เรื่องของเบนซ์ ตอนที่ 17
เรื่องของเบนซ์ตอนที่ 17ป่านนี้เบนซ์ของผมจะอยู่ที่ไหน จะทำอะไรอยู่นะคำนี้กึกก้องในใจของผมอยู่ตลอดเวลาเมื่อไปถึงบ้านคุณปู่ผมนั่งซึมคิดถึงเบนซ์มันคิดถึงมากแบบสุดๆ เลยครับ
“บอลคิดถึงบ้านใช่มั้ย” พลเดินมาถามผมผมร้องไห้อีก
“เราเข้าใจนะแต่นายต้องทำใจบ้างดิเราต้องพอใจกับสิ่งที่มันเป็นในวันนี้นะ ทำใจนะ” พลกอดผม
“ไอ้น้องบอลเราไปอาบน้ำกันเถอะนะ” พลดึงผมให้ลุกขึ้นแล้วเราก็ไปอาบน้ำกันครับพลหยอกล้อผมอยู่ตลอดจนผมเริ่มยิ้มได้
“เราไปวิ่งออกกำลังกายกันเถอะ”
“พลไปวิ่งไกลมั้ย”
“ไม่ไกลหรอก” ผมก็ต้องไปกับพล
“เอ๊ะวันนี้เพื่อน ไม่เห็นมาเลย” พลมองหาเพื่อนแต่ก็ไม่มีใคร
“มันคงมืดแล้วมั้งพล” ผมออกความเห็นเพราะจะทุ่มหนึ่งแล้ว
“ไม่หรอกปกติเพื่อนก็มาวิ่งกันแบบนี้ทุกวันยังไม่กลับหรอก” พลยังไม่เลิก พลมองหาและพาผมวิ่งตามหาเพื่อนตรงนี้เป็นเป็นสนามโรงเรียนครับ ก็มีคนยังออกกำลังกายอยู่หลายคนแล้วผมก็ได้ยินเสียงคุยกันเอะอ่ะเมื่อไปถึงโรงยิมร้าง
“เฮ้ยเจอแล้วอย่า เสียงดังนะบอล” พลพาผมย่องเข้าไปแอบดูตามต้นเสียงที่ได้ยินพลก็ปีนไปจ้องมองที่ช่องระบายอากาศผมอยู่ข้างล่างนั่งฟังเสียงเขาคุยกัน
“ไอ้ห่าเอ้ย มึงเล่าซะกูไม่มีอารมณ์เลยว่ะ”
“โถ่ก็กูดูมาแบบนี้กูก็เล่าได้แค่นี้”
“ไอ้บ้าหนัง X มันดีทุกเรื่องแต่มึงเล่าไม่ได้อารมณ์เอง”
“ใช่จริงของมึงนะถ้าที่บ้านกูดูหนัง X ได้กูไม่ต้องมาง้อให้มึงเล่าให้ฟังหรอก”
“ขอโทษด้วยนะที่พวกมึงไม่มีความสามรถอย่างกูกูอิสระโว้ย”จากนั้นก็มีเสียงหัวเราะเสียงพวกเขาหยอกล้อกัน
“โอ้ย หมดอารมณ์แล้วว่ะกลับกันเถอะอยู่ไปก็เซง” พลรีบโดดลงมาจากถังสีที่เขาเหยียบอยู่
“บอลตามเรามา” ผมก็วิ่งตามพลเข้าทางประตูมืดมากครับมองอะไรไม่ค่อยเห็นเลย
“กูมาแล้วไอ้พวกกระหายทั้งหลาย” พลตะโกนบอก
“ไอ้พล มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ หายไปตั้งสองวัน”
“กูไปต่างจังหวัดมา” พลตอบโอ้โฮครับผมเหม็นไปหมดได้กลิ่นเจ้าโลกคลุ้งไปหมดสงสัยพวกนี้กำลังเล่นว่าวกัน
“อ้าวแล้วนั่นมึงพาใครมาล่ะ”
“ญาติกูเองป่ะออกไปข้างนอกกันเถอะ” พลชวนเพื่อนไปข้างนอก
“อยู่นี่แหละขาดมึงพวกกูอัดอั้นเลยว่ะช่วยพวกกูหน่อย”
“วันนี้กูขอก่อนเถอะ พวกมึงก็อะไรนักหนากะอิแค่เล่นว่าวก็แอบไปทำบ้านใครบ้านมันก็จบเรื่อง”ผมพอตีความเข้าใจว่าวัยรุ่นกลุ่มนี้เขาคงเรียนรู้เรื่องเซกซ์กับพลนั่นแหละ
“เออพรุ้งนี้มึงต้องมานะ”
