ลูกหนี้สุดที่รัก ตอนที่ 6 รักพี่ให้หนีพ่อ

Maximam

หลายวันผ่านไป หลังจากที่ไม้ถูกพาตัวกลับไปสุพรรณบุรี ปิ๊กก็ได้แต่ซึมพร้อมกับหางานนู้นนี่ทำเพื่อเอาเงิน
ไปเกทับหมอพีในการขอไม้ บ่ายวันนี้หลังจากที่ปิ๊กเก็บเงินรายวันเสร็จก็มาช่วยเสี่ยตงดูแลกิจการตลาดต่อ
เสี่ยตง> ไงว่ะอาใหญ่ สอง สาม วัมานี้ลื้อดูซึมไปนะ
ปิ๊ก> เฮ้อ.......
เสี่ยตง> ถองหายใจแบบนี้คิดเรื่องอาไม้อยู่อะสิ
ปิ๊ก> ฮื้อ...........
เสี่ยตง> เปลี่ยนจากเฮ้อเป็นฮื้อ
แจ็ค> เสี่ยครับคุณหนูได๋มาเเล้วครับ
เสี่ยตง> ใครว๊าอาได๋
ปิ๊ก> เจ๊ลูกท้อไงเตี่ย
ลูกท้อ> Good Affernoon My Dad and My Brother
ปิ๊ก> เจ๊
เสี่ยตง> อาลูกท้อ
ลูกท้อ> เตี่ย.....อั๊วบอกกี่ครั้งแล้วให้เรียกได๋ หรือ ไดอาน่า
เสี่ยตง> นั่นมันชื่อจริงลื้อนะอาหมวยใหญ่
ปิ๊ก> เตี่ยอยากส่งเจ๊ไปเรียนนอก เเล้วนี่เจ๊จะกลับมาอยู่ไทยถาวรเลยไหม
ลูกท้อ> อั๊วเรียนจบเเล้ว กลับมาอยู่ไทยตลอดกาล  
ปิ๊ก> จริงดิเจ๊
เสี่ยตง> อื้อดีดี ได้มาช่วยงานช่วยการ  
ปิ๊ก> ่แล้วเจ๊ไปบ้านใหญ่ยังอ่ะ
ลูกท้อ> No No No เตี่ยไม่กลับอั๊วก็ไม่กลับ ม๊าเธอก็รู้อยู่ กัดเจ๊กะจุยแน่ เอ่อเจ๊ได้ข่าวจากม๊าว่าลื้อกำลัง
เจอปัญหาหัวใจ
ปิ๊ก> ใช้เจ๊ เจ๊มีให้อั๊วยืมสัก 100 ล้านไหม
ลูกท้อ> ถ้ามีร้อยล้าน อั๊วคงไม่ขอเงินเตี่ยไปเรียนต่อหรอก ตาใหญ่ ถึงเงินแกจะมีไม่ถึงร้อยล้าน  แต่แกมี
ใจรักไม้ ร้อยล้านเปอเซ็นต์ เอาความจริงใจเข้าสู้ อย่างน้อยน้องชายพี่ก็ทำงานหาเงินได้ด้วยตัวเอง
ปิ๊ก> แล้วอั๊วต้องทำไง
ลูกท้อ> บุกไปให้ถึงที่แล้วเอาความจริงใจเข้าสู้ อย่างไรไม้ก็เลือกลื้อ
เสี่ยตง> ดี ดีมากที่พวกลื้อรักใครกัน
ปิ๊ก> เตี๋ย ถึงอั๊ว 2 คนจะไม่ได้เกิดจากม๊าเดียวกัน แต่พวกเราก็มีเตี่ยคนเดียวกันนะครับ
ลูกท้อ> ใช่คะเตี่ย พวกเรามีเตี่ยเป็นเสาหลักนะคะ ถ้ายึดม๊าเป็นหลักป่านนี้เราก็คงตีกันกระจุยแล้วหละคะ
ปิ๊ก> เเล้วอั๊วจะเอาไงดีปิ๊กพูดแบเหนื่อยๆ หน่ายๆ
ลูกท้อ> บุกไปให้ถึงที่ ลูกน้องก็มีจะกลัวอะไร
ปิ๊ก> สามชุกเลยนะเจ๊
ลูกท้อ> หรือจะให้คนอื่นเอาไปซุก
ปิ๊ก> หือ

