นักเรียนดีเด่นโดนดี (เรื่องแต่ง SM) : Chapter 11 พนักงานพิซซาจำเป็น
ผมขออนุญาตบอกเล่าอะไรสักนิดนึงครับ จริงๆ แล้วตอนนี้ ผมได้เขียนเนื้อเรื่องของเรื่องนี้จบบริบูรณ์แล้ว แต่พอมาย้อนอ่านทวนดู รู้สึกว่า ตัวละครมันเริ่มเยอะไปหน่อย แล้วตัวละครที่ขณะนี้ยังไม่แสดงตัวออกมาหลายตัว ซึ่งล้วนแล้วแต่มีบทบาทในตอนจบด้วยเช่นด้วย แต่มีส่วนร่วมในตอนจบด้วยมันทำให้ผมรู้สึกว่า มันจะไม่ค่อยสนุก หรือสะใจผู้อ่านเท่าไหร่ และมันทำให้รู้สึกวุ่นวายน่ารำคาญมากกว่า (อันนี้ผมคิดแทนผู้อ่านครับ) เลยตัดสินใจที่จะแก้เนื้อเรื่องใหม่ โดยปรับลดตัวละครลง ซึ่งตัวละครสองตัวนี้ ก็ได้โผล่ออกมาแล้วด้วย แต่ไม่ได้เอาตัวละครนี้หายไปไหนครับ เพียงแต่จะเอาไปเขียนเรื่องแยกใหม่อีกเรื่องครับ
[*]Chapter 1 : บทนำ
[*]Chapter 2 : วันโลกาวินาศ
[*]Chapter 3 : เดิมพันอันแสนโหด
[*]Chapter 4 : ค้นพบอีกด้านของตัวเอง
[*]Chapter 5 : นศท.ดวงซวย
[*]Chapter 6 : เกมส์นรกกับเด็กเทคนิค
[*]Chapter 7 : จุดเริ่มต้นของการเป็นทาสเต็มตัว
[*]Chapter 8 : ทาสสองมันต้องมันส์กว่าหนึ่งสิ
[*]Chapter 9 : ผู้ร่วมชะตากรรม
[*]Chapter 10 : หนุ่มกู้ภัยกับคุณหนูเจ้าอารมณ์
(ตอนนี้เริ่มเดินทางมาถึงกลางเรื่องแล้วนะครับคู่ของจ็อบกับบอล จะเรียกว่าเป็นคู่แฟนคู่เกรียนก็ได้ บางทีก็หยอกกันหวานหยดบางทีก็เกรียนใส่กันก็มี ทุกท่านไม่ต้องงงนะคับ)จ็อบตื่นมาในเช้าวันเสาร์อันสดใส เขามองปฏิทิน เหลืออีกไม่กี่วันพ่อกับแม่คงจะกลับมาจากต่างประเทศละจ็อบนั่งนับวันรอด้วยความคิดถึงแม่อย่างสุดหัวใจ วันนี้โรงเรียนหยุดแต่จ็อบต้องไปเรียนกวดวิชา ซึ่งละแวกนั้นที่จ็อบไปเรียนนั้นเต็มไปด้วยโรงเรียนกวดวิชาที่มีชื่อเสียงหลากหลายแห่ง “แฟนจ๋า ตื่นได้แล้ว เช้าแล้ว ไม่ลุกเค้าปล้ำนะ”จ็อบหยอกกับบอลที่กำลังนอนหลับสนิทอยู่ข้างๆทั้งที่เมื่อคืนไม่มีภารกิจสวาทในบนเตียงกันสักนิด แต่ถ้าใครเข้ามาเห็นตอนนี้คงมีเข้าใจผิดกันแน่ว่าผ่านศึกหนักมา เพราะทั้งคู่ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวสักชิ้นเดียว“ขอนอนอีกแปปนึงน้าที่ร้ากกกกกกก คร่อกกกกก” บอลตอบทั้งที่ตายังไม่ลืม“มึงนัดเตี่ยมึงไว้กี่โมง” จ็อบถาม“เก้าโมง