รักยิ้ม

KhunpoL

รักยิ้ม..........ของคนมีลักยิ้ม^^

สงสัยอยู่เหมือนกันว่า....บางคนมีลักยิ้ม....ทำไมต้องมีบางคนที่ไม่มีลักยิ้ม?

แล้วคนมีลักยิ้มทำไมถึงมองเห็นลักยิ้มตอนที่ยิ้ม?

เวลายิ้มแล้วน่าดู....

แล้วคนที่มีลักยิ้มบางคนทำไมถึงไม่ชอบยิ้มล่ะ?

................

ถามไปก็เท่านั้น....ไม่ค่อยจะอยากค้นหาคำตอบสักเท่าไหร่เลยเรา- -"

ถามอะไรบ๊องๆแบบนี้ชาติไหนกันนะถึงจะเอนท์ติดมหาวิทยาลัยกะใครเขา??

ที่ถามแบบนี้.....อาจเป็นเพราะมองรอยยิ้มของผู้คนมาจนชิน.....รอยยิ้มของตัวเองมันไม่ค่อยน่าดูน่ะสิ- -

ไม่ใช่เพราะผมฟันหลอนะ....ที่ไม่น่าดูเพราะมันขรึมจนเป็นนิสัยเสียแล้ว...จะยิ้มแต่ละทีเห็นจะยากเพราะกระดากอายเหลือเกิน- -

อย่างสนุกสนานเบิกบานใจที่สุดของผมก็ตอนที่ขำอะไรๆที่มันตลกนั่นแหละ...เพื่อนฮาบรมฮาขี้แตก!แต่ผมก็ฮาสุดๆได้แค่ระบายยิ้มออกมาชนิดว่ากลัวแย้มปากแล้วเห็บหมัดจะร่วงหล่นหนีหายยังไงยังงั้น- -"

มีอาการเซ็งตัวเองเป็นบางเวลา

แต่ก็ดีนะ........มันเท่ก็ตรงที่มีฉายาว่าเจ้าชายเย็นชานี่แหละ- -

แต่มันก็ไม่ดีเลย....ที่บรรยากาศดีๆจะต้องหดหู่ราวกับฤดูใบไม้ร่วงที่แสนโดดเดี่ยวเมื่อผมเข้าไปร่วมแจม- -

ผมขึ้นชื่อว่าตัวกร่อย.........จริงๆ.....เบื่อหน่ายตัวเองชอบกล

ยิ่งเวลาเพื่อนยิงมุขมา.....หวังจะฮาให้ขี้แตก...ต้องกลับมาแป้กเพราะผมรับมุขซะงั้น- -เวงกำ- -

เป็นกรรมของนายขุนพล- -"แท้ๆ

daisuke338

ขอบคุณครับ

KhunpoL

chapter 4

"ขุนพล!...ดีจังที่เจอตัว..พอดีฉันได้แนวข้อสอบมาแล้ว.."เป็นนินจาเพื่อนสาวต่างโรงเรียนที่หมากอยากจะเจอนักเจอหนา....จนต้องรบเร้าผมให้ไปนัดบอด- -"

เธอพยายามหาเรื่องชวนคุยกับผมโดยเอาเรื่องการติวมาอ้าง....แต่จะทำยังไงได้ล่ะ...ผมเก่งวิชาเดียว...นอกนั้นตก!- -"

นินจาลากผมเข้าร้านกาแฟจนได้!...เธอเริ่มเอาเรื่องข้อสอบมาพูด...ผมไม่ค่อยชอบนัก...รอยยิ้ม!

ตอนนี้ผมไม่ชอบรอยยิ้มที่แสนอบอุ่นและยินดีของพี่นัดเลย!

มันบ่งบอกชัดเจนว่าไม่ว่าผมจะคบหากะใครก็ตามพี่นัดไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยเลย!

"วิชาคณิตศาสตร์คำณวนพวกนี้มีแต่สูตรเต็มไปหมดเลย...จะติวยังไงกันล่ะเนี่ย.."นินจาโพล่งขึ้นมาราวกับว่าเธอกังวลใจกับการติวที่จะมาถึงนี้...ทั้งๆที่เธอเก่ง   ฉลาด  และไร้ที่ติ!

ผมไม่ค่อยชอบผู้หญิงก็เพราะอย่างนี้นี่เอง- -"

ตอนม.ต้นละแสบสุด!

