ลูกหนี้สุดที่รัก ตอนที่ 6 รักพี่ให้หนีพ่อ
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Maximam เมื่อ 2021-2-10 12:35หลายวันผ่านไป หลังจากที่ไม้ถูกพาตัวกลับไปสุพรรณบุรี ปิ๊กก็ได้แต่ซึมพร้อมกับหางานนู้นนี่ทำเพื่อเอาเงิน
ไปเกทับหมอพีในการขอไม้ บ่ายวันนี้หลังจากที่ปิ๊กเก็บเงินรายวันเสร็จก็มาช่วยเสี่ยตงดูแลกิจการตลาดต่อ
เสี่ยตง> ไงว่ะอาใหญ่ สอง สาม วัมานี้ลื้อดูซึมไปนะ
ปิ๊ก> เฮ้อ.......
เสี่ยตง> ถองหายใจแบบนี้คิดเรื่องอาไม้อยู่อะสิ
ปิ๊ก> ฮื้อ...........
เสี่ยตง> เปลี่ยนจากเฮ้อเป็นฮื้อ
แจ็ค> เสี่ยครับคุณหนูได๋มาเเล้วครับ
เสี่ยตง> ใครว๊าอาได๋
ปิ๊ก> เจ๊ลูกท้อไงเตี่ย
ลูกท้อ> Good Affernoon My Dad and My Brother
ปิ๊ก> เจ๊
เสี่ยตง> อาลูกท้อ
ลูกท้อ> เตี่ย.....อั๊วบอกกี่ครั้งแล้วให้เรียกได๋ หรือ ไดอาน่า
เสี่ยตง> นั่นมันชื่อจริงลื้อนะอาหมวยใหญ่
ปิ๊ก> เตี่ยอยากส่งเจ๊ไปเรียนนอก เเล้วนี่เจ๊จะกลับมาอยู่ไทยถาวรเลยไหม
ลูกท้อ> อั๊วเรียนจบเเล้ว กลับมาอยู่ไทยตลอดกาล
ปิ๊ก> จริงดิเจ๊
เสี่ยตง> อื้อดีดี ได้มาช่วยงานช่วยการ
ปิ๊ก> ่แล้วเจ๊ไปบ้านใหญ่ยังอ่ะ
ลูกท้อ> No No No เตี่ยไม่กลับอั๊วก็ไม่กลับ ม๊าเธอก็รู้อยู่ กัดเจ๊กะจุยแน่ เอ่อเจ๊ได้ข่าวจากม๊าว่าลื้อกำลัง
เจอปัญหาหัวใจ
ปิ๊ก> ใช้เจ๊ เจ๊มีให้อั๊วยืมสัก 100 ล้านไหม
ลูกท้อ> ถ้ามีร้อยล้าน อั๊วคงไม่ขอเงินเตี่ยไปเรียนต่อหรอก ตาใหญ่ ถึงเงินแกจะมีไม่ถึงร้อยล้านแต่แกมี
ใจรักไม้ ร้อยล้านเปอเซ็นต์ เอาความจริงใจเข้าสู้ อย่างน้อยน้องชายพี่ก็ทำงานหาเงินได้ด้วยตัวเอง
ปิ๊ก> แล้วอั๊วต้องทำไง
ลูกท้อ> บุกไปให้ถึงที่แล้วเอาความจริงใจเข้าสู้ อย่างไรไม้ก็เลือกลื้อ
เสี่ยตง> ดี ดีมากที่พวกลื้อรักใครกัน
ปิ๊ก> เตี๋ย ถึงอั๊ว 2 คนจะไม่ได้เกิดจากม๊าเดียวกัน แต่พวกเราก็มีเตี่ยคนเดียวกันนะครับ
ลูกท้อ> ใช่คะเตี่ย พวกเรามีเตี่ยเป็นเสาหลักนะคะ ถ้ายึดม๊าเป็นหลักป่านนี้เราก็คงตีกันกระจุยแล้วหละคะ
ปิ๊ก> เเล้วอั๊วจะเอาไงดีปิ๊กพูดแบเหนื่อยๆ หน่ายๆ
ลูกท้อ> บุกไปให้ถึงที่ ลูกน้องก็มีจะกลัวอะไร
ปิ๊ก> สามชุกเลยนะเจ๊
ลูกท้อ> หรือจะให้คนอื่นเอาไปซุก
ปิ๊ก> หือ
ย้อนมาที่ไม้ หลังจากที่ถูดพาตัวกลับมาที่บ้าน จ.สุพรรณบุรี ไม้ก็สภาพไม่ต่างจากปิ๊ก หนักกว่านั้นก็คือไม้
