รักยิ้ม
รักยิ้ม..........ของคนมีลักยิ้ม^^สงสัยอยู่เหมือนกันว่า....บางคนมีลักยิ้ม....ทำไมต้องมีบางคนที่ไม่มีลักยิ้ม?
แล้วคนมีลักยิ้มทำไมถึงมองเห็นลักยิ้มตอนที่ยิ้ม?
เวลายิ้มแล้วน่าดู....
แล้วคนที่มีลักยิ้มบางคนทำไมถึงไม่ชอบยิ้มล่ะ?
................
ถามไปก็เท่านั้น....ไม่ค่อยจะอยากค้นหาคำตอบสักเท่าไหร่เลยเรา- -"
ถามอะไรบ๊องๆแบบนี้ชาติไหนกันนะถึงจะเอนท์ติดมหาวิทยาลัยกะใครเขา??
ที่ถามแบบนี้.....อาจเป็นเพราะมองรอยยิ้มของผู้คนมาจนชิน.....รอยยิ้มของตัวเองมันไม่ค่อยน่าดูน่ะสิ- -
ไม่ใช่เพราะผมฟันหลอนะ....ที่ไม่น่าดูเพราะมันขรึมจนเป็นนิสัยเสียแล้ว...จะยิ้มแต่ละทีเห็นจะยากเพราะกระดากอายเหลือเกิน- -
อย่างสนุกสนานเบิกบานใจที่สุดของผมก็ตอนที่ขำอะไรๆที่มันตลกนั่นแหละ...เพื่อนฮาบรมฮาขี้แตก!แต่ผมก็ฮาสุดๆได้แค่ระบายยิ้มออกมาชนิดว่ากลัวแย้มปากแล้วเห็บหมัดจะร่วงหล่นหนีหายยังไงยังงั้น- -"
มีอาการเซ็งตัวเองเป็นบางเวลา
แต่ก็ดีนะ........มันเท่ก็ตรงที่มีฉายาว่าเจ้าชายเย็นชานี่แหละ- -
แต่มันก็ไม่ดีเลย....ที่บรรยากาศดีๆจะต้องหดหู่ราวกับฤดูใบไม้ร่วงที่แสนโดดเดี่ยวเมื่อผมเข้าไปร่วมแจม- -
ผมขึ้นชื่อว่าตัวกร่อย.........จริงๆ.....เบื่อหน่ายตัวเองชอบกล
ยิ่งเวลาเพื่อนยิงมุขมา.....หวังจะฮาให้ขี้แตก...ต้องกลับมาแป้กเพราะผมรับมุขซะงั้น- -เวงกำ- -
เป็นกรรมของนายขุนพล- -"แท้ๆ
ขอบคุณครับ
chapter 4
"ขุนพล!...ดีจังที่เจอตัว..พอดีฉันได้แนวข้อสอบมาแล้ว.."เป็นนินจาเพื่อนสาวต่างโรงเรียนที่หมากอยากจะเจอนักเจอหนา....จนต้องรบเร้าผมให้ไปนัดบอด- -"
เธอพยายามหาเรื่องชวนคุยกับผมโดยเอาเรื่องการติวมาอ้าง....แต่จะทำยังไงได้ล่ะ...ผมเก่งวิชาเดียว...นอกนั้นตก!- -"
นินจาลากผมเข้าร้านกาแฟจนได้!...เธอเริ่มเอาเรื่องข้อสอบมาพูด...ผมไม่ค่อยชอบนัก...รอยยิ้ม!
ตอนนี้ผมไม่ชอบรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นและยินดีของพี่นัดเลย!
มันบ่งบอกชัดเจนว่าไม่ว่าผมจะคบหากะใครก็ตามพี่นัดไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยเลย!
"วิชาคณิตศาสตร์คำณวนพวกนี้มีแต่สูตรเต็มไปหมดเลย...จะติวยังไงกันล่ะเนี่ย.."นินจาโพล่งขึ้นมาราวกับว่าเธอกังวลใจกับการติวที่จะมาถึงนี้...ทั้งๆที่เธอเก่ง ฉลาดและไร้ที่ติ!
ผมไม่ค่อยชอบผู้หญิงก็เพราะอย่างนี้นี่เอง- -"
ตอนม.ต้นละแสบสุด!
ทำตัวเป็นอริกับผม แกล้งสารพัด!
