เรื่องของเบนซ์ ตอนที่ 18
เรื่องของเบนซ์ตอน 18***ขณะที่เพื่อนๆ อ่านเรื่องนี้ผมอยากให้เพื่อนๆ ลองฟังเพลง“อีกฝั่งของท้องฟ้า” ของวงไอน้ำนะครับ มันเข้ากับบรรยากาศและความรู้สึกของผมตอนนี้มากๆ ***“แม่ แม่ บอกผมสิที่บ้านเกิดอะไร” ผมเร่งเมื่อรู้ว่าเหตุการณ์ไม่ดีแน่แล้วแม่ค่อยกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่งเครือ
“บอลแย่แล้วลูก….” “แม่ครับบอกผมมา”ผมตะโกนเสียงดังจนตั้มเขามาเคาะประตูถาม
“บอลทำใจนะลูกเบนซ์ถูกรถชน” ผมช๊อคเลยครับมือไม้ผมสั่นไปหมดผมค่อยตั้งสติถามแม่อีกครั้ง
“แล้วเบนซ์เป็นอะไรมากมั้ยครับ” ผมไม่อยากเหลือเกินที่จะได้ยินอะไรไปมากกว่านี้แต่ผมก็ต้องรู้ให้ได้
“ยัง ไม่รู้เลยว่าจะรอดหรือเปล่า อยู่ห้อง ICU มาอาทิตย์กว่าแล้วยังไม่ฟื้นเลย” ผมรีบวางสาย ตัวผมอ่อนไปหมดผมยืนพิงตู้โทรศัพท์แล้วผมก็ล้มลงกับพื้นเอามือกุมหน้าจนตั้มวิ่งเข้ามา“บอล บอลกนายเป็นอะไรหรือป่าว”เสียงของตั้มร้องเรียกแล้วเข้าไปดึงแขนผมให้ผมลุกขึ้นและออกจากตู้โทรศัพท์พอมาถึงด้านนอกผมก็ตะโกนเสียงดังลั่นตั้มเอามือมาอุดปากผมไว้ “บอลนายอย่าร้องนายมีเรื่องอะไรบอกเราได้นะบอล อย่าร้องแบบนี้อีกนะเชื่อเราสิ”
ผมก็หยุดร้องแต่เรื่องที่เกิดมันก็ทำให้ผมไม่หายครั่งผมมองเห็นต้นไม้ ผมก็ไปวิ่งชนอย่างแรงผมอยากเจ็บให้มากกว่าเบนซ์เจ็บตั้มก็ยังวิ่งไปดึงผมเอาไว้ตัวตั้มเล็กกว่าตัวผมเยอะจึงไม่สามรถดึงตัวผมไว้ได้ผมบ้ามากครับในวันนั้นผมเอาตัวของผมไปวิ่งชนทุกอย่างที่ขวางหน้าผมอยากเจ็บอยากเจ็บให้มากกว่าที่เบนซ์เจ็บนานมากที่ผมทำคนมามุงดูผม มุงดูผมบ้า และมองดูตั้มกอดตัวผมไว้เพื่อห้ามไม่ให้ผมบ้าครั่ง “บอลเราไม่อยากให้นายทำแบบนี้นายต้องอยู่เพื่อนคนที่นายรักนะ”
“คนที่เรารักเหรอ ไม่มีแล้ว นายรู้มั้ยคนที่เรารักตอนนี้อยู่ในห้อง ICU”
“บอลนายมันบ้า คนอยู่ห้อง ICU ไม่ใช่ว่าเขาตายแล้วเปอร์เซนเขารอดมีมากเขาอาจจะรอดก็ได้นะเชื่อเรา กลับบ้านเถอะ”
“ใช่จริงของนายเบนซ์อาจจะรอด ใช่เบนซ์อาจจะรอด”ผมก็เริ่มบ้าอีกครั้งขณะที่ผมเดินกลับบ้านผมเพ้อคำนี้ตลอด เบนซ์อาจจะรอดเมื่อกลับไปถึงบ้านคุณปู่คุณย่าท่านก็เป็นห่วงผมมากที่เห็นตัวผมเป็นแผลแต่คนอื่นเขาก็สมน้ำหน้าท่านถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมผมก็ไม่ตอบ ท่านก็เลยสรุปเอาเองว่าผมมีเรื่องชกต่อยกัน