นี่เพิ่งหกโมงเอง” บอลตอบ“หกโมงห่าไรล่ะ แหกตาดูนาฬิกาดิ เจ็ดโมงครึ่งแล้ว” “อ่อ เจ็ดโมงครึ่งเอง อีกตั้ง....” บอลเบิกตาโพลงมาทันที “ไอ้ชิบหาย เจ็ดโมงครึ่งแล้ว กูขออาบน้ำก่อนนะ” บอลบอก“ไม่ต้อง กูกับมึงอาบพร้อมกัน”จ็อบลากบอลเข้าห้องน้ำอาบน้ำทันที จ็อบกับบอลออกจากบ้านพร้อมกันโดยที่บอลแต่งตัวในเสื้อผ้าของจ็อบ เสื้อยืด ร.ด. ของจ็อบอีกตัว “สงสัยกูต้องไปเอาเสื้อผ้าจากบ้านกูมาฝากไว้ที่บ้านมึงบ้างละ”“เออ ได้ดิ เดี๋ยวพ่อแม่กูก็กลับมาแล้ว ทีนี้จะได้กินกับข้าวอร่อยๆฝีมือแม่กูสักที”เมื่อมาถึงป้ายรถเมล์ จ็อบกับบอลก็แยกขึ้นรถเมล์กันไปคนละทางจ็อบนั่งรถเมล์มาลงโรงเรียนกวดวิชา เมื่อลงจากรถแล้วก็เห็นเด็กสาวคนหนึ่งเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อ นั่นหยกนี่นาจ็อบรีบปรี่เข้าไปทักทายหยกหยกยิ้มตอบ“หยกมาเรียนกวดวิชาด้วยเหรอ” จ็อบถาม“ชะ.. ชะ.. ใช่จ้ะ” หยกตอบ“แล้วหยกเรียนวิชาอะไรล่ะ” จ็อบถามต่อ“เรียนสังคมจ้ะ เดี๋ยวเราไปเรียนก่อนนะ” หยกรีบตัดบท“เดี๋ยวก่อนๆ เราขอไลน์เธอได้ไหม” จ็อบถามหยกนิ่งคิดชั่วขณะก่อนที่จะรับมือถือจากจ็อบมาพิมพ์ไอดีไลน์ตัวเองแล้วแอดไป“นี่ไอดีไลน์เรานะ เราไปก่อนนะ”หยกส่งมือถือคืนแล้วรีบวิ่งไปทางโรงเรียนกวดวิชาสังคมศึกษาแต่จ็อบไม่สนใจอะไรแล้วนอกจากไลน์ที่อยู่ในมือ วันนี้จ็อบไม่มีสมาธิที่จะเรียนเลยสักนิด คอยคิดแต่ว่าจะทักไลน์เขาไปตอนไหนดีเขาเรียนอยู่หรือเปล่านะ จนกระทั่งเรียนเสร็จกลับถึงบ้าน จึงทักไปหา“สวัสดีคับ”“จ้ะ”“ทำอะไรอยู่หรอ”“อ่านหนังสือจ้ะ”“พรุ่งนี้ ว่างไหม อยากไปชวนไปดูหนังด้วย”“ได้สิ จะดูเรื่องอะไรดีล่ะ”“HiSeason ไหม”“ดีเลย เราก็อยากดูเหมือนกัน”“งั้นพรุ่งนี้เจอกันที่หน้าโรงหนังตอนสิบโมงครึ่งนะ”“ได้จ้ะ งั้นขออ่านหนังสือต่อนะ”“จ้ะ ฝันดีล่วงน้านะ” แค่บทสนทนาไม่กี่ประโยคก็ทำจ็อบมีความสุขอย่างที่สุดจ็อบคิดว่านี่ถือว่าเป็นการออกเดทได้ไหมนะ แต่เขายังไม่ได้ขอหยกคบเป็นแฟนนี่นาอย่าเพิ่งเลยมันเร็วไป แล้วถ้าขอหยกเป็นแฟน แล้วบอลล่ะ จะรับได้ไหมเขาจะเป็นคนเลวไหมนะที่มีโลกสองใบความคิดเหล่านี้วนเวียนอยู่ในหัวทั้งคืน จ็อบ ก้มดูนาฬิกา พร้อมกับชะเง้อหาหยกอย่างใจจดใจจ่อ สักพักหยกเดินมาในเสื้อยืดสีชมพู กางเกงยีนส์ ทำเอาจ็อบตกตะลึงในความน่ารักของหยก “วันนี้หยกน่ารักจัง” “ขอบใจจ้ะ ว่าแต่เธอซื้อตั๋วหรือยัง”“จ็อบ” หยกเรียกสติของจ็อบที่ตกอยู่ในภวังค์อีกครั้ง“หยกว่าไงนะ” หยกถามซ้ำ“จ็อบซื้อตั๋วหรือยัง” “ซื้อแล้วจ้ะ เขาเรียกเข้าโรงพอดี ไปกันเถอะ”คงไม่ต้องถามเนื้อหาของหนังที่ดูจากจ็อบหรอกเพราะจ็อบไม่ได้ดูหนังแม้แต่น้อย เอาแต่มองหน้าหยักอยู่บ่อยๆจนไม่มีสติที่จะดูหนังแม้แต่นิดเดียวจนกระทั่งหนังจบ“หยกรีบกลับไหมอ่ะ ไปทานข้าวกัน” จ็อบชวนทานข้าว“ขอโทษด้วยนะ พอดีมีธุระด่วนที่บ้านเพิ่งไลน์มาตาม”หยกปฏิเสธและรีบขอตัวกลับบ้านทันทีจ็อบออกอาการเซ็งๆ เล็กน้อย ก่อนหยิบโทรศัพท์ โทรหาโอ๊ตกับซอ“เห้ยไอ้ซอ มึงทำไรอยู่วะ”“กูอยู่ระยอง มาเที่ยวกับครอบครัวว่ะ มีไรเปล่า”“อ่อ ไม่มีอะไรๆ”“ฮัลโหล ไอ้โอ๊ต มึงอยู่ไหน”“กูพาน้องมาเที่ยวสวนสัตว์ว่ะ เนี่ยเพิ่งมาถึง มีไรวะ”“อ่อ เปล่า นึกว่าว่าง ไม่เป็นไรๆ”ส่วนบอล จ็อบรู้อยู่แล้วว่า เตี่ยให้บอลไปตรวจโรงงานแทนไม่น่าจะว่างถ้าไม่ได้ขอเตี่ยไว้ล่วงหน้า จ็อบจึงเดินทางกลับบ้าน เมื่อจ็อบกลับถึงบ้านมีโทรศัพท์เข้ามือถือของจ็อบ จ็อบหยิบขึ้นมาดู ขึ้นชื่อว่า “แม่”“ฮัลโหลครับแม่ คิดถึงพ่อกับแม่จัง”“พ่อกับแม่ก็คิดถึงลูกนะ เป็นไงสบายดีไหม”“ก็สบายดีครับ” จ็อบตอบไปทั้งที่ความเป็นจริง ไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นเลยน้ำตาของจ็อบก็เอ่อคลอขึ้นมาทันที เมื่อย้อนไปคิดว่า ตัวเองและบอลต้องเจออะไรบ้าง“พ่อกับแม่ อาจจะไม่ได้กลับบ้านที่ชลบุรีอีกพักใหญ่ๆ เลยนะพอดีทางเชียงใหม่นี้ มีปัญหาเรื่องของหัวหน้าแผนกลาออก แล้วยังหาคนแทนไม่ได้จริงๆพ่อเลยต้องอยู่ดูแลพนักงานไปก่อน แล้วก็ต้องเทรนพนักงานให้ด้วย อย่างน้อยๆก็สองสามเดือนนะ”“ครับแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงจ็อบนะ จ็อบดูแลตัวเองได้ถ้าจ็อบคิดถึงพ่อกับแม่ จ็อบก็โทรหาพ่อกับแม่ได้ เดี๋ยวพอปิดเทอมเดี๋ยวจ็อบบินไปหาพ่อกับแม่ที่เชียงใหม่เลยนะครับ”“จ้ะๆๆๆๆ พ่อกับแม่ก็เป็นห่วงนะ คิดถึงลูกเหมือนกันอย่าลืมหาไรทานด้วยนะ”จ็อบวางสายจากแม่ก็เดินทบทวนตัวเองตั้งแต่มีเหตุการณ์เลวร้ายนี้มา