อย่างใด รัมอ้าปากกว้างดินกระสุนนั้นเข้าไป เจ็ทตกใจมาก นี่มันไม่ใช่คนแล้ว เจ็ทพุ่งเข้าใส่รัม จับขาของรัมแล้วพุ่่งทะยานไปบนฟ้าด้วยความเร็วสูง แรงกดอากาศเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆแต่ไม่เป็นปัญหาสำหรับเจ็ท เจ็ทมองลงไป รัมหัวเราะปรบมืออย่างสนุกสนาน ''บ้านเหลือหลังนิดเดียวเอง'' รัมพูดอย่างดี๊ด๊า เจ็ทปล่อยรัมกลางอากาศ รัวกระสุนและขีปนาวุธใส่รัมทั้งหมดที่มีจนเกิดระเบิดลูกใหญ่กลางอากาศ ในที่สุดก็จัดการได้สักที เจ็ทเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออก ''คุณครชิตครับ'' ''ว่าไง เป็นยังไงบ้าง'' ''ผมจั...'' รัมที่สภาพดูไม่ได้พุ่งออกมาจากกลุ่มควันระเบิดกัดหัวของเจ็ทจนขาด โทรศัพท์หลุดออกจากมือเจ็ท ''ฮัลโหล เจ็ท เจ็ท'' ร่างไร้หัวของเจ็ทตกลงสู่พื้นดินก่อนจะเกิดการระเบิดครั้งใหญ่ขึ้นอีกครั้ง รัมร่อนลงมาบนหลังคาอย่างนุ่มนวล แทะกินหัวของเจ็ทจนเหลือแค่กะโหลกก่อนจะโยนทิ้งไป เอามือลูบท้องแล้วนอนลง ''พออิ่มแล้วก็ง่วง'' ' @* }0 ]- Q" G+ f1 W7 O
เคน ฟาวด์และเลิฟหยุดวิ่ง ''เลิฟบอกข้อมูลของเดซี่ให้ผมหน่อย'' ''ผมสีดำ ตาสีน้ำตาล ตอนใช้พลังตาเป็นสีชมพู ใช้พลังเกี่ยวกับพืชได้'' ''ขอมือครับ'' ฟาวด์จับมือของเลิฟไว้ ดวงตาของฟาาวด์เปลี่ยนเป็นสีส้มส่องสว่าง ''สีแดง ไฟ ไฟสีแดง ดอกไม้ ดอกไม้ ขาว ดอกไม้สีขาว ดอกเดซี่'' ฟาวด์พูดตามสิ่งที่ภาพนิมิตให้เห็นในหัว ''ตามนี้แหละครับ'' ''ไฟสีแดงกับดอกเดซี่หรอ'' เลิฟมองไปรอบๆ หาไฟสีแดงว่าอยู่ตรงไหน ''เอ๊ะ เด็กน้อยสองคนมาทำอะไรตรงนี้'' นักฆ่าร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาหาทั้งคู่ หน้าตาและท่าทางดูยังไงก็ไม่เป็นมิตร ''น่ารักทั้งคู่เลยนะ คุณครชิตคงจะถูกใจน่าดูเลย'' ''ครชิต'' ฟาวด์ทวนชื่อ ดวงตาสว่างวาบขึ้นมา ''เดซี่อยู่กับครชิต'' ''ห้ะ'' ''ใช่ คุณครชิตกำลังทรมาณมันเล่นอยู่ สนุกมากเลยรู้มั้ย อยากจะมาร่วมแจมด้วยกันมั้ยล่ะ'' เลิฟกำหมัดแน่น เคนแสยะยิ้ม ''ที่ว่าร่วมแจมน่ะ หมายถึงไปตายกับมันต่างหากล่ะ'' มีดมากมายหลายเล่มจากไหนไม่รู้พุ่งเข้าใส่เลิฟ ''เลิฟ!'' ฟาวด์เอาหลังมารับแทน ''ฟาวด์!'' เลิฟตกใจมาก รีบทำการรักษาให้ฟาวด์ทันที ''อ๋อ นี่หรอเลิฟที่คุณครชิตเค้าตามหา น่ารักสเป็คเค้าเลยจริงด้วย'' เลิฟโกรธมาก โกรธอย่างบอกไม่ถูก ''พวกคุณทำแบบนี้ทำไม'' ''ก็ฝูงROMEเป็นเป้าหมายของเรานี่นา'' ''ผมหมายถึงทำกับเดซี่แบบนี้ทำไม'' ''ไม่รู้สิ เพื่อความสนุกมั้ง'' เลิฟพยายามห้ามตัวเองไม่ให้พุ่งออกไป ท่าทางเคนนั้นดูไม่ธรรมดาเลย รังสีที่จับได้แตกต่างจากนักฆ่าทั่วไป ''อุ๊ย ดูสิ โกรธใหญ่เลยนะ'' ฟาวด์ลุกขึ้นมาอีกครั้ง ''เลิฟไปหาเดซี่เลย'' ''แต่จะให้เราทิ้งฟาวด์ไว้ตรงนี้หรอ'' ''ไปเถอะ รีบๆเข้า'' เลิฟพยักหน้าแล้ววิ่งออกไป ''จะไปไหนล่ะตัวเล็ก'' เคนยื่นมือไปข้างหน้า มีดากมายพุ่งตามเลิฟไป ฟาวด์คว้าถาดเหล็กใบใหญ่โยนไปบังไว้ มีดปักที่ถาดแล้วตกลงบนพื้น ฟาวด์พุ่งเข้าประชิดตัวเคนก่อนจะต่อยเสยหน้าไปหนึ่งที เคนจับคางตัวเอง สีหน้าดูโกรธจัด ''ไอพวกโอเมก้าโสโครก มาจับหน้ากูได้ยังไง!'' เคนพุ่งเข้าต่อยหน้าของฟาวด์อย่างแรงจนฟาวด์กระเด็นไปติดกำแพง มีดมากมายพุ่งมาใส่ฟาวด์ ฟาวด์หมุนตัวหลบแล้ววิ่ง ''ก็ได้แค่หนีนั่นแหละ'' เคนเดินตามไปอย่างไม่รีบร้อน ทางเดินนั้นเงียบมาก เคนเดินไปอย่างเชื่องช้า มองซ้ายมองขวา ''จะบอกให้ว่าตอนเรียนเป็นนักฆ่าเล่นซ่อนหาเก่งมากเลยนะ ไม่มีใครแอบกูได้เลยสักคน'' เคนเงยหน้าไปยิ้มให้วาที่เกาะเพดานอยู่ ''บอกแล้วไง'' มีดพุ่งขึ้นมาปีกเพดาน ฟาวด์ร่วงลงมาที่พื้น ตั้งท่ายืนขึ้น เคนวิ่งเข้ามาง้างขาเตะใส่ฟาวด์ ฟาวด์กระโดดหลบ ต่อยเข้าที่หน้าของเคนอีกครั้ง ''กูบอกแล้วไงว่าอย่ามาโดนหน้ากู!'' ''ผมตั้งใจครับ!'' ฟาวด์วิ่งหนีไปอีกครั้ง ''กูจะฆ่ามึงให้ไม่เหลือชิ้นดีเลยไอเด็กเวร'' เคนเดินตามฟาวด์ไป ฟาวด์ลงมาที่ชั้นสอง จะวิ่งลงบันไดแต่มันถูกของหลายอย่างอุดทางเอาไว้ เคนเดินตามลงมา แสยะยิ้ม มีมีดลอยอยู่รอบตัว ''หมดเวลาเล่นแล้ว'' เคนเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ฟาวด์ค่อยๆถอย ข้างหลังเป็นทางตัน แย่แล้ว ''มีดีแค่หน้าตาน่ารักเท่านั้นสินะ'' มีดพุ่งเข้ามาใส่วา มันหยุดแค่เสี้ยวยาแดงผ่าแปด จี้อยู่ที่คอของฟาวด์จนขยับตัวไม่ได้ เคนเดินเข้ามา ยืนมองด้วยสายตาที่เหยีดหยาม เคนง้างมือขึ้น ''ตายไปเถอะมึงน่...!'' ท่อนบนของหมอกพุ่งออกมาจากความมืดต่อยเข้าที่หน้าของเคนอย่างแรงจนกระเด็น ท่อนล่างของหมอกที่รออยู่อีกฝั่งเตะเข้าที่หน้าท้องอย่างจัง ตัวของหมอกพุ่งเข้ามารวมกัน กระชากเสื้อเคนเข้ามาต่อยย้ำๆที่ใบหน้าของเคนจนดูไม่ได้ หมอกยกร่างของเคนขึ้นแล้วโยนออกไปนอกหน้าต่าง รีบวิ่งเข้ามาดูฟาวด์ ''ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย'' ''ไม่เป็นไรครับ พี่หมอกมาได้ยังไงหรอครับ'' ''นายเรียกชั้นไม่ใช่หรือไง'' จรงด้วย ตอนนั้นฟาวด์คิดถึงหมอกขึ้นมาชั่วครู่หนึ่ง ที่คอของวามีรอยกรีดนิดหน่อย หมอกฉีกแขนเสื้อมาซับเลือดของวาไว้ ''ไปที่รถกันก่อน'' หมอกอุ้มฟาวด์ขึ้นแล้วลอยออกมาจากตัวบ้าน ฟาวด์เขินจนหน้าแดง ''ไม่สบายหรอ'' ''เปล่าครับ'' ราคานที่ใกล้หมดสติยังคงฝืนทนอยู่ แม้ร่างกายจะอ่อนล้าเต็มที เมลเดินเข้ามาดูผลงานของตัวเองใกล้ๆ ''หมดสภาพเลยสินะครับ'' เมลเห็นว่าข้างในไม่มีการเคลื่อนไหวแล้วจึงหยุดการรมควัน ควันข้างในจางลง แสงสีแดงฉานจากดวงตาของราคาสว่างลอดออกมา ดวงตาของทั้งคู่สบกัน ใบหน้าของราคานตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากปีศาจร้าย ยิ้มกว้างน่าสยอง เมลตกใจมากและกำลังจะวิ่งหนีแต่ขากลับขยับไมไ่ด้ เมลเดินไปที่กำแพงอย่างควบคุมไม่ได้ เอาหัวตัวเองกระแทกกำแพงย้ำๆหลายทีสุดแรงครั้งแล้วครั้งเล่าจนหัวแบะล้มลงไปนอนจมกองเลือดบนพื้น ใบหน้าของราคานกลับมาเป็นปกติ หายใจเอาอากาศเข้าไปในปอดให้ได้มากที่สุด หันมามองโฬมที่แน่นิ่ง ''โฬม ไอโฬม มึงตื่นขึ้นมา'' ราคานตบหน้าโฬมเบาๆหลายทีแต่โฬมก็ไม่ตอบสนอง ราคานจับจมูกและคางของโฬมไว้แล้วทำการผายปอดตามที่เรียนมา โฬมขาดอากาศหายใจและออกซิเจนไปเลี้ยงสมอง ราคานรีบผายปอดให้โฬมอย่างเต็มที่ โฬมกระพรบตาถี่ๆ ราคานรีบตบหน้าโฬมเบาๆให้โใมได้สติ ''ไอโฬม ตื่น'' โฬมยังคงเบลอๆอยู่ ราคานอุ้มโฬมขึ้นด้วยแขนขนาดใหญ่สีแดงของตัวเอง กระโดดออกทางหน้าต่างแล้วกลับไปที่รถ เลิฟเดินมาเรื่อย ไม่ว่าจะหายังไงก็หาไฟสีแดงนั่นไม่เจอสักที เลิฟเป็นห่วงเดซี่จนร้อนรนไปหมด น้ำตาเอ่อล้นขึ้นมา ถ้าเลิฟไปไม่ทันช่วยเดซี่ล่ะ เลิฟคงไม่ให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิตแน่ๆ แต่ไม่ว่าจะเดินสักแค่ไหนก็ไม่เห็นไฟสีแดงเลยสักดวง เลิฟนั่งลงกอดเข่าร้องไห้ รู้สึกทั้งโกรธทั้งเสียใจทั้งสิ้นหวัง ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี เลิฟรีบลุกขึ้นแล้วเดินวนหาอีกรอบ สายตาของเลิฟเหลือบไปเห็นดอกไม้สีขาวคุ้นตาที่งอกยาวออกมาจากรูเล็กๆรูหนึ่ง
3 S8 |0 o7 g) A4 |( \0 r6 ]
เลิฟ ครชิตเอามีดกรีดหน้าอกของเดซี่จนเป็นแผลยาว เดซี่กัดปากตัวเองเพราะความเจ็บปวดจนเลือดออก ครชิตหัวเราะอย่างสะใจ ''มันยกขโยงกันมาหมดแล้ว คงไม่ต้องใช้มึงล่ออีกต่อไปแล้วล่ะ เดี๋ยวจะช่วยให้หยุดทรมาณเอง'' เสียงประตูห้องเปิดออก ครชิตหันไปมองทันทีแล้วหันกลับมาแสยะยิ้มให้เดซี่ ''จะให้อยู่ดูเพื่อนที่น่ารักของมึงตายก่อนละกันนะ'' ครชิตเดินออกไปด้านนอก เลิฟเข้ามาในห้องที่ไฟเป็นสีแดงแบบที่ฟาวด์บอก ข้างในนั้นกว้างโล่ง มีแค่กำแพงที่กั้นอยู่ในห้องเป็นส่วนๆ ''กำลังรออยู่เลย'' เลิฟสะดุ้ง หันไปทางต้นเสียงทันที ครชิตเดินเข้ามาหาเลิฟ มองเลิฟตั้งแต่หัวจรดเท้า เบะปากด้วยความรังเกียจ ''น่ารักน่ารังเกียจอย่างที่ใครๆบอกจริงๆด้วย แต่ก็ดี จะได้ฆ่าสนุกหน่อย'' ครชิตพุ่งเข้าใส่เลิฟอย่างรวดเร็ว เลิฟก้มตัวหลบ ครชิตเตะเข้าที่ท้องของเลิฟ ''อึก!'' เลิฟจุกแต่ก็เอี้ยวตัวหลบหมัดของครชิตได้ วิ่งไต่กำแพงเตะเข้าที่ต้นคอของครชิต ครชิตจับขาของเลิฟไว้ได้ทันแล้วเหวี่ยงเข้าไปกระแทกกำแพง เลิฟยันตัวยืนขึ้นมา ''ฝีมือก็พอได้นี่นา เหมือนพวกนักฆ่าชั้นต่ำระดับล่างที่เคยเจอ'' ดวงตาของครชิตเปลี่ยนเป็นสีเหลืองหรี่เล็กลงเหมือนนกอินทรย์ พุ่งเข้ามาต่อยเข้าที่หน้าเลิฟอย่างแรงจนหน้าหัน เลิฟฮีลความช้ำนั้นได้อย่างรวดเร็ว ''หน้าตาน่ารัก พลังยังเป็นการฮีลอีกหรอ มึงนี่มันศูนย์รวมความน่ารำคาญจริงๆเลยนะ'' ครชิตวิ่งเข้าหาเลิฟเร็วมากจนเลิฟไม่ทันเห็น ถูกครชิตใช้ล็บแทงเข้าที่ท้องจนทรุดลงไป ครชิตเหยียบมือของเลิฟติดพื้น จับคางเลิฟให้แหงนขึ้นมามองหน้า ''กูล่ะเกลียดพวกโอเมก้าหน้าตาจิ้มลิ้มอย่างมึงที่สุดเลย'' ภาพในอดีตย้อนกลับมา