ทำตัวเป็นอริกับผม แกล้งสารพัด!

สุดท้ายก็มาบอกรักตอนเรียนจบ- -"

มันมีประโยชน์อะไร?..ก็ผมจดจำแต่แรงแค้นเท่านั้น- -

และตอนนี้ผู้หญิงอย่างนินจาก็มาแบบสวยเพอร์เฟ็ค

ดูเธอจะพยายามมากที่จะเข้าหาผมอย่างมีชั้นเชิง- -...น่าเบื่อ!

มันมีประโยชน์อะไร?....ที่จะคอยบังคับจริตวางตัวต่อหน้าผม??

ตลอดเวลาที่นั่งคุยกันผมรอจังหวะเลี่ยงออกมา....จนได้!

KhunpoL

ตอบกระทู้ KhunpoL ตั้งกระทู้

chapter 3

ความทรงจำแสนจะช้าเหมือนม้าน้ำว่ายน้ำของผมนั้นกำลังประมวลผลเสร็จสิ้นได้ว่า....ผมเคยเจอทิกเกอร์มาก่อน!

เมื่อสัปดาห์ที่แล้วในร้านกาแฟ

ลูกค้าที่สั่งกาแฟถ้วยนึงแล้วเอาแต่นั่งเล่นเน็ตฟรี!....หนำซ้ำยังไปโดยที่ไม่ยอมจิบกาแฟสักจิบ!!

เขาเป็นคนที่ดึงดูดสายตาของผมมาก แต่...เขากลับไม่มีรอยยิ้ม!

"ทีหลังไม่ต้องมาหาฉันนะฉันจะไปหานายเองรู้มั๊ย?"โชกุนไม่พูดเปล่ายังใช้มือจับหัวทิกเกอร์ไปด้วยซึ่งเจ้าของหัวนั้นปัดมือของเขาออกไปอย่างไม่ใยดี

"อย่าเอาแต่ใจนักซี่...สัญญาว่าจะไปรับกลับบ้านด้วยกัน"โชกุนกัดฟันลงทุนทุ่มเท

ผมมองดูท่าทีที่ไม่เกรงใจฟ้าดินอิฐหินปูนทรายของคู่รักก่อนจะถอดใจ

พบเจอแต่คนมีเจ้าของแล้ว...ตลอดเลย!

ผมจึงเหตัวเองไปทำเวรประจำวันตามยถากรรมT^T.....เริ่มจากการจัดเก้าอี้ก่อนละกัน- -"

"ทำเวรคนเดียวหรอขุนพล?"โชกุนถามทั้งๆที่เห็นผมยืนหัวโด่อยู่โทนโท่...มันคนว่าที่เห็นอยู่นี้สิบๆคนรึงายยย???

และผมเองก็คิดว่าสายตาของโชกุนน่าจะถามผมว่า...มีจิตสำนึกสาธารณะทำเวรกะใครเขาด้วยหรอ?มากกว่า- -"

"อือ...จะช่วยทำใช่ไหม?งั้นก็ขอบคุณมากนะ...ฝากด้วยละกัน....เอาให้สะอาดเรี่ยมเลยนะ..ให้สมกะเป็นเวรรับผิดชอบของฉันเลยนะ...ไปละ.."ผมตบไหล่โชกุนก่อนจะเดินตัวปลิวไปอย่างสบายใจ

โชคดีเป็นบ้า!ที่อยู่ดีๆก็มีคนอยากทำเวรให้^^

แต่แล้วความอารมณ์พอใจนั้นมันก็วูบดับลงไปเมื่อผมเดินมาถึงร้านกาแฟ...เรื่องพี่นัดกรูเข้าหัวผมอีกครั้ง!

คำพูดของเพื่อนผมมันช่างรุมเร้าให้ผมรู้สึกเจ็บปวดทุกเมื่อเชื่อวัน- -"

ใครกันนะบอกว่าคนประเภทอย่างผมเกิดมาเพื่อเป็นเทวดาเลือกได้- -"ไม่จริงอ่ะ- -"

piya

ตอบกระทู้ KhunpoL ตั้งกระทู้

ขอบคุณครับ  มาต่อเร็วๆนะครับอยากอ่านนะครับ  

Ice-Cold

อิอิขอบคุณนะคราบ  จบยังหว่าาต่อเรวๆๆนะ

toon11130

ขอบคุนจ้า

KhunpoL

เหล่าเพื่อนของผมไม่กล้าเข้าหาผมในช่วงที่อารมณ์ร้อนผมจึงได้ยืนอ้างว้างอยู่ในห้องคนเดียว!!