จ็อบยังไม่ได้โทรหาพ่อแม่เลยเพราะไม่อยากให้ท่านเป็นห่วง เพราะจ็อบก็รู้ดีว่า งานทางนั้นน่าจะยุ่งด้วยทันทีที่จ็อบผลักประตูเข้าไป“แท้แด......” “ไอ้เชี้ยบอล มึงไม่อยู่กับเตี่ยมึงหรอ”จ็อบถามด้วยความสงสัย“พอกูไปถึงบ้าน เตี่ยบอกว่า วันนี้โรงงานปิดเพราะจะดูแลปรับปรุงเครื่องจักรใหม่ทั้งหมด กูก็เลยเก็บเสื้อผ้ามา แล้วก็ออกมาเลยส่วนเตี่ยกูก็จะพาคนอื่นไปต่างประเทศอีกแล้ว”จ็อบโผเข้ากอดบอลทันที น้ำตาเอ่อขึ้นมา ความรู้สึกเหมือนอยากจะทิ้งตัวใส่ใครสักคน“มึงเป็นอะไรวะ ไม่สิ แฟนจ๋า เป็นไร มามะ เดี๋ยวกอดให้”บอลโอ๋จ็อบที่กำลังร้องไห้“ไม่ต้องเลย” จ็อบผละออกจากบอล พร้อมกับปาดน้ำตา“ดีเลย กูกำลังเหงา กินไรดีวะ สั่งพิซซามะ”จ็อบเปลี่ยนเรื่อง“เอาดิ กำลังหิวเลย” บอลตอบสนองระหว่างที่รอพิซซามาส่ง บอลก็ชวนคุยเรื่องพี่ต้อมเมื่อคืน “เรื่องพี่ต้อม กูช็อคมากเลยนะเว้ย ว่าพี่ต้อมกับพี่ธามเคยเป็นแฟนกัน”“อย่าว่าแต่มึงเลย กูก็ช็อค ใครจะไปคิดว่า แมนๆอย่างพี่ธามจะชอบพี่ต้อม”“มึงอย่าไปมองไกล กูกับมึง กูเชื่อว่าก็ไม่มีคนคิดว่า เป็นแฟนกันแน่ๆ”“แต่เมื่อวานก็สงสารพี่ต้อมแกเนอะ โดยตำรวจรีดน้ำจนหมดแรง”บอลแซวต้อม“เดี๋ยวกูจะฟ้องพี่ต้อมให้มาเล่นงานมึง” จ็อบขู่“แฟนจะยอมให้เค้ามาทำร้ายแฟนจริงๆ หรอ”บอลทำท่ากวนตีนกับจ็อบ“ติ๊งต่อง” “สงสัยพิซซามาส่งแล้ว เดี๋ยวกูไปรับก่อนนะ”“พิซซามาส่งครับ” เด็กหนุ่มหน้าตาดี คาดเดาอายุน่าจะประมาณ 19ปีน่าจะได้ “ครับพี่” จ็อบรีบเดินไปรับพิซซาระหว่างนั้น โทรศัพท์ของพนักงานส่งพิซซาเข้ามา“ครับพี่ต้น ออเดอร์ของคุณแพรวนภาหรอครับ ผมเอามาแล้วครับเห็นว่าเป็นทางเดียวกันแล้วไม่มีพนักงานส่งคนอื่นเลย ผมเลยติดมาด้วยครับไม่มั่วออเดอร์แน่ครับ” พอพนักงานวางสาย ก็มาทวนสินค้าต่อแต่สมาธิของจ็อบไม่ได้ฟังที่ทวนแล้ว เพราะมัวไปคิดว่า ชื่อลูกค้าคนถัดไป มันคุ้นๆ“ครบนะครับ ชำระด้วยบัตรเครดิตเรียบร้อยแล้วนะครับขอบคุณมากครับ”“เดี๋ยวครับพี่ พี่รีบไหมครับ” จ็อบร้องเรียก“ก็รีบอยู่ครับ มีออเดอร์ไปส่งต่อ” พนักงานบอก“แล้วหลังจากนั้นล่ะครับ” “อ่อ ไม่มีแล้วครับ วันนี้ผมเข้างานแค่กะเช้า ก็เลิกงานแล้ว”“ผมมีเรื่องจะขอร้องพี่หน่อยคับ คือ คนที่พี่จะไปส่งเนี่ยผมกำลังจะขอเขาเป็นแฟน