## เรื่อง “ รักของเราสามคน ” ๕ ##
มาแล้วๆ........ เราพิมวันละนิดละหน่อยอ่ะ............เพิ่งพิมเสร็จก็เลยเอามาลงให้...............
ป่ะ............ อ่านกันเลยดีกว่า......................................
*******************************************************************
“ ไม่เอาอ่ะ....... ” เราพูดเสียงสะลัวสะเงีย
“ ป็อบคิดถึงปอมากเลยรู้มั้ย.....ป็อบรักปอนะครับ ” ป็อบพูดในขณะที่กำลังไซร้ที่ต้นคอเราอยู่มือข้างหนึ่งของเราทั้งคู่ประสานกันส่วนอีกมือนึงของป็อบก็ลูบไล้ไปจนทั่วตัวเราตอนนั้นเราเคลิบเคลิ้มไปกับแรงกระตุ้นที่ได้รับจากป็อบจนสุดท้ายเสื้อผ้าของเราทั้งคู่ก็ถูกถอดออกจนหมดในขณะที่เราแทบจะไม่รู้เลยว่ามันถูกถอดออกไปตอนไหน.... ป็อบจูบปากเราเราก็เคลิ้มไปกับรสจูบที่ได้รับจากป็อบซึ่งมันดูร้อนแรงกว่าทุกครั้ง.....ป็อบเอาปากมาขบที่หูเราแล้วพูดว่า
“ เป็นของป็อบเหอะนะ.... ” พอเราได้ฟังแบบนั้นก็รู้สึกสองจิตสองใจว่าจะตัดสินใจยังไงดีป็อบคลจะรู้ถึงความสังเลใจของเรา ป็อบก็เลยพูดด้วยเสียงนุ่มๆว่า
“ นะครับ..... ที่รัก ” เราก็เลยพยักหน้าตอบกลับไป..... แต่ในทันทีที่อะไรๆจะดำเนินต่อไปโทรศัพท์ของป็อบก็ดังขึ้นมา
“ โทรมาทำไมตอนนี้เนี่ย.........” ป็อบพูดความหัวเสีย แต่แล้วป็อบก็ไม่ได้สนใจเสียงโทรศัพท์ที่ดังป็อบหันมาเริ่มซุกไซร้เราต่อ.....แต่โทรศัพท์นั่นก็ดังไม่หยุดป็อบก็ไม่รับ ป็อบทำเป็นเหมือนไม่ยินเสียงโทรศัพท์ที่ดังอยู่ จนเราต้องบอกให้ป็อบรับ
“ ช่างมันเหอะปอ.... อย่าไปสนใจเลย ” ป็อบพูด
“ รับเหอะนะ... เผื่อเค้ามีธุระอะไรสำคัญ..เห็นโทรมาตั้งหลายรอบแล้ว” เราพูดพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างไปจับที่หน้าป็อบเพื่อหยุดทุกๆอย่างไว้ก่อน
“ ก็ได้ ” ป็อบพูดอย่างเสียไม่ได้
“ ว่าไงครับพี่แอน ” ป็อบพูดรับโทรศัพท์ แล้วป็อบก็หันมามองหน้าเราสงสัยจะมีเรื่องสำคัญเพราะจากนั้นป็อบก็เดินออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงห้องส่วนเราก็นอนคิดไรไปเพลินๆจนไม่รู้ว่าหลับไปตอนไหนมารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนเช้า...... ทันทีที่เรางัวเงียตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าป็อบนอนมองหน้าเราอยู่