ในสมัยที่ครชิตยังเป็นนักเรียนอยู่ ครชิตเป็นอัลฟ่าที่ได้รับการขนานนามว่ารวดเร็วดั่งพญาอินทรีย์ โด่งดังในโรงเรียนและมีพวกโอเมก้ามาชอบมากมาย วันหนึ่งขณะที่ครชิตกำลังเดินลงไปกินข้าวก็เจอกับกลุ่มสี่จตุรเทพที่ทุกคนต่างยกย่องชื่นชม แม้แต่ตัวครชิตเองก็ด้วย รุ่นพี่ราคานที่ฉลาดหลักแหลม พี่อาร์ทผู้สุขุมดูมาดดี พี่โชที่เซ็กซี่ยั่วยวนแต่อันตรายถึงตายถ้าเข้าไปยุ่งด้วย และคนสุดท้าย ซึ่งเป็นคนเดียวที่สายตาของครชิตจ้องมอง พี่โฬม รุ่นพี่ที่แข็งแรงที่สุดในโรงเรียน เกิดมาในตระกูลที่โด่งดังและมีชื่อเสียง ไม่ว่าจะทำอะไรก็เท่ไปหมด เล่นกีฬาก็เก่ง ต่อสู้ก็ไม่เป็นรองใคร ครชิตคอยตามดูโฬมจนวันหนึ่งทั้งคู่ก็ได้คุกันเพราะครชิตแกล้งลืมของไว้ที่โต๊ะของโฬม โฬมเป็นรุ่นพี่ที่ดีและเป็นกันเองมาก วันหนึ่งครชิตจะเอาน้ำไปให้โฬมหลังเล่นกีฬาเสร็จ และตั้งใจว่าจะบอกความรู้สึกของตัวเองให้โฬมรู้ แต่พอเข้าไปในห้องล็อคเกอร์ดก็ต้องรีบหลบหลังตู้ โฬมกำลังมีอะไรอยู่กับโอเมก้าตัวเล็กน่ารักในห้องอาบน้ำ ทำให้ครชิตระลึกได้ว่า ตัวเองเป็นอัลฟ่า ไม่ใช่โอเมก้า ครชิตบีบคอของเลิฟแน่น ''เพราะมีไอตัวน่ารำคาญแบบพวกมึงอยู่นี่แหละ กูถึงไม่สมหวัง'' เลิฟจ้องหน้าของครชิตเขม็ง ไม่รู้ว่าครชิตพูดเรื่องอะไรและไม่สนด้วย ''เดซี่อยู่ไหน'' ''แหม เพิ่งเจอกันไม่นานก็ถามถึงคนอื่นซะละ ไม่น่ารักเลยนะ'' ''เดซี่อยู่ที่ไหนครับ'' ครชิตยิ้ม ''อยากเจอจริงๆหรอ'' ครชิตปล่อยมือ เดินไปเปิดม่านออก ภาพที่เลิฟได้เห็นทำเอาเลิฟตกใจหัวใจแทบหยุดเต้น เดซี่ถูกจับมัดขึงเอาไว้บนท่อนไม้ ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแฟล เสื้อผ้าโชกเลือด กลีบดอกไม้สีแดงกระจายอยู่ทั่วพื้น เดซี่ชำเลืองมามองเลิฟอย่างอิดโรง น้ำตาของเลิฟไหลออกมา เดซี่ยิ้มออกมาก่อนจะสลบไป ครชิตหัวเราะลั่นเสียงดัง ''ไง ได้เจอกันแล้วนี่ อีกเดี๋ยวก็จะเป็นแบบเดียวกันแล้วล่ะ'' เลิฟยืนขึ้นมา ท่าทางเปลี่ยนไปจากเดิม ''โกรธหรอ โกรธหรอครับเลิฟผู้น่ารัก จะทำอะไร รักษากูให้ตายหรอ'' ครชิตขำ เลิฟควักมีดสั้นสีเขียวออกมา เงยหน้าขึ้นมามองครชิต