โดนป๋ากับแม่ยึดโทรศัพท์ iPad เพื่อไม่ให้ไม้ติดต่อกับปิ๊กได้ ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ไม้> ป๋าจะเข้าก็เข้าครับไม่ต้องเคาะ
มิ้นท์> ไม้ พี่กับพี่มดนะ ไม้ให้พี่เข้าไปได้ไหม
ไม้> ได้ครับ ว่าแต่ป๋าล็อคประตูห้องไม้ไว้ เเล้วพี่มิ้นท์กับพี่มดจะเข้ามาได้ไง
มิ้นท์> พี่มีกุญแจสำรองแอบปั๊มไว้ ไงเนี่ยข้าวปลาไม่กินบ้างหรือไง ผอมลงนะเรา
ไม้> เฮ้ออ อ้าวพี่หมอ มาทำไม
มิ้นท์> มาหาพี่มดไง
ไม้> ห๊าา อะไรนะ
มด> ไม่ต้องตกใจ พี่กับหมอคบกันมานานแค่หมอพี่ต้องการเอาใจป๋าเลยยอมพาเราไปกรุงเทพ
ไม้> แล้วก็ไม่บอก
มด> แล้วฟังไหม อะนี่โทรศัพท์กับไอแพดพี่แอบเอามาให้
ไม้> เเล้วป๋ากับแม่
มิ้นท์> ไปบ้านป้านา คุยเรื่องอาหารหวานคาววันงาน เราก็กินข้าวด้วยย่าอุตส่าห์ทำไว้ให้ นี่ย่าวางแผนนะ
ให้ป๋าออกไปข้างนอกแม่ก็ช่วยเราด้วยน่าจะกลับเย็น
ไม้> เฮ้อ....
มิ้นท์> ไม้ตต้องเฮ้อ ย่าเรากับอาม่าแฟนเราเขาเพื่อนสนิทกันมาก่อน ถึงป๋ากับเตี่ยแฟนเราจะไม่มีเหตุผล
เเต่รุ่นใหญ่เข้าใจเหตุผลดี ส่วนแม่เราก็ไม่มีอะไรกับแฟนเรานะ เว้นเเต่ซ้อแม่ของแฟนเราอ่ะ
ไม้> ขอบคุณพี่ๆและย่ากับแม่มากๆ
มิ้นท์> รีบโทรไปหาคนที่อยากคุย อะไม่ต้องคอลไปกินไปข้าวอะ
มด> อือ เดี๋ยวพี่กับหมอพีลงไปดูต้นทาง
มิ้นท์> โอเคเดี๋ยวมิ้นท์อยู่กับน้องเอง
หมอพี> ป่ะตะเอง สบายใจได้นะครับน้องไม้ อย่างไรวันหมั้นคนที่ถูกหมั้นไม่ใช่ไม้กับพี่แน่นอน
ไม้> ขอโทษพี่หมอด้วยนะครับ
มด> สบายใจแล้วก็รีบกินรีบคุย
หลังจากนั้นไม้ก็ Call Line หาปิ๊ก เมื่อปิ๊กเห็นไม้โทรมาก็ดีใจแบบสุดๆดีนะเนี่ยลูกน้องขับรถให้
ไม้> นาย
ปิ๊ก>คุณ เป็นไงบ้างทำไมเงียบหายไป ผมติดต่อไม่ได้เลย
ไม้> ป๋ายึดทั้งโทรศัพท์ ทั้งiPad เราก็เลยติดต่อนายไม่ได้ นี่อยู่กับพี่สาวเรา ส่วนพี่มดกับพี่หมอดูต้นทางอยู่
ปิ๊ก> ไอ้หมออยู่ด้วยเหรอคุณ
ไม้> นี่อย่าเพิ่งหึง เรื่องมันกลับตาลปัด
ปิ๊ก> ครับนั้นคุณรีบเก็บเสื้อผ้าให้ผม
ไม้> อะไรนาย จะเก็บไปไหน
ปิ๊ก> คุณรักผมไหม
ไม้> รักสิ
ปิ๊ก> นั้นรักผมก็หนีพ่อ ตอนนี้ผมถึงตัวเมืองสุพรรณ อีกไม่นานก็จะถึงสามชุก คุณส่งโลเคชั่นมาผมจะรีบ
ไปรับและพาคุณหนี
ไม้> ไม่ ทำไมนายไม่ทำตามที่ตกลง นายไม่พิสูจน์ตัวเองให้ป๋าเราเห็น นายทำแบบนี้มันยิ่งทำให้ป๋าไม่พอใจ
