[ซีรี่ย์ อาถรรพ์(เสียว)] เจ้าที่(๒)
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย sos007 เมื่อ 2019-3-30 12:57เรื่องบางเรื่อง ถูกเล่าจากปากสู่ปาก จากเรื่องจริงกลายเป็นเรื่องเล่า เรื่องเล่ากลายเป็นตำนานและจากตำนานก็ถูกบันทึกด้วยตัวอักษรจนกลายเป็นวรรณกรรม(คำเตือน : เนื้อหาของเรื่องถูกแต่งขึ้นมาจากความคิดของผู้เขียนเป็นส่วนใหญ่สาระและความสมจริงนั้นอาจหาได้ไม่มาก อย่างไรก็ตามเหตุการณ์ทั้งหมดที่ดำเนินในเรื่องนี้ไม่ควรเอาเป็นแบบอย่างอย่างยิ่ง)
๒. เจ้าที่(๒)
“ไม่เป็นไรๆพวกนายกลับเถอะ” ว่าแล้วก็ยืนขึ้นก่อนจะออกจากห้องพยาบาลพร้อมกันก่อนจะแยกกันไปคนละทางคู่รักฟ้าประทานเดินไปที่โรงรถส่วนผมแยกไปอีกทางที่เป็นที่ตั้งของศาลพระภูมิคู่กรณีและเจ้าทุกข์ในคดีก่อนหน้า เมื่อไปถึง คิ้วหนาๆก็ขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเพราะสิ่งที่เห็นตรงหน้า หายไป ทั้งเศษแก้วสีใสที่กระจัดกระจายทั่วฐานของตัวศาลทั้งน้ำอัดลมสีแดงกลิ่นหวานก็ด้วยหายไปหมดแล้วใครมาเก็บกวาดเค้าเห็นเหตุการณ์ก่อนหน้าไหมแล้วเราจะโดนความผิดอะไรบ้างเนี่ย แต่ความคิดต่างๆก็หยุดลงเมื่อนึกขึ้นได้ว่าแม่บ้านหรือไม่ก็ภารโรงคงมาทำความสะอาดแล้วนั่นสิ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ถึงจะคิดแบบนั้นก็ไม่ได้ช่วยให้ใจดวงน้อยลดความวูบโหวงแปลกๆลงรู้สึกไม่ดียังไงก็ไม่รู้แม้จะคิดไปว่าคงเป็นจิตสำนึกที่ดีที่เมื่อทำผิดแล้วต้องรับผิดชอบแต่...ไม่รู้สิช่างมันเถอะ เมื่อสงบจิตสงบใจได้บ้าง ก็หันหลังกลับเพื่อเดินไปโรงรถอันเป็นจุดหมายเดิมเมื่อสักสิบนาทีก่อนหน้า เมื่อร่างโปร่งในชุดนักเรียนชายเสื้อหลุดลุ่ยพร้อมกับกระดานวาดรูปแผ่นใหญ่เดินลับหายไปจากบริเวณก็มีลมวูบหนึ่งหอบพัดเอาสายของควันธูปสีเทาสายหนึ่งลอยไปยังที่ที่หนึ่งก่อนดาวฤกษ์สีแสดจะลับหายไปจากฟากฟ้าเมืองอมร ........................................................................................................................................................................................................................................................