“ ตื่นนานแล้วเหรอ ” เราพูด
“ อืม ” ป็อบตอบกลับมาด้วยหน้านิ่งๆ
“ เป็นไรรึป่าว.... ทำไมหน้าตาดูไม่ดีเลยเมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอ ” เราถามเพราะหน้าตาป็อบดูไม่ค่อยดีจริงๆ
“ ไม่มีไรหรอกครับที่รักป็อบนอนไม่ค่อยหลับหนะมันแปลกที่ ” ป็อบพูดหน้านิ่งๆเหมือนเดิม
“ เป็นไรเนี่ย.... ปากหวานแต่เช้าเลย ” เราพูดแล้วเอามือไปบีบที่จมูกป็อบ
“ ก็แค่อยากพูดเพราะๆกับที่รักไม่ได้เหรอครับ ” ป็อบพูดพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ
“ ได้จ้ะ... ก็แค่ไม่ชินแค่นั้นเอง ” เราพูด
“ ไปอาบน้ำกันเหอะ....จะได้ไปกินข้าวกัน ” ป็อบพูด
“ อืม... ก็ดีเหมือนกันปอก็เริ่มหิวแล้ว” เราพูดแล้วก็ลุกขึ้นจะเดินเข้าห้องน้ำตอนที่เราจะปิดประตูห้องน้ำป็อบก็เอามือมาจับที่ประตูแล้วพูดว่า
“ ป็อบอาบด้วยดิ...” ป็อบพูด
“ ไม่เอาอ่ะ.... เขิน” เราพูดก็มันเขินหนิ.... จะให้แก้ผ้าอาบน้ำด้วยกันอ่ะนะ... ไม่ไหวอ่ะ
“ นะครับนะ.... ที่รักนะ” ป็อบพูดด้วยหน้าอ้อนๆ
“ อืม.... ก็ได้” เราหนะมันแพ้คนอ้อนจริงๆพอป็อบเข้ามาในห้องน้ำป็อบก็พูดว่า
“ นั่งลงดิ... เดี๋ยวป็อบสระผมให้ ” เราก็ลงนั่งบนชักโครกส่วนป็อบก็ยืนสระผมให้เรา
“ หลับตานะ..” ป็อบพูดแล้วก็ล้างยาสระผมออกให้เรา
“ ชอบมั้ย ” ป็อบพูด
“ ชอบดิ... แบบนี้นะปอรักตายเลย...” เราพูดเอาใจป็อบ
“ งั้นลุกขึ้นยืนเลยครับ.. เดี๋ยวป็อบถูสบู่ให้ ” ป็อบพูด
“ ปอถูเองดีกว่า” เราพูดถ้าให้ป็อบมาถูให้เราคงไม่ดีเท่าไหร่
“ งั้นป็อบถูหลังให้นะ..” ป็อบพูด
“ อืม.. ดีจัง ” เราพูด
“ ดีม่ะแบบนี้ ” ป็อบพูดในขณะที่ถูหลังให้เราอยู่
“ ดีดิ... แต่ทำไมวันนี้เอาใจจัง.... จะขอไรป่ะเนี่ย” เราอดแปลกใจไม่ได้ที่จู่ๆป็อบก็มาเอาใจเราขนาดนี้
“ เห็นป็อบเป็นคนทำไรหวังผลเหรอ..” ป็อบพูดด้วยเสียงน้อยใจ
“ ป่าวซะหน่อย... ปอแค่แปลกใจหนะ” เราพูด
พออาบน้ำกันเสร็จเราก็ออกมาเช็ดตัวใส่เสื้อผ้าแล้วก็ออกไปกินข้าวกันร้านที่เรามาก็คือร้านอาหารทะเลแต่เป็นคนละร้านกับที่มาเมื่อวาน......
“นี่........ ของโปรดปอ...” ป็อบพูดแล้วตักปลาสำลีทอดให้เรา....