“คุณปู่ครับผมขอกลับไปเยี่ยมบ้านได้มั้ยครับ”
“เอ็งจะกลับไปทำไม กลับไปหาใครที่นั่นไม่มีใครให้คิดถึงอีกแล้ว”
“มีครับ ผมมีเพื่อนที่ผมคิดถึงเขาไม่สบายหนักผมอยากกลับไปเยี่ยมเพื่อนครับ” ผมร้องห่มร้องไห้อยากให้ท่านอนุญาต
“ก็ได้แต่อย่าไปนานเดี๋ยวจะเสียการเรียน” ท่านหยิบเงินให้ผมห้าพันผมก็ไม่ยอมอาบน้ำ ผมรีบเก็บของใส่กระเป๋าออกเดินทาง เมื่อถึงหน้าบ้านน้องชายกับน้องสาวพ่อที่ไม่ค่อยจะถูกกับผมก็มาดักรอ“มึงไปแล้วไม่ต้องกลับมาอีกนะมึงควรที่จะไปเหมือนพ่อของมึง”ผมรู้ดีว่าเขาหวงสมบัติเพราะส่วนที่เป็นของพ่อผมคุณปู่เตรียมจะยกให้ผมอาสองคนนี่ก็ไม่อยากให้ตั้งแต่ผมมาอยู่อาก็หาทางด่าว่าแกล้งผมอยู่ตลอด คงอยากบีบให้ผมออกจากบ้านผมจึงไม่ตอบถ้าผมเลือกได้ผมก็จะไม่มาที่นี่อีกผมรีบกลับบ้านใจของผมอธิฐานอยู่ตลอดเวลาว่าขอให้ผมได้พบเบนซ์อีกครั้งถ้าผมได้พบเบนซ์คราวนี้ ผมจะไม่ยอมให้อะไรต้องพรากผมหนีจากเบนซ์อีกอย่างเด็จขาดในที่สุดก็ถึงนครพนมจนได้ผมยังไม่กลับบ้านผมรีบไปที่โรงพยาบาลเพื่อไปตามหาเบนซ์“ขอโทษครับมีคนป่วยอายุประมาณ17มั้ยครับ” ผมต้องหยุดพูดพักเหนื่อยก่อนจนพยาบาลถาม
“คนป่วยชื่ออะไรคะ”
“รัชนนท์ครับ”
“อ๋อมีค่ะ แต่ยังไม่ถึงเวลาเข้าเยี่ยมนะคะ ต้องรออีก2ชั่วโมง”
“คนไข้อาการเป็นยังไงบ้างครับ”ผมลุ้นอยากให้พยาบาลตอบว่าอาการของเบนซ์กำลังจะดีขึ้นแต่แล้วก็......
“คนไข้อาการหนัก อาทิตย์กว่าแล้วป่านนี้ยังไม่รู้สึกตัวค่ะ” ได้ยินคำนี้ ผมเข่าผมอ่อนเดินแทบไม่ได้ ผมรีบเดินตามหาห้องที่เบนซ์อยู่ถึงแม้ว่ายังไม่ถึงเวลาเข้าเยี่ยมก็ไม่เป็นไร ขอเพียงให้ผมได้อยู่หน้าห้องแอบมองเขาก็ยังดีและแล้วผมก็ไปถึงห้องของเบนซ์ผมได้ไปแอบมองอย่างที่ต้องการ ใจผมเริ่มคุยกับตัวผมเองถึงคราวเราแล้วหรือที่เศร้าเหมือนในหนังเมื่อก่อนผมเห็นเหตุการณ์นี้แต่ในหนัง แต่วันนี้มันกับเกิดขึ้นกับผมเองผมไม่อยากเชื่อเลยว่ามันจะเกิดขึ้นกับผม ภาพเบนซ์ปรากฏอยู่ต่อหน้า ดูไม่ออกเลยว่าเป็นเขาร่างกายพันด้วยผ้าทั้งหมดนอนนิ่งเงียบผมก็แทบจะขาดใจในตอนนั้นเสียให้ได้ภาพที่เราเคยได้อยู่ร่วมกันผิดใจกันดีกันเล่นกันหยอกกันมันหวนมาให้ผมได้ทบทวนอีกครั้งผมก็ไปนั่งร้องไห้อยู่ที่เก้าอี้คนเดินผ่านไปผ่านมาก็มองผม เขาอาจจะว่าผมบ้าก็เป็นได้แต่ผมไม่แคร์อะไรทั้งนั้นในตอนนี้