สุดท้ายก็มาบอกรักตอนเรียนจบ- -"
มันมีประโยชน์อะไร?..ก็ผมจดจำแต่แรงแค้นเท่านั้น- -
และตอนนี้ผู้หญิงอย่างนินจาก็มาแบบสวยเพอร์เฟ็ค
ดูเธอจะพยายามมากที่จะเข้าหาผมอย่างมีชั้นเชิง- -...น่าเบื่อ!
มันมีประโยชน์อะไร?....ที่จะคอยบังคับจริตวางตัวต่อหน้าผม??
ตลอดเวลาที่นั่งคุยกันผมรอจังหวะเลี่ยงออกมา....จนได้! ตอบกระทู้ KhunpoL ตั้งกระทู้
chapter 3
ความทรงจำแสนจะช้าเหมือนม้าน้ำว่ายน้ำของผมนั้นกำลังประมวลผลเสร็จสิ้นได้ว่า....ผมเคยเจอทิกเกอร์มาก่อน!
เมื่อสัปดาห์ที่แล้วในร้านกาแฟ
ลูกค้าที่สั่งกาแฟถ้วยนึงแล้วเอาแต่นั่งเล่นเน็ตฟรี!....หนำซ้ำยังไปโดยที่ไม่ยอมจิบกาแฟสักจิบ!!
เขาเป็นคนที่ดึงดูดสายตาของผมมาก แต่...เขากลับไม่มีรอยยิ้ม!
"ทีหลังไม่ต้องมาหาฉันนะฉันจะไปหานายเองรู้มั๊ย?"โชกุนไม่พูดเปล่ายังใช้มือจับหัวทิกเกอร์ไปด้วยซึ่งเจ้าของหัวนั้นปัดมือของเขาออกไปอย่างไม่ใยดี
"อย่าเอาแต่ใจนักซี่...สัญญาว่าจะไปรับกลับบ้านด้วยกัน"โชกุนกัดฟันลงทุนทุ่มเท
ผมมองดูท่าทีที่ไม่เกรงใจฟ้าดินอิฐหินปูนทรายของคู่รักก่อนจะถอดใจ
พบเจอแต่คนมีเจ้าของแล้ว...ตลอดเลย!
ผมจึงเหตัวเองไปทำเวรประจำวันตามยถากรรมT^T.....เริ่มจากการจัดเก้าอี้ก่อนละกัน- -"
"ทำเวรคนเดียวหรอขุนพล?"โชกุนถามทั้งๆที่เห็นผมยืนหัวโด่อยู่โทนโท่...มันคนว่าที่เห็นอยู่นี้สิบๆคนรึงายยย???
และผมเองก็คิดว่าสายตาของโชกุนน่าจะถามผมว่า...มีจิตสำนึกสาธารณะทำเวรกะใครเขาด้วยหรอ?มากกว่า- -"
"อือ...จะช่วยทำใช่ไหม?งั้นก็ขอบคุณมากนะ...ฝากด้วยละกัน....เอาให้สะอาดเรี่ยมเลยนะ..ให้สมกะเป็นเวรรับผิดชอบของฉันเลยนะ...ไปละ.."ผมตบไหล่โชกุนก่อนจะเดินตัวปลิวไปอย่างสบายใจ
โชคดีเป็นบ้า!ที่อยู่ดีๆก็มีคนอยากทำเวรให้^^
แต่แล้วความอารมณ์พอใจนั้นมันก็วูบดับลงไปเมื่อผมเดินมาถึงร้านกาแฟ...เรื่องพี่นัดกรูเข้าหัวผมอีกครั้ง!
คำพูดของเพื่อนผมมันช่างรุมเร้าให้ผมรู้สึกเจ็บปวดทุกเมื่อเชื่อวัน- -"
ใครกันนะบอกว่าคนประเภทอย่างผมเกิดมาเพื่อเป็นเทวดาเลือกได้- -"ไม่จริงอ่ะ- -"
ตอบกระทู้ KhunpoL ตั้งกระทู้
ขอบคุณครับมาต่อเร็วๆนะครับอยากอ่านนะครับ อิอิขอบคุณนะคราบจบยังหว่าาต่อเรวๆๆนะ ขอบคุนจ้า{:5_146:}{:5_136:}
chapter 2
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย KhunpoL เมื่อ 2011-5-22 22:55เหล่าเพื่อนของผมไม่กล้าเข้าหาผมในช่วงที่อารมณ์ร้อนผมจึงได้ยืนอ้างว้างอยู่ในห้องคนเดียว!!