ย้อนมาที่ไม้ หลังจากที่ถูดพาตัวกลับมาที่บ้าน จ.สุพรรณบุรี ไม้ก็สภาพไม่ต่างจากปิ๊ก หนักกว่านั้นก็คือไม้
โดนป๋ากับแม่ยึดโทรศัพท์ iPad เพื่อไม่ให้ไม้ติดต่อกับปิ๊กได้ ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ไม้> ป๋าจะเข้าก็เข้าครับไม่ต้องเคาะ
มิ้นท์> ไม้ พี่กับพี่มดนะ ไม้ให้พี่เข้าไปได้ไหม
ไม้> ได้ครับ ว่าแต่ป๋าล็อคประตูห้องไม้ไว้ เเล้วพี่มิ้นท์กับพี่มดจะเข้ามาได้ไง
มิ้นท์> พี่มีกุญแจสำรองแอบปั๊มไว้ ไงเนี่ยข้าวปลาไม่กินบ้างหรือไง ผอมลงนะเรา
ไม้> เฮ้ออ อ้าวพี่หมอ มาทำไม
มิ้นท์> มาหาพี่มดไง
ไม้> ห๊าา อะไรนะ
มด> ไม่ต้องตกใจ พี่กับหมอคบกันมานานแค่หมอพี่ต้องการเอาใจป๋าเลยยอมพาเราไปกรุงเทพ
ไม้> แล้วก็ไม่บอก
มด> แล้วฟังไหม อะนี่โทรศัพท์กับไอแพดพี่แอบเอามาให้
ไม้> เเล้วป๋ากับแม่
มิ้นท์> ไปบ้านป้านา คุยเรื่องอาหารหวานคาววันงาน เราก็กินข้าวด้วยย่าอุตส่าห์ทำไว้ให้ นี่ย่าวางแผนนะ
ให้ป๋าออกไปข้างนอกแม่ก็ช่วยเราด้วยน่าจะกลับเย็น
ไม้> เฮ้อ....
มิ้นท์> ไม้ตต้องเฮ้อ ย่าเรากับอาม่าแฟนเราเขาเพื่อนสนิทกันมาก่อน ถึงป๋ากับเตี่ยแฟนเราจะไม่มีเหตุผล
เเต่รุ่นใหญ่เข้าใจเหตุผลดี ส่วนแม่เราก็ไม่มีอะไรกับแฟนเรานะ เว้นเเต่ซ้อแม่ของแฟนเราอ่ะ
ไม้> ขอบคุณพี่ๆและย่ากับแม่มากๆ
มิ้นท์> รีบโทรไปหาคนที่อยากคุย อะไม่ต้องคอลไปกินไปข้าวอะ
มด> อือ เดี๋ยวพี่กับหมอพีลงไปดูต้นทาง
มิ้นท์> โอเคเดี๋ยวมิ้นท์อยู่กับน้องเอง
หมอพี> ป่ะตะเอง สบายใจได้นะครับน้องไม้ อย่างไรวันหมั้นคนที่ถูกหมั้นไม่ใช่ไม้กับพี่แน่นอน
ไม้> ขอโทษพี่หมอด้วยนะครับ
มด> สบายใจแล้วก็รีบกินรีบคุย

หลังจากนั้นไม้ก็ Call Line หาปิ๊ก เมื่อปิ๊กเห็นไม้โทรมาก็ดีใจแบบสุดๆดีนะเนี่ยลูกน้องขับรถให้
ไม้> นาย
ปิ๊ก>  คุณ เป็นไงบ้างทำไมเงียบหายไป ผมติดต่อไม่ได้เลย
ไม้> ป๋ายึดทั้งโทรศัพท์ ทั้งiPad เราก็เลยติดต่อนายไม่ได้ นี่อยู่กับพี่สาวเรา ส่วนพี่มดกับพี่หมอดูต้นทางอยู่
ปิ๊ก> ไอ้หมออยู่ด้วยเหรอคุณ
ไม้> นี่อย่าเพิ่งหึง เรื่องมันกลับตาลปัด  
ปิ๊ก> ครับนั้นคุณรีบเก็บเสื้อผ้าให้ผม
ไม้> อะไรนาย จะเก็บไปไหน
ปิ๊ก> คุณรักผมไหม
ไม้> รักสิ
ปิ๊ก> นั้นรักผมก็หนีพ่อ ตอนนี้ผมถึงตัวเมืองสุพรรณ อีกไม่นานก็จะถึงสามชุก คุณส่งโลเคชั่นมาผมจะรีบ
ไปรับและพาคุณหนี
ไม้> ไม่ ทำไมนายไม่ทำตามที่ตกลง นายไม่พิสูจน์ตัวเองให้ป๋าเราเห็น นายทำแบบนี้มันยิ่งทำให้ป๋าไม่พอใจ
ปิ๊ก> คุณ 100 ล้านผมหาไม่ทันและผมก็ไม่อยากเสียคุณไปด้วย นะไม้ รักพี่ให้หนีพ่อ
ไม้> แต่ไม้รักพ่อมากกว่าพี่ ถ้าไม่มาขอกับพ่อไม้ก็ไม่ไป หากพี่หลบปืนได้ก็มาเถิดน้องจะคอย
ปิ๊ก> ไม้ ไม้ ไม้ เหมือนเพลงงานเเต่งที่เราเคยได้ยิน โทรกลับ ต้องโทรกลับ

