เรื่องของเบนซ์ ตอนที่ 21
เรื่องของเบนซ์ตอนที่ 21พี่กอร์ฟก็พาผมเดินหาน้องชาย“เอ้ไอ้กิมมันไปไหนของมันนะเห็นทานข้าวเสร็จแล้วหายไปเลย”พี่กอร์ฟก็ตามหากิม ก็ไปเจอกิมนั่งเหงาอยู่ริมสระน้ำ
“เป็นไรไอ้ตี๋” อ้อผมลืมบอกว่าพ่อของพี่กอร์ฟเป็นคนจีนสองพี่น้องนี่ก็เลยเกิดมาไม่เหมือนกัน กิมเลยหน้าตี๋ไปทางพ่อ
“แกเป็นไรไอ้ตี๋ ไอ้เจ๊กลาว” พี่กอร์ฟชอบว่ากิมแบบนี้ตลอดเพราะไม่ว่าจะเป็นหุ่นหรือหน้าตาต่างกันฟ้ากับดิน
“ผมรู้สึกเซงๆ อ่ะพี่ตั้งแต่ไอ้พลไปผมไม่มีเพื่อนเล่นเลยอ่ะ”
“ไอ้บ้าเอ้ย แล้วดูพี่ดิเคยมีเพื่อนมั้ยล่ะ พี่ไม่เคยมีเพื่อนเลยตั้งแต่พี่ป็นเด็กแล้วพี่ยังอยู่ได้เลยไม่เห็นจะเดือดร้อน” จริงครับพี่กอร์ฟไม่เคยมีเพื่อนสนิทเลยแกอยู่ของแกคนเดียว
“เอ็งต้องทำใจมั่งสิตั้งใจเรียนอย่าไปสนใจเรื่องเพื่อนให้มันมาก”
“มันเซงๆ อ่ะพี่ไม่รู้จะทำอะไร”ผมรู้ว่ากิมคงจะอยากเล่นว่าวกับเพื่อนๆ เหมือนที่ผ่านมา
“น้องบอลอยู่เป็นเพื่อนมันหน่อยมันจะตายห่าแล้ว พี่จะไปธุระผมเลยต้องอยู่กับกิม
“กิมนายช่วยพาเราไปหาเพื่อนหน่อยสิเราอยากเจอมันมาก”
“ที่ไหนล่ะ” ผมก็เลยบอกสถานที่ให้กับกิม แล้วกิมก็เรียกให้คนขับรถพาเราไปที่บ้านพี่กอร์ฟมีทุกอย่างครบ เพราะเขารวยมากครับ เวลาจะไปไหนมาไหนตากิมก็จะเป็นคุณหนูแต่พี่กอร์ฟจะไม่ค่อยยุ่งกับใครพี่เค้าจะดูแลตัวเองทุกอย่าง
“จอดตรงนี้ครับ” เมื่อถึงสนามบอลที่ตั้มกับผมเคยวิ่งออกกำลังกาย ผมลงจากรถแล้วผมก็มองหาตั้มกิมก็ลงมากับผมเหมือนกัน
“หาใครอ่ะบอล” กิมคงสงสัย
“หาเพื่อน” ผมก็เริ่มเกรงใจกิมกับคนขับรถมากเลยบอกให้เขากลับก่อนกิมก็ขอไปหาเพื่อนต่อ ค่อยจะกลับมารับผมตอนเย็นผมก็เลยนั่งรอที่เก้าอี้ไต้ต้นไม้เพราะผมอยากจะมาลาตั้มผมก็นั่งรอผมรู้สึกง่วงนอนมากเพราะเมื่อคืนนี้ทั้งคืนผมไม่ได้นอนเลยครับผมก็เลยเอนหลังจะหลับตรงนี้เลยผมก็นอนคิดถึงความดีของตั้มที่ดีต่อผมมาก ตั้มเป็นเพื่อนคนเดียวของผมตั้งแต่ผมมาอยู่ที่นี่ คอยเอาเศษตังค์ให้ผมตลอดและยืนเป็นเพื่อนผมตอนที่ผมโทรคุยกับเบนซ์บางครั้งเป็นชั่วโมงนานแค่ไหนตั้มก็จะรอผมตลอดผมใกล้จะหลับผมก็รู้สึกเหมือนเบนซ์มานั่งข้างๆผมแล้วเอามือสำผัสที่ใบหน้าผมตอนนั้นผมกำลังจะหลับมันเหมือนกับความฝันเหมือนมีมือนุ่มๆ มาลูบที่ใบหน้าของผมผมรู้สึกสบายมากๆเลยผมก็ดีใจที่ตัวเองจินตนาการถึงเบนซ์ได้เหมือนมากแต่ก็รู้สึกเหมือนจริงมากผมก็เลยค่อยๆลืมตาดูอ้าวนี่ตั้มมาตอนไหนไม่รู้ผมดีใจมากที่ได้เจอตั้ม“ตั้มเรามารอนายตั้งนานแล้ว”ผมลุกขึ้นนั่ง ผมกอดเพื่อนที่แสนดีของผมแน่นสุดผมอยากบอกว่าเบนซ์ของผมอาการเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ
“บอลนายกลับมาวันไหน” ตั้มถามผมดูเหมือนตั้มดีใจมาก
“รู้มั้ยเบนซ์เขาไม่เป็นไรแล้วอาการของเบนซ์เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว” ผมไม่ตอบคำถามที่เขาถาม
“หรอยินดีด้วยนะ” ตั้มท่าทีเปลี่ยนไป
“ตั้มเราจะไม่อยู่ที่นี่แล้วนะ” ตั้มหันหน้ามาแล้วแววตาที่สัยปิ๊งของตั้มก็เริ่มเปลี่ยนเป็นความเศร้าในทันทีผมรู้สึกไม่สบายใจ
“นายล้อเราเล่นใช่ไหม”ตั้มน้ำตาคลอแต่ก็ยังยิ้มให้ผมอยู่
“เปล่าเรามาลานายนะ” ผมก็พยายามพูดให้ตั้มเข้าใจ
“นายไม่ไปได้ใหมเราอยากให้นายอยู่ที่นี่เรียนที่นี่นะ” น้ำตาตั้มเริ่มร่วงออกมา ผมทำตัวไม่ถูก
“ตั้มเรารู้นายคิดถึงเรา เราก็คิดถึงนายเหมือนกันนะ”
“นายใจดำหว่ะทำมัยนายต้องไป”ดูท่าตั้มเริ่มทำใจได้บ้างแล้ว
“ไม่ไปไม่ได้เราต้องไปนายจะโกธรเราก็ได้นะตั้มนายดีกับเรามากรู้ไหมเรายังไม่ทันได้ตอบแทนความดีนายเลย” ผมรู้สึกว่าผมเอาเปรียบเพื่อนคนนี้มาก
“ช่างเถอะเราก็ได้มามากแล้ว”ผมก็สงสัยว่าได้ตอนไหน
“ได้ตอนไหนตั้มเรายังไม่ทำอะไรให้นายเลยนะ”
“ก็ทุกวันที่นายคุยกับเรานายเป็นเพื่อนเราไง เราไม่ต้องการอะไรนอกจากความเป็นเพื่อน”ผมก็เข้าใจว่าตั้มเป็นคนที่แคร์ คำว่าเพื่อนเอามากๆ
“เฮ้ย! นาย ใช่ว่าความเป็นเพื่อนของเราจะมีแค่นี้นะ เราจะเป็นเพื่อนกันอีกนานนะจนชีวิตจะหาไม่” ตอนนี้ตั้มไม่ร้องแล้ว
“แน่นะบอล”ตั้มเช็ดน้ำตาแล้วหันมายิ้ม
“เออก็แน่สิวะ ถึงกายจะห่างกันแต่ใจเราจะใกล้กันนะเพื่อน” ผมก็แสดงความเป็นเพื่อนอย่างเต็มที่ครับ“ป่ะเราจะพานายไปเลี้ยงข้าวเนี่ยบ่ายแล้ว” ตั้มมักจะเสียสละแบบนี้เสมอไม่ว่ากินอะไร ตั้มจะเป็นคนจ่ายตลอด