เวรทำความสะอาดห้องก่อนกลับบ้านนี่หว่า- -"......พวกมันหาเรื่องอู้จนได้!!
ผมไม่รู้จะสรรหาคำใดด่ามันดี- -
ผมเป็นประเภทที่พูดน้อยแต่...ต่อยจริงๆ..ทางที่จะรักษาเพื่อนไว้ก็คือผมจะต้องเป็นฝ่ายนิ่งให้มากรู้จักควบคุมตัวเองให้มาก- -
พลันสายตาผมก็มองไปที่คนที่ยืนตรงประตูอีกบาน!!
เขายืนนิ่งราวกับไม่มีวิญญาณแล้วหันมามองหน้าผมอย่างช้าๆโดยที่ไม่มีวี่แววของอารมณ์ความรู้สึกใดใด- -
คนหรอนั่น?....ผมคิดในใจ
"โชกุนอยู่ไหม?..."เขาเอ่ยปากถามหาหัวหน้าห้องของห้องผมด้วยน้ำเสียงเนือยๆ
"มันเลิกเรียนแล้ว!ไม่มีใครอยู่- -...แต่หัวหน้าห้องน่าจะอยู่ที่ห้องประชุม"ผมบอกเขาไป
เขามองหน้าผมนิ่งไม่ยอมหลบสายตาจนผมต้องเป็นฝ่ายหลบไป
คนบ้าอะไรวะ?ตายด้านเป็นบ้า!
ผมพิจารณารูปร่างหน้าตาของเขาแล้วจัดว่าตรงสเปค!
หน้าตาแสนสวย แต่ไร้รอยยิ้ม!!
"ทิกเกอร์! นายมาทำอะไรที่นี่??"โชกุนวิ่งกระหืดกระหอบมา
"ฉันมาหานายนั่นแหละ!ถามอะไรซื่อบื่อ!"ทิกเกอร์ที่ยืนห่างจากผมไม่กี่เซ็นต์นั้นพูดภาษาไทยสำเนียงแปร่งขึ้นทุกขณะ- -"สงสัยเขาเป็นลูกครึ่งลูกเสี้ยวละม๊ง- -"ดูจากสีผิวที่ขาวจน.....- -"
chapter 1
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย KhunpoL เมื่อ 2011-5-22 22:54ชีวิตของผมมันก็ไม่มีอะไรที่หวือหวานัก- -
และแม้แต่ความรัก...ผมก็ยังไม่แสดงออก- -"
แต่ที่แน่ๆก็คือเพื่อนๆซนเป็นลิงของผมทุกตัวสนใจเรื่องความรักของผมมากที่สุด- -
เพราะรสนิยมของผมมันแปลก!
เอ...จะว่าไปยุคสมัยใหม่แบบนี้เขาไม่เรียกกันว่าแปลกแล้วนะครับ- -ประเภทชมรมอนุรักษ์ไม้ป่า...เดียวกัน......มีกันทั่วไป- -
ผมรักผู้ชายยิ้มเก่งอยู่คนหนึ่ง!
แต่เขาเป็นคนที่มีเจ้าของแล้ว...เพื่อนๆมักจะลอบมองดูความรักของผมอย่างสนใจเสมอ- -ทั้งๆที่ปากบอกว่าเอียน...เลี่ยน...หรืออยากจะอ้วก- -
พี่นัด น้องชายเจ้าของร้านกาแฟที่ผมทำงานประจำเสาร์-อาทิตย์ เป็นผู้ชายเรียบร้อย ยิ้มเก่ง พูดเพราะ และสวยมาก....
ผมไม่เถียงว่ารูปลักษณ์ภายนอกที่ดูสวยน่ารักแบบหญิงสาวของพี่นัดมันบังตาให้ผมหลงรักง่ายๆแบบไม่เกี่ยงว่าจะเป็นเพศอะไร- -....หรือเพราะผมเกิดมาเพื่อชอบแบบนี้เองก็ไม่รู้- -"
คนอย่างพี่นัดดึงดูดผมอย่างน่าประหลาด...ยิ่งใกล้ยิ่งเพิ่มพูนความรู้สึกให้มันรุนแรงขึ้นทุกขณะ
บางครั้งผมก็ลืมไปว่า..พี่นัดมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว!!