หาโอกาสไม่ได้สักทีที่จะเซอร์ไพรส์เขา”จ็อบกระซิบบอกหนุ่มพิซซาคนนั้น เพื่อไม่อยากให้บอลได้ยิน“ครับ แล้วจะให้ผมช่วยอะไรให้ผมส่งจดหมายรักแนบไปด้วยไหมครับ”“ไม่หรอกครับ ผมจะขอยืมชุดพี่ กับรถส่งพิซซาของพี่แล้วผมจะเอาพิซซาไปส่งให้”“จะดีหรอครับ ถ้าผู้จัดการรู้นี่ผมโดนไล่ออกเลยนะคับ”“ถือว่าผมขอร้องแล้วกันนะคับพี่งั้นถือว่าผมเช่าทั้งชุดพี่แล้วก็รถมอเตอร์ไซค์แล้วกัน แปปเดียวครับ ไม่เกิน สิบห้านาทีก็เสร็จ”“อ่ะ โอเคครับ ได้ๆ แต่อย่าบอกใครนะครับ เดี๋ยวผมแย่แน่ๆเลย”“แน่นอนอยู่แล้วครับ งั้นพี่เข้ามาก่อน” จ็อบรีบเอาพิซซาไปให้บอลที่ห้องรับแขกพร้อมกับบอกกับบอลว่า“เดี๋ยวกูมานะ ขอกูไปทำธุระก่อน” บอลได้แต่งงแต่ก็ไม่ได้สนใจ เพราะนาทีนั้น ความหิวเข้าครอบงำ“แล้วน้องจะยืมอะไรพี่บ้างล่ะ เสื้อคลุมอย่างเดียวหรือยังไง”พนักงานพิซซาถาม“ผมไม่มีกางเกงสีดำแบบที่พี่ใส่อ่ะครับผมจะขอยืมทั้งชุดเลยได้ไหม”“อ่อ ได้สิครับ แล้วจะให้เปลี่ยนที่ไหนครับเร็วหน่อยก็ดีนะครับ เดี๋ยวทางลูกค้าเขาโทรมาเร่งผู้จัดการผมอีก”“ตรงนี้เลยได้ไหมครับ จะได้ไม่เสียเวลา”“หา ในสวนหน้าบ้านนี้เหรอครับ”“ใช่ครับ เพราะคงไม่มีใครมาเห็นหรอกครับ กำแพงมันบังแต่พี่สะดวกไหม”“อ่า โอเคครับ ได้ๆ”จ็อบถอดกางเกงยีนส์ออก พร้อมๆกับพนักงานพิซซาที่ถอดยีนส์ออกแล้วส่งให้จ็อบ โชคดีที่ไซส์เสื้อผ้าของทั้งสองพอๆกันจึงใส่ได้พอดี หลังจากนั้น จ็อบก็ถอดเสื้อออกพนักงานพิซซาก็ถอดแจ็คเก็ตและเสื้อโปโลด้านในส่งให้จ็อบแต่งตัวตอนนี้ทั้งคู่เปลี่ยนเสื้อผ้ากันเสร็จแล้ว“พี่ฝากด้วยนะครับ ชีวิตการทำงานของพี่อยู่ที่น้องแล้วนะ”พนักงานพิซซาบอกก่อนที่จ็อบจะขี่รถออกมาจากบ้านจ็อบจอดรถพร้อมกดกริ่ง เมื่อมีได้ยินเสียงเปิดประตูบ้านจ็อบจึงเดินไปเปิดตู้ที่ติดไว้ท้ายรถ หยิบพิซซาออกมา พอจ็อบเงยหน้ามาก็ยิ้มหน้าบาน เพราะคนที่มารับคือหยก “อ่าว จ็อบ มาได้ยังไง ตกลงเธอเป็นพนักงานส่งพิซซาด้วยเหรอ”หยกถามจ็อบด้วยความแปลกใจ“เฉพาะกิจน่ะ แค่อยากเอามาส่งให้หยก” จ็อบหยอดคำหวานใส่หยก“พอๆๆๆ หยกเขินจะตายอยู่แล้ว เท่าไหร่เนี่ย” หยกรีบตัดบท“ไม่เป็นไร