“เออกูสัญญา” แล้วผมก็เดินนำหน้าออกนอกโรงยิมเพราะกลิ่นเหม็นคาวทำให้หายใจลำบากมากพอถึงด้านนอกพลก็พาเพื่อน ๆ นั่งคุยกันเรื่องต่าง ๆ ผมก็นั่งฟังเขาอยู่แต่นั่งห่างมากผมมองเห็นตู้โทรศัพท์อยู่ริมถนนห่างจากตรงที่เรานั่ง
“พลนายมีเศษตังค์ไหม” ผมยืนขึ้นขอกับพล
“ไม่มีอ่ะ บอลจะทำไมหรอ”
“ช่างเถอะ” ผมก็นั่งลง
“นายจะเอาไปทำไมหรอ เรามีนะ” เสียงเขาทำให้ผมนึกถึงเบนซ์มากครับเพราะเป็นคำพูดที่อบอุ่นอาจเป็นเพราะผมคิดถึงเบนซ์มาก
“ช่างเถอะครับ ไม่เป็นไร” ผมตอบเขาด้วยความเกรงใจแล้วเขาก็เดินมาหาผม
“อ่ะเราให้นาย” เขามาใกล้ ๆ แล้วยื่นตังค์ให้ผม
“ขอบคุณคับ” ผมก็ยิ้มให้เขาแล้วผมก็บอกพลว่าผมจะไปโทรศัพท์
“เฮ้ยตั้มไปเป็นเพื่อนบอลหน่อย” ตั้มคนที่ให้เศษตังค์ก็ตามผมมาเมื่อไปถึงผมก็ดีใจมากผมรีบเข้าตู้โทรศัพท์กดโทรทันที
“ดีครับบ้านอาจารย์อราดาครับ”เป็นเสียงเบนซ์
“เบนซ์” ผมพูดคำเดียวผมก็ร้องไห้มันพูดอะไรไม่ออก
“บอล เรารอบอลทั้งวันเลย แล้วนายก็โทรมาจิง ๆ ด้วย” เบนซ์ท่าจะดีใจมากผมรีบเช็ดน้ำตาหยุดร้องไห้
“เราถึงได้สักพักแล้วเราคิดถึงนายมากเลยนะ”
“เช่นกันบอลเรารักบอลมากเลยนะ อย่าเปลี่ยนไปนะ”
“ไม่มีทางเราจะไม่เปลี่ยนไปเด็จขาด”
“บอลต้องอดทนนะ นายหน้าตาดีมีเสน่ห์ใครก็ชอบนายอย่าไปใจอ่อนนะเราน่ะนอนไม่หลับแน่เรากลัวนายไปมีคนอื่น”
“ไม่บอลจะไม่เป็นอย่างนั้นบอลสัญญา”
“สัญญานะครับเบนซ์เองจะรอวันที่เราจะอยู่ด้วยกัน” เสียงเบนซ์ร้องไห้ผมก็ต้องเสียใจเมื่อเงินหยอดตู้ผมจะหมด“เบนซ์เงินเราจะหมดแล้วไว้วันหลังเราโทรมาใหม่นะ” ยังไม่ทันได้ยินเสียงเบนซ์เลยสายก็ตัดก่อนผมก็สบายใจขึ้นมาหน่อยอย่างน้อยผมก็รู้ว่ามีเบนซ์คนหนึ่งที่รักและคิดถึงผม ผมเดินออกจากตู้ผมก็เห็นตั้มนั่งรออยู่เมื่อตั้มเห็นผมตั้มก็ยืนขึ้นแล้วเดินนำหน้าพาผมไปหาเพื่อนที่นั่งคุยกันอยู่
“เรากลับกันเถอะว่ะ กลับบ้านกลัวโดนด่าจังวันนี้” เพื่อนคนหนึ่งกล่าวก่อนจะลุกแล้วเดินหนีไปทางใครทางมัน
“บอลพวกนี้บอลอย่าไปสนิทพวกมันให้มันมากนะ”
“อ้าวทำไมหรอ” ผมสงสัย
“พวกนี้มันติดยาเสพติดนะแต่มีดีอยู่คนเดียวที่ไม่ติดอะไรเลย”
พลพูดผมก็พอดูออกว่าต้องเป็นตั้มแน่ๆดูท่าเขาเรียบร้อยมาก เ มื่อกลับถึงบ้านผมกับพลก็โดนดุนิดหนึ่งที่กลับค่ำเขาทานข้าวกันหมดแล้วเหลือเราสองคนที่ยังไม่ทานอาหารก็หมดไม่เหลือ