เด็กม.ปลายอย่างผมคงไม่มีปัญญาหาเลี้ยงพี่นัดให้สุขสบายอย่างลูกชายโครงการบ้านจัดสรรคนนั้นหรอก- -"....และที่สุดแล้วความรักของผมคือความสุขแค่เพียงพบหน้า เพียงแค่ใกล้ชิดกับพี่นัดในที่ทำงานเท่านั้น....
ช่างไม่เข้าเสียจริง- -
"ขุนพล...แกจะไม่ไปติวพิเศษกะพวกผู้หญิงใช่มะ?"หมากเพื่อนที่แสนสนิทของผมพยายามบังคับให้ผมไปติว- -"มันเป็นกึ่งๆนัดบอดกับเพื่อนสาวต่างโรงเรียนด้วยซึ่งต้องไปให้ครบแก๊งค์
"อือ..ฉันต้องทำงาน- -"ผมเอางานมาอ้างแต่หมากมันก็รู้ทันว่าผมห่วงอย่างอื่นมากกว่างาน
"ใช่ซี๊...แกไม่สนผู้หญิง...แต่ถ้าแกไม่ไปก็ชวดทั้งกลุ่มเลยนะเว้ย!ยัยนินจาหัวหน้ากลุ่มนัดแกเป็นหลักนะ..และอย่าริเล่นตัวว่าหล่อ..เขานัดแกเพราะแกสมองทื่อ...ช้ากว่าคนอื่นๆเว่ยยังไงๆแกก็ต้องไป...ถึงไม่สนผู้หญิงแต่แกก็ต้องสนใจการสอบเข้ามหาลัยเดียวกันกะพวกฉัน- -อย่าปล่อยให้ตัวเองโง่ดักดานไปจนตายนะเว่ย"หมากพูดเหมือนจะดูดี- -"
"แต่..."
"อย่า...."ครานี้หมากอ้อนวอน
"ยังไงๆพี่นัดก็ไม่สนใจแกหรอกเขามีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้ว..."หมากไฟเขียวเรื่องความรักผมมาโดยตลอด...ให้กำลังใจผมดีจัง- -
"ฉันรู้ดี..."ผมรู้สึกแน่นในอกที่เพื่อนเตะหัวใจซ้ำๆอยู่ร่ำไป ถ้าทนไม่ไหวอยากจะตั๊นท์หน้าเพื่อนก็ควรเดินหนีจะดีที่สุด
"ตกลงไปนะ..."โบโซ่เพื่อนอีกคนเดินมากำชับผมซึ่งเขาก็ยืนทื่อเมื่อทักผมแล้วเจอใบหน้าที่เฉยเมย...
"มันเป็นอะไรของมันวะ?"โบโซ่หันไปถามหมาก
.............
บทนำ- -
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย KhunpoL เมื่อ 2011-5-22 22:52ยังไม่แนะนำตัวละครหุ่นเชิดเลยครับ- -
พระเอก....แน่นอนว่าจะต้องเป็นคนที่เขียนเรื่องนี้....- -....คนที่หัวเราะไม่คือยิ้มก็ไม่เหมาะ- -"....ต้องขุนพลเลยครับ.....คนๆนี้ดื้อเงียบ...กวน...เงียบ ชอบคนยิ้มเก่งๆชอบคนร่าเริง ชอบที่ๆคนเยอะๆ โดยส่วนตัวแล้วเป็นคนซีเรียส จริงจัง และเหงาลึกๆ
นางเอก.......ต้องนี่เลย- -"เจ้าสาวแสนหวีดสยอง- -....ชอบอะไรมักไม่ได้อย่างนั้นจริงๆดังคำโบราณ- -ขุนพลชอบคนยิ้มเก่งแต่นางเอกโคตะระนิ่งๆหน้าตาย....ยิ้มไม่เป็นยิ่งกว่า!!
ชื่อเสียงเรียงนามคือ"ทิกเกอร์"เสือยิ้มยากของโรงเรียน- -
เศร้าละงานนี้.....เพราะขรึมกันทั้งคู่- -.........คนเขียนก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้อ่ะ...(ก็มันเป็นไปแล้วง่ะ- -")
หน้า:
[1]