ซีรีย์ไอ้โจรน่ารักกับตำรวจนักล่า ตอนที่ 23 ชีวิตเราขาดนายไม่ได้
หลังจากเสร็จสิ้นงานศพของแม่แน็คและแม่ฟิวส์ ทุกคนก็ยังไม่หายเศร้า พระแน็คซึ่งยังบวชอยู่นั้นมีกำหนดระยะเวลาบวช 15 วันพระแน็คกับฟิวส์เริ่มที่จะทำใจได้เเล้ว ส่วนพ่อก็ยังมีเศร้าๆ อยู่บ้าง แต่คนที่ยังเศร้าอยู่ก็คือลุงอรรครักเก่าของแม่พรรณ และน้องสาว
กวี> เป็นอย่างไรบ้างพี่ ดูพี่จะเศร้าๆไปนะครับ ทานอาหารก็น้อยลง
อรรค> ยากหว่ะน้องเขย
กวี> ยากอะไรครับพี่
อรรค> ยากที่จะลืมใครสักคนได้แกเองก็เป็นใช่ไหมพี่
กวี> ใช่ครับ ทุกวันนี้ผมก็ยังไม่ลืมเขาเลย
อรรค> พี่ว่าเขาก็คงยังไม่ลืมแกเหมือนกัน อร เอ๊ยความสุขกำลังจะมาแต่กรรมแท้ๆที่มาขัดขวาง
กวี> นั่นสิพี่ เขากกำลังจะได้เห็นลูกมีความสุข แต่สุดท้ายเขาก็
อรรค> แกคิดอย่างไรกับน้องสาวพี่ตลอดชีวิตที่ผ่านมา
กวี> ผมคิดกับอรในฐานะสามีที่ต้องดูแลภรรยาตามกฎหมายเท่านั้น ผมพยายามเปิดใจรักด้วยใจที่รัก แต่มันก็
ทำไม่ได้ ผมลืมเขาไม่ได้พี่ พี่จะด่าจะว่าผมก็ได้
อรรค> พี่จะด่าแกทำไม พี่รู้เเต่แรกเเล้วว่าถ้าอรมันเลือกแบบนี้ชีวิตมันจะเป็นอย่างไร ถ้าจะเริ่มต้นใหม่ออีกครั้งพี่
ก็ไม่ว่านะเวี ถ้าเเรงยังเหลือ เเต่พี่ขอให้ผ่านไปสัก 100 วันหลังจากบรรจุกระดูกอรกับพรรณก่อนนะ
กวี> พี่อรรค
อรรค> พี่พูดจริงเห็นหลานมีความสุขแล้วก็อยากเห็นรุ่นน้องมีความสุขบ้าง
กวี> แล้วพี่แหละครับจะยังไงต่อ
อรรค> ก็ขอส่งเจ้า2 พี่น้องให้รอดทั้งคู่ก่อน เสือกมีแฟนคนเดียวกันอีกดีนะที่เครีย์กันได้ ไม่งั้นคงโศกนาฏกรรม
กวี> หลานโตขึ้นเยอะเลยนะพี่
อรรค> หล่อด้วย ความหล่อเป็นเหตุ555 เสร็จเรื่องทุกอย่างพี่ก็ว่าจะลาบวชตลอดชีวิตหว่ะน้อง
กวี> คิดดีแล้วหรือพี่
อรรค> คิดดีแล้ว อยู่มาจนจะ 60 ละ ปลง
กวี> อ้าวฟิวส์ ไปไหนมาหละลูกออกจากบ้านแต่เช้า
อรรค> คงไปใส่บาตรที่วัดมาหละสิ
ฟิวส์> 55 ลุงอรรคก็ เออแล้วทานไรกันยังครับเดี๋ยวผมสั่งให้
กวี> ไม่ค่อยหิวหนะลูก ฟิวส์
ฟิวส์> ครับพ่อ
กวี> ฟิวส์คิดอย่างไรถ้าพ่อ
ฟิวส์> ผมไฟเขียวครับพ่อ ขอแค่พ่อมีความสุขในสิ่งที่ต้องการผทก็มีความสุขแล้วครับ
กวี> พ่อรักลูกนะ
ฟิวส์> ผมก็รักพ่อครับ เออจะไปปลอบใจก็ไม่ว่านะพ่อ
อรรค> เออพี่มีงานที่ สน.พอดี ไป สน.ดีกว่า
ฟิวส์> อยู่บ้านก็เหงานะพ่อ เดี๋ยวฟิวส์ขอขึ้นไปนอนพักสักหน่อยไม่ได้นอนเต็มที่มมา 1 สัปดาห์ละ
กวี> เหมือนรู้งานว่าผมไม่ควรอยู่บ้าน
อรรค> แล้วแต่จะคิด555 เนอะไอ้หลานฟิวส์
และแล้วกวีก็ขับรถออกไปบ้านนุ เมื่อไปถึงกวีจอดรถที่หน้าบ้านเเละเดินเข้าไปเขาก็เห็นว่าบ้านดูเงียบๆ
กวี> นุ นายอยู่บ้านเปล่า นุ นุ
นุ> อ้าว มีอะไรหรือเปล่าครับท่าน
กวี> ห่างเหินไปไหม
นุ> เข้ามาก่อนครับ
กวี> เเวะมาเยี่ยม นายโอเคไหม
นุ> ก็มีเศร้าๆอยู่บ้างครับ พระก็ยังไม่สึก อยู่คนเดียวมันก็เงียบๆเหงาๆ
กวี> นั้นให้เราอยู่เป็นเพื่อนนายไหม เราเองก็ความรู้สึกพอๆกับนาย
นุ> วี