“ไปกินกันที่ไหนหรือ” ผมถามตั้มเพราะไม่อยากไปไกล
“ไม่ไกลหรอก ทำไมหรอ”
“เรากลัวกิมมารับเราก่อนนะดิ กลัวมันมาแล้วหาเราไม่เจอ”
“อ๋อกิมญาตินายน่ะหรอ” ตั้มคงรู้จักกิม
“ช่ายน้องพี่กอร์ฟไง” เสียงตั้มอ๋อแสดงว่ารู้จักดีจากนั้นตั้มก็เดินไปซื้อเอาข้าวกล่องขนมและน้ำถือมาซะล้นมือเลยครับ ผมล่ะซึ้งใจกับนายคนนี้มากแล้วเราก็มานั่งทานกันอย่างอร่อยหลายวันแล้วที่ผมทานอะไรไม่ลงแต่วันนี้ผมกินทุกอย่างจนหมดเกลี้ยง
“เราชอบก็ตอนที่นายกินนี่แหละบอล” ผมมองหน้าเขาจริงๆแล้วผมกินมูมมามมากถ้าอยู่กับเพื่อนแต่ผมก็ยังแพ้เบนซ์ครับผมก็ยิ้มให้ตั้ม เพราะผมไม่มีอะไรจะให้
“บอล นายรู้ไหมเรามีอย่างหนึ่งที่เหมือนนายมาก” ผมจ้องหน้าตั้มด้วยความอยากรู้
“อะไรหรอตั้ม” ผมยังเคี้ยวขนมอยู่
“เรา เป็นเด็กกำพร้าไม่มีทั้งพ่อทั้งแม่เหมือนนาย” ผมทั้งดีใจทั้งสงสารตั้มผมรีบกอดตั้มในความรู้สึกตอนนี้เหมือนผมเจออะไรที่โดนใจที่สุด น้ำตาผมที่แห้งเหือดร้องไห้มาโดยตลอดตอนนี้ก็ไหลออกอีกครั้งผมปลื้มมากที่ผมได้เจอคนที่เป็นเหมือนผมผมไม่รู้สึกเดียวดายอีกแล้ว ผมปล่อยมือจากตั้มผมจับใหล่ทั้งสองข้างของตั้มแล้วผมก็พูดให้กำลังใจเขา “ตั้ม นายต้องสู้ชีวิตต่อไปอย่ายอมแพ้ สู้สู้นะเพื่อน” คิดไปคิดมาผมก็รู้สึกอบอุ่นใจมากครับที่คุณผู้อ่านหลายท่าน ให้กำลังใจด้วยคำว่าสู้สู้นะบอลต้องขอบคุณมากนะครับที่เป็นกำลังใจให้ผม “เราจะสู้เราจะเป็นเหมือนนายนายสู้ชีวิตเก่งมากๆเลยนะ”ตั้มคงสืบประวัติผมจากพลก็เลยรู้ว่าผมเป็นเด็กกำพร้า
“นายเศร้าหรือนายดีใจวะ ทำไมน้ำตาหล่น”
“อ้าวแล้วนายอ่ะร้องไห้ทำไม” ผมถามตั้มบ้าง
“ดีใจสิ” ตั้มตอบผมแล้วก็ยิ้ม
“เราก็เหมือนกัน เราจะบอกนายให้นะว่าความเป็นเพื่อนเราตอนนี้สมบูรณ์แล้ว”ผมตอบตั้มด้วยความรัก(รักแบบเพื่อนครับ)
“เรารักนายนะ นายมีอะไรเดือดร้อนนายบอกเรานะบอล” ผมพยักหน้ารับคำ ตั้มทำให้ผมค้นพบคำว่าเพื่อน นี่หรือคือเพื่อนตาย
“ว้าเซงจังเลยกิมมารับนายแล้ว” ผมรู้สึกน้อยใจที่ผมต้องกลับบ้านผมไม่เหตุผลพอที่จะอยู่กับเพื่อนคนที่เป็นเพื่อนที่ดีของผมผมต้องมองหน้าตั้มด้วยความคิดถึง