เวรทำความสะอาดห้องก่อนกลับบ้านนี่หว่า- -"......พวกมันหาเรื่องอู้จนได้!!

ผมไม่รู้จะสรรหาคำใดด่ามันดี- -

ผมเป็นประเภทที่พูดน้อยแต่...ต่อยจริงๆ..ทางที่จะรักษาเพื่อนไว้ก็คือผมจะต้องเป็นฝ่ายนิ่งให้มากรู้จักควบคุมตัวเองให้มาก- -

พลันสายตาผมก็มองไปที่คนที่ยืนตรงประตูอีกบาน!!

เขายืนนิ่งราวกับไม่มีวิญญาณแล้วหันมามองหน้าผมอย่างช้าๆโดยที่ไม่มีวี่แววของอารมณ์ความรู้สึกใดใด- -

คนหรอนั่น?....ผมคิดในใจ

"โชกุนอยู่ไหม?..."เขาเอ่ยปากถามหาหัวหน้าห้องของห้องผมด้วยน้ำเสียงเนือยๆ

"มันเลิกเรียนแล้ว!ไม่มีใครอยู่- -...แต่หัวหน้าห้องน่าจะอยู่ที่ห้องประชุม"ผมบอกเขาไป

เขามองหน้าผมนิ่งไม่ยอมหลบสายตาจนผมต้องเป็นฝ่ายหลบไป

คนบ้าอะไรวะ?ตายด้านเป็นบ้า!

ผมพิจารณารูปร่างหน้าตาของเขาแล้วจัดว่าตรงสเปค!

หน้าตาแสนสวย แต่ไร้รอยยิ้ม!!

"ทิกเกอร์! นายมาทำอะไรที่นี่??"โชกุนวิ่งกระหืดกระหอบมา

"ฉันมาหานายนั่นแหละ!ถามอะไรซื่อบื่อ!"ทิกเกอร์ที่ยืนห่างจากผมไม่กี่เซ็นต์นั้นพูดภาษาไทยสำเนียงแปร่งขึ้นทุกขณะ- -"สงสัยเขาเป็นลูกครึ่งลูกเสี้ยวละม๊ง- -"ดูจากสีผิวที่ขาวจน.....- -"

KhunpoL

ชีวิตของผมมันก็ไม่มีอะไรที่หวือหวานัก- -

และแม้แต่ความรัก...ผมก็ยังไม่แสดงออก- -"

แต่ที่แน่ๆก็คือเพื่อนๆซนเป็นลิงของผมทุกตัวสนใจเรื่องความรักของผมมากที่สุด- -

เพราะรสนิยมของผมมันแปลก!

เอ...จะว่าไปยุคสมัยใหม่แบบนี้เขาไม่เรียกกันว่าแปลกแล้วนะครับ- -ประเภทชมรมอนุรักษ์ไม้ป่า...เดียวกัน......มีกันทั่วไป- -

ผมรักผู้ชายยิ้มเก่งอยู่คนหนึ่ง!

แต่เขาเป็นคนที่มีเจ้าของแล้ว...เพื่อนๆมักจะลอบมองดูความรักของผมอย่างสนใจเสมอ- -ทั้งๆที่ปากบอกว่าเอียน...เลี่ยน...หรืออยากจะอ้วก- -

พี่นัด น้องชายเจ้าของร้านกาแฟที่ผมทำงานประจำเสาร์-อาทิตย์ เป็นผู้ชายเรียบร้อย ยิ้มเก่ง พูดเพราะ และสวยมาก....

ผมไม่เถียงว่ารูปลักษณ์ภายนอกที่ดูสวยน่ารักแบบหญิงสาวของพี่นัดมันบังตาให้ผมหลงรักง่ายๆแบบไม่เกี่ยงว่าจะเป็นเพศอะไร- -....หรือเพราะผมเกิดมาเพื่อชอบแบบนี้เองก็ไม่รู้- -"

คนอย่างพี่นัดดึงดูดผมอย่างน่าประหลาด...ยิ่งใกล้ยิ่งเพิ่มพูนความรู้สึกให้มันรุนแรงขึ้นทุกขณะ

บางครั้งผมก็ลืมไปว่า..พี่นัดมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว!!