ไม้วางสายจากปิ๊กด้วยอาการงอนๆที่ปิ๊กไม่ยอมพิสูจน์ความจริงใจให้พ่อของไม้เห็น ปิ๊กเลยโทรกลับมาอีกรอบ
ปิ๊ก> สวัสดีครับพี่สะใภ้
มิ้นท์> ว่าที่ก่อนไหม ไม้กินข้าวอยู่ รู้ไหม 3 วันตั้งแต่กลับมาไม้ไม่ยอมกินอะไรเลย
ปิ๊ก> แล้วไม้เป็นไรหรือเปล่าครับ ไม้เคยเป็นโรคกระเพาะอาหารอักเสบพี่ไม้มียากินไหม
มิ้นท์> ห่วงขนาดนี้ทำไมถึงไม่เอาความจริงใจและรักกที่มั่นคงมาสู่กับป๋าพี่หละ
ปิ๊ก> แต่....
มิ้นท์> ไม่มีแต่ ต่อให้นายมีเงินเป็นร้อยล้านพันล้าน แต่ถ้านายทำให้น้องฉันเสียใจไม่มีความสุข เงินนายก็
ไร้ประโยชน์ แต่ถ้านายมาขอมีเพียงเสือผืนหมอนใบ กับความรักและซื่อสัตย์ต่อน้องชายฉัน ความสุขที่น้อง
ของฉันจะได้รับมันมีค่ามากกว่าเงิน
ปิ๊ก> ขอบคุณครับพี่ผมคิดได้เเล้ว
มิ้นท์> นั้นเดี๋ยวพี่ส่งโลเคชั่นให้ ป๋าชอบดื่มน้ำตาลสด กับลอนตาล ถ้านายซื้อมาได้
ปิ๊ก> เฮ้ยแวะข้างทางร้านลอนตาลสด เหมาๆ
มิ้นท์> เฮ้อ วัยรุ่นสมัยนี้ต้องให้สอน ไงเรากินข้าวลงแล้วสิ
ไม้> ครับ ขอบคุณพี่มิ้นท์นะที่ช่วยน้อง
มิ้นท์> ก็เรามีกันแค่ 3 คน ถ้าพี่ไม่ช่วยเรา แล้วจะช่วยใคร
ไม้> แต่คำพูดพี่เฉียบมาก
มิ้นท์> ย่ากับแม่เทรนพี่มา เพราะรู้ว่า อย่างไรว่าที่ลูกเขยต้องหาทางพาเราหนีแน่ๆ อะกินข้าวไป เเล้วเป็น
อะไรก็บอกนะเห็นปิ๊กบอกเราเป็นโรคกระเพาะอาหหารอักเสบ
ไม้> ครับ พี่สาว