“ตั้มเราต้องไปแล้วนะ พรุ่งนี้เราต้องเดินทางกลับนครพนมแล้วไม่รู้เมื่อไหร่เราจะได้เจอกัน” ผมก็จ้องหน้าตั้มผมจะมองให้เต็มอิ่ม
“มันต้องมีสิบอล แล้วเราจะได้เจอกัน” ตั้มพูดตอนนี้ทำให้ผมสบายใจยิ่งขึ้นเราลากันจับมือกันแล้วผมก็ก้าวขึ้นรถ ตั้มยิ้มให้ผมจนผมไปได้ลับตา“นายคนเนี้ยหรอเพื่อนบอล”กิมถามผม“อืม”
“มันนิสัยดีมันก็เป็นเหมือนบอลนะ”ผมรู้ว่ากิมจะพูดว่าเด็กกำพร้าผมก็เลยว่าก่อน
“นายเจอเพื่อนนายไหมกิม” ผมถามกิมเพื่อที่จะให้เราสนิทกันมากขึ้นเพราะตลอดมาผมยังไม่สนิทกับกิมเลย
“ไม่เจอเลยไม่รู้พวกมันไปไหน” กิมบ่นลำพึงลำพัน
“นายมีเพื่อนเยอะมะ”ผมถามกิมรู้ว่าเขามีเพื่อนเยอะแต่ถาม
“เยอะแต่ไม่ค่อยมีคนดีๆหรอก” กิมเขาบ่นออดๆ
“บอลนายอยู่กับพี่กอร์ฟพี่กอร์ฟไม่ดุนายหรอ”กิมถามน่าสงสัยจัง
“เปล่านะไม่ดุเราเลย ก็ธรรมดา” ผมตอบตามจริง
“นายโชคดีว่ะ ทีกะเราพี่เขาดุมาก ไปไหนไม่ค่อยให้เราไปด้วยหรอกเหมือนไม่มีพี่เลย”กิมบ่น
“ไม่จริงมั้งน้องก็คือน้องพี่กอร์ฟไม่คิดแบบนั้นหรอก” ผมพยายามพูดปลอบใจกิม
“ไม่จริงหรอก แต่ช่างเถอะนะพี่กอร์ฟก็ไม่เคยทำร้ายเราเพียงแต่พี่ไม่รักเราแค่นั้นเองมีบอลนี่แหละที่พี่กอร์ฟพูดด้วย ขนาดไอ้พลหรือญาติทุกคนพี่กอร์ฟไม่เคยคุยด้วยเลยนะแกไม่ชอบเด็ก”ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมคนที่เก็บตัวเจ้าระเบียบอย่างพี่กอร์ฟถึงรักผมได้กลับถึงบ้านพี่กอร์ฟก็ยังไม่กลับผมก็ไปนอนรอพี่เขาในห้องวันนี้ผมกับกิมทานอาหารก่อนเรียบร้อยตอนเย็นไม่ต้องลงมาทานอีกผมจึงเอาเวลาที่มีอยู่นอนพัก ตื่นมาอีกทีก็เช้าแล้วพี่กอร์ฟปลุกผมให้ตื่นเพราะพี่กอร์ฟจะพาผมไปส่ง
“ไปอาบน้ำเร็วเข้าอาบพร้อมพี่เราจะได้รีบไปกันพี่ต้องทำตามสัญญาที่ให้ไว้กับเบนซ์”
“พี่ใจดีจังนะครับ” ผมรู้สึกว่าพี่กอร์ฟใจกว้างไม่เห็นเหมือนที่กิมมันพูดเลย“บอลจำไว้นะพี่รักบอลมากพี่ไม่รู้มาก่อนว่าพี่มีญาติที่น่ารักแบบนี้เราน่าจะเกิดมาเป็นพี่น้องกันจริงๆเราจะได้อยู่ด้วยกัน”
“ผมคงจะคิดถึงพี่ถ้าผมไปอยู่ที่โน่น” ผมก็คิดถึงจริงๆเพราะพี่กอร์ฟช่วยผมมาตลอด