“บอลลูกมาถึงเมื่อไหร่ลูก” แม่เห็นผมก็กอดแล้วแม่ก็ร้องไห้เสียใจ
“บอลเบนซ์ต้องหายใช่ใหมลูก เบนซ์ต้องหายใช่ไหม” ผมก็พยักหน้า ผมรู้ว่าตอนนี้แม่กำลังบ้า เหมือนที่ผมบ้าอยู่
“บอลเราต้องหาทางช่วยเบนซ์นะ” พ่อพูดกับผมท่านคงคิดมากแต่คำพูดนี้ทำให้ผมคิดขึ้นมาได้ว่าในโลกนี้มีอำนาจลึกลับอยู่
“ผมคิดออกแล้วครับแม่ผมจะไปธาตุพนม”
ผมพูดจบผมก็รีบวิ่งขึ้นรถสามล้อ ในสมองผมตอนนั้นผมคิดได้ว่าผมต้องกลับบ้านตากับยาย ไปเอารถมอไซด์ของผมขี่ไปธาตุพนมเพื่ออธิฐานให้เบนซ์หายรถสามล้อก็พาผมไปที่บ้านตายายไปถึงผมรีบวิ่งเข้าบ้าน
“ตาครับกุญแจรถอยู่ไหนครับ” ผมรีบถามหากุญแจรถผม
“รถใครแกถามถึงรถอะไร”เสียงเข้มของคุณตาถามผม ผมรีบตอบ
“รถมอไซด์ครับ”
“รถมอไซด์ขายแล้วอีกอย่างก็ไม่ใช่รถมึงนี่”พูดจบคุณตาก็เดินเข้าบ้านผมก็ยังดื้ออยู่วิ่งไปจับแขนคุณตาหวังจะขอร้องให้พาไธาตุพนม
“คุณตาครับคุณตาพาผมไปธาตุพนมหน่อยครับผมขอร้อง”
“ไอ้บ้า แกนี่มันเรื่องมากกลับไปได้แล้วตาบอกแล้วไงว่าไม่ให้มาที่นี่อีกอย่ามาอ้อนวอนอะไรอีกเลยแกอยากไปก็ไปเองสิ”ท่านสะบัดแขนของผมผมก็รีบวิ่งออกจากบ้านผมเสียใจมากเกินที่จะกล่าวออกมาให้ท่านผู้อ่านได้รับรู้ถึงความรู้สึกของผมในตอนนั้นได้ผมวิ่งออกตั้งแต่จากบ้านไปถนนใหญ่กว่า 5 กม.ไปขึ้นรถโดยสารธาตุพนมใช้เวลานานมากกว่าจะถึง เพราะอยู่ห่างจากบ้านผมมาก พอไปถึงผมก็ไปอธิฐานตั้งใจอย่างแน่วแน่ ผมอธิฐานมากกว่าร้อยรอบผมค่อยเดินออกมาหารถโดยสารกลับเข้าเมือง คิดน้อยใจมากที่คุณตาท่านทิ้งผมจริงๆทำไมท่านไม่ยอมสงสารผมบ้างเมื่อถึงตัวเมืองก็ค่ำพอดีผมก็นั่งรถกลับไปที่โรงพยาบาล กลับไปที่หน้าห้องเบนซ์อีกทั้งคืนผมร้องไห้จนหลับตื่นมาก็ร้องไห้จนแม่กับพ่อของเบนซ์ท่านมาอุ้มผมขึ้นรถกลับบ้านท่านหาอะไรให้ผมทาน
“ทานอะไรก่อนนะลูก ดูลูกหน้าซีดหมดแล้ว”
“บอลลูกหายไปไหนมาทั้งวัน” พ่อถามผมด้วยความห่วงหน้าผมตอนนี้คงจะมอมแมมน่าดู
“ผมไปธาตุพนมมาครับ ผมไปอธิฐานให้เบนซ์หาย” สองคนท่านก็ร้องไห้ซึ้งใจ
“ขอบคุณนะลูกจะไปทำไมไม่ให้พ่อพาไปล่ะ”
“ช่างเถอะครับผมไปเองได้” ผมตอบท่าน
“แล้วจะกลับบ้านคุณยายไหม” พ่อถามผมทำให้ผมกลัวว่าพ่อจะไล่ผมอีกคน ผมเลยบอกความจริงแก่ท่าน