เช้าอันมืดครึ้มด้วยเป็นช่วงแห่งวสันตฤดูผมมาโรงเรียนเป็นคนแรกอีกตามเคยสถานที่นัดพบสำหรับผมนั้นไม่มีหรอกเพราะผมไม่มีเพื่อน เด็กทุนกระจอกงอกง่อยอย่างผมก็เป็นธรรมดาที่จะถูกเหล่าคุณหนูทั้งหลายเมินหน้าหนีดังนั้น ที่อยู่ของผมในทุกๆเช้าก็คือห้องชมรมศิลปะที่ผมเป็นรองหัวหน้าอยู่ ที่ตั้งคือหลังโรงเรียน เพราะปัญหาหลายอย่างทั้งกลิ่นของสีหลากชนิดกับวัสดุการทำประติมากรรมต่างๆอีกทั้งเรื่องของความสะอาดก็เราเด็กศิลป์นี่นาเพราะเหตุนั้น พวกเราเลยถูกเนรเทศให้มาอยู่อาคารพละเก่า จะเรียกอาคารก็คงไม่ถูกซะทีเดียว เพราะนี่เป็นเพียงห้องเก็บอุปกรณ์กีฬาเมื่อครั้งอดีตเท่านั้นดีหน่อยก็ตรงความกว้างของเนื้อที่ทำให้สมาชิกกว่าห้าสิบคนของชมรมสามารถกลิ้งเล่นได้เมื่อคิดงานไม่ออก ห้องศิลปะจริงๆอยู่ตรงปีกขวาของโรงเรียนห่างจากห้องชมรมเราประมาณร้อยเมตรอาคารแบ่งเป็นชั้นๆเป็นที่สำหรับเรียนบ้างแสดงผลงานบ้าง และมีโรงละครเล็กๆอยู่ที่ชั้นห้าด้วย เป็นอาคารศิลป์จริงๆ ในห้องชมรมนี้มีวัสดุอุปกรณ์วางอย่างพยายามให้เป็นระเบียบที่สุดแต่มันก็เท่านั้นเด็กศิลป์ก็คือเด็กศิลป์เมื่อถึงเวลาทำงานก็อย่างหาถึงที่ว่างของห้องชมรมเราได้สร้างผลงานมาอย่างต่อเนื่องจากรุ่นสู่รุ่นชนะบ้างแพ้บ้างก็เป็นสีสันแต่มีงานโรงเรียนทีไรก็เรานี่แหละอย่างตอนนี้ที่ผมกำลังนั่งวาดแบบบนกระดาษแผ่นใหญ่อย่างขมักขะเม้นแบบที่ว่าคือแบบของแสตนเชียร์ที่ทางโรงเรียนจะต้องจัดทำให้เสร็จภายในเดือนนี้เพื่อเข้าร่วมงานกีฬาประจำปีที่จะจัดขึ้นในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้ามีผู้เข้าร่วมอีกห้าโรงเรียนรวมกับพวกเราเป็นหกแบบที่ว่าก็เริ่มตัดเส้นแล้วต่อไปก็เป็นการลงสีเพื่อเป็นแบบให้กับทางชมรมเชียร์ได้จัดการต่อไป ผมใช้เวลาในห้องชมรมไปกว่าหนึ่งชั่วโมง เมื่อเห็นเข็มนาฬิกาบนผนังห้องก็เริ่มเก็บของเข็มสีดำทั้งสองบอกเวลาเกือบแปดโมงเช้าแล้วหลังจากล็อคห้องเสร็จก็เดินไปบริเวณที่นักเรียนบางกลุ่มเริ่มเข้าแถวเพื่อรอกิจกรรมหน้าเสาธงต่อไป ผู้อำนวยการโรงเรียนอย่างมาสเตอร์ชินกรนั้นทั้งที่มาทำงานในตำแหน่งนี้ได้เพียงสามเดือนแต่กลับเป็นที่รักของนักเรียนมิสเตอร์ มิสซิสและมิสทั้งหลายรวมทั้งนักการภารโรงแม่บ้าน ยามหน้าประตูโรงเรียนเรียกได้ว่าแกเป็นที่รักของทุกคนเลยหละใจดีมีเมตตา แถมยังเคยเป็นครูพละอีกด้วย ถึงแม้อายุท่านจะขึ้นเลขสี่มาสักพัก แต่ทั้งหน้าตาที่ไม่บอกก็รู้ว่าตอนหนุ่มๆจะฮอตแค่ไหน แถมร่างกายที่สูงใหญ่สมกับอดีตครูพละที่เลื่อนขั้นขึ้นมาเป็น ผอ. ไม่แปลกที่มิสและมิสซิสหลายๆท่านจะเอามาพูดเป็นประเด็นขำๆในห้องเรียน