เปิดซิงน้ำแรกเด็ก 13 ม.1 (5)
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย John001 เมื่อ 2020-6-18 19:24ความเดิม ผมกลับมานอนก็นอนไม่หลับ ครุ่นคิดว่าน้องเป็นอะไร ทำไมถึงหนีผมไปนอนรวมกับเพื่อน เมื่อกี้ตอนเอากันก็ยังดี ๆอยู่ น้องเป็นอะไรไป หรือว่า กลับมาแล้วโดนเจ้าโอมแซวเลยอาย ไม่กล้ามานอนกับผมที่หน้าห้องอีก เอ๊ะ....แต่เจ้าโอมและน้องคนอื่นมันก็หลับอยู่นี่นา นอนคิดจนปวดหัวแล้วเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
เช้าวันต่อมา เมื่อถึงเวลาเข้าฐาน ผมเดินเข้าห้องมองไปที่โต๊ะคอมที่น้องตั้กเคยนั่งเรียน มีแต่น้องโอมนั่งอยู่คนเดียวไม่มีน้องตั๊กนั่งอยู่ด้วย จึงเดินเข้าไปถามน้องโอม น้องโอมกลับถามผมกลับมาว่า“เมื่อคืนพี่ทำอะไรเพื่อนผมป่าว เพื่อนผมถึงมาเรียนไม่ไหว” ผมก็ตอบไป “จะบ้าเหรอทำไม... น้องตั๊กบอกว่าพี่ทำอะไรเหรอ” ถามไปด้วยใจคอที่ไม่ค่อยจะดี “ป่าวหรอกครับ ผมอำเล่น ตั๊กมันปวดท้องนอนอยู่ห้องพยาบาลโน้น” (เฮ้อ....แล้วไป ไอ้เด็กเวรใจคอหายหมด) ผมสอนเนื้อหาแลมอบหมายงานให้น้อง ๆ ทำแล้วบอกว่า ให้ทำกันไปก่อนนะ พี่ไปธุระแป๊บจากนั้นก็รีบเดินไปดูน้องตั๊กที่ห้องพยาบาล มีครูประจำห้องพยาบาลนั่งอยู่ในห้องผมถามครูห้องพยาบาลว่า น้องตั๊กเป็นอย่างไรบ้าง“เห็นเด็กว่าปวดท้อง จึงให้ทานยาแล้วนอนพักดูอาการ ถ้ายังไม่หายจะส่งโรงพยาบาล” คุณครูตอบผมขออนุญาตคุณครูเข้าไปเยี่ยมน้องน้องคงได้ยินเสียงผมแล้ว พอเดินไปถึงเตียง น้องรีบหันหน้าหนีเข้าข้างฝา หลับตานิ่งแกล้งทำเป็นหลับ“ตั๊ก ปวดท้องเหรอเป็นยังไงบ้าง” ผมถาม น้องตั๊กก็เงียบ...ไม่ตอบ ผมถามย้ำอีก 2 – 3 ครั้ง ก็ไม่ตอบผมจึงพูดว่า “หลับจริงเหรอเนี่ย ถ้าไม่ตอบพี่ พี่จะจูบล่ะนะ”“ปวดท้องนิดหน่อยครับ” น้องตั๊กรีบตอบมาอย่างเสียไม่ได้ “งั้นนอนพักยอะๆ นะจะได้หายไวไว พรุ่งนี้ยังเข้าฐานได้อีกครึ่งวัน ไม่ต้องห่วงนะ”น้องตั๊กนอนฟังนิ่ง ไม่ตอบอะไร ผมจึงเดินกลับออกไป หลังจากเสร็จการเข้าฐานในภาคบ่าย ตอนเย็น นักเรียนทำธุระส่วนตัวและทานมื้อเย็นเสร็จแล้ว ผมจึงเดินไปหาน้องตั๊กที่ห้องนอน เห็นน้องตั๊กนั่งรวมอยู่กับกลุ่มเพื่อนในห้อง พอน้องตั๊กหันมาเห็นผมแกล้งก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อย่างขมักเขม้น ผมจึงถามน้องตั๊กว่า “ตั๊กหายแล้วเหรอ”“ครับ" น้องตั๊กตอบ แล้วก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ต่อไป ทำเป็นไม่สนใจผม ผมจึงเดินกลับออกมาอย่างนอยด์ๆ และพยามครุ่นคิดว่า ทำไมน้องตั๊กถึงเปลี่ยนไป เป็นเพราะสิ่งที่ทำผมลงไป น้องรับไม่ได้หรือ นึกถึงเด็กวัยรุ่นที่แมน ๆ ที่เคยเห็นมา หลายคน เป็นเด็กประเภทที่ยอมให้กระเทยเกย์ ใช้ปากให้ได้ แต่จะไม่ยอมเย....เด็ดขาด...หรือว่า...น้องตั๊กจะเป็นเด็กประเภทนี้หรือ...อีกสาเหตุหนึ่งผมไม่ได้เตรียมพร้อมมาก่อน เพราะไม่คิดว่าจะได้น้อง เมื่อมีอะไรกัน อาจมีสิ่งที่ไม่พึงประสงค์ ปนเปื้อนออกมา พอน้องไปล้างความสะอาดอวัยวะของน้อง เห็นเข้า จึงเกิดความรังเกียจ ผมนอนคิดไปจนเกือบสว่างจึงหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย วันที่ 3 ของการเข้าค่ายภาคเช้ายังให้เข้าฐานอีกครึ่งวัน ภาคบ่าย จะมีการให้เข้าร่วมประชุม สรุปผลและทำพิธีปิด น้องตั๊กก็ยังไม่เข้าฐานคอมฯที่ผมสอนถามน้องโอม น้องโอมบอกว่าพ่อน้องตั๊กมารับออกไปข้างนอก ผมนี่ใจเสียเลยครับ คิดในใจว่า ซวยแน่กู...งานนี้ จึงถามน้องโอมอีกว่า น้องตั๊กไปไหน น้องโอมบอกว่าพ่อน้องตั๊ก พาน้องตั๊กไปซื้อคอมฟังแล้วค่อยสบายใจขึ้นหน่อยภาคบ่าย น้องตั๊กกลับเข้ามาร่วมประชุม แต่นั่งข้างหลังน้องโอมและเพื่อนๆ พยายามแอบอยู่ข้างหลัง ให้เพื่อนบังสายตาจากผม ผมสังเกตดู น้องตั๊กเอง ก็คอยมองมาที่ผมนะแต่พอผมหันไปเห็น น้องก็หันหน้าหนีและซบแอบอยู่หลังเพื่อน เสร็จจากพิธีปิด คุณครูให้นักเรียนเข้ามาสวัสดี..กล่าวลาวิทยากรพิเศษน้องตั๊กก็มากับเพื่อนที่เข้าเรียนฐานคอมฯด้วย แต่อยู่ข้างหลังเพื่อนอยู่ท้ายสุดของกลุ่ม ผมจึงไม่มีโอกาสที่จะเข้าไปเคลียกับน้อง หลังจากนั้นต่อมาผมก็ยังมีโอกาสเข้าไปสอนเสริมที่โรงเรียนน้องตั๊กอยู่บ่อย ๆ เวลาเจอกันถ้าน้องตั๊กเห็นผมก่อน ก็จะทำเป็นมองไม่เห็น แล้วหลบอยู่ข้างหลังเพื่อนหรือไม่ก็ชวนน้องโอมเดินหนีไปที่อื่น แต่หลายครั้งที่เดินหนีไป ก็ยังหันกลับมามอง ว่าผมมองอยู่หรือไม่ จนครั้งหลัง ๆ เมื่อผมได้ไปโรงเรียนนั้นอีก ผมจะพยายามไม่ให้เจอน้องตั๊ก หรือถ้าเจอ ผมจะแกล้งทำเป็นไม่เห็น และไม่มองไปทางน้อง ไม่ใช่ว่าโกรธน้องนะครับ แต่ไม่อยากให้น้องอึดอัด จนผ่านไป..นานเข้า เจอกันก็เหมือนคนไม่เคยรู้จักกันและห่างหายไปในที่สุด คล้ายทำนองที่ว่า “น้ำแตกแล้วแยกทาง” ผมสลัดหัว...