“ผมไปมาแล้วครับ ท่านไล่ผมคุณพ่อคุณแม่อย่าไล่ผมไปนะครับขอผมอยู่ที่นี่ซักพักนะครับ ผมไม่มีที่ไปแล้ว”ท่านทั้งสองก็กอดผมแล้วปลอบผม“พ่อกับแม่เข้าใจ ลูกไม่ต้องไปหรอก ลูกอยู่ที่นี่แม่ไม่มีทางไล่บอลเด็ดขาด” ผมเริ่มอุ่นใจขึ้นมากครับเมื่ออาบน้ำเรียบร้อยผมก็อยากไปโรงพยาบาลอีกแต่ท่านทั้งสองก็ห้ามผมเอาไว้ท่านว่าเช้าค่อยไปผมเลยต้องเข้าห้องนอน นานสองเดือนที่ผมไม่ได้มาห้องเบนซ์ผมก้าวเข้าไปในห้องกลิ่นหอมของห้องเขาก็ยังเหมือนเดิม ผมก็เปิดไฟสิ่งที่ผมเห็นต่อหน้า ตอนนี้คือเสื้อผ้าที่ผมลืมไว้ตั้งนานมากแล้วตั้งแต่คบกันใหม่ๆมันอยู่บนที่นอน ถูกพับอย่างเป็นระเบียบผมเดินไปดูของที่เราเคยใช้ด้วยกันยังคงอยู่ครบทุกอย่าง ในหมอนเหมือนมีอะไรสักอย่างผมก็เลยเอาหมอนออกรื้อดูพบสมุดเล่มหนึ่งผมรีบหยิบเอามาอ่านดูในนั้นเต็มไปด้วยข้อเขียนความในใจตั้งแต่เราเริ่มรู้จักกันคำขอโทษตอนที่เราทะเลาะกันคำคิดถึงตอนที่เราจากกันทุกคำที่เขียนมีวันที่บันทึกไว้อย่างดี ผมเอาสมุดมากอดมันทั้งซึ้งทั้งเจ็บ คุณผู้อ่านครับท่านที่อ่านเรื่องของผมทุกคน ขอให้ท่านจงมีแต่ความสุขให้พบแต่ความราบรื่นทุกประการ อย่าได้เป็นเหมือนผมนะครับขณะที่ผมเขียนอยู่นี้น้ำตาผมร่วงหล่นอยู่ตลอดเวลาผมเจ็บเหลือเกินที่ต้องนึกถึงวันนี้อีกครั้งถึงมันจะผ่านมาแล้วเกือบสองปีแล้วแต่แผลนี้มันยังไม่หายแต่ผมก็ภูมิใจที่ผมยังจำทุกเหตุการณ์นี้ได้ดีติดตามตอนต่อไปนะครับ ขอบคุณมากครับที่อยู่เป็นเพื่อนผมในคืนนี้
-------------------- จบตอนที่ 18 ---------------------
สวัสดีปีใหม่ไทย และ สุขสันต์วันสงกรานต์ ๒๕๖๒
ขอให้เพื่อนๆ เล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน เดินทางกลับไปหาครอบครัว กลับไปคนรัก หรือจะเดินทางไปไหนมาไหน ขอให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ :D ปล.เมาไม่ขับกันนะครับ!!! วันนี้ผมเองก็จะเดินทางกลับบ้านที่ขอนแก่นแล้วเหมือนกัน ใครจะไปเล่นที่ถนนข้าวเหนียวบ้าง นัดเจอกันได้นะครับ :D
ไว้เจอกันใหม่หลังสงกรานต์นะครับ บ๊ายบาย {:4_98:}
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ง่ะเส้า
ขอบคุณคับ ขอบคุณมากครับ สิบกว่าปีละสินะ เร็วจัง ขอบคุณ_ครับ ขอบคุณครับบ ขอบคุณครับ. ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ยิ่งอ่านยิ่งเพลินอ่ะ มาเล่ามาเร็ว ๆ นะ ขอบคุณ จิตตกเลยกู ไม่เคยเชื่อเลยว่าความรักแท้มีอยู่จริง ขอบคุณคับ
หน้า:
[1]
2