มื้อนี้จ็อบเลี้ยงเองนะ” จ็อบแสดงอาการใจป๋าเลี้ยงพิซซาหยก“ขอบคุณนะ”“จ็อบขอคบหยกเป็นแฟนได้ไหม” จ็อบตัดสินใจยิงคำถามตรง“เอ่ออ... ไม่บอกกก พรุ่งนี้เจอกันที่เดิมนะแล้วหยกจะไปบอกคำตอบให้นะ” หยกทำท่าขวยเขิน ก่อนที่จะเดินเข้าบ้านไปทำให้จ็อบรู้สึกว่าตัวเองจะมีโอกาส แต่ในใจนึงก็แอบแคร์ความรู้สึกของบอลด้วย จ็อบขี่รถกลับมาถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว “โอเคไหมน้อง” พนักงานพิซซาถาม“โอเคคับพี่ เขาบอกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาให้คำตอบผม”“ขอให้โชคดีนะน้อง”“งั้นเปลี่ยนชุดคืนเลยนะครับพี่”ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังเปลี่ยนชุดกันจ็อบถอดเสื้อโปโลพาดไว้ที่เก้าอี้ริมบ่อปลา แต่เนื่องจากจ็อบเป็นคนเหงื่อออกง่ายเสื้อจึงลื่นไหลตกไปในบ่อปลา “เห้ย ขอโทษพี่ พี่เสื้อพี่เปียกหมดเลย”จ็อบขอโทษพนักงานพิซซา“ไม่เป็นไรน้อง เดี๋ยวพี่ใส่แจ็คเก็ตตัวเดียวก็ได้”“งั้นเดี๋ยวผมเอาเสื้อไปซักให้”เมื่อทั้งคู่เปลี่ยนชุดกันเสร็จแล้วจ็อบก็ส่งเงินให้พนักงานพิซซา“พี่นี่ค่าเช่า” พนักงานพิซซารับเงินมานับ “โห ตั้งห้าพัน มันเยอะไปนะ” “ไม่เป็นไรคับพี่ พี่เอาไปเถอะ ถ้าไม่ได้พี่ผมคงไม่มีโอกาสบอกเขา” “งั้นเอาเบอร์พี่ไปนะ ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยได้อีก บอกได้เลย”“โอเคคับพี่”“พี่ชื่อโอมนะ มีอะไรโทรหาได้”เมื่อทั้งคู่แลกเบอร์กันเสร็จพนักงานพิซซาก็ขี่รถออกไปซึ่งต่างจากขามาที่สวมแจ็คเก็ตไม่รูดซิปหน้าส่วนขากลับไปใส่แจ็คเก็ตรูดซิปจนสุด เพราะเสื้อสีเขียวที่ใส่ตอนขามาอยู่ในมือของจ็อบแล้วจ็อบเดินเข้าบ้านเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะไม่อยากให้บอลรู้ จ็อบกับบอลนั่งกินพิซซากันที่ห้องรับแขกอย่างมีความสุข “อะไรในมือวะ” บอลถามเมื่อเห็นจ็อบถือผ้าสีเขียวในมือมา“อ้อ เสื้อของพนักงานส่งพิซซาเมื่อกี้พอดีกูอยากลองเป็นพนักงานพิซซาเลยขอเขาเปลี่ยนชุดแล้วไปส่งพิซซาแทนเขาให้ลูกค้าแต่พอเปลี่ยนชุดกลับ เสื้อดันตกไปในบ่อปลา ก็เลยขอเอาเสื้อมาซักให้เขา”“เดี๋ยวๆ คุณแฟน อารมณ์ติสท์เบอร์ไหนถึงอยากไปเป็นพนักงานส่งพิซซา”บอลถามแบบประชดประชัน“ถ้าติสท์แล้วรักป่ะล่ะ” จ็อบแกล้งถามตัดบทบอลไม่ตอบ พร้อมกับเดินเข้าไปจูบปากจ็อบทันที“พอก่อนเลยมึง กลิ่นออริกาโนกับซอสมะเขือเทศเต็มปากกูไปหมดละ”จ็อบรีบเบรค“กูว่า เรามาหากิจกรรมแบบคู่รักแบบเกรียนทำกันดีกว่ามะ”บอลเสนอ“ก็ได้ว่ะ ทำไรดีวะ” จ็อบเห็นด้วย“กูไปอ่านเจอในเว็บนึงมา ที่มันรวมเรื่องเล่าเสียวๆจีจีอะไรเนี่ยแหละ มีกระทู้นึงเขาเล่าให้ฟังว่าเวลาเขาอยู่กับแฟน วันไหนอยู่ด้วยกัน เขาจะให้แฟนเขาจับไพ่มันมีไพ่คิงกับโจ๊กเกอร์ ถ้าใครได้โจ๊กเกอร์ จะต้องแก้ผ้าอยู่ในบ้านตลอดจนถึงเที่ยงคืน”บอลเสนอ“เอาจริงดิ แต่ว่าไอ้คนที่แอบดูเรามันจะไม่เอาเราไปแบล็คเมลหรอวะ” จ็อบกังวล แต่ก็อยากตามใจบอล“เราก็ปิดประตู ปิดผ้าม่านให้มิดชิดไม่ให้มีช่องเลยสิจะไปกลัวอะไร” บอลบอก ทำให้จ็อบคลายกังวล“โอเคได้ งั้นเดี๋ยวกูไปเอาไพ่ก่อน”“ใครจะเป็นคนจับ” จ็อบถาม“กูจับก็ได้” บอลบอกพร้อมกับเอื้อมมือไปจับไพ่ในมือจ็อบเมื่อเปิดไพ่มาดู โจ๊กเกอร์“ไอ้บอล แก้ผ้าๆๆๆๆ”“เออ ก็ได้วะ ทำให้แฟนแค่นี้เอง”
หลายคนอ่านมาถึงตรงนี้ อาจจะนึกโกรธจ็อบ หรือสงสัยในตัวจ็อบว่า ในเมื่อเป็นแฟนกับบอลแล้ว ทำไมถึงต้องไปขอหยกเป็นแฟนอีก แต่ผมว่าสำหรับหลายคนคงเดาออกแล้วล่ะครับ ว่า จ็อบ เป็นไบ ที่ยังไม่แน่ใจในตัวเองว่า เป็นไบ (ในใจชอบผู้ชาย แต่หยกก็เป็นผู้หญิงที่ตรงกับอุดมคติของจ็อบด้วยเช่นเดียวกัน เลยเกิดความสับสนว่าตัวเองชอบอะไรกันแน่ เพราะคิดว่าคนเราชอบได้แค่เพศเดียว)แต่จ็อบยังไม่รู้แบล็คกราวน์สำคัญข้อนึงของหยกครับ ซึ่งผมได้เขียนเอาไว้แล้วในช่วงแรกๆของเรื่องนี้ ถ้าใครจำได้คงจะเดาได้นะครับว่า จ็อบจะเป็นยังไงต่อไป ขอบคุณสำหรับการติดตามของทุกท่านครับส่วนเรื่องใหม่ ไว้ครั้งหน้า ผมจะมาเล่าไอเดียให้ฟังว่า จะไปทางแนวไหน ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ เริ่มมึนงงว่า ใครชอบใคร สุดยอดเลยครับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณมากนะครับ{:5_130:} ขอบคุณครับ สนุกมากเลยครับเรื่องนี้ ติดตามต่อครับ สนุกมาก ขอบคุณครับ {:5_119:} ขอบคุณครับ สงสารบอลจัง... ขอบคุณครับ {:5_146:}
ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ สนุกมากครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณคับ
หน้า:
[1]
2