“ อืม... ” เราพยักหน้าแล้วยิ้มให้ป็อบ
“ ป็อบแกะกุ้งให้นะ...” ป็อบพูด
“ ไม่เป็นไร.... เดี๋ยวปอแกะเองก็ได้ป็อบกินเหอะ....อ่ะนี่.. ปอตักให้” เราพูดแล้วก็ตักหมึกนึ่งมะนาวให้ป็อบ
“ ขอบใจจ้ะ ” ป็อบพูด
ตลอดเวลาที่กินข้าวมื้อนั้นด้วยกันป็อบจะคอยตักโน่นตักนี่ให้เรากินตลอดเพราะทุกอย่างก็ดูจะเป็นของโปรดของเราไปหมด
พอกินข้าวกันเสร็จเราก็ไปขับรถเล่นกันแวะโน้นแวะนี่ไปเรื่อยเปื่อยจนเย็นเราก็มานั่งเล่นดูพระอาทิตย์ตกที่หาดกัน
“ สวยจังเลยเนอะ” เราพูด เพราะพรอาทิตย์ที่กำลังจะลับไปกับขอบทะเลมันสวยมากๆจริงๆ
“ อืม... ไม่รู้ว่าป็อบจะได้มาอยู่กับปอแบบนี้ในที่แบบนี้อีกรึป่าว...” ป็อบพูดในขณะที่ตามองออกไปข้างหน้า
“ ทำไมพูดแบบนี้อ่ะ... เป็นไรป่าว... วันนี้ป็อบดูแปลกๆไปนะ” เราพูด
“ ปอหิวมั้ย???” ป็อบไม่ตอบสิ่งที่เราถามแต่กลับถามเรื่องอื่นออกมาแทนแค่นี้เราก็มั่นใจได้ว่าป็อบต้องมีเรื่องอะไรในใจแน่ๆ
“ ป็อบ.....” เราเรียกชื่อป็อบออกมาเสียงดังป็อบเลยหันมามองหน้าเรา
“ ป็อบมีเรื่องอะไร..... ” เราพูดแบบขึ้นเสียงนิดๆ
“............................” เงียบ ป็อบไม่พูดอะไรออกมา
“ ป็อบ................” เราเรียกป็อบอีกครั้ง
“ เรานั่งเงียบๆกันสักพักนะ” ป็อบพูดเราก็เลยเงียบตามที่ป็อบบอก
“ ปอมานั่งตรงนี้ได้มั้ย.....” ป็อบพูดแล้วเอามือตบลงบนพื้นหรายข้างหน้าป็อบเราก็เลยเขยิบไปนั่งข้างหน้าระหว่างขาทั้งสองข้างของป็อบป็อบเอามือมากอดที่เอวเราแล้วก็เอาคางมาเกยที่ไหล่เราดีนะที่ตอนนั้นมันมืดแล้วก็เลยไม่มีใครเห็นแล้วบริเวณที่เรากะป็อบนั่งอยู่ด้วยกันก็ค่อนข้างเป็นส่วนตัว
“ ป็อบรักปอนะ...” ป็อบพูดหลังจากที่เรานั่งกอดกันเงียบมาพักนึง
“ รู้แล้วน่า.....” เราพูด
“ แล้วปอล่ะ... รักป็อบบ้างรึยัง???” ป็อบพูด
“ ก็ยังหรอก... แต่ใกล้จะรักแล้ว ” เราแกล้งพูดหยอกให้ป็อบน้อยใจเล่นแต่ป็อบกลับตอบมาว่า
“ ปออย่ารักป็อบเลยนะ...” เสียงป็อบที่ดูเศร้ามันทำให้เราอดสงสัยไม่ได้
“ ทำไมอ่ะ???” เราพูด
“ ป็อบไม่ดีพอที่จะให้ปอมารักหรอก....” ป็อบพูด
“ ป็อบมีไรรึป่าว.... มีไรก็พูดออกมาเถอะ” เราเริ่มถามเรื่องที่สงสัยอีกครั้ง
“ ป็อบหนะ.... มันเหี้ยยิ่งกว่าไอ้ภีมซะอีก....ปออย่ามารักป็อบเลยนะ” จบประโยคนี้เราก็รู้สึกได้ถึงน้ำตาที่มันไหลออกมาจากตาทั้งสองข้างของป็อบจนทำให้เสื้อบริเวณไหล่เรามันชื้นๆ