ใบหน้าของเลิฟเต็มไปด้วยความโกรธแค้น จิตสังหารที่เลิฟไม่เคยมีมาก่อนแผ่กระจายไปทั่วทุกทศ ทุกคนที่อยู่บนรถก็สัมผัสได้เช่นกัน ''ของใครกัน'' หมอกถาม ''หวังว่าจะไม่ใช่ของจ่าฝูงมันนะ'' วาโยเป็นห่วงเลิฟมาก ราคานอยากไปช่วยเลิฟใจจะขาดแต่ถ้าไปเลิฟคงจะโกรธตัวเอง เลิฟกำมีดนั้นแน่น ครชิตขำในใจ ''มีดแค่นั้นทำอะไรไม่ได้หรอกน่า'' เลิฟพุ่งเข้าใส่ครชิตอย่างรวดเร็วกว่าตอนแรก แทงเข้าที่สีข้างของครชิต ''ไอสัสนี่'' ครชิตเตะตัดขาเลิฟ เลิฟกระโดดหลบดึงมีดออกแทงเข้าที่แขนอีกข้างของครชิต เลิฟเร็วมากจนเหมือนล่องหนได้ พุ่งเข้ามาแทงกลางอกของครชิต ครชิตไม่สามารถตอบโต้เลิฟได้เลย ความเร็วระดับนกอินทรีย์ของครชิตยังมองหาเลิฟไม่เจอ เลิฟแทงเข้าที่คอของครชิตจนเลือดกระฉูด ''อ๊ากก!'' ครชิตร้องด้วยความเจ็บปวด รู้สึกโดรธจนลมออกหู หยิบมีดออกมาฟันไปทุกทิศทุกทาง ''มึงออกมา!'' เลิฟปักมีดเข้าที่ท้องของครชิต ครชิตจับข้อมือเลิฟไว้แล้วยิ้มเหมือนคนเสียสติ ''จับได้แล้ว'' ดวงตาของเลิฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว มีดเรืองแสงออกมาก่อนมันจะยืดยาวจนทะลุตัวของครชิตไป ครชิตมองอย่างไม่อยากเชื่อ เลิฟสวนดาบขึ้นด้านบนจากท้องขึ้นหัวจนร่างของของชิตขาดออกเป็นสองซีก ล้มลงไปกองกับพื้น เลือดกระฉูดเลอะตัวและหน้าของเลิฟ เลิฟล้มลงหอบหายใจแรง มีดหดกลับเป็นเหมือนเดิม รีบวิ่งเข้ามาดูเดซี่ ''เดซี่ เป็นอะไรมั้ย'' เลิฟร้องไห้ไม่หยุด เอามือจับหลังของเดซี่ รักษาเดซี่อย่างสุดกำลัง ''เราขอโทษนะ เราขอโทษ'' เลิฟพูดคำเดิมซ้ำไม่หยุด ทุกอย่างเงียบสงบ ไม่มีจิตสังการหรือกระแสจิตใดๆแล้ว ''จบแล้วล่ะ'' ราคานบอกทุกคน ก่อนจะเดินลงมาจากรถ ขึ้นไปบนตัวบ้าน แผลตามตัวของเดซี่เริ่มหายไป เหลือแต่แผลเป็นจางๆทั่วร่างกาย ค่อยๆลืมตาขึ้นมา ''เลิฟ'' ''เดซี่'' ทั้งคู่กอดกันแน่น เดซี่ลูบหัวของเลิฟ ''เป็นอะไรหรือเปล่า บาดเจ็บมั้ย'' ''ถามเราทำไม เราสิต้องถามเดซี่'' เลิฟยังคงร้องไห้ไม่หยุด เดซี่ยิ้ม เดซี่รู้อยู่แล้วว่ายังไงเลิฟก็ต้องมาช่วยตัวเองได้เลยไม่ได้แพนิคหรืออะไร สิ่งที่ทำได้คืออดทนด้วยความมุ่งมั่นว่าเพื่อนจะมา