กวี> นุ
นุ> คุณไม่เคยลืมผมเลยเหรอ
กวี> รักแล้วไม่ลืม นายยังจำได้ไหมเพลงนี้ที่ฉันเคยร้องให้นายในวันที่นายแต่งงาน
นุ> จำได้สิ ถึงตัวไกลกัน คงไม่มีวันให้ลืม
กวี> ตลอดเวลา 20 กว่าปี ฉันไม่เคยลืมนายเลยนะ
นุ> เราก็ลืมนายไม่ได้เช่นกัน
กวี> เราพอจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม
นุ> เพราะอะไร
กวี> เพราะ ชีวิตฉันขาดนายไม่ได้
...นุได้ยินแบบนั้นก็หันหน้าหนี โดยที่วีก็ไม่รู้ว่านุจะคิดอะไรยังไงต่อ เขากำลังจะเดินออกมาจากบ้าน เพื่อไม่ให้นุ
ต้องลำบากใจ ทันใดนั้นนุก็ดึงข้อมือวีมาแล้วกอด
นุ> ชีวิตฉันก็ขาดนายไม่ได้เช่นกัน ขอเวลาหน่อยนะวี ขอเวลาให้ผ่าน 100 วันไปก่อน ทุกอย่างจะกลับมาเหมือนเดิม
กวี> นายพูดจริงนะ
นุ> จริงดิ ไม่จริงจะกล้าปล้นจูบนายในวันที่นายเดินกลับบ้านคนเดียวสมัยเรียนนายร้อยได้เหรอ
กวี> ส่งต่อโรคโจรปล้นจูบนี้จากพ่อสู่ลูกจริงๆนะนาย
นุ> 555 ชอบไหม
กวี> ไม่อ่ะ ชอบเป็นฝ่ายรุกนายมากกว่า ไม่ได้โดนซะนานนายคงจะ.....
นุ> เฮ้ย รอก่อนดิยังไม่พร้อม
กวี> นายยิ้มได้เเล้วนี่
นุ> นายเองก็ดูสดใสขึ้นนะ
กวี> มันจะดีกว่านี้ถ้าได้....
นุ> ได้อะไร
...วีพลักนุนอนลงที่โซฟาเเล้วนอนทับ นุตอนนี้หน้าแดง ใจเต้น หน้าร้อนผาว วีค่อยๆก้มลงมาที่ใบหน้าของนุเหมือน
ตอนที่เขาแกล้งนุที่หอนอนสมัยเรียน และแล้ววีก็ไม่ทันได้จูบ เสียงกริ่งดังที่หน้าบ้าน
ปาร์ค> น้านุครับ น้านุ แม่ให้เอากับข้าวมาให้ครับ
นุ> แปปนะปาร์คเดี๋ยวน้าออกไป
ปาร์ค> นี่ครับน้า
นุ> ฝากขอบใจแม่เราด้วยนะ
ปาร์ค> น้าโอเคขึ้นบ้างไหม
นุ> ก็ดีขึ้นบ้างเหงาหน่อยพระยังไม่สึก ก็ดีที่เพื่อนเก่าเเวะมาเยี่ยม
ปาร์ค> อ่อ ครับ555 จอดรถอยู่ดีนะผมตักข้าวมาเผื่ออย่างเยอะ เออน้าครับแม่บอกว่าไฟเขียวนะครับให้น้าคุยกับพระอีกที
แม่ขอให้ผ่าน 100 วันน้าพรรณไปก่อน
นุ> ครับหลานชาย น้ารับปาก บอกพี่่พรสบายใจได้
ปาร์ค> นั้นผมไปก่อนนะน้ากลับช้าเดี๋ยวเมียบ่นอีก มีตรวจไมล์รถด้วยน้า ข้าวเยอะกับเยอะระวังนะน้าจุกนะ 555
นุ> 555ทะลึ่งละไอ้หลาน เออ...ดีใจด้วยหลานได้แม่เพิ่ม
หลังจากนั้นนุกับวีก็จัดกับข้าวใส่จานมานั่งที่ระเบียงริมน้ำ ทั้งคู่ดูสดใสขึ้นหลังจากที่เศร้ามาเป็นสัปดาห์ วีแวะเวียนมา
พูดคุยกับนุบ่อยๆแต่เขาทั้งคู่ก็ยังไม่มีอะไรกันไปมากกว่าการนั่งจับมือ งานนี้คู่พ่อหรือคู่ลูกจะดูแฮปปี้กว่ากันตามต่อได้ใน
ตอยถัดไปนะครับ ขอบบคุณที่ติดตามและยังรรอกัน ช่วงนี้ปวดหัวบ่อยเลยคิดเรื่องไม่ค่อยออก ยังไงต้องขอโทษด้วยนะครับ
ขอบคุณครับ {:5_149:}{:5_149:}
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ {:5_129:}{:5_129:}{:5_129:} ขอบคุณครับ น่ารัก ถ่านไฟเก่าเริ่มจะรุกโชนขึ้นอีกครั้ง ขอบคุณคร้าบ ขอบคุณมาก ขอบคุณครับ {:5_135:} ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณมากนะครับ{:5_137:} ขอบคุณครับ สนุกมากครับ ขอบคุณ
หน้า:
[1]
2