“ ป็อบเป็นอะไรอ่ะ.... ทำไมต้องร้องไห้ด้วย” เราพูดด้วยความตกใจและพยายามที่จะหันหน้ามาคุยกะป็อบแต่ป็อบก็ฝืนตัวเราเอาไว้ด้วยการกอดเราไว้แน่น
“ ป็อบปล่อยปอดิ... แล้วหันหน้ามาคุยกัน” เราพูดพร้อมกับพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของป็อบ
“ ป็อบขอกอดปอแบบนี้ครั้งสุดท้ายนะ...” คำพูดนี้ของป็อบทำให้เราหยุดดิ้นในทันทีป็อบกอดเราไว้แน่นตัวของป็อบสั่นพร้อมๆกับน้ำตาที่มันไหลออกมาไม่หยุดตอนนั้นเราอยากรู้มากว่าป็อบเป็นอะไร....ทำมไต้องพูดจาอะไรแบบนี้แถมยังร้องไห้อีก
“ ทำไมต้องกอดครั้งสุดท้ายด้วย..... ป็อบจะไปไหน” เราถามด้วยเสียงร้อนรน
“ ป็อบมันเลว... ป็อบไปทำผู้หญิงท้องอ่ะปอ......” ป็อบพูดแล้วก็ร้องไห้โฮออกมาพอเราได้ยินตอนนั้นเราทำไรไม่ถูกเลย... เราไม่ร้องไห้เราไม่รู้ว่าเรารู้สึกอะไรเรารู้สึกลอยๆเหมือนไม่มีความรู้สึกอะไรแล้ว
“ ปอ.... ป็อบขอโทษนะ....ป็อบมันไม่ดี” ป็อบพูดไปสะอื้นไปทำให้เราตื่นจากภวังค์
“ เรื่องมันเกิดขึ้นได้ยัง ” เราถามออกมาเสียงเรียบ
“ ก็คือว่า... ช่วงที่รับน้องพี่ๆเค้าก็ชอบมาชวนป็อบไปกินเหล้า... ซึ่งมนก็เป็นธรรมดาของเด็กวิดวะ...ที่จะต้องไปกินเหล้าถ้าพี่ชวนไปไม่ไปพี่เค้าก็หาว่าป๊อด... ป็อบก็เลยไป....” ป็อบหยุดพูด
“ แล้วไงอีก ” เราพูด
“ แล้วก็มีรุ่นพี่คนนึง... เค้าชื่อพี่แอนคนที่โทรมาเมื่อคืนแหละพี่เค้ามาบอกป็อบว่าชอบป็อบตอนแรกป็อบก็นึกว่าพี่เค้าแกล้งเล่น... จนมาหลังๆที่เค้าก็เริ่มเข้ามาหาป็อบคอยดูแลป็อบเวลาที่เข้ารับน้องจนช่วงที่รับน้องเสร็จพี่แอนเค้าก็เริ่มโทรมาหาป็อบทุกวัน ” พอป็อบเล่ามาถึงตรงนี้เราก็เลยพูดสวนขึ้นมาด้วยท่าทางน้อยใจว่า
“ แล้วทำไมป็อบไม่เคยเล่าให้ปอฟัง ”
“ ก็ป็อบไม่ได้คิดไรกะพี่เค้าหนิ.. ป็อบก็เลยไม่ได้เล่าให้ฟัง..ป็อบไม่อยากให้ปอคิดมากหนะ” ป็อบพูด
“ อืม... แล้วไงต่อ” เราถามเสียงเรียบเหมือนเดิม
“ มีอยู่วันนึงพี่ผู้ชายก็มาชวนไปกินเหล้าป็อบก็เลยไป.... วันนั้นป็อบดื่มมากไปหน่อยก็เลยเมาจนไม่รู้เรื่องเลย.... มารู้สึกตัวตอนเช้าป็อบก็นอนอยู่กับพี่แอน.... ” เราพูดแทรกมาอีกว่า
“ พอแล้ว... ไม่ต้องเล่าแล้ว...ปอเข้าใจแล้ว” ตอนนั้นน้ำตาเรามันก็ไหลออกมา
“ ป็อบขอโทษนะ...ป็อบ...” ป็อบพูดแต่เราก็พูดแทรกออกมาว่า