“พี่จะไปหานายบ่อย ๆ นะเรื่องบ้านก็ยังไม่ได้จัดการ พี่คงต้องได้ไปกับคุณแม่คงไปหานายอีกหลายรอบล่ะ”จากนั้นพี่กอร์ฟก็พาผมเดินเข้าห้องน้ำอาบน้ำ แต่ก็เหมือนเดิมครับผมต้องเป็นที่ระบายความใคร่ให้พี่กอร์ฟเหมือนที่ผ่านมา ผมไม่รู้ว่าทำไมพี่เขาถึงไม่ยอมเลิกทำแบบนี้กับผมสักที หลังจากที่สำเร็จความใคร่แล้วผมก็เลยตัดสินใจถามพี่กอร์ฟ
“พี่ครับพี่เลิกทำกับผมแบบนี้ไม่ได้เหรอ” ผมตกใจมากผมกลัวพี่กอร์ฟจะโกธรผม
“ทำไมถามแบบนี้” หน้าพี่เขาเริ่มขรึม
“พี่ก็รู้ว่าผมมีอะไรกับเบนซ์” ผมก้มหน้าคุยต่อไป
“แล้วไงอีก พี่ก็บอกแล้วไงพี่ไม่แคร์”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นผมกลัวพี่จะไม่ปลอดภัยเรามีอะไรกันไม่เคยใช้ถุงยางเลยนะครับเบนซ์ก็ไม่เคยใส่พี่ไม่น่าจะมาเสี่ยงกับพวกผมนะครับ”ผมหาเหตุผลมาเพื่อให้พี่กอร์ฟเลิกแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลอะไร
“พี่ไม่กลัวหรอกพี่พร้อมที่จะตายกับนายสองคนแต่พี่มองดูแล้วเบนซ์กับบอลก็ไม่ได้มั่วนี่เราคงไม่ติดโรคจากใครมั้งเลิกพูดเรื่องนี้เถอะพี่รักน้องมากนะบอลไม่เคยมีน้องบอลไม่รู้หรอกว่าความรักแบบนี้มันเป็นยังไง”
จากนั้น พี่กอร์ฟก็กอดผมจูบผมพร่ำแต่คำรักรักรักแล้วก็เล่นเสียวกันรอบที่สอง เอ้อ..ผมก็อ่อนใจเรื่องระหว่างผมกับพี่กอร์ฟคงจะยืดยาวต่อไปแน่ๆผมก็เลยตัดใจไม่คิด จนได้เวลาเดินทางกลับนครพนมผมต้องตื่นเต้นอีกครั้งเมื่อฝันของผมจะเป็นจริงผมเริ่มคิดวางแผนชีวิตของผมขณะนั่งรถกลับเพราะต่อแต่นี้ไปผมจะต้องอยู่ตามลำพังชีวิตของผมจะต้องเป็นผมลิขิตมันเองจะสุขจะทุกข์มันก็ขึ้นอยู่กับผม
-------------------- จบตอนที่ 21 --------------------
วันนี้ขออัพให้ 3 EP. นะครับ ชดเชยวันหยุดยาวที่ผ่านมา
ไว้เจอกันใหม่วันจันทร์นะครับ บ๊ายบาย จุ๊บๆ {:6_192:}
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ วงวารตั้ม
ขอบคุณคับ ขอบคุณมากครับ อันที่จริงคนเราต้องยืนบนขาตัวเองตามลำพังอยู่แล้ว
บอลแค่เร็วหน่อยแค่นั้น
อันนี้เหมือนเคยบอกละครับ ขอบคุณนะครับ ขอบคุณครับบ ขอบคุณครับ. ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ยิ่งอ่านยิ่งเพลินอ่ะ มาเล่ามาเร็ว ๆ นะ ขอบคุณ
หน้า:
[1]
2