เด็กม.ปลายอย่างผมคงไม่มีปัญญาหาเลี้ยงพี่นัดให้สุขสบายอย่างลูกชายโครงการบ้านจัดสรรคนนั้นหรอก- -"....และที่สุดแล้วความรักของผมคือความสุขแค่เพียงพบหน้า เพียงแค่ใกล้ชิดกับพี่นัดในที่ทำงานเท่านั้น....

ช่างไม่เข้าเสียจริง- -

"ขุนพล...แกจะไม่ไปติวพิเศษกะพวกผู้หญิงใช่มะ?"หมากเพื่อนที่แสนสนิทของผมพยายามบังคับให้ผมไปติว- -"มันเป็นกึ่งๆนัดบอดกับเพื่อนสาวต่างโรงเรียนด้วยซึ่งต้องไปให้ครบแก๊งค์

"อือ..ฉันต้องทำงาน- -"ผมเอางานมาอ้างแต่หมากมันก็รู้ทันว่าผมห่วงอย่างอื่นมากกว่างาน

"ใช่ซี๊...แกไม่สนผู้หญิง...แต่ถ้าแกไม่ไปก็ชวดทั้งกลุ่มเลยนะเว้ย!ยัยนินจาหัวหน้ากลุ่มนัดแกเป็นหลักนะ..และอย่าริเล่นตัวว่าหล่อ..เขานัดแกเพราะแกสมองทื่อ...ช้ากว่าคนอื่นๆเว่ยยังไงๆแกก็ต้องไป...ถึงไม่สนผู้หญิงแต่แกก็ต้องสนใจการสอบเข้ามหาลัยเดียวกันกะพวกฉัน- -อย่าปล่อยให้ตัวเองโง่ดักดานไปจนตายนะเว่ย"หมากพูดเหมือนจะดูดี- -"

"แต่..."

"อย่า...."ครานี้หมากอ้อนวอน

"ยังไงๆพี่นัดก็ไม่สนใจแกหรอกเขามีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้ว..."หมากไฟเขียวเรื่องความรักผมมาโดยตลอด...ให้กำลังใจผมดีจัง- -

"ฉันรู้ดี..."ผมรู้สึกแน่นในอกที่เพื่อนเตะหัวใจซ้ำๆอยู่ร่ำไป ถ้าทนไม่ไหวอยากจะตั๊นท์หน้าเพื่อนก็ควรเดินหนีจะดีที่สุด

"ตกลงไปนะ..."โบโซ่เพื่อนอีกคนเดินมากำชับผมซึ่งเขาก็ยืนทื่อเมื่อทักผมแล้วเจอใบหน้าที่เฉยเมย...

"มันเป็นอะไรของมันวะ?"โบโซ่หันไปถามหมาก

.............

KhunpoL

ยังไม่แนะนำตัวละครหุ่นเชิดเลยครับ- -

พระเอก....แน่นอนว่าจะต้องเป็นคนที่เขียนเรื่องนี้....- -....คนที่หัวเราะไม่คือยิ้มก็ไม่เหมาะ- -"....ต้องขุนพลเลยครับ.....คนๆนี้ดื้อเงียบ...กวน...เงียบ    ชอบคนยิ้มเก่งๆ  ชอบคนร่าเริง ชอบที่ๆคนเยอะๆ โดยส่วนตัวแล้วเป็นคนซีเรียส จริงจัง และเหงาลึกๆ

นางเอก.......ต้องนี่เลย- -"เจ้าสาวแสนหวีดสยอง- -....ชอบอะไรมักไม่ได้อย่างนั้นจริงๆดังคำโบราณ- -ขุนพลชอบคนยิ้มเก่งแต่นางเอกโคตะระนิ่งๆหน้าตาย....ยิ้มไม่เป็นยิ่งกว่า!!
ชื่อเสียงเรียงนามคือ"ทิกเกอร์"เสือยิ้มยากของโรงเรียน- -

เศร้าละงานนี้.....เพราะขรึมกันทั้งคู่- -.........คนเขียนก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้อ่ะ...(ก็มันเป็นไปแล้วง่ะ- -")