ไล่ภาพในอดีตเรื่องน้องตั๊ก แล้วกลับมาคิดถึงเรื่องของน้องเฟรม และคิดว่า น้องเฟรมก็คงกลัวไปแล้วเหมือนน้องตั๊กล่ะมั้ง คิดแล้วก็มานั่งเสียใจว่า ทำไม...เราใจเร็วด่วนได้อย่างนี้น่าจะให้น้องมาหาผมหลาย ๆ ครั้ง จนสนิทกันมาก ๆ ก่อน ถึงค่อยมีอะไรกับน้อง แต่ก็ทำไงได้...มันพลาดไปแล้วนี่ คิดได้ดังนั้น....ก็พยายามตัดใจจากน้องคืนนั้นเลยไปซื้อเบียร์ กับแกล้ม มาดื่มกินให้เมาซะ เหมือนดั่งคำที่คนเค้ามักพูดกันว่า “ดื่ม...เพื่อลืมเธอ” วันจันทร์ ผมไปทำงานตามปกติ จนถึงวันพฤหัสฯแม้จะพยายามตัดใจจากน้อง ใจผมก็ยังคิดวนเวียนถึงน้องเฟรมอยู่บ้างเป็นครั้งคราวเย็นนั้น ผมกำลังนั่งเล่นคอมฯอยู่ ไลน์ในคอมฯ ก็เด้งขึ้นมาเห็นเป็นชื่อและนามสกุลจริงของน้องเฟรม มีรูปน้องด้วยผมดีใจมาก รีบส่งข้อความไปหาน้อง “ดีใจจังครับน้องเฟรมสมัครไลน์แล้ว”“คิดถึงจัง”แต่...น้องก็เงียบ...ไม่ตอบ ผมส่งไปอีกหลายข้อความ ก็ไม่มีข้อความของน้องตอบกลับมาแต่ประการใด วันศุกร์...ผมส่งข้อความไปอีก ก็ยังเหมือนเดิมจึงคิดสงสยว่า แม่น้องเฟรมคงบอกให้น้องสมัครไลน์ น้องก็สมัครไปงั้น ๆ เอง ตามที่แม่บอกเพราะน้องเฟรมไม่กล้าขัดใจแม่ล่ะมั้งผมจึงไม่ได้ส่งข้อความไปอีก... เช้าวันเสาร์.... ผมตื่นแต่เช้า เดินออกจากบ้านพักไปออกกำลังที่สวนหย่อมหน้าหน่วยงาน ซึ่งอยู่ติดกับถนนแม้ว่า..ผมจะพยายามตัดใจจากน้องได้บ้างแล้วแต่เมื่อได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซด์ผ่านไปมา ผมก็จะหันไปมองอยู่เสมอ โดยแอบหวังเล็ก ๆ ว่าอาจจะเป็นน้องเฟรม แต่ก็ไม่ใช่คันแล้ว...คันเล่า ก็ไม่ใช่สักที ออกกำลังกายจนเหนื่อย จึงกลับเข้าบ้านพัก ล้มตัวนอนลงที่โซฟาคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนรู้สึกเพลียสมอง... เริ่มมึนหัว...วิ้ง ๆแล้ว...ก็หลับไป ตื่นขึ้น....มาเกือบ 4 โมงเย็น ลุกขึ้นมานั่งเล่นคอมฯ เปิดดูเว็บโน้นมั้ง เว็บนี้มั้ง ให้หายเซ็ง จะได้ไม่คิดมากสักพัก...ได้ยินเสียงสัญญาณการโทรเข้าแต่ไม่ใช่เสียงโทรเข้าโทรศัพท์ปกติ เหมือนโทรในไลน์หรือในเอ็ม ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิด ดูในแอพไลน์ก่อน ภาวนาว่า ขอให้เป็นน้องเฟรมโทรมา แต่ก็ไม่ใช่....