“มันเป็นกฎของบ้านถ้ามาทานข้าวไม่ทันก็ต้องอดแบบนี้แหละ แต่อย่าห่วงระดับเราไม่มีอดป่ะเราไปทานนอกบ้านกัน”เป็นกฎแรกของบ้านที่ผมได้เรียนรู้ มันน่าเสียวใส้เหลือเกินนี่ขนาดวันแรกผมก็เจอแล้ว พลก็พาผมเดินไปร้านขายอาหารตามสั่ง
“กินสิ อย่าคิดมากนายต้องฝึกความอดทนเอาไว้ถ้าเราไม่อยู่แล้วนายต้องรู้จักเอาตัวรอดให้ได้”พลคงเป็นห่วงผม
“นายจะย้ายเมื่อไหร่ไปที่ไหน”
“เราจะย้ายไปอยู่ชลบุรี คงจะก่อนเปิดเทอมนี้” ผมรู้สึกกลัวมากเพราะที่บ้านนี้มีคนอยู่กันมากลูกคุณปู่ก็ห้าคนที่ยังอยู่ในบ้านหลานอีกหลายคนครับเมื่อพลย้ายออกจากบ้านผมก็ไปเรียนที่โรงเรียนใหม่ไม่ใกลจากบ้านนักผมก็ เริ่มตื่นเต้นที่จะได้ไปโรงเรียนแห่งใหม่เมื่อผมไปถึงโรงเรียนผมก็ไปเจอตั้มเขากำลังยืนรอใครไม่รู้ที่หน้าประตู ผมกับตั้มเราเคยเจอกันครั้งเดียวตั้งแต่วันที่ผมขอตังค์เขา
“หวัดดีนายรอใครอยู่หรอ”ผมยิ้มทักทาย
“รอนายอยู่ นายก็มาจริงๆ ด้วย” ตั้มยิ้มทักทายผมตั้มเป็นคนขาวมากตัวสูงโย่งยิ้มตั้มจะสดใสมากครับ ดูดีที่สุดก็ที่คิ้ว คิ้วตั้มเหมือนเอามาแปะเอาไว้เข้ากับตาชั้นเดียวที่ใสปิ๊งผมไม่รักเขาหรอกแต่ชอบเวลาที่ได้เห็นตั้มมันอบอุ่นยังไงบอกไม่ถูกวันนี้ผมได้เห็นตั้มชัดๆ ผมอึ้งอยู่นานก็หาเรื่องคุยกับเขาต่อ
“รอเราหรอ”
“อืม นายไม่ยอมมาออกกำลังกายเลยนะ”ที่ผมไม่ไปเพราะพลเตือนผมตั้งแต่วันนั้นผมเลยไม่ไปอีกเลย
“ต่อไปเราจะไปทุกวันนะ”
“อ่ะเศษตังค์เราเก็บไว้ให้นาย” ผมตกใจเลยครับเพราะเต็มกระปุกใสๆ ที่เขาเอาถือมาด้วย
“เยอะจังเราไม่กล้าเอาหรอก”ผมก็ทำท่าเกรงใจ
“เอาเหอะเราก็เสียใจสิอุตส่าห์เก็บให้นาย” ผมเลยต้องรับเงินตั้มแล้วเราทั้งสองก็เดินไปภายในโรงเรียน วันนี้ผมก็เริ่มชีวิตใหม่อีกครั้งแต่ก็ยังผวาอยู่เหมือนกันในบางครั้งผมเหมือนกับคนบ้าเวลาที่ออดดังตอนเที่ยงผมรีบวิ่งลงจากห้องเรียนไปที่โรงอาหารตั้งใจจะไปหาเบนซ์ ผมลืมไปว่าตอนนี้เราอยู่กันคนละที่แต่โชคดีที่ตั้มวิ่งตามทุกครั้งตั้มจะถามเสมอว่าผมวิ่งหาใครผมต้องโกหกว่าวิ่งหาตั้ม
-------------------- จบตอนที่ 17 --------------------
EP นี้จะดูสั้นๆ ไปหน่อยนะครับ ไว้ว่างๆ ผมจะรีบมาอัพเพิ่มให้อีกน๊า :D
ทุกอย่างลงตัว ขอบคุณนะครับ เศร้าอ่ะ นอย ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ว่ะ
ขอบคุณคับ ขอบคุณมากครับ ตั้มเหรอ งืม ๆ ขอบคุณนะครับ ขอบคุณครับบ ขอบคุณครับ. ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ยิ่งอ่านยิ่งเพลินอ่ะ มาเล่ามาเร็ว ๆ นะ ขอบพระคุณ สงสารบอลจัง
หน้า:
[1]
2