หลังจากที่ไม้กินข้าวเสร็จก็ลงมายืดเส้นยืดสาย เพราะป๋ายังไม่กลับ แต่ก็อยู่เพียงชั่วครู่เพื่อความปลอดภัย
ไม้จึงขึ้นไปอยู่บนห้องตามเดิม และเเล้วมดก็ส่งสัญญาณว่าป๋ามาแล้ว (อ่านเเบบสำเนียงเหน่อๆ)
ป๋า> ไงอีหนู น้องเอ็งเขากินข้าวกินปลาบ้างยัง
มิ้นท์> กินบ้างแล้วหละ ก็เข้าไปคุยกับน้องอยู่ตั้งนาน
ป๋า> เออ แล้วเอาอะไรเข้าไปให้มันเปล่า
มิ้นท์> เปล่าจ่ะป๋า วางอยู่ที่เดิม
ป๋า> อือ ดีดี อ้าวเเล้วไงเมื่อกี๊ป๋าขับรถมาเห็นหมอพีไปทุ่งกับเจ้ามดทำไมหมอไม่อยู่กับไม้
มิ้นท์> เอ่อ... ก็ป๋าให้พี่มดไปดูน้ำที่นาข้าว
ป๋า> ใช่
มิ้นท์> หมอพีคงอยากทำนาเป็นหละมั้งป๋า
ป๋า> เอ้อ ใช้ได้ ดีดี ต่างจากไอ้คนกรุงเทพ สูงเป็นเสาไฟฟ้า ผิวขาวร่างบาง จะมาทำนาทำไร่ตายกันพอดี
ย่าสมพิศ> แล้วเอ็งเห็นเเล้วเหรอ ว่าไอ้หนุ่มนั้นทำนาทำไร่ไม่เป็น
ป๋า> ฉันเอาหัวเป็นประกันเลยแม่
แม่หมวย> นี่พี่ทร พี่ก็น่าเปิดโอกาศให้ลูกมันบ้าง พี่ไม่สอนแล้วเขาจะทำเป็นได้ไง
มิ้นท์> นั่นสิป๋า คนกรุงเทพกับคนต่างจังหวัดมันต่างกันนะ
ป๋า> นี่นี่พอเลย แม่มึง ไหนตอนอยู่กรุงเทพยังแบบไม่อยากให้ลูกคบกับมันเลย
แม่หมวย> นี่ฉันห่วงเพราะยายเจ๊ปลามหาภัยมากกว่า กลัวลูกจะรับมือไม่ไหว นี่พ่อเรื่องหัวใจให้ลูกมันตัดสินใจ
เองเหอะนะ แม่ก็บอกเราเสมอนะพี่ว่าลูกเราเลี้ยงเขาได้แค่ตัว
ย่าสมพิศ> ใช่แล้วกำนัน ยิ่งตอนนี้เขามีคนที่ใช่เเล้วเราก็ควรให้มันเป็นไปตามชะตาเขา เดี๋ยวคนจะว่ากำนัน
ใจเเคบเอาได้นา
ป๋า> อ้าวแม่ แม่ลืมไปเเล้วเหรอเรื่องไอ้เสี่ยตง
ย่าสมพิศ> แกฟังแม่นะกำนัน เจ้เหมยหลี่แม่ของเสี่ยตงแกก็ไม่ได้นิ่งนอนใจนะกับสิ่งที่ลูกชายแกทำ แกทั้งมา
ขอโทษ ขายที่ที่ดอนเจดีย์เอาเงินมาช่วยเหลือเรา แถมยังหาลูกค้ามาขายข้าวที่โรงสีเราอีก เจ้เหมยแกมาวาง
มัดจำไว้เเล้วนะกำนัน กำนันจะไม่คิดข้อนี้หน่อยเหรอ

ในระหว่างที่กำนันสุนทรกำลังนั่งคิด รถกระบะก็ขับเข้ามาจอดที่ในพื้นที่บ้านแกแน่นอนครับว่าใครมา
ปิ๊ก> พ่อตาครับสวัสดีครับผม  
ป๋า> ใครพ่อมึง กูไม่เคยได้กับแม่มึงเว้ย แล้วนี่มึงมาที่นี่ทำไม
ปิ๊กตอบด้วยการกวนประสาทตามแบบของเขา
ปิ๊ก> ก็มาพาลูกชายคนเล็กของพ่อหนี้ไงครับ
ป๋า> ได้ รอแปป เดี๋ยวพ่อตาจะพามาให้
มิ้นท์> ป๋า

ปิ๊กและลูกน้องต่างดีใจ "มึงตาย....... ปัง ปัง ปัง" กำนันทรยิงปืนลูกซองขึ้นฟ้าขู่ปิ๊กและพวก เอาหละสิครับงานนี้
ว่าที่พ่อตาต้อนรับด้วยลูกปืนขนาดนี้ ปิ๊กจะรอดไหม..... ติดตามตอนต่อไปนะครับ

เด็กดี

ขอบคุณครับ

bigdure

ขอบคุณครับ

Anavin

aofcnn

สนุกดีคับ

Guds

สสุก

boomboomzaza

ขอบคุณมากครับ สนุกมาก

mm2013

ขอบคุณมากครับ

ShangHai

ต้อนรับเหมือนตอนของแม็กเลย

ouisit

ขอบคุณครับ

skyline.nn

ขอบคุณครับ

bo69dy

วอนมากปิ้ก

n_nick

ขอบคุณ​ครับ​

tajarak

ขอบคุณครับ

kkkggg

ต่อคับ

eg1

ขอบคุณครับ

Manmun

ขอบคุณครับ

nuangnut1996

สนุกมากครับ

lieber_dich

สนุกครับ พ่อตากับลูกเขย

tazman

ปิ๊กสู้ ๆ