และดีใจากที่เลิฟไม่ได้มาคนเดียว ราคานเดินเข้ามาในห้อง ''เป็นยังไงบ้าง'' ''ผมโอเคแล้วครับ'' ราคานมองไปที่ศพของครชิต ''ครชิต'' ราคานเองก็จำครชิตได้ว่าเป็นรุ่นน้องคนสนิทของโฬม เป็นคนที่ดีมากคนนึงเลยแหละ คอยดูแลโฬมเป็นอย่างดีอยู่ตลอด ''ไม่ต้องร้องแล้วเลิฟ เราโอเคแล้ว'' ''เราไม่โอเค'' เดซี่หันมามองราคาน ''ช่วยหน่อยครับ'' ราคานดึงเลิฟเข้าไปกอดแน่น เลิฟกอดตอบเอาหน้าซุกอกราคาน ''เราเก่งมาก เก่งที่สุดเลยวันนี้ เราเป็นคนช่วยเพื่อนไว้ได้นะ ไม่ต้องร้องแล้ว'' ลูบหัวเลิฟเบาๆ หันไปมองเดซี่ ''พี่ขอโทษนะ'' ''ไม่เป็นอะไรหรอกครับ อย่างน้อยผมก็ไม่ตายล่ะเนอะ สงสารดอกไ้มพวกนี้มากกว่าที่ต้องตายแทนผม'' แม้จะผ่านเหตุการณ์ที่ร้ายแรงมาแต่เดซี่ก็ยังยิ้มและพูดถึงมันได้อย่างสบายใจ ราคานจ้องมองเดซี่ลึลงไป เด็กคนนี้มีหัวใจที่ไม่ธรรมดาเลย ''ไปกันเถอะ'' ราคานแบกเลิฟขึ้นขี่หลัง ''เราเดินไหวมั้ยเดซี่'' ''ไหวครับ สบายมาก เลิฟรักษาให้จนตัวเองน๊อคไปแล้วนั่น'' เลิฟใช้พลังไปมากจนเหนื่อยและหลับไปบนหลังของราคาน ราคานมองเลิฟแล้วก็ยิ้มออกมา ทั้งคู่กลับมาที่รถ ทุกคนรีบเข้ามาดูเลิฟ ''เลิฟเป็นอะไรหรอครับ'' วาโยถาม ''เค้าแค่เหนื่อยเพราะใช้พลังมากไปน่ะ เรารีบไปจากที่นี่กันเถอะ'' ราคานมองโฬม โฬมยังคงไม่ได้สตินอนหลับอยู่ คงเพราะสูดดมแก๊สนั่นมากไป ราคานเอาตราของฝูงมาจากโฬมแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน ทำสัญลักษณ์ไว้ที่ผนัง 'ROME' ก่อนจะเดินกลับมาขึ้นรถ ขับรถไปที่โรงพยาบาล นำตัวเลิฟและโฬมแอดมิท ทำแผลให้วาโย เช็คร่างกายของเดซี่ ขับไปส่งเดซี่ที่บ้าน ''ขอโทษอีกครั้งนะ'' ''ไม่เป็นไรเลยครับ'' ''เราเป็นเพื่อนที่ดีของเลิฟนะ'' เดซี่ยิ้ม ''เลิฟก็เป็นเพื่อนที่ดีของผมครับ'' ราคานขับรถกลับมาที่บ้านฝูง พสุกับอาร์ทแยกตัวไปแล้ว รัมก็ด้วย ราคานทิ้งตัวนอนลงบนโซฟา กดเปิดทีวีที่กำลังฉายข่าวโค่นล้มฝูงพิภพปักษาถ่ายทอดสด 'อีกครั้งแล้วนะคะที่ฝูงROMEออกประกาศศักดาขยายอำนาจออกไป' ''พักบ้างแบบที่โฬมว่าก็ดีเหมือนกันนะ'' | 
ค้นหาสมาชิก
ดันกระทู้
ปักหมุดกระทู้
ล๊อคกระทู้
การ์ดสีสัน