ไลน์ของน้องยังเงียบสงบอย่างเดิมหยิบโทรศัพท์อีกเครื่อง เปิดดูอินบ๊อคของน้องเฟรมในเฟส ก็มีแต่ข้อความที่ผมส่งไปเท่านั้น จึงคิดว่า คงไม่ใช่น้องเฟรมแน่โดยที่...ผมลืมหยิบโทรศัพท์อีกเครื่องมาดู (ผมมีโทรศัพท์3 เครื่อง แท๊บเล็ต 1 เครื่อง)ซึ่งอีกเครื่องเฟสคนละชื่อกัน ผมนั่งเล่นคอมต่อไปเรื่อยๆ ยังไม่ทันเปิดเข้าเว็บไหน ไลน์ในคอมฯ เด้งขึ้นมา “พี่ครับจะให้ผมไปช่วยทำความสะอาดตอนกี่โมงครับ” เฮ้ย...น้องเฟรมแชทมา ผมโคตรจะดีใจสุด ๆ รีบตอบกลับไปทันที “ครับ แล้วตอนนี้อยู่ที่ไหน” (ตอบน้องไม่ตรงคำถามเล้ยย)“บ้านครับ” “มาตอนนี้เลย ทำจนถึงมืดเหมือนวันนั้นแหละ มารถอะไร ใครมาส่ง”“มากับน้องครับ แต่ผมกลับมืดไม่ได้นะครับ ต้องกลับมาหุงข้าว ตอน 17.30 น.” “ผมต้องรีบไปรีบกลับ”“งั้นให้น้องมาส่ง แล้วมารับตอน 17.15 น. ไม่ต้องทำความสะอาดหรอกมานั่งคุยกับพี่ พี่คิดถึง” “มาสอนพี่เล่นเกมฟรีฟายก็ได้ พอพี่เล่นเป็นจะได้เข้าไปเล่นกับเฟรมงัยตอนกลับพี่ให้ค่าขนมเหมือนเดิมนะ” (แน่ะ ๆเอาเงินมาล่อน้องอีก นิสัยไม่ดี) “ไม่ได้ครับ น้องผมขี่รถไม่เป็น”“พี่คิดถึงเฟรมทุกวันเลย ดูในอินบ๊อคดิ่พี่ส่งข้อความไปทุกวัน” “เฟรมไม่คิดถึงพี่บ้างเหรอ”“ครับ ผมไปกับน้องนะครับ”“แล้วน้องจะนั่งรอที่ไหน” “ก็นั่งอยู่กับผมงัยครับ”พิมพ์ไป ๆ ชักขึ้เกียจพิมพ์แระเลยคอลไปในไลน์ จะคุยให้เข้าใจ อยากจะพูดโน้มน้าว ไม่ให้น้องเฟรมพาน้องฟางมา แต่น้องไม่รับ ในใจผมก็คิดว่า น้องกลัวผมจะทำอะไรหรือป่าว แต่ก็อยากได้ตังค์ จึงชวนน้องมาด้วยเมื่อน้องเฟรมไม่รับสายคอลผมจึงพิมพ์กลับไป “ ทำไมถึงต้องมากับน้อง กลัวพี่เหรอ” “ป่าวครับ น้องอยากไปด้วย” ผมนิ่งคิดอยูว่า เอาไงดีว่ะ...ถ้าน้องฟางมาด้วย โอกาสที่ผมจะได้ทำอะไรกับน้องเฟรมคงยาก แต่ถ้าไม่ให้น้องฟางมา น้องเฟรมก็ไม่มา ผมก็ยิ่งจะไม่มีโอกาสเลย
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ เก็บฟางอีกคนนึง เอาเงินเอาขนมล่อไว้ ให้เงินไปซื้อหนมแถมบ้านให้หน่อย ได้อยู่กับเฟรม 2ต่อ 2 อิอิ ขอบคุณ ขอบคุณครับ {:5_146:} จะไม่ยอมทนรอสักครั้ง สองครั้งเลยน่ะ จะเอาท่าเดียว{:5_140:} ขอบคุณครับ อายุยังน้อย เด็กก็ตื่น ๆ แบบนี้แหละครับ ขอบคุณครับ สนุกดี{:5_135:} ขอบคุณครับ ตอนนี้งานยาก
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ อ่า ขอบคุณมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