“ ป็อบไม่ต้องอธิบายหรอก.... ปอเข้าใจปอหนะรู้ตัวเองตลอดว่าปอเป็นอะไร ปอไม่กล้าหวังหรอกว่าจะมีผู้ชายมารักปอจริงๆแล้วจะอยู่กะปอไปตลอดผู้หญิงดีๆหนะมาตั้งมากมายแต่ปอก็ดีใจนะที่ได้มาเจอป็อบ..ดีใจที่เราได้คบกัน.... ปอรักป็อบนะ......” เราคลายอ้อมกอดของป็อบแล้วหันมาพูดความรู้สึกจากใจเราให้ป็อบฟัง
“ ขอบใจนะที่ปอรักคนอย่างป็อบแต่จากนี้ไปปออย่ารักป็อบอีกเลยนะ... ป็อบไม่มีสิทธิ์รับความรู้สึกนั้นหรอก ” ป็อบพูด
“ ป็อบ... ดีแล้วละที่ป็อบเป็นลูกผู้ชายพอ....กล้าทำก็ต้องกล้ารับ....” เราพูด
“ อืม.... ปอ...ป็อบขออะไรเป็นครั้งสุดท้ายนะ” ป็อบพูด
“ อะ...” ทันทีที่เราอ้าปากพูดป็อบก็จูบปากเราทันทีจูบครั้งนั้นมันจูบที่อ่อนโยนและเป็นจูบครั้งสุดท้ายเหมือนเป็นการขอโทษจากป็อบที่ไม่มีสติจนปล่อยให้เรื่องร้ายๆนี้มันเกิดขึ้น
“ ป็อบรักปอนะ.. รักมากด้วยชอบใจนะที่ปอให้โอกาสป็อบ... ให้เราได้คบกัน” ป็อบพูดแล้วก็จูบที่หน้าผากเรา น้ำตาป็อบที่มันหยุดไหลไปกลับมาไหลอีกครั้ง
“ ป็อบกลับไปเคลียร์เรื่องทั้งหมดเหอะ... ไม่ต้องเป็นห่วงปอนะ... ยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกัน” คราวนี้กลับกลายเป็นเราที่ร้องไห้จนตัวสั่น.....
“ ปอ... ป็อบขอโทษนะ... สักวันปอจะเจอคนที่เค้าดีกว่าป็อบ... และเค้าจะไม่ทำให้ปอต้องร้องไห้อีก” ป็อบพูดแล้วเข้ามากอดเราไว้แน่น....
อ้อมกอดนี้ต้องจากเราไปแล้ว............ เค้าต้องไปมีครอบครัวไปมีชีวิตของเค้าและเธอ
อีกครั้งแล้วสินะ......... ที่เราต้องเจอกับการพลัดพราก... การลาจาก.... การเลิกกัน.........................
กอดอ้อมนี้ที่เคยอบอุ่น.........มันจะไม่มีอีกแล้ว...........................
เข้ามาแล้วก็จากไป...............
ทำไมกันนะ......... โชคชะตาถึงเล่นตลกกับเราอีกแล้ว.................
########################################################################
มาต่อให้แล้วนะ..........ปล่อยให้ค้างซะนาน........
อ่านแล้วคงจะผิดกับความคาดหมายใช่มะ......................
ตอนนั้นเราก็ไม่คิดเหมือนกันว่าจะเป็นแบบนี้.............................
นี่แหละชีวิตจริง................ มันถึงเป็นแบบนี้.....
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ อ่าวเส้า เรื่องมันเศร้านะ ขอบคุณมากคับ สนุก
หน้า:
[1]