ปิ๊ก> คุณ 100 ล้านผมหาไม่ทันและผมก็ไม่อยากเสียคุณไปด้วย นะไม้ รักพี่ให้หนีพ่อ
ไม้> แต่ไม้รักพ่อมากกว่าพี่ ถ้าไม่มาขอกับพ่อไม้ก็ไม่ไป หากพี่หลบปืนได้ก็มาเถิดน้องจะคอย
ปิ๊ก> ไม้ ไม้ ไม้ เหมือนเพลงงานเเต่งที่เราเคยได้ยิน โทรกลับ ต้องโทรกลับ
ไม้วางสายจากปิ๊กด้วยอาการงอนๆที่ปิ๊กไม่ยอมพิสูจน์ความจริงใจให้พ่อของไม้เห็น ปิ๊กเลยโทรกลับมาอีกรอบ
ปิ๊ก> สวัสดีครับพี่สะใภ้
มิ้นท์> ว่าที่ก่อนไหม ไม้กินข้าวอยู่ รู้ไหม 3 วันตั้งแต่กลับมาไม้ไม่ยอมกินอะไรเลย
ปิ๊ก> แล้วไม้เป็นไรหรือเปล่าครับ ไม้เคยเป็นโรคกระเพาะอาหารอักเสบพี่ไม้มียากินไหม
มิ้นท์> ห่วงขนาดนี้ทำไมถึงไม่เอาความจริงใจและรักกที่มั่นคงมาสู่กับป๋าพี่หละ
ปิ๊ก> แต่....
มิ้นท์> ไม่มีแต่ ต่อให้นายมีเงินเป็นร้อยล้านพันล้าน แต่ถ้านายทำให้น้องฉันเสียใจไม่มีความสุข เงินนายก็
ไร้ประโยชน์ แต่ถ้านายมาขอมีเพียงเสือผืนหมอนใบ กับความรักและซื่อสัตย์ต่อน้องชายฉัน ความสุขที่น้อง
ของฉันจะได้รับมันมีค่ามากกว่าเงิน
ปิ๊ก> ขอบคุณครับพี่ผมคิดได้เเล้ว
มิ้นท์> นั้นเดี๋ยวพี่ส่งโลเคชั่นให้ ป๋าชอบดื่มน้ำตาลสด กับลอนตาล ถ้านายซื้อมาได้
ปิ๊ก> เฮ้ยแวะข้างทางร้านลอนตาลสด เหมาๆ
มิ้นท์> เฮ้อ วัยรุ่นสมัยนี้ต้องให้สอน ไงเรากินข้าวลงแล้วสิ
ไม้> ครับ ขอบคุณพี่มิ้นท์นะที่ช่วยน้อง
มิ้นท์> ก็เรามีกันแค่ 3 คน ถ้าพี่ไม่ช่วยเรา แล้วจะช่วยใคร
ไม้> แต่คำพูดพี่เฉียบมาก
มิ้นท์> ย่ากับแม่เทรนพี่มา เพราะรู้ว่า อย่างไรว่าที่ลูกเขยต้องหาทางพาเราหนีแน่ๆ อะกินข้าวไป เเล้วเป็น
อะไรก็บอกนะเห็นปิ๊กบอกเราเป็นโรคกระเพาะอาหหารอักเสบ
ไม้> ครับ พี่สาว
หลังจากที่ไม้กินข้าวเสร็จก็ลงมายืดเส้นยืดสาย เพราะป๋ายังไม่กลับ แต่ก็อยู่เพียงชั่วครู่เพื่อความปลอดภัย
ไม้จึงขึ้นไปอยู่บนห้องตามเดิม และเเล้วมดก็ส่งสัญญาณว่าป๋ามาแล้ว (อ่านเเบบสำเนียงเหน่อๆ)
ป๋า> ไงอีหนู น้องเอ็งเขากินข้าวกินปลาบ้างยัง
มิ้นท์> กินบ้างแล้วหละ ก็เข้าไปคุยกับน้องอยู่ตั้งนาน
ป๋า> เออ แล้วเอาอะไรเข้าไปให้มันเปล่า
มิ้นท์> เปล่าจ่ะป๋า วางอยู่ที่เดิม
ป๋า> อือ ดีดี อ้าวเเล้วไงเมื่อกี๊ป๋าขับรถมาเห็นหมอพีไปทุ่งกับเจ้ามดทำไมหมอไม่อยู่กับไม้
มิ้นท์> เอ่อ... ก็ป๋าให้พี่มดไปดูน้ำที่นาข้าว
ป๋า> ใช่
มิ้นท์> หมอพีคงอยากทำนาเป็นหละมั้งป๋า
ป๋า> เอ้อ ใช้ได้ ดีดี ต่างจากไอ้คนกรุงเทพ สูงเป็นเสาไฟฟ้า ผิวขาวร่างบาง จะมาทำนาทำไร่ตายกันพอดี
ย่าสมพิศ> แล้วเอ็งเห็นเเล้วเหรอ ว่าไอ้หนุ่มนั้นทำนาทำไร่ไม่เป็น
ป๋า> ฉันเอาหัวเป็นประกันเลยแม่
แม่หมวย> นี่พี่ทร พี่ก็น่าเปิดโอกาศให้ลูกมันบ้าง พี่ไม่สอนแล้วเขาจะทำเป็นได้ไง
มิ้นท์> นั่นสิป๋า คนกรุงเทพกับคนต่างจังหวัดมันต่างกันนะ
ป๋า> นี่นี่พอเลย แม่มึง ไหนตอนอยู่กรุงเทพยังแบบไม่อยากให้ลูกคบกับมันเลย
แม่หมวย> นี่ฉันห่วงเพราะยายเจ๊ปลามหาภัยมากกว่า กลัวลูกจะรับมือไม่ไหว นี่พ่อเรื่องหัวใจให้ลูกมันตัดสินใจ
เองเหอะนะ แม่ก็บอกเราเสมอนะพี่ว่าลูกเราเลี้ยงเขาได้แค่ตัว
ย่าสมพิศ> ใช่แล้วกำนัน ยิ่งตอนนี้เขามีคนที่ใช่เเล้วเราก็ควรให้มันเป็นไปตามชะตาเขา เดี๋ยวคนจะว่ากำนัน
ใจเเคบเอาได้นา
ป๋า> อ้าวแม่ แม่ลืมไปเเล้วเหรอเรื่องไอ้เสี่ยตง
ย่าสมพิศ> แกฟังแม่นะกำนัน เจ้เหมยหลี่แม่ของเสี่ยตงแกก็ไม่ได้นิ่งนอนใจนะกับสิ่งที่ลูกชายแกทำ แกทั้งมา
ขอโทษ ขายที่ที่ดอนเจดีย์เอาเงินมาช่วยเหลือเรา แถมยังหาลูกค้ามาขายข้าวที่โรงสีเราอีก เจ้เหมยแกมาวาง
มัดจำไว้เเล้วนะกำนัน กำนันจะไม่คิดข้อนี้หน่อยเหรอ
ในระหว่างที่กำนันสุนทรกำลังนั่งคิด รถกระบะก็ขับเข้ามาจอดที่ในพื้นที่บ้านแกแน่นอนครับว่าใครมา
ปิ๊ก> พ่อตาครับสวัสดีครับผม
ป๋า> ใครพ่อมึง กูไม่เคยได้กับแม่มึงเว้ย แล้วนี่มึงมาที่นี่ทำไม
ปิ๊กตอบด้วยการกวนประสาทตามแบบของเขา
ปิ๊ก> ก็มาพาลูกชายคนเล็กของพ่อหนี้ไงครับ
ป๋า> ได้ รอแปป เดี๋ยวพ่อตาจะพามาให้
มิ้นท์> ป๋า
ปิ๊กและลูกน้องต่างดีใจ "มึงตาย....... ปัง ปัง ปัง" กำนันทรยิงปืนลูกซองขึ้นฟ้าขู่ปิ๊กและพวก เอาหละสิครับงานนี้
ว่าที่พ่อตาต้อนรับด้วยลูกปืนขนาดนี้ ปิ๊กจะรอดไหม..... ติดตามตอนต่อไปนะครับ
ขอบคุณครับ
ขอบคุณครับ {:5_122:} สนุกดีคับ สสุก ขอบคุณมากครับ สนุกมาก ขอบคุณมากครับ ต้อนรับเหมือนตอนของแม็กเลย {:5_137:} ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ วอนมากปิ้ก ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ต่อคับ
ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ สนุกมากครับ สนุกครับ พ่อตากับลูกเขย ปิ๊กสู้ ๆ
หน้า:
[1]
2