เวลาทั้งวันหมดไปกับการเรียน เมื่อเวลาเดินมาถึงตอนเลิกเรียน ผมก็ไม่รอช้าที่จะตรงไปยังห้องชมรม แต่ทั้งที่มีทางไปตั้งหลายทาง ผมกลับเลือกไปทางที่เพิ่งเกิดเหตุเมื่อวาน ระหว่างทางแทบจะไม่มีใครผ่านมาสักคน หลายนาทีถึงจะมีรถครูที่กลับทางประตูหลังขี่ผ่านไปถึงแม้นี่จะเพิ่งบ่ายสองครึ่งแต่แดดที่ไม่ออกเลยทั้งวันแบบนี้ทำให้บรรยากาศดูวังเวงและหดหู่ถึงจะอินดี้แค่ไหนก็กลัวผีเป็นนะเว้ยข้างๆเป็นสถานที่เกิดเหตุเมื่อวานสภาพยังคงอยู่แบบเดิมไม่มีอะไรแปลกไปชายตามองเพียงแวบๆแล้วก็รีบเดินต่อทันทีไม่คิดเสียเวลาอยู่หน้าศาลพระภูมินานๆหรอกถึงมีคนบอกว่าผีไม่มีจริงหรือศาลพระภูมิเป็นเจ้าที่ที่ดีก็เถอะใครจะอยู่จ้องศาลพระภูมิก็ทำไปแต่ไม่ใช่ผมแน่ๆ ใช้เวลาตัดเส้นและลงสีไปได้เพียงสามสิบเปอร์เซ็นต์โทรศัพท์ที่ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ก็ส่งเสียงเตือนว่าได้เวลากลับหอแล้วล็อคห้องชมรมเรียบร้อยก็หันหลังกลับตัดสินใจอยู่นานก็เลือกได้ว่าจะกลับทางเดิม หากจะออกทางประตูหลังก็คงต้องอ้อมไปไกลเพราะป้ายรถเมล์อยู่หน้าโรงเรียนอีกทางก็คืออาคารวิทยาศาสตร์ที่ตอนเย็นๆแบบนี้ประกอบกับเสียงลือเสียงเล่าอ้างต่างๆที่เคยได้ยินนั้นเริ่มเข้ามาบั่นทอนใจน้อยๆให้หวาดหวั่นต่อสิ่งลี้ลับเอาวะ อย่างน้อยๆศาลพระภูมิก็คงช่วยเราได้ เดินต่อไปโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีอะไรรออยู่ และนั่นมันจะเปลี่ยนชีวิตของรักษ์ไปตลอดกาล...
...สวัสดีครับ(คลานมากราบแทบเท้าผู้อ่าน)หลังจากตรากตรำกับการสอบและไฟนอลเวิร์คมาร่วมสองสัปดาห์ผมก็นอนแห้งๆอยู่สองวันเต็มแต่เมื่อเปิดคอมกลับพบว่ามันไม่ปกติ(น้ำตาซึม)สุดท้ายก็เข้าร้านที่เจ้าของเรียกชื่อผมถูกด้วย(ไปบ่อยแค่ไหนคิดดู)พอวันนี้ไปรับมาก็เสียบแฟลชไดร์ปุ๊ป เปิดเวิร์ดปั๊ปแล้วก็เอามาลงในนี้นี่แหละครับ(ยิ้มแห้ง)มาพูดเรื่องนิยายบ้างตอนนี้ผมก็ขอเกริ่นให้เห็นบรรยากาศของโรงเรียน(เรื่องที่แล้วใส่ไว้น้อยมาก)ยังคงไม่มีีฉากอย่างว่าตามเคย(ไม่ถนัดเลยครับ)แต่ตอนหน้ามีแน่นอนครับ(ยิ้มแห้ง)ผมจะทยอยอัพลงเรื่อยๆนะครับ(จะหมดสต๊อกแล้ว)รู้สึกว่าทอล์คจะยาวกว่านิยายแล้ว(เกาแก้ม)งั้น...เอาไว้เจอกันใหม่นะครับ...
ขอบคุณมากเลยครับ จะเกิดไรขึ้นกับรักษ์กันเนี่ย น่าจิดจาม รอติดตามครับ ขอบคุณครับ รอติดตาม รอติดตามตอนต่อไปนะครับ ลุ้นจะมีอะไรเกิดขึ้น มากมาย ขอบคุณครับ. รอติดตามว่าเกิดอะไรขึ้น คิดถึงคนแต่งนะครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณที่กลับมาต่อครับ ขอบคุงครฟ ขอบคุณมากครับผม รอตอนต่อไป